♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 21
Done and done
“วันนี้จะไปไหนหรือเปล่า” ผมกลิ้งตัวหันไปมองพี่ปืนที่นั่งเล่นแมคบุ๊คที่เพิ่งถอยมาใหม่อยู่บนโซฟา ส่วนผมก็นอนกลิ้งดูหนังอยู่ข้างล่างบนพื้นพรม ที่จริงมันก็นอนกลิ้งไม่ได้หรอก แต่ว่าพี่ปืนยกโต๊ะรับแขกออกไปให้ ผมเลยนอนกลิ้งดูหนังได้สบายใจ
ผมมาอยู่กับพี่ปืนได้สามวันแล้ว แต่เดี๋ยววันพรุ่งนี้ผมต้องกลับบ้านเพราะแมทโทรมาบ่นว่าผมทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว ทั้งๆที่แมทเป็นฝ่ายทิ้งผมก่อนนะ อย่านะ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าที่ไม่อยู่บ้านบ่อยๆเนี่ยไม่ใช่ว่าไปทำงานหรอก ติดเด็กชัวร์!
“เดี๋ยวตอนเย็นต้นหอมต้องไปบ้านคุณน้า เห็นว่ามีเรื่องจะคุยด้วย”
“แล้วจะไปยังไง”
“เดี๋ยวแมทมารับที่นี่ แล้วพี่ปืนล่ะ ไปไหนหรือเปล่า”
“กลับบ้านน่ะ” แลดูประจวบเหมาะเอามากๆเลย เพราะถ้าผมไม่ต้องกลับบ้าน ผมก็คงต้องนอนคงเดียว
“งั้นคืนนี้พี่ปืนก็นอนที่บ้าน ใช่ไหม” แม้จะรู้อยู่แล้วแต่ก็อยากถาม ทุกครั้งที่พี่ปืนกลับบ้านก็มักจะค้างที่บ้านตลอด
“ก็คงงั้น”
“ผมก็ต้องนอนที่บ้านเหมือนกัน” ใจจริงแล้วผมอยากจะนอนกับพี่ปืนมากกว่า >.<;
“บ้านไหน บ้านเรา บ้านไอ้แมท หรือบ้านน้าสาว” เออเนอะ ทำไมผมมีหลายบ้านจังเลยวะ น่าสับสนได้อีก แทบสลับกันไปอยู่ไม่ถูกเลย บ้านผมกับบ้านแมทน่ะ ผมนะอยู่บ้าน ส่วนบ้านน้าสาวก็นานๆครั้ง นานนนนจริงๆ ปีหนึ่งแค่สองสามครั้งเองมั้ง ยังมีบ้านใหญ่ของคุณย่าอีก ไหนตอนนี้ที่ผมจะเริ่มมีบ้านหลังที่ห้า ทะแด่ม! คอนโดนพี่ปืนไงล่ะ ^o^
พอๆ เพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้วเรา เข้าเรื่องๆ
“บ้านแมทนั่นแหละ เมื่อคืนก็โทรมางอแงว่าต้นหอมไม่ยอมกลับบ้าน ฮะๆ” ผมพูดไปก็หัวเราะไป แต่เอ๋...ทำไมเงียบๆ อ่อ หนังจบแผ่นแล้วนี่เอง อะไรอ่ะ เผลอคุยกับพี่ปืนแปบเดียวจบแผ่นซะล่ะ ยังดูไม่รู้เรื่องเลยว่าตอนจบเป็นยังไง
ผมเลื้อยตัวขึ้นนั่งด้วยความขี้เกียจ ก่อนจะคว้ารีโมตมากดกรอย้อนหลังเพื่อดูใหม่
“ต้นหอม”
“ครับ” ผมขานรับแต่ตาก็จ้องที่ทีวี โอ้ นางเองจะตายเหรอ ไม่นะ ทำไมไม่พาไปโรงพยาบาลเล่า อย่ามัวแต่สั่งเสียกันสิ โอ๊ยยย ขัดใจ!
“อยากกินพาย” ห๊ะ??? อะไรนะ อะไรพายๆ ผมเลยหันไปหาพี่ปืนก่อนจะถามแล้วรีบกลับมาดูหนังต่อ นั่นไง นางเอกตายแล้ว! บั๊ดโธ่! พระเอกทำไมโง่อย่างนี้นะ ไม่ได้เรื่องเลย!!!
สุดท้ายนางเอกก็ตาย เพราะแกนั่นแหละไอ้พระเอก มัวแต่คุย เกิดมาไม่เคยคุยหรือไงห๊ะ!!
“เฮ้อ เซ็ง อ่ะ...เมื่อกี้พี่ปืนว่าอะไรนะครับ” มัวแต่ใส่อารมณ์กับหนัง ลืมไปเลยว่าเมื่อกี้พี่ปืนเรียกผมเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง
“อยากกินพาย ทำให้กินหน่อย”
“พายเหรอ ได้สิครับ!”
เมื่อพี่ปืนบอกว่าอยากกินพาย ผมก็สนอง เราเลยต้องมาเดินซื้อของกันที่ห้าง เพราะที่คอนโดพี่ปืนไม่มีอะไรสักอย่างที่จะใช้ทำพายได้ ยังดีที่มีเตาอบ ไม่งั้นพี่ปืนได้อดแน่ๆ
“พี่ปืนจะเอาพายสตรอเบอร์รี่หรือบลูเบอร์รี่” ผมหยิบสตรอเบอร์รี่กับบลูเบอร์รี่กระป๋องที่ใช้ทำหน้าพายให้พี่ปืนดู พี่ปืนมองอย่างชั่งใจก่อนจะชี้ที่บลูเบอร์รี่ หว้า...ผมแอบอยากกินสตรอเบอร์รี่แหะ
“อยากกินสตรอเบอร์รี่ก็เอาไปทั้งสองอันนั้นแหละ” ผมเลยยิ้มแป้นใส่พี่ปืนก่อนจะวางของใส่รถเขนที่พี่ปืนเป็นคนเข็น
“นี่ จะลงไปนั่งแบบนั้นไหม” แบบไหนอ่ะ ผมมองตามมือพี่ปืนที่ชี้ไปที่เด็กอ้วนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในรถเข็นและกำลังโดนแม่ดุโทษฐานวิ่งซนไปทั่วห้าง
“ไม่เอาหรอก ต้นหอมโตแล้วจะนั่งแบบนั้นได้ไง” แต่ในใจผมแอบอยากนั่งนะ แต่ก็อายคนอื่นเขาอ่ะ
“หึหึ พี่ว่าเราสับสนในตัวเองนะ วันหนึ่งบอกว่าตัวเองเด็ก อีกวันบอกโตแล้ว สรุปแล้วโตหรือยังไม่โต” แหม ความจำดีจริงๆเลยนะ นิดหน่อยก็ขอให้ได้แขวะเถอะ
“ผมเป็นเด็กที่โตแล้วต่างหาก” พูดเสร็จผมก็เดินหนีไปดูของอย่างอื่น ไม่สนใจเสียงหัวเราะที่ดังตามหลังมา
ว่าแต่...ตกลงผมโตหรือยังวะ?
ผมเป็นคนเลือกของ พี่ปืนเป็นคนเข็นรถเข็นตาม แต่พอหันมาอีกที อ้าว! หายไปไหนแล้วล่ะ ผมเดินย้อนกลับไปหาพี่ปืน หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอ นี่ผมคงไม่หลงกับพี่ปืนในซุปเปอร์มาร์เก็ตใช่ไหม มันเป็นอะไรที่รับไม่ได้สุดๆเลยถ้าเป็นแบบนั้น แต่สุดท้ายผมก็เจอพี่ปืนยืนอยู่ที่มุมหนึ่ง และจากที่ดูแล้ว มุมนั่นท่าจะเป็นมุมโปรดของพี่ปืนด้วย เพราะมีแต่...เหล้า!
จึก!
“สวัสดีต้นหอม มาทำอะไร” หืม??? ใครกัน อยู่ดีๆก็มาทักผม แถมยังรู้ชื่อผมด้วย
“เรา...รู้จักกันเหรอครับ” ผมถาม ไม่แน่ใจว่ารู้จักผู้ชายตัวโตแบบนี้ที่ไหน แต่มองๆไปแล้วก็คุ้นๆแหะ
“อ้าว ไหงงั้นล่ะเนี่ย พี่เป็นพี่รหัสปีสี่ของไอ้ก้านอ่ะ” อ่า....จำไม่เห็นได้แหะ >_<!
“อ่อ สวัสดีครับ” แต่ผมก็ต้องทำเป็นจำได้แล้วยกขึ้นไหว้อย่างสวยงามไถ่โทษที่จำพี่เขาไม่ได้
“ไม่ต้องไหว้ขนาดนั้นก็ได้ ไอ้ก้านมันยังไม่เคยจะไหว้พี่เลย” แหมะ ก็มันคนล่ะคนกันนี่ครับ
“พี่ชื่ออะไรเหรอครับ” ไหนๆก็ปล่อยไก่ไปตัวแล้ว ปล่อยอีกตัวก็คงไม่เป็นอะไรหรอก(มั้ง)
“ฮ่าๆๆ นี่เราจำพี่ไม่ได้จริงๆสินะ อย่างว่าแหละ ปีสี่แล้วพี่มีเรียนน้อยเลยไม่ค่อยได้เข้าคณะเท่าไหร่ พี่ชื่อหมั่นโถวน่ะ”
หวังว่าแม่พี่คงไม่ได้ชื่อซาลาเปานะ =_=
อุ้ย! ผมหยาบคายไปไหมที่แอบนินทาในใจ คงไม่หรอกมั้ง เนอะ!
“ว่าแต่เราเถอะ มากับใครล่ะ” พี่หมั่นโถวพูดต่อขัดความคิดที่กำลังเพ้อเจ้อของผม
“มากะ...”
“ต้มหอม!”
อู้ยยยยย เสียงเขียวแบบนี้ งานเข้าแน่ๆ
“งั้นที่เขาพูดกันเป็นความจริงสินะ”
“ห๊ะ พี่ว่าอะไรนะครับ” ผมถามพี่หมั่นโถวที่พึมพำอะไรเสียงเบาจนฟังไม่รู้เรื่อง อะไรพูดๆกันสักอย่าง
“ทำอะไร” พี่ปืนถามเสียงเข้มพร้อมกับโอบไหล่ผมหมับ ผมเงยหน้าหันไปมองพี่ปืนก็เห็นหน้าพี่เขาหงิกงอมองพี่หมั่นโถวอย่างไม่พอใจ
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะต้นหอม ไว้เจอกัน” พี่หมั่นโถวลาเสร็จแล้วก็ไป ปล่อยให้ผมยืนงง อะไรของเขามาเร็วไปเร็วจริงๆ
“คุยอะไรกัน รู้จักกันเหรอไง” พี่ปืนมองตามหลังพี่หมั่นโถวเขม่ง เล่นเอาผมแอบเสียงสันหลัววาบ
“เอ่อ ก็...รู้จักมั้งครับ” หรือจะไม่รู้จักก็ไม่รู้ จำไม่ได้นี่น่า ให้ทำไงล่ะ
“หมายความว่าไง ตกลงรู้จักหรือไม่รู้จัก” คราวนี้พี่ปืนหันมาเท้าเอวชักสีหน้าใส่ผม >< แอบกลัวเบาๆ
“พี่ปืนอย่าดุสิ พี่เขาบอกว่าเป็นพี่รหัสก้านอ่ะ” ผมอธิบายเสียงอ่อน แต่ก็ทำให้พี่ปืนมีสีหน้าดีขึ้น
“พี่รหัสไอ้ก้านไม่ใช่พี่รหัสเรา ทำไมต้องคุยกับมันด้วย”
“พี่เขามาทัก ผมเปล่าคุยนะ” อย่างน้อยผมก็ไม่ใช่คนเริ่มก่อนนะ ทุกคนเป็นพยานได้ ใช่ไหมๆ
“เหอะ! ซื้อของเสร็จหรือยัง” พี่ปืนเงยหน้าขึ้น พ่นลมออกจากปากก่อนจะก้มลงมาถามผม บางทีเราก็คุยกันลำบากเกินไป ผมสัญญานะว่าผมจะกินนมเยอะๆ ผมจะได้สูงขึ้นกว่านี้ ผมยังมีโอกาสสูงอีกใช่ไหม เกิดมาเตี้ยนี่ลำบากจริงๆ
“ยังครับ เหลืออีกสองสามอย่าง” ผมวางของในมือใส่รถเข็น ดูเหมือนสถานการณ์จะเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว ค่อยยังชัวร์
“งั้นก็รีบไปซื้อให้เสร็จๆ จะได้กลับ” พูดแล้วก็เข็นรถหนีผมไปเลย อ้าว ตกลงสถานการณ์ยังไม่ดีขึ้นหรือเนี่ย
“พี่ปืน” ผมรั้งแขนพี่ปืนไว้”
“อะไรอีก”
“โกรธผมเหรอ” ผมถาม ไม่รู้ครับว่าทำไมพี่ปืนถึงได้ดูหงุดหงิดแบบนี้
“เปล่า” พี่ปืนพูดเสียงอ่อนลง สีหน้าก็ดีขึ้นด้วย แต่ผมก็ยังไม่สบายใจ
“จริงนะ” ไม่กล้าซักไซ้มากหรอกครับ พี่ปืนยิ่งเป็นคนขี้รำคาญอยู่
“อืม ช่างเถอะ พี่แค่หงุดหงิดนิดหน่อย ไม่ได้โกรธเราหรอก ไปสิ ซื้อของเสร็จจะได้กลับคอนโดกัน” ส่ายหน้าหน่าย ๆก่อนจะยิ้มบางๆ
“ครับ” ^^ ค่อยยังชัวร์ แต่ผมอยากรู้จังว่าพี่ปืนหงุดหงิดเรื่องอะไร แต่ไม่กล้าถาม คงต้องปล่อยเลยตามเลย เพราะไม่อยากให้รอนยิ้มของพี่ปืนหาย พี่ปืนเป็นคนยิ้มยากมากๆๆๆ มากถึงมากที่สุด ทั้งๆที่ยิ้มแล้วดูดีมากๆเลยแท้ แต่คิดอีกที ไม่ยิ้มก็ดี จะได้ไม่มีคนมาชอบพี่ปืนมาก อิอิ
ซื้อของเสร็จแล้วก็ขับรถกลับมาที่คอนโดเพื่อทำพายให้คุณชายสุดหล่อกิน ผมมีหน้าที่ทำอยู่ในครัว ส่วนพี่ปืนก็ไปนอนรออู่ที่โซฟา ผมบอกให้ช่วยกันพี่ปืนก็ไม่ยอมช่วย เชอะๆ ทำคนเดียวก็ได้
ผมเอาแครกเกอร์ออกมาบดก่อนจะละลายเนยแล้วเอามาผสมกับแครกเกอร์เพื่อให้มันเกาะตัวกัน จากนั้นก็กรุส่พิมพ์แล้วเอาไปเข้าเตาอบสักสิบห้านาที ที่จริงมันมีเป็นแบบสำเร็จรูปขายด้วย แต่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ไปมันไม่มีขายเลยต้องทำเอง ต่อไปก็ทำครีมชีส ดีที่พี่ปืนเป็นคนกินหวาน กินรสชาติเดียวกับผมเลย จึงไม่ลำบากในการกะปริมาณความหวาน พอทำครีมชีสเสร็จผมก็เทครีมชีสใส่ในถาดแครกเกอร์ก่อนจะนำเข้าตู้เย็น
“อืมมม อร่อย” ผมใช้นิ้วจิ้มครีมชีสแล้วเอาเข้าปากเพื่อชิม ระหว่างรอครีมชีสแข็งตัวผมก็เอาสตรอเบอร์รี่กับบลูเบอร์รี่กระป๋องมาจัดการ ว่าแต่ ที่เปิดอยู่ไหนนะ
ผมเปิดลิ้นชักดูก็ไม่มี ในตู้ด้านบนก็ไม่มี หรือว่าพี่ปืนจะไม่มีที่เปิด เป็นไปได้หรอก ว่าแล้วผมก็ตะโกนถามพี่ปืน ขี้เกียจเดินออกไปถาม
“พี่ปืน มีที่เปิดกระป๋องไหม!”
“อยู่ในลิ้นชักที่สอง!”พี่ปืนตะโกนกลับมา พอผมเปิดดูก็ไม่มี แต่พอก้มลงไปดูลึกๆถึงได้เจอ
“อ่า...ไม่ฉลาดเลยนะต้นหอม” ผมบ่นตัวเองเบาๆก่อนจะลงมือจัดการเปิดกระป๋อง ผมจะทำสตรอเบอร์รี่ชีสพายถาดแล้วก็บลูเบอร์รี่ชีสพายถาด จะได้แช่เก็บไว้ในตู้เย็นเผื่อพี่ปืนจะได้กินพรุ่งนี้
เปิดกระป๋องเสร็จแล้วผมก็เอามันไปแช่ในตู้เย็นด้วยเลย มันจะได้เย็นๆ เวลากินจะได้สดชื่น เข้าก๊านเข้ากัน ^_^
“เสร็จแล้วเหรอ” พี่ปืนถามเมื่อผมนั่งลงที่โซฟาข้างๆพี่ปืน
“ใกล้แล้วครับ รอครีมแข็งตัวก็กินได้แล้ว” ผมยิ้มตอบ จะว่าไป ตั้งแต่คบกับพี่ปืนผมก็เพิ่งทำขนมให้พี่ปืนกิน ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นทำบ่อย คิดๆแล้วก็ตลกดี
“พี่ปืน ถามไรหน่อยสิ”
“อะไร”
“พี่ปืนจำวันมีตติ้งชมรมได้ไหม ทำไมพี่ปืนถึงรู้ว่าผมเป็นคนทำขนมไปให้ล่ะ” เรื่องนี้ผมยังสงสัยอยู่ และวันนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้
“หึหึ เพิ่งจะมาถามเอาป่านนี้นะ”
“นั่นแหละ บอกหน่อยสิ รู้ได้ไง” ผมเข้าไปเกาะแขนพี่ปืนแล้วก็เขย่าๆนิดๆ
“ก็เห็นน่ะสิ” พี่ปืนตอบแบบไม่ใส่ใจ แต่ผมกลับรู้สึกแปลกใจเข้าไปใหญ่
“เห็นได้ไงอ่ะ” ผมว่าผมดูดีทางหนีทีไล่แล้วนะ
“ก็พี่นั่งอยู่ในรถ เห็นเราเดินถือถุงอยู่ มองซ้ายมองขวา ทีแรกก็ไม่เอะใจหรอก ถ้าไม่เห็นลายกล่องในถุงนั่นน่ะ”
โธ่ หมดกัน ผมอุตส่าห์ทำการว่าจ้างเด็กน้อยแถวนั้น คิดว่าจะปิดได้ รู้งี้เอาไปให้เองก็ดี
“หืม” ผมครางในคอเบาๆ หันไปมองพี่ปืนที่ดึงแขนผมให้เข้าไปใกล้แล้วพี่เขาก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เหมือนจะดมอะไรแถวๆหน้าผม
“กลิ่นครีม” พี่เขาพึมพำเบาๆ
“ก็ผมเพิ่งทำครีมชีสมา”
“อืม...”
“พี่ปืน พอได้แล้ว” ผมรีบห้ามพี่ปืนขณะที่พี่เขาก้มต่ำลงไปที่ซอกคอ และเล่นซนอยู่แถวนั้น ทั้งขบทั้งเม้นจนผมเจ็บจี๊ด
“เงียบหน่า”
“พี่ปืน...”
“อย่าขัดใจสิ” อะไรเล่า อื้ออ แล้วมือน่ะอย่าเอาเข้ามาในเสื้อผมมมม!
ผมรีบจับมือพี่ปืนให้อยู่นิ่งๆ พี่เขาก็ยอมแต่โดยดี แต่ไม่ยอมเงยหน้าออกจากคอจากหน้าผมเสียที ผมก็เลยปล่อยให้พี่เขาเล่นได้ตามใจ ตราบใดที่ยังไม่มากกว่านี้ผมก็โอเค
แหม...ก็ผมยังไม่พร้อมนี่น่า มันออกจะน่ากลัว และคงจะเจ็บมากแน่ๆ
“พี่ปืน ปล่อยก่อน โทรศัพท์ดัง” ผมดันตัวพี่ปืนออก พี่ปืนอิดออดนิดหน่อยก่อนจะยอมปล่อยตัวผม ผมเดินกลับไปที่ครัวเพราะวางโทรศัพท์ไว้ตอนทำขนม
“ฮัลโหล”
[พี่ถึงข้างล่างคอนโดแล้ว] แมทเองครับ
“อ่อ งั้นรอแปบหนึ่งนะ เดี๋ยวลงไป” ผมบอกก่อนจะวางสาย
ดีที่ครีมชีสแข็งตัวพอดี ผมหยิบออกมาเทสตรอเบอร์รี่กับบลูเบอร์รี่ลงไปอย่างละถาด แล้วก็ตัดเป็นชิ้นๆก่อนจะตักใส่จากอย่างละชิ้นเอาออกไปให้พี่ปืน ที่เหลือก็ซีนให้เรียบร้อยเอาเข้าตู้เย็นตามเดิม
“พี่ปืน เสร็จแล้ว” ผมวางส่งจานขนมให้พี่ปืน พี่ปืนรับไปกินเงียบๆ ผมเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อเอากระเป๋า
“ไม่กินเหรอ” พี่ปืนถามหลังจากที่จัดการเสร็จไปหนึ่งชิ้น
“ไม่ครับ แมทมารอแล้ว ต้นหอมไปก่อนนะ แล้วจะโทรหานะครับ” พี่ปืนเงยหน้ามองผมก่อนจะวางจานขนมลงบนโซฟา ผมเดินเข้าไปหาพี่ปืนก่อนจะกอดพี่ปืนทีหนึ่ง
“เดี๋ยวลงไปส่ง” พี่ปืนกอดตอบก่อนจะลุกขึ้นหยิบคีย์การ์ดเดินออกจากห้อง
ระหว่างที่ลงไปข้างๆพี่ปืนก็จับมือผมตลอด ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะจับมือกับพี่ปืนแบบนี้ไปเรื่อยๆ
พอลงมาถึงข้างๆผมก็โบกมือลาพี่ปืนก่อจะวิ่งไปขึ้นรถแมทที่จอดรออยู่ พี่ปืนยืนรอส่งจนแมทขับรถออก ถึงจะเดินกลับเข้าไปในคอนโด
“ไง ไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่อง” ขึ้นรถปุ๊บแมทก็เริ่มสวดทันที ให้มันได้อย่างนี้สิ
“อื้อหือ ว่าแต่เค้า ตัวก็ไม่ค่อยอยู่บ้านเหมือนกันนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นเขาจะออกมาอยู่นอกบ้านทำไม”
“เหมือนกันที่ไหน แมทต้องทำงาน”
“แล้วก็ยังติดเด็กด้วยใช่ไหมล่ะ” ผมเสริมต่อให้ทันที แมทนี่หันมามองขวับ
“เด็กที่ไหน! ไม่มี อย่ามามั่วนะต้นหอม” แมททำหน้าเหลอหลา ใครมันจะไปเชื่อกัน ปิดได้ก็ปิดไปเถอะ รู้จักต้นหอมน้อยไปซะแล้ว
“เด็กที่คุยโทรศัพท์ด้วยไง อย่าคิดว่าน้องไม่รู้นะ” ที่จริงก็ไม่รู้หรอก เดาไปเรื่อง แหะๆ แบบว่าข่มก่อนได้เปรียบอะไรประมาณนี้ (มั้ง?)
“.....ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” แมทเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบ แต่ตานี่หลุกหลิกไปมา
“เหรอออออ” ไม่อยากจะเชื่อ
“แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา” แมทผลักหัวผมไปกระแทกกับกระจกรถเบาๆ ไม่เจ็บแต่ก็จี๊ดนะ แล้วดูสิ แทนที่จะขอโทษกลับหัวเราะเยาะผมแล้วพูดว่า...
“สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ”
ฝากไว้ก่อนเถอะ งานนี้ได้เห็นดีกันแน่!
ก่อนจะไปถึงบ้านคุณน้าผมก็แวะซื้อของไปฝากสักหน่อย ไปมือเปล่าคงไม่ดีแน่ๆ แล้วก็ได้เค้กมากล่องหนึ่ง อันนี้เป็นความชอบส่วนตัวล้วนๆ ฮ่าๆๆ แต่ผมเชื่อว่าผมซื้ออะไรไปคุณน้าก็ต้องชอบทั้งนั้นแหละ ^_^
กว่าจะมาถึงบ้านคุณน้าเย็นย่ำ คิดว่าจะได้นอนบนถนนแล้ว รถติดมากกกกกกก แล้วตอนนี้ผมก็หิวมากแล้วด้วย
“คุณน้า! ต้นหอมมาแล้ว” ผมวิ่งนำแมทเข้าไปในบ้านคุณน้า คุณน้าที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นหันมายิ้มให้ผม ผมเข้าไปนั่งข้างๆแล้วก็กอดคุณน้าไว้แน่น
“มาแล้วเหรอเจ้าตัวแสบ คิดว่าลืมน้าไปซะแล้ว” คุณน้าย่นจมูกใส่ผม ผมเลยยืดตัวขึ้นหอมแก้มนิ่มๆที่มีกลิ่นเหมือนแม่สองฟอดใหญ่
“จะลืมได้ยังไง ต้นหอมเรียนหนักต่างหาก” ที่จริงแล้วก็ลืมนั่นแหละ แต่เพื่อให้ทุกคนสบายใจ โกหกนิดหน่อยคงไม่เป็นไรเนอะ
“สวัสดีครับน้าฝน” แมทเดินถือของตามเข้ามาทีหลังยกมือไหว้คุณน้า คุณน้าชื่อว่าน้าฝน แต่ใครๆก็เรียกน้าฝน ผมไม่อยากซ้ำใครเลยเรียกว่าคุณน้าแทน คุณน้าใจดีมากถึงมากที่สุด ขออะไรได้ทุกอย่าง ^^
“สวัสดีจ๊ะ รถติดมาเลยละสิ”
“ครับ”
“น้องดื้อหรือเปล่า” คุณน้าถามแมทก่อนจะเหล่ตามามองผม ผมส่ายหน้าทันที ผมไม่ดื้อนะ
“จะเหลือเหรอครับ” แมทตอบขำๆ ซึ่งไม่ไปเป็นความจริงเลยสักนิด
“น้องดื้อตรงไหน น้องไม่ดื้อนะคุณน้า พี่แมทดื้อกว่าน้องอีก” ผมโวยวายทันที ทั้งแมทและคุณน้าก็เลยหัวเราะผมกันใหญ่
“งั้นเหรอครับ น้าไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่เลย” ผมยู่หน้าใส่คุณน้าก่อนจะยิ้มประจบและกอดคุณน้าอีกรอบ
“ต้นหอมซื้อเค้กมาฝากคุณน้าด้วย” ผมเอื้อมตัวไปหยิบกล่องเค้กที่แมทวางไว้บนโต๊ะรับเค้กส่งให้คุณน้า
“น้าไดเอทอยู่นะ แน่ใจว่าซื้อมาฝากน้าไม่ใช่ซื้อมากินเอง” โห...เบื่อคนรู้ทัน ผมเลยได้แต่หัวเราะที่โดนจับได้
“เดี๋ยวต้นหอมไปเอาช้อนกับจานนะ” ผมวิ่งเข้าไปหาช้อนและจานในครัว เพื่อลงมือจัดการกับเค้กก้อนโต
ที่บ้านหลังนี้คุณน้าอยู่กับสามีแล้วก็ลูกชายตัวเล็กที่เพิ่งคลอดได้ไม่นาน ช่วงนี้คุณน้าเลยหยุดงานปล่อยให้ลูกน้องดูแลที่ร้านและคุณอาไปดูแลที่บริษัทคนเดียวเผื่อออกมาดูแลน้องพูห์ ‘หมีพูห์’ แต่ตั้งแต่เข้ามาในบ้านผมยังไม่เจอน้องพูห์กับคุณอาเลย
พอกลับมาที่ห้องนั่งเล่นคุณน้ากับแมทก็กำลังคุยกันอยู่
“ช่วงนี้ผมก็ช่วยคุณพ่อดูงานน่ะครับ”
“ดีแล้ว ขยันๆแบบนี้มีแต่เจริญก้าวหน้า แล้วเราล่ะต้นหอม สนใจไปดูงานที่บริษัทกับคุณอาบ้างไหม”
“อ่ะ ไม่เอาอ่ะ ต้นหอมไปช่วยมีแต่จะทำให้ยุ่งปล่าวๆ”
“รู้ตัวด้วยเหรอเรา”
“คุณน้าอ่ะ!”
“น้าล้อเล่นน่า ไหนชิมหน่อยสิว่าเค้กอร่อยไหม” ผมส่งส้อมให้คุณน้าแล้วก็แมทคนล่ะเล่ม เค้กอร่อยมากครับ กินแล้วนึกถึงพี่ปืนเลย เค้กนมสดแบบนี้พี่ปืนน่าจะชอบ ไว้วันหลังผมทำให้พี่ปืนกินดีกว่า
“ต้นหอม ได้คุยกับแม่บ้างไหม” ผมเงยหน้าขึ้นจากเค้กมองหน้าคุณน้าก่อนจะตอบ
“คุยเมื่อาทิตย์ที่แล้วครับ แต่คุยแปบเดียวเอง คุณแม่ยุ่ง”
“อย่าโกรธแม่เขาเลย เขาทำเพื่อเรานั่นแหละ” คุณน้าลูบหัวผมเบาๆ ผมเลยยิ้มให้เป็นเชิงว่าไม่เป็นไร แต่ในใจนี่สิมันไม่ใช่อย่างที่ปากยิ้มเลย
ถ้าทำเพื่อผม แค่กลับมาบ้านสักครั้งก็พอแล้ว ผมขอมากไปหรือเปล่า
“พอดีเมื่อว่าแม่เราโทรมาบอกน้าว่าจะให้น้าไปดูงานที่โน่น แล้วก็ให้เราไปด้วย” อะไรนะ! O_O!
“ไปหาแม่เหรอครับ” ผมถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง หันไปมองแมทที่นั่งกินเค้กเงียบๆไม่พูดไม่จา
“ใช่ครับ เราจะไปหาแม่ของต้นหอมกัน ดีไหม”
“ดีครับ!”
เรียกได้ว่านี่เป็นข่าวดีในรอบปีเลยก็ว่าได้ถ้าไม่นับเรื่องที่พี่ปืนยอมคบกับผมและบอกว่าชอบผมน่ะ นี่เป็นข่าวดีที่ยิ่งกว่าดีเสียอีก
มื้อเย็นผมเจริญอาหารมากกว่าปกติ กินข้าวเย็นเสร็จก็นั่งคุยกับคุณน้าสักพักก่อนจะขอตัวกลับบ้าน ผมนั่งยิ้มมาตลอดทางจนแมทอดแขวะผมไม่ได้ แต่ผมไม่สนใจเพราะตอนนี้ผมกำลังมีความสุข ผมกำลังจะได้ไปเจอพ่อกับแม่ ถ้าไปถึงผมจะกอดทั้งสองคนให้แน่นๆเลย
กลับมาถึงบ้านแมทแล้วเราก็แยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมัน เพราะดูท่าแมทก็คงจะเหนื่อย ดูได้จากสีหน้าที่อ่อนล้า เห็นแมทเป็นแบบนี้แล้วผมไม่อยากทำงานเลย เรียนไปเรื่อยๆแบบนี้ได้ไหม มันน่าจะสบายกว่ากันเยอะ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วผมก็กระโดดขึ้นเตียงคว้าโทรศัพท์มากดหาพี่ปืน
[ว่าไง]
“พี่ปืนนนนนน มีข่าวดีมาบอก” ผมบอกเสียงใส
[ข่าวดี?]
“ใช่ครับ อีกสองอาทิตย์ต้นหอมจะได้บินไปหาพ่อกับแม่ที่ฝรั่งเศสแหละ ต้นหอมดีใจมากเลย”
[หึหึ ขนาดนั้น ดีใจด้วยแล้วกัน] พี่ปืนตอบกลับมา ทำเอาผมยิ้มแป้น แต่คิดไปคิดมาผมกลับลืมอะไรไปอย่าง ถ้าผมไปหาแม่ ผมก็ต้องห่างกับพี่ปืนน่ะสิ จะเป็นอะไรไหมนะ
“พี่ปืน”
[มีอะไร ทำไมทำเสียงหงอยๆ] เหมือนพี่ปืนจะจับน้ำเสียงของผมได้ ผมสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ
“พี่ปืนไปด้วยกันไหม” ถ้าแยกร่างได้ผมคงไม่คิดมากแบบนี้หรอก ผมอยากไปหาพ่อกับแม่มากๆ แต่ว่าผมก็อยากอยู่กับพี่ปืน ดูเหมือนจะไม่หนักหนาอะไร เพราะยังไงผมก็ต้องกลับมาไทยอยู่แล้ว แต่มันรู้สึกใจหายแบบแปลก อีกอย่าง ถ้าผมไป ก็ไม่แน่ว่าจะกลับมาทันวันเกิดของพี่ปืนหรือเปล่า
[ไปไม่ได้หรอกติดงาน]
“งานอะไร”
[พอดีต้องสอนถ่ายภาพให้ลูกสาวเพื่อนแม่ พี่รับปากไปแล้ว]
“งั้นเหรอ” แย่จัง ถ้าพี่ปืนไปด้วยคงจะดีกว่านี้
[...] พี่ปืนเงียบไป ผมได้ยินเสียงคนเรียกพี่ปืน แล้วก็คุยอะไรกันสักอย่าง
“พี่ปืน พรุ่งนี้ว่างไหม” ผมถามเมื่อพี่ปืนเรียกผม
[ว่าง ทำไม]
“ผมจะออกไปซ้อมเต้น มารับหน่อยสิ” ตอนที่กำลังกลับบ้านซันโทรมาถามเพราะผมไม่ได้ไปซ้อมมาเป็นอาทิตย์แล้ว ผมเลยรับปากว่าพรุ่งนี้จะไปซ้อมด้วยทั้งวัน ก็ดีเหมือนกัน อยู่บ้านไม่มีอะไรทำมันช่างน่าเบื่อ
[กี่โมง] แสดงว่าพี่ปืนว่าง
“สิบโมงเช้าครับ”
[ได้]
ผมกับพี่ปืนคุยเล่นกันเรื่อยเปื่อย ที่แรกก็นอนคุยบอกห้อง สักพักก็ลงไปคุยข้างล่าง ที่จริงคือลงไปกินนมก่อนจะกลับขึ้นมาบนห้องอีกรอบ เป็นครั้งแรกที่คุยโทรศัพท์กันยาวนานขนาดนี้ นี่ก็ปาไปเที่ยงคืนหน่อยๆแล้ว
[วางได้แล้วและไปนอน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับ] พี่ปืนเอ่ยก่อน ง่วงก็ง่วง แต่ไม่อยากวาง มันเหมือนขาดอะไรไปอย่าง สงสัยผมจะเคยตัว พอกลับมานอนคนเดียวแล้วมันเหวงๆพิกล
“ต้นหอมนอนไม่หลับ” ผมบอก
[ไปกินนมไป] พี่ปืนไล่
“กินไปแล้ว กินไปสองกล่องกับอีกหนึ่งขวดแล้วด้วย” ผมกำลังเร่งโตครับ อยากจะสูงกว่านี้เลยกินนมเยอะกว่าปกติ
[งั้นก็นอนได้แล้ว หรือจะต้องให้เล่านิทานก่อนนอนไหม] โหยย นี่ก็แรงไป
“ไม่ต้อง! ต้นหอมไม่ได้เด็กขนาดนั้นสักหน่อย ไปนอนแล้วก็ได้ ฝันดีนะครับ”
[อือ ฝันดีนะไอ้ตัวป่วน]
ว่าผมอีกแล้ว ผมป่วนตรงไหนกัน!
สุดท้ายผมก็นอนไม่หลับอยู่ดี เลยไปนอนห้องแมท ทีแรกเจ้าตัวไม่ยอม แต่ผมก็อ้อนจนได้นอนจนได้ ก็เลยหลับสบายจนถึงเช้า แมทปลุกผมก่อนจะออกไปทำงาน ผมเลยลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว
เก้าโมงกว่าๆพี่ปืนก็มารับผมไปส่งที่สตูกิโอที่หนึ่งที่ซันเป็นคนหาและส่งแผนที่มาให้ผม เห็นว่าต้องเช่าเป็นอาทิตย์ไป ค่าเชjาค่อนข้างสูง แต่สำหรับซ้อมเต้น ถึงค่าเช่าห้องจะแพง เราก็ต้องจ่ายครับ เพราะห้องซ้อมเก็บเสียง ติดแอร์และมีกระจกเป็นอะไรที่สำคัญมากๆ
เมื่อส่งผมถึงที่พี่ปืนก็ขอตัวไปทำธุระก่อนแล้วจะมารับตอนเย็น ผมก็ซ้อมอยู่ที่นั่นทั้งวันจนบ่ายสามก็เลิก พี่ปืนยังติดธุระอยู่ ผมกับซันแล้วก็บีมเลยไปหาอะไรกินกันในห้าง
ในระหว่างที่กำลังกิน จู่ก็มีคนมายืนที่โต๊ะพวกผม เป็นผู้ชายที่ดูก็รู้ว่าเป็นเหมือนผม เพราะดูสาวหน่อยๆ แถมยังแต่งหน้าอีก คงไม่ได้มาขอเบอร์ซันกับบีมหรอกนะ จะว่าไปสองคนนี้ก็หน้าตาดีเหมือนกัน
“มีอะไรหรือเปล่า” เป็นซันที่ถามขึ้น แต่คนที่มากลับจ้องหน้าผมแบบไม่พอใจ
“นายสินะที่ชื่อต้นหอม” ผมถึงกับอึ้ง นี่เขามาหาผมงั้นเหรอ แถมรู้ชื่อด้วย ทำไมเดี๋ยวนี้ผมเจอแต่คนรู้จักผม แต่ผมไม่รู้จักพวกเขากันนะ ตั้งแต่พี่หมั่นโถวนั่นแล้ว
“ใช่ มีอะไรงั้นเหรอ” ผมถามงงๆ
“หึหึ ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ พี่ปืนน่ะ ฉันจะแย่งเขามา”
“...!”
“คนอย่างอิช อยากได้อะไรก็ต้องได้ ”
แล้วเขาก็เดินจากไป
คนที่มาคือคนที่ส่งข้อความมาให้พี่ปืนเมื่อสองวันก่อน
‘ผมคิดถึงพี่ปืนจัง เลิกกับแฟนพี่เถอะ เขามีดีไม่เท่าผมหรอก’ ผมหันไปมองตามแผ่นหลังของอิชที่เดินหน้าเชิดจากไป พร้อมกับพูดในใจว่า
‘ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู!’====================================
โอ๊ยยย เมารถจะอ้วก!!!
ถ้ามีคำผิดอย่าถือสานะคะ ไว้จะมาแก้ทีหลัง
ตอนนี้ซอฟๆเนอะ ตอนหน้ามีเสียเลือด แต่จะเป้นเลือดใครก็ต้องติดตาม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
