♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 22
Kick it off
“อะไรนะ!!! มันกล้าพูดกับแกอย่างนี้เลยเหรอต้นหอม!!!”
“นี่! เบาๆหน่อย” ผมรีบปราบแชมป์ที่แหกปากตะโกนลั่นร้านอาหารเมื่อได้ฟังเรื่องที่ผมเล่าเกี่ยวกับอิช
วันนี้ก๊วนแก๊งผมนัดกันออกมาเที่ยวช่วงปิดเทอม โปรแกรมก็ไม่มีอะไรมากนอกไปกินข้าว พูดคุยและดูหนัง วันนี้มาครบองค์ประชุม และตอนนี้พวกผมก็นั่งกันอยู่ในร้านพิซซ่า โดยที่ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่ได้รับข้อความจากอิชที่ส่งเข้าโทรศัพท์พี่ปืนจนถึงวันที่เขาเดินมาประกาศเปิดศึกกับผมซึ่งๆหน้า
“กูอยากจะเจอหน้าสักทีวะ” อาร์มพูดอย่างหมั่นไส้
“กูเคยเจอแล้ว งั้นๆแหละ ใช่ว่าจะดูดี” ถ้าอิชมันมาได้ยินที่ก้านดาผมว่าผมได้ช็อคกันมั่งแหละ
“แล้วต้นหอมไม่ได้พูดอะไรเลยเหรอ” ไข่ดาวถามผมอย่างใครรู้
“ไม่ได้พูดอะไร กำลังงงอยู่ เขาก็เดินไปแล้ว เลยไม่ทันได้พูดอะไร” ผมยกแก้มน้ำขึ้นดื่ม ทำไม่พิซซ่ามาเสริฟช้าอย่างนี้นะ ไหนบอกว่าสิบหน้านาที นี่จะครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว และตอนนี้ผมก็หิวมากๆเลยด้วย
“นี่ต้นหอม แกจำไว้นะ อย่าไปยอมให้มันแย่งพี่ปืนไปได้เด็ดขาด เสียทองท่วมหัว...” แชมป์ยังพูดไม่ทันจบไข่ดาวก็แทรกทันที
“เอาผัวกูไปเลย”
ป๊าบ!
“โอ๊ยย เจ็บนะ!” ไข่ดาวที่โดนตีที่แขนอย่างแรงโดยฝีมือของแชมป์บ่นกระปอดกระแปดทำหน้ายู่
“ทำเป็นเล่นไป เสียงทองท่วมหัว อย่ายอมเสียผัวให้ใคร!” สีหน้าแบบว่ามุ่งมั่นในอุดมการณ์มากๆ”
แต่พี่ปืนยังไม่ใช่...เอ่อ...ผัวนี่น่า >//<!
“นี่ ถ้าเป็นฉันนะ จะจับจิกหัวแล้วตบสักทีสองที กล้ามากที่จะแย่งผู้ชายของเพื่อนฉัน!” ปลาพูดพร้อมกับทำมือประกอบโดยมีแชมป์พยักหน้าเห็นด้วยสุดฤทธิ์
“ตบใครเป็นด้วยเหรอไง” อาร์มที่นั่งข้างๆปลาหันหน้าไปเลิกคิ้วใส่ปลาอย่างยียวน
“อยากลองไหมล่ะ” ปลายกมือขึ้นจะตบอาร์มทันที
“ไม่ล่ะจ๊ะที่รัก” แต่อาร์มก็จับมือที่กำลังจะฟาดลงบนหน้าตัวเองได้ทันท่วงที
ว่าแต่เมื่อกี้...ห๊ะ!
“ที่รัก!!?/อะไรนะ!!!” ผมและแชมป์อุทานเสียงดังก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเองเมื่อมีสายตาหลายคู่จับจ้องมา ผมก้มหัวสองสามทีเป็นการขอโทษก่อนจะกลับมาจ้องหน้าเพื่อนสองคนที่ไม่รู้ไปตกลงปรงใจคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“หมายความว่าไงวะ” ก้านถามอาร์มงงๆ ตอนนี้กลายเป็นว่าประเด็นผมตกเป็นรอง เพราะได้มีประเด็กที่ร้อนฉ่ามากกว่าเข้ามาแทน แต่ก็ดี ไอ้ประเด็กเสียทองไม่เสียทอง เสียผัวหรือไม่จะได้ลืมๆกันไป >.<
กลับเข้ามาที่คู่พระนางกันต่อ
“เอ่อ...” ปลาทำท่าอึกอักก่อนจะก้มหน้าลง แต่ก็ไม่อาจซ่อนใบหน้าขาวๆที่ขึ้นสีได้
“พวกกูสองคนคบกันพวกมึงจะตกใจอะไรกันวะครับ” อาร์มพูดยิ้มๆ อ่อ มิน่าล่ะ วันนี้มันดูเอาใจปลาเป็นพิเศษ ทั้งๆที่ปกติจะต้องคอยแหย่คอยแกล้ง ทีแท้เป็นแบบนี้นี่เองสินะ
“กูจะไม่ตกใจได้ไง พวกกูก็อยู่กับพวกมึงตลอด อยู่ๆก็มาบอกว่าเป็นแฟนกัน ถามจริงเถอะ พวกมึงไปจีบกันตอนไหนวะ ทำไมกูไม่รู้” แชมป์มองทั้งสองคนอย่างคาดคั้น ถ้าลองใครได้โดนมันทักนะ ไม่รอดสักราย อย่างน้อยๆผมก็เคยมีประสบการณ์มาแล้ว
แล้วหลังจากนั้นทั้งคู่ก็ช่วยกันเล่า แต่โดยส่วนมากอาร์มจะเป็นคนเล่าส่วนปลาจะเป็นคนคอยขัดเพราะเขินอาย สรุปได้ว่าแหย่กันไปแหย่กันมาก็ตกหลุมรักกันเอง เห็นเพื่อนมีความสุขแบบนี้ผมกีใจ
“ไข่ดาว แกอย่างอนฉันสิวะ ไม่ได้จะปิดบังนะเว้ย แต่มันไม่รู้จะบอกยังไง” ปลาเกาะแขนไข่ดาวที่นั่งทำหน้ามุ่ย เพราะงอนเพื่อนที่ปิดบังทั้งๆที่ทั้งคู่สนิทกันยังกะอะไรดี เรียกได้ว่ามีไข่ดาวที่ไหนปลานั่น จนได้ฉายาว่า ‘คู่หูดูโอ้ไข่ปลาคาเวียร์’ เพราะเกาะติดกันเป็นตังเม จนหลายคนแอบคิดว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักเลสเบี้ยน คนเราก็คิดกันไปได้ เพราะไข่ดาวไม่เคยเก็บอาการกรี๊ดกร๊าดเวลาเจอผู้ชายหล่อเลยสักครั้ง - -“
“...” ไม่ว่าปลาจะง้อยังไง แต่ไข่ดาวก็ยังคงเงียบจนอาหารมาเสริฟ พวกผมถึงจะได้ลงมือกิน พิซซ่าสามถาดใหญ่ สปาเก็ตตี้อีกสองจาก และอย่างอื่นอีกสองสามอย่างก็พร่องไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือสวาปามของพวกผมทั้งหกคน ระหว่างที่กินปลาก็เอาอกเอาใจไข่ดาวจนชนิดที่ว่าแทบจะป้อนกันเลยทีเดียว สุดท้ายไข่ดาวก็หายงอน แต่คนที่งอนแทนคืออาร์ม ที่ทำหน้าบึ้งบ่นว่าแฟนไม่สนใจ เลยโดนปลาจับยัดพิซซ่าแบบเต็มปากเต็มคำ พวกผมนี่ได้แต่หัวเราะด้วยความสะใจ
กินเสร็จก็ได้เวลาหนังฉายพอดี พวกผมเลยแห่ขบวนยกทัพกันเข้าโรงหนัง อย่าแปลกใจที่วันนี้พี่ปืนไมได้มาด้วย เพราะพี่ปืนต้องไปสอนลูกสาวเพื่อนแม่พี่ปืนถ่ายภาพ เพราะเห็นว่าจะสอบเข้าคณะเดียวสาขาเดียวกับพี่ปืน วันนี้ผมเลยออกมาเที่ยวกับเพื่อนแบบตัวเปล่าๆ
ดูหนังเสร็จเราก็ไปเดินเล่นกันต่อ โดนที่ก้านขอตัวกลับก่อนเพราะโดนพี่ชายโทรตาม พวกผมที่เหลือห้าคนก็เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ เรียกได้ว่าได้ของเต็มไม้ต็มมือ
“ฮัลโหล” ผมรับโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้ดูชื่อคนที่โทรเข้าม ก่อนจะใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์ไว้กับหู ส่วนมือก็เลือกเสื้อไปด้วย ตัวนี้สวยดีแหะ พี่ปืนน่าจะใส่ได้
[อยู่ที่ไหน]
“พี่ปืน! เลิกสอนแล้วเหรอ ต้นหอมอยู่ที่ห้าง...”
[เลิกแล้ว รออยู่ที่นั่นแหละ เดี๋ยวไปรับ]
“ครับ ขับรถดีๆนะ” ผมอวยพรก่อนจะวางสายยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม ผมกลับมาสนใจเสื้อในราวแขวนต่อ ตัวนี้ก็เท่ นี่ก็ดูดี อะๆ ตัวนี้สวยมาก!
“พี่ครับ ตัวนี้มีไซต์ใหญ่กว่านี้หรือเปล่าครับ” ผมถามพี่พนักงานขาย เพราะตัวที่อยู่ในราวมันเบอร์เอ็มซึ่งเป็นไซต์ผม ถ้าพี่ปืนใส่ก็น่าจะแอล
“รอสักครู่นนะคะ เดี๋ยวพี่ไปดูให้” พี่พนักงานบอกยิ้มๆก่อนจะเดินหายไปด้านในของร้าน ผมหนีบเสื้อแจ็คเก็ตใส่เอ็มไว้ที่แขนก่อนจะเลือกเสื้อยืดอีกสองสามตัวและเสื้อโปโลสีน้ำเงินเข้มอีกตัว ผมว่าพี่ปืนเหมาะกับสีน้ำเงินเข้มมาก ทั้งบุคลิกแล้วก็นิสัย
“นี่ค่ะ โชคดีมากๆเลย เหลือตัวสุดท้ายพอดี” ได้มาแล้วครับ แจ็คเก็ตคู่ ผมจะซื้อไปใส่กับพี่ปืนสองคน แต่เอ๋ มีให้พี่ปืนแต่ไม่มีให้แมท เดี๋ยวรายนั้นจะน้อยใจแย่ แต่ว่ามันไม่มีตัวอื่นที่สวยแล้ว ผมก็เลยเดินไปจ่ายเงิน ไว้ค่อยไปดูร้านอื่นให้แมท
“ซื้ออะไรเยอะแยะวะ” แชมป์ถามพร้อมกับก้มมองถุงในมือผม
“ซื้อไปให้พี่ปืน” ผมตอบยิ้มๆ
“แหมะ อิจฉาคนมีคู่เว้ย อยากซื้อของให้คนอื่นบ้าง!” แชมป์เบ้หน้าบ่นใส่ผมก่อนจะโวยวายแบบเบาๆ
“ซื้อให้ฉันดิแก ฉันอยากได้เครื่องสำอาง เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า แล้วก็...”
“พอ!!! หยุดเลย!” แชมป์รีบยกมือห้ามไข่ดาวที่ร่ายรายการของที่อยากได้ยอกใหญ่ แต่เหมือนจะแค่แกล้งเท่านั้นเพราะไข่ดาวหัวเพราะทันทีหลังจากที่แชมป์ส่งเสียงห้ามและทำหน้าเหนื่อยอกเหนื่อยใจ
“หึหึ แล้วนี่ต้นหอมกลับยังไง” ไข่ดาวหันมาถามผมแทน
“เดี๋ยวพี่ปืนมารับ” แล้วทั้งสองคนก็หันไปมองหน้ากันประมาณว่า ‘ว่าแล้วเชียว’
คุยกันต่ออีกสองสามคำเราก็แยกกัน ผมเดินไปเรื่อยๆแวะเข้าร้านเสื้อผ้าบ้างก็ได้ของติดไม้ติดมือไปให้แมท เดี๋ยวนี้แมทใส่สูทด้วย ผมเลยซื้อเนคไทไปให้สองเส้นและเสื้อแจ็คเก็ตที่คล้ายกับที่ผมซื้อมาอีกตัว หลังจากที่ไม่ได้ใช้เงินตัวเองมานาน วันนี้เรียกว่าอิ่มใจกันไปข้างหนึ่ง เพราะผมได้ใช้เงินซื้อของให้คนที่ผมรักทั้งสองคน พี่ปืนกับแมทจะต้องชอบแน่ๆเลย
ซื้อของเสร็จจนเป็นที่หน้าพอใจผมก็แวะเข้าห้องน้ำ เมื่อกี้พี่ปืนส่งข้อความมาบอกว่าจอดรถที่ลานจอดรถแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าชั้นไหน ผมก็เลยส่งตอบกลับไปว่าจะรออยู่ที่ห้องน้ำชั้นสี่พร้อมกับบอกรายละเอียดอีกนิดหน่อยพี่ปืนจะได้หาเจอ
“ไง” แต่ไม่คิดว่าจะเจอคนที่ไม่อยากเจอ
‘อิช’
ผมเดินไปล้างมือ ไม่อยากสนใจหรือยุ่งวุ่นวายกับคนแบบนี้ คนที่นิสัยแย่ๆชอบมายุ่งกับคนของคนอื่น สงสัยจะท่องศีลห้าไม่เป็นถึงได้ไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร
“ทำเป็นเดินหนี ไม่กล้าสู้กับฉันล่ะสิ หึ”
“...” ผมก็ยังคงเงียบ ใครอยากเห่าอยากหอนผมก็จะปล่อยให้มันเห่าหอนไป แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดจะสู้หรืออะไร เพราะความอดทนของคนเรามันก็มีขีดจำกัด ถ้าคนๆนี้ยังไม่เลิกยุ่งกับพี่ปืน ผมไม่ปล่อยเอาไว้แน่
“เงียบทำไม แกคิดว่าคนอย่างแกจะทำให้พี่ปืนหยุดอยู่ที่แกได้หรือไง มันต้องคนอย่างฉันนี่”
“คนอย่างนายมีอะไรดีงั้นเหรอ” ผมหันไปประจันหน้ากับอิชตรงๆ บางทีถ้าไม่เตือนซะบ้างก็คงไม่รู้
“มีดีกว่าแก่แล้วกัน เพราะคนอย่างฉันสามารถทำให้พี่ปืนพอใจ และให้ความสุขพี่ปืนได้มากกว่าคนอย่างแก้เยอะ” มันเยาะยิ้มใส่ผม แต่ผมกลับไม่โกรธเลย ท่าทางแบบนั้นมันน่าสมเพชมากกว่าเสียอีก ดีที่ห้องน้ำชั้นนี้ไม่มีคน คนอื่นจะได้ไม่ต้องได้รับมรพิษทางเสียงของผู้ชายคนนี้
หรือบางทีก็คงเรียกว่าผู้ชายไม่ได้หรอก
“ความพอใจที่นายว่า นายถามพี่ปืนแล้วหรือยัง”
“...!!!”
“ถ้าไม่รู้อะไรก็อยากพูด อีกอย่างพี่ปืนเขาก็ไม่เอานายไม่ใช่หรือไง ตามตื้อทั้งๆที่เขาไม่สนใจ นี่น่ะนะที่นายบอกว่านายมีดีกว่าฉัน” ผมตอกกลับ ไม่ต้องบอกว่าคนตรงหน้าจะโกรธแค้นขนาดไหนที่ผมพูดไปแบบนั้น แต่ผมก็ไม่แคร์หรอก ไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีกับคนไม่ดี ถึงผมจะดูไม่ค่อยยุ่งไม่ค่อยมีเรื่องกับใคร แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหาเรื่องใครไม่เป็น
คนเรามีสิทธิ์เท่าเทียมกัน ใครจะยอมให้มันด่าได้อยู่ฝ่ายเดียวล่ะ
“แก!!!”
ผมหันหลังจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่ก็ถูกกระชากแขนอย่างแรงตามมาด้วยฝ่ามือที่กระทบลงบนหน้าผมอย่างแรง
เพี๊ยะ!!!
“หึหึ ปากดีมัก็ต้องเจอแบบนี้” มันหัวเราะเยาะผม ผมยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะเงยหน้ามองมันที่ยืนเยาะเย้ยผมอยู่ จะเอาอย่างนี้ใช่ไหม ได้!!!
ถ้าอยากได้จมูกใหม่มากก็จะช่วยสงเคราะห์ให้!
พลั๊ก!!!
“โอ๊ย!!!” เสียงร้องด้วยความเจ็บก่อนที่ร่างอิชจะเซหงายหลัง เพราะผมปล่อยหมัดที่กลางหน้าปลอมๆนั่นอย่างแรง และแน่นอนว่ามันแรงพอที่จะทำให้จมูกของคนตรงหน้าเสียรูป มันร้องโอดโอยก้มหน้าลงก่อนจะกรี๊ดออกมาลั่นห้องน้ำเมื่อเห็นว่าเลือกไหลออกมาจากจมูก
เลือดก็ต้องแลกด้วยเลือด!
“ต้นหอม!” ผมหันไปด้านหลังก็เจอพี่ปืน พี่เขามองหน้าผมก่อนจะมองไปที่อิชที่ตอนนี้เหมือนจะรู้ตัวว่าพี่ปืนอยู่ตรงนี้ก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปกอดพี่ปืนทันที ทำเอาผมเลือดขึ้นหน้า แต่ไม่ทันที่จะเข้าไปกระชากมันออกมา พี่ปืนก็จัดการผลักอิชอย่างแรงจนมันล้มลงไปกับพื้นอีกรอบ หน้าตาอิชตอนนี้เหวอแบบสุดๆ
มีคนจะเดินเข้ามาในห้องน้ำ แต่เห็นสถานการณ์ไม่ดีก็รีบเดินออกไป พี่ปืนเดินเข้ามาหาผมก่อนจะลงมือสำรวจตามร่างกายผม ก่อนจะแตะลงที่มุมปากผมเบาๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บไหม” พี่ปืนถามเสียงนิ่ง แววตาฉายแววกังวลและห่วงใย
“ไม่..”
“พี่ปืน มันทำผมนะ! ไปถามมันทำไม! พี่ต้องมาดูผมสิ!” อิชตะโกนแหวใส่พี่ปืน สีหน้าเดือดดานจ้องเขม่งมาที่ผมราวกับจะฆ่าผมให้ตาย
“ทำไมกูต้องดูมึงห๊ะ! คงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่ารอยเลือดที่ปากแฟนกูมันมาจากใครถ้าไม่ใช่มึงน่ะ!!!” พี่ปืนตะวาดใส่อิชเสียงดังจนมันสะดุ้งอ้าปากค้าง ผมเองก็แอบตกใจเหมือนกัน
“แต่มันก็ทำผมเหมือนกัน!!! พี่เห็นหน้าผมไหมเนี่ย ผมเจ็บกว่ามันตั้งเยอะ!!!” มันยังคงไม่ยอมแพ้ ยังไงก็จะโยนความผิดมาให้ผมให้ได้
“ใครจะเจ็บกว่ากูไม่สน และกูไม่สนด้วยความใครเริ่มก่อน กูสนอย่างเดียวคือมึงทำให้แฟนกูเจ็บ!” พี่ปืนทำท่าจะปรี่เข้าไปหาอิช ผมรีบดึงห้ามไว้ เพราะถ้าพี่ปืนเข้าไปซ้ำ ผมว่ามันต้องตายแน่ๆ
“พี่ปืน ช่างเถอะ” ผมรีบห้าม อิชกระเถิบตัวไปข้างหลังอย่างหวาดกลัว บอกได้เลยว่าสีหน้าพี่ปืนตอนนี้มันน่ากลัวสุด ผมไม่เคยเห็นพี่เขาเป็นแบบนี้มาก่อน
“ทำไม มันทำเรานะ” พี่ปืนหันมาถามผมเสียงนุ่มก่อนจะตวัดแววตาแข็งกร้าวมองไปยังอิช
“นิดหน่อยเอง เขาเจ็บกว่าผมตั้งเยอะ” ผมยิ้มให้พี่ปืน พี่ปืนหลุบตาจ้องที่ริมฝีปากผมก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบที่รอยแตกที่มุมปากผมเบาๆหลายๆครั้ง ก่อนจะแลบลิ้นเพื่อเลียเลือดที่ซึมออกมาให้อย่างแผ่วเบา เล่นเอาผมหน้าร้อนซู่ขึ้นมาทันที หัวใจเต้นระรัวเหมือนจะหลุดออกมานอกอก
ถ้ารู้ว่าโดนตบแล้วพี่ปืนจะอ่อนโยนขนาดนี้ผมจะยื่นหน้าให้อิชมันตบอีกสักทีสองทีเลย =_=;
“กูขอเตือนไว้ก่อนนะ ถ้ามึงยังมายุ่งกับกูและแฟนกูอีก คราวหน้ามึงได้เจอกูแน่”
“...!!!”
“และอย่าคิดจะลองดี คนอย่างกูไม่เคยขู่ ถ้ามึงอยากจะยกเครื่องใหม่ทั้งตัวจะลองดูก็ได้ กูไม่เคยเห็นใจคนที่ไม่เกี่ยวข้องในชีวิตกูอย่างมึงอยู่แล้ว! จำใส่หัวไว้ด้วยล่ะ!!!” พี่ปืนชี้หน้าคาดโทษไอ้อิชก่อนจะลากผมออกจากห้าง แล้วขับรถกลับคอนโดพี่ปืนทันที
ทีแรกพี่ปืนจะพาผมไปโรงพยาบาล แต่แค่ปากแตกแค่นี้คงไม่ต้องถึงมือหมอหรอกมั้ง พี่ปืนเลยยอมขับรถกลับคอนโดแต่โดนดี หลายครั้งที่พี่ปืนหันมามองหน้าผมก่อนจะขมวดคิ้วแน่น ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจเหมือนกับว่าเป็นคนเจ็บเสียเอง
“มานั่งนี่ พี่จะทำแผลให้” พี่ปืนเรียก ผมเลยเดินไปนั่งข้างๆพี่ปืนแล้วปล่อยให้เข้าทำแผลที่ปากให้ผม มันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอก จริงๆแล้วอิชมันไม่ได้ตบผมจนเลือดออกหรอก แต่ผมดันกัดปากตัวเองต่างหาก =.=
“เจ็บไหม” พี่ปืนถามเสียงแผ่ว
“นิดหน่อย ต้นหอมทนได้น่า” ผมยืนมือไปนวดที่หว่างคิ้วให้คลายปมออก
“คราวหลังอย่าไปมีเรื่องแบบนี้อีกนะพี่ไม่ชอบ”
“ไม่ได้อยากมีซะหน่อย กิ๊กพี่เข้ามาหาเรื่องผมก่อนต่างหาก” ผมพูดหยอกเล่นๆ แต่พี่ปืนกลับตีหน้าดุใส่ผม
“มันไม่ใช่กิ๊ก!”
“เอ่อ...ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ กอดผมหน่อยสิ” ผมรีบเอาใจพี่ปืนครับ กลัวโดนดุ
หมับ
พี่ปืนดึงผมเข้าไปกอดพร้อมกับกดจูบที่ขมับผมเบาๆ
“บอกหน่อยสิว่าทำอะไรไอ้อิชมัน หน้ามันถึงได้โชกเลือดขนาดนั้น”
“ทำไม เป็นห่วงเขาเหรอ”
“...” นั่น ปากหาเรื่องอีกแล้วต้นหอม
“โอ๋ๆ ต้นหอมล้อเล่นนเอง ก็แค่ต่อยไปทีเดียวเอง แต่คงจะใส่แรงเยอะไปหน่อย หึหึ ได้ไปทำดั้งใหม่แน่ๆ” ผมพูดขำๆ ไม่มีหรอกครับสำนึกผิดอ่ะ เพราะเขาทำผมก่อน ผมก็แค่ให้เขาได้ชดใช้ก็เท่านั้น ถือว่าหายกัน
“ขำเข้าไป ถึงมันจะเจ็บมากกว่า แต่พี่ไม่อยากให้เราเจ็บ รู้ไหม” พี่ปืนกระซิบที่ใบหูผมแผ่วเบาก่อนจะขบเม้มที่ใบหูทำเอาผมสะดุ้ง
“ครับ คราวหน้าผมจะระวัง” ผมเลื่อนหน้าไปจุ๊บพี่ปืนที่ปากเบาๆเป็นการขอบคุณ พี่ปืนหรี่ตามองผมก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ทำไมชอบยั่ว อยากเจอดีใช่ไหม”
“ปล่าวสักหน่อย ผมก็แค่แสดงความรักกับคนที่ผมรักก็แค่นั้นเอง ผมจูบพี่ไม่ได้เหรอ ” เอาตรงๆผมก็ไม่ใช่คนใจกล้าหน้าด้านหรอก แต่ผมเพียงแค่ชอบที่จะแสดงความรักกับคนที่รัก ผมชอบกอดชอบหอมพ่อกับแม่ กับแมทก็ทำ แต่ผมก็เลือกทำกับคนที่รักเท่านั้น กับคนอื่นนี่ไม่ได้เลย ผมไม่ชอบสกินชิพกับคนไม่สนิท สักนิดก็ไม่โอเค
“ทำกับใครบ้าง” พี่ปืนถามนิ่งๆ แต่มือก็เลื้อยมากอดเอวผมไว้ก่อนจะดันตัวผมให้เขาไปชิดอีก
“ก็ พ่อกับแม่ แล้วก็คุณน้า แล้วก็แมท”
“ไอ้แมทด้วยเหรอ!!!” พี่ปืนตะโกนลั่นห้อง ผมก็ตกใจสิครับ แต่พี่ปืนนี่สิจ้องหน้าผมเขม่งเลย
“พี่...อื้ออ”
ริมฝีปากร้อนๆของพื่ปืนบดเบียดแนบนาบลงบนริมฝีปากผมแบบไม่ทันตั้งตัว พี่ปืนจงใจกดจูบบนริมฝีปากผมหนักๆ แถมยังขบกัดเบาๆแต่ก็แอบเจ็บอยู่เหมือนกัน ผมว่าปากผมต้องช้ำแน่ๆ พี่ปืนทั้งดูดทั้งดึงริมฝีปากผมทั้งขด้านบนและล่าง มือของพี่ปืนที่โอบเอวดึงร่างผมให้เข้าไปใกล้มากขึ้นอีกจนลำตัวเราแนบชิดติดกัน สัมผัสที่ร้อนแรงแทบจะแผดเผาให้ละลายกันไปข้าง!
ผมหายใจหอบเพราะหายใจไม่ทันจนต้องส่งเสียงครางในลำคอและทุบที่ไหล่พี่ปืนเบาๆ พี่ปืนถึงได้ยอมถอนริมฝีปากออก แต่หน้าผากของเรายังติดกัน
“อย่าจูบกับใครแบบนี้ แล้วก็อย่าให้ใครจูบด้วย หอมแก้มก็ไม่ได้ เข้าใจไหม” พี่ปืนสั่งเสียงดุก่อนจะหอมแก้มผมแรงๆอีกที
“ครับ” ผมได้แต่รับคำเสียงแผ่วเบา
“กับไอ้แมทก็ไม่ได้ ถ้าพี่รู้เราโดนหนักแน่ จำไว้!”
ผมมีแฟนขี้หึงใช่ไหมเนี่ย
ชอบจัง ^_^
====================================
บางทีน้องต้นหอมของเราอาจจะเป็นมาโซ ฮ่าๆๆๆ
หึหึ แต่งแบบไม่หลับไม่นอนยันเช้า ตอนนี้สั้นไปหน่อย(หรือเปล่า?) แต่มันจบประเด็นแล้ว ก็พอแค่นี้แหละ
ฮ้าวววว ไปนอนดีกว่า ไว้จะตื่นมาแก้คำผิดให้ทีหลังนะคะ
ป.ล. ตอนหน้าน้องต้นหอมจะบินไปหาพ่อแม่แล้วววว มารอดูกันสิว่าพี่ปืนจะหวานก่อนน้องไปไหม คึคึ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
