ร้ายที่ 14 ผมชื่อเจ้าขุน แต่ขอร้องเถอะ เรียกผมว่าขุนดีกว่า . .
ผมอายุยี่สิบหกหมาดๆ แต่ตอนนี้มีกิจการเป็นแสนที่ต้องลงมือดูแล ผมมีน้องชายอยู่คนหนึ่ง ผมรักมันมาก(ไม่รู้มันรู้มั้ย) อาจเนื่องมาจากแม่เสียตั้งแต่ตอนเด็กและสิ่งเดียวที่ผมนึกออกก็คือผมต้องดูแลน้องชายคนนี้ให้ดีที่สุด คนที่ผมส่งไปตามไอ้เจ้านายและคนบางส่วนที่ผมสั่งให้ไปตามเช็ดตามล้างในสิ่งที่เจ้านายมันก่อ ผมทำก็เพราะผมเป็นห่วงมันทั้งนั้น
และในตอนนี้ที่มันมองอะไรไม่เห็น ผมรู้สึกเหมือนผมจะเป็นบ้า น้องชายของผมมันแสบและก็กล้าบ้าบิ่น แต่ไม่เคยต้องโดนทำร้ายถึงขนาดต้องมาเสี่ยงตาบอด ตอนผมรู้ข่าวนี่ผมแทบช็อค ตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงหมอโทรไปแจ้ง อยากจะบ้าตายเพราะความเป็นห่วงมัน
“เชี่ยหมอ น้องกูเป็นไร”
“น้องมึงโดนทำร้ายที่หน้า และก็ที่ประสาทตา กูก็ไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้ยังไง แต่น้องมึงจะมองไม่เห็นสักระยะ”
“ว่าไงนะ!!!!!”
“ไอ้สัด กูบอกว่าสักระยะ มันก็ฟังดูดีไม่ใช่เหรอ”
“ดูดีพ่องดิ น้องกูมองไม่เห็นนะเว้ย!!!”
“แก้วหูกูจะแตก”
“ไปหาทางทำให้น้องกูหายเลยนะเว้ย ไม่งั้นกูจะหักเงินเดือนมึง!”
“รุนแรงไปป่ะวะ”
“ทำอะไรก็ได้ เชิญหมอมาจากอเมริกาก็ได้ ทำอะไรก็ได้ที่มันจะหายอ่ะ ทำเลย!”
“ครับ ครับ บอส”
“กูเคลียร์งานแป๊บเดี๋ยวกูไปหาน้องกู”
“ครับบอส”
น้ำเสียงประชดประชันชิบหายเลยไอ้เพื่อนหมอคนนี้ ผมกดวางโทรศัพท์ด้วยใจที่เต้นถี่รัว โคตรห่วงน้องเลย แต่ก็ยังไปตอนนี้ไม่ได้ เพราะมีงานที่ต้องเคลียร์
จนกระทั่งผมเคลียร์เสร็จผมจึงรีบบึ่งไปที่โรงพยาบาลทันที ไม่ต้องถามพนักงานให้มากความเพราะน้องผมมันจะต้องอยู่ห้องวีไอพีชั้นบนสุดแน่นอน
“ไอ้นาย!!!” ผมถีบประตูห้องเข้าไปเลย
โป๊ก โดนคุณกิต กิตติเกษมเขกหัว “เสียงดังลั่นทั่วโรงพยาบาลเลยนะเอ็ง อย่าบอกใครนะว่าเป็นลูกข้า!”
“พ่อ น้องมันเป็นไงบ้าง”
ในห้องนั้นมีแต่ผมกับพ่อ ไม่เห็นเจ้าแฝดเพื่อนรักของไอ้นายแฮะ แต่ก็ช่างเถอะ ผมนับถือพ่อจริงๆที่คราวนี้ไวกว่าผม
“อย่างที่เพื่อนเอ็งพูดนั่นแหละ”
กวนจริงๆ “คราวนี้มันหนักไปนะพ่อ”
“ก็เอ็งแหละ ประมาทน้อง เป็นไงล่ะ”
“ผมเปล่าสักหน่อย”
“เฮ้อ . . มันดื้อด้านเกินที่จะควบคุม”
“เหมือนพ่อนั่นแหละ”
โป๊ก! ผม ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่วัยยี่สิบหกถูกพ่อเขกหัวราวกับผมเป็นเด็กประถมอีกแล้ว “เอ็งก็ไม่ได้ต่างอะไรกับข้า!!!”
“โอเค งั้นพวกเราก็เป็นเหมือนกันหมด” ผมคลำหัวป้อย “แต่น้องมันไม่ควรจะโดนอะไรที่หนักแบบนี้” สายตามองไปยังร่างบนเตียงที่ถูกผ้าพันตาเอาไว้และกำลังหลับอย่างสงบ “ผมควรดูแลมันดีกว่านี้”
“แหงล่ะ จำคราวนี้ไว้เป็นบทเรียนละกัน” พ่อตบบ่าแปะๆ
“พ่อรู้มั้ยว่าฝีมือใคร”
“ก็จะใครที่ไหนล่ะ ศัตรูเบอร์หนึ่งของมันนั่นแหละ”
“ไอ้วายุ?”
“ใช่”
“แม่งงงง คราวนี้เล่นหนักไปนะ”
“ข้าอยากให้เอ็งช่วยไปกำราบมันแทนน้องหน่อย น้องมันโดนหนักขนาดนี้ข้าไม่อยากให้มันไปซ่าส์ที่ไหนในช่วงนี้”
“แน่นอนพ่อ” ผมรีบตอบ “ไอ้วายุมันก็แค่เด็กคนนึง”
“หึ เอ็งเอามันอยู่แน่ๆ”
ก่อนที่พ่อจะแยกออกไปผมนั่งเฝ้าไอ้เจ้านายอยู่นานสองนาน ไอ้เจ้านายมันเจ็บไปทั่วทั้งตัวแต่ผมแอบได้ยินข่าวมาจากคนของผมว่ามีคนๆนึงก็เจ็บเหมือนกัน แถมอาการยังหนักกว่า เป็นตัวล่อของไอ้วายุที่พูดถึงแป๊บเดียวไอ้นายเป็นอันต้องปรี๊ดแตกแล้วก็รีบไปช่วย ที่แท้ . .ก็เป็นลูกของลุงเมฆนี่เอง
สมัยเด็กๆผมเคยเจอเจ้านั่นมาบ้าง ตอนนั้นผมเก้าขวบและไอ้มังกรก็เพิ่งสี่ขวบ ผมจำมันได้ดีเลยแหละเพราะในบรรดาคนรู้จักของพ่อก็มีไอ้นี่ที่หน้าฝรั่งผิวฝรั่งคนเดียว ถึงแม้จะผมสีดำแต่ดวงตาของมันก็มีสีฟ้าใส เท่าที่ผมจำได้ ไอ้เจ้านายกับไอ้มังกรไม่ได้เจอกัน ตอนนั้นเจ้านายติดแม่มาก จนกระทั่งผมสิบขวบและเจ้านายห้าขวบ แม่ก็จากไปพร้อมๆกับเกิดเหตุการณ์ที่ลุงเมฆหนีออกจากตระกูลธวัชพลังกรพอดี . . ใช่สินะ มันเกิดขึ้นเกือบจะพร้อมๆกัน
ผมเดินออกมาจากห้องของไอ้นายในเวลาเช้าทันทีที่ไอ้แฝดมาทำหน้าที่เฝ้าไข้ไอ้นายต่อ ผมเดินไปหาพนักงานและพนักงานที่คุ้นหน้าค่าตาเป็นอย่างดี สอบถามเรื่องค่าใช้จ่ายของไอ้มังกรที่ผมก็เพิ่งได้ยินมาจากคนของผมเหมือนกันว่าพักรักษาตัวที่นี่ แน่นอนผมเอาชื่อมันเข้าไปในบัญชีส่วนตัวของผมแบบไอ้นายเด๊ะ เพราะผมรู้ว่ามันไม่ใช่ถูกๆและลุงเมฆไม่มีทางจ่ายไหว ถ้าไอ้นายรู้ไอ้นายก็จะจ่ายให้เหมือนกันนั่นแหละ(ก็ดูจากหนี้สองล้านสามที่มันจ่ายให้มังกรก่อนหน้านู้นนู่นไง)
แต่เอ๊ะ . . มีคนมารายงานเรื่องไอ้วายุ แม่งกล้าดีเดือดมากมารักษาที่โรงบาลผม นี่ผมไม่เอาปืนไปยิงกบาลแม่งก็บุญหัวเท่าไหร่แล้ว!
ผมรีบย่างสามขุมไปยังห้องพักของไอ้วายุ เมื่อใกล้จะถึงผมได้ยินเสียงทุบประตูเสียงดังวุ่นวายลั่นโรงพยาบาล
“ออกมา ไอ้เหี้ย!!!! กูจะฆ่ามึง!!!! ไอ้พวกลอบกัด ไอ้พวกหมาหมู่ขี้รุมเอ๊ย ไอ้เหี้ย!!!!!” “พังประตูแม่งเลย พังแม่ง!!!!!!!!!!” เดี๋ยวนะ ประตูบานหนึ่งราคาไม่ใช่ขี้ๆนะ เจ้าพวกนี้นี่ . .
“เฮ้ย ทำเชี่ยไรกัน” ผมเคยเป็นมาก่อน เป็นแบบไอ้เจ้านายเด๊ะ แต่ก็ต้องเปลี่ยนแปลงและก็เติบโตขึ้น เพราะไม่อย่างนั้นผมก็ไม่สามารถดูแลน้องชายของผมได้
พวกมันเงียบ มีกันประมาณห้าหกคน ไม่ใช่พวกแก๊งไอ้เจ้านายที่ผมมีในแฟ้มประวัติเลยสักคน . .
“ใครวะนั่น”
“หน้าตาคุ้นๆ”
“คล้ายเจ้านาย แต่เจ้านายน่ารักกว่านะกูว่า”
“เฮ้ กูได้ยินนะ” เดี๋ยวแพ่นกบาลไล่ทีละตัวเลยดีมั้ย . .
“พี่เป็นญาติไอ้วายุข้างในนี่อ่ะเหรอ” ไอ้หน้าจืดๆคนหนึ่งโพล่งถามขึ้นมา ไอ้เชี่ยนี่ตัวสูงที่สุดในกลุ่ม ที่ต้องบอกว่าหน้าจืดก็เพราะมองแล้วนึกถึงแกงจืดเลย หน้าซีด ตัวผอม จืดโคตร
“กูเปล่า” ผมตอบ “แต่จะยังไงก็ช่างพวกมึงไม่ควรที่จะมาส่งเสียงในโรงพยาบาลแบบนี้”
“ทำไม เป็นเจ้าของโรงพยาบาลรึไง” ไอ้คนที่เตี้ยกว่าและหล่อกว่าไอ้จืดเงยหน้าขึ้นมามองผม ท่าทางแม่งกวนตีนมาก กูตอบความจริงไปมึงอาจจะเงิบได้ เพราะฉะนั้นกูจะไม่ตอบ
“เปล่า เป็นญาติคนไข้”
“งั้นก็อยู่นิ่งๆ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ . . อาจจะได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มเหมือนไอ้คนที่อยู่ในห้องนี้”
ไอ้หน้าจืดกระตุกแขนเสื้อไอ้เตี้ยอย่างห้ามปราม(มันหน้าตาดี แต่ผมเรียกมันเตี้ยเพราะมันกวนตีนผม)
“กลัวอะไรเชี่ยแอร์” มันด่าไอ้หน้าจืด “ดูยังไงก็เหมือนพวกหนุ่มออฟฟิศธรรมดาๆ” พูดจบแม่งก็ต่อยประตูเตะประตูยำประตูต่อไป ไม่ได้สนใจผมเลยสักกะติ๊ด แม่งเป็นนักเขียนเหรอ ทำไมมโนเก่งจังวะ ที่มึงพูดมาน่ะความจริงมันตรงกันข้ามเลย
ผมไม่อยากเสียเวลากับเด็กพวกนี้ แต่ยิ่งพวกมันทำเสียงดัง ผมก็ยิ่งฉุน หนึ่งคือน่ารำคาญ สองคือขวางทางผมไม่ให้ผมเข้าไปจัดการทำเรื่องย้ายไอ้วายุไปรักษาที่อื่น เพราะฉะนั้น . .
ผมกระตุกคอเสื้อของไอ้เตี้ยที่ท่าทางจะเป็นหัวหน้าของคนพวกนี้ให้มาประจันหน้า
“กูบอก . . ให้เงียบ”
หวังว่าผมจะน่ากลัวพอ แหมคุมหลายที่นะโว้ยไม่อยากจะเซ้ด แต่ดูเหมือนไอ้เด็กนั่นมันจะไม่กลัวผมเท่าไหร่เลย มันแสยะยิ้มแล้วพ่นน้ำลายลงพื้น(ดีนะไม่พ่นลงหน้าผม)
“มีมังกรกับราชินีเท่านั้นที่สั่งกูได้”
ชื่อนี้ทำเอาผมเผลอปล่อยคอเสื้อมันไป แล้วมันก็ไปทำการทุบประตูต่อย่างหน้าด้านๆ ช่างโหวกเหวก โวยวาย น่ารำคาญเป็นที่สุด
. . ลูกน้องของมังกรสินะ ไอ้พวกชายโฉด
สุดจะทนแล้ว . .ผมตัดสินใจถีบประตูตัดหน้าไอ้พวกแม่งซะเลย เกิดเสียงก้องกังวานซึ่งดังกว่าที่พวกมันเคยทำซะอีก ให้มันรู้ไปเลยว่าคนอย่างผมนั้นมันไม่ธรรมดา
แน่นอน ทำเอาพวกมันหยุดกึกและก็สงบปากสงบคำเพราะความอึ้ง
“ไปได้แล้ว กูจะจัดการกับไอ้นี่เอง”
“ว่าไงนะ”
“อย่ามายุ่งได้ป่ะ” ไอ้เด็กเตี้ยคนนั้นยังไม่หยุด
“มันทำร้ายน้องชายกู”
“เดี๋ยวนะ . . พี่เป็นพี่ไอ้มังกรเหรอ” ไอ้หน้าจืดถามโง่ๆ เพราะคำถามนั้นเลยโดนไอ้เตี้ยแพ่นกบาล
“นี่มันเจ้าขุน . .พี่ชายของเจ้านายยังไงล่ะ”
สองร้ายในหนึ่งรัก *
[/b]
ผมยืนส่งน้องชายให้เข้าไปในห้องที่ไอ้มังกรนอนหลับอยู่ ท่าทางไอ้นายมันดูเป็นห่วงศัตรูคนนี้มากจนเกินคำว่าเป็นศัตรู . . ทั้งห่วงทั้งเขินเค้าสินะน้องกูเนี่ย แต่ง้างปากมันให้ยอมรับผมว่าคงต้องใช้มากกว่าชะแลงและก็ปั่นจั่น เพราะปากแข็งได้โล่ ไม่เหมือนผมสักกะติ๊ด
เห็นน้องลินแค่แว้บเดียว . .หึหึ คนนี้แหละโดนสุดอะไรสุด
“น้องลินจะไปไหนเหรอครับ”
“ไปมาร์ทชั้นล่างค่ะ ไม่รบกวนพี่หรอกนะคะ”
“โหย ไม่เป็นไรครับ สบายมาก” หวังว่าจะเป็นแค่ญาติโกโหติกาของไอ้มังกรนะ ไม่ใช่แฟนเฟินหรือกิ๊กกั๊ก แต่ว่าหน้าตายัยน้องลินนี่ไม่มีเค้าของความเป็นฝรั่งแบบไอ้มังกรเลยสักกะติ๊ด
“คือ . . อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ” ลินยิ้มเบาๆ “ลินชอบมังกรมาก พี่อย่าทำอย่างนี้เลยนะคะ”
เหมือนขวานอันเท่าศอกปักฉึกเข้ากลางหัวผม เห้ย นี่ยังไม่ได้ทำอะไรมากเลยนะเนี่ย ผมยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น มองดูเบื้องหลังของลินที่เดินสวยๆผ่านไป ก็อึ้งนะแต่ผมไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรกับน้องแกหรอก แค่หน้าม่อตามประสาชายโสดที่ซึ่งรอน้องชายเข้าไปเยี่ยมเยือนเพื่อนในห้องพักผู้ป่วยแค่นั้นเองเหอะ . .
“เฮ้ย มึง กูได้ข่าวมาจากพวกแก๊งของเจ้านายว่าเจ้านายหายดีแล้ว”
“จริงดิ ดีจังเลยว่ะ”
“มึงมาเค้าจะมาเยี่ยมมังกรรึยังวะ”
“มาดิ ขนาดยังไม่หายก็ยังมาตลอด”
ไอ้หน้าจืดกับไอ้เตี้ยยอมโวยวายนี่เอง . . พวกมันเดินคุยอะไรกันเรื่อยจนกระทั่งหยุดกึกลงตรงหน้าผม ดูไอ้แอร์ดูอึ้งๆ ส่วนไอ้เตี้ยมองเหมือนผมเป็นแมลง
ไอ้แอร์ยกมือไหว้ท่วมหัว “หวัดดีพี่”
. . ถึงจะดูโง่ แต่คราวนี้แม่งก็ฉลาดก็ไอ้เตี้ยนี่เยอะ ผมมองหน้ามันพลางส่งสายตาเป็นคำถามใส่มันว่าทำไมมันถึงไม่ไหว้ผม มันก็จ้องผมเขม็งอยู่อย่างนั้นน่ะ
“มองทำไม”
อ้าวไอ้เชี่ยนี่ เก๋าเอาเรื่องเว้ยเห้ย สั่งสอนแม่งสักหน่อยดีมั้ย!
“พี่มาทำไรที่หน้าห้องนี้” ไอ้แอร์ถาม
“น้องกูอยู่ข้างใน” คุยกับไอ้แอร์ง่ายกว่าเยอะ คุยกับไอ้เตี้ยเหมือนคุยกับลอร์ดไวเลอร์ยังไงไม่รู้
“นั่นไง กูบอกมึงผิดที่ไหน” ไอ้แอร์หันไปหาเพื่อนมันทันที
“หึ กูก็ไม่ได้คัดค้านอะไรมึงนี่ ราชากับราชินีเค้าก็ต้องมาหากันอยู่แล้ว”
“สวีทวี๊ดวิ้ว”
“เดี๋ยวๆ ราชาราชินีอะไรกัน ทำไมฟังดูตุ๊ดแต๋วแบ๊วบึกยังไงชอบกล” ยิ่งฟังก็ยิ่งฉงน ผมจึงถามออกไป
“อ้าวพี่ ตอนนี้มังกรเป็นราชา คนรักของราชาก็ต้องเป็นราชินีดิ พี่นี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ”
“ไอ้เชี่ยแอร์ เดี๋ยวกูเตะ” ผมว่าผมสนิทกับไอ้เด็กแอร์นี่ได้เร็วเกินเหตุนะ “งั้นมึงจะบอกว่า . .”
“มังกรกับเจ้านายน่ะ . . โอ๊ย!” ไอ้เชี่ยแอร์โดนไอ้เตี้ยเหยียบเท้าเต็มๆส้นตรีน
“มีเหี้ยอะไรมึงก็จะบอกเค้าหมดเลยรึไง!”
“อ้าว ก็พี่คนนี้เค้าก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลนี่นา”
“มึงรู้ได้ไงว่าไว้ใจได้น่ะฮะ เผื่อมันสั่งคนมาทำร้ายมังกรล่ะ”
เดี๋ยวนะ . . กูจะไปทำร้ายมังกรทำไม . . ไอ้เตี้ย นี่มึงเห็นกูว่างขนาดนั้นเลยเหรอ และอีกอย่างหนึ่งมังกรก็เป็นลูกของลุงเมฆ คนคุ้นเคยกันดีกูจะไปทำร้ายมันทำไม ไอ้ห่า
“เค้าคงไม่มีฤทธิ์เดชอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง”
ไอ้แอร์มึงนี่ก็อีกคน ประมาทกูเกินไป เดี๋ยวมึงโดน . .
“เจ้านายเป็นไงบ้าง” ไอ้เตี้ยหันมาถาม
ผมมองมันอย่างนึกรำคาญนิดหน่อย “ก็ดี”
“เฮ้อ . . โล่งอกไปหน่อย”
“น้องกูคือคนที่มึงเชื่อฟังรองจากมังกรงั้นสิ”
“ใช่”
“มึงนี่แปลกนะ”
“ทำไม”
“พ่อก็มี แม่ก็มี ทำไมไม่เชื่อฟัง”
สงสัยผมจะเล่นแรงไป . . ไอ้เตี้ยถึงกับหน้าเสียแล้วเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความโกรธเคือง
“นั่นไม่ใช่เรื่องของมึง”
แม่ง . . ไอ้เตี้ยก็แรงใช่ย่อยเหมือนกัน ผมจำได้ว่าผมแก่กว่ามันนะ อีกทั้งยังทำงานแล้วด้วย ทำไมมันพูดกับผมแบบไร้ซึ่งความเคารพความยำเกรงแบบนี้ล่ะฮะ? ไอ้แอร์ดูเหมือนจะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่สมควร มันจึงถองสีข้างของไอ้เตี้ยเบาๆราวกับเตือนสติ
ผมยกมือขึ้นกอดอก พร้อมๆกับใช้ส่วนสูงที่สูงกว่าให้เป็นประโยชน์โดยการมองต่ำอย่างท้าทายใส่ไอ้เตี้ย(ซึ่งเตี้ยกว่าแค่สี่เซนต์เท่านั้น) ส่วนไอ้เตี้ยก็จ้องผมอย่างไม่ลดละ นี่ถ้าผมไม่ใช่พี่ของไอ้เจ้านายหรือเป็นคนอื่น ผมว่าผมคงต้องโดนไอ้เตี้ยอัดไปแล้ว
เป็นเวลาเดียวกันที่ประตูหน้าห้องไอ้มังกรเปิด สายตาสามคู่จึงหันไปจับจ้องไอ้เจ้านายที่เพิ่งเดินออกมา มันมีสีหน้าที่ท่าทางเหนื่อยล้าชอบกล เห็นอย่างนั้นผมจึงรีบเข้าไปพยุงมันด้วยความเป็นห่วง
“เป็นไรไปวะ” ผมถามน้อง
“เป็นไรไปครับ” ไอ้สองคนนั้นมันถามพร้อมกัน ถามอย่างสุภาพซะจนผมนี่โคตรอึ้งว่ามันสองคนคิดว่าน้องผมเป็นราชินีของมันจริงๆน่ะเหรอ (ไอ้พวกเด็กน้อยเอ๊ย . .)
เจ้านายมันไม่ตอบผม . . หน้ามันซีดๆยังไงชอบกล แต่เชื่อเถอะว่าซีดน้อยกว่าไอ้แอร์ ที่กำลังถูกเจ้านายมองอยู่ในตอนนี้ “ . . ฝากด้วยนะ”
“ฝาก?”
“พี่ขุน ไปส่งหน่อย”
อะไรของน้องผมเนี่ย แต่เห็นมันเป็นอย่างนี้ผมก็ได้แต่ทำตาม เดินตามมันไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงที่จ่ายยาชั้นล่างนั่นแหละครับ นี่ขนาดผมเป็นเจ้าของโรงพยาบาล น้องชายผมมาเอายาผมก็ยังต้องนั่งรอคิวเลย
ผมมองไอ้เจ้านายที่เหม่อจัดไปถึงซีรี่ส์เรื่องไหนแล้วก็ไม่รู้ ไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้ในหัวมันคิดอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆ ผมจะคอยมองมันอยู่เสมอ คอยดูแลอยู่ห่างๆอย่างที่ผมทำอยู่เรื่อยมา ผมว่าผมรักมันมากกว่าพ่อผมอีกนะ (แต่อย่าบอกพ่อล่ะ 555)
“เป็นเชี่ยไรรึเปล่า”
“พี่ขุน . .”
“อะไร”
“เคยมีใครต้องมาเจ็บตัวเพราะพี่ขุนป่ะ”
ผมแทบไม่ต้องเสียเวลาคิด “ก็พวกลูกน้องกูไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นดิ”
“อย่างไหนล่ะ”
“ก็แบบ . .”
ท่าทางมันจะตอบไม่ได้ สาบานได้ว่ากว่าจะเห็นไอ้เจ้านายทำหน้าหนักใจนี่ผมต้องมีอายุยี่สิบหกเลยเรอะ ไม่เคยเห็นมันทำหน้าแบบนั้นมาก่อน ปกติมันเป็นคนสนใจอะไรที่ไหนล่ะ ถ้าไม่ชอบก็ไม่แคร์ ประมาณนั้น ผมพยายามโยงเรื่องเข้าหาเรื่องที่มันเพิ่งประสบพบเจอมา . . ยังไงก็เกี่ยวกับไอ้มังกรแหงมๆ
เป็นเอามากนะน้องกูช่วงนี้ . .
“กูเข้าใจแล้ว” ผมรีบบอกน้อง “มีอะไร”
“ถ้าเกิดว่ามีคนมาเจ็บตัวเพราะพี่ขุน แล้วพี่ขุนจะทำยังไง”
“ถ้าเป็นคนที่กูรัก กูก็ไม่อยากให้เค้าเจ็บหรอก” ผมตอบง่ายๆ แต่ไอ้เจ้านายนี่ทำหน้าทำตาทั้งอึ้งทั้งตกใจทั้งไม่ยอมรับผสมกันมั่วไปหมด “และถ้าเพื่อปกป้องคนที่กูรัก กูก็พร้อมที่จะเจ็บเหมือนกัน”
“ . .”
“ทำไมทำหน้างง มันเข้าใจยากตรงไหน”
ไอ้เจ้านายไม่ตอบ แต่หันหน้าไปทางอื่นแทน ท่าทางมันเซ็งๆ “ช่างแม่งเหอะ”
อะไรของมันวะเนี่ย ผมเกาหัวแกรก ขณะที่นั่งรอเรียกคิวต่อไป สักพักผมก็เห็นไอ้เตี้ยเดินดุ่มๆเข้ามาหาผม ขอย้ำ เข้ามาหาผม
“อะไร?” ผมถามงงๆ มันจะมีธุระอะไรกับคนอย่างผมอีก
“มานี่ดิ๊”
มันพูดแล้วก็เดินหนีไปเลย ทิ้งให้ผมงงและไอ้เจ้านายงงไปตามๆกัน แต่ผมก็เดินตามมันไป
“มีอะไร” ผมถาม ไอ้เตี้ยมองซ้ายมองขวา ก่อนจะพูด
“กูรู้ . . มึงมีอำนาจพอที่จะดูแลเจ้านาย เพราะฉะนั้น . .ดูแลเจ้านายดีๆด้วยนะ”
“เฮ้ กูเป็นพี่มันนะ กูก็ต้องดูแลมันดีอยู่แล้วนี่” อดแปลกใจไม่ได้ที่มันมาฝากฝังน้องชายของผมมาให้ผมดูแล
“ถ้าดีจริง . . นายก็คงไม่โดนแบบที่เพิ่งจะโดนไปนี่หรอกจริงมั้ย”
สะอึก . .
“ถือซะว่าเป็นบทเรียน” มันพูดเสียงแข็ง “มึงอย่าพลาดอีกก็แล้วกัน”
อะไรของมันวะ . . “เออๆ” มันคงรักราชินีของมันจริงๆสินะ . .
“แค่นั้นแหละ”
“เดี๋ยว” ผมรีบเรียกให้มันหันกลับมา
“อะไร”
“ทำไมมึงต้องดูแลราชากับราชินีขนาดนั้นวะ ?” เออ กูสงสัย ดูแลซะยิ่งกว่าพ่อยิ่งกว่าแม่ซะอีก โคตรเวอร์อ่ะ ไอ้คำพูดที่ว่าราชากับราชินีนั้นผมแอบกลอกตาเล็กๆด้วย เพราะยังตลกกับคำพวกนี้ไม่หาย ที่แม่งพากันเรียกน้องผมกับไอ้มังกรซะจนเป็นราชวงศ์อะไรก็ไม่รู้
มันนิ่งไปสักพักก่อนตอบ “เพราะกูชื่อไนท์”
ไนท์ . . ไนท์เหรอ ไม่ใช่เวลาค่ำคืน แต่เป็นอัศวิน . . ไปทะเลหาแรงบันดาลใจสองสามวันนะคะ
เดี๋ยวรีบกลับมาต่อ เรื่องนี้จะแต่งยาวๆเพราะอยากอยู่กับลูกมังกรกับลูกเจ้านายนานๆ
อิอิ แล้วเจอกันค่ะ ^________________________^
หัวข้อ: l l l . . สองร้ายในหนึ่งรัก * . . l l l (อ่าน 807864 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก