Page 10 : อิ่ม..มนต์รัก (แม่กลอง)
เป็นเวลาเก้าโมงพอดิบพอดี เมื่อเจ้าเต่าเขียวมะกอกแล่นมาถึงสถานที่ถ่ายแบบสองคู่รัก ณ อัมพวา “อิ่มมนต์รักรีสอร์ท” เป็นบ้านพักเปิดใหม่ตั้งอยู่ริมน้ำ ที่ห่างออกมาจากบริเวณตลาดเล็กน้อย เจ้าของเป็นอดีตนักหนังสือพิมพ์ที่ผันตัวเองมาเป็นเจ้าของกิจการ โดยมีมรดกที่ดินซึ่งตกทอดมาตั้งแต่รุ่นทวด พร้อมสวนส้มโอขนาดย่อม ก่อนพื้นที่ครึ่งหนึ่งจะถูกแปรสภาพเป็นรีสอร์ทอย่างที่เห็นในขณะนี้
คุณกฤต เจ้าของที่พักนำสองหนุ่มมายังบ้านหลังใหญ่ฝั่งท่าน้ำ ก่อนจะปล่อยให้นักเขียนและตากล้องเก็บข้าวของ ระหว่างรอทีมงานที่เหลือมาสมทบ
“เหมือนบ้านยายกูเลย” สิปป์ศิลป์มานั่งแช่อยู่ที่ระเบียงซึ่งยื่นออกไปเหนือน้ำ อากาศตอนนี้ยังไม่ร้อนเกินไปนัก พอจะมีลมเย็นๆ พัดโชยอยู่บ้าง
“วันหลังพากูไปเที่ยวมั่งดิ่” เมตตาเท้าแขนกับขอบหน้าต่างฝั่งที่เชื่อมกับระเบียง เสียงโมบายดังกรุ๊งๆ กริ๊งๆ กับวิวแม่น้ำตรงหน้าให้ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างยิ่ง
“ปีใหม่นี้ป่ะล่ะ ชวนที่ออฟฟิศไปเอาท์ติ้งกัน” เจ้าของบ้านพูดอย่างอารมณ์ดี ปกติช่วงปีใหม่บริษัทจะมีการไปเที่ยวนอกสถานที่กันอยู่แล้ว คราวนี้เปลี่ยนมาเป็นบ้านสวนบ้างคงดีไม่น้อย
คนได้ฟังมุ่ยหน้า ก่อนจะออกไปนั่งที่ระเบียง “กูขอไปแค่คนเดียวไม่ได้เหรอ?”
นักเขียนหันมองตากล้องมีนั่งกอดอกทำหน้าบอกบุญไม่รับ ...แหม่ ถ้าหลานกูทำคงน่ารัก แต่ไอ้หนวดอย่างมึงนี่มัน.... “น่าถีบ!”
ไม่ทันที่คนน่าถีบจะได้เถียง เสียงเคาะประตูก็ยังขึ้นมาก่อน สิปป์ศิลป์ไปเปิดประตูรับผู้มาเยือน แคทรียา (ชื่อเดิม : ไอ้ขัน) กับโรส (ชื่อเดิม : ไอ้โรจน์) สองสาว (?) คอสตูมลากกระเป๋าใบโตมาโยนไว้กลางบ้าน ก่อนจะแจ้งกับผู้มาก่อนว่า นายแบบทั้งสองคนมาถึงแล้ว กำลังเก็บของอยู่ที่บ้านข้างๆ ถ้าพร้อมเมื่อไรก็ไปเคาะประตูเรียกได้เลย
“เดี๋ยวกูไปเซตกล้องก่อนละกัน พร้อมแล้วจะโทรมาตาม” ว่าจบก็ยกกระเป๋าอุปกรณ์เดินออกไป
“เอ่อ...นี่ไม่ได้ดราม่าอะไรกันอยู่ใช่มั้ย” โรสมองหน้านักเขียนเลิกลั่ก
ศิลป์ถอนหายใจยาว พลางเอ่ยปฏิเสธ ก็ถ้ามึงจะดราม่าได้ไร้สาระขนาดนี้นะ
ไอ้เมตเอ๊ย!
…………. Gayscale Magazine………….
หลังจากสองสาว (เหรอ?) แต่งหน้าแต่งตัวให้นายแบบเรียบร้อย สิปป์ก็พานายแบบมาเซตจุดแรกที่เคาน์เตอร์รีเซปชั่นของรีสอร์ท คอนเซปต์การถ่ายภาพตรงตามชื่อที่พัก นั่นคือ “อิ่มมนต์รัก” เน้นการใช้ชีวิตในบ้านเล็กๆ เช้ามารดน้ำต้นไม้ บ่ายอาบน้ำหมา ตกเย็นก็ไปเดินเล่นในสวน แล้วปิดท้ายด้วยดินเนอร์อาหารง่ายๆ แต่เปี่ยมไปด้วยรักจากฝีมือคนทำ อ่า...โรแมนติกมาก
ถ้าไม่ใช่ผู้ชายสองคนนะเฮ่ย!
“เดี๋ยวคุณกานต์เข้าไปในเคาน์เตอร์ ยกหูโทรศัพท์นะครับ ส่วนคุณแอนดรูว์ยืนตรงนี้ แล้วเท้าคางขำเลืองตามองคุณกานต์” นักเขียนจัดแจงนายแบบตามภาพในหัว ก่อนจะหันไปฟังสัญญาณจากตากล้อง พอเมตตาพยักหน้า ร่างโปร่งก็กระโดดออกมา
เสียงชัตเตอร์ดังรัว สลับกับเสียงคนหลังกล้อง “ดีครับ คุณแอนดรูว์ผายไหล่ซ้ายออกนิดนึงครับ คุณกานต์อมยิ้มด้วยครับ เยอะไปครับ ยิ้มแบบกระตุกยิ้ม แต่ดวงตาต้องยิ้มด้วยนะครับ”
สิปป์พยายามยิ้มอย่างที่ตากล้องบอกบ้าง แต่ก็ได้เป็นหน้าตลกๆ ที่แม้แต่ตัวเองยังรับไม่ได้
“มึงทำหน้าอะไรอ่ะ หยิบเลนส์ให้หน่อยดิ่” มือเรียวชี้ไปที่กองอุปกรณ์ก่อนจะสั่งต่อ “ถุงสีส้มๆ”
“คราวนี้เปลี่ยนไปยืนตรงป้าย WELCOME นะครับ” ตากล้องรับเลนส์มาเปลี่ยน ขณะที่คอสตูมเข้ามาจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้นายแบบอีกครั้ง ด้วยความที่มุมนี้ค่อนข้างมืด สิปป์ศิลป์เลยต้องช่วยตากล้องถือเอฟเฟคแผ่นสะท้อนแสงอันโต
“ภาพนี้จะเป็นเหมือน การต้อนรับกลับบ้าน โรสขยับเน็คไทคุณแอนดรูว์ออกนิดนึง...พอ แคท...ใช่ๆ เอาแก้วน้ำใบเตยให้คุณกานต์ถือ โอเคนะ” นักเขียนว่าจบก็ยกอุปกรณ์ในมือขึ้นมา พลางบิดข้อมือหามุมให้แสงสะท้อนเข้ากับใบหน้าของนายแบบ จำได้ว่าการใช้แผ่นเอฟเฟคช่วย จะได้แสงที่ดูเป็นธรรมชาติ ไม่แข็งจนหลอกตา
“สิปป์มานี่” มือข้างที่ว่างของตากล้องดึงแขนผู้ช่วยให้มายืนข้างกาย “ยกขึ้นสูงหน่อย”
คนรับคำสั่งชูอุปกรณ์ขึ้นเหนือหัว “พอป่ะ”
เสียงชัตเตอร์ลั่นสองทีเพื่อทดสอบ “กดมือลงมา”
“ท่ายากวะ เมื่อยยย” พอได้ยินผู้ช่วยบ่นดังนั้น เมตตาเลยวาดแขนโอบทั้งเอฟเฟคและคนถือเพื่อช่วยประคองอีกแรง มือที่ว่างก็กดชัตเตอร์ไปด้วย
“กูล้อเล่น ถือได้น่า จิ๊บๆ” ถึงจะบอกอย่างนั้น แต่ตากล้องก็ยังไม่ยอมปล่อยจนจบเซต
“พักห้านาทีครับ แล้วเจอกันที่บ้าน ‘มนตรา 2’ นะครับ” สิปป์บอกทีมงาน ก่อนตนเองและเพื่อนจะช่วยกันยกอุปกรณ์ไปเซตรอที่บ้าน
“อ้าว พักแล้วเหรอครับ” เสียงทักทายจากด้านหลังทำให้ทั้งสองต้องหยุดเดิน คุณนพผู้จัดการส่วนตัวของกานต์นั่นเอง แหม่...เห็นแล้วเสียว(สัน)หลังวาบ
“ครับ ประมาณห้านาที เดี๋ยวไปเริ่มถ่ายที่ต่อไปครับ” สิปป์ศิลป์เป็นฝ่ายตอบ เมื่อคนข้างกายทำหน้าเหมือนเห็นหมาตายสามศพซ้อน
คุณนพ กะเทยประจัญบานส่งตาหวานให้คนถือกล้องเบาๆ เมื่อตอนมาถึงก็เห็นแค่ผ่านๆ แต่พอมองตรงๆ แล้วบอกได้เลยว่าสเป็ค หุหุ
คนถูกมองรู้ตัวดี เลยรีบกระทุ้งสีข้างเพื่อนเป็นเชิงให้รีบเดินไปยังที่หมายเสียที “เดี๋ยวเจอกันครับ พวกผมรีบไปเซตอุปกรณ์ก่อน”
พอเดินพ้นระยะมาแล้ว เมตตาเลยกระซิบถามเพื่อนในเรื่องที่สงสัย “มึงๆ คุณนพนี่เกย์หรือกะเทยวะ”
นักเขียนครุ่นคิดนิดหนึ่งก่อนจะตอบ “กูก็ระบุไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ เค้าถูกใจมึง เตรียม..ตูด..ให้พร้อม!!”
พูดจบก็วิ่งนำหน้าไปไกล ปล่อยให้คนได้ฟังครวญเพลงสมัยประถมซ้ำไปซ้ำมา
อย่าพูดเลย..ฮื้อ..ฮือ..ได้ไหม...
…………. Gayscale Magazine………….
แฟชั่นเซตในบ้าน เน้นความเรียบง่ายและโทนสีอบอุ่น สิปป์ศิลป์บอกได้เลยว่า เชิ้ตสีชมพูอ่อนตัวที่คุณกานต์ใส่อยู่คงดูน่าสะพรั่นพรึงขึ้นอีก 130% ถ้ามันมาอยู่บนตัวเขา แต่เพราะใบหน้าหวานๆ ของคุณกานต์ที่ดูเข้ากันดีกับเฉดสีแบบนี้ เลยทำให้เสื้อผ้าที่เตรียมมาไม่เป็นหมัน คอนตูมตาดี มีชัยไปกว่าครึ่งจริงๆ
“น่ารัก” แอนดรูว์ที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเดินยิ้มเผล่ออกมา พร้อมคำชมที่ทำเอาคนในเสื้อสีอ่อนยิ้มเขิน
“หน้าไม่อาย” คนถูกชมหน้าบู้ แต่เรียวปากยังปรากฏรอยยิ้ม
ฝ่ายที่ถูกว่าทำหน้าเหรอหรา “หน้าใครไม่อาย คุณหรือผม”
“ไอ้ฝรั่งขี้นก! ไอ้ภาษาไทยไม่แตกฉาน!”
ลูกครึ่งที่ค่อนไปทางอเมริกันมากกว่าไทยงงหนักกว่าเดิม “ภาษาไทยฉันแตก?”
“พ๊อออ ไปทำงานได้แล้ววว” กานต์จำต้องยอมสงบศึกเสียเอง ไม่งั้นมีหวังต้องมาอธิบายกันยาว
ฝ่ายนักเขียนที่ยืนอยู่ในรัศมีสีชมพูอมม่วงถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก นี่ถ้ายังจีบกันไม่เสร็จ กูว่าจะนอนรอแล้วนะเฮ่ย -*-
“สิปป์ๆ ถือแฟลชหน่อย” ตากล้องส่งอุปกรณ์เสริมให้ผู้ช่วย “เฮ้ย! นิ้วมึง!” เมตตาคว้ามือคนที่ไม่รู้ตัวว่าเลือดอาบนิ้วมาดูใกล้ๆ พลางเรียกหาทิชชู่และพลาสเตอร์ปิดแผล ก่อนจะพบว่านิ้วเรียวๆ นั่นเพียงแค่ถูกกระดาษบาด แต่ด้วยความที่ปล่อยไว้นานไปหน่อย สภาพเลยเหมือนโดนอีโต้ฟันมาซะอย่างงั้น
“มึงนี่น๊า” ปากก็บ่น มือก็แปะพลาสเตอร์ไปด้วย ส่วนคน(คาดว่า)เจ็บก็ได้แต่นั่งหน้าซีด ให้เจอแมลงสาบ จิ้งจก ตุ๊กแก มาเป็นกองทัพซะยังดีกว่าเห็นเลือดหยดเดียว เหยดดดด กูจะเป็นลม T__T
“โรส มีลูกอมมั้ย เอาให้ไอ้สิปป์กินหน่อย” ฝ่ายปฐมพยาบาลเรียกหาของหวานประทังชีวิตคนกลัวเลือด แต่สาว(?)คอสตูมยิ้มแหยๆ เป็นนัยว่าไม่มี ทว่าคนที่มีกลับเป็นผู้จัดการดาราที่เมตตารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ข้างหลังทุกครั้งที่มอง
“ขอบคุณครับ” คนต้นเรื่องใบหน้าเริ่มคืนสีมาบ้าง หลังจากได้ฮาร์ทบีทสีแดงไปอม ผู้จัดการไม่ระบุเพศยิ้มรับนิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปยื่นลูกอมให้ตากล้องที่ยืนมองอยู่
“เอ่อ ผมมะ..ไม่ต้องกินครับ” เมตตาพูดจาติดๆ ขัดๆ บอกตามตรงว่าอยู่ใกล้อี เอ้ย คุณนพนี่รู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างแรง
“รับไปเถอะครับ ถือว่าผม ‘ฝากใจ’ ไว้ละกัน”
...เชิญรับบัตรและกรุณามารับของคืนก่อนเวลา 3 ทุ่มตรงนะคะ….
เชี่ย!!...กูไม่ใช่เคาน์เตอร์เซอร์วิส ไม่ได้เปิดแผนกลูกค้าสัมพันธ์ ไม่มีป้ายแลกเวลาฝากของ เพราะฉะนั้น กูไม่รับฝากใจของมึ๊งงง
เมื่อพูดไม่ได้อย่างใจคิด ตากล้องสุดเซอร์เลยต้องรับลูกอมพร้อมการโดนแต๊ะอั๋งหลังมือไปสองที แหม ชอบแบบนี้เดี๋ยวกูหลังแหวนแถมแม่งเลย!
ตอนแรกว่าจะแอบเอาไปทิ้ง แต่พอมองเห็นเพื่อนสนิทที่นั่งอมลูกอมแก้มป่อง เลยพอจะมองเห็นทางออกได้ งานนี้ถ้าไม่รอด ก็ตายหมู่แหละวะ...
“กินอีกเม็ดนะมึง คืนนี้จะได้มีแรง...หึหึ” คนได้(ลูกอม)แบบไม่สมยอม จัดการแกะเปลือกพลาสติกสีหวานออก แล้วยัดลูกอมรูปหัวใจเข้าปากนักเขียน แถมท้ายด้วยการใช้นิ้วโป้งเช็ดปากคนกินเบาๆ
“ว๊าว... โซ สวีตนะครับ” แอนดรูว์ยักคิ้วให้ตากล้อง ตอนแรกก็แอบคิดว่าคู่นี้เหมือนมีซัมติงรอง แต่ตอนนี้มั่นใจแล้วว่า ซัมติง ไลค์ แดท!!
กว่าการถ่ายแบบจะเสร็จสิ้น พระอาทิตย์ก็โบกมือลาพอดี แม้จะเลทกว่าตารางงานเกือบสองชั่วโมง แต่เมตตาก็ได้ภาพคู่ในเงาของตะวันกำลังตกดิน ซึ่งดูสวยงามและอบอุ่นมากทีเดียว
“เป็นไง” เสียงทักจากคนในบ้านทำให้เมตตาที่กำลังดูรูปต้องเงยหน้าขึ้น วูบหนึ่งที่ภาพคนในชุดลำลองซึ่งกำลังเดินเช็ดผมออกมาเกาะหน้าต่าง ซ้อนทับกับแฟชั่นอิ่มมนต์รักที่เพิ่งถ่ายเสร็จสิ้น อยู่ๆ เขาก็รู้สึกว่า บางทีชีวิตก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่า การได้ใช้เวลาอยู่กับใครสักคนที่รักกัน
กูก็ชักจะอินกับงานมากไปนะ เฮ้อ!
“อาบน้ำดิ่ จะได้ไปกินข้าว” แต่..มีคนทำกับข้าวให้กินทุกวันก็ดีนะ
“เออ เค้าให้ผ้ามาไม่ครบอ่ะ ถ้ามึงจะเช็ดผม ใช้ผ้ากูละกัน” มีคนเช็ดผมให้ด้วยก็โอเค
“กูอิ๊บหมอนข้างนะ” มีคนให้นอนกอด
“เชี่ย! มึงจะนั่งยิ้มอีกนานมั้ย กูหิวข้าวแล้ว! ไปเดี๋ยวนี้เลย นับหนึ่งถึงสาม หนึ่ง สอง...”
แต่คนๆ นั้นต้องไม่ใช่ไอ้สิปป์! กูขอสาบานกับตัวเอง!
…………. Gayscale Magazine………….
คืนนี้เจ้าของรีสอร์ทปิดห้องอาหาร ‘เชิญอิ่ม’ เพื่อจัดเลี้ยงใหญ่ให้ทีมงาน เมนูหลักเป็นอาหารไทยรสชาติดี ทั้งฉู่ฉี่ปลาทู กุ้งแม่น้ำเผากับน้ำจิ้มซีฟู้ด แกงป่าปลาเนื้ออ่อน ลาบหมู ยำเล็บมือนาง และอีกสารพัดของคาวหวาน โดยไม่ลืม..แอลกอฮอล์!
“ผมชอบกินผนลาม้ายไทยมาก เนื้อสีเหลืองๆ กินกับข้าวเหนียว...อ่อ แทงโก้!” นักร้องฮิพฮอพประคองแก้วเหล้าพลางส่งเสียงพูดคุยกับนักเขียนที่นั่งหัวเราะคิกคัก
“แมงโก้!” สิปป์ศิลป์แก้ให้
“ไหนตอนนั้นยังบอกว่าชอบเนื้อแดงๆ เปลือกเขียวๆ อยู่เลย” กานต์ที่นั่งฟังอยู่เอ่ยปากแซวเล็กน้อย
“แตงโม่!” แอนดรูว์ตอบ
“เฮ้ย... แตงโม!” สิปป์ศิลป์ยังแก้ต่อ
“อาหารไทยผมก็ชอบ ต้มหวานๆ มีไข่ น้ำดำๆ”
“พะโล้!” คราวนี้เป็นเมตตาที่ตอบ เอ่อ ไอ่ฝรั่งนี่อยู่กับพี่เอสได้เลย ตบมุขกันทั้งวันแน่
“กานต์เคยทำมาให้ผมกิน ใส่กล่องชั้นๆ มา น่ารักมาก”
“ปิ่นโต!”
“ขอมั่งดิ่ๆ” แคทรียาปล่อยแก้วไวน์ แล้วโดดมาร่วมวงกับหนุ่มหล่อทั้งสี่ “จริงๆ แคทไม่ดื่มแอลฯ นะแคทชอบเครื่องดื่มคล้ายๆ ช็อคโกแล็ต”
“โกโก้!”
“คิคิ สมัยยังเป็นผู้ชาย แคทกับโรสเคยไปดูคอนเสิร์ตร็อคด้วยกัน มันส์มากกก”
“โลโซ!”
“โอ้ยยยย” คุณนพโบกไม้โบกมือทำปากเบะ “พี่นี่เกิดมาก็เป็นผู้หญิงเลยนะ ไม่มีหรอกตอนยังเป็นผู้ชาย สวยแต่เกิด”
“ขี้โม้!!”
สุดท้ายห้องอาหาร ‘เชิญอิ่ม’ ก็กลายเป็น ‘เชิญยิ้ม’ ไปโดยปริยาย เจอฤทธิ์ของมึนเมาเข้าไป ไม่ว่าชนชั้นไหนก็เมาหัวรวมกันได้ทั้งนั้น
เมื่อนาฬิกาบอกเวลาเกือบตีสอง คณะเชิญยิ้มก็มีอันต้องสลายตัว หลังจากเคลียร์แก๊งนายแบบให้เข้าสู่ที่พักได้เรียบร้อย สิปป์ศิลป์ก็จัดการลากกะเทยคอสตูมไปโยนไว้ในห้องนอนฝั่งซ้ายของบ้าน ก่อนจะพาตัวเองและไอ้ตากล้องมายังอีกห้องที่อยู่ตรงข้ามกัน ...บางทียอมเมาแล้วอ้วกตอนเช้า ดีกว่าไม่เมาแล้วต้องมาจัดการศพพวกมึงทีละคนนะ T__T
“เชี่ยเมต ไปอาบน้ำ!” นักเขียนย่นจมูกเมื่อพบว่าเพื่อนร่วมห้องพกพากลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งมาเป็นของแถม
“หึ” คนเมาซุกหัวลงกับหมอน ก่อนจะคว้าหมดข้างมาก่ายสบายใจ
“หมอนข้างกูจอง! เอามาเลย!” ถึงจะเมา แต่แรงควายยังมีเสมอต้นเสมอปลาย สิปป์ศิลป์แย่งหมอนข้างจนเหนื่อยและยอมแพ้ไปเอง จึงเข้าไปอาบน้ำอีกรอบ กะว่ากลิ่นหอมๆ ของตัวเองคงพอกลบกลิ่นเหล้าไปได้ไม่มากก็น้อย
หลังจากหายเข้าห้องน้ำไปครึ่งชั่วโมง นักเขียนสุดหล่อก็ออกมาพร้อมกลิ่นสบู่หอมฟุ้ง ตอนนี้คนเมาที่เริ่มฟื้นคืนสติมานั่งหัวแหมะกับขอบเตียง สิปป์ศิลป์ส่งเท้าข้างหนึ่งไปสะกิดไอ้ขี้เมาสองที คนโดนแกล้งทำหน้าหงุดหงิด ก่อนจะคลานเข้าห้องน้ำไปได้สำเร็จ
คนอาบน้ำเรียบร้อยกระโดขึ้นเตียงพลางหยิบสมาร์ทโฟนคู่ใจมานอนเล่น มีไลน์มาจากแนนนี่ประมาณสองหน้า เป็นการบ่นเรื่องที่ไม่รับโทรศัพท์อยู่สองประโยค นอกนั้นก็ฝากซื้อสารพัดของฝากประหนึ่งว่าจะเอาไปแจกคนทั้งตึก
ตุบ!!
โอ้ย!!
อดีตขี้เมาทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ซึ่งมีพื้นที่พอสำคัญผู้ชายตัวควายๆ สองคน แต่เพราะการกะระยะที่พลาดไปนิด แขนยาวๆ เลยฟาดไปโดนหน้าคนนอนอยู่ก่อนแล้วเต็มๆ
“กูขอโทษ!” เมื่อเห็นว่าหลังแหวนที่อยากจะมอบให้กะเทยประจัญบานบ้านข้างๆ กลับกลายเป็นประเคนให้เพื่อนรักแบบไม่ตั้งใจ เมตตาเลยรีบดึงหน้าของคนเจ็บมาดูใกล้ๆ ...ซึ่งใกล้ๆ ของเขาก็คือ...
บนตัก!
“แม่ง กูอุตส่าห์ลากมึงมาถึงห้อง ทรยศกูเหรอ ห๊า!” สิปป์ศิลป์ที่วันนี้มีเรื่องให้เจ็บตัวถึงสองครั้งร้องโวยวาย แม้จะถูกคนที่นั่งค้ำหัวจับใบหน้าไว้ แต่มือไม้ที่เป็นอิสระก็เริ่มสงครามหมอนได้ทันควัน
“โอ้ย! พ๊อ! กูขี้เกียจเก็บ!” ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ แต่กูขี้เกียจเก็บมากกว่า ไอ้พวกชอบทำลายข้าวของอย่างไอ้สิปป์นี่ สุดท้ายคนที่ต้องมาตามล้างตามเช็ดก็เป็นเมตตาทุกที
ทว่าคำห้ามของตากล้องสุดเซอร์ไม่เป็นผล พอเลื่อนมาจับแขนไอ้เด็กดื้อไว้ มันก็ใช้ขาถีบและดิ้นจนผ้าห่มร่วงไปกองกับพื้น เมตตาเลยต้องเปลี่ยนเป้าหมายจากแขนเป็นจุดอ่อนของไอ้สิปป์ นั่นก็คือ...เอว
“อ๊ากกกก ฮ่าๆๆ ปล่อยกู๊! ฮ่าๆๆๆ” คราวนี้ม้าพยศจำต้องอ่อนแรง ...จุดอ่อนของช้าน อยู่ตรงที่เอ๊วเอววว ฮ่าๆๆ โอย...พอเถอะ กูบ้าจี้....
“ยอมยัง?” คนคุมเกมถามเชลยที่หัวเราะจนน้ำตาไหล
“ยอมแล้วววว” พอเห็นว่าอีกคนยอมยกธงขาว เมตตาเลยยอมปล่อย หากไม่วายลากไอ้ตัวแสบไปแปะอยู่ด้านใน ก่อนตนเองจะตามเก็บหมอนและผ้าห่มที่กระเด็นไปทั่วห้อง คนต้นเรื่องนอนมองตาแป๋ว รอจนพ่อบ้านจำเป็นทิ้งตัวลงนอนข้างกันจึงร้องขอในสิ่งที่ต้องการ
“หมอนข้างง่ะ” ถ้าไม่มีอะไรให้ก่าย คืนนี้คงหลับได้ยาก ซึ่งเพื่อนสนิทอย่างเมตตาก็รู้... รู้ดีเสียด้วย
“ตอนนั้นก็ไม่มีหมอนข้าง ยังหลับได้เลยนี่”
‘ตอนนั้น’ ก็คือค่ำคืนหลังจากการเต้นแร้งเต้นกากลางสายฝน ที่สิปป์ข้อเท้าพลิกจนเดินไม่ไหว เลยต้องไปอาศัยห้องของเมตตาพักเป็นอาทิตย์ๆ เพราะอย่างน้อยการมีคนคอยดูแล ก็ดีกว่าการโขยกเขยกอยู่ในห้องคนเดียว ทว่าคืนแรกไม่ได้เตรียมตัวมานอนค้าง สิปป์ศิลป์เลยมีอาการ ‘อยากหมอนข้าง’ และทุรนทุรายอย่างหนัก เมตตาเลยเสียสละตนเองเป็นหมอนข้างให้มันไปโดยปริยาย
และนั่นเป็นการนอนกอดผู้ชาย เอ๊ย ให้ผู้ชายกอดครั้งแรกในชีวิตกู๊!
“บรึ๋ยยยย...ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับการกอดมึง!” สิปป์ทำท่าสยอง อีกคนเลย(แสร้ง)เสียอกเสียใจ
“ได้เค้าแล้วไม่รับผิดชอบ คนบ้า!” กะเทยจีนแดงคุณภาพต่ำทำสะบัดสะบิ้งได้น่าตบไม่น้อย อาจจะเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ยังคงหลงเหลือในเส้นเลือดหรืออะไรก็ตาม ที่ทำให้ตากล้องมาดขรึมดูอารมณ์ดีเกินสภาวะปกติไปมากโข
“อยู่กับพี่นพวันเดียว กลายพันธุ์เลยเหรอมึง” คนข้างๆ ทำตาโต ทำเอาคนตีบทสาวประเภทสองถึงกับเซ็ง
“มึงพูดถึงชื่อนี้ทำไม ดึกดื่นป่านนี้ เดี๋ยวก็โดนของหรอกมึง โบราณเค้าว่าไว้ อย่าพูดถึงเสือเมื่อเข้าป่า อยู่อัมพวาอย่าพูดถึงกะเทย”
แม้คนพูดจะพูดหน้าตาเฉย แต่คนฟังกลับหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดง “กร๊ากกกก มึงก็คิดได้เนอะ เชี่ยดีจริงๆ!”
เมตตายักไหล่น้อมรับคำชมกึ่งๆ ด่าเมื่อครู่ พลางล้มตัวลงนอน หากไม่ลืมโยนหมอนข้างให้เพื่อนร่วมเตียง พอคนติดหมอนข้างได้ของที่ปรารถนา ก็จัดแจงเอามาวางคั่นกลาง แล้วก็วาดขาพาดไปด้วยท่าประจำ นับหนึ่งไม่ถึงสิบเมตตาก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ
แม้จะเหนื่อยและรู้สึกมึนๆ ตกค้างจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่การข่มตาให้หลับก็กลายเป็นเรื่องยากสำหรับเมตตาในขณะนี้ เรื่องราวที่คิดค้างไว้เมื่อตอนหัวค่ำวกกลับเข้ามาในสมอง ...การใช้ชีวิตกับคนที่รัก...
ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดเรื่องนี้ ถึงจะมีแฟนมากี่คนๆ ก็ไม่เคยรู้สึกว่าอยากใช้ชีวิตร่วมกับใคร เขายังสนุกกับงาน พอใจในชีวิตโสด และยังไม่พร้อมจะมีภาระมาแบกเพิ่ม ในวันที่อายุเพิ่งผ่านพ้นเบญจเพส โลกใบนี้ยังกว้างใหญ่เกินกว่าจะหยุดอยู่ที่ใครสักคน
...แต่อยู่ๆ ความคิดนั้นก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน
‘ช่างมันเถอะ! ยังมีเวลาอีกเยอะสำหรับการคิดถึงเรื่องชีวิตคู่’ หลังจากสรุปกับตัวเองได้ก็พยายามปิดเปลือกตาได้สำเร็จ
กลิ่นหอมเย็นอ่อนๆ คล้ายดอกไม้สีขาวทำให้เมตตาผ่อนคลายลง อาจจะเป็นดอกมะลิข้างบ้าน หรือในแจกันหัวเตียง เมตตาไม่อาจรู้ได้ แต่มันใกล้จนสามารถฝังจมูกเพื่อสูดกลิ่นหอมนั้น
หอมเหมือนคืนที่ฝนตก...และมีใครสักคนมานอนข้างกันTBC.
//ลืมมม...ผมหรือยังครับแฟน... (ใส่ลูกคอเจ็ดชั้น)
กรุณาอย่าปาข้าวของใส่คนเขียนนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่เมตเหนื่อยจะเก็บนะเอ้อ!
โดนแซวจากหลังไมค์ว่าข่าวคราวเงียบหายไปสองสามปี...
บร้าาาา ก็ไม่ได้นานขนาดนั้นนนน (หรา??)
อ่ะแฮ่ม...เข้าเรื่องกันบ้าง!
ต้องขอโทษทุกคนที่ทำให้รอนานนะคะ
แต่ที่ไม่ได้เข้ามาบอกกล่าวอะไร เพราะยังไม่อยากพูดอะไรมาก
คือช่วงที่ผ่านมา เรากำลังจะลาออกจากงานค่ะ จะกลับไปอยู่บ้าน แล้วทำงานแถวๆ บ้าน
เลยต้องใช้เวลาเคลียร์งานที่ค้างอยู่ และทำเล่มใหม่ล่วงหน้าให้ทันก่อนจะออก
ใช้ชีวิตแบบคนบ้างาน เข้าเก้าโมง ออกสองทุ่ม ทุ่มเททุกสิ่งอย่างจนคนในกองฯ งง
เพราะไม่ได้บอกใครเลยว่าจะออก - -"
จนเมื่อวันอาทิตย์ ได้รู้ว่าสุดท้าย...กรูไม่ต้องออก เย้!!!
คืองานที่ใหม่ (ที่ไม่ชอบ) เค้าต้องการคนด่วน แล้วเราลาออกไม่ทัน
สรุปว่าที่บ้าพลังทำไป เอิ่ม...
แต่ก็ดีใจมาก เพราะยังสนุกกับงานปัจจุบันอยู่
และที่สำคัญ มันเป็นแรงบันดาลใจอันใหญ่หลวงสำหรับฟิคเรื่องนี้!!!
ต่อไปคงไม่ดองนานขนาดนี้อีก (มั้ง... ถ้าเจ้านายไม่บ้าสั่งงานเพิ่มนะ)
ตอนนี้หวังว่าคงชอบกันนะคะ
แล้วตอนหน้า เราไปเที่ยวอัมพวากันต่อค่ะ
//แจกจูบบบบบบบ
หัวข้อ: - GAYscale Magazine - กองบ(เ)ก(ย์)สุดป่วง! #แจ้งข่าววววว P.41 30/01/16 (อ่าน 349024 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก