ร้ายที่ 15 ขอต้อนรับเข้าสู่ . . เดือนแห่งการสอบไฟนอล
ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ ผมจะไม่ซีเรียสเลย ผมจะเข้าไปในห้องสอบ เขียนชื่อ เสร็จปุ๊บก็เดินออกมาอย่างสง่าผ่าเผยและก็โคตรเท่ แต่ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ผมโดนกักบริเวณ โดนไอ้แฝดดักหน้าดักหลัง(ไอ้ธีเมื่อรู้ว่าผมเจ็บก็เลยเลิกซ่าส์ไม่อยากมีเรื่องไปซะฉิบ) ออกไปไหนก็ไม่ได้เนื่องจากบัตรเครดิตถูกยึด ไม่มีเงินให้สำมะเลเทเมา ชีวิตมันว่างจัดจนเกินไป ผมเลยต้องหาอะไรมาทำในห้องแคบๆเพื่อที่จะทำให้ตัวเองรู้สึกหายเซ็ง ซึ่งนั่นก็คือ . . อ่านหนังสือสอบไงล่ะ (พ่อได้ยินข่าวจากพี่ขุนว่าผมอ่านหนังสือเรียน ได้ข่าวว่าแอบปลื้มปริ่มจนน้ำตาจะไหล!)
ได้ข่าวว่ามังกรออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ ผมไม่ได้เห็นหน้ามันอีกเลยตั้งแต่ที่เจอมันตอนที่ลินมาเปิดประตูให้ ที่มหาลัยก็ไม่ได้เจอ เพราะถ้าไม่ได้มีความตั้งใจที่จะเจอจริงๆคือไม่ได้เจอแน่นอน ชีวิตผมกับมันนั้นต่างกันสุดขั้ว ไม่ควรที่จะมาสวนทางกันเสียด้วยซ้ำ
ไม่รู้ทำไมในใจผมแอบรู้สึกใจหายนิดๆ ถึงแม้ว่าจะพยายามข่มความรู้สึกนั้นลงไปแล้วก็เถอะ แต่ทำยังไงก็ทำไม่ได้ ให้ตายสิ . . มังกรมันไม่ใช่เพื่อนมึงสักหน่อย เจ้านาย
มีสิ่งเดียวที่ย้ำเตือนว่ามันยังไม่ได้หายไปไหน นั่นคือน้ำเต้าหู้ที่เริ่มมาห้อยหน้าห้องเมื่อสองวันก่อน ไอ้มังกรคงหายดีพอที่จะเดินเหินแล้วล่ะมั้ง แต่ผมไม่อยากให้มันทำแบบนี้เลย มันดูเหมือนผมกับมันยังมีพันธะสัญญาอะไรบางอย่างต่อกันอยู่ ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมคาดเอาไว้เอาเสียเลย
“เฮ้ออออออ” ผมถอนหายใจยาว เอาหน้าฟุบโต๊ะหนังสือ ปล่อยให้ไอ้ธีกับไอ้ธัญเถียงกันเรื่องบทเรียนต่อไป ส่วนผมก็ปล่อยทิ้งแม่ง เพราะขี้เกียจจะอ่าน
“เป็นเชี่ยไรวะ” ไอ้ธีถามผม
“เบื่อดิแม่ง”
“กูก็ไม่รู้จะช่วยมึงยังไงนะนาย ช่วงนี้มึงขัดคำสั่งพ่อมึงกับพี่ขุนไม่ได้หรอก”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก” ผมตอบเสียงเซ็ง ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนี่นา แค่กักบริเวณ ยึดรถ ยึดบัตรเครดิต เดี๋ยวสักพักพี่ขุนก็ส่งคืนทุกอย่างมาให้ผมเองนั่นแหละ
“แล้วเรื่องอะไรล่ะวะ”
