หัวข้อ: l l l . . สองร้ายในหนึ่งรัก * . . l l l

[super hero]

My Queen

ฟินเลยทีเดียวนะ

[sunwars]

อ่านจบแล้วสิ่งที่ก้องอยู่ในหัวคือ
มาย ควีน มาย ควีน มาย ควีน
อร๊ายยยยยยยยย
น่ารักไม่ไหวแล้ว
มังกรนี่พอชัดเจนก็น่ารักนะ
เจ้านายตอนนี้ก็น่ารักมากกกกก
อ๊ายๆๆๆๆ
มาย ควีน มาย ควีน
ฮาๆ

[ASSASSIN]

  หวานเว่อร์ My Queen เอิ๊กๆๆๆๆ 

[CheeTah]

แค่ My queen คำนี้คำเดียวทำเอาฟิน ยิ่งกว่ามังกรบอกรักอีก 

ว่าแต่ เค้ายังสงสัย ว่าเหมชอบเจ้านายจิงๆหรอ ถ้าชอบแล้วทำไมต้องไปบุคอนโดเจ้านายด้วย

ส่วนธัญชอบเจ้านายหรอเนี่ย 

[Coolsipie]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ฟินเว่อร์ 

[TIKA_n]

กรี้ด ๆ  บอกรักกันซะทีนะนายมังกร  My Queen  My Queen  แต่ความจริงน่าให้เจ้านายปั่นหัวไปอีกซักตอน สองตอนก็ดีนะเนี่ย อิ ๆ    แต่เจ้านายนี่ดื้อมาก ๆ เลยนะ ชอบมีเรื่องซะจริ้ง  ขนาดพ่อกับพี่ขุนห้ามขนาดนั้นแล้วยังไม่เชื่อฟังอีก  ที่จริงน่าจะดูพี่แมทเป็นตัวอย่างนะ ถ้ามีเรื่องพลาดพลั้งต้องจบชีวิตลงแบบพี่แมทนี่ คนที่เค้ารักเราจะเสียใจมากแค่ไหน อยากให้เจ้านายคิดได้แล้วเลิกมีเรื่องวิวาทซะทีจริง ๆ 
สงสารเหม กับ ธัญ มากเลย  โดยเฉพาะเหมที่ทั้งรักและแคร์เจ้านายมาก ๆ โหดกับคนอื่นแต่อ่อนโยนกับเจ้านายมากเลย เราชอบบุคลิกแบบเหมนะ ถ้าไม่ติดมังกรเป็นพระเอกอยากเชียร์ให้เหมเป็นพระเอกจริง ๆ  แต่ทำไมดูเหมตัดใจง่ายจังแค่มังกรบอกว่าเป็นแฟนกับเจ้านายแล้วนี่ ก็กลับไปง่าย ๆ ซะงั้นอ่ะ 
เรื่องพี่แมทอีกรึว่าเหมไม่ได้เป็นคนลงมือแต่มังกรเข้ามาเห็นมีดอยู่ในมือเหมเลยเข้าใจอย่างนั้นแต่ที่เหมไม่ปฏิเสธเพราะปกป้องใครรึเปล่า  แล้วยังไม่เคลียร์ด้วยว่าบุกเข้าไปที่ห้องเจ้านายทำไม ปริศนายังคงมีต่อไป รอคนเขียนมาเฉลยนะคะ
หลังจากเป็นแฟนกันแล้วเค้าจะหวานกันได้ขนาดไหนน้ารออยู่นะจ้า  หวังว่ายัยลินคงไม่อาละวาดจนบ้าไปซะก่อนนะ คิๆ    (รอสมน้ำหน้ายัยลินเต็มที่จ้า อิ ๆ )
ขอบคุณคนเขียนค่ะ 

[oiruop]

 

[maru]

รอค่ะ

[ไอ้หัวแห้ว]

โอ้ย ยิ้มแก้มปริ!


^_________________________^

[LadySaiKim]

อย๊ายยยยยยยยยยยยยย๊ะะะะะะะะะะ ฮิ้วววววววววววววว

[punchnaja]

อ๊ายยยยยยยย ฟินที่สุดดดดดดด!!!!!!!!!!

[✪PATTY✪]

 

[mikimj]

ลุ้นมาตั้งนาน

ในที่สุด!! มังกรก้ยอมทำตามหัวใจตัวเองซะที 

สงสารพี่แมทอะ  ไม่น่าเลยย

[Chiffon_cake]

ร้ายที่ 27







   
   ตอนที่เจ้านายเดินจากไป . . ผมยังคงยืนอยู่

   สุสานที่แสนเงียบเชียบแล่ะค่อนข้างจะชื้นแฉะหลังฝนตกมีสิ่งมีชีวิตที่ยังคงมีชีวิตซึ่งนั่นก็คือผม ผมที่ไม่สามารถมองเห็นแผ่นหลังของเจ้านายได้อีกต่อไปจึงเดินอย่างเชื่องช้ามายังป้ายหลุมศพที่ผมแสนจะคุ้นเคยและมาบ่อยราวกับว่าที่แห่งนี้เป็นบ้านหลังที่สอง

   มันก็เหมือนตอนที่แมทยังอยู่ . . ไม่ว่ามันจะไปอยู่ไหน ที่ๆมันไปอยู่ก็เป็นบ้านหลังที่สองของผมเสมอ

   ผมจ้องชื่อ จ้องวันเกิด จ้องวันเสียของมันด้วยสายตาว่างเปล่า นั่งยองๆมองป้ายหลุมศพนั่นราวกับว่ามันเป็นแมทที่กำลังจ้องมองผมตอบอยู่เช่นกัน ถ้าเลือกได้ ผมอยากให้มันอยู่ตรงนี้กับผมชะมัด

   เผื่อเราจะได้ดวลกันสักหมัดสองหมัด . . ว่าใครสมควรจะได้เจ้านายไปเป็นแฟนกันแน่

   คิดแล้วผมก็หัวเราะขำอย่างขมขื่น ถ้ามันยังอยู่ไม่ว่าทางไหนผมก็แพ้มันอยู่ดี แล้วตอนนี้มันก็ไม่อยู่แล้ว . . ผมมีสิทธิ์ที่จะดูแลเจ้านายแทนมันได้ใช่ไหม . .

   “อยู่นี่เอง” เสียงหนึ่งดังขึ้น “ไอ้ไนท์ เชี่ยมังอยู่นี่”

   “โธ่ สัดเอ๊ย หามึงตั้งนาน” ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “แล้วดูซิ เปียกมะล่อกมะแล่ก คิดว่าเท่เหรอตากฝนเนี่ย”

   “เฮ้ . . เป็นไรไป” แอร์ถามผม มันมักมองผมออกเสมอว่าผมปกติหรือไม่ปกติ

   ผมนิ่งเงียบ ขณะที่เพื่อนสองคนผู้ที่อยู่เคียงข้างผมเสมอมากำลังยืนงง

   ไม่ช้าก็เร็ว . . เดี๋ยวมันก็ได้รู้อยู่ดี

“เจ้านายมาสารภาพรักกับกูว่ะ”


พวกมันสองคนยังคงนั่งมองผมด้วยความงงงัน ถึงแม้ว่าเราจะย้ายกันมาที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งเป็นที่เรียบร้อย แต่มันก็ยังคงนั่งงง
เพราะมันเห็นว่าผมเอาแต่ซดเหล้าเข้าปากไม่พูดไม่จากับใครไม่พยายามที่จะเล่าเรื่องต่อ นั่นยิ่งทำให้พวกมันไม่ค่อยกล้าพูดอะไรออกมาเท่าไหร่

“เดี๋ยวนะ” ไนท์แย่งแก้วเหล้าไปจากผม “มึงบอกว่าเจ้านายมาสารภาพรักกับมึง”

ผมพยักหน้าช้าๆ

“แล้วไง มึงไม่ดีใจเหรอ มึงก็ชอบเค้านี่”

เป็นคำพูดที่ทำให้ผมต้องทำตาขวางใส่มันอย่างเอาเรื่อง ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะไม่ใส่ใจเป็นอย่างยิ่ง

“ไม่ต้องมาทำตาอย่างนี้ใส่กูเลย . . ทำไมกูจะดูไม่ออก” ไนท์พูดอย่างมีอารมณ์ “ใช่มั้ยไอ้แอร์”

แอร์ทำหน้าเหมือนคนที่โดนลากเข้าสู่สงครามน้ำลายแบบไม่ได้ตั้งใจ “เอ่อ ใช่มั้ง”

“ไม่ต้องไปกลัวไอ้เชี่ยมัง วันนี้มันไม่มีแรงที่จะทำอะไรเราสองคนหรอก” ไอ้ไนท์พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ ผมแอบเม้มปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็จริงของมัน . . แรงจะด่าพวกมันผมยังไม่มีเลย “มึงไม่รู้ใจตัวเองว่ามึงชอบเค้า แต่พวกกูดูแป๊บเดียวพวกกูก็รู้”

“มึงบอกมึงเกลียดเจ้านาย . . แต่รู้มั้ย ตั้งแต่ช่วงแรกๆแล้ว มึงหลงเสน่ห์เค้ามาตั้งแต่ต้น”

จริงเหรอ . . ไม่มีทาง “ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย กูกับไอ้แอร์ก็คอนเฟิร์มว่าจริง”

“ทั้งๆที่เกลียด แต่มึงก็มีเค้าอยู่ในสายตาทุกครั้ง”

“แอบมองตลอดทุกหนทุกแห่ง”

“หลงเสน่ห์”

“พอที” ผมรีบขัด แย่งแก้วเหล้ามาจากมือไนท์แล้วเทของเหลวลงคอ “ไร้สาระ”

“ปากก็บอกว่างั้นแต่สำหรับมึงเรื่องของเจ้านายสำคัญเสมอ” ไนท์รีบพูด ท่าทางมันกระตือรือร้นที่จะผลักผมไปสู่ทางตันและก็เถียงมันไม่ออก “วันนั้นจำได้มั้ยแอร์ ที่มันได้ข่าวว่ามีคนท้าทายเจ้านายอยู่หน้าตึกอ่ะ”

“จำได้ดิ ทั้งๆที่กำลังพรีเซ้นท์งานกับอาจารย์ยังวิ่งแจ้นไปช่วย ที่ไหนได้ . . เป็นแค่ไอ้ผอมกะหร่องขาดสารอาหารคนหนึ่ง”

ผอมแค่นั้นก็ทำร้ายคนได้นะ . .

   “และยังมีหลายครั้งที่ตามไปส่งเค้าถึงคอนโด เอ๊ะ กูจะเรียกว่าไปส่งดีมั้ยวะ มันไม่มีรถ . .” แอร์หันไปถามความเห็นไนท์

   “ก็ไม่เชิงไปส่งหรอกเชี่ยแอร์ แต่แม่งก็ไปเช็คทุกวันผ่านห้องพี่แมทว่าเจ้านายกลับบ้านดีมั้ยมีเรื่องอะไรรึเปล่า”

   “เผลอหลุดต่อยสายของพี่ขุนพี่ชายเจ้านายไปตั้งหลายครั้งหลายคราเพราะคิดว่าเป็นคนร้าย”

   “ห่วงซะยิ่งกว่าอะไรในโลกใบนี้ซะอีก”

   “ถามจริง . . นี่ยังไม่เรียกว่ารักอีกเหรอวะ” แอร์เอียงคอหันมาถาม ทำหน้าเหมือนผู้รู้ทุกสิ่ง ผมเห็นมันส่งสายตาให้ไอ้เชี่ยแอร์ราวกับว่าพวกมันกำลังร่วมมือกันเค้นอะไรสักอย่างออกมาจากใจผม

   ทำไมผมจะไม่รู้ใจของผมเองล่ะ ว่าผมรักใคร เพียงแต่ผมแค่ใช้สมองกับเรื่องนี้มากจนเกินไปแค่นั้นเอง

   “มึงกำลังกลัวพวกกูรับไม่ได้เรื่องมึงชอบคนที่พี่แมทชอบมาก่อนใช่มั้ย” ไนท์กำลังพูดในสิ่งที่ผมกำลังคิด “ขอตอบเลยว่าพวกกูไม่ได้ว่าอะไรเลย ใจใครใจมัน ความรักมันเป็นสิ่งที่ห้ามปรามกันได้ยาก ถ้ามึงคิดจะรัก มึงก็รักเถอะ”

   “ใช่ . . อีกอย่างเจ้านายก็เป็นคนดีด้วย กูโคตรสนับสนุน”

   “ไม่งั้นหัวหน้าสิบสี่ตุลาสองคนจะตกหลุมรักเค้าได้ยังไง จริงมั้ย . .”

   “พี่แมทที่อยู่บนนั้นคงไม่ว่า . . มึงเคยบอกพวกกูเล่นๆนี่หว่า . .”  ผมหันไปหาไนท์อย่างรอคอยฟังสิ่งที่มันจะพูด “ว่าเจ้านายเป็นคนที่พี่แมทส่งมาให้น่ะ”

   “อย่าปล่อยให้หลุดมือ . . เพราะพี่แมทคงไม่วางใจให้ใครมาดูแลเจ้านายได้อีกแล้วนอกจากมึง”

   “พวกมึงพูดอย่างกับพวกมึงเป็นไอ้เชี่ยแมทกันเสียเอง” ผมสวนด้วยใบหน้านิ่งๆ

   “มังกร ฟังกูนะ” คราวนี้ไนท์แย่งแก้วออกไปจากมือผมอย่างจริงจังเพราะเอาไปวางไว้โคตรไกลจากมือผม “พี่แมทเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมึง มึงกูรู้ว่าพี่แมทนิสัยเป็นยังไง อะไรที่เค้าคิดว่าดีสำหรับตัวมึงเค้าย่อมเห็นดีเห็นชอบด้วย ใช่ที่ว่าเจ้านายเป็นคนที่เค้ารัก แต่ก็อย่าลืมว่ามึงก็เป็นคนที่เค้ารัก มึงมีสิทธิ์ที่จะรักเจ้านายได้ มันไม่ใช่เรื่องที่ผิด”

   “และอีกอย่าง . . พี่แมทคงไม่อยากให้มึงยึดติดกับอดีต มึงต้องอยู่กับปัจจุบัน พี่แมทเค้าฝากให้มึงดูแลเจ้านาย นั่นหมายความว่ามึงจะดูแลเค้าในฐานะคนรักก็ได้”

   “ทำตามใจตัวเอง . . กูเชื่อว่าพี่แมทต้องมีความสุขที่เห็นมึงมีความสุข”

   ผมได้ยินทุกคำพูดของพวกมัน สิ่งเหล่านั้นหลั่งใหลพรั่งพรูเข้าสู่หัวสมองของผมอย่างรวดเร็ว . .

   “พวกมึงสองคน . . เป็นอะไรกันไปหมด” ผมขัดคอ นั่นทำให้พวกมันทำหน้าเซ็งเหมือนกับความพยายามของพวกมันกลายเป็นสิ่งที่สูญเปล่า “ไม่ต้องเก็บเรื่องของกูไปซีเรียสขนาดนั้นก็ได้”

   “ไอ้ . .” ไนท์อยากจะด่า แต่ก็ดูเหมือนว่าด่าไม่ออก

   “ปล่อยแม่งเหอะไนท์ กูเหนื่อยแล้ว” แอร์หมดความอดทน “มึงจะแดกเหี้ยไรมึงก็แดกไปเลย ขอให้เจ้านายไปเจอคนที่ดีกว่ามึง”

   “คนที่ใช่กว่ามึง”

   “คนที่พร้อมปกป้องเจ้านายเสมอเวลามีอันตราย”

   “ใช่ ขอให้มึงแม่ง . . แห้ว” ไนท์กับแอร์ทำงานได้เข้าคู่กันดีชะมัดโดยเฉพาะเรื่องที่ทำให้ผมเถียงไม่ออก . . พวกมันลุกเดินหนีไป ทิ้งให้ผมนั่งอยู่ในร้านนั่นคนเดียวและมีเพียงแก้วเหล้าเป็นเพื่อน

   อยากจะบอกไนท์กับแอร์เหลือเกิน ว่าสิ่งที่พวกมันพูด . . มันไม่ได้สูญเปล่าเลยสักนิด

   ผมแค่กำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่ก็เท่านั้น . .






   “ปากก็บอกไม่รัก ไม่สน”
   “แล้วดูดิ๊ . . กี่วันมาแล้วที่ต้องแอบตามไปดูเค้าขึ้นรถเนี่ย”
   “หุบปากได้มั้ย”
   หลายวันถัดมาหลังจากที่ผมเลิกกินเหล้า ณ มหาลัยผมกับเพื่อนอีกสองคนก็ซุ่มดูเจ้านายอยู่เสมอตามที่ต่างๆโดยไม่ให้เจ้านายรู้ตัว ดูเหมือนว่าเขาจะมีชีวิตแต่ไร้ซึ่งจิตใจ ในทุกๆวันผมเห็นเค้าผอมลง ซึมลง ไม่ค่อยพูดค่อยจา ไม่ค่อยยิ้มเหมือนแต่ก่อน

   เป็นความผิดของผมเอง . .

   ซึ่งเรื่องตอกย้ำนั้นไอ้ไนท์กับไอ้แอร์ค่อนข้างเป็นโปรเฟสชันแนล “มึงดูดิ โอ้ย ผอมจนกระดูกเลย ไอ้เชี่ยมัง . . กูจะฆ่ามึง!!!”
   “แต่ก่อนเคยหน้าใสๆ บัดนี้ตาดำอย่างกับหมีแพนด้า”
   “ไอ้เชี่ยมัง มึงไปง้อเค้าเดี๋ยวนี้เลยยยยย”
   “ง้อเหี้ยไร” เจ้านายมันไม่ได้งอน แต่กูปฏิเสธเค้า . . พวกมันชอบทำเหมือนเจ้านายเป็นผู้ชายอ่อนหวานนุ่มนิ่ม ทั้งๆที่ความจริงนั้นไม่ใช่เลย เจ้านายมันสูงพอๆกับไนท์และก็ไม่ได้น่ารักเหมือนเจ้าพวกนี้บูชาสักนิด ตาก็โต ขนตาก็ยาว . . น่ารักตรงไหน

   แต่สิ่งเหล่านั้นก็ทำให้ผมจ้องมันไม่วางตามาตลอดตั้งแต่ที่ผมเห็นมันไม่ใช่เหรอ ?

   “แม่งเอ๊ย . .” ไนท์กับแอร์สบถพร้อมกัน พวกมันมองตามเจ้านายไปอย่างเครียดๆ หารู้ไม่ว่าผมนั้นเครียดกว่ามันอีก ทุกวันผมกินไม่ได้นอนก็ไม่หลับเพราะเอาแต่คิดโทษตัวเองไปต่างๆนานาว่าสาเหตุที่เจ้านายมันซึมก็เป็นเพราะผม เพราะผมเองคนเดียว

   แต่จะให้โผล่ไปหน้าด้านๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันก็ทำได้ยาก

   “เชี่ยมัง ใครวะนั่น” แอร์ถาม เมื่อเห็นชายฉกรรจ์สองคนตัวใหญ่เบิ้มมองตามรถเจ้านายและก็ทำท่าจะขับรถตาม “ใช่สายของพี่ขุนมั้ย”

   ผมมองก่อนพูด “ไม่ . . สายพี่ขุนกูจำหน้าได้ทุกคน” ผมเผลออัดพวกเขาออกบ่อยไปและตอนที่ผมแอบมองเจ้านายอยู่ทุกที่ผมก็เห็นพวกเขาเสมอ ไม่มีทางที่ผมจะจำไม่ได้

   “งั้นก็ . . อันตรายแล้วว่ะ”

   ผมเดินไปขวางหน้ารถของพวกนั้นก่อนที่ไอ้ไนท์มันจะประมวลผลออกมาจนเสร็จเสียอีก ฝั่งตรงข้ามเบรกเอี๊ยด แล้วชี้หน้าด่าแด๊ดของผมที่กำลังปั้นแป้งปาท่องโก๋ . .

   ผมไม่สนใจคำด่า เดินตรงไปยังคนขับ ทุบกระจกรถบอกให้มันเปิดกระจก มันเลื่อนเปิด แล้วผมก็มองหน้ามัน

   อย่างกับในหนังฮอลลีวู้ด ตัวก็ใหญ่แถมยังใส่แว่นดำ

   “แถวนี้คนนอกห้ามเข้านะครับ” ผมหาเรื่องชวนมันคุยอย่างกวนตีน ไนท์กับแอร์รับมุขทันเลยรีบพากันมาช่วยพูดใหญ่ ดูเหมือนเจ้าพวกนั้นจะอารมณ์เสีย เพราะเจ้านายขับรถออกไปไกลมากแล้ว ป่านนี้คงอยู่ถนนนอกมหาลัย

   “ก็กูกำลังจะออกไปเนี่ย” มันเถียงอย่างมีโมโห

   “อ๋อ ครับ” ผมพยักหน้ารับ “อย่ามาอีกนะครับ”

   “ว่าไงนะ” มันทำท่าจะเปิดประตูรถออกมายำผม “มึงหาเรื่องกูเหรอ”

   “เปล่าครับ ถ้าพี่มากันอีก ผมไม่รับประกันความปลอดภัย”

   “มึงมีอะไรให้กูกลัว”

   “จะลองดูก็ได้ครับ” ผมพูดเสียงนิ่ง ไอ้ไนท์กับไอ้แอร์เขย่าแขนเสื้อผมใหญ่ประมาณว่ามึงเอาจริงเหรอ แต่เจ้าพวกนั้นดูเหมือนจะพ่ายแพ้ในสายตาที่แน่วแน่ของผม มันตีพวงมาลัยอย่างอารมณ์เสีย . . ก่อนขับรถจากไปอย่างรวดเร็ว
   พอได้ที ผมก็คว้ากุญแจรถที่อยู่ในมือของไนท์ เจ้าประจำที่ผมชอบยืมรถมันมาขับเสมอ
   “จะไปไหน” ไนท์ร้องถาม
   “ไปคอนโดเจ้านาย” ผมตอบสั้นๆ รถไอ้ไนท์จอดอยู่หน้าตึกบริหาร ใกล้พอดี
   “ปล่อยมัน” แอร์รั้งแขนไนท์ที่ทำท่าจะเดินตามผมมา “เดี๋ยวมันก็จะรู้ใจตัวเองแล้ว”

   ไนท์มองตามผมแล้วครุ่นคิด “กูว่ามันรู้มานานแล้ว . . แค่มันกำลังหาโอกาสบอกเท่านั้น”









   ผมคิดว่า . . ถ้าไม่จับเจ้านายให้มาอยู่ในสายตา คงมีอันได้เลือดตกยางออกอีกแน่ๆ

   รอบข้างเจ้านายล้วนแล้วแต่มีอันตราย ทั้งเจ้าพวกยักษ์แว่นดำปริศนา ทั้งคนที่ทำร้ายที่โรงแรม รวมถึงที่หนักสุดและที่ผมกลัวว่าจะทำร้ายเจ้านายที่สุด . .เห็นจะเป็นไอ้เหม

   ไม่รู้ว่าช่วงนี้แม่งเป็นไร . . เห็นมาหาเจ้านายตลอด ไม่เกรงใจชายโฉดอย่างพวกผมที่อยากจะฆ่ามันให้ตายคาตีนอยู่ตลอดเวลา

“มาที่นี่ทำไม ออกไป” ผมเข้าไปผลักไอ้เหมทันทีเมื่อเห็นหน้า ตอนแรกกะจะแอบอยู่รอบๆคณะบริหารเหมือนอย่างเคย แต่เป็นเพราะไอ้เหม ทำให้ผมต้องย่างสามขุมเข้ามาหามันทันที
“ทำตัวดีๆเหมือนหน้าตาหน่อย” เหมปัดมือของผมออก
“สำหรับมึงแค่นี้ยังน้อยไป”
“เย็นไว้ . . กูไม่ได้จะมาหาเรื่องมึง” มันคอยมองสอดส่องเข้าไปที่ตึกบริหารอย่างอยากรู้ “มึงก็รู้นี่กูมาหาใคร”
   “ไม่ได้” ผมพูดขึ้นมาโดยไม่ต้องคิด ““ก่อนที่กูจะหมดความอดทน . . กลับไปซะ” น้ำเสียงของผมกำลังสะกดความโกรธเอาไว้ไม่อยู่ และในที่สุดผมก็เห็นเจ้านายเดินมาหากลางวงสนทนาพอดี นั่นทำให้ผมรู้สึกแทบจะเป็นบ้า
   ไม่รู้รึไงว่าเหมมันอันตรายแค่ไหน
   “เจ้านาย . . ทำไม . .” เหมรำพึง
   “มึงรู้อยู่แก่ใจ” เจ้านายบอกไอ้เหม “แก๊งมึงเคยมาถล่มห้องกูด้วยนี่” และพวกมันก็ทำให้แมทเจ็บจนถึงตาย . .
   “บอกไว้ก่อนเลยนะว่าอย่าไปเชื่อที่มังกรมันพูด จริงๆนะเจ้านาย อย่าไปเชื่อมัน ขอร้องล่ะ” มันทำหน้าให้เจ้านายสงสารมัน นั่นทำให้ผมกำหมัดแน่น . . ไอ้เหี้ย คิดว่าเค้าจะเชื่อมึงเหรอ . . แต่นั่น . . ไอ้เชี่ยเหมกำลังจะจับมือของเจ้านาย
   ผมปัดทิ้งทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ได้ยินเสียงไอ้ไนท์ไอ้แอร์มันส่งเสียงล้อเล็กๆด้วย แต่ผมไม่สนใจพวกมัน ผมอยากให้ไอ้เหมรีบออกไป ก่อนที่ผมจะโกรธจนขาดสติ
   “กูบอกให้มึงออกไป” ผมพยายามย้ำให้ไอ้เหมรู้สถานะของตัวเองสักทีว่าใครอยู่เหนือกว่าใคร ณ ที่แห่งนี้ จนในที่สุดมันก็เดินจากไปด้วยแววตาขุ่นเคือง

   ไม่ต่างอะไรจากสายตาที่เจ้านายส่งมาให้ผมเลย . .

   “อะไรอ่ะแก สองคนนั้นตีกันเพื่อแย่งเจ้านายเหรอ”
   “กรี๊ดดด เจ้านายเนี่ยนะแก เสียดายมังกรอ่ะ TT”
   “คนนั้นดูหล่อๆเลวดีจังเลย ชั้นชอบ”

   คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมถึงกับต้องมองตาขวางไปใส่พวกที่ชอบพูดอะไรเรื่อยเปื่อยอย่างอารมณ์เสีย แน่นอนว่าพวกเธอหุบปากฉับทันทีแล้วหันไปสนใจเรื่องอื่นแทน
   
   ผมมัวแต่มองพวกนั้นตาขวางเลยไม่เห็นว่าเจ้านายกำลังจะเดินหนีผมไป ผมเลยคว้าข้อมือเค้าเอาไว้โดยที่ผมไม่รู้ตัว

   “จะไปไหน” ผมถามแบบที่ผมเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน
   “มันเรื่องของกูป่ะวะ” เจ้านายยังคงโกรธผมอยู่ . . และก็สะบัดมือผมทิ้ง
   “เลิกดื้อสักที” ใช่ เลิกดื้อได้แล้ว เมื่อวันก่อนผมถึงกับต้องอุ้มขึ้นรถเพื่อที่เค้าจะได้เลิกทำเป็นอวดเก่งสักที
   “มึงก็เลิกยุ่งกับกูสักที จะอะไรกับกูนักหนา”
   คำพูดนั้นทำให้ผมสะอึก . . แต่ผมคิดว่าควรจะมีคำพูดอะไรที่น่าสนใจเพื่อรั้งให้เค้าอยู่ต่อ
   “เจ้านาย . .”
   “. . .”
   “เมื่อวานกูยังพูดไม่จบนะ”
   เมื่อวานผมจะสารภาพรักกับเค้าไปแล้วบนโซฟา ถ้าพี่ขุนไม่โผล่ซะก่อน
   “แล้วยังไง”
   “ไม่อยากฟังเหรอ”
   ผมถามย้ำเพื่อให้เค้ามีท่าทีที่อยากรู้สักนิด . . สักนิดก็ยังดี
   “แล้วมึงจะพูดอะไรล่ะ”
   นั่นไง เค้าอยากรู้แล้ว แต่ว่า . .ตรงนี้คนยังมุงดูอยู่เยอะ หนำซ้ำมีไอ้ไนท์ไอ้แอร์ส่งเสียงล้อเลียนมาให้อีก “ตรงนี้เนี่ยนะ” ผมเลยถาม
   “อืม”
   ชิบหาย . . จะพูดยังไงล่ะ จะให้ตะโกนบอกต่อหน้าคนพวกนี้น่ะเหรอ . .
   คงเป็นเพราะผมทำหน้าแปลกๆออกไป ผมเลยดึงมือเจ้านายไปที่ๆหนึ่ง เจ้านายก็เลยถาม “ไรของมึงเนี่ย”
   “จะให้พูดต่อหน้าคนพวกนั้นเหรอ”
   “ก็มึงจะพูดอะไรล่ะ มันยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยรึไง”

   “ก็ยิ่งใหญ่ดิ” มันยิ่งใหญ่สิ กูจะสารภาพรักกับมึงเลยนะ! . . ผมก้มหน้าเอาเท้าเขี่ยดินพลางคิดว่าจะพูดยังไง แต่ในท้ายที่สุดแล้ว . . ผมก็ไม่ได้พูด
   






   เย็นวันนั้นผมรู้ข่าวมาจากพี่ขุนว่าเจ้านายแอบไปที่สนามแข่ง มิหนำซ้ำยังโทรมาหาผมตอนที่ผมอยู่ระหว่างทางไปสนามแข่งด้วย หน้าจอโชว์ชื่อ My Queen อยู่หรา นั่นทำให้ผมถึงกับตกตะลึงเพราะไม่คิดว่าชื่อนี้จะโทรมาหาผมได้
   เพราะตอนที่ผมเม็ม คงไม่ได้คิดว่าเค้าจะโทรมาหาผม . .
   ผมเม็มไว้ตั้งนานแล้ว นานจนผมลืมว่าเม็มไว้เมื่อไหร่ อาจจะเป็นตอนตกดึกที่ผมนั่งอยู่บนเตียงแล้วคิดถึงเจ้านายมั้ง
   และผมก็รับสายไม่ทัน ผมร้อนใจชิบหาย ในมือผมก็โทรกลับหาเจ้านายด้วย แต่คราวนี้กลับไม่มีใครรับ
   น่าจะมีเรื่องกันที่ชั้นวีไอพี
   พอเห็นไอ้เหมที่กำลังออดอ้อนเจ้านายอยู่สติผมขาดสะบั้นลงไปแทบจะในทันที ผมอยากจะดึงแผ่นหลังไอ้เหมมารุมกระทืบซะให้หนำใจ แต่เพราะทำท่าจะจับมือคนที่ผมรัก นั่นทำให้ผมโกรธขึ้นมาจนคุมตัวเองไม่อยู่

    “มันเป็นแฟนกูแล้ว”
   
   ไม่รู้ว่าหลุดออกมาจากปากของผมได้ยังไง . .ตอนที่ผมพูดจบผมแทบจะยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองแล้วด้วยซ้ำ แต่เมื่อเห็นสีหน้าตกใจซ้ำยังอึ้งของเจ้านายทำให้ผมตัดสินใจอะไรบางอย่างได้

   วันนี้เจ้านายต้องรู้ทุกอย่างในใจผม . . ผมไม่อยากปล่อยเจ้านายให้คลาดสายตาอีกแล้ว เจ้านายจะต้องอยู่ข้างๆผม ผมจะดูแลเค้าเอง

   เจ้านายหน้าซีดและก็ยืนตัวแข็ง ผมมองเค้าได้ได้แค่หางตาผมไม่กล้ามองเค้าเพราะผม . . เขิน
   “ได้ยินแล้วใช่มั้ย” เลยหันไปถามไอ้เหมแทน
   “มึงโกหก”
   “กูไม่ได้โกหก” ผมพูดย้ำให้มันเชื่อ จริงไม่จริงมันก็ขึ้นอยู่กับคำตอบของเจ้านายในคืนนี้แล้ว
   “มะ เมื่อไหร่วะ” มันเชื่อแฮะ ชิบหายละ . .เป็นแฟนกันตอนไหนดีล่ะ
    “ . .หนึ่งเดือนก่อน” ผมแถครับ
   “ใช่มั้ยเจ้านาย” เหมหันไปหาผม “ที่มังกรมันพูดน่ะ เป็นความจริงใช่มั้ย”
   บอกไปสิว่าเป็นความจริง ถึงแม้ว่าจะยังไม่ใช่ก็เถอะ อยากให้คนอันตรายอย่างไอ้เหมมายุ่งด้วยตลอดรึไง มันไม่สนุกหรอกนะ . .
   ผมพูดสิ่งเหล่านี้ออกไปทางสายตา . .
   “อืม ใช่”
   คำตอบของเจ้านายเป็นสิ่งที่เกินคาดสำหรับผมมาก . . ผมไม่คิดว่าเค้าจะตอบแบบนั้นซึ่งนั่นทำให้ผมค่อนข้างที่จะดีใจ

   และก็แน่ใจในสิ่งที่ผมกำลังจะถามเจ้านาย

   “กูไปแข่งรถละ” เจ้านายพูดขึ้นมา
   “ถือว่ามึงให้คำตอบละนะ”
   “อะไรวะ”
   “เรื่องเมื่อกี้” สิ่งที่ผมพูดถือว่าเป็นคำถาม
   “ฮะ”
   “ก็เรื่องเมื่อกี้ไง” รู้ตัวสักทีเถอะ
   “เรื่องสมมติเมื่อตะกี้นั่นน่ะนะ”
   เจ้านายเห็นเป็นเรื่องสมมติซะงั้น . .
   “ไม่ใช่เรื่องสมมติ” ผมรีบพูด และก็เดินเข้าไปใกล้เค้า . . “กูพยายามทำให้มันเป็นเรื่องจริงอยู่”

   ผมกอดเจ้านาย ซบหน้าลงบนไหล่ของเจ้านาย และบอกเล่าความรู้สึกทุกอย่างผ่านคำพูดให้เจ้านายได้รับรู้ว่าผมนั้นรู้สึกผิดแค่ไหนที่ปฏิเสธเค้าไปตั้งแต่ต้น ผมบอกรักเค้า ผมพยายามสื่อทุกอย่างให้เค้ารู้ว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นเป็นความจริงและก็ให้เชื่อในการกระทำของผมต่อไปนี้ . .

   และเขาก็เชื่อ .  .เขาเชื่อมาโดยตลอด






   ระหว่างทางกลับคอนโด

   ผมที่เดินไปส่งเจ้านายเดินห่างเจ้านายอยู่ข้างหลังประมาณสองเมตร . . การแข่งรถของเค้าถูกยกเลิกโดยที่เค้ายกเลิกเองสาเหตุเป็นเพราะเค้าไม่มีสมาธิขับรถในวันนี้

   นั่นคือสิ่งที่เค้าบอกกับเพื่อน . .

   เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย . .

   จริงๆแล้วผมเขินมาก ผมเลยทำอะไรไม่ถูกเดินตามหลังเค้าไปตลอด จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องของเค้า เจ้านายจึงหันมาหาผม
   ผมจึงได้รู้ว่าเค้าเองก็เขินเหมือนกัน

   “กู . . เข้าไปละนะ” เค้าบอกกับผม

   ผมพยักหน้า “อื้อ”

   “มึงก็ . . กลับดีๆนะ”

   ผมพยักหน้าอีก “อื้อ”

   “บาย”

   รู้สึกแปลกๆแฮะ “บาย”

   อันที่จริงโคตรเขินเลยแหละ ผมเกาหัวกลืนน้ำลาย ดันตัวเค้าเข้าห้องไปแล้วก็ปิดประตูให้ หวังว่าวันนี้เค้าจะหลับฝันดี . . แต่ผมน่ะคงฝันดีไม่ได้หรอก

   ผมคงนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะตื่นเต้นแน่ๆ . .

   ผมอมยิ้มเล็กๆให้กับตัวเอง นึกในใจบอกกับแมทว่าต่อไปผมจะดูแลคนนี้ให้ . . ยังไม่ทันที่จะนึกอะไรได้อีก แรงปะทะทำให้ผมเซไปข้างหน้าเกือบล้มเอาหน้าครูดไปกับพื้น

   เจ้านายนี่เอง . . เค้ากอดผมจากทางด้านหลัง . .

   ทำอะไรวะเนี่ย . .






   “พรุ่งนี้ . . อย่าลืมน้ำเต้าหู้นะ” พูดผ่านหลังของผมด้วยน้ำเสียงอู้อี้แล้วปล่อย พอผมหันไป . . เสียงประตูก็ปิดดังโครม . .







   ผมขอถอนคำพูดที่ว่าเจ้านายไม่น่ารักละกันนะครับ . .
   

[IIIA]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น้ำเต้าหู้พิเศษน้ำตาลใช่ไหม อะไรจะหวานขนาด 

[pichayakamon]

กรี๊ดดดดดดด    เขินนนนนนน

น้ำเต้าหู้พรุ่งนี้ขอแบบหวานน้อยนะ  ไม่งั้นได้สำลักความหวานตายแน่

โอยๆ ใจสั่น >_____<

[G-NaF]

เขินอะเขินเขินนนน 

[MintNR]

อ๊ากกกก   เขินๆๆ   อย่าลืมน้ำเต้าหู้นะ      :impress2

[Kanyanat]

 

[moredee]

น้ำเต้าหู้ใส่ฟามรัก
อิจฉามังกรเว้ยเฮ้ย

เหมของเค้าล่ะ หาคนมาดามใจด่วน

[fiixtion]

ตอนต่อไปขอหวานๆ น่ะ   

[Raccoooon]

เริ่มแล้ววว
เอาแหล่วววๆๆๆๆๆ
ฉากหวานๆที่เรารอกำลังมาใช่มั้ย TT^TT

 
 

รอตอนต่อนะคะะะะ 

[Ball]

กรี๊ดดดดดดดดดด เขารักกันแล้ว 
เริ่มหวานกันแล้วด้วย 
น่ารักอ่า มังกรอย่าลืมน้ำเต้าหู้นะจ๊ะ
น้ำตาลไม่ต้องใส่ ใส่แค่ใจลงไปก้พอ 

[Giniz]

อยากกินน้ำเต้าหู้ด้วยจังเลย  พรุ่งนี้เค้าขอด้วยนะมังกร~~~ #โดนเจ้านายตบ

[l3iZal2l2e]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
ต่อไปจะหวานกันแล้วใช่ม้ายยยยยยยย
 

[hayate__]

 
ว้ากกกกก เจ้านายน่ารักมั่กๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[RitoeY]

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

ต่ออีกๆ  เอาอีกกกกกกกกก

[พลอยสวย]

   แล้วคนที่ส่งคนมาทำร้ายเจ้านายนี่ใช่น้องสาวแมทมั้ย

[nightsza]

เขินหน้าไหม้แทนแล้วววววว 

[Kawaiipanda]

เจ้านายน่ารักเป็นบ้า อร้ายยยยยย