♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 14
Right now
ผมคบกับพี่ปืนแล้ว...
ผมคบกับพี่ปืนแล้ว...
หัวใจผมตอนนี้เต้นแรงไม่หยุด พี่ปืนพูดเล่นหรือพูดจริง ตอนนี้จิตใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ให้ตายสิ นี่ผมฝันไปหรือเปล่าเนี่ย
เพี๊ยะ!
ผมตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเป็นการยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป และแน่นอนว่ามันเจ็บ T^T
“ทำอะไร” พี่ปืนยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นถาม สงสัยในการกระทำของผม
“เปล่าครับ” ผมตอบอ้อมแอ้ม รู้สึกว่ามือไม้มันเกะกะวางไม่ถูกที่ เลยต้องหยิบช้อนส้อมขึ้นมาจับไว้ก่อนจะเผลอตัวกำจนแน่น
“ไม่ต้องจับช้อนแน่นขนาดนั้นก็ได้มั้ง ข้าวมาแล้ว กินๆเข้าไปซะ”
“>_<” ก็มันวางตัวไม่ถูกนี่น่า
เหลือบมองดูพี่ปืนที่นั่งกินข้าวอย่างสบายใจ ทำได้ไงกันนะ นิ่งได้ขนาดนั้น ผิดกับผมที่ข้างในสั่นเป็นเจ้าเข้า
“พี่ปืน...”
“...” พี่ปืนปรายตามอง
“เอ่อ...เปล่าครับ” กลายเป็นผมเองที่ไม่กล้าพูดซะงั้น เมื่อไหร่ผมจะมองตาพี่ปืนตรงๆได้สักทีนะ มองได้ไม่นานก็ต้องเบนหลบผมแพ้สายตาเข้มๆนั่น
บ้าชะมัด >_<^
เท่ากับว่าตอนนี้ผมเป็นแฟนกับพี่ปืนแล้วใช่ไหม ใช่สิ ก็พี่เขาเพิ่งตกลงนี่น่า แต่...มันไม่เหมือนกับที่ผ่านมาเลย ผมเคยมีแฟนมาก่อนหน้านี่ แต่บรรยากาศไม่เงียบเชียบแบบนี้ ทุกครั้งที่อยู่กับพี่ปืน ผมกลายเป็นเด็กอ่อนหัดไม่ประสีประสาซะงั้น ดูอย่างตอนนี้สิ เราเป็นแฟนกันแล้วนะ แต่ผมกลับยังรู้สึกเกร็งๆเหมือนเดิม พี่ปืนก็ยังเหมือนเดิม นี่ตกลงแล้วมันมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่านะ
งง?
“พี่ปืน” ผมเรียกอีกครั้ง พี่ปืนทำหน้ายุ่งเหมือนจะรำคาญที่ผมเรียกพี่เขาบ่อยๆ
“อะไร” น้ำเสียงติดห้วนนิดๆ
“คือว่า...ตกลงเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหมครับ” ผมกลั้นใจถาม ถ้าพี่ปืนบอกว่าไม่ใช่ล่ะ ผมคงช็อคจนลืมหายใจเป็นแน่ >_<!
“อืม” คำตอบสั้นๆแต่ทำให้ผมยิ้มออกได้
ว่าแต่...เป็นแฟนกันแล้ว...แล้วยังไงต่อล่ะ
-_-;
“มาอยู่นี่นี่เอง”
“แมท”
แมทเดินมานั่งที่เก้าอี้ด้านข้างผม สายตาของแมทจ้องไปที่พี่ปืน ผมเลยมองไปที่พี่ปืนบ้าง แต่พี่ปืนแค่มองกลับนิดๆแล้วก็ไม่สนใจอะไรอีก ผมเลยหันไปคุยกับแมทแทน
“ไปไหนมาอ่ะ” ผมถาม
“ไปซื้อของกับพวกพี่เขา ไม่ปวดหัวแล้วใช่ไหม” แมทถามแล้วก็ลูบหัวผมไปด้วย
“อืม หายแล้วล่ะ กินด้วยกันไหม”
“ไม่ล่ะ ตามสบายเถอะ” แมทว่าก่อนจะหันไปสั่งน้ำมะพร้าวมาดื่มแทน
“ขอตัวก่อนนะ” พี่ปืนพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน
“จะไปไหนเหรอครับ” ผมรีบถาม พี่เขาเพิ่งกินไปหน่อยเดียวเอง แต่จะว่าไป เมื่อตอนเที่ยงพวกพี่เขาก็กินแล้วนี่น่า ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าพี่เขามากินเป็นเพื่อนผม
“ถ่ายรูป”
“อ่า ครับ”
นั่นสิ ก็นี่มันกิจกรรมของชมรมภาพถ่าย แน่นอนว่าพวกเขาก็ต้องมาถ่ายรูปกันอยู่แล้ว แล้วผมล่ะมาทำอะไร >.< ตั้งแต่มาถึงนอกจากนอนแล้วก็กิน ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย อ๊ะ! อีกอย่าง...ผมขอพี่ปืนเป็นแฟนแล้ว หึหึ นึกแล้วเขิน
“เป็นอะไร นั่งยิ้มอยู่คนเดียว” แมทเอามือเขกหัวผมเบาๆ ผมยกมือลูบหัวทำหน้ายู่ใส่แมทก่อนจะลงมือกินข้าวอย่างมีความสุข
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ตอนบ่ายสามโมงกว่าพี่ๆเขานัดรวมกันที่หน้ารีสอร์ท เพื่อรวมตัวกันไปเยี่ยมชมยังสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆในหัวหิน คราวนี้ผมขอเป็นนั่งด้านหน้าคู่คนขับแทน ถึงแค่ระยะทางใกล้ๆแต่ผมไม่ขอเสี่ยงดีกว่า ใช้เวลาแปบเดียวเราก็มาถึงชายหาดเขาตะเกียบ
การมาทำกิจกรรมในครั้งนี้กินเวลาเพียงแค่สามวันสองคืนเท่านั้น เพราะว่ายังไม่ปิดเทอมดี ยังต้องไปเรียนต่อตามปกติ
พอมาถึงหลายๆคนก็เดินเล่นเลียบตามชายหาด คงไม่มีใครได้เล่นน้ำเพราะเวลาสั้นแถมยังต้องนั่งรถกลับอีก แต่ที่จริงรีสอร์ทที่อยู่ก็อยู่ติดกับหาดชะอำนะ กลับรีสอร์ทไปจะกระโดดลงน้ำเมื่อไหร่ก็ได้
“แมท ขี่ม้าได้ไหม” ผมถามมือก็ชี้ไปที่ม้าตัวโต
“เอาสิ” แมทเดินนำไปหาเจ้าของม้า สอบถามเรื่องราคาเสร็จแล้วก็จ่ายเงิน เจ้าของม้าสอนวิธีขึ้นขี่ม้าให้ผม ผมค่อยๆขี่ไปเรื่อยๆโดนมีแมทเดินเล่นตามห่างๆ มองทางตรงไปข้างหน้าก็เจอพี่ปืนยืนถ่ายรูปอยู่ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะเห็นพี่ปืนกับกล้องตัวโปรด สายตาของพี่ปืนที่มองผ่านเลนส์จะมองเห็นอะไรบ้างนะ แต่ในสายตาผมมองไปที่ไหนยังไงก็เห็นแต่พี่ปืนอยู่ดี ทั้งๆที่เป็นแฟนกันแล้วแท้ๆแต่กลับไปได้เดินเที่ยวเล่นด้วยกันเลย
“แมท” ผมดึงสายบังเหียนทั้งสองข้างเข้าหาตัวเบาๆ ก่อนจะถ่ายน้ำหนักตัวลงไปกลับที่ปลายอานตามที่คุณลุงเจ้าของม้าได้สอนวิธีการขี่ม้าเบื้องต้นเพื่อสั่งให้ม้าหยุดเดิน
“หืม ทำไม เบื่อแล้วเหรอ” แมทถามเมื่อเห็นว่าผมสั่งให้ม้าหยุดเดิน
“เปล่า แต่...น้องมีเรื่องจะบอก”
“ว่ามาสิ” แมทเดินมายืนข้างๆผม มือก็ลูบแผงคอม้าไปด้วย ผมมองแมทก่อนจะเอ่ยพูด
“ต้มหอม...คบกับพี่ปืนแล้วนะ”
“หื้ม o_o” แมทดูตกใจไม่น้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ทำไมเหรอ” ผมถาม อดสงสัยไม่ได้กับท่าท่างของแมท
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” แมทขมวดคิ้วถามเสียงนิ่ง สีหน้าจริงจังทำเอาผมเครียดไปด้วย
“ก็...ตอนที่กินข้าว ก่อนที่แมทจะมา”
“แน่ใจแล้วใช่ไหม รู้ไหมว่าถ้าผิดหวังขึ้นมาจะเป็นยังไง”
“...” รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ กี่ครั้งแล้วที่ผมต้องผิดหวังกับความรัก ใครๆก็บอกว่าความรักแบบนี้มันไม่ยั่งยืน ฉาบฉวย ไม่นิรันดร์ แต่จะไม่มีสักคนเลยเหรอที่จะเป็นของผมจริงๆ ที่เกิดมาเพื่อเป็นของผมน่ะ
ก็แค่...ใครสักคน ไม่ได้เหรอ
“ไม่โกรธใช่ไหม” ผมถามแมท ถึงยังไงแมทก็คือคนที่ผมแคร์มากที่สุด
“จะโกรธทำไม มีอะไรต้องโกรธกัน” แมทยกไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ แต่ผมก็ดูออกว่าเขาคิดมากกับเรื่องของผม
“น้องสัญญานะ ถ้าครั้งนี้ผิดหวังอีกน้องจะหยุดแล้ว”
ยังไงผมก็กระโดนเข้าไปในกองไฟเกือบจะทั้งตัวแล้วนี่น่า ขอสู้แบบสุดใจหน่อย ถ้าสุดท้ายแล้วมันไม่มีอะไรดีขึ้น ไม่ว่าจะทำยังไงพี่ปืนก็ไม่สามารถรักผมได้ เมื่อถึงวันนั้นผมจะหยุดทรมานตัวเองสักที
“ไม่ผิดหรอกที่น้องจะรักใครซักคนหนึ่ง แต่ต้องไม่ลืมรักตัวเองด้วย เข้าใจไหม”
ผมก็รักตัวเองนะ...ถึงได้ทำแบบนี้ไง
“ตามใจ แต่อย่างที่พี่เคยบอกไป มีอะไรต้องบอกพี่ เข้าใจไหม”
“ครับ น้องจะบอกพี่คนแรกนะ”
ขอแต่ตอนนี้...ที่น้องอยากจะพยายามให้ถึงที่สุด
ผมและแมทต่างยิ้มให้กัน เราสองคนรู้ว่าไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ยังไงผมกับแมทก็จะไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว แมทเป็นทั้งพี่เป็นทั้งเพื่อนและเผลอๆอาจจะเป็นทั้งพ่อด้วยซ้ำ เพราะมีแมทคอยดูแลผมแบบนี้ ในบางครั้งผมก็เลือกทำอะไรตามใจตัวเองโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของแมท แต่แมทก็ไม่เคยโกรธผมเลยสักครั้ง เขาแสนดีมากๆเลยใช่ไหมล่ะ ถ้าผมได้เจอคนที่ใช่ อาจจะเป็นพี่ปืนหรือไม่ก็ได้ แต่ผมก็อยากให้เขาเจอคนที่ใช่สำหรับเขาเหมือนกัน ผมรู้ว่าแมทเองก็เหงา แต่ติดที่ต้องดูแลผมแบบนี้ไง แมทถึงได้ไม่มีแฟนสักที
“เท่าไหร่ครับ” ผมถามพ่อค้าที่ขายพวงกุญแจ
“สองอันร้อยหนึ่งครับ”
ผมยื่นเงินแบงค์ร้อยให้พ่อค้า ก่อนจะหลบมายืนข้างๆร้านให้คนอื่นเขาได้ดูได้ซื้อบ้าง ผมหยิบกุญแจบ้านออกมาก่อนจะเอาพวงกุญแจแฮนด์เมดที่ติดตัวอักษรว่า ‘PUEN’ มาห้องไว้ ส่วนอีกอัน ก็เป็นชื่อผมเอง ‘TonHom’
ตอนนี้ผมและคนอื่นๆอยู่กันที่ตลาดนัดจั๊กจั่น หรือ The Cicada Market ที่อยู่ไม่ห่างจากหาดเขาตะเกียบเท่าไหร่นัก เป็นตลาดที่เปิดตอนเย็น จะขายพวกของเก่าหรือไม่ก็ของแฮนด์เมด
“เอ๋ หายไปไหนแล้ว”
เผลอแปบเดี๋ยวแมทก็หายตัวไป มองหารอบๆก็ไม่เจอ ไปไหนของเขากันนะ ผมเดินหาไปเรื่องๆ ตาก็ดูของไปก่อนจะชนเข้ากับใครไม่รู้ ผมนี่มันซุ่มซ่ามอย่างที่พี่ปืนชอบบ่นจริงๆด้วย
“เฮ้อ เดินดูทางหน่อย”
พี่ปืน!
“เอ่อ ขอโทษครับ” นี่ผมเดินชนพี่ปืนเหรอเนี่ย หึหึ พรหมลิขิตชัดๆ
“อ่า...พี่ปืน ขอกุญแจห้องหน่อยสิครับ” ผมนั่งยองๆตามพี่ปืนที่กำลังเลือกเสื้อยืดลายแปลกๆอยู่
“คอนโดฉันใช้คีย์การ์ด”
อ่า นั่นสิ ลืมไปเลย ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ
“งั้นกุญแจรถก็ได้”
“เอาไปทำอะไร” พี่ปืนหันมาถาม ผมเลยหยิบพวงกุญแจที่ซื้อมายิ่นให้พี่ปืนดู พี่ปืนได้แต่มองแต่ไม่รับไปก่อนจะหันไปเลือดเสื้อต่อ เจ้าของร้านเขามองผมยิ้มๆ ผมเลยยิ้มให้กลับก่อนจะสะกิดพี่ปืนอีก
“ขอหน่อยนะ นี่ผมก็ใช้นะ พี่ปืนดูสิ” ผมล้วงพวกกุญแจบ้านให้พี่ปืนดู แต่พี่ปืนปรายตามาดูแค่แวปเดียวเอง อะไรอะ ไม่สนใจกันเลย
“พี่ปืนนนน”
“พูดมากน่า” พี่ปืนบ่น มือก็ส่งเสื้อให้พ่อค้าใส่ถุงก่อนจะจ่ายเงิน
“ทำไมล่ะ พี่ปืนไม่อยากห้อยเหรอ แต่ผมอยากให้พี่ปืนห้อยนิ ไหนๆก็เป็นแฟนกันแล้ว” ท้ายประโยคผมบ่นเบาๆ
“จริงๆเลย ฉันไม่ได้เอากุญแจรถมา เข้าใจหรือยัง” พี่ปืนบ่นเสียงดุ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปดูของร้านอื่นพลางยกกล้องขึ้นถ่ายรูปไปด้วย ผมเดินตามมือก็ประคองกล้องที่คล้องคอตัวเองไม่ให้ไปกระแทกกับคนที่เดินสวนกัน
“งั้นกลับไปพี่ปืนต้องเอาไปห้อยกุญแจรถนะ” ผมบอกแล้วก็ยื่นพวกกุญแจให้พี่ปืน
“...”
“นะพี่ปืน”
“อืม” พี่ปืนรับไป ผมยิ้มแก้มปริเลยครับ จากนั้นผมก็เดินตามพี่ปืนไปเรื่อยๆ จนไปเจอร้านรองเท้าแฮนด์เมด เพ้นท์ลายสวยๆเต็มไปหมด ผมดึงแขนพี่ปืนที่กำลังจะเดินเลยให้หยุดก่อนจะชี้ให้ดูที่ร้านรองเท้า พี่ปืนหยุดมองตามผมก่อนจะพยักหน้า ผมเลยเดินเข้าไปเลือกรองเท้า
“น่ารักจัง” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ตาก็ดูลายรองเท้าแต่ละลาย ก่อนจะได้ลายที่ถูกใจ เป็นรูปแนวกะลาสีเรือ ที่ด้านหลังร่างเป็นรูปเรือใบด้วยเส้นสีส้ำเงินเข้ม มีรูปสมอเรือสีน้ำตาลขาวทับด้านบน
“เท่าไหร่ครับ” ผมถามแม่ค้า ชี้ไปที่รองเท้าคู่ที่ผมอยากได้
“490 บาทจ๊ะ ลายนี้มีคู่เดียวนะ ไซต์สี่สอง ใส่ได้ไหม” แม่ค้าถามอย่างใจดี
“ได้ครับ งั้นผมเอาคู่นี้” พอดีไซต์ผมเลย แม่ค้ายิ้มหวานให้ผมก่อนจะหยิบรองเท้าใส่ถุงผ้าให้ ผมจะควักตังค์จ่ายแต่...
“นี่ครับ” พี่ปืนกลับควักเงินจ่ายแทนซะงั้น ผมเลยส่งเงินให้พี่ปืนแทน พี่ปืนรับถุงรองเท้ามาจากแม่ค้าก่อนจะปรายตามองเงินในมือผม
“ซื้อให้ แลกกับพวงกุญแจแล้วกัน” แล้วพี่ปืนก็ยัดถุงรองเท้าใส่มือผม ส่วนตัวเองก็เดินเอามือล้วงกางเกงนำไปนู่นแล้ว ผมมองถุงรองเท้าในมือตัวเองก่อนจะรีบเดินตามพี่ปืนไปทันที
หึหึ แลกกัน ^_^
50 บาทและกับ 490 บาท คุ้มชะมัดเลย
----------
----------
“อร่อยไหม” แมทถามผมนี่นั่งกินขนมปังปิ้งทาเนยและสังขยา ที่ทางรีสอร์ทจัดไว้ให้ในตอนเช้า
“อร่อยมากเลย” ผมแหงนหน้าบอกแมทก่อนจะก้มหน้ากินต่อ แมทหัวเราะในลำคอน้อยๆแล้วลูบหัวผมเบาๆ
“น้องต้นหอมกับแมทนี่ดูสนิทกันมากๆเลยนะ” พี่เหนือถามขึ้นมากลางวง บนโต๊ะกินข้าวมีผม แมท พี่ปืน พี่เวฟ พี่เหนือและพี่ก้อง
“ผมกับแมทเราเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วอ่ะครับ” ผมตอบก่อนจะเอาขนมปังชิ้นสุดท้ายเข้าปาก มันอร่อยสุดจนไม่อยากจะหยุดกินเลย แต่หมดแล้วนี่สิ ขี้เกียจลุกขึ้นไปหยิบใหม่ด้วย รู้อย่างนี้น่าจะหยิบมาเยอะๆ
“แมท อยากกินขนมปังอ่ะ” ผมแตะไหล่แมทเบาๆ
“ไปหยิบสิ”
“ไม่เอา ขี้เกียจอ่ะ”
“แล้วจะเอายังไง”
“พี่กินเสร็จยังอ่ะ” ผมมองไปที่ขนมปังในจานแมทแทน ผมไม่ได้แย่งนะ อันที่จริง ปกติแล้วแมทไม่ค่อยชอบกินขนมปังเท่าไหร่ ยกเว้นเวลาผมทำเท่านั้น
“อ่ะ พี่ให้เราหมดเลย กินให้หมดนะไอ้หมู” แมทขยี้หัวผมจนยุ่งไปหมด คงเพราะรู้ทันและหมั่นไส้ที่ผมเรียกเขาว่าพี่เวลาอยากได้อะไร พี่ๆบนโต๊ะก็ขำกับการกระทำของผมกับแมท
“ไม่หมูสักหน่อย” ผมบ่นเบาๆก่อนจะลงมือกินขนมปังแสนอร่อย แต่พอเงยหน้าก็สบตาเข้ากับพี่ปืนที่มองมาทางผมอยู่ ก่อนจะเบนสายตาไปมองที่จานอาหารแทนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะพี่ปืนมักจะทำหน้านิ่งๆ ผมเลยเดาไม่ได้ว่าพี่เขาคิดอะไรอยู่
ตั้งแต่เช้ามายังไม่ได้ยินเสียงพี่ปืนพูดเลย
แมทรู้แล้วว่าผมกับพี่ปืนคบกัน แต่ผมไม่รู้ว่าเพื่อนพี่ปืนรู้หรือยังเพราะยังไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้ ผมเองก็รักษาท่าทีไม่ให้กระโตกกระตากจนเกินไป ยังไงทริปนี้ก็มีคนอื่น บางทีพี่ปืนอาจจะยังไม่พร้อมที่จะบอกใครต่อใครว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย ซึ่งเรื่องนี้ผมไม่คิดมากอยู่แล้ว เพราะว่าผมคงต้องให้เวลาพี่เขาหน่อย ^_^
อีกอย่างเมื่อคืนพี่ปืนกับแมทแอบไปคุยกันสองต่อสอง ไม่รู้คุยกันเรื่องอะไร คงไม่ได้นินทาผมใช่ไหม พอถามแมท แมทก็ไม่บอก ถามพี่ปืน หึ ไม่ต้องเดาให้ยาก พี่เขาไม่แม้แต่จะปริปากสักนิด ผมต้องหาทางรู้ให้ได้!
โปรแกรมเที่ยวในวันนี้เรามุ่งหน้าไปที่พระราชนิเวศน์มฤทายวันเป็นอันดับแรก วันนี้ผมใส่รองเท้าที่พี่ปืนซื้อให้ด้วย ไม่ค่อยจะเห่อเลย เหอะๆ หลายคนถามกันใหญว่าผมซื้อที่ไหนอยากได้บ้าง แต่เสียใจด้วยครับ คู่นี้มีคู่เดียว ^_^
“มองตาละห้อยเชียว ทำไม อยากไปเดินกับเขาหรือไง” แมทถามเมื่อเห็นว่าผมมองไปทางพี่ปืนที่เดินดูนู่นดูนี่อยู่คนเดียว
“ก็...นิดหน่อย” ผมยอมรับแต่โดยดี ช่วงนี้เป็นช่วงทำคะแนนนี่ด้วย ผมเลยอยากใช้เวลากับพี่ปืนให้มากที่สุด
“หน้าอย่างนี้ไม่หน่อยแล้วมั้ง”
“>_<”
“อยากไปก็ไปสิ” แมทบอก
“แล้วแมทล่ะ” ผมถามอย่างเป็นกังวล ผมไม่อยากทิ้งให้แมทเดินคนเดียว
“ผมโตแล้วครับ เดินคนเดียวได้ ไปเถอะถ้าอยากไป เดี๋ยวไปเดินกับไอ้ไม้ได้ไม่เป็นไร”
“จริงนะ” ผมถามอย่างดีใจ
“อืม ไปๆ เห็นหน้าหมาหงอยแล้วเสียอารมณ์เที่ยว” แมทผลักผมเบาๆ แต่เพราะไม่ได้ตั้งตัวก็ทำเอาเซไปเหมือนกัน ผมไล่เตะแมทหนึ่งทีก่อนจะวิ่งไปหาพี่ปืน
“พี่ปืน ผมไปด้วยสิ” ผมยิ้มบอก
“แล้วเพื่อนนายล่ะ”
“ไปไหนแล้วก็ไม่รู้ คงไปกับเพื่อนคนอื่นมั้ง อีกอย่าง ผมอยากเดินกับแฟนอ่ะ ไม่ได้อยากเดินกับเพื่อนซะหน่อย” ใครจะไปบอกกันว่าโดนไล่มาเพราะทำหน้าหมาหงอย
“เพื่อน? หึ”
“ครับ เพื่อน”
“งั้นเหรอ” น้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อ
“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าอะไรอ่ะ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“ฉันทำหน้าแบบไหน” ทีนี้หน้าตึงเลยครับ
“ก็...เหมือนพี่ไม่เชื่ออะว่าผมกับแมทเป็นเพื่อนกัน” ผมเสียงอ่อยเพราะกลัวสายตาดุๆที่มองมา
“ฉันจำเป็นต้องเชื่อหรือไง เรื่องของนายนิ” แล้วพี่ปืนก็เดินหนีผมไปเลย ผมได้แต่เกาหัวได้ความมึนงงเพราะไม่เข้าใจว่าพี่ปืนเป็นอะไร
“พี่ปืน อย่าเดินเร็วสิ” ผมจ้ำเท้าเดินตามให้ทันพี่ปืน ขายาวชะมัด แบ่งมาให้ผมบ้างสิ อิจฉา
“...” พี่ปืนผ่อนฝีเท้าลงจนผมเดินตามทันในที่สุด
“ผมกับแมทเป็นเพื่อนกันจริงๆนะ” ไม่รู้ว่าพี่ปืนโกรธเรื่องนี้หรือเปล่า แต่บอกไว้ก่อน
“แล้วไง” พี่ปืนหยุดเดินหันมาเลิกคิ้วถาม
“ก็...พี่ปืนโกรธอยู่นี่น่า”
“โกรธ?”
“อืม”
“ปัญญาอ่อน ฉันไปโกรธนายเมื่อไหร่”
“จริงนะ”
“จิ๊ เสียงของนายมันน่ารำคาญจริงๆ”
ถึงจะโดนว่า แต่ทำไมผมถึงยิ้มออกมานะ
=================================================
หึหึ พี่ปืนแม่งซึน กร๊ากกกกก แต่ก็น่ารักไม่หยอกนะ 
อ่านแล้วอย่าเพิ่งดีใจกันไป มาม่ายังไม่มา เพราะยังไม่ได้ต้ม 
มาเป็นแรงใจให้น้องต้มหอมพิชิตใจหนุ่มมาดเข้มแซนซึนกันดีกว่า
ป.ล. ใครเม้นต์ตอบ ริริจะให้ยืมตัวน้องต้มหอมไปกอดหนึ่งคืน 555 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
