♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 9
-Talk with me for just a while-
“แมทคิดว่าไง อนุญาตหรือเปล่า”
“อยากทำมากเหรอ”
ผมพยักหน้ารับรัวๆ หลังจากวันนั้นที่ผมไปเจอพี่ปืนที่สยามและได้ไปร่วมเต้นกับกลุ่มบีบอย หลังจากวันนั้นผมได้เจอกับสมาชิกอีกคนด้วยความบังเอิญ เพราะว่าเขาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับผม และเขาก็ชวนให้ผมไปเข้าร่วมวงด้วย ซึ่งพอได้ยินผมก็รู้สึกตื่นเต้นมากๆ และอยากทำ ผมรักการเต้นอยู่แล้ว ตอนมัธยมปลายเคยจับกลุ่มเต้นกันกับเพื่อนในห้อง แต่จะออกแนวขำๆมากกว่า ไม่เคยไปเต้นอะไรที่ดูจริงจังแบบวันนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ปืนไม่เชื่อว่าผมทำได้ ผมคงไม่ใจกล้าหน้าด้านขนาดนั้นหรอก
และคงเป็นเพราะฟ้าลิขิตหรือเปล่าที่วันนั้นผมได้เจอพี่เขา
“นะๆ ให้ต้นหอมไปเต้นเถอะ สัญญาว่าจะโทรหาบ่อยๆและจะไม่กลับบ้านดึก มีอะไรจะรีบโทรหา โอเค” มัดมือชกเลยครับผม เดี๋ยวแมทไม่ยอม
หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตต้องผ่านการเห็นชอบจากแมทก่อนเสมอ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเป็นแบบนี้ รู้ตัวอีกทีมันก็กลายเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว แต่ดีเสียอีก เพราะแมทเป็นเหมือนพ่อและพี่ที่คอยให้คำปรึกษา บางทีผมก็ไม่อยากโทรไปรบกวนพ่อกับแม่เท่าไหร่ และอีกอย่าง การคุยกันทางโทรศัพท์มันก็ไม่สะดวกเท่าไหร่ สู้คุยต่อหน้าไม่ได้
“ตามใจแล้วกัน แล้วจะไปเต้นวันไหน”
“วันนี้”
“อืม เดี๋ยวไปส่งล่ะกัน ถ้าเลิกแล้วก็โทรจะไปรับ”
“แล้วเย็นนี้แมทไปไหนหรือเปล่า”
“กลับไปบ้านน่ะ งานยังไม่เสร็จ”
อย่างนั้นหรอกเหรอ มิน่าล่ะ สีหน้าถึงดูเครียดๆ นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้แมททำตัวโตกว่าอายุ เพราะต้องคอยดูแลผมและคอยช่วยงานที่บ้านและเรียนไปพร้อมกันๆ ทำให้ต้องมีความรับผิดชอบมากกว่าคนอื่น แต่เห็นอย่างนี้เถอะ บทจะเกเรก็ใช่ย่อย คุณลุงหรือพ่อของแมทนี่หัวเสียอยู่บ่อยครั้งเพราะแมทดื้อ...เงียบ
“เหนื่อยไหม” ผมถามด้วยความเป็นห่วง สองสามวันนี้นี้แมทกลับบ้านตลอด บางวันก็นอนที่บ้านใหญ่ บางวันก็กลับมานอนที่บ้านกับผม เหงานะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ผมถึงได้อยากไปร่วมทีมเต้นยังไงล่ะ อย่างน้อยก็ยังมีอะไรให้ทำ และเป็นสิ่งที่ผมชอบและถนัดด้วย
“นิดหน่อย ไม่ต้องห่วงหรอก” มีเก็กหน้านิ่ง น่าหมั่นไส้เสีนจริง
“จิ๊ ไปเรียนกันเถอะ จะสายแล้ว” ผมลุกขึ้นเดินนำแมทออกจากบ้าน วันนี้ผมจะได้ไปเต้นแล้ว ตื่นเต้นจัง ไม่รู้ว่าจะเข้ากับคนในวงได้หรือเปล่านะ
“รีบเหรอไง” แมทเดินตามมา แถมยังกวนประสาทผมอีก
“อืม รีบมาก เร็วๆด้วย!”
“ได้ เดี๋ยวจะเหยียบให้มิดเลย!”
“เฮ้ย! อย่านะ”
ผมพลาดแล้วล่ะ บ้าจริง!
----------
----------
“วันพรุ่งนี้จะมีกิจกรรม Join Arts แล้ว เราอยากทุกคนมารวมสนุกกันเยอะๆ คนใครที่ลงเล่นเกมส์กีฬาไว้ก็เตรียมตัวให้พร้อมนะ มีใครสงสัยอะไรอีกไหม” ประธานชั้นปีประกาศหน้าหอประชุม นักศึกษาตะโกนพูดคุยกันเสียงดัง
งานนี้ดูจะเป็นที่ถูกใจของใครหลายคน เนื่องจากเป็นงานที่รวมกันของคณะศิลป์ 5 คณะ อย่าง นิเทศศาสตร์ อักษรศาสตร์ จิตรกรรม สถาปัตยกรรม และดุริยางคศาสตร์ มาทำกิจกรรมรับน้องรวมกัน
“ฉันล่ะอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆจัง เด็กสถาปัตฯ อ๊ายย แค่คิดก็ฟินแล้ว” ไข่ดาวพูดกับปลาและแชมป์แล้วทำหน้าเพ้อฟัน
“ให้มันน้อยๆหน่อย เรื่องผู้ชายนี่ไม่ได้เลยพวกแกเนี่ย” อาร์มหันไปแขวะใส่สามสาว ต้องสามสาวนะ ฮ่าๆๆ แต่มีเหรอที่คนอย่าไข่ดาวจะสน กลับสะบัดผมบ๊อบที่เพิ่งไปตัดมาใส่อีกต่างหาก
“ทำไม มีปัญหาหรือไงไอ้อาร์ม”
“ไม่มีหรอก ตามสบายเถอะ”
ผมส่ายหัวอย่างระอา วันๆไม่เคยจะคุยกันดีๆหรอกพวกนี้ เถียงกันกัดกันเสียมากกว่า แต่ไม่เคยด่าหรือทะเลาะกันจริงๆจังๆหรอก เหมือนแค่หยอกกันเล่นเท่านั้น
“อ้าวไอ้ราม เดี๋ยวนี้หายหัวนะมึง” ก้านเอ่ยทักรามที่เดินมานั่งเก้าอี้ด้านหน้าผม เขามองหน้าผม ผมเลยยิ้มให้ แต่เขากลับไม่ยิ้มตอบ อะไรกันเนี่ย ทำไมรอบข้างผมถึงมีแต่ผู้ชายเย็นชา แมทคง พี่ปืนคน บ้านหนูขั้วโลกเหนือหรือไงกันคนพวกนี้
พูดถึงพี่ปืน...งานวันพรุ่งนี้ผมจะได้เจอพี่ปืนหรือเปล่านะ ขอให้ได้เจอทีเถอะ ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจอพี่ปืนอีกเลย ทั้งๆที่ดูเหมือนทุกอย่างกำลังไปได้ดี ผมได้ใกล้ชิดพี่ปืนมากขึ้น แต่แล้วมันก็ไม่ใช่
“วันนี้ซ้อมด้วยพวกมึง อย่าต้องให้ตาม” รามคาดโทษก้านกันอาร์ม ที่คงโดดซ้อมฟุตบอลเมื่อวาน เพราะนัดสาวไปเที่ยว
“เออ กูรู้หรอกน่า” ก้านโวย
“หึหึ รู้ตายห่าล่ะ” รามมองด้วยสายตาเหยียดๆ
“เดี๋ยวกูไปช้าหน่อย อาจารย์เรียกพบว่ะ” อาร์มบอก เห็นว่าในประวัติมีข้อผิดพลาดอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ
“วันนั้นฉันเห็นนายไปเต้นอยู่ที่สยาม” รามถามผม น่าแปลก ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะคุยกับผมเลย
“งั้นเหรอ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรแหะ มันเกร็งๆด้วยแหละเวลาอยู่ต่อหน้ารามอ่ะ
“เต้นเก่งนี้ แต่วันนั้นนายดูเกร็งๆนะ”
“อ่อ นิดหน่อยน่ะ พอดีไม่ได้เต้นนานแล้ว”
วันนั้นมันสุดวิสัยจริงๆ เพราะอยากให้พี่ปืนเห็นว่าผมทำได้ ไม่ได้โม้ ผมเก่ง เลยเกิดอาการเกร็งบวกกับผมไมได้เต้นมาเป็นปีเลยติดขัดไปบ้าง แม้ว่าบางคนจะดูไม่ออกก็เถอะ
“งั้นก็ดีเลย นายช่วยไปเต้นโชว์เปิดงานวันพรุ่งนี้ทีนะ ขอบใจมาก” พูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมอึ้งไปนาน
“เฮ้! ได้ไงกัน ฉันไม่ทำนะ” ผมโวยวายตามหลัง แต่มันไม่ทันแล้ว
“ทำใจซะต้นหอม นายตกเป็นเหยื่อไอ้รามแล้วล่ะ” ก้านตบไหล่ผมเบาๆ
ผมถึงกับถอนหายใจพรืดออกมา ไอ้เรื่องเต้นไม่เท่าไหร่หรอกถ้าเต้นหลายคนอ่ะนะ แต่นี้ผมต้องเต้นคนเดียว แถมวันพรุ่งนี้แล้วด้วย ผมจะไปเตรียมตัวทันได้ยังไงกัน บ้าชะมัดเลย ผมเหมือนถูกรังแกเลยอ่ะ T^T
“ต้นหอมเต้นเป็นด้วยเหรอ เต้นอะไรอ่ะ” ปลายื่นหน้ามาถาม
“ก็เต้นบีบอยฮิปฮอปอะไรประมาณนั้นอ่ะ”
“จริงเหรอ/ เจ๋งอ่ะ” เพื่อนๆในกลุ่มอุทานเสียงดัง ทำหน้าราวกับว่ามันเป็นเรื่องแปลกประหลาดมากๆที่คนอย่างผมจะเต้นเป็น
“ตกใจกันทำไม ทุกคนยังโอเคนะ” ผมถาม
“โอเคเว้ย แค่ส่งสัยว่าผมแห้งอย่างนี้เต้นบีบอยได้ด้วยเหรอ” ก้านแซว
“ได้ล่ะกัน” ไม่ค่อยจะดูถูกกันเลยพวกนี้ อย่างผมนี่ไม่เหมาะจะเต้นเหรอไง
“ไม่คิดว่าจะแมนขนาดนี้นะเนี่ย” แชมป์ทำตาโตใส่ผม แต่ประโยคเมื่อกี้มันทะแม่งๆอยู่น่า
“อยากเห็นอ่ะ” ปลาเขย่าแขมผมแบบอ้อนๆ
“นั่นดิ เต้นให้ดูหน่อต้นหอม” ไข่ดาวเอ่ยสนับสนุน
“อย่าเลย อายเขา” ถึงผมจะชอบเต้นแต่ผมก็ไม่ได้หน้าด้านนะครับ ที่อยู่ดีๆก็จะให้ลุกขึ้นเต้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยได้โดยไม่รู้สึกอะไร
“โห้ย อยากดูอ่ะ” ไข่ดาวทำหน้ายู่ใส่ผม
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้ดู สู้เขานะเพื่อน” อาร์มยกนิ้วโป้งให้ผม บอกให้ผมพยายาม
งานเข้าแล้วต้นหอมเอ้ยยย
---------
---------
“อ๊ะ ขอโทษครับ” ผมเอ่ยขอโทษคนที่เดินชน เดินชนไม่เท่าไหร่ แต่ผมดันทำชานมหกใส่เขาเต็มๆนี่สิ
“นายมันซุ่มซ่าม”
เสียงนี้มัน!!!
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น สายตาสบกับดวงตาเรียวสีดำสนิทที่สามารถสะกดผมได้ทุกครั้ง...พี่ปืน
“เวรเอ้ย!”พี่ปืนสบถออกมา ผมนี่ถึงกับสะดุ้งโหยง โดนโกรธแน่ๆเลย
“ผมขอโทษครับ ผมยกมือขึ้นไหว้เป็นการขอโทษ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์
“จะยืนบื้ออีกนานไหม” เสียงเข้มเรียกผมออกจากภวังค์
“ผม..ขอโทษ”
“รับผิดชอบการกระทำของนายเดี๋ยวนี้!” สิ้งสุดคำสั่งผมก็ดึงแขนพี่ปืนเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที แต่ด้วยความที่พื่ปืนตัวใหญ่กว่าผมมากๆ มันเลยค่อนข้างจะทุลักทุเลมากกับการลากคนตัวโตให้เดินตามแบบนี้
“พี่ถอดเสื้อออกมาก่อนเดี๋ยวผมจะทำความสะอาดให้” ผมบอกเสียงอ่อย ไม่กล้าเงยหน้ามองพี่ปืน ถึงจะชอบมาก แต่เวลาพี่ปืนทำหน้าดุมันก็น่ากลัวมากเช่นกันนะ ไม่เป็นผมทุกคนไม่เข้าใจหรอก
“ให้ไวด้วย” เสียงติดจะหงุดหงิดแต่ก็ยอมถอดเสื้อนักศึกษาออกให้ผม
ให้ตายสิ ซิกแพคนั่น ไม่ๆ ผมต้องไม่มอง โรคจิตชะมัดเลยผม ใจผมนี่เต้นแรงมากกับอีแค่เห็นร่างกายที่สวยงามของพี่ปืน
ผมรีบลงมือซักเสื้อพี่ปืนด้วยความเร็ว พี่ปืนก็ยืนกอดอกมองผมอยู่ใกล้ๆ มันเหมือนผมถูกจ้องตลอดเวลาจนเกร็งไปทั้งตัว เมื่อซักเสร็จแล้วผมก็บอกให้พี่ปืนรอเดี๋ยว เพราะตึกข้างๆเป็นตึกของคณะการจัดการ ผมถือเสื้อไปขอใช้ห้องซักรีด รุ่นพี่ก็ใจดีให้ผมเข้าไปใช้ ผมเร่งมือรีดเสื้อพี่ปืนให้เสร็จอย่างว่องไว แล้วก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องน้ำ
“นี่ครับเสื้อ”
ผมยื่นเสื้อให้พี่ปืน พี่ปืนรับไปใส่ ผมถอนหายใจเบาๆด้วยความโล่งออก อย่างน้อยๆผมก็แก้ไขปัญหาได้แล้วกัน
“ทีหลังเดินมองทางหน่อย เพราะอาจไม่ใช่ฉันที่โชคร้าย แต่อาจเป็นนายเองที่จะเจ็บตัวเพราะความซุ่มซ่ามบ้าๆของนาย”
“...” ผมกับอึ้ง พูดไม่ออก ถึงแม้ว่าพี่ปืนจะเดินจากไปแล้วก็ตาม
พี่เขา...เป็นห่วงผมงั้นเหรอ ใช่ไหม ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ผมยิ้มแก้มปริ ยิ้มแบบหุบไม่ได้ ระหว่างทางที่ผมเดินกลับไปซื้อชานมอีกแก้วไปให้แมท เจอใครที่รู้จักผมก็ยิ้มให้เขาหมด แย่จริงๆเลยผม แค่นี้ก็มีความสุขจนห้ามใจไม่อยู่แล้ว
“ทำไมไปนาน” แมทถามทันทีที่ผมไปถึง ยังไม่ทันได้นั่งลงเลยด้วยซ้ำ
“เกิดเหตุนิดหน่อย” ผมตอบแล้วก็ยื่นแก้วชานมให้แมท
“เกิดอะไร?”
“เอ่อ...” จะเล่าดีหรือเปล่านะ
“เล่ามา”
“ก็...” แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้แมทฟัง แมทฟังแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร อันที่จริงมันก็ไม่ได้เป็นความลับอะไรหรอก เพียงแค่ผมขี้เกียจเล่าเท่านั้นเอง อีกอย่าง ก่อนหน้านี้เวลาผมเล่าเรื่องพี่ปืน แมทก็จะว่าว่าผมน่ะเพ้อเจ้อ บ้าบอ ผมเลยไม่ค่อยอยากจะเล่าเรื่องพี่ปืนไง
ถึงปากจะบอกว่าตามใจผมถ้าผมจะชอบพี่ปืน แต่เอาเข้าจริงก็ยังเป็นหวงผมเกินไปอยู่ดีนั่นแหละ
“ทีหลังก็ระวังตัวหน่อย อย่าซุ่มซ่ามให้ต้องเป็นห่วงมากนัก” แมทเอ็ดผมเบาๆ
“รู้แล้วน่า คราวหน้าจะระวังก็แล้วกัน” ผมบอกอย่างอ้อนๆ
ใช่ว่าอยากจะซุ่มซ่ามซะเมื่อไหร่ คนมันจะซุ่มซ่าม ห้ามได้ที่ไหนกันล่ะ จริงไหม
พอได้เวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายผมกับแมทก็แยกย้ายกันไปเรียน จนเลิกเรียนผมไปนั่งรอแมทที่คณะ แรกๆที่มานั่งรอแมทที่คณะวิศวะฯ บอกได้คำเดียวว่า...นรกมาก มองไปทางไหนก็เจอแต่มนุษย์ที่ชอบโหวกเหวกโวยวาย เอ่ยแซวชาวบ้านได้อย่างหน้าไม่อาย แล้วไอ้ชาวบ้านที่พูดถึงนั้นก็คือผมไง
ถึงได้บอกว่ามันนรกไงล่ะ เพราะผมไม่ชอบมากๆถ้ามีคนมาแซว
แต่ผ่านไปซักสามสี่วันก็ดีขึ้น แต่ที่ดีขึ้นเพราะแมท ไม่รู้ไปจัดการอีท่าไหน ถึงได้ไม่ค่อยมีคนเดินมาแซวมาชวนผมคุยระหว่างรอแมทเท่าไหร่
ผมก้มดูนาฬิกา เลยมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่แมทยังไม่ลงมาเลย ทำไววันนี้เลิกเรียนช้าจังนะ อ๊ะ! นั่นไง มาแล้ว
“ช้าอ่ะ” ผมบ่นหน้างอ ไม่ชอบการรอคอยเท่าไหร่
“ติดสอบย่อย”
“ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงแหน่ะ”
“ขี้บ่น จะไปเต้นไหมหะ เดินนำไปที่รถก่อนเลย เดี๋ยวเอาของไปให้เพื่อนก่อน”
“ไม่เอา ไปด้วยกัน” ผมบอก แล้วก็นั่งลงรอตามเดิม แมทขยี้หัวผมแรงๆก่อนจะเดินหัวเราะไปหาเพื่อนที่อยู่ไม่ไกลนัก ไม่นานแมทก็เดินกลับมา
เราแวะหาอะไรกินนิดหน่อยก่อนจะขับรถมาส่งผมที่ป้ายรถเมล์ เพราะถ้าเลยไปส่งอีกหน่อยมันจะเลยยูเทริน แล้วข้างหน้ากว่าจะเจออยู่เทรินอีกก็ไกลมาก ผมเลยให้แมทส่งที่หน้าป้ายรถเมล์ใกล้กับสถานที่ที่ผมนัดเพื่อนไว้
“เสร็จแล้วโทรมา”
“ครับผม ขับรถดีๆนะ”
ผมโบกมือลาแมท พอแมทขับออกไป ผมก็เดินไปยังสถานที่ที่จะไปเต้นกับเพื่อนใหม่ เดินตรงไปนิดเดียวก็เจอซัน เพื่อนใหม่ที่ชวนผมมาเข้าทีมนั่นแหละ โบกมือเรียกผมอยู่
“เฮ้! ทางนี้ๆ” ผมเร่งฝีเท้านิดหน่อยก่อนจะเดินไปหาคนที่ยืนรออยู่
“สวัสดี รอนานไหม โทษทีนะ” ผมเอ่ยขอโทษซันที่มาช้า
“ไม่นานหรอก ไปกันเถอะ”
“อืม”
ผมเดินตามซันไปเรื่อยๆ ก็มาถึงบริเวณลานกว้างริมเขื่อน ด้านล่างเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนเย็นแบบนี้บรรยากาศดีใช่ย่อย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปพระอาทิตย์ดวงกลมสีแดงอมส้ม เสียดายที่ไม่ได้หิวกล้องตัวใหญ่มาก ไว้วันหลังแล้วกัน
“ทุกคน นี่สมาชิกใหม่ของเรา ต้นหอม”
“เฮ้ หวัดดี น่ารักนี่หว่า”
“กุชื่อโน ยินดีที่ได้รู้จัก”
ผมและเพื่อนของซันทำความรู้จักกันสักพัก แต่ละคนดูเฮฮาและดูเป็นกันเองดี ทีแรกผมแอบกลัวนะ กลัวว่าจะมีคนไม่ยอมรับอะไรแบบนั้น แต่ก็ผิดคาด ทุกคนดีกับผมมากๆ
จากนั้นทุกคนจะให้ผมออกไปเต้นโชว์ในฐานะสมาชิกใหม่ เหมือนเป็นธรรมเนียมที่ต้องทำ เมื่อออกไปเต้นกลางวงเสร็จ ทุกคนก็ปรบมือแล้วก็ยกนิ้วโป้งให้ผม หลังจากนั้นแต่ละคนก็เริ่มออกสเต็ปวาดลวดลายกันอย่างไม่ออม ไม่มีกั๊กกันเลยทีเดียว ผมได้เทคนิคการเต้นมาเยอะมาก เอาเข้าจริงผมกลายเป็นคนที่เต้นไม่เก่งไปเลยเมื่อเทียบกับทุกคนที่นี่
“เป็นไง สนุกไหม” ซันยื่นขวดน้ำให้ผม ผมรับมาเปิดดื่มด้วยความกระหาย ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ขอบปูนริมเขื่อน ลมยามเย็นพัดผ่านทำให้รู้สึกสบายขึ้น
“สนุกมาก ขอบใจนะ” ผมยิ้มให้ซัน ถ้าเขาไม่เข้ามาชวนผม ผมก็คงไม่ได้มาทำในสิ่งที่ตัวเองรักอย่างนี้หรอก
“เรื่องเล็ก เรามันหัวอกเดียวกัน” ผมจ้องหน้าซัน เราต่างคนต่างเงียบ ไม่พูดอะไร แววตาของซันนั้นเหมือนมีอะไรที่คล้ายผม เขายิ้มมุมปากนิดหนึ่งก่อนจะเดินกลับไปหาเพื่อน
“หัวอกเดียวกันงั้นเหรอ”
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าสีส้ม บางทีคนเราก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากหรอก แค่ความสุขเล็กๆน้อยๆในแต่ล่ะวัน ผมว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วนะสำหรับชีวิตหนึ่งชีวิตน่ะ
ฟิ้ววว
อยู่ดีๆก็มีลมหอบใหญ่พัดมา ทำให้หมวกที่ผมใส่อยู่ปลิวออกจากหัว ผมวิ่งตามไปเก็บเพราะมันไม่ใช่ของผม แต่เป็นเพื่อนของซันให้ยืม ตอนที่ผมวิ่งตามไปเก็บอยู่นั้น ขาผมชะงักเมื่อเห็นว่าใครอยู่ตรงหน้า คนที่เก็บหมวกได้
“หึ นี่มันคงเป็นตัวตนของนายสินะ” พี่ปืนแกว่งหมวกในมือไปมา
“อะไรครับ”
“ก็ซุ่มซ่ามไม่มีใครเกินไง อ่ะเอาไป” พี่ปืนโยนหมวกมาให้ผม ผมรับไว้ก่อนจะสวมลงบนหัว
“ผมเปล่าซักหน่อย ลมมันพัดเองต่างหาก ผมไม่ได้สั่งมันสักหน่อย”
“งั้นเหรอ” พี่ปืนยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ
“แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่” ผมถาม ตามองกล้องตัวโตที่คอพี่ปืน สงสัยมาถ่ายรูป
“ฉันจำเป็นต้องตอบนายด้วยเหรอ”
“ผมก็แค่ถาม ตอบหน่อยไม่ได้เหรอครับ”ผมเดินเข้าไปหาพี่ปืนใกล้กว่านี้นิดหนึ่ง แต่พี่ปืนกลับเดินหนีไปนั่งที่ม้านั่ง ผมเลยเดินตามไปนั่ง
“แล้วนายมาทำอะไร” พี่ปืนไม่ตอบแต่ถามผมแทน
“ผมมาเต้นกับเพื่อน” ผมชี้นิ้วไปทางกลุ่มเพื่อนที่เต้นอยู่ไม่ไกลนัก
“กลุ่มเมื่อวันนั้น?”
“ครับ พอดีเขามาชวนผมให้มาเต้นด้วยกัน ผมชอบก็เลยตอบตกลง”
“...”
“เรื่องนี้พี่ห้ามบอกใครนะ เป็นความลับ” ผมหันหน้าไปพูดกับพี่ปืนอย่างจริงจัง
“แล้วทำไมฉันต้องเอาไปพูดด้วย อีกอย่างฉันไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องที่เป็นความลับตรงไหน” พี่ปืนพูดอย่างไม่ใส่ใจ ยกกล้องถ่ายรูปไปเรื่อยๆแทน
“เป็นความลับสิครับ ถ้าพ่อผมรู้ ผมคงจะไม่ได้เต้นอีก” ผมก้มหน้าบีบมือตัวเองแน่น ก่อนจะเงยหน้ามองพี่ปืน
พี่ปืนลดกล้องลงก่อนจะหันมามองผมนิ่งๆ
“พ่อผมน่ะ ไม่ชอบให้ผมเต้น ไม่รู้ทำไม ผมเคยถามเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้คำตอบ”
“...”
“แต่ผมรักมันมากนะ ทุกครั้งที่ผมเต้น ผมจะรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยและก็รู้สึกผ่อนคลาย” กลายเป็นผมที่พูดพล่ามอยู่คนเดียว แต่ดีแล้วล่ะ เหมือนผมได้ระบายความรู้สึกยังไงไม่รู้ แล้วก็รู้สึกดีที่คนรับฟังเป็นพี่ปืน
“ชอบก็ทำไป ไม่ต้องแคร์อะไรให้มากนัก”
ผมหันไปมองพี่ปืนอย่างอึ้งๆ อย่าบอกนะว่าปลอบใจผม ผมยิ้มให้พี่ปืนกว้างๆ แต่พี่เขากลับเบือนหน้าหนี ทำเป็นยกกล้องขึ้นถ่ายภาพคนที่วิ่งออกกำลังกายแถวๆนี้
“นี่พี่ปืน” ผมสะกิดพี่ปืนเบาๆให้หันมาสนใจผมบ้าง
“อะไร”
“ถ่ายรูปผมบ้างสิ” ผมบอก ผมชอบถ่ายรูปนะ แต่ไม่ชอบถ่ายเองจากโทรศัพท์เท่าไหร่ มันได้ภาพแค่ไม่กี่มุม ผมเลยไม่ชอบ
“เรื่อง...ฉันไม่ถ่ายนายหรอก นายหน้าตาไม่ดี” แล้วพี่ปืนก็เดินหนีผมไปเลย
อะไรกัน ผมออกจะหน้าตาดี ถ่ายให้หน่อยก็ไม่ได้ คนใจดำ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
