บทที่ 5 ถูกคุกคาม
.....คุณได้รับข้อความ 1 ฉบับ....
เป๋ากดดูข้อความปริศนาที่ถูกส่งมาจากเบอร์แปลก ๆ ขณะนอนอยู่บนเตียงในวันที่ไม่มีเรียน ยังไม่ทันเปิดดู หนุ่มน้อยก็รู้สึกสังหรณ์ล่วงหน้า ว่ามันจะต้องใช่ แล้วพอเปิดอ่าน มันก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ
.....แกมันร่าน ระวังตัวเอาไว้เหอะ อีวันทองสองผัว......
หนุ่มแว่นร่างเล็กอ่านข้อความนั้นซ้ำถึงสามรอบ กว่าสมองจะประมวลผลทำความเข้าใจ ครั้งนี้นับว่าใช้คำที่รุนแรงที่สุด โดยไม่ต้องแปลหรือถอดความอย่างครั้งก่อน สั้นกระชับ แต่แรงเหมือนถูกตบหน้า หากว่าเขาคือคนที่ทางฝ่ายนั้น....ตั้งใจจะส่งข้อความมาหาจริง ๆ น่ะนะ
ส่งผิดเบอร์ใช่มั้ยนี่ ?
ร่าน......ใช้กับผู้หญิง ?
คงมีการเข้าใจผิด เกี่ยวกับเรื่องชิงรักหักสวาทอะไรทำนองนั้นแน่ ๆ
เป๋าถอนใจเบา ๆ อย่างใจเย็น ในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านนี้ มีข้อความแปลก ๆ ถูกส่งมาถึงสิบสามครั้ง
และแต่ละครั้งก็ไม่เคยซ้ำกันเลยสักเบอร์
ครั้นพอโทรกลับไป เลขหมายก็ถูกระงับการใช้งานเสียอย่างนั้น
คราวนี้ก็เช่นกัน ถึงเบอร์ที่ใช้ส่งจะเป็นคนละเบอร์ แล้วข้อความในคราวนี้ก็รุนแรงกว่าครั้งก่อน ๆ แต่ยังไงก็แล้วแต่ มันจะต้องเป็นคน ๆ เดียวกันแน่ ๆ แล้วฝ่ายนั้นก็ดูเหมือนจะทวีความรุนแรงเพิ่มขึ้น!!!
พอ!!! หยุดคิด เลิกสนใจ ถ้ายังส่งมาเรื่อย ๆ แบบนี้ เห็นทีคงต้องเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้วแหละ ว่าแล้วก็เปลี่ยนไปนอนคิดถึงการไปดูหนังกับแฝดเมื่อครานั้นแทน....
.....พอดูหนังจบก็ไปนั่งกินแม็คโดนัลด์ นี่ถ้าไม่ติดว่ามากันสาม ก็คงจะเหมือนการมาเดทไม่มีผิด และเขาก็จะมีความสุขม๊ากมาก ถ้าหากได้มากับเจ้าคิงคองหน้าหยกสองต่อสอง แต่สามคนก็สนุกดี เขาได้เห็นมุมน่ารัก ๆ ของแฝด ที่ไม่คิดว่าจะมีอะไรแบบนี้ระหว่างพี่น้อง...โดยเฉพาะกับแฝดหนุ่ม ถ้าเป็นแฝดสาวมาทำอะไรกุ๊กกิ๊กกันก็คงจะไม่แปลก....แต่เอาเถอะ ลูกคนเดียวอย่างเขาจะไปเข้าใจอะไรเล่า!!!
....สองพี่น้องก็ทะเลาะกันงุ๊งงิ๊ง
ป้ายซอสใส่หน้ายังงี้....
แย่งไอศครีมกันยังงี้.....
แต่สุดท้ายก็ผลัดกันป้อน.....
มีตบหัวแล้วก็มีลูบหลัง หัวเห็ดชอบกวนประสาทน้องชาย แล้วก็ไม่เปิดช่องว่างให้ใครได้พูดแทรก เขามีเรื่องมากมายที่อยากจะคุยกับนายเบนซิน แต่เจ้าเห็ดสดก็ช่างเป็นมารคอหอยยอดเยี่ยม.....
แต่หัวเห็ดก็ป้อนไอศครีมเขา.....พ่อหนุ่มเนิร์ดอมยิ้ม บางครั้ง เขาก็ชอบการจู่โจมของหมอนี่ หลายใจชะมัด ก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อคนที่เขามีใจ กลับไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา สายตาของเบนซินมีแต่พี่ชาย ช่างเป็นคนที่รักพี่รักน้องเหลือเกิน แล้วมันก็ทำให้เป๋าหลงเขาคนนั้นมากเข้าไปอีก....
“น้องเป๋ารับโทรศัพท์ค่ะลูก” เสียงหม่ามี๊ดังมาจากด้านล่าง เป๋าลากสังขารลงจากเตียงอย่างขี้เกียจ เพื่อลงไปรับโทรศัพท์
“ถ้ามีโทรศัพท์พ่วงซักเครื่องก็ดีสินะ” เขาเปรยเบา ๆ ก็เครื่องเก่าบนห้องที่เป็นคิตตี้สีชมพูแหววมันเพิ่งจะเจ๊งกะบ๊งไปน่ะสิ!!!!
“ฮัลโหลครับ”
“ไง.....ควงทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ สนุกมั้ยกับการปั่นหัวผู้ชายน่ะ” ปลายสายเป็นเสียงผู้ชายฟังดูคุ้นหู ไม่หรอก ไม่ใช่เสียงของคนรู้จักแน่นอน แต่ว่ามันเหมือนกับตัวโกงในละครหลังข่าว ตอนที่โทรมาขู่แบล็คเมล์น้องสาวพระเอก
“ใครน่ะ” เป๋ากรอกเสียงลงไปด้วยความโกรธผสมกับความกลัว
“ผัวของมึงอีกคนไง”
“อย่ามามั่ว!!!! เราไม่เคยมีแฟน”
“ระวังตัวไว้เถอะ ร่านแบบนี้กูจะจัดให้สาสม!!!!”
“พูดกันดีดีเถอะนะ เราว่าคุณน่ะโทรผิดแล้วล่ะ” เสียงของเป๋าเริ่มเย็นลง เมื่อนึกขึ้นได้ว่านี่อาจเป็นการเข้าใจผิด....เข้าใจผิดกับผีน่ะสิ!!! รู้เบอร์ส่วนตัวแล้วยังรู้เบอร์บ้านอีก เพื่อนของเขาสักคนอาจจะให้ใครโทรมาแกล้งก็ได้นี่นา อาจจะเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีกระมัง
“ก็ได้......มึงจำได้มั้ยล่ะ ว่าเคยทำร้ายใครเค้าเอาไว้”
“พูดบ้า ๆ เราอยู่ของเราเฉย ๆของเรา จะไปทำร้ายใครได้ไง!!!!”
“แน่ใจ?”
“ก็พูดมาสิว่าเราไปทำอะไร!!!!”
“อยากรู้เหรอ..............................................................”
ปลายสายเงียบไปนานจนเป๋าขนลุกซู่
“เอาไว้เจอหน้ากันแล้วจะบอก...ดีมั้ยล่ะ!!!!!!”
.
.
.
.
.
.
ดวงตาที่โหลลึกและดำคล้ำ ดูน่าสยดสยอง กำลังมองลึกลงไปในกระจกเงาใบใหญ่ ที่สะท้อนภาพของมันในมุมมืด...
สายตานั้นเต็มไปด้วยความชิงชังที่พร้อมจะบดขยี้ทกสิ่งให้แหลกเป็นจุล
ไม่ใช่เงาของมัน ที่มันกำลังจ้องอยู่นั้น หากแต่มันมโนภาพไปถึงใครบางคนที่มันเคียดแค้นเป็นหนักหนา
ริมฝีปากดำคล้ำและปริแตก เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่ากับตัวเองในกระจก
“~แก.........................ต้อง...................................ตายยยยยยย~”
โป๊กกกกกกกกก!!!!!!!!
มะเหงกแรกของวันสำหรับไอ้เห็ดเพศผู้
“มึงเป็นบ้าอะไรแต่เช้าเห็ด ว่างมากนักก็มาช่วยเค้าทำกับข้าวนี่” เบนซินตวาด จนไอ้ร่างที่ดูหงอนั้น หงอเข้าไปอีก หัวเห็ดหัวเราะแหะ ๆ ให้กับตัวเองในกระจก
“ไม่เอาขี้เกียจ” พูดจบก็ฟุบหน้าลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วอยู่ ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมาเล่นจ๊ะเอ๋กับตัวเอง แล้วก็หัวเราะร่าชอบใจ น่ากลัวดีเหมือนกันแหละนะ....
“ทั้งปีสิพี่กู แล้วนี่ไปเอาอะไรมาเขียนหน้าเขียนตาล่ะ เละเทะไปหมดทั้งตัวแล้วนั่น”
“ถ่านดูดกลิ่นในตู้เย็น” เจ้าเห็ดตอบกลับมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ระวังเฮ๊อะ ตาจะบอดเอา ไปล้างหน้าซะ แล้วก็ไปนั่งหายใจเงียบ ๆ ที่โต๊ะกินข้าวโน่น กูล่ะอยากจะถีบมึงจริง ๆ ซนนักไอ้หอย!!!!”
หัวเห็ดสะบัดหัวสองสามครั้ง ก่อนจะโยนถ่านลงถังขยะอย่างเหมาะเหม็ง
“เอาถ่านไปเก็บไว้ที่เดิมด้วยล่ะ เล่นแล้วเก็บที่ด้วย” ไอ้ตัวใหญ่ตะโกนมาจากในครัว
.
.
.
.
.
.
มื้อเช้ามีไข่เจียวกับหมูสับ ต้มจืดสาหร่าย กับผัดหน่อไม้ฝรั่ง หัวเห็ดทำท่าปลาบปลื้มอย่างมีจริต จนแฝดน้องอยากจะประเคนทั้งศอกและหมัด แถมยังคันเท้ายิบ ๆ อยากเหยียบเห็ด!!!
“น้องพี่เก่งจัง แต่คราวหน้าขอเป็นอาหารญี่ปุ่นนะ ทำเบนโตะให้พี่ไปกินกับเป๋าสองคน...อิเตะอิเตะ คิมูชิ โกไคอิไตโยะ โมะโต๊ะ ๆ ซูกิ๊.....” โอโม่ตบมือแปะ ๆ หลังจากพล่ามแบบไม่หายใจ ก่อนจะตักหน่อไม้ฝรั่งเข้าปาก....เลือกเฉพาะตรงยอด ซึ่งอร่อยที่สุด
“ใช้ช้อนกลางสิ ห้ามเอาช้อนนี้ตักอีกนะ เดี๋ยวพ่อฟาดให้มือหัก”
“ชิส์ รังเกียจเค้าอ่ะตัวจ๋า เค้าเมียตัวนะ อุคริอุคริ”
“ตีนแหนะเห็ด!!!” ไอ้ดำใหญ่หน้าแดง จึงต้องทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน “แล้วดูมันทำ เลือกแต่ยอดหน่อไม้กับกุ้ง ส่วนโคนๆเหลือไว้ให้น้อง อ่าโจ๊ะ!!!! อย่า ๆ ไข่เจียวมึงเอาไปหนึ่งในสามพอ”
มือที่ไวกว่าก็รีบจิ้มส้อมลงไปในจานไข่เจียว หัวเห็ดทำหน้ายู่ เอาคางเกยโต๊ะ...
“น้องต้องเสียสละดิ”
“มีที่ไหนวะ?....น้องต้องเสียสละ อ่ะบอกให้ใช้ช้อนกลางไง เห็ดนี่เดี๋ยวเค้างอนนะ”
“ไม่ง้อนะคิงคอง เชิญงอนตามสบาย” เห็ดยิ้มแฉ่ง ส่วนคิงคองก็เบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“อ่ะ พี่ป้อน” พี่ชายที่แสนดี ตักน้ำแกงจ่อปากน้อง เบนซินมัวแต่เขิน ก็เลยอ้าปากงับโดยไม่คิด
“ไอ้เอี้ย โอ๊ววววว อ่า.....อ๊อนนนนนน.....เฮ้ยยยย นี่มันร้อนนะไอ้พี่เลว”
.
.
.
.
.
ฮ่องเต้...เก้งหน้าแมน กับหนุ่มอวบตาตี่...นายเต้าหู้ มาประชุมลับกันที่บ้านของเป๋า
“ร้ายแรงมากอ่ะแก แกเคยไปแย่งเมียใครเค้ารึเปล่ายะ” ฮ่องเต้เดาสุ่ม จึงโดนมือป้อม ๆ ของพ่อเต้าหู้ ตบเข้าฉาดใหญ่ที่ท้ายท้อย
“เฮ้ยยย เพื่อนเราเป็นตุ๊ด ตุ๊ดเหมือนมึงอ่ะไอ้ขันที!!!”
“ใช่เวลาทะเลาะมั้ยนี่ เดี๋ยวไล่กลับบ้านเลย” เป๋าก็เหวี่ยงเป็นกับเขาเหมือนกัน
“งั้นแกนึกดีดีสิ ไปว่านเสน่ห์ใครโดยไม่รู้ตัวบ้างมั้ย”
“ไม่นะ พวกนายก็รู้ว่าเราเป็นคนยังไง เราไม่ใช่คนมั่นใจแบบนั้น ทุกวันนี้ยังได้แต่แอบชอบเค้าข้างเดียวอยู่เลย” ตัวปัญหาทำเสียงสลด
“แล้วตอนมัธยมล่ะ..............ตอนประถม.........อ่ะตอนอนุบาลอ่ะ เคยไปมีศัตรูที่ไหน นึกดีดีสิ อาจเป็นคนพวกนั้น อีหูด....แกเอาหนังสือรุ่นมามั้ย” ฮ่องเต้หันไปหาอีกฝ่าย นายเต้าหู้ส่ายหน้าอย่างจนใจ
“ปลวกกินเหมือนของมึงแหละเป๋า.....”
“ใครบอก ของเราน่ะ...แม่เอาไปบริจาคหรอก...แบบ....มันติดไปกับหนังสือเรียนน่ะ เสียดายชิบโป๋ง"
เป๋าพยายามนึก ขณะที่เพื่อนทั้งสองยังไม่เลิกจิกกัดกัน คงต้องปลงกับคู่นี้ น่าให้มันได้กันให้รู้แล้วรู้รอด แต่ว่าใครจะเป็นอะไรล่ะ....ไอ้ตัวสาวก็ดันหล่อซะ ส่วนไอ้ตัวห้าวก็ดันตัวกลมแก้มยุ้ย...
เอ....มัธยมนี่......
“ตอนมัธยมเราเคยทะเลาะกับเพื่อนคนนึง”
“ผู้ชายใช่มั้ย”
“ใช่”
“เล่าสิ....ชั้นอยากฟัง....ว่าแต่มันหล่อมั้ยอ่ะ”
“มึงแม่มแร่ดสัด!!!”
“เค้ามาขอลอกการบ้าน....แคลคูลัส แต่เราก็ปฏิเสธไป เราบอกให้เค้าทำเอง แล้วเค้าก็เลยโดนอาจารย์ทำโทษ....แถมยังสอบตกอีก.......เพราะว่าคะแนนเก็บเค้าไม่มีเลย เฮ้ย....พวกนายอย่าทำหน้างี้ดิ เค้ามาขอสมุดเรานะ แล้วเราก็ต้องส่งเหมือนกัน ก็เค้าไม่เคยทำเลยอ่ะ อยู่ ๆก็จะมาเอาสมุดเรากลับบ้านเฉย.....”
ฮ่องเต้กลอกตา ส่วนนายเต้าหู้กุมขมับ
“กูว่าไม่ใช่แร๊ะ”
“แมร่งปัญญาอ่อนสิ้นดี เอาให้มันรุนแรงกว่านี้หน่อยได้มั้ย มูลเหตุจูงใจน่ะหอย!!!”
“ก็แค่นี้อ่ะ นอกนั้นไม่มีแล้ว เรานิสัยดีนะ ไม่เคยมีเรื่องกับใคร”
“เออจริง...ไอ้เป๋ามันติ๋มสัด กูนี่...เปรี้ยวตัวพ่อ”
“เปรี้ยวนี่เขาใช้กับผู้ชายด้วยเหรอยะ......เออนี่เป๋า ชั้นว่าอีโรคจิตนั่นคงแค้นแกในทางชู้สาวว่ะ ก็ที่แกบอกว่า....มันบอกว่า.....มันเป็นผัวแก....เนี๊ยะแหละ!!!! ที่นึกออกตอนนี้มีคนเดียวเลย”
“ใครวะ/ใครเหรอ”
“ก็อีพี่รหัสแกไง คนที่ดูจิต ๆ หัวฟู ๆ ตัวสูง ๆ หน้าตาปลวก ๆน่ะ ชั้นว่าเค้าปิ๊งแกนะ เคยจีบแกอยู่ช่วงนึงด้วยไม่ใช่เหรอ จนแกต้องหนีหัวซุกหัวซุนน่ะ...อี๋ย์” พอฮ่องเต้พูดถึงคนๆนี้ขึ้นมา เป๋าก็ชักจะเริ่มรู้สึกว่า ไอ้เสียงคุ้น ๆที่เหมือนเจ้าตัวร้ายในละครนั่นน่ะ มันก็ฟังคล้ายกับเสียงของบุคคลปริศนาคนนั้นด้วยหน่อย ๆ เสียแต่ฝ่ายนั้นชอบพูดเนิบ ๆ ยาน ๆ ตะกุกตะกัก ติดอ่างอีกต่างหาก!!!!
“เออ.....กูก็คิดเหมือนไอ้ขันทีนั่นแหละวะ”
.
.
.
.
.
.
หลังจากเพื่อนกลับไปแล้ว เป๋าก็นอนนึกถึงรุ่นพี่ท่าทางแปลก ๆ คนนั้น
สวมแว่นตาเชย ๆแบบคุณลุง
แต่งตัวเรียบร้อย ใส่กางเกงเอวสูง เอาเสื้อยัดในกางเกง แถมยังคอยดึงตลอดเวลา
หัวฟู
หน้ามันแผล็บ
เวลาซ้อมร้องเพลงประจำคณะ ก็จะวนเวียนมาคอยสอนทั้ง ๆ ที่เขาเองก็ร้องได้เหมือนคนอื่น ใช่ว่าจะจำเนื้อเพลงไม่ได้เสียเมื่อไหร่
คอยเทคแคร์ซื้อขนมกับน้ำอัดลมมาให้....อันนี้ทำเกินพี่รหัสไปนิด เพราะขนมที่ว่า....ดันเป็นช็อคโกแล็ต หน้าตาดูดีมีสกุล มาในกล่องหรู ส่วนน้ำอัดลมก็....มาเป็นกระเช้า....เว่อร์เสียไม่มีดี!!!
แต่ที่เด็ดสุด คือรุ่นพี่คนนี้เคยเอาหนังสือเรียนมาให้ ข้างในแนบซองจดหมายสีชมพูลายกระต่าย ข้อความในจดหมายมีกลอนเพ้อ.....แถมยังมีชื่อเขาในกลอนนั่นอีก
ยังเคยเอามาอ่านกันที่ซุ้มคณะให้เพื่อนฟังแล้วขำกันแทบตาย เขาเปล่า....ไอ้เต้าหู้น่ะตัวดีเลย ชอบนักเรื่องแกล้งคนให้อับอายเนี่ย
จะใช่เขาคนนั้นมั้ย.....เป๋าคิดวนไปเวียนมาจนเผลอหลับไป ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ตอนที่บุคคลปริศนานั่นส่งข้อความมาให้เขาอีกเป็นครั้งที่สิบสี่
.
.
.
.
.
.
To be Con
แก้เยอะมาก เพราะเมื่อก่อนชอบใช้คำสรรพนามประเภท....ร่างสูง ร่างหนา ร่างบาง ร่างโปร่ง ร่างเล็ก อย่างพร่ำเพื่อ และดูเฝือเป็นที่สุด(ตอนนี้รู้สึกตะขิดตะขวงใจที่จะใช้ แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็จำต้องใช้) เหนื่อย แต่สุขใจ ที่ได้ปัดฝุ่นแล้วเอามาให้ได้อ่านกันขำ ๆ อย่างน้อย ๆ ก็เป็นฟิคแนวใส ๆ ที่เมื่อก่อนชอบแต่งออกมาจนเยอะ และไม่จบซักเรื่อง 5555+
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
