หัวข้อ: l l l . . สองร้ายในหนึ่งรัก * . . l l l

[l3iZal2l2e]

 
เริ่มหมั่นหน้ามังกรละ จะเอาไงแน่
ตอนทะเลก็บอกว่าเลือกแล้ว มาตอนนี้บอกรักไม่ได้
เจ้านายหนีไปเรียนเมืองนอกเหอะ ไหนๆก็เรียนเมืองไทยก็อาจจะไม่จบแล้ว 55555

เบื่อยัยลินด้วยเหมือนกัน เอาเรื่องพี่ชายมาอ้างขอความสงสาร
 

[iammz]

เย้ยยยย แมทชอบเจ้านายเหรอๆๆๆ o_O";

กำลังเข้มข้นเลยค่ะ

+1 ขอบคุณมาก ๆ นะคะ

 

[ben]

งื้อออออออออออ ทำไมถึงรักไม่ได้ หรือเป็นเพราะแมท แต่แมทตายไปแล้วง่าาา ชั่งหัวแมทมันเห้ออออ สงสารเจ้านาย

[nu-tarn]

มังกรใจร้ายมากอ่ะ

[oiruop]

 

 

[nubeebaa]

โอ้ยยยย  สงสารเจ้านาย  อารมณ์เดียวกันเลยยยย

[fiixtion]

 :katai4:จบด้วยความ เจ็บปวดมากกกกกกกกกกกกก ฟ้าผ่าลงมาเลย โอ้ยยยยเจ็บปวดสิ้นดี.....เป็นเอามาก555555

[marionatte]

สะเทือนใจจ้า โถ่ มังกรของพี่ ~

[felin_kkr]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน

ยังอ่านไม่ทันเลย ขอแปะโป้งไว้ก่อน

คืนฝันดีคร้าบบบบบบบบบบบบ 

[Baitaew]

ตอนนี้เริ่มเข้าใจอะไรลายๆอย่างละ

แต่... โคตรดราม่าอ่ะ สงสารเจ้านาย 

สงสารมังกรด้วย แต่ก็หมั่นไส้ด้วย อย่ายึดมั่นจนทำให้หลายๆคนเสียใจอีกเลยนะมังกรนะ

[felin_kkr]

ง่ะ TT______________________________________________TT

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


 

[infernoA]

มังกรรรร ทำไมใจร้ายอย่างนี้!! ฮืออออ

ทำไมใจร้าย ใจดำ ชอบอมพะนำแบบนี้ TT

[ไอ้หัวแห้ว]

รักไม่ได้!

เหี้ยไรเนี่ย!


รู้ว่าต้องเีกี่ยวกับแมทแน่ๆ


แมทต้องรักเจ้านาย แล้วไปช่วยเจ้านายตอนมีเรื่อง แล้วก็ตาย ใช่ไหม
เลยสัญญากับแมทว่า จะดูแลทั้งเจ้านาย ทั้งลิน แต่เพราะว่าแมทรักเจ้านาย ตัวเองเลยรักไม่ได้
เพราะไม่อยากทรยศเพื่อน ใ่ช่ไหม โอย เครียดนะ

[heyguy]

รักไม่ได้!

เหี้ยไรเนี่ย!


รู้ว่าต้องเีกี่ยวกับแมทแน่ๆ


แมทต้องรักเจ้านาย แล้วไปช่วยเจ้านายตอนมีเรื่อง แล้วก็ตาย ใช่ไหม
เลยสัญญากับแมทว่า จะดูแลทั้งเจ้านาย ทั้งลิน แต่เพราะว่าแมทรักเจ้านาย ตัวเองเลยรักไม่ได้
เพราะไม่อยากทรยศเพื่อน ใ่ช่ไหม โอย เครียดนะ

เอ้า ! เดาซะเครียดตามเลย ฮ่าๆ
ใจเย็นๆนะค่ะ เด๋วเส้นเลือดในสมองเดือด

[InYume]

สงสารเจ้านายอ่า   ทำไมเป็นยังงี้

[heyguy]

 
มาเถอะน๊าาา โอมมม จงมาต่อ เพี้ยง !!!!!!!
 

[LadySaiKim]

กรี๊ดดด  !!!!!! 

ทำไมถึงรักไม่ได้ละโว้ยยยย !!!!???

[Namioto]

ตามอ่านทันถึงตอนปวดตับพอดี
ทำม้ายยยยยยยยยยยยยย

ไอ้มังกรซึนเดเระ เดเระแตกแล้วยังเจือกซึนแตก หมั่นส้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

โบกธงเชียร์เจ้านายต่อไป ถึงตอนมันมาง้อเมื่อไหร่จัดหนักเลยนะฮัฟ

ตอนใหม่มาไวๆ

ปล.ถ้าให้เดา แมทชอบเจ้านาย ได้มาอยู่กันถึงห้องข้างๆยิ่งมีโอกาสสมหวังสูง เฮียเหมรู้เลยล่อพี่แกไปซะ ห้องเจ้านายพังเพราะไอ้เหตุนั่นแหละ โฮรรรร ทำได้แค่เดา แล้วเราก็รอต่อไป คนเขียนสู้ๆ

[maru]

รอค่ะ

[Satanza321]

มารอเจ้านาย กับ มังกรครับผม

[bun]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว รอ ๆ

[m_pop91]

ตั้งหน้าตั้งตารออย่างมีความหวัง

[pukpiikz]

เกลียดสองพยางค์สุดท้ายจริงๆ
กลับมาอ่านรอบสอง
หนูเพิ่งสมัครเพื่อมาเม้นให้เจ้ฟ่อนเลยนะเนี่ย
5555555 ต่อเร็วๆนะค้ะ คนชักหวั่นใจ
เดาทางไม่ถูก เพราะเดาผิดตลอดเลย สู้ๆค่ะเจ้ ไฟท์ติ้ง !!!
 

[raizvita]

โอ้......ว้าว.......แบบมาม่าไม่ทันตั้งตัว.......

ปมปริศนา....เรายังงงๆอยู่ เหอๆๆๆๆ พี่แมท มังกร ลิน เจ้านาย อะไร? เกี่ยวข้องกันยังไง?

อิชั้นงงสะบัดกันเลยทีเดียว ว่าแต่ไอ้คู่นี้มันจะมีฉากหวานบ้างไหมมมมม

รึมันยังไม่ถึงเวลา เหอๆๆ  มาต่อเร็วๆนะคร๊าบบบบบ  รออยู่!!

[Chiffon_cake]

ร้ายที่ 24




      
   

   “เห้ยมึง ถ้าวันใดวันหนึ่งเราเกิดชอบผู้หญิงคนเดียวกันขึ้นมาล่ะวะ”
   จู่ๆไอ้แมทมันก็ถามผมขึ้นมาในวันหนึ่ง ตอนนั้นผมอยู่มอสี่ และมันก็อยู่มอหก มันเป็นรุ่นพี่ผม แต่มันกลับไม่เคยเรียกร้องให้ผมเรียกมันว่าพี่เลยสักนิดเดียว และคำถามที่มันถามมานั้น ผมไม่ต้องเสียเวลาคิด
   “กูก็เสียสละให้มึงไง”
   “เห้ย จริงป่ะวะ” ไอ้แมทที่ตอนนั้นหัวยังเกรียนๆและยังหล่อไม่ถึงที่สุดเพราะยังเด็กยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างเซ้าซี้ “มึงมันคนดีสัดๆเลย ถ้าเกิดขึ้นมาจริงๆล่ะก็ . .มึงต้องทำอย่างที่มึงพูดนะเว้ย”
   “รู้แล้วล่ะน่า”


   “แต่ถ้ามันเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมาจริงๆ . .”

“. .”


   “กูก็จะเสียสละให้มึงเหมือนกัน”


   แมทหันมายักคิ้วให้ในท่าที่มันคิดว่ามันเท่ที่สุด ผมกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กๆ แล้วก็ด่ามันไป ทั้งที่ผมรู้ว่าที่มันพูดนั้นจะเป็นความจริง “แม่งไอ้ขี้ก็อป”
   “ว่าไงนะ”
   “มึงก็อปกูมา”
   “กูเปล่านะเว้ย”
   “ไอ้ ขี้ ก็อป”
   ผมโดนเพื่อนที่แก่กว่าเขกหัวอย่างแรงบนรถเมล์ . . แต่ผมเขกหัวมันคืนได้เพราะมันไม่ถือ ผมกับมันรู้จักมันในสมรภูมิรบของเด็กหนุ่ม ผมที่เพิ่งย้ายโรงเรียนมาเรียนมอสี่ใหม่ๆกำลังถูกพวกที่คิดว่าตัวเองเป็นขาใหญ่ทำการสั่งสอนแล้วก็มีแก๊งของไอ้แมทมาช่วยเอาไว้ แก๊งของมันตั้งชื่อได้กะโหลกกะลามาก




   ‘ชายโฉด’




   ผมกลายเป็นสมาชิกในแก๊งไปโดยปริยายทั้งๆที่ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็น แอบเถียงมันไปตั้งหลายครั้งว่าไม่ยอมเข้าแก๊งสั่วๆบ้าๆนี่หรอก แต่สุดท้ายแล้วเพื่อนส่วนใหญ่ของผมก็อยู่ในแก๊งนี้กันทั้งนั้น เรามีกันเก้าคนทั้งๆที่ตอนแรกมีกันอยู่เจ็ดคน ไนท์กับแอร์ตามมาสมทบทีหลังหลังจากที่ผมช่วยมันมาจากสมรภูมิเหมือนกัน ไอ้แมทเลยบอกว่าสองคนนี้จะเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์ที่สุดของผมเพราะผมช่วยพวกมันเองกับมือ(ผมช่วยมันมาจากสมรภูมิรบเช่นเดียวกัน)


   “มึงช่วยกู แต่ทำไมกูไม่เห็นซื่อสัตย์กับมึงเลยวะ” ผมถามมันในเย็นวันหนึ่ง
   “กวนตีนละไอ้เชี่ย . . เดี๋ยวกูเตะแม่ง”


   บ่อยครั้งที่ผมกับแมทออกไปเตะบอลไม่ก็ชกต่อยด้วยกัน จนกระทั่งผมถูกแด๊ดจับได้และจะลงโทษผมทุกครั้งที่ผมมีแผลกลับบ้าน ไอ้แมทมันก็จะลากผมมานอนที่คฤหาสน์บ้านของมันแทน ซึ่งแม่ของมันก็ยินดีที่จะรับผมมากๆ ราวกับผมเป็นลูกชายอีกคนของบ้านนี้เลยทีเดียว
   “พี่แมท” . .เสียงใสๆของเด็กหญิงดังขึ้นมา ผมเห็นปลายผมเปียแว้บๆก่อนที่เธอคนนั้นจะหายวับลับขอบประตูไป มีเพียงดวงตากลมโตที่โผล่มานิดๆให้รู้ว่าเธอกำลังแอบดูผมกับไอ้แมทเล่นเกมส์กันอยู่ทั้งๆที่มีพลาสเตอร์ยาเต็มตัวไปหมด
   “น้องกูเอง” แมทพูดยิ้มๆ “ตั้งแต่มึงมาที่บ้านครั้งแรก น้องกูก็เอาแต่ถามหามึง ท่าทางน้องกูจะชอบมึงนะ”
   “งั้นกูจีบน้องมึงนะ”
   “สัด ไม่ต้องเลย . .หนังหน้ามึงไม่ผ่าน”
   “แล้วต้องหน้ายังไงถึงจะผ่าน”
   “หล่อกว่าพี่มันให้ได้ก่อนเหอะ ค่อยจีบน้องกูอ่ะ”
   ผมไม่เคยคิดที่จะจีบลินหรอก ผมแค่แหย่มันเล่นเท่านั้น
   “ว่าแต่ . . เรื่องเรียนมหาลัยของมึง . . มึงจะเอายังไงวะ” ผมถามมัน เพราะมันอยู่มอหกแล้ว ส่วนผมนั้นยังอีกยาวไกลนักอีกตั้งสองปีกว่าเลยไม่ได้คิดเรื่องนี้เอาไว้เลย
   “พ่อจะส่งไปเรียนต่างประเทศ” มันพูดเซ็งๆ


   ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมเซ็งเหมือนกัน . .



   หลายครั้งที่ผมถามใจตัวเองว่าผมคิดกับมันเกินเพื่อนไปรึเปล่า . . ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ตลกมากหากนำเอามาคิดทีหลัง คงไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่ๆ เราทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าใครทั้งหมด ผมกับมันตัวติดกันรู้ใจกันซะยิ่งกว่าใครบนโลกใบนี้ มันเป็นคนที่ผมไว้ใจที่สุด และผมก็เชื่อว่า . . เพื่อนดีๆแบบนี้ หาได้ยากและเป็นของมีค่าที่ดีที่สุดที่คนบนสวรรค์ส่งให้ผมได้มาพบและเจอะเจอกับคนอย่างมัน


   มันทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตผมไม่มีอะไรขาดหาย ถึงแม้ว่าผมจะถูกคุณแม่คนสวยทิ้งไปตั้งแต่เด็กๆก็ตาม


   จนกระทั่งในที่สุด . . วันที่มันจะไปต่างประเทศก็ได้มาถึง ผมนึกถึงวันที่ไม่มีมันไม่ออก แต่ก็ต้องทำใจยอมรับหากว่ามันเป็นทางที่จะทำให้มันประสบความสำเร็จ . . ผมเดินล้วงกระเป๋าเสื้อตามหลังมันที่กำลังลากกระเป๋าใหญ่เบ้อเร่อราวกับต้องการบอกให้โลกรู้ว่ามันจะไปอยู่หลายปีไม่ใช่แค่สิบวัน


   ผมอดเซ็งไม่ได้แฮะ อันที่จริง . . ผมเศร้าเอามากๆ


   “เฮ้ มึงทำหน้าอย่างกับกูจะไปตาย” แมทเดินเข้ามายีหัวผมเล่น ตอนนั้นผมสูงจะเท่ามันอยู่แล้ว
   “สัด . . ปากไม่ดี”
   “นี่รู้อะไรมั้ย” มันนั่งลงบนกระเป๋าของมัน กอดอก และก็หันมามองหน้าผมตรงๆ
   ผมชะงักกึก งงงวยกับการกระทำของมัน ก็นี่มันทางคนเดินไปเดินมาตั้งเยอะตั้งแยะ “อะไรของมึง”
   “อาทิตย์หน้าวันเกิดมึง . . ถ้ามึงอยากให้กูอยู่ฉลองวันเกิดกับมึง กูก็จะอยู่” วันเกิดผมจำง่ายครับ ผมเกิดสิ้นปี คนอย่างไอ้เชี่ยแมทเลยจำได้ . . ทั้งๆที่มันเพิ่งจะรู้จักกับผมเมื่อต้นปีนี่เอง “วันเกิดทั้งทีเลยนะเว้ย กูคิดว่าวันนี้เป็นวันสำคัญสุดๆของคนๆนึงเลยล่ะ”
   “ถ้ามึงจะอยู่เฉพาะวันเกิด  . . มึงก็ไปๆซะตั้งแต่ตอนนี้เลยเหอะ”
   “ว่าไงนะ” ไอ้แมททนไม่ไหวเดินเข้ามาหาผม คว้าคอผมแล้วก็จับเคาะหัวกลางสนามบินเลย แม่งโคตรอาย “ช่วยรั้งกู ช่วยขอให้กูอยู่ต่อบ้างได้มั้ย . . มึงนี่นะ ถ้าปากแข็งแบบนี้ต่อไปอนาคตเมียมึงจะทนมึงได้ยังไง” พูดไม่พอมันยังเคาะแล้วเคาะอีก เคาะๆๆอยู่นั่นแหละ
   “โว้ย ไอ้เหี้ย” ผมสะบัดมันจนหลุด “ก็รู้ไงว่ารั้งไปก็เท่านั้น ยังไงมึงก็ต้องไปอยู่ดี” ผมพูดไปเสียงสั่นไป และก็หลบหน้าของมันไปด้วย “กูก็เลย . . ไม่รั้งไง”


   อีกฝ่ายเงียบจนผมรู้สึกได้ . . ผมเลยทำใจกล้าเงยขึ้นไปมองหน้ามัน แม่งกำลังกลั้นขำสุดชีวิต


   “ตลกเหี้ยไร” นั่นเป็นเรื่องน่าอายที่สุดเท่าที่ผมเคยทำต่อหน้าไอ้เชี่ยแมท เรื่องกางเกงขาดเป้ายังไม่อายเท่าตอนนี้เลย
   “มึง . . ฮ่าๆๆ มึงตลกว่ะ” แมทลากกระเป๋ามาหาผมแล้วก็โอบไหล่ผมลากผมไปด้วย “วันหลังมึงอย่าปากแข็งกับใครเค้าล่ะ เชื่อกูดิ”
   “ทำไมกูต้องเชื่อมึงด้วย”
   “เพราะถ้ามึงปากแข็งต่อไป . . คนที่มึงรักอาจจะหลุดไปจากมือของมึง”
   ผมที่ไม่ทันได้ฟังคำที่ใช้ตรรกะมหาศาลนั่นโวยวายขึ้นมาขัดมันเสียก่อนที่จะรับรู้ “แล้วมึงจะลากกูไปไหน”
   “กลับบ้านไง”
   “บ้านใคร”
   “บ้านกู”
   “เฮ้ย . . แล้วอเมริกาล่ะ”
   “ฮ่าๆๆ” มันยังคงเอาแต่ยิ้มแล้วก็ขำจนตาหยี “กูขอร้องพ่อกับแม่ได้ตั้งนานแล้วเรื่องไม่ไปต่อที่เมกา”
   “แล้วมึงขนของมาที่นี่ มาทำเจี้ยไรสัด!”
   “แกล้งมึงไง”
   “ลงทุนไปมั้ย ไอ้ฟายเอ๊ย”
   “ฮ่าๆๆๆ”


   วันนั้นจะโกรธมันก็โกรธไม่ลง . . เพราะท้ายที่สุดแล้วไอ้แมทมันก็ยังอยู่ใกล้ๆผมไม่ไปไหนไกล


   มันทำให้วันเกิดของผมหลังจากมีมันเป็นเพื่อน . . สำคัญทุกปี


   ผลสรุปก็คือไอ้แมทขอพ่อกับแม่ต่อที่เมืองไทยแต่เป็นมหาลัยเอกชน เนื่องจากมันยื่นแอดมิชชั่นไม่ทัน(สมน้ำหน้า . .) แต่แทนที่ผมจะสมน้ำหน้ามันซ้ำ ผมกลับสมน้ำหน้าตัวเองเพราะผมรู้ใจตัวเองว่าอยากเรียนกับไอ้เพื่อนรักคนนี้มากแค่ไหน แต่มันดันเป็นมหาลัยเอกชนที่แด๊ดไม่มีทางส่งผมเรียนไหวแน่ๆ


   ผมจึงต้องสอบชิงทุน วันทั้งวันที่ไอ้แมทกับเพื่อนฝูงชกต่อยกลับมา ผมกลับใช้เวลาฝึกปรือวาดรูปทุกวัน จนกระทั่งผมชิงทุนนั้นมาสำเร็จ . .


   “เฮ้ยยย ฉลอง!!!!” ต้องใช้เส้นใหญ่สักแค่ไหนกันเชียวที่สามารถลากเด็กมอหกมาเข้าในร้านเหล้าแบบนี้ได้(อย่าไปกระซิบตำรวจนะครับ) “ในที่สุดไอ้หรั่งมันก็ได้เป็นรุ่นน้องกูสมใจอยาก”
   “เปล่าซักหน่อย”
   “ฮ่าๆๆ . . มึงจำไว้เลยนะ ชายโฉด อยู่ที่ไหนก็ต้องยิ่งใหญ่ วันนี้มึงสามารถทำให้ตัวมึงมาอยู่ใกล้ๆกูได้ กูนับถือความสามารถของมึงจริงๆ”


   ผมก็ดีใจนะ . .ที่ผมสามารถทำให้ผมมาอยู่ใกล้ๆกับเพื่อนรักอย่างมันได้


   จากหนึ่งปี กลายเป็นสองปี จากสองปี กลายเป็นสามปี ผมกับมันถึงแม้ว่ามีอายุและก็ชั้นปีที่เรียนแตกต่างกัน แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับมิตรภาพของมันกับผม ผมกับมันยังชกต่อยกับคนอื่นด้วยกันเวลาที่มีใครมาเรื่อง ยังกินเหล้า ยังเที่ยวด้วยกัน . .


   จนกระทั่งวันหนึ่ง . .


   “กูว่า . . กูมีความรักว่ะ” มันพูดขึ้นมาของบ่ายวันหนึ่งที่ฝนตกหนัก ในคอนโดของผู้มีอันจะกินแห่งหนึ่ง
   “อะไรวะ” ผมอยู่กับมันตลอด ไม่เห็นว่ามันจะมีผู้หญิงคนไหนมาพัวพัน


   “มึงไม่เชื่อเหรอวะ จริงๆนะเว้ย” ท่าทางมันจะอยากเล่าเรื่องนี้ให้ฟังเต็มแก่แล้ว ผมวางกระดานวางรูปลง หันมาฟังมันที่กำลังมานั่งอยู่ข้างหน้า “คนข้างห้องกู . . น่ารัก น่ารักโคตรเลย!”


   เพื่อนมีความรักทั้งที . . ผมรู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยแฮะ “ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”


   “กูเจอเค้าที่มหาลัยก่อนเว้ย คนแม่งรุมล้อมชิบหาย สงสัยมีแก๊งเหมือนกัน เห็นน่ารักๆแบบนั้นก็นักเลงไม่เบานะเว้ย”


   “เดี๋ยวนะ . . คนน่ารักที่มึงว่า . . ผู้ชายเหรอ”


   “เออดิ” มันพูดจริงจังราวกับว่านี่เป็นเรื่องธรรมดาสามัญทั่วไป แต่ผมรู้สึกช็อคไปครึ่งส่วนของร่างกายเรียบร้อยแล้ว “ทำไมวะ ก็เค้าน่ารักอ่ะ กูเห็นครั้งแรกกูก็เก็บมาเพ้อเลย”


   “ขนาดนั้นเลย” ผมเกาหัวแกรกอย่างไม่ค่อยแน่ใจ คืออันที่จริงผมยังคงช็อคอยู่ แต่เคยเป็นมั้ยครับที่ว่าเพื่อนมันมีความสุข เราก็มีความสุขด้วย ถึงแม้ว่าเราจะยังไม่แน่ใจกับเรื่องนี้ก็ตาม


   “อื้อออออออ” มันดิ้นแด่วๆอย่างกับคนจะบ้าตายเพราะความรัก “กูคิดว่ากูไม่มีทางจะเจอเค้าได้บ่อย แต่มึงรู้มั้ย . . เค้าดันอยู่ห้องข้างๆกูอ่ะ!!!!”


   ดูท่าไอ้คนนี้มันจะมีดวงสมพงศ์กับเพื่อนผมไม่ใช่เล่น


   “มึงต้องช่วยกูนะ!”
   งานเข้า . . “อะไร”
   “ช่วยกูๆๆๆ”
   “ช่วยยังไง มึงชอบใครกูยังไม่รู้เลย”
   “เอาเรื่องง่ายๆก่อน” มันพูดอย่างมีการวางแผน “เรื่องแรก . . คือมึงต้องส่งน้ำเต้าหู้ใส่น้ำตาลนิดหน่อยจากบ้านมึงมาให้กูสองถุงทุกเช้า”
   นั่นทำให้ผมอยากจะหลุดพรวดอะไรออกมาสักอย่างจากปาก “ว่าไงนะ”
   “กูรู้มึงตื่นแต่เช้าอยู่แล้ว ส่งน้ำเต้าหู้มาให้กู เดี๋ยวกูเอาไปห้อยหน้าห้องเค้าเอง โอเคมั้ยๆ”
   “มึงจะจีบเค้าด้วยน้ำเต้าหู้บ้านกูเนี่ยเหรอ?”
   “เออดิ”
   “ไปจำมาจากเกาหลีเรื่องไหนวะ”
   “หุบปากไปเลยเชี่ยมังกร” มันเอ็ดผม “ยังไงมึงก็ต้องอยากได้ลูกค้าประจำทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ส่งมาให้กูนะ กูจะตื่นแต่เช้าไปห้อยหน้าห้องเค้าทุกวันเลย” แค่ไอ้แมทคิดมันก็มีความสุขมากแล้วงั้นสินะ . .
   “จะโรแมนติกกว่านี้ถ้ามึงไปซื้อจากบ้านกูเอง”
   “ยังไงมึงก็มาที่นี่อยู่แล้วนี่”
   “ไม่แน่” ผมรีบตอบ “ช่วงนี้มหาลัยมีงานนิทรรศการบ่อย กูไม่ค่อยว่าง”
   “จะยังไงก็ช่างเถอะ อย่าลืมน้ำเต้าหู้ก็พอ” มันช่างเป็นคนที่ไม่ฟังอะไรบ้างเลย
   หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ค่อยว่างจริงๆ ผมต้องวาดรูปเพื่อให้มีงานออกไปแสดงตลอดเวลานั่นทำให้ผมไม่ได้ไปสุงสิงกับไอ้เชี่ยแมทเหมือนอย่างเคยแต่ผมก็รักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับมันคือเอาน้ำเต้าหู้ไปให้มัน แล้วมันก็เอาไปห้อยไว้ที่หน้าห้องของสุดรักสุดดวงใจของมันที่ผมเองก็ไม่แม้แต่กระทั่งเห็นหน้าค่าตา บางวันผมเคาะประตูห้องไอ้แมทแต่เช้าแล้วมันไม่ตื่น ก็เป็นผมเองนี่แหละที่เอาไปห้อยหน้าห้องข้างๆของไอ้แมท กลัวเพื่อนจะคะแนนตกเพราะความไม่สม่ำเสมอ . .


   “มึง . .” แมทมีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นมา
   “เป็นเหี้ยไรวะ” ผมรู้จักมันมากพอจะรู้ว่าวันนี้ไอ้แมทมันกำลังกังวลอย่างหนัก
   “มึงรู้จัก . . วิหคดำมั้ยวะ”
   “หนังจีนเหรอ”
   “ไม่ใช่” ถ้าเป็นเมื่อก่อน . . มันคงจะหัวเราะและก็เขกหัวผมไปแล้ว


   แต่วันนี้มันช่างแตกต่างจากแมทคนเดิม


   บ่อยครั้งที่เห็นมันเหม่อลอย บ่อยครั้งที่มันปลีกวิเวกแยกตัวออกไปแถวตึกคณะบริหารบ่อยๆซึ่งผมก็เข้าใจเพราะคณะบริหารเป็นคณะที่ขวัญใจมันเรียนอยู่ นี่ก็ผ่านมาได้หลายเดือนแล้วตั้งแต่มันมีความคิดที่ว่าเอาน้ำเต้าหู้ไปห้อยหน้าห้องเค้าแล้วเค้าจะมีใจ ทฤษฎีนี้ของมันอาจจะไม่ได้ผลนักเลยทำให้มันต้องตามไปเฝ้าเค้าตลอดเวลาแบบนี้นี่ไง


   “ไอ้เชี่ยแมทอาการหนักแฮะ” ผมบ่นกับไนท์กับแอร์

   “คนอินเลิฟก็งี้ . .”

   “มึงมีความรักแล้วมึงจะเข้าใจ . .”


   ตอนนั้นพวกแม่งมองว่าสิ่งที่แมททำนั้นเป็นเรื่องที่ถูก ผมเองก็ไม่รู้เท่าไหร่หรอกว่าแมทมันจีบคนๆนี้ไปถึงไหนแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งมันมีสภาพสะบักสะบอมกลับเข้ามาในบ้าน พร้อมๆกับรอยยิ้มแบบเจ็บๆแต่ก็ภาคภูมิใจในตัวเองที่สุด
   มันบอกว่ามันไปต่อยคนที่จะไปต่อยหวานใจของมันมา . .


   พูดง่ายๆก็คือ . . เสือกนั่นแหละครับ


   “มึง . . ทั้งโง่ทั้งบ้า” ผมด่ามัน


   “ฮ่าๆๆ มึงไม่มีความรัก มึงไม่เข้าใจหรอก” ย้ำจังไอ้เรื่องไม่มีความรักเนี่ย “กูรู้สึก. .สบายใจยังไงไม่รู้ ที่อย่างน้อยกูก็ทำให้เค้าเจ็บน้อยลงได้ หรืออาจจะไม่เจ็บเลย”


   “ถ้ามึงจะรักเค้ามากขนาดนั้น . .”


   “…”


   “มึงก็ต้องรักต้วเองด้วยนะ”


   “เฮ้” มันเดินเข้าไปคุ้ยของในลิ้นชัก  ซึ่งหมายความว่าเมื่อกี้มันไม่ได้ฟังผมเลย “มังกร วันเกิดนี้อยากได้ของขวัญอะไรวะ”


“. . . ไม่อยากได้” ผมรีบปฏิเสธ เพราะทุกครั้งที่จะถึงวันเกิดของผม ไอ้แมทมันชอบซื้ออะไรแพงๆให้ทุกที อีกสองอาทิตย์ ก็จะวันเกิดของผมแล้ว . .


“เอาน่า บอกกูมา กูให้ได้หมดทุกอย่าง” นั่นไง . .


“. . .ไม่เอา”


“เอางี้ ถ้ากูให้อะไร มึงสัญญาสิว่ามึงจะดูแลของขวัญที่กูให้อย่างดีที่สุด!!!”


ชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วว่ามันจะให้อะไรผม . .


“มึงจะให้อะไรล่ะ?”


“วันเกิดมึงปีนี้เดี๋ยวมึงก็รู้เอง ^^”


อะไรวะแม่ง . . ชอบมีลับลมคมใน ผมส่ายหน้าดิกอย่างเอือมๆขณะที่มองมันคุ้ยของต่างๆในห้องอย่างกับเด็กหาของเล่นที่หายไป . .


ผมเพิ่งมารู้ทีหลัง . . ว่าผมเกลียดวันเกิดปีนั้นมากที่สุด

[Chiffon_cake]

ตอนนั้นผมกำลังวาดรูปอยู่ การวาดรูปคือชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ผมได้วาดมันได้ทำมัน และจะอารมณ์เสียทุกครั้งที่มีคนมาขัด


แต่วันนั้นผมอารมณ์เสียไม่ลง  . . “มังกร”


เสียงซีเรียสสุดๆของไนท์ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมาจากงาน “อะไรวะ”


“กูว่า . . ต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ๆ”
“ทำไม”
“กูเห็น . . พี่แมท ตามหลังพวกวิหคดำไปไหนก็ไม่รู้ว่ะ”
“ว่าไงนะ” ผมวางมือทันทีแล้วก็รีบรุดออกไปจากห้อง


จากที่ได้ยินชื่อแก๊งนี้แรกๆจากไอ้แมท หลังๆผมก็ได้ยินบ่อยและก็รู้เลยว่าไอ้เชี่ยแมทโคตรจะไม่ชอบขี้หน้าแก๊งนี้เป็นอย่างมาก ผมคิดอย่างร้อนใจกังวลไปหมดว่าจะทำยังไงต่อไปดี เพราะตอนนี้แมทมันอยู่คนเดียว . .


นิสัยของแมทเป็นพวกกล้าบ้าบิ่น ไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังอยากทำอะไรก็ทำ แม้จะติดตลกและก็ร่าเริง แต่ไอ้ความเลือดร้อนและไม่ไว้หน้าใครในบางทีก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนด้วยความสดใสที่มันแสดงออกมาภายนอกได้


บอกตามตรง ครั้งนี้ผมโคตรจะกังวล กังวลที่สุด . .


วิหคดำมันอันตราย . .


“มึงจะเอาไง” แอร์ถามผม ทุกคนในชายโฉดถามผม
ผมหายใจเสียงดัง แล้วก็ตัดสินใจ “ยังไงก็ต้องตามไปช่วยมัน”


โชคดีที่มีคนเกาะติดรถของไอ้แมทไป มันไม่ได้ไปที่ไหนไกลเลย เพราะที่นี่คือคอนโดของมันเองแท้ๆ แล้วทำไมต้องมีพวกวิหคดำนั่นด้วย . . ทำไมวะ


จนกระทั่งผมมาถึงชั้นที่เป็นชั้นของแมทกับขวัญใจของมัน ผมก็ถึงกับต้องตกตะลึงเมื่อรู้ว่ามีเสียงดังดังมาจากห้องของขวัญใจไอ้แมท


และไม่มีเหตุผลอะไรที่แมทจะต้องไม่อยู่ตรงนั้น . .


ผมวิ่งไปที่ห้องนั้นอย่างไม่คิดชีวิต ทั้งเสียงดัง ทั้งอันตรายแบบนั้นไอ้แมทคนเดียวมันจะสู้ไหวได้ไง . .


ทันทีที่ผมไปถึง . . ผมก็ต้องพบกับวิหคดำเกือบสิบคน รุมล้อมไอ้แมทไว้คนเดียว และสภาพของมันตอนนี้ . . ไม่ต่างอะไรกับคนที่ค่อนข้างเสียเลือดไปมาก


มันถูกแทง . .


ผมไม่คิดอะไรทั้งนั้น ผมก้าวผ่านมันไปหมายจะไปจัดการไอ้คนที่มันทำร้ายเพื่อนของผม แต่ผมกลับโดนไอ้แมทจับขาของผมไว้


“มึง . .” ผมจะพูดมันก็ยังลำบาก ผมกล้ำกลืนมองดูสภาพมันอย่างฝืนจิตฝืนใจ “ . .จัดการให้หมดอย่า . . อย่าให้เล็ดลอดไปได้ . . สักคนนะ”


“คำสั่งหัวหน้า . . กูไม่ขัดหรอก” ผมรีบส่งสัญญาณบอกให้เพื่อนพาไอ้แมทไปโรงพยาบาล ส่วนผมกับคนอื่นที่เหลือจัดการกับไอ้พวกที่อยู่ตรงหน้านี่


ดูเหมือนพวกมันจะอยากหนีไปที่อื่นมากๆ และผมกับพวกมันก็ทำให้สภาพห้องเละตุ้มเป๊ะและข้าวของก็กระจัดกระจาย


ผมจำมันได้ . . ไม่มีวันลืม


ไอ้เชี่ยเหม . . มีดอยู่ในมือของมัน


ผมจัดการกับพวกมันจนเหนื่อยหอบ . . และพวกมันก็คงจะเหนื่อยเช่นกัน เลยพากันหนีหัวซุกหัวซุนไปกันคนละทิศละทาง . .


ผมไม่รอช้า แบกสังขารที่เพิ่งโดนยำมาไปหาไอ้แมทที่โรงพยาบาลทันที


ผมคิดว่ามันจะปลอดภัยเหมือนทุกครั้ง
ผมคิดว่ามันจะแค่มีผ้าพันแผลนิดหน่อย
ผมคิดว่ามันคงไม่ได้เจ็บปวดอะไรมากมาย


แต่ใครจะรู้ . . ว่าผมคิดผิด


ถึงหน้าห้องผู้ป่วยฉุกเฉินที่มีคนของชายโฉดยืนอยู่กันเต็มไปหมด ผมรีบแหวกทางหมายที่จะเข้าไปในห้องนั้น เข้าไปหามัน . . แต่ดันมีใครบางคน . . ขวางทางเอาไว้ซะก่อนที่ผมจะได้เดินไป


ไอ้ไนท์


มันน้ำตาไหลพราก . . ไหลไม่หยุด . . ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ผมตะลึงงันกับภาพที่ได้เห็น มันทำให้เลือดในหัวใจของผมชาไปมากกว่าครึ่ง


ผมรู้สึกเหมือนโลกนี้กำลังจะดับวูบ ตอนที่ผมได้ยินคำนั้นจากปากไนท์ . . “หมอบอกพี่แมทจะไม่รอด”


ผมไม่อยากได้ยินคำนั้น . . ผมผลักมันทิ้งให้พ้นทางไปอย่างหงุดหงิดทั้งๆที่ตัวเองก็สั่นงันงกไปทั้งตัวและก็ช็อคเหนือคำบรรยาย ผมอยู่ในสภาพที่ตกใจมากจนขาดสติและก็ไม่อยากฟังคำของคนอื่นคนใด . .


ผมผลักประตูเข้าไป . . ได้ยินเสียงของลินร้องไห้ . .พ่อกับแม่ของไอ้แมทร้องไห้ . . ทุกคนร้องไห้กันหนักมาก จนกระทั่งแม่ของแมทเป็นลมล้มลงไป พ่อของแมทเลยเข้าไปพยุงและก็พาตัวออกมา


ผมเดินเข้าไปหามันช้า ๆ . . สายระโยงระยางกับเลือดสีแดงที่มีอยู่มากมายนั้นไม่ได้เหมาะอะไรกับมันเลยสักนิด


ไม่เหมาะเลยแม้แต่นิดเดียว


“มังกร ฮือออ” ลินร้องไห้จนหมดแรง . . ร้องเรียกผมราวกับหาที่พึ่ง แต่สายตาของผมนั้นจ้องมองไปที่ไอ้แมท เพื่อนรักของผมคนเดียวเท่านั้น


ใบหน้ามันซีดเซียว และอ่อนระโหยโรยแรงที่สุด


“มึง . .” ผมเอื้อมมือไปหามัน ผมเพิ่งรู้ว่ามือของผมสั่นแค่ไหน


มันลืมตาขึ้นมาช้าๆ . .ยิ้มนิดๆและหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า “พวกนั้น . .หลุดไปมั้ย” เสียงแหบพร่าและก็เบาหวิวของมันทำให้ผมต้องทรุดตัวลงไปนั่งข้างเตียงแล้วเงี่ยหูฟัง


มันคงจะหมายถึงพวกวิหคดำ “ . .ไม่มีหลุด”


“หึ” มันยิ้มอีกครั้ง มันเป็นยิ้มที่สร้างขึ้นมาอย่างยากลำบาก “ . . มึงเก่ง”


   ผมเสหน้าหนีมองไปทางอื่นนอกจากใบหน้าของไอ้เชี่ยแมท . . สายตาของผมไปเจอะเข้าอย่างจังกับแผลสดที่มันเพิ่งโดนมาหยกๆ


   นั่นทำให้ผมรู้สึกอยากฆ่าตัวเองทิ้ง . .


   ทำไมผมไม่มาให้เร็วกว่านี้


   “อย่าโทษ . . ตัวเอง” มันบอกอย่างกับรู้ว่าผมคิดอะไร “กู . . มีเรื่องจะคุยด้วย”


   “กูไม่คุย” ผมลุกหนีทันที . . บรรยากาศที่ผมเกลียด บรรยากาศที่ผมไม่อยากพบเจอ ผมจะอยู่ทำไม . .



   เพราะสิ่งที่ไอ้แมทมันกำลังจะพูด . . ไม่ได้ต่างอะไรกับการสั่งเสีย


   “ . .กูขอร้อง”


   น้ำตาหนึ่งหยดหยดลงแหมะที่พื้นของห้องฉุกเฉิน ผมปาดมันทิ้ง พยายามกล้ำกลืนฝืนทนเอาไว้ที่สุด ก่อนที่จะหันกลับไป


   “มีอะไร”


   “มา . . นี่” มันเรียกผมให้เข้าไปอยู่ใกล้ๆ ผมกลืนน้ำลาย พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีให้เดินไปหามันไหว ทำไมตอนนี้แค่สองสามก้าว มันช่างดูห่างไกลหลายหมื่นกิโล


   ผมนั่งยองๆข้างๆเตียงที่เดิมอีกครั้ง เงี่ยหูฟังคำพูดของแมท


   “ดูแล . . ลินด้วย”


   . . .


   “รักลิน. . ให้เหมือนกับ . . ที่กูรัก”


   . . .


   “อีกสองวัน . . วันเกิดมึง”


   . . .


   “กูขอโทษ . . กูคงอยู่ด้วยไม่ได้”



   “ไอ้ . . เหี้ย” ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป . . “มึงต้องอยู่สิ วันเกิดมันเป็นวันสำคัญของคนๆหนึ่งเลยนะ”


   “ฮะๆ” มันแค่นหัวเราะออกมา “ขอโทษนะ”


   “ถ้ากูรั้งมึงไว้ . . มึงจะไม่ไปใช่มั้ยเพื่อน” ผมพูดอย่างสุดจะกลั้น น้ำตาของผมไหลพรั่งพรูออกมา “กูจะไม่ปากแข็งอีกแล้ว มึงอย่าไปเลยนะ มึงอยู่กับกูก่อนนะ กูจะช่วยมึงจีบคนๆนั้น กูจะห้อยน้ำเต้าหู้แทนมึงทุกๆวันเลยก็ยังได้ ขอแค่ . . มึงอย่าไป”


   “ว่าจะพูด . . เรื่องนี้”

   . . .

   “ฝากดูแล . .เค้าที”

   . . .

   “เค้าชื่อ. . เจ้านาย กูชอบเค้ามาก”


   “ลินเกลียดมัน!” ลินร้องตะโกนแทรกขึ้นมาจนลั่นห้อง “ลินเกลียดมัน! มันทำให้พี่แมทเจ็บ!”


   “ไม่ใช่ . . ซักหน่อย”

   . . .

   “พี่สมัครใจ . . ช่วยเค้าเอง”


   หรือที่มันต้องเจ็บแบบนี้ . . ก็เพื่อปกป้องคนๆนั้นของมัน


   มันช่างโง่อะไรอย่างนี้




   . . เขาคนนั้นไม่รู้จักมันด้วยซ้ำไป




   “กูเท่ . . ใช่มั้ย”


   ผมเอามือปิดหน้า . .เสียใจ เสียใจที่สุดในชีวิต “ไม่เลย . . ไม่เลยไอ้สัด”


   “อย่างน้อย . . ก่อนที่กูจะตาย . . กูก็ยังได้รู้จักความรักนะ”


   . . .

   “มึงจะดูแลเค้า . . ให้กูใช่มั้ย”


   . . .


   “รอบตัวเค้า . .มีแต่คนอันตราย”   


   . . .


   “กูขอร้อง . . สัญญากับกูสิ”


   “ไอ้เหี้ยเอ๊ย” ผมปาดน้ำตา รีบเอามือมันมากุม “. .กูสัญญา”


   “ดีมาก . .” มันยิ้มในที่สุด ยิ้มกว้างสุดๆตามแบบฉบับของมัน “ลิน . .” แมทเรียกน้องสาวของตัวเอง “บอกพ่อกับแม่ . . ว่าพี่ขอโทษ”


   “ไม่นะพี่แมท อย่าพูดกับลินแบบนี้ อย่าพูดกับลินแบบนี้! ไม่นะ . .”


   “เป็น . . เด็กดีนะ”


   ลำตัวและการหายใจของแมทเริ่มกระตุกวูบ ผมกับลินสะดุ้งไปพร้อมๆกัน กลัวว่าแมทจะไปจากพวกเรา . .


   “ส่วนมึง . .ไอ้เหี้ยมังกร”


   . . .


   “มึงเป็นเพื่อนที่ดี . . มึงเป็นเพือน . . ที่กูรักที่สุด”

   . . .

   “ขอบใจมากๆ”


   เสียงของแมทแผ่วลงเรื่อยๆ นั่นยิ่งทำให้ผมกับลินร้องไห้หนักมากขึ้นเรื่อยๆ



   วินาทีนั้นผมอยากเอาอายุขัยของผมทั้งหมดแลกกับลมหายใจของแมท . . เพื่อต่ออายุของมัน



   “มึงสัญญาแล้วใช่มั้ย . .” แมทหลับตาพริ้ม ราวกับเตรียมพร้อมที่จะจากไป




   ไม่นะ . . ได้โปรดเถอะ



   “ถ้ามึงทำได้ดี . . กูจะส่งนางฟ้าลงมาให้”


   . . . กูไม่อยากได้


   “จะวันเกิดมึงแล้ว . .”

   . . .

   “. . กูคงจะส่งของขวัญมาให้มึงในวันนั้น”


   . . .


   “. . .อย่าร้องไห้เพราะกูเลยนะ”





   นั่นเป็นประโยคสุดท้าย . . ก่อนที่แมทจะจากผมไป . . และหลับใหลตลอดกาล . .







   แมทหลับอย่างสงบโดยมีผมที่ยังคงช็อคอยู่ตรงนั้น . . ความวุ่นวายรอบๆกายกลายเป็นสิ่งที่ผมไม่รับรู้อีกต่อไป ไม่ว่ากี่นาทีต่อมา
   
กี่ชั่วโมงต่อมา
   
กี่วันต่อมา
   
และอีกกี่เดือนต่อมา



   ผมกลายเป็นคนเย็นชา พูดน้อย ยิ้มน้อย จมปลักอยู่กับความคิดของตัวเองที่เศร้าโศกเสียใจเรื่องเพื่อนรักที่เพิ่งจากไป . .


   ไม่มีอีกแล้ว . . รอยยิ้ม

   ไม่มีอีกแล้ว . . ความซื่อสัตย์ของเพื่อนที่เคยแสดงต่อกัน

   ไม่มีอีกแล้ว . . เพื่อนและพี่ชายที่แสนดี





   ผมคิดถึงมัน . .



   ในวันเกิดผม . . สองวันถัดมาหลังจากที่แมทจากไป . . ผมยังคงทำภารกิจที่ไอ้แมทฝากฝังไว้ให้อย่างเหม่อลอย นั่นก็คือห้อยน้ำเต้าหู้ที่หน้าห้องของคนๆนั้นของมันที่มันฝากให้ผมดูแล


   พอผมถึงชั้นที่แมทเคยอยู่ ผมกลับได้ยินเสียงใสดังขึ้น


   “แม่งเอ๊ย จู่ๆก็กลับมาเจอห้องพัง” เสียงบ่นอย่างหัวเสียดังขึ้น “ใครทำวะ ไอ้เชี่ยธี มึงไปสืบดิ๊”
   “ได้เลย”
   “ก็ดีนะที่จะจากห้องนี้ไปสักพักหนึ่ง มันดูไม่ค่อยปลอดภัยน่ะ”


   ผมที่แอบดูอยู่เห็นแฝดคู่หนึ่งกับคนๆหนึ่ง . .


   ผมจ้องมองเขาราวกับถูกสะกดจิต



   เรือนผมสีน้ำตาล ตัวสูง ผิวขาว หน้าตาหล่อแบบหวานๆ . .




   . . คนนี้เหรอวะแมท?



   “ดูท่าไอ้นายจะไม่อยากจากที่นี่ไปนะ มันชอบน้ำเต้าหู้ที่นี่นี่หว่า”
   “หุบปากเชี่ยธี” ขวัญใจของแมทตวาดฉับ “เชี่ยธัญเรียกช่างมาซ่อมให้กูด้วย กูรักที่นี่ที่สุดในบรรดาคอนโดทั้งหมดของกูแล้ว”
   “ได้เลย”
   “ปีใหม่ทั้งที แดกไหนดีวะ”
   “ทองหล่อ เอกมัยมั้ย”
   “เลือกมาสักที่ กูตามใจมึงอยู่แล้วเจ้านาย”



   สามคนนั้นเดินผ่านผมไป . . ผมที่แอบอยู่รู้สึกว่าตัวเองมือสั่น


   ผมรู้สึกโกรธคนๆนั้น . .


   โกรธที่เค้าไม่รู้ว่าเพื่อนผมต้องมาตายเพราะปกป้องเค้า


   โกรธที่เค้ายังยิ้มระรื่นอยู่ได้ทั้งๆที่มีคนร้องไห้มากมายแค่ไหน


   ผมโกรธ . . โกรธอย่างไม่มีเหตุผล



   แต่กลับเกลียดไม่ลง . . ถึงแม้ปากจะเคยบอกคนอื่นๆ แต่ใจกลับต่อต้าน


   เพราะคนๆนี้คือคนที่เพื่อนที่ผมรักที่สุดมันรัก . .


   ผมต้องดูแลเค้า


   ผมต้องทำตามสัญญา





   ตอนที่เจ้านายเดินผ่าน สายลมเบาหวิวพัดวูบผ่านใบหน้าของผมไป . .








   ผมไม่มีวันได้รู้ . .
   ว่าคนๆนี้ . .. . คือคนที่แมทส่งมาให้เป็นของขวัญวันเกิดของผม








กระหน่ำพิมพ์อย่างบ้าพลัง  ย๊าก
    

[PrAEw EiEi]

 

[rujaya]

และแล้วก็รู้คำตอบ ว่าทำไมถึงรักไม่ได้ 

[Raccoooon]

ย๊ากกกกก
อยากอ่านตอนต่ไปแล้ว ย๊ากกกกกกกก
 

[Eternal luv]

 

เศร้าอะ