♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 12
Why kiss?
[Puen’s side]
ผมนอนจ้องมือถือ สายตาก็อ่านข้อความที่เด็กนั่นส่งมาหลายต่อหลายรอบ ในหัวก็คิดอยากจะรู้ว่าในหัวสมองเล็กๆของเจ้าเด็กนั่นมีอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้ทำอะไรแบบนี้ แล้วทำไมผมต้องรู้สึกดีกับข้อความของเด็กนั่นด้วยนะ ใช่ว่าคนอย่างผมจะไม่เคยมีคนมาจีบเสียเมื่อไหร่ ข้อความทำนองนี้ผมก็เคยได้มานับไม่ถ้วน ผู้หญิงทั้งหลายแหล่ที่ใจกล้าหน่อยก็มันจะเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผมก่อน นั่นไม่ใช่เรื่องแปลก ผมคิดว่าผู้หญิงก็มีสิทธิ์ได้เลือกคนที่ตัวเองอยากจะคบหา แต่มันคงจะผิดที่ผู้หญิงพวกนั้นเลือกที่จะมาจีบผมเพราะไม่ได้สนใจเรื่องความรักอะไรพวกนี้ ถ้าแค่ข้ามคืนก็พอได้อยู่
แต่ต้นหอมเป็นผู้ชาย หน้าตาจิ้มลิ่มเหมือนเด็กยังไม่โตนั่นกับการกระทำที่ดูจะใจกล้าเกินตัวด้วยการเริ่มจีบผู้ชายก่อน เฮ้อ...มันช่างสวนทางกันจริงๆ
และทั้งๆที่ผมเองก็เป็นผู้ชายแท้ๆ ชอบผู้หญิง
ไม่กลัวตัวเองจะเจ็บหรือยังไงกันนะ
คิดแล้วเครียด
ผมวางมือถือลงกับโต๊ะหัวเตียงอย่างแรงโดยไม่ได้สนใจว่ามันจะบุบสลายหรือไม่ เอื้อมมือปิดโคมไฟก่อนจะปิดตาลง นอนหลับไปซะจะได้ไม่ต้องคิดถึงเจ้าเด็กนั่นให้ปวดสมอง
กว่าจะข่มตาลงนอนได้ก็เกือบสว่าง แต่ทุกเช้าผมต้องตื่นไปวิ่งออกกำลังกาย แม้จะง่วงแค่ไหนแต่ก็ต้องลุกออกจากเตียงอยู่ดี ยกเว้นแต่จะเหนื่อยมากๆหรือมีเหตุจำเป็นที่ทำให้ไม่สามารถวิ่งได้ ซึ่งหลังๆมานี่ผมก็ไม่ค่อยได้มาบ่อยเท่าไหร่
เช้านี้อากาศดีกว่าทุกวันจึงทำให้จิตใจของผมรู้สึกดีขึ้น นี่ไม่ได้กลับไปบ้านสักพักใหญ่แล้ว กลับไปหน่อยก็คงดี เดี๋ยวแม่จะตัดผมออกจากกองมรดกเสียก่อน
ผมออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะใกล้กับคอนโดตั้งแต่ฟ้ายังไม่สร่างดี พอวิ่งครบตามจำนวนรอบที่กำหนดไว้ผมก็เดินกลับคอนโดเรื่อยระหว่างทางก็แวะซื้อน้ำเย็นๆจากร้านสะดวกซื้ออย่างทุกครั้ง การวิ่งในตอนเช้ามันทำให้สมองปลอดโปร่งและร่างกายรู้สึกตื่นตัว แถมยังเป็นการคลายเครียดอีกด้วย
แต่ตอนที่ผมกำลังเดินเข้าประตูคอนโด สายตาก็เหลือบไปเห็นคนตัวเล็กที่ยืนมองซ้ายมองขวา สีหน้าแลดูกังวล มาทำอะไรที่นี่กัน
ไวกว่าความคิด ขาทั้งสองข้างของผมก็ก้าวเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่ ทั้งที่จริงแล้วผมควรจะเดินขึ้นห้องตัวเองมากกว่าทำอะไรที่ดูจะไม่เป็นตัวเองเช่นนี้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษหน้าตาของเจ้าเด็กนั่นที่ฉายแวววิตกกังวลจนคนรอบข้างต้องเป็นกังวลไปด้วย
“มาทำอะไรที่นี่”
“พี่ปืน!” น้ำเสียงที่ดูจะดีใจปนโล่งอกกับรอยยิ้มนั่น ทำไมผมถึงรู้สึกว่ารอบๆตัวเด็กนี่ถึงมีออร่าแบบแปลกๆนะ
“ว่าไง มาทำอะไรที่นี่” ผมกอดอกถาม
“ผม...เอานี่มาให้” ต้มหอมยกถุงผ้าในมือขึ้นให้ผมดู แต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่ามันคืออะไร และดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าผมสงสัยเลยรีบบอกต่อทันที
“อาหารเช้าน่ะครับ ผมทำมาให้” คนตัวเล็กพูดเสียงอุบอิบแถมยังก้มหน้าเหมือนเขินอายทั้งๆที่มาหาผู้ชายถึงคอนโดแล้งเนี่ยนะ บ้าบอจริงๆ
“นี่ นายน่ะ เป็นผู้หญิงเหรอ” ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ม้านั่งใกล้ๆ ยกขวดน้ำขึ้นกระดกพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อตามใบหน้าและลำคอไปด้วย ต้นหอมน้ำหน้ายู่แต่ก็เดินตามผมมานั่งข้างๆ
“ผมเป็นผู้ชายนะ พี่ดูกล้ามผมดิ” ว่าแล้วก็ถลกแขนเสื้อพร้อมเบ่งก้ามให้ผมดู ไม่รู้ว่ากล้ามหรือก้างกันแน่
“หึ การที่นายเอาอาหารเช้ามาให้ฉันเนี่ย ผู้หญิงเท่านั้นที่ทำรู้ไว้ด้วย” ผมบอก
ผู้ชายที่ไหนเขาทำแบบนี้ แต่จะว่าไป ไอ้เด็กนี่มันก็ไม่ใช่ผู้ชายแท้นี่หว่า เออดี ผมลิมไปเอง
“ผมก็แค่หวังดีอยากทำมาให้ ถึงผมจะชอบพี่แต่ไม่ได้หมายความว่าผมเป็นผู้หญิงสักหน่อย” เสียงหงุงหงิงๆดังราวกับตัดพ้อ ผมหันไปมองก็เจอคนตัวเล็กนั่งจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว
ดูทำหน้าเข้า
“แต่ถ้าพี่ไม่อยากรับก็ไม่เป็นไร ผมกลับนะ” พูดแล้วก็รีบลุกขึ้นเดินออกไป
ทำหน้าเศร้าเสียงตกขนาดนั้น นี่มันเป็นความผิดผมเหรอไงวะ
“มานี่มะ ยุ่งยากจริง” ผมเดินตามไปกระชากคนขี้น้อยใจให้เดินตามผมเข้าคอนโด ตอนที่อยู่ในลิฟต์ต่างกคนก็ต่างเงียบจนมาถึงห้อง
“เอาไปใส่จานมาไป” ผมสั่งก่อนจะเดินเข้าห้องไปอาบน้ำ
“ครับ!” อารมณ์ดีขึ้นแล้วสินะ เสียงนี่ระริกระรี้เชียว
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน แต่งตัวแบบง่ายๆเงื้อยืดการเกงขาสั้น เพราะยังคิดไม่ออกว่าวันนี้จะทำอะไรดี พอออกจากห้องเดินเข้าครัว ต้นหอมก็นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับอาการหลายอย่างบนโต๊ะที่จัดใส่จานเรียบร้อย
“คิดยังไงถึงทำมา” ผมถามมือก็หยิบช้อนขึ้นมาตักซุปขึ้นชิม ซุปสาหร่ายรสชาติเยี่ยมอย่างกับร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังทำผมพอใจไม่น้อย
“ก็...ถ้าผมบอกไปเดี๋ยวพี่ก็หาว่าผมเป็นผู้หญิงอีก” ต้นหอมพูดหน้างอ
“ขอโทษล่ะกัน กันนายมันเหมือนจริง” ผมบอกไปตามที่คิด
“ตรงไหนกัน ผมเหมือนผู้หญิงตรงไหนพี่ปืน” เขาถามผมเสียงขึ้นจมูกนิดๆเหมือนจะไม่พอใจ ผมหยุดกินก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา
“หึหึ อยากรู้หรือไง” ผมถาม เวลาเห็นคนตรงหน้านี่หงุดหงิดแล้วมันตลกดีชะมัด ยังกับลูกแมวตัวเล็กๆที่กำลังขู่ฟ่อๆ น่ากลัวตายล่ะ
“...” เด็กตรงหน้าจ้องผม แววตาใครรู่เอามากๆ
“หน้านาย” ผมชี้ไปที่หน้าเขา
“หน้าผม?”
“นายชอบทำขนม ทำกับข้าวนี่ หึหึ ขี้น้อยใจ งอแง พูดมาก เพ้อฟัน บ้าบอ มีตรงไหนบ้างที่ไม่เหมือนผู้หญิง”
“พี่ปืนมั่วแล้ว ผมเป็นผู้ชายเถอะ” ต้นหอมเถียงหน้าแดงก่อนจะก้มหน้ากินข้าวไม่พูดอะไรอีก
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็หยิบรูปที่ต้องเอาไปส่งงานอาจารย์ออกมานั่งแยกรูปที่ใช้ได้กับไม่ได้ ส่วนอีกคนก็เก็บกวาดในครัวอยู่ ผมนั่งคัดรูปไปเรื่อย เด็กนั่นก็เดินมานั่งข้างๆผม พร้อมกับหยิบรูปของผมขึ้นไปดู
“ทำอะไรอยู่เหรอครับ” เขาถาม ตาก็ดูรูปผมไปเรื่อยๆก่อนจะยิ้มออกมา มันมีอะไรให้น่ายิ้มกัน
“คัดงานส่งอาจารย์”
เค้าพยักหน้ารับรู้ก่อนจะนั่งนิ่งไม่ถามผมอีก จนผมคัดรูปเสร็จแล้วเอารูปที่จะส่งใส่ซองงานพร้อมทั้งเขียนชื่อให้เรียบร้อย งานนี้กำหนดอาทิตย์หน้า แต่ผมชอบทำให้มันเสร็จๆไป แต่เชื่อเถอะว่าไอ้เพื่อนตัวดีของผมมันยังไม่เริ่มกัน
“แล้วรูปพวกนี้ล่ะครับ ไม่ใช้เหรอ ผมว่ามันสวยดีออก” ต้มหอมหยิบรูปที่ใช้ไม่ได้ขึ้นมาดู ก่อนจะเงยหน้าถามผม แววตาที่มองรูปพวกนั้นเหมือนจะเสียดาย
“มันก็สวย แต่ไม่ตรงคอนเซ็ปต์ที่ต้องส่ง” ผมบอกก่อนจะทิ้งตัวลงกับพนักโซฟามองคนตัวเล็กที่ดูรูปไปมา
“ถ้างั้น...ผมขอได้ไหม” พูดเสียงเหมือนไม่มั่นใจที่จะพูด ทั้งที่การกระทำในบางทีดูเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองมาก แต่บางทีก็ดูขี้กลัวเกินกว่าจะคิดถึง
“พูดใหม่สิ” ผมสั่งเสียงเข้ม หน้าเล็กๆนั่นเจื่อนลง
“เอ่อ ผมไม่เอาก็ได้ครับ” เขาค่อยๆวางรูปลงตามเดิม
“บอกให้พูดใหม่ ไม่ได้ให้วางรูปลง”
“ผมขอรูปพวกนี้ได้ไหมครับ” เขาเงยหน้าถามผม แววตาสั่นไหวนิดๆ
“จะทำอะไรก็ให้มันมั่นใจหน่อย จะเอาก็เอาไปไม่ได้ว่าอะไร ทีเวลานายจีบฉันนี่มั่นใจนัก ทีอย่างนี้ทำเป็นกลัว” ผมพูดติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย ทำไมผมจะมองไม่ออกว่าคนตรงหน้ามีท่าทียังไงเวลาอยู่กับผม ปากบอกว่าชอบแต่เอาเข้าจริงก็กลัวจนตัวสั่น ก้มหน้าจนคางจะติดอกเพราะไม่กล้าเงยหน้า แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน เป็นผู้ชายก็ต้องกล้าๆหน่อย แต่นี่อะไร แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมมองเป็นผู้หญิงได้ไง ยิ่งคิดยิ่งขัดใจ
“แล้วจะเอาไปทำอะไร” ผมปรับน้ำเสียงให้นุ่มขึ้นก่อนที่เด็กตรงหน้าจะร้องไห้เสียก่อน ยังไม่อยากขึ้นชื่อว่ารังแกเด็ก
“เอาไปทำโปสการ์ดครับ พี่ปืนอยากได้ไหม เดี๋ยวผมทำให้” สีหน้าดีขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงที่ร่าเริงกว่าเมื่อกี้นิดหนึ่ง
“ไม่ล่ะ ตามสบาย”
แล้วเด็กนั่นก็ไม่สนใจอะไรอีกนอกจากรูปที่ผมถ่าย ผมหยิบนิตยสารเกี่ยวกับกล้องขึ้นมาดู แต่ในหัวตอนนี้ไม่มีเรื่องเกี่ยวกับกล้องเลยสักนิด ไม่รู้ทำไมอยู่คำพูดของผู้ชายคนนั้นก็แวบเข้ามาในหัวผม ผมเหลือบมองต้นหอมที่ตอนนี้เดินดูนั่นนี่ในห้องของผมเพลินโดยไม่ขออนุญาตผมสักคำ
‘ถ้าไม่ชอบก็อย่าให้ความหวัง เพราะมันจะทำให้เขาเจ็บ’
‘ฉันไม่เคยให้ความหวัง’
‘การที่นายไม่ปฏิเสธมันก็ทำให้ต้มหอมคิดไปใกล้แล้วรู้ไว้ซะ’
‘งั้นเหรอ หึหึ แล้วไง นายเดือดร้อนอะไร’
‘เพราะเขาเป็นคนสำคัญ ฉันขอเตือน ถ้านายทำให้ต้นหอมเจ็บเมื่อไหร่ นายได้เจอฉันแน่’ ผมไม่รุ้ว่าการกระทำของตัวเองมันเป็นการให้ความหวังไหม ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่เอาเข้าจริงผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่กับการที่เด็กคนนั้นมาอยู่ใกล้ๆ แต่ถ้าถามว่าตอนนี้รู้สึกอะไรกับเด็กนั่นไหมก็คงไม่ หรือผมควรจะต้องพูดไปตรงๆ ดี บอกให้ต้นหอมตัดใจซะ แบบนี้มันจะดีกว่าหรือเปล่า อย่างน้อยๆผมจะได้ไม่ต้องทำร้ายใครด้วย
“ต้นหอม มานี่สิ” ผมวางหนังสือลงก่อนจะตะโกนเรียกต้นหอมให้มาหา
“ครับ” เสียงใสตอบกลับมาพร้อมกับร่างเพรียวที่วิ่งๆมาหาผมทันที
“นั่งลง ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“นายเลิกทำแบบนี้เถอะ” ผมบอกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง คนตรงหน้าดูจะอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะทำหน้าเศร้า เพราะแบบนี้ไงผมถึงไม่อยากพูด เพราะหน้าเศร้าๆแบบนี้มันทำให้ผมหงุดหงิดทุกครั้งไป
“ทำไมละครับ พี่รำคาญเหรอ” เขาถามเสียงเศร้า
“เปล่า” ผมตอบตามความจริง ไม่ได้รู้สึกรำคาญ แรกๆอาจจะมีบ้าง แต่ตอนนี้มันเหมือนกันชินไปแล้ว เลยไม่รู้สึกอะไร
แต่เรื่องราวมันไม่ง่ายขนาดนั้น ถ้าเขาเป็นผู้หญิงผมอาจจะรับพิจารณา แต่นี้ไม่ใช่ จะปล่อยผ่านเลยก็ไม่ได้ เดี๋ยวไอ้ผู้ชายคนนั้นจะมาแหกอกเอา ไม่ใช่ว่ากลัวหรอก คนอย่างผมไม่เคยกลัวใคร แต่ไม่อยากให้ปัญหามันตามมามากกว่า ตัดได้ก็ตัด แค่นั้นจบ
“แล้วทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ ผมเลิกชอบพี่ไม่ได้หรอกนะ หรือพี่มีแฟนแล้ว แฟนพี่ไม่พอใจเหรอ”
แฟนผม...ใครวะ? ผมมองหน้าต้นหอมอย่างไม่เข้าใจ ไปรู้มาจากไหนที่ว่าผมมีแฟน เพราะถ้าไม่นับรวมตอนมัธยม ตั้งแต่เข้ามหาลัยฯมาผมยังไม่เคยควงใครเป็นจริงเป็นจังสักคน แล้วไอ้เด็กนี่มันไปเอาข่าวมาจากไหนว่าผมมีแฟน
“ฉันไม่มีแฟน” ผมบอก ต้นหอมทำตาโตอย่างกับไม่เชื่อ
“แล้ว ผู้หญิงคนนั้นล่ะครับ”
“คนไหน”
“คนนั้นไง!” ต้นหอมขึ้นเสียงใส่ผม ผมไม่โกรธหรอก แต่แค่งงว่าเขาหมายถึงใคร ก่อนจะคิดได้ หึหึ อย่าบอกนะว่าคิดมากเรื่องนี้
“นั่นนะมันน้องสาวฉัน” ผมเฉลยให้คนคิดเองเออเองรู้
“น้องสาว?”
หน้าตาตอนตกใจที่มันตลกชะมัด แต่มันก็ดูน่ารักเหมือนกัน นี่ผมมองผู้ชายด้วยกันว่าน่ารักเหรอวะเนี่ย
“ใช่ นายนี่มันซื้อบื้อจริงๆ” ผมส่ายหน้าพูดอย่างระอา ซุ่มซ่ามก็ที่หนึ่ง คิดเองเออเองก็ที่หนึ่ง นี่มันนิสัยผู้หญิงชัดๆ ที่บ้านนี่เลี้ยงมายังไงเนี่ย
“ไม่ใช่แฟนจริงๆนะ น้องสาวจริงๆนะพี่ปืน”
ดูเหมือนว่าเด็กตรงหน้าจะดีใจกับความจริงเอามากๆ ถึงกระเถิบเข้ามาเกาะแขนผมไว้แน่น ขาของเขาก็เกยขึ้นมาบนขาของผม แถมหน้าตายิ้มแย้มเสียจนน่าหมั่นไส้ ผมเลยยกมือขึ้นดีดหน้าผากนั่นไปที
“เจ็บนะ” เขายกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองก่อนจะทำหน้ายู่ใส่ผม
“พอๆ เข้าเรื่อง ฉันจริงจัง นายเลิกชอบฉันเถอะ ถึงฉันไม่มีแฟนฉันก็ไม่ชอบนายหรอก” ผมกลับมาจริงจังตามเดิม และมันก็ทำให้คนที่ยิ้มแย้มเมื่อกี้กลับไปทำหน้าเศร้าได้อย่างรวดเร็ว
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ชอบผมก็ไม่เป็นไร ผมเต็มใจทำให้เฉยๆ แต่ถ้าพี่รำคาญก็บอกผมได้เลยนะ แล้วผมจะไม่มายุ่งกับพี่อีก”
คำว่าไม่มายุ่งอีกของคนตรงหน้าทำให้ผมใจแกว่ง ก่อนจะปัดทุกความรู้สึกออกเพราะมันจะทำให้ผมไขว้เขว
“แต่มันจะเท่ากับว่าฉันกำลังให้ความหวังนาย จริงไหม” ผมถามกลับ ต้มหอมทำหน้าคิดตามก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่จริงหรอก”
“นายกำลังหลอกตัวเอง”
“ผมเปล่า”
คนตรงหน้าดื้อเกินไปที่ผมจะพูดอะไรได้ อยากจะพูดแรงๆใส่แต่พอเห็นหน้าก็ทำเอาพูดอะไรไม่ออก พยายามพูดให้นิ่มนวลที่สุดแต่คนตรงหน้าก็ไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย ที่ผมทำทั้งหมดก็เพราะไม่อยากให้เขาต้องเจ็บ แต่เหมือนคนๆนี้อยากจะเจ็บเสียเหลือเกิน แล้วผมควรต้องทำอะไรดี
ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่ไหม
“ยังไงนายก็จะไม่เลิกใช่ไหม”
“...” เขาไม่ตอบ แต่ส่ายหน้าแทน
“ตามใจ แล้วจะมาว่าฉันว่าใจร้ายที่หลังไม่ได้นะ แล้วนี่ร้องไห้ทำไม”
อยู่ดีๆก็ร้องไห้ เขาหันหน้าหน้าหนีไปอีกทาง ไหล่ที่สั่นไหวกับเสียงสะอื้นน้อยๆ ทำเอาผมรู้สึกไม่ดี นี่ผมพูดแค่นี้ก็ร้องไห้แล้ว คิดดูว่าถ้าผมพูดแรงกว่านี่เด็กนี่ไม่คิดมากเสียใจจนฆ่าตัวตายเลยเหรอ
คิดแล้วเครียดเว้ย
เกิดมาไม่เคยเจอใครที่รับมือยากขนาดนี้มาก่อนเลย
“ก็พี่ปืน ฮือ ไล่ผมอ่ะ ผมชอบพี่พี่ก็รู้นี่ ฮือ พูดแบบนี้ผมเสียใจนะ!” ต้นหอมระเบิดออกมา โวยวายใส่ผม พูดไปร้องไห้ไป
“หยุดร้องได้แล้ว”
และผมก็ทนไม่ได้ต้องดึงต้นหอมเข้ามาหาก่อนจะกอดปลอบเหมือนที่ทำกับพี่สาวและน้องสาวเวลาที่สองคนนั้นไม่สะบายใจ ต้นหอมกอดตอบผมแน่นก่อนจะร้องไห้หนักกว่าเดิม
“บอกให้หยุดร้องไม่ได้ให้ร้องหนักกว่าเดิม”
“พี่ปืนก็อย่าไล่ผมสิ ฮึก”
ผมกรอกตาไปมา ไล่ก็ผิด ไม่ไล่ก็ผิด แล้วกูควรทำยังไงดีวะเนี่ย เกิดเป็นไอ้ปืนนี่แม่งโครตจะลำบากเลยให้ตาบเถอะ
“ที่พูดที่บอกก็เพราะหวังดี ไม่เข้าใจหรือไง”
“เข้าใจแต่ไม่เอา”
“ดื้อวะ” ผมบ่นออกมาอย่างเหลืออดพร้อมกับรัดต้มหอมแน่นๆให้รู้ว่าผมไม่พอใจ
“ผมไม่ได้ดื้อสักหน่อย ฮึก พี่ปืนใจร้ายก่อน”
“เออ ไม่ดื้อเลย”
ผมดันตัวต้นหอมออกก่อนจะเช็ดหน้าที่ปืนน้ำตาให้อย่างแรง หงุดหงิดเว้ย!
“ฉันไม่ได้ใจดีหรอกนะบอกไว้ก่อน” ผมไม่ได้ขู่ แต่พูดความจริง
“ผมรู้” หยุดร้องไห้แล้ว แต่เสียงก็ยังติดจะสะอื้นน้อยๆ
“รู้แล้วยังไง แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง ไหนบอกฉันหน่อยสิ” ผมถามเขากลับบ้าง ดูสิว่าจะตอบว่าอะไร สั่งให้เลิกชอบก็ไม่เอา แล้วผมควรจะต้องทำยังไง ทำตัวร้ายๆใส่ หรือต้องชอบไอ้เด็กนี่จริงๆถึงจะพอใจ
“...”
“แล้วถ้าวันหนึ่งฉันมีแฟน ถ้าวันหนึ่งฉันเกิดไปชอบผู้หญิงสักคน ฉันควรต้องทำยังไง แล้วนายจะทำยังไง ไหนลองบอกหน่อยสิ”
ผมเริ่มจะโมโหมากขึ้นเมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมตอบจ้องหน้าผมราวกับไม่พอใจ กัดปากตัวเองแน่นจนผมเห็นว่าเลือดมันเริ่มจะไหลออกมา
“อย่ากัดปาก!” ผมสั่งเสียงดุ ต้นหอมสะดุ้งก่อนจะคลายปากตัวเองออก
“ผมจะกลับแล้ว” พูดแล้วก็ลุกขึ้น
เด็กชะมัด ทำอะไรไม่ได้ก็หนีปัญหา
“ไม่ต้องกลับ นั่งลง!”
“...” แต่ต้นหอมก็ไม่ยอมหยุดเดิน
“อย่าให้โมโหนะ บอกให้นั่งลง!” ทีนี้ผมตะคอกเสียงดัง ต้นหอมเลยเดินร้องไห้กลับมานั่งตามเดิม ที่บ้านคงจะเลี้ยงดูแบบตามใจสินะ ถึงได้ตะวาดตะคอกหน่อยไม่ได้ นิดหน่อยก็ร้องๆ
“คุยให้รู้เรื่อง ใครสั่งใครสอนให้หนีปัญหา” ผมดุเข้าให้
“อึก ผมขอโทษ”
ผมพยายามบอกตัวเองว่าไม่ให้ใจอ่อนกับท่าทางที่สุดแสนจะน่าสงสารนั่น ตาแดงก่ำกับจมูกที่แดงนั่นอย่างกับลูกแมวก็ไม่ปาน
“ที่ถามไป ไหนตอบมาสิว่าจะทำยังไง คิดยังไงก็พูดออกมา”
ต้มหอมเงียบไปก่อนจะส่ายหน้าไปมา น้ำตาก็ไหมไม่หยุด เหมือนจะขวัญเสียไปแล้ว เฮ้อ นี่คนตรงหน้าเขาอายุเท่าไหร่กันวะเนี่ย โตหรือยัง
“พูดสิ” ผมสั่ง
“ถ้า...ถ้าพี่ปืนไปชอบใครผมก็จะ จะ..อึก จะไม่ยุ่งกับพี่ปืนอีก แต่ผมไม่ชอบ ไม่ชอบใจเลย ฮึก ผมไม่อยากให้พี่ปืนชอบใคร ไม่ชอบใครได้ไหม” ต้นหอมกระเถิบตัวเข้ามาใกล้ผม ถามด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร แถมยังสั่งไม่ให้ผมชอบใครอีก ช่างเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลย
“ยังไงสักวันฉันต้องมีคนที่ฉันรัก” ผมค่อยๆเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“ชอบผมไม่ได้เหรอ พี่รังเกียจผมเหรอ พี่รังเกียจผมใช่ไหม บอกผมสิ ฮือ” แววตาที่เว้าวอนกับท่าทางหน้าตาที่น่าสงสารทำเอาผมไปไม่เป็น เหมือนตัวเองไม่มีเสียงไปชั่วขณะ ริมฝีปากเล็กบางของเด็กน้อยเม้มเข้าหากันแน่นจนผมทนไม่ได้ต้องก้มหน้าลงไปหา ไม่รู้ว่านาทีนั้นผมคิดอะไรอยู่ แต่ไม่ชอบเลยที่ริมฝีปากนั่นต้องช้ำเพราะเจ้าของกัดและเม้มมันแน่นขนาดนี้
ต้นหอมดูจะตกใจอยู่ไม่น้อย แต่ไม่ได้ผลักผมออก ผมกดจูบอยู่แบบนั้นสักพัก ไม่รู้ว่าผมทำแบบนี้ได้ยังไง แต่ใจทที่เต้นแรงขึ้นทำให้ผมคิดอะไรไม่ออกได้แต่กดจูบย้ำๆอยู่อย่างนั้นก่อนจะถอนออกแล้วตอบคำถามที่คนตรงหน้าอยากรู้
“ไม่ได้รังเกียจสักหน่อย”
ใช่..ผมไม่ได้รังเกียจสักนิด
ทำไมกัน?
================================
หึหึ....เศร้าหรือเปล่า เศร้าไปไหม ไม่เศร้าหรอกเนาะ ตอนหน้าก็จะไปค่ายแล้วววววว 
พรุ่งนี้ต้องไปทำธุระที่ต่างจังหวะกับที่บ้าน คงไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ เดี๋ยวถ้าเสร็จแล้วจะรีบกลับมาลงให้นะ
เพราะน่าจะหาเน็ตใช้ยาก แล้วเดี๋ยวจะลงให้สองเรื่อง แต่ยังไม่บอกว่าเรื่องอะไร ^_^ 
ไปล่ะ ฝันดีค่ะ จุ๊บๆ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
