Lesson 3
( Show Part )
ผมขับรถออกจากบ้านด้วยความสุขอุรา แล้วมุ่งหน้าไปที่บ้านของเพื่อนรักของผมก็คือไอ้วินนั้นเอง วันนี้เรานัดปาร์ตี้กันที่บ้านของไอ้วินครับ เพราะเฟียร์ มันไม่อยากให้สามีมันไปเมาที่อื่น พวกผมก็เข้าใจครับ เห็นมันรักกันดีก็ดีใจครับ
“ไงวะ กว่าจะโผล่หัวมาได้นะมึง”
“เออ ทำไมวะ” ผมตอบไอ้แสบไป
“มึงไปทำไรมาถึงมาช้านักวะ” ส้มถามครับ
“ก็พอดีติดธุระนิดหน่อย”
“เออๆ มึงเอาอะไรเหล้าหรือเบียร์”ส้มถามครับ
“เหล้าดีกว่าว่ะ”
“เออนี่ ไอ้โชว์ไอ้เด็กใหม่บ้านมึงน่ะ ถึงไหนแล้ววะ” ไอ้วินถามครับ
“หึหึ กูว่าไม่เกิน สามวันมันออกจากบ้านกูชัวร์” ผมตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แจ่มใสมากๆ
“ทำไมวะ มึงทำอะไรมันหรือเปล่าถึงกับออกภายในสามวัน” แป้งถามด้วยความสงสัย
“กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยกูก็แค่วางแผนให้คนทั้งบ้านออกไปเที่ยวหนึ่งเดือน แล้วใช้ให้มัน ทำความสะอาดบ้านทุกวัน ทำอาหาร รดน้ำต้นไม้ กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า คอยเปิดรั้ว เวลากูกลับถึงบ้าน แค่นั้นเอง”
“โหพี่โชว์ เค้าทำอะไรให้พี่เคืองแค้นนักหนาถึงทำขนาดนี่ เฟียร์ไม่เห็นด้วยเลยนะ” แม่พระครับคนนี้ดูมีเหตุมีผล แต่ผมก็ยังจำภาพวันนั้นได้อยู่ดีวันที่มันโดนลากไปหลังตึกเก่า ฮึ้ยยยย นึกแล้วเสียวสันหลังวาบ
“เฟียร์ไม่เข้าใจพี่หรอก มันน่ะนะ ทั้งประจบสอพอแม่พี่ยังกะอะไรดี คิดว่าพี่ดูไม่ออกหรอ พี่ไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว” ผมตอบเร็วปรื้อ
“พอๆ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ พูดทีไรเคลียดทุกที มาฉลองกันเดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็เปิดเทอมแล้ว ฉะนั้น เต็มที่โว้ยยย” ผมแหกปากลั่นเลยครับรู้สึกตอนนี้เริ่ม กึ่มๆแล้วด้วย เรานั่งกินกันถึงประมาณ ตีสองกว่า ผมก็เริ่มไม่ไหวแล้วครับ ผมเลยเดินขึ้นไปนอนที่ห้องรับแขกที่มักจะจัดไว้ให้พร้อมนอนตลอดเวลา
“ไอ้เหี้ยโชว์ เดี๋ยวกูพยุงมึงขึ้นไปเอง ขืนไปแบบนี้มึงคอหักก่อนได้นอนแน่ๆ” ไอ้วินมันบ่นครับ
“เย้ยยยยยย กู ม้ายยยยยย มาวววววว นา ว้อยยยย” ผมพูดตอบพวกมันไป
“พูดเหี้ยอะไรวะไอ้สัดเอ้ย ฟังไม่รู้เรื่อง” มันด่าผมแล้วก็ลากผมขึ้นมา ผมถึงห้องตอนไหนก็ไม่รู้ เพราะไม่รู้เรื่องอะไรเลยผลมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์นั่นเอง
ผมตื่นเช้าขึ้นมาหยิบโทรศัพท์เพื่อดูเวลา นี่ก็เพิ่งหกโมงเช้าเอง แต่พอมองไปรอบห้อง เฮ้ยไม่ใช่ห้องกูนี่หว่า สงสัยเมื่อคืนจะเมามาก ผมเลยรีบคว้าของส่วนตัวลงไปข้างล่าง
“อ้าวพี่โชว์ตื่นเช้าจัง” เสียงเมียเจ้าของบ้านแหละครับ
“อ่อ พอดีพี่จะกลับบ้านน่ะ”
“ไม่อยู่กินข้าวกันก่อนล่ะพี่โชว์”
“เอ่อ ไม่ดีกว่าพี่กลับละ ฝากบอกไอ้วินด้วยล่ะ” พูดจบผมก็เดินมาที่รถของตัวเอง แล้วมุ่งหน้ากลับบ้านทันที เมื่อผมกลับมาถึงบ้านก็เจอไอ้เหี้ยนั่นกำลังทำกับข้าวอยู่
“พึ่งกลับหรอครับคุณโชว์”
“มึงเห็นกูมาตอนไหนล่ะ”
“กินข้าวต้มไหมครับ” มันถามผมครับ
“ไม่กิน เดี๋ยวมึงขึ้นไปเอาผ้ากูมาซักแล้วก็เก็บห้องให้กูด้วยนะ กูไปนอนล่ะ” พูดจบผมก็เดินขึ้นมาห้องตัวเอง อาบน้ำเสร็จก็นอนเลยครับยังไม่ค่อยสร่างดีเลย
( Kim Part )
ขณะผมกำลังทำข้าวต้มอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงรถแล่นมาจอดหน้าบ้าน ท่าทางจะกลับมาแล้วล่ะมั่ง แต่ไหนว่าจะกลับมาตอนตีสี่ไง ไหงเล่นมาซะหกโมงครึ่ง ผมก็รอจนบัดนี้ผมยังไม่ได้นอนเลยครับ
“พึ่งกลับหรอครับคุณโชว์” ผมถาม
“มึงเห็นกูมาตอนไหนล่ะ”
“กินข้าวต้มไหมครับ” ผมชวนคุณโชว์
“ไม่กิน เดี๋ยวมึงขึ้นไปเอาผ้ากูมาซักแล้วก็เก็บห้องให้กูด้วยนะ กูไปนอนล่ะ”พูดจบคุณโชว์ก็เดินขึ้นไปชั้นสอง
ผมนั่งกินข้าวต้มเสร็จ ก็ต้องทำความสะอาดบ้านทั้งหลังซึ่งแน่นอนทำทั้งวันจะเสร็จหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ผมก็ต้องทำ ผมทำความสะอาด ปัด กวาด เช็ด ถู หมดทุกห้องแล้วเหลืออยู่ห้องคุณโชว์ที่ขอไว้ทำสุดท้ายเลยละกัน ผมจึงเดินไปหยิบผ้าห้องตัวเองเพื่อจะเอาไปซัก แต่ก็ต้องไปเอาของใครอีกคนด้วย
“ก๊อก ๆ ๆ” ผมเคาะห้องคุณโชว์
“คุณโชว์ครับผมเข้าไปนะครับ” ผมบอกเชิงขออนุญาต พอเข้ามาในห้องก็พบกับร่างหนาบึกบึนนอนอยู่บนเตียง ผมเดินไปหยิบผ้าของคุณโชว์มาแล้วเตรียมตัวจะออกจากห้อง
“เดี๋ยว!!!” เสียงเรียกจากเจ้าของห้อง
“คะ...ครับ” ผมเริ่มพูดติดขัดกลัวว่าจะโดนอะไรอีก
“เอาตะกร้านั้นไปซักให้ด้วย” ผมมองไปตามนิ้วที่คุณโชว์ชี้ก็ต้องตลึง เพราะตะกร้านั้นมัน...กางเกงใน!!!!
“เอ่อ...คือ..จะดีหรอครับคุณโชว์” ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“กูบอกให้เอาไปซักก็เอาไปซักสิ!!!”
“ครับ ครับ” ผมวิ่งปรี่ไปเอาตะกร้าแล้วออกจากห้อง ผมกลัวเสียงตะคอกของคุณโชว์จังเลย ผมปั่นผ้าทิ้งไว้แล้วก็ไปรดน้ำต้นไม้ต่อ นี้ก็เกือบบ่ายสองแล้ว แต่ขณะที่ผมกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่
“หึ๊ย...ซิก!!!” ผมรู้สึกหน้ามืด เหมือนจะวูบเลยครับ
“เป็นอะไรวะเนี่ยเรา” น่าจะมาจากอดนอนจากเมื่อคืนน่ะครับ จนตอนนี้ผมยังไม่มีเวลางีบเลย ผมรีบรดน้ำต้นไม้ให้มันเสร็จๆ แล้วไปตากผ้า กำลังขึ้นมาห้องตัวเองแต่ขณะที่ผมกำลังเปิดประตูห้องของตัวเอง
“นี่!!!” เสียงคุณโชว์
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมพูดพร้อมหันไปทางต้นเสียงก็เจอกับคุณโชว์ ยืนอยู่หน้าห้องตัวเองกอดอกแล้วมองมาที่ผม
“เข้ามาเก็บห้องให้หน่อย”
“คะ...ครับ” ผมเดินมุ่งไปที่ห้องของคุณโชว์ แต่เมื่อเข้ามาเห็นห้องก็ต้องตกใจ
“เฮ้ยยยย ทำไมห้องเป็นแบบนี้ล่ะครับคุณโชว์” สภาพห้องตอนนี้คือไม่เหลือสภาพแบบเมื่อเช้าเลย หนังสือกระจัดกระจาย ผ้าปูเตียงหลุดลุ่ย ผ้าห่มกองอยู่ที่พื้น และของอื่นๆอีกมากมายกองอยู่ที่พื้น
“ทำไม ฉันอยากจัดห้องใหม่ จัดการด้วย”
“ครับ” ผมตอบเสียงหงอยๆ เพราะมันเละมากมายขนาดนี้ เท่ากับทำความสะอาดคอนโดสักสิบห้อง ผมรีบจัดของในห้องคุณโชว์ให้เป็นระเบียบมากที่สุดและเร็วที่สุดเพราะผมรู้สึกว่าตัวเองวูบไปหลายครั้ง เมื่อผมจัดห้องเสร็จก็เดินออกมาข้างนอกก็เห็นคุณโชว์นั่งอยู่ที่โซฟาหน้าห้อง
“คุณโชว์ผมจัดห้องเสร็จแล้วนะครับ” พูดจบผมก็เดินกลับห้องตัวเอง เพื่ออาบน้ำและก็กะว่าจะนอนพักสักหน่อย แต่เมื่อผมอาบน้ำเสร็จ พอเดินออกจากห้องน้ำก็ต้องตกใจ
“เฮ้ยยยย คุณโชว์ คุณเข้ามาได้ยังไงครับ” ผมถามด้วยความร้อนรนและผมมีผ้าขนหนูพันร่างกายไว้ผืนเดียว
“ทำไม นี่มันบ้านกู จะเข้าจะออกห้องไหนก็ได้กูมีสิทธิ์” คุณโชว์พูดแต่จ้องผมตาเขม็ง
“เอ่อ แล้วคุณโชว์มีอะไรครับ ผมขอแต่งตัวก่อนได้ไหม” ผมพูดน้ำเสียงอ้อนวอน
“มึงก็แต่งไปดิใครไปรั้งมึงไว้ และก็กูมาตามมึงให้ไปจัดห้องให้ใหม่”
“อ้าว ก็ผมพึ่งจัดไปเมื่อกี้เองนี่ครับ” ผมตอบด้วยเสียง งง งวย ก็พึ่งจัดเสร็จเองนี่
“มันไม่ถูกใจกู แต่งตัวเสร็จแล้วรีบๆไปด้วยล่ะ” พูดจบคุณโชว์ก็เดินออกจากห้องผมไป ผมก็รีบแต่งตัวให้เสร็จแล้วตามคุณโชว์ไปที่ห้อง
“เฮ้ยยยยย” เป็นคำแรกที่หลุดจากปากผมที่ก้าวเข้ามาในห้อง
“ทำไม...มัน เป็นแบบนี้อีกแล้วล่ะครับ” สภาพห้องตอนนี้ไม่ต่างจากก่อนจัดครั้งเมื่อกี้เลยเละเหมือนเดิม
“จัดใหม่สะ” คุณโชว์สั่ง
“คุณโชว์อยากให้จัดแบบไหนล่ะครับ” ผมถามเพื่อที่จะได้ไม่ต้องจัดหลายรอบ
“ไม่รู้” อ้าว!!! แล้วจะจัดถูกมั้ยเนี่ย
“เอ่อ งั้นผมจัดเลยละกันนะครับ” พูดจบผมก็เดินเก็บนั่นเก็บนี้จัดไปมั่วๆ โดยที่คุณโชว์นั่งมองอยู่ในห้อง
“ตึก.....” ผมล้มลงกับพื้นตอนนี้งง เบลอมาก
“เป็นอะไรห๊ะ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้” คุณโชว์สั่งผม
“ผมหน้ามืดนิดหน่อยครับ” ผมพยายามจะลุกแต่เรี่ยวแรงหายไปไหนหมดไม่รู้ผมลุกไม่ขึ้นผมจะทำยังไงดีล่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
