Page 16 : เปิดใจ
หลังกลับมาจากงานแต่ง ทั้งเมตตาและสิปป์ศิลป์ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ราวกับเรื่องราวที่ใครบางคนเจ็บลึกในหัวใจเป็นภาพลวงของฤทธิ์เบียร์ แต่เปล่าเลย...เมตตาไม่เคยลืม ความรู้สึกของลูกโป่งใบหนึ่งที่แตกสลายไม่มีชิ้นดี กับใครอีกคนที่เหมือนจะยืนหันหลังให้กับความเจ็บปวดของเขา และหันกลับมายิ้มให้กันอีกครั้งในเช้าวันใหม่
เมตตารู้ว่าสิปป์ศิลป์เข้าใจทุกคำในคืนนั้น
แต่เขาก็รู้ว่า การทำตัวให้เหมือนเดิมคือทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเขาสองคน
“ราศีพฤษภ การงานราบรื่นดี มีผู้ใหญ่คอยอุปถัมน์ การเงินคล่องมือ แต่ระวังช่วงปลายเดือนอาจติดขัดเล็กน้อย ช่วงนี้ระวังมีปัญหากับเพื่อน ซึ่งอาจเกิดการผิดใจหรือกระทบกระทั่งกันโดยง่าย ส่วนความรัก ใครที่มีคนรักอยู่แล้ว ให้ระวังความเบื่อหน่ายที่จะนำไปสู่การเลิกรา บางคู่อาจพบกับรักครั้งเก่าที่จะนำความหวานชื่นมาให้”
บก.เอ้อ่านดวงรายเดือนจากนิตยสารอักษรย่อ ค.ส.ค.ส ที่แม่บ้านเพิ่งเอามาให้เมื่อเช้า ของแบบนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ อ่านไว้เพื่อเตรียมพร้อมชีวิตจะเป็นการดีที่สุด
“แม่นมั้ยพี่” เมตตาเอ่ยถาม เจ้าของดวงส่ายหน้าช้าๆ
“ทำไมอ่ะ” ตากล้องยังซักต่อ
“มันไม่เห็นพูดถึงคนไม่มีแฟนเลยนี่หว่า ก็เลยไม่รู้ว่ามันแม่นมั้ย” สาวโสดโอดครวญ ถ้าปีนี้ไม่มีเหยื่อมาแต่งด้วย มันจะเป็นการก้าวเข้าสู่ปีที่ 40 อย่างโดดเดี่ยวเลยทีเดียว “มีใครอยู่ราศีนี้อีกมั้ยอ่ะ”
สมาชิกเกย์สเกลมองพร้อมกันที่สิปป์ศิลป์ ผู้เกิดหลังบก.เอ้เพียงหนึ่งวัน (แต่ห่างกันหลายทศวรรษ) เจ้าของราศีพฤษภทำหน้าเหรอหรา กูทำงานของกูอยู่ดีๆ ก็มาแช่งให้กูเลิกกับแฟนเว้ยเฮ้ย!
“แกทะเลาะกับไอ้เมตหรือเปล่า” สิ่งที่บก.ถามทำเอาเมาส์หยุดทำงานกระทันหัน
“กำลังจิ้นอะไรอีกเนี่ย” คนถูกถามทำเสียงเบื่อหน่าย บก.สาวโสดเลยเดินมาโบกหัวไปทีด้วยความหมั่นไส้
“ฉันไม่ได้จิ้น! ก็ดวงมันบอกว่า ‘ระวังมีปัญหากับเพื่อน’ แล้วเพื่อนแกก็ไอ้เมตไม่ใช่หรือไง” คราวนี้คู่กรณีอีกคนถึงคราวเดือดร้อนด้วย เมื่อบทเทศน์ยาวเหยียดถึงวิธีรักษาความสัมพันธ์กำลังถูกร่ายเคล้าบรรยากาศในกองบก.
“....มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกัน แกน่ะใจร้อนไอ้สิปป์ ไอ้เมตมันยอมแกตลอด เพื่อนดีๆ หายากนะรู้มั้ย หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกั....”
Rrrrrrrrrrrrr…
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสิปป์ศิลป์ส่งเสียงขัดจังหวะแร็พของบก. เหมือนรู้งาน นักเขียนเลยหยิบออกมารับแล้วถือโอกาสเดินชิ่งออกไปคุยนอกห้องอย่างเนียนๆ ปล่อยให้เคราะห์กรรมตกอยู่กับตากล้องเพียงลำพัง
“โอเคพี่...เข้าใจแจ่มแจ๋ว ผมจะนำคำสั่งสอนของพี่ไปใช้อย่างเคร่งครัด ไม่ต้องเทศน์ โอเคนะครับ” เมตตายกสองมือขึ้นห้าม เมื่อท่านบก.ทำท่าจะพูดต่อ
“ดีๆ ...ไอ้ที่ตึงๆ กันอยู่นี่ก็เลิกซะนะ” ตากล้องแอบสะดุ้งกับคำพูดลอยๆ นั้น พลางนึกในใจว่า พี่เอ้แม่งเลี้ยงกุมารทองแน่นอน
ชีวิตยามบ่ายของพนักงานคอกเป็นอะไรที่ทรมานเกินบรรยาย นอกจากความง่วงที่เข้าจู่โจมแบบไม่ทันให้ตั้งตัวแล้ว ความหิวแบบระบุชนิดอาหารไม่ได้ก็เป็นอีกตัวการที่ตามมาหลอกหลอนกันอย่างไม่หยุดหย่อน ราวกับมีมัจจุราชจัดการอาหารกลางวันไปแบบไม่ให้เรารู้ตัว เหลือไว้เพียงเสียงโครกครากของกระเพาะให้ฟังเสนาะหู
“เย็นนี้ไปจัด ‘คิงคอง’ กันเหอะ” พี่พุดฝ่ายบัญชีผู้ไม่ค่อยมีบทบาทในเรื่องเอ่ยชวนสมาชิกไปสวาปามร้านบุฟเฟต์ชื่อดังแถวบริษัท
“น่าสน” เมตตาออกความคิดเห็นสั้นๆ ตามสไตล์
“ตังค์ไม่มี แต่ถ้ามีใครรูดบัตรให้ก่อนก็โอเค” พี่เก็ตตะโกนออกมาจากไหดองส่วนตัว
“ชวนพี่เป็ดกับน้องจีไปด้วยสิ” บก.เอ้หาทางเพิ่มสมาชิก
ทุกคนตกลงกันหมด เหลือแต่นักเขียนที่ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือคนเดียว “อ่าว...สิปป์ไม่ไปเหรอ”
“อ๋อ...เย็นนี้มีนัดกับแฟนครับพี่”
บก.เอ้ลุกขึ้นแล้วพูดเสียงดัง “แฟนแกก็ไป แล้วแกนัดกับใครวะ??”
อ่า...มันไม่ง่ายเลย ที่จะหยุดจินตนาการของสาววายได้ !!!
พอเพลงชาติรอบเย็นขึ้น พนักงานเกย์สเกลก็เก็บของกันพรึบพรับในหนึ่งนาที แล้วจรลีออกไปในพริบตาเดียว ไม่เว้นแม้แต่บก.หุ้นส่วนบริษัท จนน่าสงสัยว่า จริงๆ แล้วบก.เอ้ถูกส่งตัวให้มาทำลายบริษัทแทนหรือเปล่า
วันนี้สิปป์นัดกับแนนนี่ที่ร้านอาหารเกาหลีเล็กๆ ไม่ไกลจากออฟฟิศ เลยไม่ต้องรีบเดินทางมากนัก ตอนแรกว่าจะไปนั่งเล่นที่ร้านบุฟเฟ่ต์กับเพื่อนๆ ก่อน แต่พอรู้ว่านับหัวคิดตังค์ตั้งแต่ก้าวเข้าร้านเลยยอมนั่งเล่นอยู่บริษัทแทน
เสียงข้อความจากไลน์ร้องขึ้นขณะที่ไอโฟนเครื่องประจำกายเสียบแบตฯ อยู่บนโต๊ะ เป็นข้อความมาจากกรุ๊ปของออฟฟิศ ซึ่งคนที่ส่งก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากสาวใหญ่วัยกลางคน พี่เอ้ส่งภาพ...ความวุ่นวาย เอ่อ ขอใช้ว่า –ความฉิบหาย - จะบรรยายได้ดีกว่า มาให้ดู สภาพโต๊ะที่ประเมินด้วยสายตานั้นมีถาดอาหารสดอยู่ประมาณยี่สิบถาด ไม่รวมที่กำลังปิ้งอีกสองเตา ทั้งหมดวางระเกะระกะทับซ้อนกันดูมีเลเยอร์เหมือนงานอาร์ต ถัดขึ้นมาในภาพเป็นสมาชิกที่อัดแน่นเพราะพยายามเข้าเฟรมพร้อมการโชว์อาวุธอย่างตะเกียบ ช้อน บ้างก็คีบกุ้งตัวโตขึ้นอวด สิปป์ศิลป์มองภาพนั้นแล้วก็ขำออกมาอยู่คนเดียว
‘เอากุ้งใส่ถุงมาให้ด้วย’ นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความส่งไป และไม่นานสมาชิกในนั้นก็ตอบกลับมา
‘อยากกินก็มาเองเบย’ พร้อมสติกเกอร์ตัวการ์ตูนทำหน้างอนอย่างน่าหมั่นไส้ คนส่งคือตากล้องคู่หู
‘ผู้ชายในไลน์อย่าจีบกัน!’ ขาใหญ่ในกลุ่มพิมพ์เข้ามาทันควัน
‘งั้นผู้ชายนอกไลน์จีบกันได้ใช่ป่ะ’ อันนี้มาจากพี่เป็ด และสิปป์ศิลป์เดาได้ว่ามันคงมีเสียงฮิ้วฮ้าวตามมาเป็นลูกคู่อีกระลอกใหญ่
Rrrrrrrrr….
“ออกมายัง” สิปป์รับโทรศัพท์ด้วยคำถาม ปลายสายบอกว่าถึงร้านแล้ว และส่งไลน์ไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อนว่ากำลังเดินทาง ทำให้นักเขียนกุลีกุจอไปโบกมอไซค์หน้าออฟฟิศเพื่อไปยังที่หมายโดยเร็ว
“ขอโทษคร๊าบบบบ” คนผิดเดินโฉบมาที่โต๊ะ แถมยิ้มหวานจนตาหยี
คนรอทำหน้างอนเล็กน้อย ก่อนจะโบกมือปัดๆ เป็นเชิงว่าไม่ถือสาอะไร
“วันนี้ที่ออฟฟิศไปกินคิงคองกัน มีการส่งรูปมาเยาะเย้ยด้วยอ่ะ” สิปป์ศิลป์เล่าอะไรเรื่อยเปื่อยเหมือนที่เคยทำ ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ “พี่เป็ดแกออกตัวแรงมากหลังจากประกาศว่าคบกับน้องจีเนี่ย น่าหมั่นไส้สุดๆ”
“อิจฉาก็บอกมาเถอะ” หญิงสาวแอบขัดคนขี้โม้เล็กน้อย
“จะอิจฉาทำไม อ่ะโด่ แล้วนี่วันนี้พี่เอ้อ่านดวงให้ฟัง ตลกโคตร ราศีพฤษภมีดวงจะเลิกกับแฟน ฮ่าๆๆๆ”
“เออ...ตลกจริงๆ ด้วย” ต็อกโบกีที่สิปป์แอบเรียกมันว่าพาสต้าเกาหลีมาเสิร์ฟ บทสนทนาจึงหยุดลงชั่วขณะ ก่อนแนนนี่จะพูดต่อ “ตลกมาก ตัวเองจะเลิกกะพี่เมตเหรอ ฮ่าๆๆๆ”
“ทำไมผู้หญิงเดี๋ยวนี้มันชอบให้ผู้ชายรักกันนัก ฮือ...ฮือ..” ชายผู้ถูกจิ้นคร่ำครวญ
“บ้าเหรอ เค้าล้อเล่น! แต่สิปป์ลองคิดดีๆ เถอะ เค้ายังรู้สึกเลยว่าตัวเองรักพี่เมตมากกว่าเค้าอีก” คนพูดตักอาหารเข้าปากไปด้วย น้ำเสียงเป็นปกติจนสิปป์แอบเดาไม่ถูกว่าคิดอะไรอยู่
“คิดอะไรอย่างนั้น เพื่อนก็เพื่อน แฟนก็แฟน มันเหมือนกันที่ไหน” อาหารของสิปป์มาถึง แต่อารมณ์อยากกินกลับหายไปหมดแล้ว
“อ่อ...เพราะยังไงก็ต้องรักเพื่อนมากกว่าใช่ม๊า” หญิงสาวฝั่งตรงข้ามแซวยิ้มๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่าทางจริงจัง “สิปป์...ยังจำคำที่เราเคยบอกกันได้มั้ย แนนยังคิดเหมือนเดิมนะ ...ถ้าวันไหนเจอคนที่รักจริงๆ ก็ไปเถอะ”
สิปป์ศิลป์ยิ้มรับ และไม่พูดเรื่องนี้อีกจนแยกย้ายกับแนนนี่กลับบ้าน
…………. Gayscale Magazine………….
มีไม่กี่ครั้งที่เขาก้าวเข้า ‘Conversation’ เพียงลำพัง สิปป์ศิลป์เลือกโต๊ะริมหน้าต่างชั้น 2 เป็นที่นั่ง คืนนี้เขาไม่มีอารมณ์กลับบ้าน อยากใช้ชีวิตท่ามกลางผู้คน แต่ก็เกลียดความวุ่นวาย จุดหมายถึงเบนมาที่นี่แทนที่จะเป็นร้านเหล้าสักแห่งในเมือง
“เจ้าเมตไปไหนล่ะ” เจ้าของร้านยิ้มละไมทักทายอย่างคุ้นเคย ตามด้วยเสียงสดใสของเด็กหญิงตัวน้อยที่ยังพูดไม่เป็นภาษา สิปป์โบกมือทักทายผู้เป็นดวงใจของเจ้าของร้าน เด็กน้อยทำท่าเขินอาย แต่ก็สะท้อนรอยยิ้มในแววตา
“มันไปกินบุฟเฟต์กับที่ออฟฟิศฮะ ผมเบื่อๆ เลยมานั่งคนเดียว กะจะชวนสาวน้อยไปเดทด้วยสักหน่อย”
เจ้าของร้านเปลี่ยนท่าทีแกล้งทำเป็นขึงขังพร้อมเสียงเข้ม “อะแฮ่ม! ถึงเป็นเอ็งข้าก็หวงนะโว้ย ไปนั่งที่เลย เดี๋ยวให้เด็กเอากาแฟไปเสิร์ฟ”
ผู้มาเยือนหัวเราะด้วยความสนุกสนาน สาวน้อยที่ไม่รู้อิโหนอิเหน่ก็หัวเราะตาม พาเอาคนเป็นพ่ออดหัวเราะไปด้วยไม่ได้ นี่คือบรรยากาศที่หลอมรวมกับกลิ่นหอมเข้มของกาแฟ อันเป็นเสน่ห์ของ ‘Conversation’ ที่เขาหลงใหล
ขณะเดินขึ้นไปประจำที่ นักเขียนนอกเวลาก็ไม่ลืมหยิบหนังสือที่วางเรียงอยู่บนชั้นไปด้วยเล่มหนึ่ง คราวนี้เป็นนวนิยาย ....เขาอ่านนิยายครั้งสุดท้ายเมื่อไรกันนะ? หรือจริงๆ แล้วเขาควรจะถามใหม่ว่า ตนเองอ่านหนังสือเล่มสุดท้ายเมื่อไร? เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหนังสือที่เขาซื้อเล่มล่าสุดคืออะไร และทำไมอยู่ๆ เขาก็ห่างหายจากกิจกรรมที่เคยคิดว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยฟื้นฟูชีวิตและจิตใจไปเสียเฉยๆ
“สตรอเบอร์รี่คาปูชิโน่เย็นค่ะ” เมนูแปลกปรากฏบนโต๊ะ สิปป์ละจากความคิด และเอ่ยขอบคุณเบาๆ ขณะจ้องมองกาแฟคาปูชิโน่ ที่ด้านล่างเป็นสีชมพู
ไม่น่าอยากลองของแปลกเลยกู...แม้จะนึกในใจอย่างนั้น แต่มือเรียวก็ยกแก้วขึ้นมาจรดริมฝีปาก สัมผัสแรกคือรสขมอ่อนๆ ของกาแฟ ก่อนจะตามด้วยรสหวานเหมือนนมเย็นที่มาจากสีชมพูด้านล่าง รวมๆ แล้วเป็นรสชาติที่ไม่น่าเกลียดอะไร แต่ถ้าไม่ลองก็คงดีกว่า
หลังเค้กกล้วยหอมมาเสิร์ฟเป็นอย่างสุดท้าย สิปป์ศิลป์ก็จมตัวเองในตัวอักษรบนหนังสือ และค่อยๆ เอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนลงบนเก้าอี้ทรงกลมที่ปูด้วยเบาะนุ่ม บางคราวก็ลุกขึ้นมาจดอะไรยุกยิกลงในสมุดโน้ตส่วนตัว อันเป็นนิสัยดั้งเดิมตั้งแต่ตอนเรียนมหา’ลัย
เนิ่นนานที่หนังสือในมือดึงชายผู้นั่งโต๊ะริมหน้าต่างในหลุดจากโลกรอบกาย จนใครคนหนึ่งปรากฏตัว
“นกดวงจันทร์?” เสียงคนคุ้นเคยทำเอาสิปป์ศิลป์สะดุ้ง
“มึงมาได้ยังไงเนี่ย” หนอนหนังสือกระถดตัวนั่งให้เรียบร้อยขึ้น ในขณะที่ผู้มาใหม่ทิ้งตัวเองลงบนเก้าอี้ชนิดเดียวกันในฝั่งตรงข้าม
“เรื่อง’กู๊” น้ำเสียงยียวนในคำตอบว่า ‘เรื่องของกู’ กระตุกอวัยวะเบื้องล่างของคนฟัง จนอยากจะฝากรอยเท้างามๆ ให้สักคู่
พอเห็นคนถามทำหน้าเหมือนอยากฆ่าคน เมตตาจึงต้องเปลี่ยนคำตอบใหม่แต่โดยดี “ลืมกุญแจบ้าน เข้าบ้านไม่ได้อ่ะ”
“แล้ว?”
“ก็ฝากกุญแจไว้ เลยมาเอา” เจ้าของกาแฟร้อนตอบแบบไม่ยี่หระ ผิดกับหน้าตาที่เต็มไปด้วยคำถามของคนฟังอย่างยิ่ง
“เดี๋ยวนี้มึงฝากกุญแจไว้กับร้านกาแฟเหรอวะ เดี๋ยวเด็กพม่าก็ไปยกเค้าหรอก”
คนที่โดนกล่าวหาว่าฝากบ้านไว้กับพม่ายักคิ้วยียวน “ใครว่ากูฝากไว้ที่ร้าน กูฝากไว้ที่มึงต่างหาก!”
เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว? นั่นไม่ใช่ประเด็น เรากำลังถูกหลอกล่อให้หลงกล เพราะประเด็นคือ “มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ที่นี่”
มีเพียงเสียงหัวเราะอย่างเป็นต่อ แต่ไร้ซึ่งคำตอบ เมื่อคนถูกถามเปลี่ยนเรื่องรวดเร็วเสียจนอีกคนตามไม่ทัน “หนังสืออะไรวะ”
“อ่อ...นิยายของคนที่เขียน ‘กล่องไปรษณีย์สีแดง’ อ่ะ”
ตากล้างวางแก้วกาแฟร้อนลง แล้วเปลี่ยนเป็นหยิบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมาแทน
“ ‘เพื่อนสนิท’ อ่านะ?”
“นั่นมันชื่อหนัง แต่หนังสือมันชื่อ ‘กล่องไปรษณีย์สีแดง’”
“เออๆ ไหนขอตัวอย่างสักประโยคซิ เหตุผลที่ควรอ่านหนังสือเล่มนี้” เป็นธรรมเนียมระหว่างเขากับสิปป์ศิลป์ เมื่อใครคนหนึ่งบอกว่าหนังสือเล่มนั้นเล่มนี้น่าอ่าน จะต้องยกประโยคโดนๆ ในเล่มมาชักจูงให้อีกคนอยากอ่านให้ได้
นักเขียนพลิกสมุดโน้ตรัวๆ ก่อนจะเปิดหน้าหนึ่ง แล้วยื่นให้ตากล้อง
“...ความทรงจำที่ดีจะช่วยปลอบประโลมวันคืนแห่งการพลัดพรากลงได้
มิเช่นนั้นแล้วเราจะทนทานกับความรู้สึก ‘ตราบชั่วชีวิต’ ได้หรือ
กับผู้คนมากมายบนโลกใบนี้ มีไม่กี่คนเท่านั้นที่เราจะได้พบและได้รู้จัก
และเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะให้เรารัก
จงเก็บความรักนั้นไว้ในใจตลอดไป...”เมื่ออ่านจบ เมตตาก็เงียบไปจนอีกคนสังเกตได้ สิปป์ศิลป์ปล่อยให้เวลาแห่งความเงียบงันโลดแล่นระหว่างเขาสองคนโดยไม่ทักท้วง ก่อนจะเป็นเมตตาเองที่เอ่ยออกมา
“มึงเป็นอะไรป่าว” เพราะปกติสิปป์ศิลป์ไม่อ่านนิยายรัก เว้นแต่ตอนมีเรื่องไม่สบายใจ
คนถูกถามเอนตัวลงบนเก้าอี้ สายตาจับจ้องอยู่กับเพดานที่ตกแต่งเป็นดวงดาวระยิบระยับ “อืม...นิดนึง”
“เพราะกู?”
“ไม่ใช่หรอก....จริงๆ ก็...มีส่วนนิดนึง”
“เกี่ยวกับแนนนี่ด้วยใช่มั้ย” เมตตารู้สึกเหมือนกำลังเล่น ‘อะไรเอ่ยยี่สิบคำถาม’ แบบที่พวกเขาและกลุ่มเพื่อนชอบเล่นกันตอนมหา’ลัย เป็นเกมที่ให้คนหนึ่งคิดถึงอะไรก็ได้ไว้ในใจ แล้วคนที่เหลือต้องถามว่าเป็นของประเภทนั้นนี้ใช่หรือไม่ โดยถามได้ทั้งหมดยี่สิบข้อ ใครทายได้ก่อนชนะ
“อืม...แนนนี่ มึง กู”
“สมการไม่น่าคิดเลยนะ....เมื่อเย็นแนนนี่พูดเรื่องความสัมพันธ์กับมึง?”
“ความสัมพันธ์ของมึงกับกู และกูกับเค้า” คนกุมคำตอบแก้ให้ใหม่
“แล้ว....”
“ขอโทษนะคะ อีกสิบนาทีร้านจะปิดบริการแล้ว ขออนุญาตเช็กบิลนะคะ” พนักงานของร้านเดินขึ้นมาหาด้วยท่าทีนอบน้อม เมตตาเหลือบมองนาฬิกา อีก 10 นาทีเที่ยงคืน จริงๆ เขาออกจากร้านปิ้งย่างตั้งแต่สามทุ่ม แต่กว่าจะรู้ว่าไอ้คนที่ตามหามันอยู่ที่ไหน เวลาก็ผ่านไปเกือบห้าทุ่มแล้ว
“คืนนี้ไปนอนบ้านกู” พูดจบก็หันหลังลงไปจ่ายเงินด้านล่าง ทิ้งประโยคคำสั่งไว้กับอีกคนที่จำใจเดินตามลงไป...จนได้
สิปป์ศิลป์ควานหากุญแจสำรองให้เจ้าของบ้าน หลังจากไขเข้ามาเรียบร้อย ผู้มาเยือนก็พุ่งไปยังตู้เสื้อผ้า รื้อเอาชุดที่ตัวเองเคยทิ้งไว้ออกมา แล้วหายเข้าไปในห้องน้ำด้านนอกอย่างเคยชิน ทิ้งให้เจ้าของบ้านตัวจริงเล่นกับแมวครู่ใหญ่
เมตตานั่งดูทีวีอยู่ ในขณะที่อีกคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แขกของบ้านทิ้งตัวแหมะที่โซฟาข้างกัน นานพอสมควรที่ไม่ได้มาบ้านหลังนี้ มีความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยที่หน้าต่าง ม่านสีอ่อนที่พลิ้วไปกับลมนั่นคือคำตอบ
“แม่กูส่งมาให้ มีผ้าปูโต๊ะกับผ้าคลุมทีวีลายเดียวกันด้วย” สิปป์ศิลป์มองตามยังตำแหน่งดังกล่าว แต่ไม่พบผ้าที่ว่า แน่นอนว่าคนอย่างเมตตา แค่ยอมแขวนผ้าม่านก็นับว่ายอมเปลี่ยนแปลงมากมายแล้ว
“ตกลงยังไงต่อ แนนนี่พูดอะไรวะ” อีกคนเข้าเรื่องเร็วจนตามไม่ทัน คนที่ยังไม่ทันได้เตรียมใจเลยเงียบไปสักพัก เพื่อประมวลถ้อยคำ
“เค้าบอกว่า เหมือนกูรัก...เพื่อน มากกว่าเค้า” คนเล่าจงใจเปลี่ยนชื่อของคนที่ถูกกล่าวถึงเป็นคำว่า เพื่อน แทน
“น้อยใจล่ะสิ มึงชอบทำเหมือนไม่แคร์เค้าอ่ะ” คนฟังตอบรับตามความเห็น ในมือถือรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อย
“คงงั้น แต่เค้าพูดแบบหน้าตาเฉยมากเลยนะ”
“แฟนมึง มึงน่าจะรู้นิสัยดี” ถ้าสิปป์จะสังเกตอะไรสักนิด คงเห็นว่าแววตาของคนพูดวูบไหวและล่องลอยไปไกล “คนบางคนก็ไม่ต้องแสดงออกว่าเจ็บหรอก ถ้าเจ็บน่ะ”
“ก็จริง...แล้วเค้าก็บอกว่า เค้ายังคิดเหมือนเดิม ถ้าเจอคนที่รักจริงๆ ก็ไปเถอะ”
อยู่ๆ แมวของเมตตาก็กระโดดขึ้นมาบนตักของคนพูด สิปป์ศิลป์ผู้ไม่นิยมแมวเลยเผลอผลักสิ่งมีชีวิตบนตัวออก แล้วกระโดดไปนั่งโซฟาเดียวกันเจ้าของบ้านทันที
เมตตาเขยิบไปชิดโซฟาอีกด้านให้คนกลัวแมวนั่งได้พอดี แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังอึดอัดเล็กน้อยสำหรับผู้ชายสองคน แต่บทสนทนาก็ยังไม่หยุด “แสดงว่าที่มึงบอกว่าไม่ได้รักเค้านี่ก็เรื่องจริงดิ่?”
“ก็ไม่ใช่ไม่รัก คือมึงเข้าใจมั้ย กูกับเค้าไม่ได้เริ่มต้นกันด้วยการตกหลุมรัก เราคบกันเพราะรู้สึกว่า คนนี้น่าสนใจดี ลองดูก็ได้”
สิปป์หลบตัวเข้าหาเมตตา เมื่อเจ้าเหมียวทำท่าจะกระโดดมาหาอีกรอบ เมตตาเลยจัดการไล่ไอ้ตัวป่วนออกไป ทว่ามันก็ยังอยู่ที่เดิม ดีที่ว่ายอมนอนนิ่ง ไม่ระรานเหมือนเมื่อครู่
หลังทำให้แมวสงบ เจ้าของบ้านเลยถามต่อ “แล้วตอนนี้รู้สึกยังไง”
“ก็เหมือนเดิม เค้าก็ยังเป็นคนที่น่าสนใจ”
“...แต่ก็ยังไม่รัก? ไอ้เชี่ย!! แล้วมึงรั้งเค้าไว้ทำไม” อีกคนถามทันควัน
คราวนี้คนถูกถามหยุดคิดนิดหนึ่ง “กูไม่ได้รั้ง กูคิดว่าแค่ความรู้สึกที่มีให้กันเนี่ย มันจะเพียงพอสำหรับความสัมพันธ์ ....แต่มันก็ไม่”
ได้ยินคำตอบดังนั้น เมตตาก็ลอบถอนหายใจ แม้ไม่อยากยอมรับ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าแอบดีใจลึกๆ กับสิ่งที่ได้ยิน
“แล้วมึงเจอคนที่รักจริงๆ หรือยัง” คนถามพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ แม้จะหวั่นใจกับคำตอบมากมาย
ในขณะที่คนหนึ่งกำลังสะกดใจรอฟังคำตอบ อีกคนก็รวบรวมความกล้าในการพูดมันออกมา เนิ่นนานกว่าคำๆ หนึ่งจะผ่านพ้น
“ยัง...”
“จริงเหรอ? มึงแน่ใจนะ?”
พอโดนคาดคั้นอย่างนั้น ความหวาดกลัวบวกกับความอัดอั้นในใจก็เร่งเร้าให้พูดความจริง “จริงๆ ก็มี...แต่มันผ่านไปแล้วล่ะ ตอนนี้กูไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว”
“ใคร ทำไมกูไม่รู้อ่ะ”น้ำเสียงที่แข็งขึ้นนิดหนึ่งของคนถาม ทำเอาสิปป์ศิลป์ที่ใจแป้วอยู่แล้วยิ่งแป้วขึ้นไปอีก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามตอบ แม้ความทรงจำในวันวานจะบีบรัดจนหัวใจเจ็บร้าว
“มึงไม่รู้จริงเหรอ”
“จริงดิ่วะ ตอนไหน มหา’ลัยเหรอ” เมตตาไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไร แต่เขาควบคุมความโกรธที่ผสมปนเปกับความน้อยใจนี้ไม่ได้ ยิ่งอีกคนตอบรับว่า “ใช่” โลกของเขาก็ยิ่งใกล้สลาย
“ใคร??”
สิปป์ศิลป์เก็บกั้นความกลัวอย่างยากเย็น เมื่อรู้ตัวอีกที น้ำตาอุ่นๆ ก็ไหลอาบหน้า
“....มึงไง”
เขาเตรียมใจรับฟังชื่อใครสักคน แล้วโวยวายปนน้อยใจว่าทำไมถึงไม่เคยบอกกัน จบท้ายด้วยการงอนนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็หาย
แต่กลับกลายเป็นได้รู้ว่า เขาคือไอ้โง่...ที่ไม่เคยรู้เลยว่าคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดรู้สึกยังไงกับตัวเอง
จนวันที่มันสายไปแล้ว....
TBC.
เค้ามาแล้วนะตัวเอ๊งงงงงง
หนังสือที่สิปป์ศิลป์อ่านชื่อ "นกดวงจันทร์" ของคุณ อภิชาติ เพชรลีลา ค่ะ
บทที่ตัดมาเป็นส่วนหนึ่งของเรื่อง ใครสนใจไปหาอ่านได้นะคะ (ได้ได้ค่าโฆษณานะ 555555)
ขอเมาท์หน่อยว่า ตอนนี้เป็นตอนที่เขียนยากมาก เขียนแล้วก็ไม่เอาอยู่หลายรอบ
ครึ่งบนผ่าน ครึ่งล่างแก้ ครึ่งล่างผ่าน ครึ่งบนแก้ วนกันอยู่อย่างนั้น
เพราะอยากให้เข้าใจความรู้สึกของเมตตาและสิปป์จริงๆ แต่โดยส่วนตัวก็รู้สึกว่ายังสื่อออกมาไม่ได้ดั่งใจเท่าไร
เมตตา คือความรู้สึกของคนที่เข้าใจอะไรๆ ในวันที่มันสายเกินไป
ส่วนสิปป์ศิลป์ คือคนที่กำลังสับสนระหว่างความรักกับคนรัก
เพราะฉะนั้นอารมณ์มันเลยก้ำกึ้งระหว่างเสียใจกับเสียดาย มันจะอึนๆ หน่วงๆ
เหมือนคนจะร้องไห้แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าขนาดนั้น แต่จะให้ยิ้มก็ยิ้มไม่ออก
การตัดจบ และถ้อยคำที่สะเทือนใจก็ยังไม่พีคเท่าที่ควร (ถือโอกาสวิจารณ์งานตัวเองเลยละกัน แฮ่)
สัญญาว่าตอนต่อๆ ไปจะพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้น ให้ได้ดั่งใจตัวเองซะที
และไม่อัพช้าขนาดนี้นะคะ (หรอออออออ?)
สุดท้ายนี้ อย่าเพิ่งลืม gayscale กันเน้อ
ม๊วฟฟฟฟ
หัวข้อ: - GAYscale Magazine - กองบ(เ)ก(ย์)สุดป่วง! #แจ้งข่าววววว P.41 30/01/16 (อ่าน 347990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก