Page 06 : เลิกงอนเถอะนะแล้วเธอจะน่ารัก
“โอ้ย...ไม่มีปัญหาเลยครับ แค่คุณนุ่นมีเวลาให้ผม ผมก็ดีใจแล้วครับ... ที่ไหนดีครับ อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า อ้าว..ชอบทานราเมงเหมือนกันเลย คุณนุ่นได้ไปทานร้านตรงพระรามเก้ายังครับ ที่มันเปิดใหม่ ช่าย...หมูคอลลาเจน!! ฮ่าๆ ผมชอบมาก หมูชิ้นใหญ่มาก วางมาทีแทบ...”
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม!!” น้องจีเหลือบมองคนที่กระแอมใส่ทุกๆ สองนาที ถ้าบ่อยกว่านี้มึงอ้วกใส่กูเลยก็ได้นะครับ...คุณพี่เป็ด
“โทษทีครับคุณนุ่น ‘แมว’ แถวนี้มันเห่าใส่” โฮ่ง.... เชี่ย! แมวนะไม่ใช่กระต่าย เห่าได้ที่ไหน ถุย! กูเป็นคนครับน้องจี เป็นคนที่หิ้วท้องรอมึงมาสามชาติเศษ ตั้งแต่มึงเริ่มโทรหาลูกค้า จนเกือบได้เสียกันทางโทรศัพท์นี่แหละ
“ตกลงว่าพรุ่งนี้ สิบเอ็ดโมงนะครับ ให้ผมไปรับมั้ยครับ...”
“อะแฮ่ม!”
“อ่า...งั้นไปเจอกันที่ร้านเลยก็ได้ครับ บายครับ”
“จบยัง? ไปกันได้ยัง? จบนะ? พรุ่งนี้ขายแอดไม่ได้ล่ะน่าดู!” พี่เป็ดกอดอกพูดรัวๆ ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังยอดไม้นอกหน้าต่าง มองมันเข้าไป มองให้แม่งออกลูกเป็นไข่เลยมั้งน่ะ
น้องจีเก็บของด้วยอารมณ์อ่อนใจ นี่ไม่พอใจ? งอนกู? เรื่อง? อิจฉา? นี่...ใส่เครื่องหมายคำถามเลียนแบบมั่ง
“แล้วจะกินอะไร..ครับ” แน่ะ มีลงท้ายอย่างสุภาพ นี่ไม่ได้ง้อนะ แต่พ่อแม่สอนมาดี โอเคนะ
“ราเมงหมูคุโรบูตะสูตรคอลลาเจน!”
สิปป์ศิลป์มองเซลส์สองคนที่เดินสวนออกไปอย่างงงๆ ทักไปก็ไม่ตอบ อะไรของพวกมันวะ พอเดินมาถึงโต๊ะก็เจอตากล้องประจำกองนั่งอยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้า... “พี่เป็ดกะน้องจีเป็นไรวะ”
“...................” คนถูกถามทำหูทวนลม ขยะขยับเมาส์คลิกดูไฟล์ภาพที่เพิ่งย้ายลงเครื่องแมคเมื่อสักครู่
“เฮ้ย! กูถามอ่ะ ได้ยินป่าว” มือเรียวโบกวูบวาบไปมาผ่านสายตาอีกคน เมตตาหันกลับมามองด้วยแววตานิ่งเฉย ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าจอคอมอีกครั้ง
“เป็นอะไรกันไปหมดวะ!” สิปป์ศิลป์สบถอย่างหัวเสีย คิดอะไรอยู่ก็ช่วยบอกกันนิดนึง กูไม่ใช่แม่ชีทศพร จะได้นั่งทางในแล้วเห็นว่าตัวเองเคยเปิดประตูให้พม่า หรือเคยไปฆ่าควายมึงที่ค่ายบางระจัน
หลังจากเดินงุ่นง่านได้สักพัก นักเขียนเลยทิ้งตัวลงนั่ง ช่างแม่ง...จะเป็นอะไรก็เป็นกันไปเลย คอมพิวเตอร์รันวินโดว์เสร็จสรรพ เจ้าของก็ดับเบิ้ลคลิกโปรแกรมเข้าสู่โลกอินเทอร์เน็ตทันที จุดหมายคือสังคมออนไลน์ป้ายตัว f สีฟ้า ที่อยากจะตั้งเป็นหน้า home ถ้าไม่เกรงใจว่านี่คอมที่ทำงานอ่านะ
Gayscale Magazine
3 ชั่วโมงที่แล้วอรุณสวัสดิ์จ้า เมื่อคืนนอนหลับฝันดีกันมั้ยคะ ไม่อยากบอกว่าบก.นอนไม่หลับเลย เรื่องของเรื่องคือเมื่อคืนไปกินข้าวกับน้องๆ “คู่นั้น” ตอนกินก็สนุกสนานเฮฮาดีหรอกค่ะ เรื่องมันน่าสะพรึงอิตอนกลับน่ะสิ คือพ่อตากล้อง ม. นามสมมติอาสาไปส่งบก.ค่ะ ก่อนหน้านั้นเราก็ไปแวะส่งนักเขียน ส. กันก่อน พอสักยี่สิบนาทีต่อมา พ่อตากล้องก็กดมือถือยิกๆ อารมณ์ว่าโทรแล้วปลายสายไม่รับอ่าค่ะ สองครั้งก็แล้ว สามครั้งก็แล้ว ฮีเริ่มหงุดหงิดล่ะจ้า คนซวยก็บก.สิ พอโมโหแล้วลงกับเบรกกับเกียร์ ไส้บก.จะทะลักออกมากองหน้าคอนโซลรถ ตื่นเช้ามา พุงบก.เขียวปั๊ด! ฮือๆ ผู้หญิงแสนบอบบางอย่างบก.เอ้ ทำไมต้องถูกชายหนุ่มทำร้ายขนาดนี้ด้วยนะ ดีนะที่ได้วิธีรักษารอยฟกช้ำจากคอลัมน์...........
สิปป์ศิลป์อ่านโพสต์ของบก.เอ้ไม่ทันจบ ความเดิมคืนที่แล้วก็เริ่มปรากฏรางๆ จำได้ว่าตอนนั้นกดคุยสไกป์กับแนนนี่ คุยได้ไม่กี่นาทีก็วาง เพราะตั้งใจจะโทรกลับไปหาไอ้เมต แต่อยู่ๆ สัญญาณน้องไอก็หายไป เลยปิดเครื่อง แล้วไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จก็....
ฉิบหาย!!
เมื่อความผิดของตัวเองชัดแจ้ง พ่อนักเขียนที่เผลอหลับไปเมื่อคืนจึงค่อยๆกระดึ๊บๆ มาเกาะแขนคนโต๊ะข้างๆ ตากล้องหน้าโหดปรายตามองไอ้ตัวแสบเล็กน้อย ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจแรงสะกิดยุกๆ ยิกๆ บนมือที่จับเมาส์ คนถูกโกรธเปลี่ยนเป็นเอาคางเกยท่อนแขนแข็งแรง ทำปากพะงาบๆ เหมือนปลาพะยูนใกล้สิ้นใจ
“งืดดดด” พะยูนน้อย(เหรอ) ส่งเสียงน่ารัก(มั้ง) จนตากล้องยอมหันมาดู
คนหน้าหงิกถอนหายใจเฮือก ...รู้มั้ยว่าเมื่อคืนแทบจะขับรถไปหา อยากดูให้แน่ใจว่าไอ้บ้านั่นมันถึงห้องแล้ว ข่าวแท็กซี่ฆ่าปาดคอผู้โดยสารผู้ชายแถวๆ ทางกลับบ้านไอ้สิปป์ที่ดังก้องไปตลอดทางทำเอาคนๆ นึงแทบบ้า มือถือก็โทรไม่ติด ไอ้ห่าเอ๊ย!!
“รู้มั้ยว่าเป็นห่วง!”
คนถูกดุรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องโกรธกันขนาดนี้ แต่...
“ขอบคุณนะ”
รอยยิ้มเล็กๆ จุดขึ้นที่มุมปากของคนฟัง ก่อนจะผลิบานเหมือนดอกทานตะวันยามต้องแสงอาทิตย์ แม้ลึกๆ จะรอฟังคำขอโทษ แต่ก็ยอมรับว่า คำขอบคุณ อบอุ่นและเป็นมิตรมากกว่านัก
“นี่ๆ มีไรจะอวด” ไอ้ตัวแสบยิ้มร่าเริงเมื่อง้อคนงอนได้สำเร็จ ว่าแล้วก็เดินไปคว้าสมุดโน้ตที่โต๊ะ มือเรียวเปิดทีเดียว หน้าที่ต้องการหาก็ปรากฏ เมตตามองไปตามนิ้วของเพื่อนสนิท เห็นตารางงานอันยุ่งเหยิงมีสีแดงล้อมกรอบเด่นชัดสองวัน ข้างในมีคำบรรยายสั้นๆ ว่า ‘อัมพวา’
“นัดได้แล้วเหรอ” ตากล้องร้องถามอย่างแปลกใจ หากก็มีความยินดีอยู่ในน้ำเสียง
“ช่าย ขอบคุณมึงมาก”
“เรื่องเบอร์แอนดรูว์อ่ะเหรอ จิ๊บๆ” ว่าพลางโบกมือปฏิเสธเป็นนัยว่าเรื่องเล็กปะติ๋วเดียว
สิปป์ศิลป์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ขณะเฉลยตอนจบของเรื่อง “พอดีส่งรูปมึงไปพร้อมจดหมายอธิบายรายละเอียดงานอ่ะ คุณนพผู้จัดการของคุณกานต์เค้าเลยยอมให้นัด หึหึ”
เมตตาทำหน้าเหมือนถูกส่งไปรายการเกย์อวดผี งานนี้ตูดกูจะรอดพ้นจากกะเทยเฒ่ามั้ยไอ้สิปป์!!
…………. Gayscale Magazine………….
พี่เอ้กำลังฟังพุทธชาดสาธยายรายจ่ายที่เพิ่มขึ้นเกือบเท่าตัวในช่วงเดือนที่ผ่านมา พร้อมการวิเคราะห์ถึงผลกระทบหากการประมูล 3G ในประเทศไทยล้มเหลว ขณะที่แอดมินเกียรตินิยมอันดับหนึ่งคณะเศรษฐศาสตร์ใกล้พูดถึงบทสรุป พี่เก็ตกราฟิกก็โผล่หัวออกมาจากไหปลาร้าส่วนตัว เพื่อแจ้งกับทุกคนว่า “ทำแอดคอนโดเสร็จแล้ว”
พี่เอ้ที่เห็นแสงสว่างรำไรจึงพุ่งตัวตามลูกน้องไปทันที ปล่อยให้พุทธชาดเก็บรายงานทั้งหมดกลับโต๊ะไปเงียบๆ ทว่าเมื่อเข้ามาถึงห้องกราฟิกแล้วก็นึกอยากไปฟังสามจีต่อเหลือเกิน “เย็นนี้พี่จะให้ป้าเภาเข้ามาทำความสะอาดห้องนะ”
กราฟิกหน้ามึนเลิกคิ้วนิดนึงแบบไม่บอกอารมณ์ “เก็ตว่ามันก็ไม่ได้สกปรกอะไรนี่”
เหรออออออ? พี่เอ้อยากจะถามด้วยเสียงวรรณยุกต์จัตวาขั้นสาม แต่คิดว่าเก็บปากไว้ช่วยจมูกหายใจจะดีกว่า
“ไหน ขอดูแอดหน่อย” รีบๆ ดูให้จบๆ จะได้ไปสูดหายใจข้างนอก
กราฟิกแว่นหนาเตอะหน้าตาเหมือนพวกโอตาคุเปิดไฟล์งานขึ้นจอ ก่อนจะอธิบายบก.ผู้ไม่(ค่อย)มีความรู้ด้านนี้มากนัก
“เก็ตใช้สีท้องฟ้าเป็น 000033 แทนที่จะเป็น 000000 สนิท มันจะรู้สึกสมจริงมากกว่าอ่าครับ ส่วนดวงดาวจะวางโพสิชั่นจากซ้ายไปขวารูปแบบคล้ายทางช้างเผือก โดยเฟดแสงให้อ่อนลงด้วยการลดคอนทราสต์ พี่เอ้ลองดูได้เลยว่ามันจะคล้ายเรามองดาวตอนประมาณสี่ทุ่มครึ่ง ส่วนรูปคอนโดที่ลูกค้าส่งมาให้ เก็ตขอขยับจากเซนเตอร์ออกไปทางขวาประมาณ 80 พิกเซล จะได้ดูไม่จงใจเกินไป แต่ไม่ต้องห่วงว่าลูกค้าจะตำหนิมา เพราะมองด้วยตาเปล่าไม่รู้หรอกครับ ตรงหาดทรายไม่มีอะไรพิเศษครับ แค่เลือกใช้รูปผืนทรายจากหาดนางรอง แทนที่จะเป็นหาดจอมเทียนเหมือนข้อมูลจริง เพราะหาดจอมเทียนทรายไม่สวยครับ อ้อ เก็ตแอบแทรกกิมมิคหนังสือเราตรงเปลือกหอยมุมขวาล่าง พี่เอ้ลองสังเกตดู มันจะเป็นรูปคล้ายผู้ชายจับมือกัน”
บก.เอ้ถึงกับคว้ายาดมใกล้มือมาจ่อจมูก แม่งวิงเวียนตั้งแต่ 0033 อะไรนั้นแล้ว ส่วนทางช้างเผือกก็เป็นแบล็คกราวน์ลางๆ ที่โดนภาพคอนโดบังไปกว่าครึ่ง สุดท้ายไอ้เปลือกหอยกิมมิคที่ว่า ดูยังไงมันก็ปลาดาวชัดๆ!
“อืม....ส่งเมล์ให้พี่ละกัน เดี๋ยวพี่ส่งต่อให้ลูกค้า” สั่งเสร็จรีบเดินกลับโต๊ะทันที
“พุด..พี่ขอพาราสองเม็ด!!”
วันนี้ขอโดดงานกลับไปรอดูทางช้างเผือกตอนสี่ทุ่มครึ่งแล้วกันนะ ฮือๆ ...พี่เอ้โอดครวญในใจ
TBC.
//หายหัวไปหลายวัน กราบขอโทษแนบตักคนอ่านนะคะ
แฟนๆ นิตยสารมากับเพียบเลย ดีใจอ๊ะ ^w^
ตอนต่อไปอาจมาช้า(อีก)บ้างอะไรบ้าง ช่วงนี้คนเขียนก็กำลังปิดจ๊อบเหมือนกันฮ๊าฟ
โปรดจงให้อภัยเถิดนะ มิตรรักทุกท่าน
แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
จูบรัวๆ
ปล. ชื่อตอนมาจากเพลงนี้ค่ะ > ขี้งอน เพลงเก่ามากกกก แต่เพราะนะ
หาในยูทูบแล้วไม่เจอ ใครอยากฟัง ตามไปฟังได้ที่นี่ค่ะ
http://www.rsonlinemusic.com/song.php?song_id=009150
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
