จากคำสั่งของแม่ในตอนนั้น ทำให้สิปป์กับเมตต้องมานั่งถือตะเกียบกันอยู่ในร้านอาหารจีน ณ เวลาหนึ่งทุ่มตรงตอนนี้ พอออร์เดิร์ฟมาเสิร์ฟเรียบร้อย สิปป์ก็เริ่มบทสนทนากับผู้เป็นมารดาที่หน้าตาดูกรุ้มกริ่มแบบแปลกๆ
“สัมมนาเป็นไงมั่งครับ”
“ก็ดีลูก ถ้าจะทำจริงคงต้องศึกษาให้มากกว่านี้ มันดูยากสำหรับคนรุ่นแม่จริงๆ”
“แม่ไม่ได้ถูกหลอกให้มาอบรมขายประกันใช่มั้ย ยืนยันอีกที?” ลูกชายตัวดีถามเสียงสูง
“ใช่สิ!! คนอย่างแม่ใครจะมากล้าหลอกกันล่ะ” คนเป็นแม่ตอบกลับอย่างงอนๆ
“ก็แค่ชอบส่งต่อข้อความ เผื่อจะโชคดีหลังส่งครบ 7 คนตามที่เค้าบอกมา?”
“ตาสิปป์!! เรื่องมันนานมาแล้ว เอามาล้อแม่อยู่ได้ ...เมตดูสิ ดูนิสัยเพื่อนสิ” หลังถูกขุดคุยประวัติเก่า แม่ก็เริ่มหาพวก ด้วยการเรียกลูกชายอีกคนให้มาเป็นกองหนุน
“ฮ่าๆๆ ครับๆ แล้วเรื่องมันคือยังไงเหรอครับ” เมตาหัวเราะ ก่อนจะตั้งใจฟังที่สองแม่ลูกเล่า
“เฮ้ย มึงไม่เคยได้เหรอ ‘เทพเจ้าแห่งความโชคดี วันที่ 7 เดือน 7 ส่งต่อเพื่อนให้ครบ 7 คน แล้วคุณจะกลายเป็นเศรษฐี’ ฮ่าๆๆ” สิปป์อธิบาย
คุณแม่ตีแขนลูกชายจอมแฉ ก่อนจะเล่าต่อ “คือแม่ก็ไม่ได้เชื่อ แต่ก็ส่งไปงั้น ไม่เสียหายอะไรไง แต่โดนเจ้านี่เทศน์มาชุดใหญ่เลย”
“เทศน์ว่าอะไรครับ” เมตตาเอ่ยถามขณะเอี้ยวตัวหลบบริการที่ยกข้าวผัดปูมาให้
ลูกชายตัวจริงยิ้มเผล่พลางเล่าเหตุการณ์ “ก็ประมาณว่า สมัยก่อนตอนไม่มีไลน์ เทพเจ้าเค้าส่งโชคกันทางไหน อย่างมงาย อะไรแบบนี้”
“โอ้โห! มึงว่าแม่ขนาดนี้เลยเหรอ” ตากล้องถามเสียงสูง จนคนข้างๆ ต้องรีบบอกจุดมุ่งหมายของคำพูดนั้น
“ก็กูหวังดีเว้ย กลัวคนอื่นจะรำคาญแล้วบล็อกแม่ซะก่อน”
“แต่พูดแรงมาก แม่นี่งอนไปเลย” คุณแม่พูดตามความรู้สึกจริง และแน่นอนว่าลูกชายคนใหม่ต้องเข้าข้างอย่างไม่มีเงื่อนไข
“ก็น่างอนอยู่หรอกครับ พูดจาไม่รักษาน้ำใจเลย”
“ใช่ๆ เจ้าสิปป์มันใจร้ายกับแม่ตลอดแหละ ไม่รู้ว่าใจร้ายกับเมตด้วยหรือเปล่า”
เคร้ง.... เมตตาเผลอทำตะเกียบหลุดมือเมื่อแม่ของสิปป์ศิลป์เอ่ยถามคำพูดทีเล่นทีจริงนั้น เจ้าตัวรีบกระแอมแล้วเอ่ยคำขอโทษที่เสียมารยาท แต่คุณแม่ดูไม่ติดใจอะไร ยังคงพูดคุยอย่างสนุกสนานเหมือนเดิม มีเพียงเด็กผู้ชายสองคนที่ลอบมองกันไปมา
“แล้วงานเป็นไงมั่งล่ะ ทั้งสิปป์ทั้งเมตเลย”
“ก็ดีครับ” สองหนุ่มตอบพร้อมกัน
คุณแม่ยิ้มก่อนจะหันไปถามลูกชายต่อ “แล้วที่เราบ่นว่าเบื่อๆ น่ะหายหรือยัง ยังอยากลาออกอยู่หรือเปล่า”
“เป็นๆ หายๆ ครับแม่ บางทีเจอคนประสาทๆ ก็เซ็งไปเหมือนกัน”
“อย่างนี้แหละการทำงาน ถ้ายังรู้สึกสนุกก็ทำไปก่อน ยิ่งมีเพื่อนทำด้วยก็น่าจะโอเคมากขึ้นล่ะมั้งจ๊ะ” ลูกชายกับเพื่อนลูกพยักหน้ารับ “ดีแล้วล่ะ จะได้ดูแลกัน”
เคร้ง.... คราวนี้เป็นช้อนในมือของสิปป์ศิลป์ที่ร่วงพื้นบ้าง ทั้งๆ ที่รู้ว่าแม่ก็คงพูดไปตามเรื่อง แต่ไม่รู้ทำไม ได้ยินแล้วมันตกใจทุกที
“อะไรกันเนี่ย หนุ่มๆ สมัยนี้มือไม้อ่อนกันจริง” คนเป็นแม่แซวขำ แถมยังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่เมตตาเรียกบริกรให้นำช้อนชุดใหม่มาให้
คนมือไม้อ่อนหัวเราะแหะๆ ขณะรับช้อนมาถือไว้ พลางบอกตัวเองให้ Keep Calm and Be Cool เท่ๆ เก๋ๆ ชิคๆ และมีสุขภาพจิตแข็งแรง แต่สงสัยจะ cool มากเกินไป เลยลืมเอาทิชชู่ที่พันช้อนออกก่อนกิน
“เฮ้อ...ดูๆ ไปแล้วสงสัยเมตต้องดูแลเจ้าสิปป์อย่างเดียวแล้วล่ะ ป้ำๆ เป๋อๆ ตลอด” แม่นอนว่าแม่ไม่พลาดที่จะแซวลูกตัวเองอย่างต่อเนื่อง ทำเอาเมตตาอดหัวเราะไปด้วยไม่ได้
“ครับ...จะดูแลอย่างดีเลยครับ”
เคร้ง... สองหนุ่มมองไปยังช้อนกลางของจานกระเพาะปลาทรงเครื่องที่ร่วงจากมือแม่
“ช้อนร้านนี้ลื่นเนอะ”
…แม่ของสิปป์ได้กล่าวไว้ อาหารเย็นมื้อนี้ผ่านไปด้วยดี และดูเหมือนว่าเมตตาจะทำคะแนนแซงหน้าลูกค้าตัวจริงไปไกลโข โดยเฉพาะช็อตที่เมตตาหายไปเข้าห้องน้ำ แล้วกลับมาพร้อมเลนส์สำหรับกล้องโทรศัพท์มือถือ ที่บังเอิญเจอร้านระหว่างทางเลยซื้อมาฝากแม่
“แม่ก็แค่เอาขามันหนีบกับเครื่องไว้แบบนี้ครับ” ตากล้องสาธิตวิธีการใช้งานพร้อมสอนการถ่ายเสร็จสรรพ “พอช่องมันตรงกับเลนส์แล้ว แม่ก็ถ่ายได้เหมือนปกติเลย”
“โอ้โห! นี่มันเหมือนไอ้ที่เค้าไว้ถ่ายแมลงกันใช่มั้ย หัวกลมๆ โตๆ ...ไหนๆ สิปป์มาเป็นนายแบบให้แม่ซิ” ตากล้องฝึกหัดเรียกลูกชายมาอยู่ในเฟรม ก่อนจะกดถ่ายอย่างรวดเร็ว
“แม่อ่า...สิปป์หัวโตเป็นแตงโมเลย ลบๆๆ” นายแบบงอแง แต่ตากล้องดูท่าจะไม่ยอม
“อะไร นี่น่ารักจะตาย ...ใช่มั้ยเมต น่ารักเนอะ” แม่ไม่ลบภาพ แถมยังเรียกเพื่อนลูกชายมาดูด้วยกันอีก เมตตากลั้นหัวเราะจนตัวสั่น เมื่อเห็นภาพหัวโตๆ ตาโปนๆ ของสิปป์ศิลป์
“น่ารักจะตายมึง แมลงวันหัวเขียวชัดๆ ฮ่าๆๆ โอ๊ย....” โทษฐานที่ส่งเสริมแม่ดีนัก แมลงวันหัวเขียวเลยเตะผ่านใต้โต๊ะเข้าให้ แต่มีหรือที่ลูกชายคนใหม่ผู้ได้คะแนนนำโด่งจะกลัว
“เจ้าสิปป์ จะไปเตะเพื่อนทำไม นิสัยไม่ดีเลยนะเราน่ะ เดี๋ยวจะโดนตีๆ” เห็นมั้ยว่ายังไงก็มีแม่เป็นแบ็กอัพให้อยู่แล้ว
“............” ลูกหมาตกกระป๋องไม่พูดอะไร พอควักกระเป๋าจ่ายค่าอาหารเสร็จก็สะบัดหน้าบูดๆ เดินลิ่วออกจากร้าน เดือดร้อนเมตตาต้องวิ่งตามไปโอ๋อยู่พักใหญ่ ไอ้ขี้งอนถึงได้ยอมเดินกลับมา
“อะไรเนี่ย ลูกแม่ยอมดีด้วยแค่เพราะไอติมอันเดียว?” แม่ทักขึ้นหลังจากลูกชายเดินกลับมาพร้อมไอติมโคนที่ราคาไม่น่าเกิน 10 บาท
“มีนี่ด้วยต่างหาก” สิปป์ชี้ไปที่ถุงในมือเมตตา “ชุดแฮปปี้มีลลลล”
คราวนี้คนเป็นแม่ถึงกับกุมขมับ “อย่าบอกนะว่าเอาของเล่นด้วย”
“ตัวสุดท้ายพอดีเลยแม่ ครบชุด!” ไอ้ตัวดีเอ่ยด้วยสีหน้าภูมิใจ
“เฮ้อ...กลับไปรีบอาบน้ำ ทำการบ้าน แล้วอย่าลืมรีดขุดนักเรียนนะ พรุ่งนี้ก็ตื่นเช้าๆ ล่ะ จะได้ไปทันเข้าแถว” แม่พูดน้ำเสียงจริงจัง
“อะไรอ่าแม่ สิปป์โตแล้วนะ”
“เหรอ???” คราวนี้ประสานเสียงกันทั้งแม่ทั้งเมตตา จนคนกินไอติมได้แต่หูลู่หางตกยอมรับสภาพไปโดยปริยาย
หลังทานข้าวเสร็จเมตตากับสิปป์ศิลป์ก็ไปส่งแม่ที่บ้านเพื่อน สองแม่ลูกใช้เวลาล่ำลากันพักใหญ่ เพราะไอ้ตัวดีเริ่มงอแงไม่อยากให้แม่กลับ จนแม่ต้องเฉดหัวให้เมตตาดึงตัวมันกลับไป เพราะจากอาลัยอาวรณ์กลายเป็นเริ่มรำคาญตะหงิดๆ
“ป่ะ...กลับกันดีๆ นะลูก ขับรถระวังๆ ล่ะ” แม่อวยพรสองหนุ่มอีกครั้ง
“ครับแม่ แม่ก็เดินทางปลอดภัยนะครับ” เมตตายกมือไหว้อย่างสุภาพ
ผู้เป็นแม่ยิ้มรับ ก่อนจะหันมาบอกลากับเจ้าลูกชายตัวเอง “แม่ไปแล้วนะสิปป์”
อีกฝ่ายหน้ามุ่ย แต่ก็ยังไม่วายอ้อนแม่อีกดอก “ก็ด้ายยยย เดี๋ยวเดือนหน้าสิปป์กลับไปหานะ”
“โอเช! บ๊ายบายยย” แม่โบกมือให้ลูกชายสองคนที่กำลังเดินกลับไปที่รถ รู้สึกว่าอะไรที่หนักอยู่ในใจกลับผ่อนคลายลงอย่างประหลาด
ไอแพดคู่กายกำลังโหลดหน้ากระทู้ที่ตั้งเป็น Favorite ไว้ คุณแม่รอไม่นาน เนื้อหาทั้งหมดก็ถูกเปิดขึ้นมา มีความคิดเห็นเพิ่มมาจากเดิมเกือบ 20 ข้อความ บางคนบอกให้ทำใจ เพราะดูเหมือนเรื่อง ‘ลูกชายเป็นเกย์หรือเปล่า’ น่าจะเป็นความจริง บางคนบอกว่าอย่าเพิ่งกังวล น่าจะลองคุยกับลูกดูก่อน และอีกหลายข้อความทั้งให้กำลังใจและปลอบใจ
คุณแม่เลื่อนไปด้านล่างสุดของหน้า กดเลือกกล่องข้อความตอบกลับแล้วพิมพ์ลงไปช้าๆ แต่หนักแน่นเช่นเดียวกับหัวใจ
“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ วันนี้เราไปทานข้าวกับลูกชายและเพื่อนลูกมา จริงๆ เราก็ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนนักในสิ่งที่เราสงสัย แต่เห็นลูกชายเราดูมีความสุขดี และเพื่อนลูกก็ดูเป็นเด็กดีมากๆ คอยดูแลทั้งเราและลูกชายอยู่ตลอด อยู่ๆ ความกังวลในใจเราก็คลายลง เพราะเค้าสองคนก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป เป็นสุภาพบุรุษ เป็นลูกที่น่ารัก ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย
อาจจะจริงอย่างที่หลายๆ ความคิดเห็นบอก เรื่องบางเรื่องก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเวลา หลายๆ อย่างคงต้องรอการพิสูจน์ แต่ในวันนี้ เราก็สบายใจได้อย่างหนึ่งว่า ลูกชายเราคงอยู่ในกรุงเทพอย่างไม่ลำบากอะไร เพราะอย่างน้อยเค้าก็มีเพื่อนดีๆ คอยดูแล ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม”
หลังกดส่งข้อความไปไม่ถึง 10 นาที เมื่อรีเฟรชหน้ากระทู้อีกครั้ง คุณแม่ก็ได้แต่ประหลาดใจปนขบขัน เมื่ออีกหลายสิบความคิดเห็นที่ตามมา มีแต่ข้อความกรีดร้องแสดงความดีใจกันถ้วนหน้า ไม่คิดเลยว่าคนที่ไม่รู้จัก ไม่เคยพบเจอกัน จะมีกำลังใจให้กันได้ขนาดนี้ อย่างคอมเมนต์หนึ่งที่ยิ่งอ่านยิ่งขำ จนแม่อยากจะเห็นหน้าเจ้าของล็อกอินเลยจริงๆ
“หนึ่ง - ความรักก็เป็นเรื่องบังคับกันไม่ได้ สู้ปล่อยให้น้องเค้าได้ทำตามหัวใจจะดีกว่า แค่เค้ายังเป็นเด็กดีของเราก็พอค่ะ สอง - คุณแม่คิดถูกแล้วค่ะ วินวิน แฟร์แฟร์ คุณแม่ได้ลูกชายเพิ่มมาอีกหนึ่งคนฟรีๆ เลย คาดว่าจะเป็นหนุ่มหล่อด้วยใช่มั้ยคะ ดีจะตายค่ะ เวลาไปเที่ยว ควงลูกชายสองคนไปด้วย คงมีแต่คนอิจฉาคุณแม่แน่ๆ สาม - ขุ่นแม่มีรูปปลากรอบมั้ยคะ พวกหนูจะได้จิ้น เอ้ยยย! จะได้ช่วยเหลือ ให้คำแนะนำ อัลไลแบบนี้ได้ต่อไปค่า”
โอ้เอ้อวบอ้วน เมื่อ 3 นาทีที่แล้ว…………. Gayscale Magazine………….
เจ้าเต่าเขียวมะกอกกำลังแล่นเอื่อยบนถนนเส้นเล็กที่เริ่มปลอดรถ เสียงเพลงจากคลื่นวิทยุดังคลอเบาๆ เคล้ากับเสียงฮึมฮัมตามเรื่อยเปื่อยของตุ๊กตาหน้ารถที่นั่งข้างๆ เมตตาเหลือบมองคนอารมณ์ดีแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม หากยังไม่วายขอกวนอารมณ์สักนิด
“ประกอบ”
“ฮะ?” สิปป์ชะงักกับคำพูดลอยๆ ของคนขับรถ
“เมื่อความทรงจำดีๆ ที่ฉันมีอยู่ ล้วนมีเธอ ‘ประกอบ’ ไว้” เมตตาฮัมท่อนหนึ่งของเพลงที่สิปป์ศิลป์ร้องผิด
“ ‘โอบกอด’ ไม่ใช่เหรอ” อีกคนประท้วง
“ไม่นะ ‘ประกอบ’ จริงๆ” พอเมตตายืนอย่างนั้น สิปป์เลยต้องขอตัวช่วยจากที่ปรึกษาชั้นดีอย่างกูเกิ้ล
“เฮ้ย...มันมีทั้ง ‘โอบกอด’ ทั้ง ‘ประกอบ’ เลยอ่ะ” มือเรียวยื่นหน้าจอสมาร์ทโฟนไปให้ตากล้องดู
“อืม...ตามความหมายแล้วมันต้องเป็น ‘ประกอบ’ นะ” เมตตายืนยันคำเดิม “เพราะมันหมายถึงว่า ความทรงจำดีๆ ของฉัน ล้วนมีเธออยู่ในนั้นด้วย ถ้าเป็น ‘โอบกอด’ มันจะแปลว่าอะไรอ่ะ”
“ก็จริง” สุดท้ายสิปป์ศิลป์ก็ยอมจำนนด้วยเหตุผล ก่อนจะเริ่มฮัมเพลงต่อไปเหมือนเดิม “ ‘ก็เป็นเพราะกลัวไม่เป็นเหมือนวันก่อน กลัวไม่เป็นอย่างใจหวัง เก็บส่วนลึกของใจไว้ห่าง ไม่คู่ควรกับใคร’ ”
“ยังกลัวอยู่ป่ะ” เจ้าของคนเอ่ยถามยิ้มๆ อีกฝ่ายส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ดีมาก” เมตตาเอ่ยชมเหมือนเวลาชมเด็กเล็กๆ มือใหญ่เอื้อมไปลูบผมนิ่มของคนข้างๆ “เป็นแฟนพี่ต้องกล้าๆ ใครว่าบ้าก็ช่างแม่ง!”
สิปป์ศิลป์หัวเราะลั่น “จอดรถเต้นแม่งเลยมะ”
“T25 มั้ยล่ะมึงงง”
“มา! เดี๋ยวกูอัญเชิญ ฌอน ที มาสิงแป๊ป”
“จัดไป!” รถเต่าจอดกึกที่ข้างทาง สิปป์ทำหน้าเหรอหราด้วยไม่นึกว่าอีกคนจะเอาจริง ประตูฝั่งคนขับเปิดออกก่อนร่างสูงจะก้าวพรวดๆ ไปอีกฝั่ง ไม่นานก็ลากตุ๊กตาหน้ารถออกมาพร้อมกัน
“เอาจริงดิ่?” อีกฝ่ายถามเสียงเบา
“จริง”
สิปป์หันมองโดยรอบ ถนนเส้นเล็กๆ ก่อนถึงบ้านของเมตตามีบ้านเรือนตั้งอยู่โดยรอบ แสงไฟจากบ้านหลายๆ หลังยังส่องสว่างในเวลานี้ ทว่าเมตตาดูเหมือนจะไม่สนใจสภาพแวดล้อม เพราะร่างสูงโปร่งกำลังวอร์มอัพด้วยการหมุนแขนและสะบัดมือไปมา
“พร้อม” หลังจบการวอร์มร่างกายแบบย่อ ตากล้องก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมสุดกำลัง ซึ่งดูเหมือนคนจะขึ้นชกมวยมากกว่าอย่างอื่น
“เอาก็เอาวะ!” สิปป์หลับตา สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเริ่มออกสเต็ปตามคนข้างๆ จากนั้นก็พากันหัวเราะขำกับท่าทางสุดพิสดารที่แต่ละฝ่ายพยายามนำเสนอ
จะว่าบ้าก็บ้า ที่มายืนเต้นแร้งเต้นกากันกลางถนน แต่ลึกๆ แล้วมันคือการบอกกันและกันว่า
ไม่ว่าจะอีกกี่ความกลัวที่ผ่านเข้ามา
เราจะผ่านมันไปด้วยกัน....TBC.
เค้ามาแว้วววววววววววว
ก่อนอื่น...ขอกราบเบญจางคประดิษฐ์งามๆ เพื่อขอโทษทุกคนๆ ที่หายไปนานมากกกก
ลูกโตกันหรือยังคะ >.< อย่าเพิ่งเบื่อเรานะ อยู่เป็นกำลังใจให้กันก่อน
ตอนนี้กลับมาพร้อมกับขุ่นแม่ของน้องสิปป์อีกครั้ง ใครอยากฝากเนื้อฝากตัว ไลน์ไปหาแม่กันได้นะ
จริงๆ แม่ของสิปป์มีต้นแบบมาจากแม่ของเราค่ะ เราสารภาพเลย 555555
ใครมีแม่เล่นโซเชียลเน็ตเวิร์กน่าจะเจอสถานการณ์เดียวกัน คืออัพเดตตลอดเวลาจริงๆ ห้ามไม่ได้ด้วย
แจ้งนิดนึง เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเราจะไปญี่ปุ่นนนน แล้วจะหาของเล็กๆ น้อยๆ มาฝากเพื่อนๆ ด้วย
ใครสนใจอย่าลืมติดตามกันนะคะ จิ้มเข้าไปที่เพจของเราตามลิงก์ในลายเซ็นได้เลยค่ะ หลังวันที่ 12 พ.ย. เจอกัน
)
ปล. เพลง "กลัว" ของ Scrubb กดฟังได้จากหน้าแรกของเรื่องนะคะ
หัวข้อ: - GAYscale Magazine - กองบ(เ)ก(ย์)สุดป่วง! #แจ้งข่าววววว P.41 30/01/16 (อ่าน 347630 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก