Page 05 : สมาคมตึ่งโป๊ะแห่งประเทศไทย
“เชิญทีมคอนเทนต์ครับ”
สิปป์ศิลป์เหมือนจะได้ยินเสียง ‘ตึ่งตึง ผ่างงง!!’ เป็นซาวน์ประกอบ ขณะตนเองกดปุ่มหมุนเก้าอี้หันหน้ามาช้าๆ
นั่นมัน The voice!
“ตอนนี้ก็วางโครงเสร็จหมดแล้วล่ะเอส ร้านเริ้นอะไรก็ครบ นัดได้เรียบร้อย เด็กๆ กำลังทยอยไปถ่ายอยู่” พี่เอ้บก.เริ่มพูดก่อนคนแรก จริงๆ แล้วพี่เอ้กับพี่เอสเป็นพี่น้องกัน...ครับ เป็นพี่น้องแบบคลานตามกันมาติดๆ แต่ยังไงไม่รู้ ผู้หญิง(?)อย่างพี่เอ้ถึงมาเป็นลูกน้องน้องชายตัวเองซะได้
“ส่วนที่ยังไม่เรียบร้อยก็สกู๊ปสัมภาษณ์น่ะ ที่ฉันเคยบอกเธอว่าจะดึงเอาคู่เกย์ไปถ่ายแบบที่อัมพวา ทำเป็นทายอินไปในตัว” บก.อธิบายต่อ
“อ๋อ กานต์กับคนที่เคยเป็นนักร้องดราก้อนไฟฟ์?” พี่เอสขมวดคิ้ว
“นั่นมันแอนดี้!” พี่เอ้ตอบทันควัน
“อ้าว งั้นก็ผู้หญิงที่เคยคลิปโป๊หลุด ไหนบอกคู่เกย์?”
“นั่นมันแอนนา!”
“เอ๊อ...หรือผู้หญิงใส่แว่นที่ร้องเพลงเพราะๆ?”
“นั่นมันแอน ธิติมา!”
“อย่าบอกนะว่ากานต์มันเป็นคู่เกย์กะยาลดกรด?”
“นั่นมันแอนตาซิล!”
“แอนตาซิล ยาลดกรดและเคลือบแผลในกระเพาะ ท้องอืด จุกเสียดแน่น ใช้แอนตาซิล!” นายใหญ่ร่ายยาวไม่มีวรรคหายใจ
“โอ้ย! พอ! ไอ้เอส! เย็นนี้ฉันจะสั่งให้แม่งดให้อาหารแก!” บก.เอ้ทึ้งผมตัวเองอย่างปวดประสาท ฉันจะให้แม่ทำโทษแก โทษฐานเล่นมุขในที่ทำงาน!
เจ้านายใหญ่ทิ้งตัวพิงเก้าอี้ พลางพูดเสียงเครียด “จำได้หรอกว่าแอนดรูว์ (ยิ้มเท่มุมปาก)”
“ถูกแล้ว!!” คราวนี้ลูกน้องที่เหลือประสานเสียงอย่างมิได้นัดหมาย
สรุปแม่งเพี้ยนกันทั้งกอง...
กว่าจะประชุมเสร็จก็เล่นเอาหมดพลัง สิปป์ศิลป์เดินโงนเงนมาประจำคอกตัวเอง ก่อนจะไถลหัวซุกกับหมอนเน่าที่วางเทิร์นคีย์บอร์ดไว้ จนคนโต๊ะข้างๆ ต้องรีบจิกคอเสื้อมันขึ้นมา แล้วยกคีย์บอร์ดหนี ไม่งั้น ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูกอาจไหลครืดเต็มหน้าจอ
“ขอบจาย” งึมงำอยู่กับหมอนพลางคว้าผ้าห่มผืนเล็กมาคลุมหัว เป็นอันว่าช่วงเวลานอนตอนเย็นของเด็กชายสิปป์ศิลป์เริ่มต้นขึ้นแล้ว
“ไอ้นี่นิ่” เมตตาเท้าเอวมองคนหลับแล้วก็นึกขำ คนบ้าอะไรชอบง่วงตอนบ่ายสาม อยากรู้ว่าตอนเด็กๆ มึงเรียนผ่านมาได้ไง ดีนะตอนมหา’ลัยมีเพื่อนดีอย่างกู คอยสับขาหลอกอาจารย์ได้แบบเนียนๆ และโชคดีแค่ไหนที่ตอนทำงานก็ย๊างมีกูที่คอยแก้ตัวให้ เวลาพี่เอ้หรือเจ้านายผ่านมาเห็น
“สงสัยต้องดูแลไอ้สิปป์ไปทั้งชีวิตแล้วมั้งมึง” ไอ้พี่เป็ดแซวคนที่กำลังจัดผ้าห่มสีหม่นให้คลุมถึงแก้มคนหลับ เมตตายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก็ทำมาตลอด จะวันนี้ พรุ่งนี้ หรือตลอดไปมันก็เหมือนกันนั่นแหละ
...ก็เพื่อนทั้งคนนี่
…………. Gayscale Magazine………….
หลังเลิกงานสิปป์ศิลป์มีนัดกับแนนนี่ที่ห้างแถวๆ ออฟฟิศ ใจจริงก็อยากจะพุ่งตัวกลับไปซุกหัวนอนอยู่กับห้อง แต่สองสามวันนี้ไม่ได้ทำตัวเป็นแฟนที่ดีเท่าไร โทรหาคุยกันคำสองคำก็วาง แถมบางคืนชิ่งหลับไปก่อนก็มี พอเธออ้อนไปกินไอติม เลยต้องตกปากรับคำแต่โดยดี
“ม็อคค่าอัลมอนต์”
“ช็อคโกแลตบราวนี่”
“โยเก็นเบอร์รี่”
“สตอว์เบอร์รี่ชีสเค้ก”
“วานิลลา...ครบ!”
สงครามรสไอศกรีมเริ่มต้นและจบลงอย่างรวดเร็ว จริงๆ แล้วไม่ต้องกางเมนูก็ได้นะ ถ้าจะจำแม่นเหมือนชื่อวงตระกูลขนาดนี้ - -“
“เหนื่อยมาก อีพี่บัญชีบริษัทแม่งยึกยัก แนนทำเรื่องเบิกไปตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อน วันนี้อยู่ๆ มาบอกว่าเรื่องเบิกไม่ผ่านนะคะ....” ขณะฟังผู้หญิงตรงหน้าเม้าท์มอย ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงก็สั่นครืดๆ
‘หนีแฟนมากับกิ๊ก คืนนี้จะโดนลงโทษ’ ข้อความจากไอ้ตากล้องประจำออฟฟิศทำเอาเจ้าของมือถือหันซ้ายหันขวาเลิกลั่ก...มึงเลี้ยงกุมารทองป่ะเนี่ย!
“อ้าว พี่เมตนี่” แนนนี่ชี้นิ้วไปที่ประตูทางเข้า เห็นเมตตายืนยิ้มเผล่อยู่กับพี่เอ้บก. สิปป์เลยโบกมือให้เป็นเชิงว่าให้เดินเข้ามาหา และทันได้เห็นว่าแอนดรอยด์จอ 4.3 นิ้วของใครบางคนอยู่ในมือของผู้หญิงข้างตัว
อืม...กุมารทองมึงนี่เป็นสาววายด้วยนะไอ้เมต
“พวกพี่มาขัดจังหวะหรือเปล่าจ๊ะ” บก.เอ้ส่งยิ้มหวานให้แฟนสาวของนักเขียนในปกครอง ส่วนแฟนหนุ่มของมัน(?)ก็จัดการพาตัวเองไปนั่งประกบข้างเรียบร้อย
“หูย...ไม่เป็นไรค่ะพี่ หลายคนหนุกดีๆ สั่งไอติมเพิ่มมั้ย น้องๆ...” แนนนี่โบกมือเรียกเด็กเสิร์ฟเสร็จสรรพ ผู้อาวุโสสุดเลยต้องสั่งไปแบบไม่ให้เสียน้ำใจคนเรียก ขณะที่ตากล้องทำหน้าเหมือนเห็นยาขม ก็ไอ้ขนมพพรรค์นี่น่ะถูกกันที่ไหน
“กาแฟร้อนแก้วนึงครับ” เมื่อเห็นเพื่อนสนิทยังเงียบ สิปป์ศิลป์เลยจัดการสั่งเมนูที่คนเกลียดไอติมกินเป็นประจำถ้ามีเหตุต้องมาร้านแบบนี้
ท็อปเลสไฟฟ์มาถึงก่อน สิปป์ศิลป์จัดการช็อคโกแลตบราวนี่เป็นคำแรก “แล้วไมมาพร้อมกันอ่ะ” พยักหน้าไปทางบก.และตากล้อง
“อยู่ๆ พี่เอ้ก็อยากกินฮะจิบัง แล้วเหลือกูคนเดียวในออฟฟิศอ่าดิ่”
“แหมไอ้เมต จ้างให้มากินข้าวด้วยกันแค่เนี้ย ทำเป็นบ่น” บก.ผมสั้นกุดทำปากขมุบขมิบแบบไม่สบอารมณ์ โดยพยายามปิดบังความลับที่ว่า จริงๆ แล้วแอบมาสะกดรอยตามไอ้นักเขียนต่างหาก หุหุ
“พี่เอ้น่าจะโทรหาสิปป์ จะได้มาพร้อมกัน” แนนนี่เอ่ยกับจอมแผนการอย่างจริงใจ
“พี่ไม่รู้ว่าไอ้สิปป์มันจะมา...” ซะเมื่อไร ฮิฮิ คริคริ จุ๊บุจุ๊บุ
บานาน่าสปลิทและกาแฟร้อนที่ยกมาเสิร์ฟทำให้การสนทนาหยุดพักชั่วคราว พี่เอ้หันไปสนใจไอติมกล้วยของตัวเอง และไม่ลืมพิธีกรรมสำคัญของมื้ออาหาร นั่นคือการถ่ายรูปรัวยาวๆ เหมือนเสียงบูชาเทพเจ้าแห่งอินสตาแกรม
“ชิดหน่อยๆ” ถ่ายของกินแล้วก็ต้องถ่ายคนด้วย บก.แสนเจ้าเล่ห์ทำมือเป็นสัญลักษณ์ให้ผู้ชายสองคนในโต๊ะขยับเข้าหากัน “เอาหัวมาชิดๆ กันด้วย มันล้นกล้อง”
ลูกน้องที่กำลังร่วมบูชาเทพฯ จำต้องจิกยิ้มใส่กล้อง ขณะที่เข่าแทบจะเกยหัวกันแล้ว กูเมื่อยมากครับพี่เอ้ จะรัวกล้องไปไหน!
“ถ่ายสี่คนนะ” ว่าเสร็จก็เปลี่ยนโหมดเป็นกล้องหน้า สมาชิกที่เหลือเลยพยายามหามุมให้ตัวเองเข้ากล้องได้มากที่สุด กว่าจะเรียบร้อย กาแฟของเมตตาก็เย็นจนไม่ต้องเป่าพอดี
จากนั้นก็กินกันไปคุยกันไปจนร้านเกือบปิด แม้แนนนี่จะไม่ค่อยคุ้นกับพี่เอ้ แต่นิสัยความห้าวที่สูสีกัน ทำให้รับส่งมุขได้ไม่มีพลาด ส่วนเมตตาก็เป็นฝ่ายนั่งฟังและหัวเราะมากกว่า นานๆ จะมีประโยคเด็ดเรียกเสียงฮือฮาสักที และคนสุดท้ายนี่คงไม่ต้องอธิบาย เพราะมันตั้งตัวเป็นประธานสมาคมตึ่งโป๊ะแห่งประเทศไทย โดยไม่ได้รับความเห็นชอบจากใครเลยสักคน
“ปีก่อนครับ” ท่านประธานเริ่มมุขใหม่ หลังจากมุขที่ผ่านมาไม่มีใครขำ
“ทำไมครับ” พี่เอ้ทำหน้าที่ลูกคู่เตรียมรับมุขต่อไป
“ผมเคยบอกแนนนี่ว่า อยากเห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ เพื่อที่เราจะรักกันด้วยเนื้อแท้ ” ไอ้สิปป์ทำเสียงหล่อ หน้าตาเพ้อฝัน
“อื้อหือ...ตามหารักที่บริสุทธิ์!” พี่เอ้ตบเข่าฉาด
“พอแนนนี่จัดให้เท่านั้นแหละ ผมงี้ร้องเลย” ประธานสมาคมฯ ยกมือปิดหน้า
“ซาบซึ้งกับความน่ารักเป็นธรรมชาติ เราเลือกคนไม่ผิดแล้ว” บก.มือตบ(มุข)คว้าตัวแนนนี่มาเขย่าไปมา
“ปลวก! แม่งโนเมคอัพ สิวเขรอะ คิ้วแหว่ง ตาตี่ อินี่ใครวะ!”
“กร๊ากกกกกก! ไอ้สิปป์ มึงเผาแฟนมึง ไอ้เลววว” เมตตาปล่อยขำจนน้ำหูน้ำตาไหล ในขณะที่แนนนี่บอกว่า “หนูพลาดไปแล้ว ฮือๆ” และพี่เอ้ถึงกับพึมพำว่า “อ่า...เมคอัพ อีส เมจิก”
“ตั้งแต่วันนั้นหนูไม่กล้าหน้าเปลือยมาเจอมันเลยนะ” สาวน้อยเล่าไปขำไป นึกใจว่า...กูก็ช่างกล้า T___T
สมาคมฯ จำเป็นต้องสลายตัว เมื่อพนักงานร้านพร้อมใจกันส่งสายตาพิฆาต กองบก.เดินมาส่งแนนนี่ที่ลานจอดรถ ก่อนจะย้ายทีมไปที่น้องเต่าของเมตตา บ้านพี่เอ้อยู่เส้นเดียวกับตากล้องพอดี เมตตาเลยจะแวะไปส่ง ส่วนคุณนักเขียนขออาศัยไปลงป้ายรถเมล์เท่านั้น
สิปป์ศิลป์กลับมาถึงที่พักอย่างอารมณ์ดี การมีคนที่รักอยู่รอบตัวนี่มันวิเศษจริงๆ หลังเปิดคอมเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตได้ไม่ถึงนาที แนนนี่ก็สไกป์เข้ามาอย่างรู้จังหวะ ทว่ายังไม่ทันกดรับ เสียงโทรศัพท์ก็แผดร้อง พร้อมหน้าจอที่โชว์ชื่อ ‘เมตตา’
บางทีพวกแม่งก็ไม่ต้องรายล้อมกูมากก็ได้ครับ...
นั่นก็แฟน นี่ก็เพื่อน กูทำตัวไม่ถูกเว้ย!TBC.
//เฮ่ย คอมเมนต์ตอนที่แล้วมากันล้นหลาม ปลาบปลื้มมากกกก กราบ กราบ กราบ
ไม่รู้จะตอบแทนทุกคนยังไง นอกจากพยายามอัพอย่างต่อเนื่องนะคะ
หน้านี้โคตรไร้สาระเลย ฮ่าๆๆ ให้พวกมันมาเล่นมุขกันซะเฉยๆ งานการไม่ทำนิ่
อ้อ...พอรู้จักแนนนี่แล้ว รู้สึกยังไงกันบ้างคะ
แค่อยากจะบอกว่า ชะนีในฟิควาย ก็ไม่ได้ร้ายเสมอไปนะ
*ปิดปากหัวเราะ*
เอาน่า...มาลุ้นกันต่อ
เจอกันหน้าต่อไปค่า บะบายยยย
**ขอใช้พื้นที่ตรงนี้ตอบคำถามของคุณ Benesmee สักเล็กน้อย
เราไม่ได้แอบเป็นแฟนคลับของดูโอ้ค่ะ แต่เราเป็นอย่างโจ่งแจ้ง และชักชวนคนรอบข้างให้ร่วมฟินไปพร้อมๆ กัน แอร๊ยยยย >.<
ปล. พรุ่งนี้ว่าจะไปรับขวัญหลานเอามานอนกอด งืดดดดด**
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
