หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33

[bulldog17]

เค้ามารอตอนต่อไปอ่า

[nightsza]

ตกลงรุจมาไงกันแน่ ดีหรือไม่ดี

[tanuki]

รออยู่ครับผม เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆ ชอบมากเลย 

[lazat.mchub]

นี่เข้ามาเพราะชื่อคนแต่งนะคะเนี่ย ดีใจจังคุณเซ็งเป็ดกลับมาแล้ว
ชอบจริงๆค่ะนิยายแนวๆนี้ แล้วยิ่งเป็นนิยายคุณเซ็งเป็ดด้วย
ชอบภาษาของคุณเซ็งเป็ดเวลาเขียนมาก ตั้งแต่กาลหนึ่งฯ ติดตามอยู่นะคะ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

กรี๊ดดดดดดดดดดด แนวโปรดมาแล้ว
มาเกาะจอรออติดตามอีกคนจ้าาาาา

[ชัดเจนกาบ]

คนแต่งหายตัวไปแล้ว สรุปแล้วรุจไม่รู้อะไรแล้วใครจะเป็นคนเปิดเผยความจริงทั้งหมดละเนี้ย

[AB^Ton^]

สงสารพิทจัง ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองไปทำอะไรไว้ โดนใส่ร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ส่วนรุจ คงมาแก้แค้นให้พี่สาว ไม่ลองไตร่ตรอง ด้วยสติ เห้อออ  "เวรสิ้น กรรมหมด จิตหลุดพ้น"

[เซ็งเป็ด]

งานในโบสถ์นั้นพิทยกให้ลุงหลวยเป็นคนจัดการ เพราะส่วนหลักๆเขาได้ทำการซ่อมแซมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ภาพเขียนในนั้นกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง มันตื่นขึ้นมาบอกเล่าเรื่องราวในอดีตให้คนรุ่นหลังรับรู้อีกครั้ง
ภาพพระพุทธเจ้าที่เส้นวาดเฉียบคมแต่อ่อนโยน ภาพของเหล่าวานรปีนป่านต้นไม้ ภาพยักษ์และเทวากำลังตั้งท่าจะประหัตประหารกัน

และภาพขบวนแห่ของชาวบ้านที่รุจบอกว่าคือเผ่านาคาก็กลับมาโลดแล่นอีกครั้ง
ยังเหลือก็แต่รูปปั้นนั้น รูปปั้นที่ทำให้พิทถึงกับเหงื่อแตก

“ผมคิดดี ไม่มีเจตนาจะลบหลู่ ขอให้ผมได้ซ่อมรูปท่านเถิดครับ” เขาภาวนาในใจก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปแตะรูปนั้นและพบว่า.....

"ไม่มีอะไรแล้วนี่นา" เขาก้มลงมองจี้ครุฑที่แขวนอยู่ก็อุ่นใจ ก่อนจะลงมือซ่อมนาคตนนั้น

...........................................................................................

                ตลอดระยะเวลาสามวันที่เขาทุ่มเวลาตั้งแต่เช้ายันเย็น เป็นผลทำให้รูปปั้นนาคตนนี้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง การมองรูปปั้นนั้นอีกครั้งหลังจากเสร็จสิ้นทำให้พิทขนลุกเกลียวไปทั้งตัว เขาแต้มสีเขียวมรกตลงไปที่ดวงตาของนาคอีก เป็นการย้ำถึงการมีชีวิตอยู่อันทรงพลัง ทันทีที่ปลายพู่กันในมือเขายกขึ้นเพื่อให้รู้ว่าบทสิ้นสุดของการฟื้นคืนชีพของนาคตนนี้ได้มาถึงแล้ว เขาก็รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่กำลังดูดกลืนวิญญาณของเขาให้เข้าใกล้อุโมงค์แห่งความหวาดกลัวและสิ้นหวัง ดวงตาน่าหวั่นคร้ามคู่นั้นจ้องมองเขาราวกับจะฉีกร่างเขาเป็นชิ้นๆ

ความรู้สึกของการจ้องดวงตานั้นทำให้พิทรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจ้องมัน...ไม่ใช่ครั้งแรก และไม่ใช่ครั้งที่สอง

“เรียบร้อยดีมั๊ยโยม” หลวงพ่อเดินมากับเณรน้องที่ตอนนี้ท่าทางของเณรกลับลุกลี้ลุกลน จ้องมองด้านข้างๆพิทก่อนจะหลบหลัง
หลวงตาเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง

“ครับหลวงพ่อ” เขาหยิบพู่กันและถังสีขึ้นมา “พรุ่งนี้เช้าผมจะมาเก็บรายละเอียดอีกที แล้วเย็นๆคงขอตัวหลวงตาลากลับ”

“อืม เสร็จเร็วกว่าที่คิดไว้นะ” หลวงตายิ้ม ก่อนจะหันไปพินิจรูปปั้นนั้นอย่างหวาดๆ

“อาตมาขอคุยอะไรกับโยมสักหน่อยเถอะ”

[เซ็งเป็ด]

พระอาทิตย์ยามเย็นคล้อยกลืนหายไปหลังทิวต้นชะโนด แต่อานุภาพแสงยังคงสาดส่องให้ความสว่าง เพียงแต่แสงสว่างนั้นเมื่อกระทบกับต้นชะโนดแล้วกลับทำให้บรรยากาศน่าขนลุกไปโดยปริยาย

“มันไม่ใช่กิจของสงฆ์หรอกนะโยม แต่อาตมามีเรื่องจะเตือนโยมไว้” สีหน้าของหลวงพ่อเคร่งขรึม รอยย่นบนหน้าผากชัดเจน

“หลังจากนี้อาตมาอยากให้โยมจงระวังการใช้ชีวิตทุกย่างก้าวให้จงหนัก ชีวิตโยมจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป บางครั้งชีวิตคนเราสั้นนักนะโยม”

พิทมองหลวงพ่อด้วยความไม่เข้าใจ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ คำถามเกิดขึ้นกับเขามากมาย หากหลวงพ่ออยากจะให้เขาขบคิดปรัชญาคำสอนนี้ด้วยตัวเอง เขาคงคิดว่าหลวงพ่อคงคิดผิด

“หลวงพ่อหมายความว่ายังไงครับ”

“อาตมาพูดอะไรได้ไม่มากนักหรอกโยม กรรมใครกรรมมัน แต่อย่างที่บอก จงระวังตนให้จงดี”

แล้วหลวงพ่อก็หันหลังให้กับเขาก่อนจะเดินหายลับไปทิ้งไว้เพียงแต่คำถามมากมายรอบตัวพิท





“ปัง ปัง ปัง!!” เสียงเคาะประตูห้องนอนพิทดังขึ้นตอนเที่ยงคืนวันพระจันทร์เต็มดวง
เขางัวเงียเดินออกมาเปิดประตู

“พี่ช่วยด้วย” ภาพของเด็กหนุ่มรุจที่กำลังเหมือนหวาดกลัวอะไรสักอย่างยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“มีอะไรเหรอ”

“ผมเห็น เห็นอะไรบางอย่างลากเด็กจมหายลงไปในบึงหลังโบสถ์ พี่ไปดูเป็นเพื่อนหน่อย” เขาลุกลี้ลุกลนร้อนรนจนอาการชัดเจน

“เอ่อ ขอพี่เอาไฟฉายติดมือไปหน่อยนะ”

“ไม่ต้องหรอกพี่ พระจันทร์เต็มดวงสว่างจ้าขนาดนี้ นะพี่ ไปเถอะ เร็วๆ ผมเกรงจะไม่ทันการณ์” รุจฉุดมือเขาแต่ก็ต้องสะบัดทิ้ง

“พี่อย่าเอาสร้อยนั่นไปด้วยเลย เดี๋ยวจะหายซะเปล่าๆ”

ด้วยความเป็นห่วงเด็กและอาการร้อนรน พิทถอดสร้อยออกอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามรุจไปยังบึงหลังโบสถ์

 “นายจะไปไหน” แต่ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวพ้นเรือน ลุงหลวยก็เดินมาดักหน้าไว้เสียก่อน

“รุจมาตามไปดูเด็กจมน้ำน่ะลุง”

ชายแก่หันไปมองเด็กหนุ่มคนต้นเรื่องด้วยสายตาคาดคั้น แต่แทนที่รุจจะหวาดกลัวสายตานั้น เขากลับจ้องกลับอย่างท้าทาย

“อย่าไปเลยนะนาย มืดค่ำมันอันตราย”

“ไม่เป็นไรหรอกลุง แค่นี้เอง”

“พลัดตกจมน้ำไปอีกคนจะทำยังไง”

“ไม่ต้องห่วงหรอกลุง ผมว่ายน้ำได้”

“แต่ แต่...”ชายแก่กระอักกระอ่วนที่จะพูดคำนี้ “แต่ผมไม่ไว้ใจไอ้เด็กนี่”เขามองไปยังรุจ ก่อนจะเดินตรงไปหา

“เด็กนี่มันไม่หวังดีกับนาย” ก่อนจะกระชากคอเสื้อรุจ

“อย่ามาปรักปรำกันสิลุง ลุงเกลียดผม ผมรู้”

“ใช่ ข้าเกลียดเอ็ง เกลียดเอ็งตั้งแต่เห็นสายตาที่จ้องมองนายข้าวันนั้นแล้ว”

“ลุงนั่นแหละ ไม่หวังดีกับนายลุง ลุงนั่นแหละ” รุจทำท่าท้าทาย

“ไม่มีวัน ข้าไม่มีวัน....”

“ลุงนั่นแหละ ลุงคิดจะทำร้ายนายลุงตลอดเวลา”

“ไม่ ข้าไม่....”

“ลุงนั่นแหละ...”

สิ้นเสียงคำของรุจ ความอดทนของลุงหลวยก็หมดลงเขาง้างหมัดสุดแขนก่อนจะปล่อยมันหมายอัดใส่หน้าเด็กหนุ่มปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นเป็นการสั่งสอน

แต่ยังไม่ทันที่ปลายหมัดจะสัมผัสผิวหน้า พิทถลาเข้าไปดึงร่างของชายแก่เลือดร้อนออกมาเสียก่อน

“อย่า ลุง” เป็นครั้งแรกที่พิทขึ้นเสียงกับลุงหลวย

“ผมโตแล้ว เลิกทำเหมือนผมเป็นเด็กเสียทีได้มั๊ย ผมดูแลตัวเองได้”
ชายแก่ก้มหน้านิ่ง เขาตัวแข็งทื่อ ไม่คิดว่าพิทจะกล้าพูดแบบนั้น

“ผมจะไปกับรุจ  ลุงไปตามคนมาช่วยเถอะ” แล้วพิทก็หันหลังเดินนำหน้ารุจไป
...



บึงน้ำยามคำคืนเงียบสงบ พระจันทร์ดวงที่สองลอยเด่นอยู่ในบึงราวกับจะประชันขันแข่งแสงเจิดจ้ากับดวงบนฟ้า พิทมองไปรอบๆไม่เห็นร่องรอยใดๆที่บ่งบอกว่ามีเด็กจมน้ำ

“เด็กอยู่ไหน” เขาหันไปถามรุจ

เด็กหนุ่มไม่ตอบแต่กลับเดินจ้ำอ้าวไปทางหลังโบสถ์
พิทเดินตามไป

รุจหยุด

พิทหยุด

ทั้งคู่มาหยุดอยู่ตรงหน้ารูปปั้นพญานาครูปนั้น

“พามาที่นี่ทำไม” พิทถามน้ำเสียงสั่นเครือ

“พามาใช้กรรม” ทันใดนั้นรุจหันขวับมาพร้อมกับดวงตาสีเขียวเข้มสว่างวาบเหมือนในฝัน พิทตัวชาไปทั้งตัว เขาทรุดลงกับพื้น
พลางควานหาจี้ครุฑแต่กลับพบว่ามันไม่มี

“ข้าไม่อยากทำเช่นนี้กับเจ้าดอก แต่กรรมที่ผูกพันเจ้ากับพี่ข้ามันแน่นหนานัก อโหสิกรรมให้ข้าเทิด” และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างของรุจที่มีเนื้อมีหนังเหมือนมนุษย์กลับกลายเป็นเหมือนของเหลวบางอย่างที่ยืดออกจนยาวเขียวและมันวับก่อนจะพุ่งตัวหายลงไปในบึงอย่างรวดเร็ว

พิทอ้าปากค้าง เขากรีดร้องอยู่ในใจ เวรกรรมอะไรทำให้เขาต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เพล้ง!!” จู่ๆเสียงคล้ายกระเบื้องแตกก็ดังขึ้นด้านหลัง วินาทีที่พิทหันไปมอง แค่เสี้ยววินาที เขาเห็นเพียงแค่เสียงวาบเส้นยาวสีเขียวพุ่งเข้าหาเขา

แสงสีเขียว

ลมพัด

และ

“ตูม!!”  เสียงน้ำแตกกระจาย


พิทรู้สึกตัวหลังจากนั้น เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังตวัดรัดคลึงร่างของเขา มันคืออะไรกันแน่ อะไรที่อุ่น ลื่นแต่มีเกล็ด อะไรที่นุ่มแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยกล้ามเนื้ออันทรงพลัง

พิทรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกลากลงไปใต้น้ำเรื่อยๆ เขาดิ้นรนจนสุดความสามารถ แต่ยิ่งดิ้นบ่วงบาศนั้นก็ยิ่งรัดเขาแน่นขึ้นแน่นขึ้นจนไหล่ของเขายกห่อบิดเบี้ยว

“ตายแน่”

นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เขาคิด

เขาต้องตายแน่ๆ เขาจะต้องตายโดยที่ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาตาย ตายโดยที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องตาย ตายโดยที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจอยากจะตายหรือ

ในที่สุดพิทก็หมดแรงจะดิ้นรนเขาทิ้งตัวลงพร้อมกับอากาศเฮือกสุดท้าย......แต่ก่อนที่ลมหายใจและความหวังเฮือกสุดท้ายจะดับลง เขากลับรู้สึกถึงมือของใครคนหนึ่งและเสียงแว่วผ่าน

“ข้าจักไม่ยอมให้ท่านทิ้งข้าอีกแล้ว”

[ชัดเจนกาบ]

อยากจะบ้าตายไปซะดื้อๆยังไม่จุใจเลยอะแล้วรุจละไปไหนแล้วแล้วหลวงพ่อจะคุยอะไรด้วยละเนี้ย

[เซ็งเป็ด]

“นาย นาย ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงที่ไม่คุ้นหูเรียกสติเขา พิทรู้สึกแสบคอแสบจมูก

“ลุงเหรอ” เขาเค้นเสียงที่แหบพร่าออกมาก่อนจะค่อยลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่งโดยมีคนแปลกหน้าอยู่ในห้องสามสี่คน

“ลุงหลวยหายไปไหน” คนแรกที่เขานึกถึงคือลุงหลวย

“เอ็งบอกสิ”

“เอ็งนั่นแหละบอก”

“เอ็งนั่นแหละ”

ทั้งสามคนเกี่ยงกับตอบคำถามเรื่องลุงหลวย จนพิทรู้สึกแปลกใจ

“มีอะไรกัน”

“เอ่อ เอ่อ”

“คือลุงหลวยแก  เอ่อ แก....”

“แกทำไม”

“แก แกตายแล้ว”

พิทเหมือนโดนน้ำสาดเข้าหน้าโครมใหญ่

“แกกระโดดลงไปช่วยนายในบึง นายจมน้ำ” หนึ่งในชาวบ้านตอบ “มีตะไคร่ สาหร่ายเต็มไปหมด นายเลยขึ้นมาไม่ได้ ลุงแกเห็นเข้าเลยกระโดดลงไปช่วย พวกเราเตือนแล้ว แต่แกไม่ฟัง

“ลุง...................”พิทเรียกชื่อชายที่เขานับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่ ก่อนจะหมดสติไปอีกครั้ง




         พิทถูกผู้ใหญ่บ้านย้ายเข้าโรงพยาบาลประจำจังหวัดซึ่งใหญ่กว่า และมีเครื่องไม้เครื่องมือที่มันสมัยกว่า เขาตื่นขึ้นมาในกลางดึกของคืนหนึ่งโดยนึกแปลกใจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้นกับเขามากมายที่ผ่านมา คำของหลวงพ่อก้องขึ้นมาในความคิด

“แล้วชีวิตโยมจะไม่เหมือนเดิม”

ใช่ มันไม่เหมือนเดิมอีกเลยนับตั้งแต่คืนที่เขาต้องสูญเสียลุงหลวย ญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวของเขา เพียงเพราะความดื้อด้าน และ อารมณ์ชั่ววูบ

จู่ๆน้ำตาพิทก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อคิดถึงวัยเด็กที่เขามีชายแก่คนนี้เพียงคนเดียวที่คอยดูแลเอาใจใส่ และเป็นแรงบันดาลใจให้เขาในเรื่องการเข้ามาทำบุบำรุงศาสนา

“ฟึบ!!”

เงาสีดำแล่นพาดผ่านหน้าต่างห้องของเขาไปอย่างรวดเร็ว หางตาของพิทเหลือบไปเห็นสิ่งผิดปกตินี้ แต่เมื่อมองเต็มๆตาก็พบว่าไม่มีอะไรนอกไปจากความมืดที่เดียวดายภายนอกเท่านั้น
เขายันตัวขึ้นนั่ง คว้าแก้วน้ำที่อยู่หัวเตียงรินน้ำในเหยือก

“ฟึบ!!” และเป็นอีกครั้งที่เขามองเห็นเงาประหลาดลอยผ่านหน้าต่าง
พิทไม่ยอมหยุดความสงสัยไว้ที่การล้มตัวลงนอนคุมโปง เขาเดินไปที่หน้าต่างเปิดบานกระจก และพบว่าห้องที่เขาอยู่เป็นห้องที่อยู่ชั้นสี่ของโรงพยาบาล

พิทมองซ้ายมองขวา ก่อนจะกลับมาที่เตียงและล้มตัวลงนอนโดยไม่คิดอะไรถึงเงาประหลาดนี้เพราะเรื่องของลุงหลวยนั้นวนเวียนรบกวนจิตใจ
เที่ยงคืนกว่าๆพยาบาลนำยามาให้เขากินตามเวลา หลังจากนั้นไม่นานพิทก็เริ่มรู้สึกสะลึมสะลือ
สภาพของพิทนอนหงายและเริ่มชาทั้งตัวเพราะฤทธิ์ยา แขนขาของเขาไม่มีแรง เขาเริ่มจะจมหายไปในห้วงนิทรา

“แหมะ”

แต่ก่อนที่พิทจะหลับลง เขาก็รู้สึกถึงความเย็นที่กระทบใบหน้าเป็นหยดเล็กๆ  ก่อนจะค่อยๆหล่นใส่ใบหน้าเขาเรื่อยๆ
เขาฝืนลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก

และภาพแรกที่เห็นคือภาพภาพก้อนทะมึนบางอย่างแปะติดอยู่กับเพดาน พิทพยายามเพ่งมอง มันมีรูปร่างคล้ายๆร่างของคน แต่คนที่ไหนจะขึ้นไปอยู่บนเพดานแบบนั้น
เขายกมือตั้งใจจะเปิดไฟที่หัวเตียง แต่กลับไม่มีแรงแม้แต่จะกระดิกนิ้ว ภายในห้องมีเพียงแสงไฟจากภายนอกเท่านั้น ที่สาดส่องแสงสว่างเข้ามา

“วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” จู่ๆเงาที่เพดานนั้นก็แผดเสียงร้องโหยหวนขึ้นมาอย่างเจ็บปวด เงานั้นสะบัดหัวไปมาจนผมสยายยาว

พิทอ้าปากค้างตาเบิกโพรงด้วยความหวาดกลัว เงานั้นยังคงส่ายหัวไปมา ผมที่สยายยามนั้นก็ค่อยๆยาวขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งเลี่ยใบหน้าของพิท

เขาพยายามเบือนหน้าหนี แต่ไม่สามารถขยับได้

“วี๊ดดดดดดดดดดดดดด”

เสียงนั้นยังคงแผดร้อง พิทพยายามจะอ้าปากร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีแม้แต่เสียงแอ่ะเล็ดลอดผ่านลำคอ ผมที่เปียกแฉะเย็นยะเยือกนั้นค่อยๆลามเลียใบหน้าของเขา เรื่อยไป เรื่อยไป เหมือนไม่มีวันหยุด มันค่อยๆลามพันไปทั่วใบหน้าและเริ่มหายเข้าไปในจมูก และปากที่อ้ากว้างของพิท
เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่แสบปร่า และทรมานเพราะหายใจไม่ออก ตัวที่สั่นเทาด้วยความกลัวนั้นสั่นจนเตียงไหว

“โฮ๊กกกกกกกกกกกกก”

เส้นผมล้วงลามเข้าไปในคอของเขา น้ำตาของพิทไหล ด้วยความเจ็บปวด

“ตึง!!” แล้วสิ่งที่น่าสยดสยองก็เกิดขึ้นเมื่อร่างบนเพดานนั้นหล่นตึงลงมาทับร่างของพิทจะเตียงสั่นไหว

และในเวลานั้นเองที่เขาเห็นร่างนั้น ถึงจะไม่ชัดเจนเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าร่างนั้นเป็นหญิงสาว ใบหน้าที่ดำมืดกลืนไปกับความมืดรอบตัว แทบจะมองไม่เห็นปากจมูก มีเพียงดวงตาถลนสีเขียวเท่านั้นที่ทำให้พิทตื่นตระหนก
เขาหวาดกลัว และสิ้นหวัง พิทพยายามนึกท่องบทสวดมนต์ แต่ร่างนั้นกลับหัวเราะเสียงแหลม และส่ายหัวไปมา
เส้นผมชอนไชไปทั่วไปหน้าพิท มันล้วงเข้าไปในหู ในจมูก ในลำคอจนเกือบถึงท้อง

“โอ๊กกกอ๊ากกกก” เสียงเขาร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด

พิทหลับตา เขารวบรวมพลังการอยากมีชีวิตเป็นเฮือกสุดท้ายยกแขนคว้าปุ่มกดเรียกพยาบาล

“อ๊อดๆๆๆๆๆๆๆ” เขาระรัวกดอย่างบ้าคลั่ง

“เป็นอะไรคะ คุณ” เสียงพยาบาลวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา  ก่อนที่ร่างนั้นจะหายวับไปกับตา

พิทกระชากตัวขึ้นมาจากเตียง อาเจียนกระจายนองพื้น

“คุณคะ คุณ คุณเป็นอะไร” พยาบาลวิ่งเข้ามาลูบหลังเขา

“ช่วยด้วยค่า  ช่วยด้วย คนไข้อาเจียนใหญ่เลยค่า” 

[ชัดเจนกาบ]

สรุปใครเป็นคนพูดอีกแล้วใครมาช่วยโอ้ยอยากจะบ้าตาย พิทงี่เง่าสินดีอะ

[nunnan]

น่าสงสารลุงง

[ชัดเจนกาบ]

อะนะ จะสมน้ำหน้าพิทดีไหมนะ คนช่วยก็ไม่มี เฮ้อ

[inspirer_bear]

ความจริงคืออะไรอะ กรรมของพิทนิคืออะไร

แล้วอดีตพิททำยังไงกับนาคจริงหรอ

อ๊ากกก อยากอ่านต่อ

รอตอนต่อไปค้าบ

[tonkhaw]

โถ่ ลุงตายซะเเล้ว

[bulldog17]

สงสารลุง...ลุงคือครุฑหรือเปล่า???

[honeystar]

อะไรมันจะเกิดขึ้นเนี่ย TT ตายก็ซี่ไปแล้วง่ะ เเล้วใครจะช่วยพิท ==;

[❝CHŌN❞]

ลุงตายแล้ว แล้วใครจะคอยช่วยพิทหละเนี่ย

สรุปว่าพิททำกับนาคตนนั้นจริงๆอ่ะหรอ

สนุกมาก ติดตามๆ

[Ramika]

แวะมาขอบคุณ ที่ทำตามสัญญา

แวะมาโพสต์บ่อยๆ ล่ะ แล้วอย่าลืมที่บอกว่าจะเลี้ยงข้าวด้วยนะ

[bun]

ลุงผู้ภักดิ์ดียอมเสียสละชีวิตตัวเอง
แล้ววิญญาณจะยังกลับมาช่วยอีกเปล่าเนี้ยะ

[ohuii]

แปะก่อนจ้า จิ้มๆ

[nightsza]

ตกลงลุงหลวยแกเป็นคนยังไงกันแน่ สงสารพิทอ่ะ

[cavalli]

พระท่านไม่โกหกหรอก เจอลางบอกเหตุมาตั้งหลายที ห็ไม่เคยจะระวังตัว สมควรโดนเบาๆ นะ

 

[LifeTime]

 
สงสารลุงหลวย...ละใครจะเป็นคนช่วยละทีนี้ 

[takara]

กำ ลุงหลวยตายแล้ว ใครจะคอยช่วยพิทล่ะ

[LimousinX9]

ทำไมนายเอกโง่ จัง -*-   สร้อยบอกจะไม่ถอดก็ถอดเอาดื้อๆเวรกรรม  ใสซื่อไปป๊ะ

[Kanokwan]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ลุงหลวยของหนู (?) !!!!!!!!!!!!!!!
T^T
สงสารลุงอ่า ฮือออออออออออออออออออออ
//แอบสงสัยกับประโยคจั้นเบาๆ ว่าใครเป็นคนพูด ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่เป็ดทิ้งให้ค้างอีกแล้วอ่ะ โฮรววววววววววววววววววววว
+ เป็ดเซ่นให้นะคะ 555+
ต่อเร็วๆ น๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
*3*

[wan]

เรื่องดำเนินไปอย่างบีบคั้น กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
ผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ ถูกกำจัดออกไป ต่อไปความโดดเดี่ยวที่ไม่มีคนอยู่ช่วย จะเป็นอย่างไร
ใครกันแน่ ที่คอยติดตามจะเอาชีวิตของชายหนุ่ม  คงต้องติดตามกันต่อไป
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ

[MaRiTt_TCL]

รึว่าลุงหลวยจะเป็นคนที่ช่วยเหลือพิทมาอยู่ทุกชาติๆ