ร้ายที่ 19
คิดถูกคิดผิดที่ผมมาคนเดียวเนี่ยยยยยยยยยยยย . .
โธ่เอ๊ยยยยยยยยยยย ทำไมมันเซ็งได้ถึงขนาดนี้ว้า นี่ผมอุตส่าห์แอบพวกไอ้มังกรไปโดดลงน้ำจ๋อมๆหลังจากที่พวกมันขึ้นจากสระแล้วนะ แต่มันก็ไม่สนุกอยู่ดี แม่งไม่มีใครคุยด้วย หนำซ้ำพวกบ้านที่พักแถวนี้สาวๆใส่บิกินี่ดันไม่ค่อยจะมี โคตรเงียบเหงา เงียบเชียบจริงๆ มีแต่ผมที่ว่ายน้ำไปมากับไวน์องุ่นที่จู่ๆใครก็ไม่รู้เอามาวางไว้หน้าห้องนั่นแหละ รสชาติมันดีนะ แถมยังเป็นปีที่หายากมากด้วย ราคาหลายหมื่นเลยล่ะ สงสัยพี่ขุนจะรู้ว่าผมเหงาสินะ
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้วครับ เกือบจะทุ่มหนึ่งแล้ว หลังจากที่ไวน์เข้าไปอยู่ในกระเพาะของผมเป็นปริมาณมากแล้วก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องไปทานข้าวเย็นสักที ผมเอาตัวเองขึ้นมาจากสระน้ำ เช็ดตัวด้วยผ้าขุนหนู น้ำเกาะอย่างลวกๆ พลางคิดว่าจะสั่งรูมเซอร์วิสหรือจะไปทานข้าวเย็นที่ตึกใหญ่ของโรงแรมที่นี่ดี?
แต่แล้วด้วยการที่ผมกำลังเช็ดหน้า ผมไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนมายืนอยู่ตรงหน้าผม หลังจากนั้นผมก็โดนมือปริศนาผลักผมให้ตกลงไปในน้ำอย่างแรงจนน้ำกระจายและเสียงดังไปหมด เท่านั้นยังไม่พอ มันยังตามผมลงไปในน้ำและก็จับหัวผมกดน้ำซะจนผมหายใจไม่ออก
ผมดิ้นสุดชีวิต พยายามให้ออกจากเกาะกุมของแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั่น มันพยายามที่จะฆ่าผม ผมกำลังพยายามเอาชีวิตรอดตามสัญชาติญาณและเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ผมสู้มันไม่ได้ และผมสัมผัสได้ว่ามันตัวใหญ่กว่าผมมาก
น้ำในสระเริ่มไหลเข้าไปในตัวผมจนผมสำลัก ผมโดนกดน้ำอยู่นาน นานพอที่ผมเกือบจะตายได้ ในที่สุดเมื่อผมไร้ซึ่งเรี่ยวแรงและกำลังจะตาย . . มันก็ปล่อยผม ให้จมอยู่ในสระอย่างนั้น ผมเริ่มไม่มีสติและกำลังมากพอที่จะมาตัวเองขึ้นจากน้ำ ผมกำลังจมลง จมลง จมลง ภาพทุกอย่างในหัวที่เกิดขึ้นมาทั้งชีวิตกำลังลอยเข้ามาชนิดที่ว่าผมจำได้หมดว่าผมทำใครเจ็บบ้าง ผมทำใครเดือดร้อนบ้าง และสิ่งที่ผมเคยทำนั้นมันร้ายกาจขนาดไหน
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ . . ผมจะอยู่กับพ่อให้มากขึ้น
. . จะช่วยงานพี่ขุนให้มากขึ้น
แปลกที่ผมสงสัยว่าถ้าผมตายขึ้นมาจริงๆ . . ไอ้เย็นชานั่นมันจะเสียใจกับผมมั้ย มันจะด่าผมเคาะโลงผมมั้ยถ้าผมยังทำตัวให้ตัวเองมีอันตรายอีก ผมรู้ว่านั่นเป็นสิ่งที่มันไม่ชอบ แต่บางทีมันอาจจะโล่งใจขึ้นมาก็ได้ที่คนอย่างผมที่ทำมันต้องมาเดือดร้อนด้วยตลอดหายไปจากโลก . .
ก่อนที่ผมจะตาย . . ผมคิดถึงมันได้ยังไง
ผมเดินเซ็งๆกลับยังห้องของตัวเอง . . บอสที่ยังหนุ่มยังแน่นของผมบอกว่าชุดของบาร์เทนเดอร์แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าของผมแล้วและวันนี้ผมก็ควรจะทำงานด้วย ทำไมไม่บอกตั้งนาน ทำไมต้องให้เดินไปที่ตึกใหญ่ที่โคตรจะไกลกับบ้านพักก่อนแล้วค่อยบอกให้เดินกลับนะ
ตั้งแต่วันที่คุณเจ้าขุนมาคุยกับผม ผมก็โดนกลั่นแกล้งสารพัดในที่ทำงานซึ่งก็คือบาร์สาขาใหญ่ในกรุงเทพ มีแต่เรื่องเล็กๆขี้ประติ๋วทั้งนั้นเลย ท่าทางบอสของผมจะสนุกกับการแกล้งผมมาก ผมที่ทำอะไรเค้าไม่ได้ก็ได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมและคำสั่งต่อไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง เสื้อผ้าของไอ้ไนท์กับไอ้แอร์วางกระจายเกลื่อนกลาดเต็มห้องไปหมดตามประสาพวกคุณหนูมีอันจะกินที่มีคนคอยตามเช็ดตามล้างให้เสมอๆ ผมสั่นหน้าเบาๆและผมก็ไม่มีเวลาที่จะมาเก็บของพวกนี้ให้เป็นระเบียบด้วย เพราะผมเชื่อว่าคุณเจ้าขุนกำลังกอดอกและกระดิกเท้ารอผมอยู่ คงจะหัวเสียมากแน่ๆถ้าผมไปสาย
ผมเห็นชุดแขวนอยู่ในตู้แล้ว ผมถอดเสื้อยืดของตัวเองออก พอดีกับตอนที่ผมได้ยินเสียงคนลุกขึ้นมาจากน้ำแถวๆหน้าห้องของฝั่งตรงข้าม ห้องของไอ้เจ้านายที่ตลอดทั้งบ่ายไม่ยอมโผล่หัวออกมาให้เห็นเลย แม้แต่เปิดม่านที่ประตูกระจกมันก็ไม่เปิด ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่ามันจะทำอะไรอยู่ในบ้านทั้งวี่ทั้งวัน แอบได้ยินมันคุยกับพี่ชายมันว่ามันอยากว่ายน้ำที่สุดแต่พอเอาเข้าจริงๆถึงเวลาทำไมไม่ออกมาว่ายก็ไม่รู้
พอพวกผมไม่อยู่ก็เลยออกมาสินะ หึหึ ผมหัวเราะในใจขณะแหวกม่านในห้องตัวเองแล้วแอบดูคนว่ายน้ำในสระที่ไม่รู้ทำไมต้องรอว่ายน้ำลับหลังพวกผมด้วย
แต่ภาพที่ผมเห็นมันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด ชายในชุดดำ ตัวใหญ่มากๆกำลังขึ้นมาจากสระแล้วก็รีบรุดออกไปอย่างมีพิรุจ ผมกวาดสายตามองอย่างรวดเร็ว เห็นแก้วไวน์แตกกระจาย กับร่องรอยของคนห้องตรงข้ามแสดงให้เห็นว่ามันออกมาว่ายน้ำจริงๆ
แล้วมันหายไปไหน . .
ผมรีบออกไปข้างนอกทันที่ พยายามมองหาไอ้เจ้านายและพยายามรวบรวมสติ ไอ้เจ้านายมีศัตรูอยู่รอบด้านและก็มีมากมายมหาศาล ขออย่าให้มันเป็นอย่างที่ผมคิดเลย
แต่ดูเหมือนคำขอร้องในใจของผมจะไม่เป็นผล ภาพไอ้เจ้านายกำลังจมน้ำและหมดสตินั้นมันทำให้หัวใจของผมแทบจะหยุดเต้น
ผมกระโดดลงไปช่วยมันทันทีก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป . .
เพราะไม่อย่างนั้นผมคงโทษตัวเองไปจนวันตาย . .
ที่ผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับคนบางคน
และสัญญาที่ผมให้ไว้กับหัวใจของตัวเอง . . ซึ่งผมหลีกเลี่ยงความจริงข้อนี้ไปไม่ได้เลย
สองร้ายในหนึ่งรัก *
อ่อนเพลียเกินกว่าจะลืมตาขึ้นมา . .
“มังกร มึงใจเย็นๆก่อนได้มั้ย!!!!”
“มันเล่นจะเอาถึงตาย จะให้กูใจเย็นลงได้ยังไง!!!!”
เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!
“แม่ง ใครทำวะ!!!!”
“บางทีเรื่องนี้อาจจะเกินกำลังของเรานะ”
“ไนท์ หุบปาก”
“นี่มันพยายามฆ่า ไม่ใช่พยายามกวนตีนเล่นๆเหมือนแก๊งอื่นๆ”
“ยังไงก็ช่าง กูจะลากตัวมันมาให้ได้”
ผมได้ยินเสียงไนท์กับแอร์ทอดถอนใจ และเสียงลมหายใจที่ฟึดฟัดของไอ้มังกร ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นหน้าไอ้ไนท์ก่อนเป็นคนแรก และก็ตามมาด้วยแอร์ แอบเห็นไอ้มังกรมันตั้งท่าที่จะเดินเข้ามาหาผม แต่มันก็ชะงักกึกกลางคันและก็ไม่ได้เดินเข้ามา สีหน้าที่เคยนิ่งของมันตอนนี้มีคิ้วขมวดมุ่นและมองมาที่ผมด้วยสายตาที่อ่อนลงอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“เจ้านายครับ เป็นไงบ้าง” แอร์ถามอย่างร้อนรน
ผมกำลังนอนอยู่บนเตียง . . ในห้องของคนอื่นที่คาดว่าหนีไม่พ้นห้องของไอ้พวกนี้ “มึนๆอ่ะ”
“จำหน้าตาของคนร้ายได้มั้ย” มังกรถามขึ้นมา
ผมสั่นหน้า “ไม่ได้”
“ลองคิดดูดีๆ”
“ไม่คิด”
“เจ้านาย” เสียงของมังกรดุมาก
“กูนึกว่ากู . . จะตายไปแล้ว”
ท่าทางที่หวาดกลัวของผมทำเอามังกรเลิกเค้นความจริงจากผม เมื่อเห็นผมในสภาพนั้น ไนท์กับแอร์จึงลุกขึ้นยืนแล้วออกไปจากห้อง ปล่อยให้ไอ้มังกรเดินลงมานั่งข้างๆผม
“ใครช่วยกูไว้วะ” ผมยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยว่าผมยังหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ผมตัวสั่นมือสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ที่ผ่านมามีแต่คนทำให้ผมเจ็บ ไม่เคยมีใครจะทำให้ผมตายอย่างเหตุการณ์ในวันนี้
“ไอ้ไนท์” มังกรมีน้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“. . ถ้ากูตาย กูจะเสียใจมาก เพราะมีอีกหลายอย่างที่กูยังไม่ได้ทำ” ผมเอาสองมือยกขึ้นมาปิดหน้า น้ำตาที่ผมควบคุมมันไม่ได้เริ่มไหลพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก “ที่ผ่านมากูเหี้ยมาก กูเหี้ยมากจริงๆ กูทำร้ายแต่คนอื่น กู กู . . ถ้ากูตาย กูคงหมดโอกาสที่จะทำเรื่องดีๆ”
“กูไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นหรอก”
“กูยังไม่ได้ทำอะไรให้พ่อ ไม่ได้ทำอะไรให้พี่ขุน ไม่ได้ทำเรื่องดีๆให้กับครอบครัว . .”
“เจ้านาย . .”
“หรือคนอย่างกูมันสมควรตายวะ”
“เจ้านาย!!!” มังกรคว้ามือผมลงมากุม แล้วก็พูดเสียงดังให้ผมหยุดคร่ำครวญเสียที “กูบอกมึงแล้วไง ว่าเรื่องแบบนั้นกูจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นน่ะ” ผมอ้าปากจะเถียง แต่มันก็สวนขึ้นมาซะก่อน “ไว้ใจกูหน่อย”
“ฮึก . . กู . . กูยอมรับจริงๆว่ากู . . กลัว”
“ไม่กลัวน่ะสิ แปลก”
“ฮึก ฮึก กู กู กูตุ๊ดมากมั้ยวะ”
ผมแอบเห็นมันหลุดยิ้ม แต่ก็เพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น “ไม่ตุ๊ดหรอก” มังกรเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ มันขยับเข้ามาใกล้จนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดน้ำตาที่ไหลอาบหน้าของผม ผมสะอื้นเล็กๆนึกโกรธตัวเองที่แสดงความอ่อนแอออกมาให้มันเห็น
“มึงคงสะใจสินะ”
“อะไร”
“ที่มึงเห็นกูร้องไห้”
มันมองเข้ามาในดวงตาของผม ใบหน้าของมันกับผมห่างกันไม่มาก พอโดนมันจ้องแบบนี้ . . ผมก็ไปไม่เป็นเหมือนกันนะ “ใครบอกกูสะใจ . . ไม่เลยสักนิด”
“. . .”
“ขอโทษที่ทำมึงคลาดสายตา”
“. . .”
“ขอโทษนะ”
ยิ่งมันพูด หัวใจผมก็ยิ่งเต้นแรง มันทำเหมือนมันเป็นคนผิดเต็มๆ ทั้งๆที่สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นสิ่งที่ใครๆก็คาดไม่ถึงหรอก
“ทำอย่างกับกูสำคัญกับมึงมาก” ผมพูดเหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่า แต่ระยะขนาดนี้ ถ้ามันไม่ได้ยินมันคงไม่ได้แคะขี้หูมานานหลายปี
“สำคัญสิ”
น้ำเสียงที่แน่วแน่กับดวงตาที่มองมาที่ตาผมนั่นทำเอาหัวใจผมเต้นแรงและดังมั่วซั่วไปหมด ผมรีบแกะมือที่มันกุมมือผมและก็ขยับออกมาให้ห่างจากมัน
“. . . กูหนีงานมา กูต้องไปทำงานละนะ”
“เรื่องนี้ . . พี่ขุนรู้รึยัง”
“ยังไม่รู้ . . ตอนนี้พี่มึงติดอยู่กับทูตฝรั่งเศส”
“ดีแล้วล่ะ” เพราะถ้ารู้ล่ะก็ . . วุ่นวาย วุ่นวายแน่ๆ
“อยู่ในนี้ห้ามออกไปไหนล่ะ อยู่กับไนท์กับแอร์”
“เดี้ยงขนาดนี้จะให้ไปไหนได้”
“ก็ดีนะ . . ที่มึงเดี้ยง”
ไอ้กวนตีนเอ๊ย! . . ผมกะจะโยนอะไรไม่รู้ใส่มัน แต่ก็โดนยิ้มมุมปากของมันมาแอทแทคซะก่อน ไม่โยนก็ได้ . . แพ้อีกแล้วกู
“ไปนะ”
“อืม”
มังกรมองมาที่ผมแล้วถอนหายใจ ก่อนที่จะเดินจากไป ผมมองตามมันแล้วกลืนน้ำลาย เป็นกี่ครั้งกี่หนแล้วที่มันทำผมใจเต้นขนาดนี้ . . ไม่ได้นะ . . ผมจะเผลอให้ใจไปกับมันไม่ได้นะ ผมผู้ชาย ผมก็ต้องชอบผู้หญิงสิ ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!!!!!
ผมสั่นหัวแรงๆ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที ผมก็จ๊ะเอ๋เข้ากับไอ้มังกรที่กำลังมองมา
“ไหนว่าไปแล้วไง!!!!” กูตกใจเหอะ ไอ้สัด
“มึง . . จะให้กูไปเรียกหมอประจำโรงแรมมาอีกทีมั้ย มึงไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“อ้าว นีหมอมาดูอาการกูแล้วเหรอ”
“อืม”
“คงไม่ต้องแล้วล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ขอบคุณไอ้ไนท์ที่มาช่วยผมไว้ได้ทันก่อนที่อะไรมันจะวิกฤตไปมากกว่านี้
“แน่นะ”
“อืมมมมมมมมมมม” ถามจังวะ
“โอเค”
แล้วมันก็เดินออกจากห้องไป คราวนี้ผมได้ยินเสียงประตูปิดด้วย คงออกไปแล้วจริงๆสินะ
ยังไม่ทันที่จะสงบจิตสงบใจที่เต้นแรง ไอ้มังกรก็ดันมาทำให้ผมได้ใจเต้นแรงอีกระลอก . . ไอ้บ้าเอ๊ย!
สองร้ายในหนึ่งรัก *
“ใจลอยอะไรวะ มึงเป็นอะไรรึเปล่า” เช้าวันต่อมา ผมก็มานั่งจุมปุกทานข้าวเช้ากับเจ้าของโรงแรมซึ่งก็คือพี่ชายผมเอง ผมที่ยังมีสภาพร่างกายไม่สู้ดีมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวงเพราะจู่ๆผมก็คิดว่าไม่แน่ว่าคนรอบข้างผม นักท่องเที่ยว พนักงาน หรืออะไรก็แล้วแต่อาจเป็นคนร้ายเมื่อคืนก็ได้
“เปล่าครับ” ผมส่ายหน้าเบาๆ
“กูมีเรื่องจะถาม”
“ว่าไง”
“ไอ้สองคนนั่น . . มึงจ้างมาเหรอ”
พี่ขุนมองดูสองคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆอย่างหวาดๆปนประหลาดใจ ตอนแรกที่ผมว่าผมจะมาเที่ยวครั้งนี้โดยไม่มีเพื่อนหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไนท์กับแอร์ก็กลายเป็นบอดี้การ์ดขนาบข้างซ้ายขวาของผมไปซะฉิบ ได้ข่าวว่าไอ้มังกรเพิ่งได้เลิกงานตอนตีสามกว่ามันก็เลยหลับเป็นตายที่ห้องพัก ผมกับอีกสองคนเพื่อนมันก็เลยออกมากินข้าวเช้า
ฉากเมื่อเช้า
ไนท์ : เจ้านาย ไปกินข้าวกัน
ผม : (ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียในห้องของคนอื่น) เช้าแล้วเหรอวะ
ไนท์ : อื้อ
ผม : แล้วไอ้มังกรล่ะ?
ไนท์ : (ชี้ยิ้มๆไปที่ข้างๆผม)
มังกร : ZzzZZZZZzZ (นั่งกอดอกหลับบนเก้าอี้)
ผม : มังกร ไปกินข้าว
มังกร : หืม? (ลืมตาแดงๆขึ้นมา)
ผม : ไปกินข้าว
มังกร : ไปเหอะ กูง่วง (ทิ้งตัวมานอนข้างๆผมทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ลุกออกจากเตียง)
ผม: (ลุกหนีทันที)
ไนท์ : งานมันเสร็จตีสามน่ะ
มังกร : ZzZZZZzzZZz (หลับไปแล้ว)
จบฉาก
“เปล่าพี่”
“มันตัวติดมึงอย่างกับปลิง” พี่ขุนตั้งข้อสังเกต “ยิ่งไอ้ร็อตไวเลอร์ยิ่งแล้วใหญ่ ขนาดกูเป็นพี่มึง มันอยากจะแดกกูทางสายตาอยู่แล้วเนี่ย”
ผมที่คนข้าวต้มในชามอย่างเหม่อๆถึงกับหายเหม่อ “ใครคือร็อตไวเลอร์”
“ก็ไอ้ . . ช่างเหอะ” พี่ขุนตัดบท “แล้ววันนี้ทั้งวันจะทำอะไร มีอะไรให้ทำเพียบเลยนะขอแค่มึงเอ่ยปาก เค้าก็พร้อมจะบริการมึงทุกคน”
“หะ พี่ขุน . .มีขายบริการด้วยเหรอ”
ผมโดนพี่ผมโบกหัวเบาๆ “อย่าเอ็ดไปดิ เดี๋ยวเค้าจะเข้าใจผิดกันหมด” พี่ขุนแอบดุ “ยังไงก็อย่าดื้ออย่าซนให้มากล่ะ”
“เออนี่พี่ขุน . .” ผมกำลังลังเลว่าจะเล่าเรื่องที่ผมเกือบตายเมื่อคืนให้ฟังดีมั้ย แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร พี่ขุนก็ต้องขอตัวไปต้อนรับพวกทูตฝรั่งเศสที่แห่ขบวนกันเข้ามากินข้าวพร้อมกันอย่างกับแห่ขันหมาก
หรือว่าไอ้คนร้าย . . จะเป็นพวกทูตฝรั่งเศสนี่ฟะ เห้ยยยยยยยยย ผมมีความสำคัญระดับชาติขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ยยยยยย!!!!!!!!!!
. . แต่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ยังไงซะก็คงหนีไม่พ้นพวกที่ผมเคยมีเรื่องด้วยอย่างแน่นอน ว่าแต่ใครล่ะ ไอ้วายุเหรอ? ไม่น่าจะใช่นะ(ได้ข่าวมาว่าตอนนี้ยังคงใส่เฝือก นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงอยู่เลย แผลจากครั้งนั้นยังไม่หาย) หรือว่าจะเป็นแก๊งอื่น . . หรืออาจจะเป็น . . วิหคดำ
ไอ้เหม . .ไอ้เหมเนี่ยนะจะฆ่าผม
โว้ยยยยยยยยยยยยยยย ใครวะ โผล่หัวออกมาทีดิ๊ กูไม่ชอบคิดเรื่องอะไรแบบนี้ มันปวดหัวววว!!!!!!!!!
ผมลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วก็เดินออกไปจากห้องอาหารตรงนั้นอย่างหัวเสีย ไอ้ไนท์กับไอ้แอร์ที่ยังยัดไส้กรอกลงไปในปากไม่หมดถึงกับต้องรีบตัดฉับแล้วก็ก้าวดุ่มๆตามผมมาอย่างร้อนรน ก็ใช่ว่ามีไอ้พวกนี้แล้วจะปลอดภัย แต่ยังไงซะคนร้ายมันก็ชอบที่จะมาทำร้ายตอนที่ผมอยู่คนเดียวอยู่ดี
จนกระทั่งผมพบว่ามีคนคู่หนึ่งเดินมาหยุดตรงหน้าผม ผมก็เลยชะงักฝีเท้าและก็หยุดยืนมอง ไล่จากปลายเท้าเลื่อนไปจนกระทั่งสุดปลายผม
ไอ้มังกร. . กับผู้หญิง
“อ้าวลิน . . มังกร มึงไม่นอนแล้วเหรอ” ไนท์ส่งเสียงถาม
ไม่รู้ทำไมพอเห็นผมลินก็ยกแขนขึ้นมาควงมังกรทันที เธอทำหน้าเฉยๆใส่ผม ก่อนที่จะยิ้มให้ผมแบบที่ผมคิดว่าไม่น่าจะมาจากหน้าตาที่สะสวยของเธอได้ คือแบบหยิ่งๆน่ะ ยิ้มแบบหยิ่งๆผมอธิบายไม่ค่อยจะถูก
“มังกรบอกลินว่าหายง่วงแล้วน่ะ” ท่าทางลินจะสนิทกับไนท์และแอร์ดี “แล้วคนนี้ก็คือ . . เจ้านายที่ไนท์กับแอร์พูดถึงบ่อยๆใช่มั้ย”
“อ๋อ อื้อ”
“จำได้ว่าเคยเจออยู่หน้าห้องมังกร” เธอเอียงคอไปหามังกรอย่างสนิทสนม เพราะความสูงยาวเข่าดีของเธอทำให้ไม่เป็นอุปสรรคต่อเธอในเรื่องความสูงของมังกรเท่าไหร่ “ตอนนั้นที่มังกรหลับไง ที่ลินเล่าให้ฟังหลังจากที่กลับมาจากมินิมาร์ทน่ะ”
“อืม” มังกรตอบสั้นๆ ผมดูหน้ามันที่ดูยังไง้ยังไงก็เหมือนโดนบังคับให้มาด้วย มันกระพริบตาถี่ๆเหมือนคงเพิ่งตื่น
“มังกร . . ตื่นได้แล้วนะ” ลินเขย่าแขนมังกรยิ้มๆ
ถึงแม้ว่าผมจะอยู่ท่ามกลางคนเหล่านี้ แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมนั้นเป็นอากาศธาตุยังไงก็ไม่รู้
“อื้อ” มังกรพยักหน้างงๆ
“ไปกินข้าวกัน” ลินดึงแขนมังกรให้เดินผ่านผมไป ลมพัดวืดจนผมรู้สึกเย็นๆที่แก้ม
“ลินมาที่นี่ด้วยเหรอวะ”
“เค้ารู้มาจากมึงเหรอ”
“เห้ย กูเปล่า”
“แล้วมายังไงวะ”
ไนท์กับแอร์ถกกันได้ไม่นานก็โดนมังกรเรียกให้มันทั้งสองคนไปหา
“อะไรนะ . . แล้วเจ้านายอ่ะ?” แอร์ถามงงๆ
มังกรทำท่าบอกว่ามาเหอะน่ะ อะไรอย่างงี้ . . ไนท์กับแอร์ทำหน้างงก่อนที่จะเดินตามหลังมังกรกับลินเข้าไปที่เดิม ที่ๆผมเพิ่งจากมา
ตอนนี้เหลือผมคนเดียวแล้ว . .
ผมไม่โกรธอะไรหรอกนะ จะโกรธทำไมล่ะ ไอ้พวกนั้นมันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมสักหน่อย
แต่ที่จริงแล้ว . . ไอ้มังกร ไอ้ฟายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! มึงจะดึงเพื่อนมึงไปเป็นก้างของมึงกับแฟนทำไมวะไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!
ติ๊ด ติ๊ด . . ติ๊ด ตี๊ด . . เสียงเมสเสจดัง ผมกดรูปจดหมายในโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด
อีกห้านาทีเจอกัน รอก่อนนะ ใครวะเนี่ย . . เบอร์ก็แปลก คำพูดก็แปลก
ติ๊ด ติ๊ด . . ติ๊ด ตี๊ด . . มาอีกแล้ว เบอร์เดิมนั่นแหละครับ
. .
นี่มังกรเอง
คุณคิดว่าผมจะรอมันมั้ย . .
ไม่รอหรอกเว้ยยยยยยยยย แค่ยืนฟึดฟัดๆอยู่ตรงนั้น 5 นาทีพอดีเด๊ะ
สรุปตอนนี้มันดราม่า หรือมันอัลไลลลลลลลลลลลล 
บร๊ะ เมื่อวานก็อัพ วันนี้ก็อัพ บร๊ะ ๆ ๆ 5555555555 #แซวตัวเอง 
หัวข้อ: l l l . . สองร้ายในหนึ่งรัก * . . l l l (อ่าน 807866 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก