ร้ายที่ 11 สุพรรณบุรี ตรงไหนสักที่ . .
ผมขับรถวนรอบโรงงานเก่าของพ่อไอ้วายุอยู่หลายรอบเพื่อดูลาดเลา ไอ้เชี่ยยุนี่มันจริงจังกับผมจนเกินเหตุไปรึเปล่า แค่ตัวล่ออย่างไอ้มังกรแค่คนเดียวก็มีคนเฝ้าอ้อมหน้าอ้อมหลังล่อไปซะเกือบสิบคน ให้ตายสิ ลุยเข้าไปคนเดียวแบบแมนๆเลยดีป่ะ
จะเจ็บมาก เจ็บน้อย ยังไงผมก็ต้องเจ็บอยู่ดีนี่หว่า
ผมตัดสินใจจอดรถใต้ต้นไม้ ดูเหมือนพวกมันจะรู้แล้วว่าผมมา เห็นก้าวเท้าเข้ามาหาผมอย่างไว พร้อมๆกับส่งเสียงหัวเราะหึๆกันใหญ่อย่างน่าขยะแขยง อาวุธพวกมันมีกันอยู่ครบมือ แต่ไม่มีปืน
พวกผมไม่เล่นกันจนถึงตายอยู่แล้ว อย่างมากก็แค่เกือบ . .
“กูมาแล้ว” ผมบอกกับพวกมัน “ปล่อยไอ้มังกรไป”
“หึ รอคุณวายุมาก่อน”
สัด นัดไว้แล้วยังช้า ไอ้เหี้ยเอ๊ย อ้อ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะตีสามเข้าให้แล้วครับ ตอนอยู่สนามแข่งรถนั่นสามสี่ทุ่มแล้ว กว่าผมจะหาที่นี่เจอ ก็วนรอบสุพรรณบุรีหลายชั่วโมงเหมือนกัน
“แล้วมันอยู่ไหน”
ลูกน้องเชี่ยยุหัวเราะ แล้วใช้นิ้วโป้งชี้เข้าไปในโกดัง ผมเดินชนไหล่มันไป แต่ก็โดนมันใช้ไม้เบสบอลขวางเอาไว้(ผมเชื่อว่าพวกมันไม่ได้เล่นเบสบอลหรอก มันเอามาใช้เป็นอาวุธมากกว่า)
“อะไร”
“ไม่ได้พาใครมาแน่เหรอ”
“มึงคิดว่ากูกากถึงขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ผมพูดกับพวกมันอย่างใช้ความอดทน พวกมันแสยะยิ้มที่มุมปาก แล้วก็ปล่อยผมเข้าไปในโรงงานกึ่งโกดังอันนั้น(จะอะไรก็ช่างเหอะ)
ในโรงงานนั้นไม่มีอะไรก็เหมือนโรงงานที่ไม่ได้ใช้อะไรแล้วทั่วไป ทั้งฝุ่นเขรอะเกอะกรัง ทั้งเหม็นอับ มีข้าวของเครื่องจักรที่ขึ้นสนิมกองกันอยู่เต็ม ผมมองซ้ายมองขวา ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของไอ้มังกรนอนเจ็บอยู่เลย
“นี่มันอะไรกัน!” ผมแผดเสียงดังลั่นทันที จะเสียหมามากมาย ถ้าหากโดนพวกมันหลอกเข้า . . แต่ร้อยทั้งร้อยก็คิดป่ะวะว่าไอ้มังกรอยู่ในกำมือของไอ้เชี่ยวายุจริงๆ ในเมื่อเห็นภาพนั้นแล้ว
“เฮ้ย ใจเย็น เป็นหวงผัวขนาดนั้นเลยรึไง”
ลูกน้องกับลูกพี่ปากหมาไม่ต่างกันเลยสักนิด . . “บอกมา” ให้ตายเถอะ เกลียดสถานการณ์ที่ตัวเองกลายเป็นรองชะมัด
“มันนอนซมอยู่ห้องข้างบนโน่น โดนซ้อมหนักสองวันเต็มๆ ถึกเป็นควายแค่ไหนเป็นใครใครก็ทนไม่ได้หรอก”
“เหี้ยเอ๊ย!!!” ผมกำลังจะโผเข้าใส่ไอ้คนพูด แต่โดนพวกของมันอีกสองจับแขนไว้ซะก่อน . . โดนรุมก็ไม่กลัวหรอกเว้ย มึงเข้ามาเลย! ตอนนี้ผมกำลังโกรธเลือดขึ้นหน้า ถ้ามันอยากจะมีเรื่องกับผมล่ะก็ ทำไมไม่มาทำกับผมล่ะ ไปยุ่งกับไอ้เชี่ยมังกรมันทำไม
“ฮ่าๆๆ นานๆทีจะเห็นไอ้เจ้านายโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ” มาแล้วครับ . .ไอ้เชี่ยวายุ แม่ง มาถึงได้ซะทีนะไอ้เวร “นี่ถ้าไม่ใช่ไอ้มังกร มึงคงไม่โกรธขนาดนี้ใช่มั้ย”
“เป็นใครกูก็โกรธทั้งนั้นอ่ะ ถ้ามันต้องมาเจ็บเพราะกู เจ็บเพราะคนที่ใช้แผนเหี้ยๆอย่างมึง”
“ไม่เห็นเหี้ยตรงไหน สนุกดีออก คริคริ”
“สนุกเหี้ยไร” ผมขยับตัวอย่างสุดแรง แต่ลูกน้องของไอ้เชี่ยจับผมซะแน่น ผมขยับไม่ได้เลย
“อยากจะเห็นสภาพของไอ้ฝรั่งนั่นแล้วล่ะสิ . . ตามมาๆ มานี่ๆ” เชี่ยยุทำท่าใช้นิ้วชี้กวักเรียกอย่างกวนตีน ถึงแม้ผมจะปฏิเสธว่าไม่ไป พวกแม่งก็ลากไปผมไปอยู่ดี แต่จริงๆผมก็ไม่ปฏิเสธหรอก
บันไดไม้ผุๆที่นำพาผมกับแก๊งไอ้วายุขึ้นไปบนห้อง . .ห้องมืดๆที่อยู่บนชั้นสอง วายุบอกให้ลูกน้องที่เฝ้าหน้าประตูเปิดประตูให้ ประตูถูกเปิดออก ผมถูกกระชากให้มายืนอยู่ตรงหน้าประตู . .
ตรงกลางห้องนั่น . . แสงไฟสลัวเพียงดวงเดียวส่องลงมากระทบกับไอ้มังกร มันไม่ได้นอน แต่มันถูกจับมัดไว้กับเก้าอื้ทั้งมือและก็เท้า สภาพไม่ได้ต่างจากในรูปนั่นสักนิด หนำซ้ำอาจจะหนักกว่าในรูปนั้นอีก ตอนนี้มันกำลังหลับอยู่
“หลับแล้วยังเท่ . . เจ็บแล้วยังเท่ . . เชี่ยแม่ง หมั่นไส้” ปัง! วายุกระชากประตูปิด
“ปล่อยมันไป กูอยู่นี่แล้ว ปล่อย มัน ไป” ผมกัดฟันเน้นสามพยางค์ข้างหลัง
“บ้า . . กว่าไอ้เชี่ยมังกรจะอ่อนแอให้กูเล่นกับมันได้น่ะ โอกาสนี้หายากนะ” วายุทำท่าครุ่นคิด ทุกการกระทำของมันเป็นอะไรที่ตอแหลสิ้นดี โคตรเกลียดเลยบอกตรงๆ “รู้มั้ย . . อะไรที่ทำให้มันมากับพวกกูง่ายๆ”
“. . .”
“กูกำลังจะไปถล่มมึงที่คอนโด แต่เสือกเจอเชี่ยมังกรแม่งถือน้ำเต้าหู้อยู่ใต้ถุนคอนโดมึงซะก่อน ฮ่าๆๆๆๆ คู่นี้แม่งกุ๊กกิ๊กว่ะ แม่งทำกูเขินเลย มนต์รักน้ำเต้าหู้เหรอจ๊ะ!”
จุดนี้ผมบอกได้เลย ว่าผมกำลังกำหมัดแน่นมาก อยากจะต่อยปากเสียๆนั่นชิบหาย
“มันบอกถ้าจะทำอะไรมึง ก็ให้ทำกับมันแทน บอกตามตรงนะ. . กูอึ้งว่ะ แม่งแมนสัดดดดด!!! กูเลยไม่ยอมพลาดโอกาส เล่นมังกรให้แม่งหนัก ก่อนที่จะใช้มันมาล่อมึงให้มึงออกมา เป็นไง กูฉลาดใช่มั้ย หึหึหึ”
. . . ได้ยินแล้วแทบทรุดลงไปกองกับพื้น . . มังกร . . มึงจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรวะ . .กูมีค่าอะไรให้คนอย่างมึงมาเจ็บแทน . . คนดีๆอย่างมึง . . ไม่ควรที่จะมาปกป้องอะไรคนแบบกู . . ที่มีศัตรูห้อมล้อมเยอะแยะมากมายไปหมด . . มึงจะมาเจ็บเพื่อกู . . ทำเพื่อกูไปทำไมกัน
“อ้าวไอ้สัด อึ้งแดกไปเลย อึ้งแดกไปเลย! ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะของวายุดังลั่นสะท้อนก้องไปทั่วอาคาร “เห้ย มัดมือมัดเท้ามันไว้”
ลูกน้องมันเอาเชือกมามัดแขนมัดขาผม . . ผมโดนพาเข้าไปไว้ในห้องที่มีมังกรนั่งอยู่
“เนื่องจากกูหล่อ . . และก็ใจดี กูให้เวลามึงอยู่กับมันสักครึ่งชั่วโมง . . จะบอกรัก จะจูจุ๊บอะไรก็ให้รีบทำซะ แล้วออกมาเจอของจริงข้างนอก”
ผมถูกวางลงอย่างไม่ปราณีจนกลิ้งหัวหลุน ไอ้เหี้ย! เจ็บนะว้อย!!!! ลูกน้องมันจัดการยึดโทรศัพท์ ยึดกระเป๋าตังค์และกุญแจรถผมอย่างเร็ว
“มึงต้องเล่นงานพวกกูที่อยู่ข้างนอกทั้งหมดให้ได้ ถ้ามึงทำได้ มึงก็จะได้หนีไปกับผัวมึง แต่เอ๊ะ . .”
“…”
“ไอ้มังกรก็เจ็บเจียนตาย แสดงว่าเหลือมึงคนเดียวแล้วสิเนี่ย ต๊ายตาย จะสู้ไหวรึเปล่าตัวเธอ???”
“หึ” ผมแค่นหัวเราะในลำคอ “พวกของมึง และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง . . มึง กากจะตาย ทำไมกูจะผ่านพวกมึงไปไม่ได้”
“มั่นใจนักนะ”
“ก็ลองดูสิ”
“แสดงให้เห็นหน่อยละกัน”
ปัง! ประตูปิด . . ผมหันขวับไปที่มังกรทันที กระดึ๊บๆเข้าไปใกล้ในท่าที่โคตรจะทุเรศในความคิดผม ก็มันขยับไม่ได้นี่หว่า มังกรเผลอลืมตาตื่นขึ้นมา ให้ตาย ตาของมันบวมเป่ง และใบหน้าของมันก็โคตรเละ เละชิบหาย
“เชี่ย . . หมะ มึงมาทำไม” มันขยับปากอย่างยากลำบาก แต่ก็ทำเสียงดุใส่ผมได้ไม่แตกต่างจากตอนปกติ ดุเหี้ยไร กูเป็นลูกมึงรึไง
“มึง . . ทำไมโง่จังวะ” ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี สภาพของมังกรทำเอาผมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“. . คนที่โง่ มันมึงต่างหาก”
“ว่าไงนะ”
“. . มาทำเชี่ยไรที่นี่ . . รู้ก็รู้ว่าตัวเองจะเจ็บ”
“ทำไมวะ!” ได้ยินแล้วโคตรโมโห “มึงเจ็บขนาดนี้แล้ว ทำไมกูจะเจ็บบ้างไม่ได้!!!”
มังกรก้มหน้าสบตากับผมที่อยู่ต่ำกว่า . . “ . . มึงจะเจ็บไม่ได้”
“มังกร!!!!!” ผมไม่รู้จะพูดยังไงแล้วกับไอ้คนหัวดื้อพรรค์นี้ ให้ตายเหอะ!!!!!!!!!!!! “จะพูดอะไรก็ช่างเหอะ!!! คืนนี้ยังไงกูก็ต้องโดนซ้อมอยู่แล้ว!!!”
“ . .ไม่”
“ฮะ?”
“หนีไป”
ฟังแล้วอยากจะหัวเราะ “อย่างกับจะหนีได้อย่างงั้นแหละ”
“ถ้าได้ล่ะ”
“ไม่ได้โว้ย!!!”
“สัญญาสิ . .”
“สัญญาเชี่ยไร!”
“ถ้ามีโอกาสหนีได้ . . มึงจะหนี”
“หึ กูหนีแน่ๆ ถ้ามีมึงไปด้วย!!!!!!!!” “ . .กูจะเป็นตัวล่อให้”
“หุบปากซะที . . มึงไม่ควรที่จะวิ่งหรือสู้อะไรอีกแล้วทั้งนั้น” ผมพ่นลมออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย “วันนี้ถึงตายยังไงกูก็จะช่วยให้มึงออกไปให้ได้ รู้มั้ย มึงต้องไปโรงพยาบาล มึงสะบักสะบอมมาก เลิกทำเป็นเก่งจะมาเจ็บแทนกูอีกครั้งได้แล้ว เพราะถ้าโดนอีก มึงมีแต่ตายกับตาย!!!!!”
“…” มังกรไอเสียงดัง “มึงไม่อยากให้กูตายเหรอ”
“ว่าไงนะ”
“โอกาสของมึงมาแล้ว . . โอกาสที่กูจะตาย แล้วมึงจะได้เป็นราชาเหมือนเดิม”
โว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อยากเอาอะไรก็ได้มายัดปากให้มันหยุดพูดจริงๆ จะให้ผมหนีให้ได้เลยใช่มั้ย!!!!!!!!!!!!!
“ไม่โว้ย!!!!!!!!!!!! กูเลิกสนใจตำแหน่งนั้นแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!” พูดไปเพราะไม่ได้พลั้งปาก . . แต่ก็มีส่วนจริงที่ผมเลิกสนใจตำแหน่งนั้นแล้ว . .เพราะจะตำแหน่งนี้หรือตำแหน่งไหน . . ผมก็ศัตรูเยอะแยะมากมายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“ไอ้บ้าเอ๊ย” มังกรด่าผม
“หึ หุบปากแล้วหลับไปเงียบๆ พอมึงตื่นขึ้นมาอีกที . . มึงจะต้องได้นอนอยู่โรงพยาบาล”
“…”
“แล้วก็จำไว้นะ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะยอมให้มึงเสือกเรื่องของกู เพราะถ้ามึงต้องเจ็บหรือแอบช่วยกันท่าแก๊งอื่นๆลับหลังกูอีกล่ะก็ มึงจะต้องโดนกูฆ่า”
“…” มันทำหน้านิ่ง เชี่ยแม่งเอ๊ย มันไม่เห็นจะกลัวคำขู่ของผมเลย
“และก็เพื่อนมึงต้องโดนด้วย”
พอกันทีกับเรื่องนี้ . . ผมกับมันควรจะดำเนินชีวิตกันแบบทางใครทางมัน! . . ไม่ควรมีใครมาเสือกเรื่องของกันและกันและอีก . .
เมื่อมังกรเงียบไป ผมจึงหันไปมองหน้ามัน เชี่ยยยย . . แม่งหลับ เอาเหอะ มันเจ็บตัวนี่นา ปล่อยแม่งหลับไปแบบนั้นนั่นแหละ ต่อไปนี้ขอให้เป็นหน้าที่ของผมเอง คันไม้คันมืออยากหวนคืนสู่วงการมานานแล้ว คราวนี้ขอแสดงฝีมือให้เต็มที่หน่อยเหอะ!
ไม่นานนัก ประตูก็เปิด ลูกน้องของไอ้วายุเดินเข้ามาแกะเชือกให้ผม ซึ่งแน่นอนผมซัดมันจนนอนคว่ำและก็เตะทิ้งออกไปข้างนอก ให้ห้องนั้นเหลือเพียงแต่ไอ้มังกรคนเดียว และผมก็ปิดประตูเอาไว้ไม่ให้ใครไปทำร้ายไอ้มังกรให้มันต้องเจ็บหนักไปกว่าเดิมได้
พอผมประจันหน้ากับผู้คนที่อยู่ข้างนอก เท่านั้นแหละ ขอสตั๊นสักสิบวิเหอะนะ O_O
เชี่ยวายุแม่งเกณฑ์คนมาจากไหนเยอะแยะวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! กะด้วยสายตาคร่าวๆนี่มันเรือนสามสิบคนเลยนะเว้ยเห้ยยยยยยยยยยยย
มันนั่งบัญชาการอยู่บนเครื่องจักรยกสูงโน่น กระดิกเท้าสบายใจเฉิบ รอดูผมโดนคนเกือบสามสิบมาเด็ดหัว ผมกลืนน้ำลาย . . ตัวต่อตัวน่ะไหว . . แต่จังหวะนี้ไม่เคยมีใครตัวต่อตัวอยู่แล้ว . .เชี่ยแม่งต้องรุมอย่างแน่นอน
“อ้าว พระเอกไม่ได้ออกมาสู้ด้วยเหรอ” วายุถาม
“เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของมึงกับกู”
“. . . งั้นเหรอวะ”
“แน่จริงก็มาตัวต่อตัวกับกู วัดกันไปเลย ไม่ใช่ใจหมาใช้หมาหมู่แบบนิสัยเดิมๆ . .” ไอ้วายุคนเดียว รับรองเอาอยู่ “กล้ารึเปล่าล่ะ”
วายุถึงกับหน้านิ่งไปเลย . . หึหึ คาดไม่ถึงล่ะสิ เอาเซ่ มึงจะมีศักดิ์ศรี หรือมึงจะมีแต่สังกะสี . .
“งั้นก็ได้” มันกระโดดลงมา “พวกมึงถอยไปให้หมด . . กูจะสู้กับเชี่ยนายเอง”
ต้องอย่างนี้สิ!!!!! ของหมูๆอยู่แล้ว มันเคยแพ้ผมไปตั้งหลายหน
ผมเดินลงบันไดไป มองดูข้างหลังอย่างห่วงๆยังไงไม่รู้ หวังว่าจะไม่มีใครโผล่พรวดไปรุมกระทืบมันในห้องอีกนะ
ผมบีบนิ้วมือ สะบัดหัวไปมาอย่างเตรียมพร้อม ไอ้วายุก็เช่นกัน ตอนนี้ผมกับมันอยู่ท่ามกลางวงล้อมของลูกน้องของไอ้วายุที่เริ่มจะส่งเสียงเชียร์ราวกับเป็นมหกรรมแข่งขันอะไรสักอย่าง
“อย่าแพ้ล่ะ”
“ไม่มีวัน” ผมบอกมัน
มันชกปากผมก่อนเป็นอันดับแรก หลังจากนั้นก็ตามมาอีกหลายหมัด ผมเบี่ยงตัวหลบไปมา จนกระทั่งมีโอกาสที่จะสวนคืน หมัดผมยังคงหนักตามเคย ชกใครแต่ละทีเป็นอันได้เลือดออก ไม่ก็ฟันขยับ ถึงแม้จะห่างหายไปจากวงการ แต่ก็ยังไม่นานพอที่จะทำให้ฝีมือตก
ผมแลกทั้งหมัดทั้งลูกเตะกับไอ้วายุอยู่นานมาก แม่ง มันไม่ยอมผมเลย ผมทั้งเตะทั้งถีบจนสุดความสามารถ ไอ้วายุมันก็ล้มลงไปตั้งหลายครั้งหลายคราแต่ก็ยังลุกขึ้นมาใหม่ . . จนกระทั่งมันลุกขึ้นสู้ไม่ไหว
“จบได้ยัง” ผมก็เจ็บช้ำไม่ต่างอะไรจากมันมากนักหรอก “มึงแพ้แล้วก็ปล่อยกูกับมังกรไปซะ”
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก” วายุถ่มน้ำลายผสมเลือดลงกับพื้น “อ้าว จ๊ะเอ๋ มังกรสุดหล่อ มีแรงจะเดินแล้วเหรอ”
ว่าไงนะ . .ผมหันหลังขวับไปทันทีตามคำพูดของไอ้ยุ ผมรู้สึกเหมือนผมถูกหลอกเพราะไม่เห็นเงาของไอ้มังกรเลย หลังจากนั้นก็ . .
ผลั่ก!
ผมโดนเตะลงกลางหลัง จนล้มตัวไปข้างหน้า
แต่มีคนมารับไว้ทัน . .มีที่ไม่มีแรงพอที่จะยืนอยู่แท้ๆ ยังจะมารับน้ำหนักตัวของผมไปอีก
“ออกมาทำไม!!!!!!!!!” ผมด่ามันทันทีที่เห็น
“กูสู้ไหว”
มังกรผลักผมออก ดันผมไปข้างหลัง ท่าประจำของมันที่มันทำกับผม
“ถอยไป!!!!” ผมพยายามผลักไอ้มังกรออก เห้ย ครั้งนี้ผมชนะว่ะ ผมผลักมันให้ถอยไปข้างๆได้ แต่ทว่าวัตถุที่โผล่พรวดเข้ามานั้นทำเอาผมมึนไปเลย . .
ไม้เบสบอล
ผมจำไม่ได้ว่าผมโดนที่ตรงไหน แต่มันทำให้ทัศนีภาพของผมมืดพอและก็โลกวูบ . .
“มังกร วันเกิดนี้อยากได้ของขวัญอะไรวะ”
“. . . ไม่อยากได้”
“เอาน่า บอกกูมา กูให้ได้หมดทุกอย่าง”
“. . .ไม่เอา”
“เอางี้ ถ้ากูให้อะไร มึงสัญญาสิว่ามึงจะดูแลของขวัญที่กูให้อย่างดีที่สุด!!!”
“มึงจะให้อะไรล่ะ?”
“วันเกิดมึงปีนี้เดี๋ยวมึงก็รู้เอง ^^” ผมโกรธเลือดขึ้นหน้าทันทีที่เห็นเจ้านายล้มลงไปกองกับพื้น และสลบลงแทบจะในทันที
ไอ้วายุมันใช้ไม้เบสบอลตีเข้าอย่างจังที่บริเวณใบหน้าของเจ้านาย ผมเห็นแว้บๆว่ามันกะจะตีผม แต่เจ้านายผลักผมออกไปเสียก่อน
“มึงตาย!!!!!!!!!!!!!!!”ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้า และจัดการกับพรรคพวกของไอ้วายุที่อยู่ขวางหน้าทั้งหมด ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงมาจากไหน รู้ได้แต่ว่าผมโกรธ ใช่ผมโกรธ และผมก็โกรธตัวเองมากด้วย
ให้ตายยังไง ผมก็จะไม่ผิดสัญญาที่เคยให้ไว้ . .
เจ้านาย . . เจ็บใช่มั้ยวะ . . กูขอโทษนะ มังกรอย่างเท่!!!! นี่พูดเลย 
หัวข้อ: l l l . . สองร้ายในหนึ่งรัก * . . l l l (อ่าน 807926 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก