หัวข้อ: ๐๐Timeless รักข้ามภพ๐๐ Update เปิดจองรวมเล่ม P.33

[คุณนาย]

  อ่านแล้วผวาค่ะ

นาคน่ากลัวมากอ่ะ ไม่อยากจะเดาอะไรทั้งนั้น

ชอบนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ

[Saku Saku]

คุณเซ็งเป็ดดดดดดดดดดดด   ติดใจ A moment in Siam อ่า  ตามมาิ่อ่านเรื่องที่ 2 (?) ต่อครับ

[chancha]

ชอบเลยแนวนี้

[●GreenTEA●]

 

[ohuii]

ตามมาเจิมคุณพี่เซ็งเป็ดค่ะ น้องขอแปะไว้นะ แต่เดี๋ยวกลับมาอ่านแน่นอน


ขนาดสองตอนเองนะคะนี่ ดีใจมากที่กลับมาเขียนแนวนี้อีกครั้ง ประทับใจตั้งแต่พ่ออัชย์กับหมอปรีย์เรื่องนู้น
มาอ่านเรื่องนี้ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ คาดว่าคุณแม่และพี่สาวคงได้รุมทึ้งกันแน่(๕๕)
มาต่ออีกเรื่อยๆเลยนะคะคุณเซ็งเป็ด ประทับใจตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย

[โจ๊กกุ้ง]

น่าลุ้นมากๆเรื่องราวเป็นยังไงกันแน่

[เซ็งเป็ด]

“นาย เป็นอะไร นาย!!”

พิทสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อท่วมหน้า ดวงตากลมโตที่เบิกโพรงประกายเขียวจ้านั้นยังหลอนในหัวของเขา พิทหายใจอย่างแรงจนตัวโยน เขากระชากร่างไปตัวเองคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง

“ลุง ผมฝัน ฝันเห็น เห็น ......”
พิทเล่าทุกอย่างในฝันให้ลุงหลวยฟัง

“เก็บเรื่องที่หลวงพ่อเล่ามาฝันมากกว่าผมว่า นายนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า นั่งร้านคงเสร็จแล้ว”

เช้าวันรุ่งขึ้นพิทเดินออกจากบ้านด้วยสีหน้าเหมือนคนไม่ได้นอน เขายังคงครุ่นคิดอยู่ถึงแววตาประหลาดที่เขาเห็นในช่วงสองสามคืนที่ผ่านมา อีกทั้งนิมิตที่เขาเห็นขณะนั่งสมาธิ เรื่องเหล่านั้นมันเกี่ยวโยงกันหรือไม่ ผูกพันกันด้วยประการใด และเขาต้องการอะไรจากพิท

“พี่!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากเบื้องหลังเรียกให้พิทตื่นจากภวังค์

“อ้าว รุจ” เขายิ้ม

“ไปทำอะไรมาหน้าตาอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอน  ฝันร้ายเหรอ” รุจพูดเหมือนเขารับรู้ในสิ่งที่พิทกำลังเผชิญอยู่

“เปล่านี่ แปลกที่ละมั้ง” พิทแก้ตัว แต่ก็อดสงสัยในตัวเด็กหนุ่มนี่ไม่ได้

ภายในโบสถ์ถูกรายล้อมไปด้วยนั่งร้านไม้ไผ่ที่สร้างไว้อย่างแข็งแรง ลุงหลวยกำลังเคี่ยวน้ำกาวเม็ดมะขามซึ่งเป็นวิธีโบราณอยู่กลิ่นของมันลอยฟุ้งตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ
ภาพจิตรกรรมไทยนั้นมีลักษณะที่เด่นชัดอยู่ไม่กี่ประการ คือลักษณะจะเป็นแบบอุดมคติ คือสวยงามเกินจริงส่วนใหญ่จะเน้นเกี่ยวกับศาสนา วิถีชีวิต ภาพวาดนั้นจะยึดเอาจุดสนใจเป็นหลักไม่เน้นสัดส่วนที่สมจริง หากผู้เขียนต้องการเน้นภาพใด ภาพนั้นก็จะมีขนาดใหญ่กว่าปกติหรือภาพใกล้เคียง

หลักสำคัญใหญ่ของภาพเขียนไทยจะมีอยู่ 4 ประการคือ

1. กนก คือลวดลายไทยที่ดัดแปลงมาจากธรรมชาติเช่นดอกไม้ ใบไม้ น้ำ เปลวไฟ

2. นาง (นารี) คือภาพคนทั้งหมด เช่น พระนางทั่วไป คน

3. ช้าง (คชะ) คือภาพสัตว์ทั้งหลายยกเว้นลิง

4. ลิง (กระบี่) คือลิงทุกตัวในวรรณคดีรวมทั้งยักษ์ด้วย

แต่ความยากของการซ่อมภาพเหล่านี้ไม่ใช่การวาดออกมาให้สวย แต่มันคือการวาดออกมาให้เหมือนและกลมกลืนไปกับต้นฉบับนั่นเอง

ภาพวาดของโบสถ์นี้เป็นการวาดโดยใช้เทคนิคแบบปูนเปียก  พิทกับลุงหลวยจึงต้องใช้กาวเม็ดมะขามซึ่งมีความยืดหยุ่นและคงทนมาเป็นตัวช่วย

“นาย ผมว่าท่าจะได้แล้วหล่ะ” พิทชะโงกหน้าไปดูในหม้อกาวที่ลุงหลวยเอาดินสอพองสีขาวเนียนใส่ลงไปกวนรวมจนเป็นเนื้อเดียวกัน

“อืม” เขาพยักหน้า พลางเดินไปรอบๆมองหาจุดที่สมควรจะซ่อมเป็นจุดแรก

“ภาพพวกนี้มันไม่น่าจะมีอายุนานขนาดที่กรมฯว่าเลยนะลุง ถ้านานขนาดนั้นแล้วละก็ทำไมถึงได้มีสีเขียวแล้วล่ะ”

พิทหมายถึงว่าภาพวาดสมัยก่อนจะมีแค่ไม่กี่สี สีเขียวจะมีใช้ในยุคหลังสุโขทัยมาแล้วเท่านั้น

“ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน บางทีอาจมีการซ่อมแซมปรับปรุงมาก่อนหน้านี้แล้วก็ได้มั้งครับ”

“ภาพในนี้ไม่เคยมีการซ่อมหรอกลุง มันเคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นแหละ ทำไมลุงไม่คิดบ้างละว่า บางทีคนที่วาดภาพพวกนี้ อาจไม่ใช่มนุษย์ก็ได้” รุจพูดแทรกขึ้นมา

“เหลวไหลน่า เอาอะไรมาพูด”ลุงหลวยดุ แต่นั่นทำให้สีหน้าของรุจแสดงอาการโกรธขึ้งขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“เอาเถอะ ไปทำงานกันเถอะ” พิทแยกทั้งคู่ออกจากกัน

ทั้งสามช่วยกันทำงานอย่างรู้หน้าที่ ชาวบ้านที่มาช่วยส่วนใหญ่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเพราะเป็นงานเฉพาะทางจะมีแค่ช่วยหยิบจับ ย้ายนู่นย้ายนี่ตามประสา

ถึงตอนเที่ยงพวกแม่บ้านก็นำอาหารมาบ้านละอย่างสองอย่างพอรวมๆกันเข้าก็กลายเป็นปาร์ตี้ชาวบ้านย่อมๆไป
พิทมองพวกเขาเหล่านั้นด้วยความชื่นชม ทุกครั้งที่เขาออกซ่อมโบสถ์ตามต่างจังหวัด ก็มักจะพบเห็นกับเหตุการณ์แบบนี้เสมอซึ่งนับวันยิ่งหาไม่เจอในกรุงเทพฯ

“นาย หลวงพ่อท่านให้หา” ชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งมาหาขณะที่พิทกำลังนั่งพักหลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ

[เซ็งเป็ด]

“มาแล้วรึโยม” พิทนั่งลงพื้นปูนข้างล่างที่หลวงพ่อนั่ง ข้างๆกันนั้นมีสามเณรน้อยนั่งอยู่ด้วย

“อาตมาให้คนมาตามช่วงที่ยุ่งๆหรือเปล่า”

“เปล่าครับหลวงพ่อ” เขายิ้ม “ว่าแต่หลวงพ่อมีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ”

“ไม่มีอะไรหรอก อาตมาเห็นว่าโยมมาอยู่ที่นี่ มาทำงานให้วัด ให้ชาวบ้านที่นี่ อาตมาเองก็น่าจะมีอะไรตอบแทนโยมบ้าง”

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ ผมทำเพราะผมอยากทำไม่ได้หวังผลใดๆ”

“เอาเถอะ อาตมาอยากให้ เห็นแก่ความตั้งใจของอาตมา รับไว้เถอะนะ” แล้วหลวงพ่อก็หันไปพยักหน้าให้เณร เณรเหมือนรู้งานเดินหายเข้ากุฏิไป ก่อนจะออกมาพร้อมห่อเศษผ้าวรเก่าเล็กๆในมือ

“เอา รับไปสิ” หลวงพ่อยื่นห่อเล็กๆให้พิท
เขาค่อยๆบรรจงเปิดห่อผ้านั้นออก

“จี้พญาครุฑ”  พิททำหน้าไม่เข้าใจ

“เอาไว้ห้อยคอเถอะโยม พญาครุฑนี้จะปกปักษ์รักษาโยมให้แคล้วคราดจากภยันตรายทั้งปวง” แววตาของหลวงพ่อดูห่วงใย แต่ก็แฝงไปด้วยความประหวั่นกลัว

พิทเดินออกมาพร้อมกับจี้ในมือพญาครุฑสีดำขลับที่สยายปีกกว้างพร้อมอักขระลงยันต์ด้านหลังในมือ  เขามองด้วยความไม่เข้าใจ แต่เมื่อนึกว่าหลวงพ่ออาจให้เขาเพราะเหตุผลนั้น เขาก็เลิกกังวลและใส่จี้นั้นในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต

“หลวงพ่อเรียกหามีเรื่องอะไรเหรอครับนาย” ลุงหลวยถาม ขณะที่กำลังค่อยๆบรรจงลงสี

“หลวงพ่อให้จี้นี่มา” เขาหยิบมันออกมาให้ลุงหลวยดู ชายแก่ทำหน้าสงสัย  “ไม่มีอะไรหรอกลุง ทำงานเถอะ” พิทเลือกที่จะปฏิเสธแทนการที่จะต้องอธิบายอะไรยืดยาว

เขาทำงานต่อไปโดยลืมเรื่องจี้ไปเสียสนิท

พิทเพ่งมองภาพแต่ละภาพด้วยใจ เขาพยายามจะใช้ใจของเขาสื่อไปให้ถึงภาพ ให้ถึงผู้เขียนคนก่อน ถึงความคิด จินตนาการของพวกเขาขณะนั้น

“แวบบบบบบบบบบ”

ทันใดนั้นเองพลันเกิดนิมิตอันน่าอัศจรรย์ขึ้นมาในความคิดของพิท ภาพของคนมากมายรายล้อมพิทอยู่ พวกเขามีแต่ผู้ชายแต่งกายด้วยผ้าผืนสีขาว กำลังต่างขมักเขม่นอยู่กับผนังโบสถ์นี้ พิทหันไปมองรอบๆ แต่พวกเขาต่างไม่มีทีท่าว่าจะสนใจในตัวพิทเลย หรือบางที เขาอาจไม่เห็นด้วยซ้ำว่าพิทอยู่ตรงนั้นด้วย ชายหนุ่มฉกรรจ์เหล่านั้นมีเค้าโครงหน้าที่แตกต่างไปจากคนในหมู่บ้านนี้ จมูกที่เป็นสัน ดวงตาที่เรียวเล็กแต่คมกริบ คิ้วที่ชี้ขึ้นราวภาพวาด ผิวพรรณของพวกเขาก็ผุดผ่องไม่กระดำกระด่างเหมือนชาวบ้านทั่วไป

“นาย นาย” แต่แล้วเสียงลุงหลวยก็กระตุกเขาออกจากภาพเหล่านั้น

“หมู่นี้นายเป็นอะไรไป ทำไมถึงเหม่อลอยบ่อยๆ”

“ไม่มีอะไรหรอก”

แล้วทั้งหมดก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป

ตกค่ำเมื่อเก็บกวาดเศษดิน เศษสี และงานที่ค้างคาแล้ว พวกเขาทั้งสามคนก็เดินกลับบ้านมาตามทางที่คุ้นเคย  รุจขอตัวเดินไปทางบึงน้ำใหญ่ เขาบอกว่าอยากจะไปล้างเนื้อล้างตัวเสียหน่อยพลางหันมากำชับว่าไม่ต้องรอ




      พิทกลับมาถึงห้องเขาถอดเสื้อผ้ากองไว้กับพื้นโดยลืมเรื่องจี้นั้นไปเสียสนิท ร่างกายที่เปลือยเปล่านั้นถูกห่อหุ้มไปด้วยความมืด เขาเดินควานหาผ้าขาวม้าจนเจอมันพาดอยู่ที่ขอบหน้าต่าง พิทมองออกไปของนอก ผ่านวัด สายตาเขาหยุดลงที่บึงน้ำใหญ่ เขาเฝ้ามองมันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งลุงหลวยเดินมาเปิดไฟ

“นาย มายืนทำอะไรมืดๆ” เขาถามพลางก้มลงเก็บเสื้อผ้าของนายที่เขาภักดี

“แล้วนี่จี้พญาครุฑที่หลวงพ่อท่านให้มา อยู่ไหนเสียหล่ะครับ” ลุงหลวยเตือนสติ ทำให้พิทนึกขึ้นได้ก่อนจะชี้ไปที่กระเป๋าเสื้อเชิ้ต

“ผมเอาเชือกมาให้ห้อยไว้ก่อนนะครับ กลับไปกรุงเทพฯ นายค่อยซื้อใหม่เอานะ” ชายแก่ว่าก่อนจะค่อยๆร้อยเชือกสีดำเข้ากับจี้

“นี่ครับนาย แขวนเสียหน่อยนะ” เขายื่นสร้อยให้พิท

“ค่อยก่อนก็ได้ลุง เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อน” แต่พิทบ่ายเบี่ยง ก่อนจะเดินเลี่ยงลงไปอาบน้ำด้านหลังบ้าน
และเขาก็ลืมจี้นั้น ลืมเสียสนิทใจ

[Horizon]

+1 รับเรื่องใหม่

[nunnan]

 
ชอบแนวนี่อ่ะ
สุ้ๆจ้าาา

[ohuii]

แปะจองค่า เดี๋ยวมา ^ ^

เฮ้อ คุณพิทไหงไม่เชื่อลุงล่ะคะ อ่านเรื่องนี้แล้วถึงบางอ้อ เพราะไปโยงกับกาษานาคา อื้มมม ครุฑกับนาค
รอติดตามต่อค่ะ 

[putiinez]

ลึกลับจัง
ตารุจทำตัวมีพิรุธสุดๆ เหลือแค่ลุ้นว่าเป็นฝ่ายไหนแล้ว

[cavalli]

รอๆ

 

[takara]

โหยไม่เชื่อกันมั้งเลยอะ จะเป็นงัยต่ออะนั่น มันต้องมีอะไรเข้าใจผิดช่ายป่ะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เจิมเรื่องใหม่

คิดถึงนิยายที่คุณเซ็งเป็ดแต่งมากๆๆ

[wan]

พีทจะเจออะไรอีกที่บึงน้ำนั้น .....
เป็นกำลังใจให้ครับ  พร้อม +1 เช่นเคย

[=นีรนาคา=]

พิทไปที่บึงนั้นจะเป็นไรมั้ยนะ ทำไมไม่สนใจจี้นั่นเลย 

[bangkeaw]

หลวงพ่ออุตส่าห์ให้มาแล้วทำไมไม่ใส่ไว้ล่ะ
เดี๋ยวก็แย่หรอก

[mentholss]

แล้วจะเกิดเรื่องอะไรกับพิทรึป่าวเนี้ย
แต่ "รุจ" คงจะมิใช่มนุษย์ธรรมดาจริงๆชิมิ

[Pam_Teukky]

หลวงพ่อต้องรู้อะไรแน่เลย

รอตอนต่อไปนะคะ

[โจ๊กกุ้ง]

รุจน่าสงสัยเป็นนาคแปลงมารึเปล่า

[ronlbb]

ทำไมไม่พญาครุฑหละ

แหง่มๆๆ

รุจ  นี่เป็นนาคแหงเลย

สนุกดีค่ะ  มาต่อไวๆนะ

[Lemon_Tea]

รุจ น่าสงสัย

พิทใส่เถอะสร้อยที่ลุงร้อยเชือกไว้ให้
เกิดอะไรขึ้นมา ลุงก็ไปช่วยไม่ทันหรอกนะ

[nutspicy7879]

ชอบนิยายแนวนี้มากๆครับ ขนาดอ่านตอนแรกๆยังมีความรู้สึกอยากติดตามขนาดนี้

มีปมมีปริศนาเยอะตั้งแต่ต้นเรื่องเลย หลงรักนิยายเรื่องนี้เหมือนหมอปีย์กับพ่ออัชย์แล้วสิ :")

[คุณนาย]

  จะเกิดอะไรขึ้นหนา

เริ่มเห็นเค้าความผูกพันของรุจกับพิทลางๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ลางมากๆเลย 555555 แต่เดาเอาว่าน่าจะเกี่ยวกับชาติภพที่แล้วของพิท

ต่างกันก็น่าจะแค่ รุจเจอตัวเองก่อน รอตอนต่อไปนะคะ

[ชัดเจนกาบ]

แล้วทำไหมพิทถึงลืมจี้นั้นละ เดาไม่ถูกจริงๆ รุจเนี้ยต้องเป็นจุดเริ่มของปัญหาและคลี่คลายปัญหาแน่ๆ นี้คือการตั้งสมมุติฐานที่ผมตั้งขึ้นเองไม่รู้จะใช้รึเปล่านะ ต้องรอดูกันต่อไป

[เซ็งเป็ด]

เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนมาทำงานกันแต่เช้าตรู่ มีชาวบ้านบางส่วนแวะเวียนมาดูเป็นระยะ วันนี้พิทตื่นสาย อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้หลับลึกแบบนี้มาหลายวันแล้วตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เขาไม่ฝันถึงแววตาสีเขียวน้ำทะเลคู่นั้นอีกแล้ว ลุงหลวยเองเมื่อเห็นพิทนอนหลับได้อย่างปกติ จึงไม่อยากที่จะรบกวน

“วันนี้ตื่นสายนะครับพี่” เสียงรุจหันมาทักทาย พิทเพิ่งสังเกตว่าเค้าโครงหน้าของรุจนั้นช่างเหมือนกับพวกคนที่เขาเห็นในมโนภาพเสียนี่กระไร

“มีอะไรรึเปล่าครับ จ้องผมขนาดนั้น” เขายิ้ม

“อ๋อเปล่าๆ” พิทรีบส่ายหน้าก่อนจะเริ่มต้นทำงานของเขา

การซ่อมภาพจิตรกรรมค่อยๆเป็นค่อยๆไปพวกเขาเริ่มจากการทำความสะอาดพื้นบางส่วนเพื่อลบคราบฝุ่นและร่องรอยของเขม่าควันจากการเผาฝืนของชาวบ้านออกไปก่อน แล้วจึงค่อยๆร่างภาพต่อเนื่องที่ขาดหาย พิทเลือกที่จะซ่อมภาพที่อยู่หน้าประตูโบสถ์ก่อน เพราะมันเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นของภาพเหล่านี้ 
ภาพเขียนของที่นี่แตกต่างและน่าพิศวงต่างจากที่อื่น ภาพทั่วๆไปจะเน้นเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับศาสนา และชาดกต่างๆ แต่ที่นี่เหมือนกับเรื่องราวต่างๆไม่ปะติดปะต่อ เรื่องราวข้ามกระโดดไปกระโดดมาจนน่าสงสัยได้ว่ามันเกิดจากความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจของผู้เขียนกันแน่

บ่ายคล้อยวันนั้น หลังจากที่พิทตื่นจากการงีบกลางวันหลังอาหาร เขาเดินออกไปหลังโบสถ์เพื่อที่จะไปดูรูปปั้นพญานาค ถึงแม้ในใจจะประหวั่นเพียงใด แต่เขาก็ยังข่มใจตัวเองและปลอบใจว่าคงไม่มีอะไรหรอก ก็แค่รูปปั้น
ด้านหลังโบสถ์เงียบสงบ สายลมพัดเอื่อยๆ แต่พิทกลับรู้สึกรุ่มร้อนเหมือนอยู่ในห้องที่ไม่มีแม้แต่ช่องระบายอากาศ ความอึดอัดนั้นบีบรัดเขาจนพิทรู้สึกปวดไปทั่วบริเวณท้ายทอย

ทุกก้าวที่พิทเข้าใกล้รูปปั้นนั้น ตัวเขาก็เริ่มชาและและเย็นยะเยือก แต่พิทก็ยังคงปลอบใจตัวเอง เขาเพ่งมองไปที่รูปปั้นนั้น พยายามมองหาจุดที่จะแก้ไขซ่อมแซมก่อน และพบว่าบริเวณส่วนหัวของนาคตนนี้ชำรุดหนัก สมควรที่จะแก้ไขเป็นอันดับแรก
เมื่อคิดเช่นนั้น พิทก็เอื้อมมือไปค่อยๆแตะที่บริเวณหอนของนาค แต่ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสเขาก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นปร่าผ่านปลายนิ้วจนแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความเจ็บปวดที่เหมือนเข็มนับหมื่นนับพันคอยทิ่มแทงครั้งแล้วครั้งเล่า
ไม่ทันจะได้ส่งเสียงร้อง พิทหมดสติลงทันทีที่ความรู้สึกนั้นแผ่ไปทั่วร่าง เขาล้มตึงลงที่ท้ายโบสถ์ข้างรูปปั้นหินนั่นเอง

เขาหมดสติไป  ณ บัดนั้น ลุงหลวยเห็นอาการเป็นคนแรกและวิ่งรี่เข้ามาก่อนจะเรียกชื่อและปฐมพยาบาลอย่างสุดกำลัง แต่ไร้ประโยชน์ พิทยังคงนอนตัวแข็งทื่อราวกับก้อนหินที่ต้องคำสาป

“รุจ ไปตามคนมาช่วยหน่อย” ลุงหลวยหันไปหาใครไม่เจอ ชายแก่เรียกเด็กหนุ่ม เขาหันมาและเดินมาหาร่างอันไร้สติอย่างเชื่องช้า และไม่มีอาการตกใจใดๆทั้งสิ้น

“เร็วๆเข้าหน่อยสิ” ลุงหลวยเร่ง เมื่อเห็นเขาเดินนวยนาดไม่มีทีท่าเดือดร้อน

“สงสัยเป็นลมแดดเสียละมั้ง” เขายิ้มน้อยๆนั่นทำให้ชายแก่ที่ประคองร่างของพิทเข้ามาในร่มไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ไปตามคนมาช่วยหน่อยไป” ลุงหลวยเสียงดังอาการร้อนรน

“ปล่อยไว้สักพักก็หายเองแหละ” รุจตอบสีหน้าเหมือนพอใจ

“ไป!!” ทันใดนั้นลุงหลวยหมดความอดทน เขาตวาดลั่นจนรุจสะดุ้งด้วยความตกใจ

เสียงลุงหลวยทำให้ชาวบ้านที่ทำงานอยู่ใกล้ๆตกใจ และวิ่งมาดู

“อาการเหมือนโดนผีเข้าเลยลุง ผมว่าไปตามหลวงพ่อมาดีกว่า” ว่าแล้วชาวบ้านผู้นั้นก็วิ่งหน้าตั้งหายมุ่งหน้าไปวัด
รุจถอนห่างออกมา จากสองคนนั้น เขากำหมัดตัวสั่นด้วยความโกรธ ชายแก่ผู้นั้นเป็นใครถึงกล้ามาหยามเกียรติกันขนาดนี้ หากเขาควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ขึ้นมา พริบตาเดียวชายแก่ผู้นั้นคงจะแหลกเป็นจุล

“จะไปไหน”ลุงหลวยเงยหน้าขึ้นมา

“จะไปทำงานต่อ” รุจพูดขอไปทีก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโบสถ์
ไม่นานหลังจากที่ชาวบ้านคนนั้นวิ่งหายไป เขาก็เดินกลับมาพร้อมกับหลวงพ่อ

“เอาเข้ามาในโบสถ์ก่อนเถอะโยม” หลวงพ่อสั่ง
ก่อนจะนั่งลงใกล้ๆร่างของพิท

“โธ่เอ้ย พ่อหนุ่มเอ้ย เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมต่อกันเสียที” หลวงพ่อมองออกไปที่บึงใหญ่

“นายเป็นอะไรครับหวงพ่อ”

“โรคเก่านะโยม” หลวงพ่อปลดกระดุมเสื้อของพิทออกเพื่อหาบางอย่าง

“จี้ครุฑที่อาตมาให้ไว้หายไปไหน”

ลุงหลวยทำหน้าสงสัยและครุ่นคิด ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งกลับไปบ้านที่พิทอยู่เอาดื้อๆ

[Poseidon]

จิ้มๆๆๆๆก่อน

[เซ็งเป็ด]

ชายแก่รื้อห้องนอนของพิททุกซอกทุกมุม กระจุยกระจายเพื่อหาจี้นั้น หลายครั้งที่เขาก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงได้จงรักและภักดีกับชายหนุ่มขนาดนั้น แต่เมื่อพบว่าที่เขามีชีวิตรอดออกมาจากคุกและอยู่สุขสบายได้ถึงทุกวันนี้เพราะพ่อของพิทแล้ว ลุงหลวยก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนคุณของครอบครัวพิท

“เจอแล้วครับ หลวงพ่อ” ลุงหลวยวิ่งกระหืดกระหอบ ในมือกำจี้ครุฑที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขายื่นมันให้กับหลวงพ่อที่รับจี้นั้นมา ก่อนจะค่อยๆบรรจงวางไว้ที่หน้าผากพิทที่ตอนนี้มีไอร้อนพวยพุ่งขึ้นมาเหมือนกับเขากำลังถูกต้มในหม้อน้ำเดือด

“ข้าแต่องค์สุบรรณผู้ครองวิมานฉิมพลี โปรดจงรักษาถอนผิดนาคีให้แก่พราห์มผู้นี้ด้วยเถิด” หลวงพ่อหลับตาและพูดบางสิ่งที่ลุงหลวยฟังไม่ถนัด

รุจวางมือจากการทำงาน เขามองพิธีกรรมนี้อยู่ห่างๆด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความหวั่นเกรง หลวงพ่อวางจี้โลหะสีดำนี้ลงบนหน้าผากพิท ทันทีที่มันสัมผัสผิวเนื้อ ความเย็นจากจี้แผ่ซ่านโอบคลุมรอบตัวของพิท จากที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานด้วยความปวดร้อน แสบพล่านในความรู้สึก บัดนี้เขารับรู้ได้ถึงไอเย็นนั้น และ.....

“เฮือกกกกก!!” พิทสะดุ้งแอ่นร่างขึ้นมา ดวงตาเบิกโพรง ร่างของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่บริเวณนั้นลมพัดเย็น

“นาย” ลุงหลวยโผเข้าประคองพิท

พิทไม่พูดอะไร เขามองหน้าหลวงพ่อและทั้งคู่เหมือนจะคิดไปในเรื่องเดียวกัน

เขารับจี้ครุฑนั้นมากำไว้แน่นอย่างเต็มใจ และตั้งปณิธานกับตัวเองว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาไม่มีวันจะถอดสร้อยจี้ครุฑนี่อีกเด็ดขาด

ลุงหลวยดุเรื่องเด็กรุจต่อหน้าพิท เขากล่าวหาว่าเด็กนั่นอยากให้พิทตาย แต่พิทก็ปกป้องเขาด้วยการบอกเพียงแต่ว่าตัวเขาเองไม่เป็นไร

“อย่าไปโทษรุจเลย ลุง เขาคงไม่ได้ตั้งใจ อีกอย่างผมก็ไม่เป็นไรแล้ว” พิทบอกพลางส่งยิ้มให้รุจ

...

[เซ็งเป็ด]

หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น พิทต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าเขาจะทำใจเข้าใกล้รูปปั้นนาคนั้นได้ งานในโบสถ์คืบหน้าไปมาก เพราะลุงหลวยตั้งหน้าตั้งตาเร่งทำทั้งวันทั้งคืนเพื่อให้งานเสร็จให้เร็วที่สุด เขารู้สึกว่านายของเขาถูกดูดพลังแห่งการอยากมีชีวิตออกไปจนเหลือน้อยลงทุกทีๆนับตั้งแต่มาอยู่ที่นี่

“มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว” พิทนั่งลงใกล้ๆรุจที่นั่งเหม่อมองออกไปในบึงกว้าง เขาถอยห่างออกไปจากตัวพิทเล็กน้อย ก่อนจะหันมามอง

“เปล่าครับ ผมแค่อยาก....อยากกลับบ้าน”

“อ้าว นี่ไม่ใช่บ้านของนายหรอกเหรอ” พิทถามเขาวางฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนผืนหญ้าก่อนจะเอนตัวไปข้างหลังอย่างสบายใจ

“ไม่ใช่  ผมหมายถึงบ้านเกิดน่ะ”รุจตอบ
พิททำหน้าสงสัย

“ผมมาที่นี่เพื่อทำงานนี้ให้เสร็จ เสร็จงานเมื่อไหร่ผมถึงจะได้กลับบ้าน” เด็กหนุ่มตอบก้มหน้านิ่ง

“อีกไม่กี่วันก็คงจะเสร็จแล้วหล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่คงเริ่มซ่อมรูปปั้นนั่นแล้วหล่ะ” พิทหมายถึงรูปปั้นพญานาคตัวนั้น

“พี่เชื่อเรื่องพญานาคหรือเปล่า” เขาถาม

พิทเงียบไปครู่ใหญ่ ใจหนึ่งเขาก็อยากจะเชื่อ แต่อีกใจหนึ่งมันจะเป็นไปได้อย่างไร

“พี่คงไม่เชื่อหรอก แต่ผมเชื่อ..............”รุจเว้นวรรค “พวกนาคเป็นพวกใฝ่ดี พวกเขารักสงบ และแสวงหาพระธรรม มีแต่มนุษย์เท่านั้นแหละที่เบียดเบียนและทำร้ายพวกนาค” น้ำเสียงของเขาดูแข็งกร้าวขึ้น

“พี่รู้หรือเปล่าว่าผมมีพี่สาวด้วย” จู่ๆรุจก็เปลี่ยนเรื่อง

“พี่สาวผมหายออกจากบ้านไปในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง ทุกคนออกตามหา พ่อแม่ของผมเป็นห่วงและทุกข์ใจในการหายไปของพี่สาวมาก พวกเราตามหากันอยู่นาน จนในที่สุด เราก็พบว่า....................”

น้ำเสียงของรุจสั่นเครือ เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีบุคลิกซับซ้อนจนบางครั้งดูเป็นเด็กที่อันตราย

“พบว่าพี่สาวของผมถูกทรมานจนตาย”

ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้า พิทไม่รู้ว่าเขาจะเล่าเรื่องนี้กับชายแปลกหน้าอย่างเขาทำไม แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกหดหู่ไปด้วย

“พี่เสียใจด้วยนะ”

“ไม่ต้อง!!!!” จู่ๆรุจก็คำรามเสียงลั่นจนท้องน้ำกระเพื่อม และฟ้าแลบแปลบๆ พิทสะดุ้งโหยงสุดตัว
ฝนตั้งเค้าดำทะมึนอย่างน่าประหลาดทั้งๆที่ไม่มีวี่แววว่าจะมีพายุฝนมาก่อน

ทั้งสองคนเงียบ แต่ความเงียบของแต่ละคนแตกต่างกัน

พิทเงียบเพราะเขาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กนั่นถึงได้ตวาดออกมาแบบนั้น

ส่วนรุจเงียบเพราะเหมือนเขากำลังจะข่มอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านอย่างหนัก

“ไปกันเถอะ ฝนคงจะตกหนัก” และคนที่เป็นฝ่ายลุกเดินหายไปก่อนนั่นคือรุจนั่นเอง ทิ้งไว้เพียงแต่พิทที่นั่งแน่นิ่งในขณะที่สายฝนเริ่มโปรยปราย....