“ก็ . .” อ้าวชิบหายละ แล้วกูเซ็งเรื่องอะไรวะเนี่ย . . เมื่อกี้ผมคิดเรื่องอะไรเป็นเรื่องสุดท้ายก่อนถอนหายใจกันนะ เอิ่ม นี่ผมทำเป็นจำไม่ได้ทั้งๆที่จำได้รึเปล่า?!!! “ไม่มีอะไร” ผมถลึงตาใส่ไอ้ธีเพื่อปรามไม่ให้มันถามต่อ
แต่ลืมใช้สายตานั้นกับไอ้ธัญ . . “แน่เหรอวะนาย หลังๆนี่มึงแปลกๆไปนะ” มันเลยจ้ำจี้จ้ำไชผมอยู่อย่างนี้ไง
“ยังไง” ผมเลิกคิ้ว ทั้งๆที่หัวยังราบอยู่กับโต๊ะ แต่มองเห็นพวกมันชัดเจน
“ก็ . . ดูซึมๆ เหงาๆ”
“อันนี้จริง” ธีช่วยยืนยัน
“เห้ย กูโดนยึดบัตรยึดรถนะ ไม่ให้กูซึมกูเหงาได้ไง” ผมเริ่มแถ . . สีข้างถลอกปอกเปิก
“อืม นั่นสินะ” ธียักไหล่ ส่วนไอ้ธัญยังคงเพ่งสายตามองผมอยู่ ผมเลยถลึงตาเหมือนที่ทำกับไอ้ธี มันเลยเริ่มยักไหล่และก็สนใจบทเรียนของมันต่อ เห้อ . . พวกมึงสองคนหน้าตาเหมือนกัน การกระทำยังเหมือนอีกนะ
“ธัญ” เสียงผู้หญิงดังขึ้น ผมไม่ได้สนใจหันไปมอง แต่เดาก็รู้ว่าเป็นเสียงของเอมอร “ไปกินข้าวกับเอมหน่อยสิ เอมไม่มีเพื่อนน่ะ”
หืมมม ? . . ผมจำได้ว่าผมเริ่มเข้าห้องสมุดมาพร้อมเพื่อนคณะเดียวกันกลุ่มเบ้อเร่อซึ่งกลุ่มนั้นก็คือกลุ่มของเอมอรเองนี่หว่า หึหึ แต่ช่างมันเหอะ ไอ้ธัญเอ๊ย หญิงมาชวนมึงก็ไปซะสิ
“เอ่อ . . ครับ” ผมได้ยินเสียงมันลังเลอยู่นานก่อนตอบตกลงไป แล้วเสียงเลื่อนเก้าอี้ไม้ก็ดังขึ้นมาจากทางที่นั่งของธัญ
“เสร็จไอ้ธัญแล้วล่ะ ยัยเอมอร” ผมโพล่งขึ้น
“ก็ว่าธัญเสร็จยัยเอมมากกว่าว่ะ” ธีกระซิบ “ช่วงนี้เอมอรรุกหนักว่ะมึง ตามไปถึงที่บ้านเลย ตอนที่ไอ้ธัญไปเฝ้ามึงที่โรงพยาบาลน่ะ”
“เห้ย ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ก็จริงน่ะสิ ไอ้ธัญมันควรจะสนใจคนที่มันเคยจีบบ้างนะ แต่ว่าตอนนี้ . . กูเริ่มไม่แน่ใจเรื่องนั้นแล้วว่ะ”
“เรื่องอะไร”
“เรื่องไอ้ธัญ . . กับเอม” ไอ้ธีกระซิบ “กูว่ามันห่วงมึงมากกว่าผู้หญิงคนนั้นซะอีก”
“หึ กูเป็นลูกพี่มันนะ” ผมก็เริ่มไม่แน่ใจกับเรื่องนี้แล้วเหมือนกัน “แต่กูอยากให้มันห่วงผู้หญิงมากกว่ากูว่ะ”
“ให้ตาย กูเป็นแฝดมันทำไมกูเดาใจมันไม่ถูกวะเนี่ยยยยย” ธีขยี้หัว “กูเป็นแฝดประสาอะไร”
ป๊าบ ผมเขกบาลมันเข้าให้ “ซีเรียสกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
เสียงเก้าอี้ของไอ้ธัญมีการเลื่อนอีกแล้ว . . ไอ้ธัญมันกลับมาเร็วจังวะ . .
ผมค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมานั่งปกติ แต่คนตรงข้ามไม่ใช่ธัญ ไอ้ธีรีบจับคัตเตอร์ในกระเป๋าดินสอของมันขึ้นมายกขู่ทันที แต่ยกแบบไม่โจ่งแจ้ง
“เห้ยใจเย็น” ไอ้เหมในชุดนักศึกษาลุ่ยๆรีบยกมือห้าม “ไม่ได้จะมามีเรื่องสักหน่อย”
“แล้วมึงมีธุระอะไรวะ!” ธีกระชากเสียง
“แค่มาเจอหน้า . .” เหมตวัดสายตามามองผม “. . ลูกพี่มึงเฉยๆ”
“สัด อย่ากวนตีน” ผมด่ามัน ถึงหน้าตาของมันจะไม่ได้เหมือนมามุ่งร้าย แต่ผมก็ยังจำได้ดีถึงคำเตือนของมือขวาอย่างธัญว่าแก๊งของมันเคยพังคอนโดของผมมาก่อน . . คอนโดที่ยับเยินไม่มีชิ้นดีนั่น
“อูย โหดแฮะ” เหมยิ้มแล้วยักคิ้วจึกๆ “นึกว่าจะไม่โหดแล้วซะอีก ไม่ได้เป็นราชา . . แถมเรื่องมีเรี่องตีรันฟันแทงก็เงียบซะ”
ผมแย่งคัตเตอร์ในมือของธีมาถือแทน “ลองดูมั้ยล่ะ” มองอย่างท้าทาย
“ตายละ รู้เลยว่าเอากูอยู่” เหมเอามือตบหน้าผากตัวเอง ผมตีความหมายคำพูดของมันไม่ออกเท่าไหร่ แต่เลือกที่จะไม่สนใจแทน
“ไปซะ ก่อนที่กูจะเฉือนไอ้จ้อนมึง”
“อย่าโหดนักสิ กว่าจะลอบเข้ามาในมอได้ มันเหนื่อยนะ”
“ไม่มีใครใช้ให้มึงมา”
“หัวใจกูไง” เหมยิ้มมุมปาก ไอ้ธีเริ่มทนไม่ไหว มันทุบโต๊ะเสียงดัง จนคนเกือบทั้งชั้นหันมามอง
“ธี” ผมขัดมัน “อยู่นิ่งๆ อย่าเสียงดัง” ก่อนที่จะหันไปหาไอ้เหม “นี่มึงจะจีบกูเหรอไอ้เหี้ย”
“ก็ประมาณนั้น” โหย ไอ้สาด กล้าพูดออกมาได้หน้าด้านๆ
“งั้นมึงก็รนหาที่ตายละ กูไม่ได้ชอบอะไรแบบมึง”
“ไม่จริงหรอก” เหมยิ้มเบาๆ “ตอนนี้มึงไม่ได้เป็นราชินีของที่นี่หรอกเรอะ”
“ว่าไงนะ” คัตเตอร์ถูกยกขึ้นจ่อมือที่ไอ้เหมวางบนโต๊ะ อีกนิดมีได้เสียเลือดแน่ๆ “เหี้ยอะไรของมึง”
“ก็เค้าลือกันมา”
“กูกับมังกรไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน” ผมตอบอย่างเสียงแข็ง อาจจะเคยมี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว . .
“จริงเหรอ”
“ไอ้เชี่ยเหม . . ออกไป”
“ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง” ไอ้เหี้ยเหมแม่งทำหน้ากวนตีนได้คล้ายไอ้วายุจริงๆ “กูก็จะแย่งมึงมาให้ได้ ไม่ต้องห่วงนะ”
ผมอารมณ์เสียถึงขีดสุด ผมว่างคัตเตอร์ลง แต่โยนของอะไรไม่รู้อยู่แถวนั้นไปใส่ไอ้เหมแทน ไอ้เหมไม่หลบเลย มันเอาแต่ยิ้มอยู่อย่างนั้นก่อนที่จะโบกมือลาผมด้วยท่าทีออกจะ . . เจ้าชู้นิดหน่อย(ผมเห็นไอ้ธีทำใส่ผู้หญิงตอนไปเที่ยวด้วยกัน)ใส่ผม
มันลุกขึ้นยืน แต่ทว่ามีคนเตะขามันให้นั่งลงตามเดิม มันเกิดขึ้นเร็วมาก และก็ดูรุนแรงมาก
แก๊งไอ้มังกรยืนกันครบแก๊ง . . ล้อมรอบโต๊ะผม
มันก็ดูแปลกๆอยู่นะ มีคนนั่งสามคน แต่มีคนยืนห้อมล้อมแปดคนแบบนี้
“โอ แย่ละ” เหมพึมพำ กูว่ามันแย่ตั้งแต่มึงแอบเข้ามาแล้วล่ะ
ผมมองหน้าไอ้พวกนั้นอย่างตกใจนิดๆ ยิ่งตัวพ่อของมันนะยิ่งไม่กล้าสบตามันเลย คือหนึ่งผมกำลังหลบหน้ามันอยู่ และสองคือมันบอกไม่ให้ผมยุ่งกับไอ้เหมนี่ แต่ผมไม่ผิดสักหน่อย และอีกอย่างหนึ่งมังกรไม่ควรที่จะมาสั่งอะไรผมได้นะ มังกรจ้องผมเขม็ง ส่วนผมก็จ้องมันเขม็งเหมือนกัน แต่สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ แล้วหลุบตาลงต่ำแทน
ไม่ได้เจอหน้ามันมานานมากแล้วเหมือนกัน ดูเหมือนมันจะผอมลงนิดหน่อย . .
“ตรงนี้ไม่ได้ ต้องคุยกันข้างนอก”มังกรพูดเสียงเรียบ แต่นั่นส่งผลให้พวกลูกน้องมันต้องเตะโด่งไอ้เหมให้มันลุกขึ้นและก็ผลักมันให้เดินไปข้างหน้า เหมไม่ลืมที่จะหันมายิ้มให้ผม . . นั่นอยู่ในสายตาของมังกรตลอดเวลา
“ธี ไปกันเถอะ” ผมลุกขึ้นยืนเดินชนไหล่ไอ้มังกรออกไป แต่โดนมันคว้าหมับเข้าที่ข้อมือ
“มึงก็ต้องไปด้วย”
ผมมองหน้าไอ้มังกร พยายามปฏิเสธมัน “ไม่”
“ไนท์ แอร์ ประกบ” มังกรสั่งเพื่อนมัน ฉับพลันทันใดทั้งไนท์ทั้งแอร์ก็มายืนขนาบข้างผม ไอ้ธีจะเข้ามาแยกแล้วแต่ดูเหมือนจะเจอสายตาอำมหิตของไอ้มังกรเข้าเลยทำอะไรไม่ได้
ให้ตาย . . นี่ผมกะจะหนีหน้ามันให้ไกลที่สุดแล้วนะ TT
สองร้ายในหนึ่งรัก *
บริเวณพื้นทรายหลังมหาลัย ที่ผมเคยโดนทรายแถวนี้เข้าตา
ผมโดนจับให้มายืนข้างไอ้มังกร แล้วทุกคนก็พากันยืนห้อมล้อมไอ้เหมด้วยท่าทางเอาเรื่อง ถ้าพวกมันไม่ต่อยกันนะ ผมแจกเงินให้คนอ่านคนละห้าพันไปซื้อบัตรคอนเสิร์ตของวงเกาหลีเลยเอ้า . .
“ . . หมาหมู่เหรอวะ มังกร ไม่ใช่สไตล์มึงนี่หว่า” เชี่ยเหมพูดอย่างกวนตีน เหมือนแอร์จะทนไม่ค่อยไหวมั้งเลยเตะตัดขาให้มันนั่งคุกเข่าตรงหน้า เออแฮะ ผมเพิ่งสังเกตว่าหน้าตาของไอ้พวกชายโฉดนี่มันไม่ปกติสักคน มันดูเจ็บปวดอยู่ข้างในยังไงไม่รู้ ไม่เหมือนกับคนที่จะมาหาเรื่องคนอื่นเลย
“ทำไมมึงถึงออกมาจากคุกได้” มังกรพูดขึ้น ผมแอบเห็นหมัดมันกำลังถูกกำแน่นและก็เริ่มสั่น ไม่ต่างอะไรจากคนในแก๊งมัน เป็นอะไรกันไปหมดนะ แต่มันซีเรียสเกินกว่าที่ผมจะถาม และแน่นอนแก๊งนี้กับแก๊งไอ้เหม . . ต้องมีความหลังกัน
ไม่ได้การ . . ผมจะต้องถามเรื่องวิหคดำกับไอ้ธัญให้ละเอียดกว่านี้
“คนเลวๆอย่างมึง ไม่ควรเลย ไม่ควรออกมาจากคุกเลย!” แอร์กระทืบหลังของไอ้เหม แล้วเพื่อนๆของมันก็เริ่มเข้ามาจับตัวแอร์ไว้เพื่อห้าม
“ . . คนเลวก็ต้องมีคนเลวหนุนหลัง” มังกรพูด
“หึ มึงก็ไม่ได้ต่างอะไรจากกูนี่” ไอ้เหมแค่นเสียง
“แต่ก่อนมึงก็มีแมทหนุนหลัง” ไอ้มังกรใช้ส้นรองเท้าถีบเข้าอย่างจังที่อกของไอ้เหม
“ชื่อนี้เป็นชื่อที่มึงไม่มีสิทธิ์ที่จะเอ่ย!!!!!” “ถึงกับฟิวส์ขาดเลยเหรอวะ” ไอ้เชี่ยเหมยังไม่เลิกพูดจายียวนไอ้มังกร
เป็นอีกครั้งที่เห็นมังกรโกรธหน้าดำหน้าแดง ครั้งล่าสุดที่เห็นก็เป็นเพราะไอ้เหมนี่แหละ
นานทีเดียวที่มังกรกับเหมจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น ในที่สุดไอ้มังกรก็ตัดสินใจกระทืบไอ้เหมลงกับพื้นอีกครั้ง
“ถ้ามึงเหยียบเข้ามาที่นี่อีก . . กูไม่รับประกันชีวิตมึง”
เหมเลิกคิ้ว “มึงไม่เคยทำใครถึงตายนี่”
“กับมึง . . กูฆ่าได้”
“ไม่มีทาง” เหมพูดอย่างมั่นใจ แต่ดูยังไงก็เจ้าเล่ห์ “มึงเป็นคนดีนะมังกร”
“เลิกพูดไร้สาระสักที” มังกรตัดบท “ห้ามมาที่นี่ และที่สำคัญ . .” มังกรพยักเพยิดมาทางผม “มึงต้องเลิกยุ่งกับไอ้นี่ซะ”
“หวงเหรอวะ”
คำพูดของไอ้เหมทำให้ผมรู้สึกกระตุกวูบอยู่ข้างในเล็กๆ
“ไม่ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นมึงก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามกู”
“นี่มึงจะลองดีเหรอ!!!” ไนท์จะพุ่งเข้าใส่ไอ้เหม เพื่อนมันจับตัวเอาไว้แทบไม่อยู่
“มึงไม่ใช่แฟนเจ้านาย มึงไม่ได้เป็นอะไรกับเจ้านาย” เหมพูดอย่างแน่วแน่ “เพราะฉะนั้นมึงก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามกู”
“ไนท์ แอร์” มังกรเรียกเพื่อนของมันมากระซิบ บอกอะไรเพื่อนมันสองสามคำไม่รู้ หลังจากนั้นผมก็พอดูออกเลยว่าไอ้เชี่ยเหมต้องถูกสั่งสอน “ส่วนมึง . .” มันเดินออกมา แล้วก็ลากผมมาด้วย “ . .มานี่”
ยังไม่ทันจะได้รวบรวมสติอะไรได้เลยผมก็โดนลากออกมาอีกแล้ว
“ปล่อยกูนะไอ้สัด!” ผมสะบัดครั้งเดียวหลุด หึหึ คราวนี้ผมพัฒนาขึ้นมาบ้างแล้ว มังกรตวัดสายตาฉับมาทางผม “เสือกเรื่องของกูอีกแล้วนะ”
อีกฝ่ายนิ่งอยู่สองวิก่อนตอบ “สำหรับเรื่องนี้ . . ไม่ใช่”
“จะยังไงก็ช่าง . . มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก” ผมรีบพูดแล้วก็รีบเดินหนี
แต่โดนคว้าข้อมือไว้ทันควัน “. . กูทำไม่ได้”
ดำพูดนั้นทำเอาผมหยุดชะงักกึก นิ่ง และค้างไปนานเลยทีเดียว
“กูทำไม่ได้” มันย้ำอีกรอบ
“อะไรของมึงวะ” ผมตัดสินใจผลักมันอย่างแรง
“กูไม่ได้เป็นอะไรกับมึง เพื่อนมึงกูก็ไม่ได้เป็น มึงไม่ควรที่จะมายุ่งเกี่ยวกับกู มาปกป้องกู มาเสือกเรื่องของกู กูไม่ได้ซึ้งอะไรกับเรื่องห่าเหวนี้เลย มึงเข้าใจมั้ย!” มังกรถอนหายใจ “จะพูดยังไงก็ช่าง . . แต่กูทำไม่ได้”
พลั่วะ!
ผมต่อยมังกรอย่างแรงที่แก้มซ้าย
“ชอบเหรอที่จะต้องมาเจ็บเพราะกู ชอบเหรอ!!!” ผมเตะเข้าที่หน้าท้องของมันอีกครั้ง มันแสดงท่าทีเหมือนกับว่าผมไปสะกิดแผลเก่าที่เพิ่งจะหายของมันเข้า เลยดูทรุดตัวลงไปนิดนึง นั่นทำให้ผมรู้สึกผิด และตัวสั่น
“มึงเห็นมั้ย มายุ่งกับกู มึงก็มีแต่จะเจ็บตัว!!!” ผมรีบสั่นหัวอย่างรัวเร็ว ก่อนที่จะเดินหนีมันไป ผมรู้สึกผิดมากที่ทำอย่างนั้นกับมัน แต่ถ้าทำให้มันเลิกยุ่งกับผมได้ ผมก็จะทำ . .
ผมเตะทุกอย่างที่ขวางหน้า . . พยายามไล่ภาพที่มังกรกุมท้องที่อยู่ในหัวออกไป แต่ไล่มันไปเท่าไหร่ มันยิ่งกลับมาตอกย่ำผมทุกที
ผมเป็นห่วงมัน . . ผมยังเป็นห่วงมัน ผมหนีความรู้สึกของตัวเองไม่พ้นเลย
สองร้ายในหนึ่งรัก *
ผมหันหน้าเข้าหนังสือ พยายามหาอะไรทำให้ได้มากที่สุด น้ำเต้าหู้มากมายห้อยอยู่ที่หน้าประตู ไม่มีใครเก็บไปกิน หรือแม้กระทั่งเก็บไปทิ้ง ผมไม่รู้ว่ามังกรเห็นแล้วมันจะรู้สึกยังไง ผมเพียงแค่แสดงออกให้มันเห็นว่าการหวังดีหรืออะไรบางอย่างของมันที่มีต่อผมนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากรับ หรือผมรับแล้วอาจไม่เป็นผลดีกับตัวมัน ผมเลยแสดงออกออกไปอย่างเต็มที่ว่าไม่ต้องการ ซึ่งการทำอย่างนั้นก็ใช่ว่าผมจะมีความสุขหรอก
มันเซ็งๆยังไงก็ไม่รู้ น้ำเต้าหู้ก็ไม่ได้กิน(ของโปรดผม TT) จะยิ้มก็ยิ้มได้ไม่เต็มที่ ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรของผม . . มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกัน
“เชี่ยเอ๊ย!” บอกตามตรงว่าไอ้หนังสือตรงหน้าที่ผมเพิ่งจะเขวี้ยงทิ้งไปก็ไม่ได้ทำให้ผมเซ็งเท่ากับคนที่ชื่อมังกร . .
ผมเหลือบมองดูนาฬิกาข้างฝา ตีห้ากว่า อ้าวชิบ นี่ผมยังไม่ได้นอนเลยนะ อ่านหนังสือเพลิน เอ๊ย ไม่สิ คิดอะไรเพลินๆมากกว่า
“เฮ้อ!” ผมทอดถอนใจ มีสอบตอนแปดโมงครึ่ง แต่นี่ยังไม่ได้นอนเลย อยากจะไปเผายางรถคนทำตารางสอบจริงๆเลย สอบเชี่ยไรเช้าชะมัด (มึงไม่ยอมนอนเองป่ะวะ)
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณเจ้านายคะ . . ป้าเองค่ะ”
อ๋อ ป้าแม่บ้านนี่เอง “เข้ามาเลยครับป้า” ผมร้องบอกออกไป
ป้าเดินเข้ามาพร้อมๆกับน้ำเต้าหู้มากมายที่เต็มสองมือ “คือว่า . . จะให้แม่ทำยังไงกับน้ำเต้าหู้พวกนี้ดีค่ะ มันเยอะจนดูเหมือนคุณเจ้านายเป็นคนขายน้ำเต้าหู้เลยค่ะ”
“เอ่อ . .” จะบอกเอาไปทิ้งก็ไม่กล้าพูด “วางไว้บนโต๊ะเถอะครับ”
“แปลกนะคะ ปกติคุณเจ้านายไม่เคยปล่อยให้น้ำเต้าหู้ห้อยยั้วเยี้ยที่หน้าห้องแบบนี้นี่คะ” ป้าวางน้ำเต้าหู้ลงบนโต๊ะอย่างที่ผมบอก “ผิดใจอะไรกันกับคุณคนให้รึเปล่า”
“เปล่าครับ!” ผมรีบตอบ
“ป้าว่าเขาหล่อมากเลย . . ยิ่งกว่าพระเอกละครซะอีกนะ ป้าเคยเห็นเค้าแล้วค่ะ วันนั้นเดินไปเม้าท์กับอีตายามหน้าลิฟต์ เจอคุณเค้าถือน้ำเต้าหู้มาพอดี ล้อหล่อออออ . .”
“เอ่อ ครับ”
“เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะคะ”
ป้าแม่บ้านเดินเข้ามาจ้องมองกรอบรูปที่ถูกวางพิงไว้ข้างๆตู้หนังสือ รูปของคนที่ชื่อแมทฝีมือของมังกรนั่นแหละ
“คุณคนนี้ . .”
“ป้ารู้จักเหรอครับ”
“ก็คุณที่อยู่ข้างห้องคุณเจ้านายไงคะ ที่น่าจะอยู่ต่างประเทศในตอนนี้น่ะค่ะ” “เดี๋ยวนะครับป้า คือชั้นนี้มีผมกับ . . เอ่อ พี่ชายข้างห้อง . . สองคน” เฮ้ยยย จริงด้วย!!!!! ถึงว่าสิทำไมหน้าตาคุ้นๆ ที่แท้ก็เป็นพี่ชายข้างห้องนี่เอง ผมรีบเดินเข้าไปหยิบรูปนั้นขึ้นเพื่อให้มองถนัดตามากขื้น เฮ้ย ยิ่งมองก็ยิ่งใช่ ทำไมนะ ทำไมผมถึงนึกไม่ออก!
“แหมๆๆ กุ๊กกิ๊กจังเลยนะคะเนี่ย” ป้าหัวเราะคิกๆ “ลืมไปรึยังคะว่าคุณคนเนี้ยเค้าช้อบชอบถามถึงคุณเจ้านาย และนี่คุณเจ้านายยังมีรูปเค้าเก็บไว้อีก ป้าว่า . .”
“ป้าครับ” ผมรีบพูด “คือไอ้คนที่มาห้อยน้ำเต้าหู้ให้ผมกับพี่แมท . .” ขอเรียกอย่างนี้ละกัน ท่าทางจะแก่กว่าผมน่ะเท่าที่จำได้ “เกี่ยวข้องอะไรกันรึเปล่า”
“เอ่อ อันนี้คือ . .”
“ป้ารู้มั้ยครับ”
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ประตูกระจกที่ริมระเบียงของผมถูกเลื่อนออก ร่างไอ้มังกรโผล่เข้ามาในห้องพร้อมๆกับน้ำเต้าหู้สองถุง
“เฮ้ยยยยยยยยย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“อ้าว . . นึกว่าจะยังไม่ตื่นซะอีก”
มึงเข้ามาได้แบบสไปเดอร์แมนไปป่ะ!!!!
“แล้วนั่น . .”
ให้ตาย . . ผมยัดรูปใส่มือป้าแทบจะไม่ทัน
“ป้าครับ ฝากไว้แป๊บนึงนะ ปัดกวาดเช็ดถูให้ด้วย เดี๋ยวผมให้เงินพิเศษเลย” ผมรีบดันหลังป้าให้ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ป้าเค้าก็ดูงงๆ แต่ผมน่ะปิดประตูแล้ว . .
เดินเข้ามาเจอคนในห้องทำหน้างง ซึ่งมึงไม่ต้องเลย กูควรจะทำหน้าอย่างนั้นมากกว่า!
“เข้ามาได้ยังไงวะไอ้บ้า!”
“ปีน” มันตอบสั้นๆ
“ไอ้สัด นี่รู้มั้ยว่ามันชั้นที่เท่าไหร่!!!!”
“สิบกว่าๆมั้ง ไม่ได้นับ”
“ยี่สิบสอง!!!”
“แล้ว?”
“ถ้าตกลงไปจะทำยังไง”
“มึงไม่โกรธที่กูแอบเข้ามา แต่มึงโกรธเพราะเป็นห่วงกูเนี่ยนะ?”
. . . พูดไม่ออกเลย “หมะ ไม่ใช่อย่างนั้นโว้ย!”
“หึ” มังกรลอบยิ้มไม่ให้ผมเห็น “กูไม่ตกหรอก” มันเดินเข้ามาลูบหัวผมก่อนที่จะเดินไปทางฝั่งครัว เดินผ่านถุงน้ำเต้าหู้หลายสิบไปอย่างไม่สนใจ หยิบแก้วออกมา แล้วจัดการเทน้ำเต้าหู้ที่มันเพิ่งเอามาใส่แก้วนั้น
“ทำอะไรวะ”
“เห็นไม่กิน สงสัยต้องจับกรอก คนอุตส่าห์เอามาให้ . . มันไกลนะ”
“ไม่เห็นต้องเอามาให้ ไม่เอา เข้าใจมั้ยว่ากูไม่เอา!!!”
“ก่อนกูเจ็บไม่เห็นพูดงี้”
“ไอ้ . .”
“เอ้า กินซะ” มังกรยื่นแก้วมาให้ผม ผมเบือนหน้าหนีน้ำเต้าหู้ร้อนๆน่าอร่อยนั่น “ . . กะแล้ว สงสัยต้องจับกรอก”
ผมว่ามันทำอย่างที่มันพูดจริงๆแน่ๆ . . “เออๆ แดกก็ได้ ไอ้เหี้ยเอ๊ย!” ผมแย่งแก้วนั่นมาจากมือมัน ทำให้น้ำเต้าหู้ร้อนๆนั่นกระฉอกรดเสื่อยืดกับขาสั้นของไอ้มังกรจนเกือบเต็มตัว
“เฮ้ยย!” มันร้องเสียงหลง “ร้อน!”
“ขอโทษๆๆๆ” ผมรีบพูด ผมไม่ได้ตั้งใจนะ “ต้องให้กูเอาน้ำมาสาดป่ะ”
“สาดพ่อง” มังกรด่า “ห้องน้ำอยู่ไหน . . ขอผ้าเช็ดตัวด้วย” ผมชี้มือไปตามที่มันพูด จากนั้นก็วิ่งไปเอาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาให้มันในห้องน้ำ มันถอดเสื้อแล้วก็ล้างตัวใหญ่เลย “เห็นทีต้องขอเสื้อใหม่”
ผมว่าผมหุ่นดีแล้วนะ . . แต่พอเจอหุ่นไอ้มังกรเข้า . . ผมถึงกับ . .
“มองอะไร ขอเสื้อใหม่”
“อะ อื้อ”
ให้ตายสิ เผลอมองหุ่นมันเข้า มองทำไม เพื่ออะไร สาบานได้ว่าเคยเห็นหุ่นผู้ชายมาด้วยกันก็เยอะ แต่ไม่เคยเผลอจ้องขนาดนั้น . .
ทำไมมันร้อนๆวะ . . น้ำเต้าหู้นี่มึงระเหยจากพื้นมาสู่อากาศเหรอทำไมมันร้อนอย่างงี้เนี่ย . .
“เอ้านี่” ผมส่งเสื้อให้มันทั้งๆที่ไม่ได้มอง
“ขอบใจ” มันตอบ “เฮ้อ . . โคตรร้อนเลย”
ใช่มั้ย . . มันร้อนใช่มั้ย . . คิดเหมือนกูเลย
“นี่ถ้ายอมกินตั้งแต่แรกๆ ก็ไม่ได้ลงเอยแบบนี้หรอก”
“ถ้ามึงเลิกยุ่งกับกู มึงก็ไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้อีกเหมือนกัน”
เถียงกันเหมือนเด็ก จนมังกรต้องถอนหายใจ
“เลิกคิดแบบนั้นได้แล้ว”
“ทำไม”
“อย่าโทษตัวเอง”
“...”
“ที่กูต้องเจ็บ ก็เพราะกูยอม”
“แต่ . .” หัวใจผมวูบไหวเมื่อฟังคำเหล่านั้นจากปากมัน พูดไม่ออกเลย
“มึงไม่ได้บังคับกู”
“ต่อไปก็ไม่ต้องแล้วไง ไม่ต้องเข้าใจมั้ย”
โป๊ก ผมโดนมันเขกหัว “จะยืนเถียงทั้งวัน ก็ลงท้ายแบบเดิม”
“…”
“อย่าทำให้กูต้องคลาดสายตาไปจากมึงอีก”มังกรเอาผ้าที่มันเพิ่งเช็ดตัวเอามาคลุมหัวผม
“. . มันอันตราย”แล้วมันก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น พร้อมๆกับเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวราวกับกระเดื่องของกลองชุดในเพลงร็อค
ตอนใหม่กำลังพิมพ์ . . ย๊ากกกกกกกกกกกก 
หัวข้อ: l l l . . สองร้ายในหนึ่งรัก * . . l l l (อ่าน 807923 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก