Page 23 : ฟรีแลนซ์
หากถามว่าอาชีพตากล้องประจำที่ทำอยู่ทุกวันนี้ ทำให้ชีวิตพอกินพอใช้มั้ย... จริงๆ ก็พออยู่ได้ เหลือเงินเก็บนิดหน่อยตามประสาพนักงานออฟฟิศทั่วไป แต่ด้วยความอยากมีอยากได้ โดยเฉพาะเลนส์ที่งอกขึ้นมาแบบไม่รู้จบ ทำให้เมตตาต้องขวนขวายหางานนอกมาประทังทั้งชีวิตและความฝัน การรับงาน “ฟรีแลนซ์” จึงเป็นคำตอบที่ดี เพราะนอกจากจะได้เงินเพิ่มแล้ว บางครั้งก็ยังได้เพิ่มพูนเทคนิคใหม่ๆ และต่อเติมประสบการณ์ดีๆ อีกด้วย
“เสาร์นี้กูไปถ่ายงานกับพวกพี่ๆ เนปจูนนะ” เมตตาเปิดปฏิทินในมือถือเพื่อตรวจสอบตารางงาน ก่อนจะบอกกับคนที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามกัน
“รับฝิ่นตลอดนะมึงอ่ะ” สิปป์เอ่ยแซวเพื่อนสนิท ‘รับฝิ่น’ คือการรับงานฟรีแลนซ์เล็กๆ น้อยๆ นอกเวลางาน
คนถูกแซวยักคิ้วกวน “รีบเก็บตังค์ไปขอมึงไง”
“ถุย!! พร้อมเมื่อไรบอก เดี๋ยวกูเก็บกระเป๋าหนีตามมึงเลยชิลๆ” อีกคนตอบกลับแบบไม่ยี่หระ แต่พอเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของคนฟังแล้วต้องรีบแก้ “เฮ่ยๆๆ กูพูดเล่น ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย”
“นึกว่าจะแน่ หึหึ” รอยยิ้มร้ายปรากฏมุมปาก สิปป์ส่ายหัวพรึด ...ไม่ๆๆ กูไม่แน่ กูแพ้ปอสี่!
“เออ… แล้วไปที่ไหนอ่ะ” นักเขียนรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนหัวใจจะสั่นไหวไปมากกว่านี้
เมตตากดโทรศัพท์ แล้วยื่นหน้าจอให้คนถามดู “พัทยา...”
พี่เก็ตเพิ่งมาถึงออฟฟิศ เมื่อเห็นว่างานที่ต้องแก้ยังมาไม่ถึงโต๊ะ เลยถือโอกาสเดินออกไปหาอะไรกินรองท้องนิดหน่อย เสียงเพลงที่ดังผ่านหูฟังอยู่เป็นนิจถูกปิดลงชั่วขณะ อย่างน้อยก็ในช่วงที่เดินอยู่ริมถนน เพราะไอ้เด็กบางคนเคยขอร้องแกมบังคับว่า ถ้ายังอยากมีชีวิตจนถึงแก่ ก็ปล่อยให้หูตัวเองได้ฟังเสียงรถราที่มันอาจจะพุ่งเข้ามาบ้าง ร่มสีดำคันใหญ่ถูกกางให้ร่มเงาอยู่เหนือศีรษะ เช้าวันนี้แดดแรงไม่ต่างจากเที่ยงวัน และเก็ตก็ไม่แคร์หากใครจะหาว่ากางร่มอย่างกับผู้หญิง ...ก็กูร้อน!
เดินออกจากออกฟิศได้ไม่ถึงห้าก้าว อยู่ๆ ร่มในมือก็ถูกใครบางคนแย่งไปครอบครอง กราฟิกแห่งเกย์สเกลหยุดเดิน ก่อนจะหันมาทำหน้านิ่งใส่ไอ้ตัวป่วนที่ยืนเลิกคิ้วทำหน้ายียวนอยู่ข้างๆ
“ร้อน” เด็กฝึกงานตัวโย่งเปรยกับลมกับฟ้า
“แล้ว?” คนแก่กว่าส่งเสียงเป็นคำถาม ...แล้วเรื่องอะไรที่มึงต้องมาแย่งร่มกู?
เด็กแสบทำหน้าหงอย “ไม่สบายด้วย”
“แล้ว?”
“ขออยู่ในร่มด้วยไม่ได้เหรอ”
พี่เก็ตถอนหายใจ “เออๆ!”
จริงๆ แล้วการมีไอ้คนข้างๆ มาเป็นผู้ช่วยก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด ปันเป็นเด็กหัวไว พูดอะไรไปก็จำได้หมด จนบางทีเขาก็นึกหมั่นไส้ ตอนที่เขาอายุเท่ามัน เขาต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้ทุกอย่าง อยากจะเข้าไปฝึกงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ ฝีมือก็ไม่ได้ดีเด่ แถมยังหัวช้า ต้องอาศัยการทำซ้ำๆ หลายครั้งถึงจะจำได้
“พี่ๆ อันนี้อร่อยมั้ยอ่ะ” คนในห้วงความคิดชี้มือไปยังข้าวมันไก่ที่วางเรียงใส่กล้องไว้หน้าร้าน
“ไม่รู้ ไม่เคยกิน” เก็ตตอบตามจริง แม้จะอยู่มาหลายปี แต่เขาก็กินข้าวอยู่ไม่กี่อย่าง อะไรที่ใหม่มักไม่ปลอดภัย และเขาก็ไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงกับสิ่งที่ไม่แน่ใจให้เสียดายเงินและเวลา
ปันสั่งข้าวมันไก่สองกล่องก่อนจะหยิบเงินมาจ่าย เสร็จแล้วก็เดินไปร้านขนมหวานที่อยู่ตรงข้าม ขณะที่พี่เก็ตเดินไปหาหมูปิ้งเจ้าประจำ
“เสร็จละพี่” ปันชูถุงในมือ เก็ตประเมินด้วยสายตา สิ่งที่อยู่ในมือเด็กหนุ่มน่าจะพอกินไปอีกสามวัน ทั้งข้าว ขนม กาแฟเย็น เห็นแล้วก็นึกสงสัยว่ามันจะซื้อไปตุนถึงโลกหน้าเลยหรือเปล่า แต่ถึงแม้ข้าวของจะเต็มมือ เด็กหนุ่มก็ยังไม่ลืมหน้าที่ถือร่มคันโต ที่ตนเองไปช่วงชิงมาจากพี่เก็ตได้
“พี่ถือเองก็ได้” กราฟิกเอ่ยปากแบบที่นานๆ จะทำ เมื่อเห็นว่าคนแบกข้าวของพะรุงพะรังต้องประคองร่มไปด้วย
“ไม่เป็นไรพี่ ผมถือได้สบายมาก” ร่างสูงโปร่งตอบ ดวงตาเป็นประกายสดใส
หลังกลับมาถึงออฟฟิศ ปันก็เอาของที่ซื้อไปวางไว้บนโต๊ะของพี่ๆ คนอื่นคนละถุง บก.เอ้ที่มาถึงแล้วยิ้มหวาน เมื่อคนอายุน้อยสุดชูโดนัทเคลือบน้ำตาลก่อนจะยื่นให้อย่างนอบน้อม
“ขอบใจจ๊ะ น่ารักจริงๆ เล้ย” ปันยิ้มรับคำชม ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
“พี่เอ้ครับ ลุงปืนฝากความคิดถึงมา แล้วบอกว่า เดี๋ยวเจอกันเร็วๆ นี้ครับ”
บก.ร่างทอมกระตุกริมฝีปาก “คิดถึงใครกันแน่ พี่หรือไอ้เอส”
ปันยิ้มแหยด้วยไม่รู้ในคำตอบ พอดีกับที่พี่เก็ตเดินเข้าห้องไป เลยถือโอกาสชิ่งตาม แต่สุดท้ายก็เปิดประตูกระจกออกมาตอบคำถามบก.อีกครั้ง
“อาจจะทั้งสองคนมั้งครับ ...ที่ลุงปืนคิดถึงน่ะ”
หลังประตูห้องกราฟิกปิดลง ทั้งออฟฟิศก็ตกอยู่ในความเงียบ บก.เอ้นั่งหลับตา ใบหน้าของใครบางคนลอยขึ้นมาในความคิด
ก็เพราะไม่ยอมเลือกแบบนี้ไง มันถึงได้เจ็บกันหมด…
…………. Gayscale Magazine………….
เช้านี้เมตตาตื่นตั้งแต่ตีสี่ เพื่อเตรียมตัวไปทำจ็อบพิเศษ หลังอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ร่างสูงก็มาทิ้งตัวลงกับเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบใบหน้าขาวของคนที่เริ่มขยับตัวตื่น
“นอนเถอะ ยังไม่เช้าเลย” เมตตาเอ่ยเสียงเบา
อาจเพราะเป็นคนไวต่อเสียง สิปป์จึงปรือตาแล้วลุกขึ้นนั่ง พอเห็นเจ้าของบ้านอยู่ในชุดเตรียมพร้อมจึงนึกได้ว่าวันนี้เมตตาต้องไปพัทยา
“จะไปแล้วเหรอ” คนงัวเงียถามพลางหาววอด หัวทุยค่อยๆ พิงกับแผ่นหลังของตากล้อง ก่อนสองมือจะเอื้อมไปกอดเอวหนาหลวมๆ
คนถูกกอดทำหน้ายุ่ง ก่อนจะคว้าตัวคนขี้อ้อนมาไว้ในอ้อมแขนแล้ววางราบไปกับเตียง “อย่ามาทำอย่างนี้สิเว้ย กูจะไปทำงานได้ยังไงล่ะ หือออ?”
พูดจบก็กดจูบไปบนเรียวปากบางที่หัวเราะคิกคัก ก่อนจะเผื่อแผ่รอยจูบไปยังแก้มขาวๆ อีกหลายที เจ้าของแก้มไม่หนี แต่กลับใช้สองมือจับคางของอีกคน แล้วงับเบาๆ ที่จมูกโด่ง ก่อนจะจุ๊บที่หน้าผากเป็นของแถม
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เมตตาดึงคนบนเตียงให้ลุกนั่ง แล้วใช้วงแขนโอบอีกคนให้มานั่งแนบอก จมูกโด่งแตะกับแก้มนิ่มอย่างอ่อนโยน
คนถูกถามส่ายหน้าพลางซุกตัวลงกับอกกว้าง ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ...เขากังวล จริงๆ คือกังวลมาก ที่จริงมันก็ค่อนข้างจะงี่เง่าเล็กน้อย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เมตตาต้องไปถ่ายภาพแบบนี้ ...ภาพ ‘นู้ด’
“ไม่ใช่นู้ด” เมตตาแก้ไขคำพูดของคนในอ้อมกอดอีกครั้ง “ถ่ายชุดว่ายน้ำเฉยๆ”
สิปป์ยู่หน้า บ่นงึมงำว่ามันต่างกันตรงไหน
มือใหญ่ขยี้ผมสีอ่อนพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “ไม่งอแงนะ เดี๋ยวซื้อหนมมาฝาก”
“อยากกินทุเรียนทอด” คนงอแงแจ้งความจำนง
ตากล้องหัวเราะในลำคอ “ได้..ได้ แต่ต้องมีของแลกเปลี่ยนนะ”
คนในอ้อมกอดพลิกตัวกลับ แล้วเลื่อนปากไปประทับกับริมฝีปากอีกคน เมตตาตอบรับจูบแสนหวานเนิ่นนานจนต้องเป็นฝ่ายผละออก ก่อนจะไล้นิ้วหัวแม่มือที่กลีบปากชื้นเบาๆ
ดวงตากลมมองอีกฝ่ายเดินออกไปจนเกือบถึงประตูบ้าน “กลับมาเร็วๆ นะ”
เมตตาตะเบ๊ะรับคำสั่ง หอบสัมภาระทั้งหมดไว้บนบ่า เมื่อตรวจสอบว่าไม่ลืมอะไรแล้วจึงเดินไปที่รถ
สิปป์นอนฟังเสียงประตูที่ปิดลงช้าๆ พลิกตัวกลับแล้วปิดไฟที่หัวเตียง ร่างโปร่งขยับตัวไปมาเพราะหลับไม่ลง ขณะกำลังคิดว่าจะลุกไปอาบน้ำ เสียงประตูก็ดังขึ้น พร้อมๆ กับอ้อมกอดของคนที่น่าจะเดินทางไปแล้ว
“ไปด้วยกันเถอะ” เสียงทุ้มกระซิบกับใบหูนิ่ม สิปป์ทำหน้าประหลาดใจกับการกลับมาแบบไม่คาดฝัน
“จะบ้าเหรอ มึงไปเถอะ กูไม่เป็นไรจริงๆ” มือเรียวลูบแผ่นหลังกว้างไปมา
“แน่ใจนะ”
“อือ...” คนตอบจรดปลายจมูกกับซอกคอของตากล้อง “ห้ามไปเจ้าชู้ใส่คนอื่นเด็ดขาด!”
คนได้รับคำสั่งสูงสุดขานรับเสียงดังฟังชัด “ครับผม!!”
กว่าจะได้ออกเดินทางก็เกือบจะสาย ดีว่าตอนเช้าตรู่แบบนี้รถไม่ติด เมตตาเลยมาสมทบกับทีมงานคนอื่นๆ ที่เอกมัยได้ทันเวลา วันนี้เขาทำงานร่วมกับสตูดิโอ ‘เนปจูน’ ซึ่งเป็นสตูดิโอใหญ่ที่รับงานหลากหลาย แต่งานที่ขึ้นชื่อและเคยได้รับรางวัลมาไม่น้อยคือการถ่ายภาพนู้ดอย่างที่สิปป์ศิลป์ว่า เมตตารู้จักกับเจ้าของสตูดิโอมาตั้งแต่ปีสี่ เคยได้รับความไว้วางใจให้มาช่วยงานหลายครั้งจนสนิทสนมคุ้นเคยกันดี
“ไงมึง” ชายอายุประมาณ 35 ปีเดินมาตบไหล่เด็กหนุ่มเป็นเชิงทักทาย เมตตายกมือไหว้กลับ คนอายุมากกว่าพยักหน้าให้พลางยื่นของในมือเป็นการเชิญชวน
“ขอบคุณครับ แต่ผมเลิกแล้วพี่” ตากล้องรุ่นน้องสบตากับมวนบุหรี่นอกที่อีกฝ่ายเดาะเล่นไปมา
คนถูกปฏิเสธทำเสียงแปลกใจ ก่อนหรี่ตาเป็นเชิงรู้ทัน “เมียดุล่ะสิ”
เมตตาหัวเราะเขิน ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธอะไร ไม่นานนักทีมงานและนางแบบทั้งหมดก็มาครบองค์ประชุม ขบวนรถเคลื่อนที่ผ่านถนนมอเตอร์เวย์สู่จังหวัดชลบุรี ก่อนจะแวะพักทานข้าวเช้ากันที่ร้านต้มเลือดหมูเจ้าดัง
หลังจอดรถเรียบร้อย เมตตาก็คว้าโทรศัพท์โทรหาคนที่อยู่ในความคิดถึงตลอดระยะทางที่ขับมานี้ หลังปล่อยให้สัญญาณดังอยู่นาน ในที่สุดปลายสายก็กดรับ
“ทำอะไรอยู่” ตากล้องกระซิบกับเครื่องมือสื่อสารในมือ
“แองอัน” เสียงก็อกๆ แก็กๆ ดังแทรกเป็นระยะพร้อมคำตอบ เมตตาหัวเราะขำเมื่อนึกถึงหน้ายู่ๆ ของอีกคนที่คงกำลังยืนถือแปรงหลับในห้องน้ำ
“ถึงชลบุรีแล้วนะ นี่แวะกินข้าวกัน แล้วสักพักก็คงถึงพัทยา” เสียงทุ้มรายงาน มือก็ชี้เมนูบอกเด็กเสิร์ฟไปด้วย
ปลายสายเปิดน้ำซ่าๆ สักพักก็เงียบลง “สาวสวยป่าว”
คำถามแรกทำเอาคนฟังขมวดคิ้ว “สวย...”
“นั่น!” อีกฝ่ายตะโกนแทรก
“นมใหญ่บึ้ม..”
“แน่ะ!”
“ขางี้อย่างเรียว...”
“เชี่ย!”
“ฮ่าๆๆ”
“กูอยากไปด้วยยยย”
“เสียใจด้วย กูชวนแล้วเล่นตัวอ่านะ”
ข้าวสวยร้อนๆ กับต้มเลือดหมูชามโตมาเสิร์ฟ เมตตาจึงบอกให้คนปลายสายหาข้าวกินด้วย ก่อนจะวางโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้ม
“แฟนน่ารักแน่เลย” เสียงหวานๆ เอ่ยแซว ตากล้องเงยหน้าขึ้นตามเสียงนั้น นางแบบสองสามคนนั่งคุยกันหัวเราะคิกคัก เมตตาจึงหัวเราะแก้เขินแล้วตอบเบาๆ
“ก็...น่ารักครับ” สิ้นคำตอบ เสียงโห่ฮิ้วจากทีมงานในโต๊ะก็ประสานกันโดยพร้อมเพรียง ตากล้องที่อายุน้อยสุดในทีมอมยิ้ม ...นี่ยังบอกไม่หมดเลย จริงๆแล้ว ‘น่ารักมาก’ ต่างหาก
การถ่ายงานเริ่มต้นเวลาเก้าโมงตรง นางแบบสาวๆ ขาวสวยอยู่ในชุดบิกินี่ทรงวินเทจลวดลายแปลกตา รู้มาว่าเจ้าของแบรนด์เป็นคนไทยที่ไปโด่งดังไกลถึงอังกฤษ ก่อนจะกลับมาสร้างความฮือฮาต่อที่ประเทศบ้านเกิด พร้อมเปิดตัวบิกินี่คอลเลกชั่นแรกในซัมเมอร์นี้ เพราะเป็นแพลนยาวและน่าจะเฉิดฉายในเวทีระดับโลก โปรเซสด้านภาพจึงต้องเริ่มต้นเร็ว เพิ่มนำไปจัดทำเป็นโปสเตอร์และอื่นๆ ต่อไป
งานนี้เมตตาถูกวางตำแหน่งเป็นหนึ่งในสี่ของตากล้องหลัก ต้องถ่ายภาพหนึ่งเซ็ตพร้อมนางแบบห้าคน ระหว่างรอทีมงานเช็กฉาก ตากล้องจึงพูดคุยทำความรู้จักกับนางแบบเพื่อสร้างความคุ้นเคย อันเป็นวิสัยปกติเวลาต้องถ่ายพอร์เทรต
“เมตทำงานอยู่ที่ไหนเหรอ”
“มีแฟนหรือยัง...อ้อ มีแล้วใช่มั้ยล่ะ”
“สนใจมีกิ๊กเพิ่มมั้ย เราพร้อมนะ ฮ่าๆๆ”
สารพัดคำถามจากห้าสาวที่ยั่วล้อตากล้องจนคนถูกถามเริ่มตอบไม่หมด เมตตาหัวเราะเบาๆ ตามสไตล์ ไม่ได้ถือสากับการ ‘จีบ’ ที่โดนหยอดมาทั้งทีเล่นทีจริง
“ตัวเองบอกให้คนรีทัชทำผิวตรงนี้ของเค้าด้วยนะ...” สาวผมแดงเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะแหวกเสื้อชั้นในบิกินี่ออกจนน่าหวาดเสียว “เนี่ย...มันเป็นแผลนิดนึง”
ตากล้องผละตัวออกและรีบเบือนหน้าหนี แต่สาวใจกล้าก็ยังไม่หยุดแหวกอก เมตตาอยากจะบอกว่า ถ้ามันแน่นอก ก็รีบไปยกออกเถอะคร๊าบบบ!!
“สาวๆ ประจำที่จ้า ฉากเรียบร้อยแล้ว ไหนมาให้เจ๊ดูชุดก่อนนะ ใส่ตรงไหนไม่เรียบร้อยหรือเปล่าเนี่ย” ระฆังช่วยชีวิตมาจากคอสตูมของกอง ตากล้องถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะรวบรวมสมาธิเริ่มต้นถ่ายงานตามโปรเซสที่วางไว้
สิปป์ศิลป์กำลังนั่งดูไอ้พี่เก็ตกับน้องปันเล่มเกมแข่งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย วันนี้เป็นวันอะไรไม่รู้ ที่พาให้ใครต่อใครหอบตัวเองมาสิงสถิตที่ออฟฟิศกันโดยมิได้นัดหมาย ตอนแรกสิปป์ว่าจะกลับไปหอ แต่เมื่อรถเมล์จอดที่ป้ายของออฟฟิศก็กระโดดลงแบบไม่รู้ตัว ยิ่งพอมาเจอว่าประตูเหล็กของที่ทำงานไม่ได้ล็อก แถมยังมีรองเท้าอีกสองคู่ถอดอยู่ ก็เป็นอันเข้าใจได้ว่ากราฟิกสองคนล่วงหน้ามาก่อนเขาแล้ว
“พี่สิปป์ดูพี่เก็ตดิ่ ขี้แกล้งว่ะ” คนอายุน้อยสุดร้องโวยวาย เมื่อจังหวะสุดท้ายที่กำลังชนะ ถูกไอ้พี่เก็ตหน้ามึนหลอกล่อจนเสียสมาธิ
“ตกลงมึงสองคนมาทำไรกันเนี่ย” นักเขียนเอ่ยถามเสียงเบื่อๆ ตั้งแต่เขาเดินเข้ามา จนนั่งรากงอกมาเกือบสามชั่วโมง ก็ยังไม่เห็นว่าไอ้สองคนนั้นจะทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างในห้อง สิปป์จึงเลิกสนใจไอ้คู่อาร์ตตัวพ่อแล้วมาจมอยู่กับงานของตัวเองต่อ จริงๆ ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องทำแล้ว แต่นักเขียนคนขยันก็พยายามหางานให้ตัวเองทำจนได้ ทั้งนั่งอ่านงานเก่า เรียงโฟลเดอร์ใหม่ ลบอีเมลขยะ และอีกสารพัดจะสรรหามาเหนื่อย จนฮาร์ดดิสก์คอมฯ สะอาดเอี่ยมแล้วก็ยังไม่หมดวันซะที
เวลาของการรอคอยทำไมมันนานนัก...
Rrr…ไม่ต้องปล่อยให้ดึงถึงสองครั้ง มือเรียวก็คว้าโทรศัพท์ที่เหลือบมองทุกห้านาทีมากดรับอย่างรวดเร็ว เสียงคลื่นสาดซัดดังเป็นแบล็กกราวน์แบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าปลายสายอยู่ที่ไหน
“เหนื่อยจุงเบยยยย” คนอยู่กลางทะเลส่งเสียงสดใสตรงข้ามกับคำพูด
“มีความสุขสิไม่ว่า” แม้จะพูดจากระแนะกระแหนอีกฝ่าย แต่เรียวปากบางก็ยิ้มกว้าง
ตากล้องปฏิเสธเสียงสูง ก่อนจะไถ่ถามถึงคนอยู่กรุงเทพฯ
“กูมาออฟฟิศ...มานั่งเล่น ตากแอร์ กินทรัพยากรโลกเฉยๆ ...อะไรๆ มึงก็ตากแดดหน้าดำอยู่ในทะเลนมไปดิ่ วู้ว”
สิปป์พูดไปยิ้มไป เสียงโหวกเหวกจากอีกฝั่งคงเป็นทีมงานจำนวนไม่น้อย ขณะกำลังคุยกันอยู่ เสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นใกล้ๆ “พี่เมตขา... ไปถ่ายรูปหนูกันตรงนู้นดีกว่าเร๊ววว”
แม้จะฟังออกว่าถูกแกล้ง แต่สิปป์ก็ยังแสร้งทำเสียงดุ “บอกไปเลยว่าไม่มีความรู้สึกทางเพศกับผู้หญิง”
ปลายสายเงียบไปนิดนึง ก่อนสิปป์จะได้ยินเสียงคุ้นเคยตะโกนบอกใครสักคนดังลั่น “ขอโทษครับ!! ไม่มีความรู้สึกทางเพศกับผู้หญิงครับ!!”
“ไอ้เชี่ยยย มึงกล้าพูดดดด”
เมตตาหัวเราะเคล้ากับเสียงแซวมากมายรอบตัว “ก็กูพูดความจริง”
“พี่เมตเป็นเกย์เหรอ” เสียงใสจากสาวสักคนดังแทรกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้สิปป์ศิลป์ไม่พูดอะไร ได้แต่รอฟังอีกฝ่ายตอบคำถาม
ถ้าสิปป์อยู่ด้วยกันตรงนี้ คงได้เห็นแววตาอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มละมุนจากตากล้องขวัญใจสาวๆ ที่ตอบประโยคสุดท้ายชัดถ้อยชัดคำ “เปล่าครับ...”
นักเขียนกลั้นใจฟังคำตอบไปด้วย
“พี่เป็นตุ๊ด”
…………. Gayscale Magazine………….
งานถ่ายแบบเสร็จสิ้นตอนประมาณสองทุ่ม หลังแสงสุดท้ายหมดลงพร้อมเรี่ยวแรงของทั้งตากล้องและนางแบบ ทุกฝ่ายก็แยกย้ายกันเก็บของมือเป็นระวิง คืนนี้เจ้าของแบรนด์ปิดบังกะโลริมทะเลเพื่อจัดปาร์ตี้เล็กๆ ให้กับทีมงานก่อนเดินทางกลับกรุงเทพฯ กันพรุ่งนี้สายๆ
“พี่เมตกินอะไรหรือยังคะ” น้องนางแบบที่เมตตาเพิ่งรู้ว่าเธอยังอายุไม่ถึงยี่สิบเดินถือจานอาหารทะเลเข้ามาหา ใบหน้าอ่อนเยาว์ดูสดใสแตกต่างจากตอนอยู่ในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยเหมือนคนละคน
“พี่ขอข้าวผัดจานนึงแล้วกันครับ” คนฟังพยักหน้าแข็งขันเดินจากไป เมตตาจึงหันมาสนใจหน้าจอโน้ตบุ๊กที่บรรจุไฟล์ภาพต่อ
วันนี้แสงดีมาก ไม่จ้าจนเกินไป ทำให้ภาพที่ออกมาค่อนข้างตรงกับความต้องการ นางแบบที่คัดเลือกมา แม้ไม่ใช่มืออาชีพแต่ก็ถือว่าทำงานด้วยกันลงตัว ถ้าส่งภาพให้ทีมรีทัชปรับแต่งเพิ่มอีกนิดหน่อยลูกค้าก็น่าจะพอใจ
“ข้าวผัดปูมาแล้วค่า” น้ำเสียงร่าเริงที่เมตตาเริ่มคุ้นหูทำให้ต้องสนใจคนที่มานั่งร่วมโต๊ะ ถึงจะไม่ใช่คนหลงตัวเอง แต่เขาก็รับรู้ได้โดยสัญชาติญาณว่าคนๆ นี้คงมีใจให้เขาไม่มากก็น้อย เขาจึงพยายามรักษาระยะห่างไว้เสมอ
ตากล้องรุ่นใหญ่ที่ดูท่าจะกึ่มได้ที่เดินมากระแซะข้างกาย สายตาล้อเลียนบ่งบอกว่ากำลังแซวเมตตากับนางแบบสาวอย่างเต็มที่ “เด็ดว่ะมึง มาไม่ถึงวันซื้อใจสาวได้แล้วโว้ย”
ตากล้องรุ่นน้องส่ายหัวพลางปฏิเสธ ก่อนจะบอกกับผู้อาวุโสกว่าไม่มีอะไรอย่างที่คิด ฝ่ายนางแบบแสร้งไม่ได้ยินสิ่งที่ผู้ชายตรงข้ามกระซิบกระซาบ แล้วสนใจกับอาหารตรงหน้าตัวเองแทน
“เออพี่ เดี๋ยวยังไงคืนนี้ผมกลับเลยแล้วกันนะครับ” เมตตาแจ้งข่าวกับคนที่กำลังสนทนาด้วย ตอนนี้ยังแค่สี่ทุ่มกว่าๆ ยังไงคงถึงกรุงเทพฯ ไม่เกินตีหนึ่ง
“ฮื้อ! รีบกลับทำไมวะ มีแต่ของเด็ดๆ ทั้งนั้น..” อีกคนพูดส่อนัยมีความหมาย
ตากล้องรุ่นเล็กโคลงหัวแล้วตอบอย่างสุภาพ “เป็นห่วงคนที่บ้านน่ะครับ”
กว่าจะล่ำลาทีมงานออกมาได้ เวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบห้าทุ่ม เมตตาโยนของทั้งหมดใส่รถแล้วพาเจ้าเต่าเขียวมะกอกมุ่งกลับไปยังที่ที่ทิ้งหัวใจไว้ ข้อความสุดท้ายในไลน์จากสิปป์ศิลป์บอกไว้ว่าจะกลับมานอนที่หอตนเอง เมตตาเพียรโทรหาตั้งแต่ออกเดินทางก็ไม่ติด ป่านนี้คงจะปิดเครื่องนอนไปแล้ว
ใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมง เมตตาก็พาตัวเองมาจอดเทียบยังที่พักของใครบางคนได้สำเร็จ ร่างสูงแตะคีย์การ์ดเข้าไป ยิ้มทักทายยามที่คุ้นหน้ากันดีก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องชั้นบนสุด หลังไขกุญแจเข้าไปก็พบแต่ความมืดสนิท ทว่าเสียงพัดลมที่เปิดอยู่ทำให้รู้ว่าเจ้าของห้องคงหลับใหลอยู่บนเตียง
เนิ่นนานที่เมตตายืนนิ่งอยู่กลางห้อง ความว้าวุ่นตลอดวันสงบลงเพียงแค่ได้เห็นเงารางๆ ของคนที่คิดถึง แสงที่ลอดมาจากบานเกล็ดทำให้สายตาชินกับความมืดได้เร็วขึ้น ในความสลัวเขาเห็นผมนิ่มที่ปลิวเบาๆ ไปกับแรงลม เผยให้เห็นแก้มใสที่เขาจำได้ถึงกลิ่นหอมบางๆ อันคุ้นเคย
ร่างสูงค่อยๆ ทิ้งตัวลงกับเตียง ก่อนจะเอนตัวลงนอนข้างกายของคนตัวเล็กกว่า แขนยาววาดโอบคนหลับเบาๆ แต่นั่นก็เพียงพอให้สิปป์สะดุ้งตื่นในโมงยามที่กำลังหลับใหล
“ชู่...” เสียงทุ้มคุ้นหูกระซิบเบาๆ “กูเอง”
เหมือนกึ่งฝันกึ่งตื่น สิปป์ควานหาโคมไฟแล้วเปิดมันทันที ภาพที่ปรากฏคือคนที่บอกว่าจะกลับพรุ่งนี้นอนส่งยิ้มละมุนมาให้
“มาได้ไงเนี่ย??” ความง่วงหายไปหมดสิ้น เมื่อเจอคนที่โผล่มากลางดึก
“คิดถึง...เป็นห่วง...อยากกอด เลยรีบกลับมา” อ้อมแขนแข็งแรงกระชับตัวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้เหมือนคำพูด อบอุ่นจนคนในอ้อมกอดหัวใจสั่น
“บ้า..” สิปป์บ่นเบาๆ กับอกกว้าง ก่อนจะซุกตัวเข้าหาอีกคนแล้วกอดแน่นไม่ต่างกัน
“ซื้อทุเรียนทอดมาให้ด้วย” เมตตากระซิบ
"อื้อ..." อีกคนรับคำ "ขอบคุณนะ"
ตากลมโตหลับลง ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในชีวิต...
TBC.
ช่วงนี้ว่างค่ะ แอบแต่งฟิคในที่ทำงาน เลยมาต่อเร็ว 55555555
อ่ะ เอาหวานๆ ไปอีกตอน //ปาน้ำตาลใส่คนอ่านรัวๆ
คนรักกันก็งี้อ่ะ จากกันไม่ถึงยี่สิบชั่วโมงก็คิดถึงละ เวอร์จริง
เจอกันไปใหม่ตอนหน้า
ขอตัวไปนอนฝันถึงทุเรียนทอดก่อนนะคะ
ง่วงมาก นี่พูดเลยยยย
หัวข้อ: - GAYscale Magazine - กองบ(เ)ก(ย์)สุดป่วง! #แจ้งข่าววววว P.41 30/01/16 (อ่าน 347895 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก