♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 25
I love you, and it’s killing me
Special Matt & Ramin# part 2
[Ramin talks]
มันออกจากบ้านผมไปแล้ว
แต่ทำไมน้ำตาผมถึงไหล ผมควรจะดีใจ ใช่สิ...มันน่าดีใจจะตายไป
แต่ทำไมผมถึงเจ็บหัวใจอย่างนี้นะ
ถ้าวันนั้นผมไปเจอสมุดเล่นนั้น ถ้าผมไม่โทรไปที่เบอร์ที่เขียนไว้ ถ้าผมไม่เอาสมุดเล่มนั้นไปคืนเจ้าของ ผมคงไม่ต้องเจอมัน เจอครั้งเดียวว่าแย่แล้ว หลังจากวันนั้นผมก็เจอมันอีกหลายๆครั้ง ทั้งที่คิดว่าจะต่างคนต่างอยู่อย่างที่มันต้องการ แต่กลับเป็นมันที่เข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตผม มันกลับเข้ามามีบทบาทในชีวิตผมอีกครั้ง
‘แมท’ คนที่ทำร้ายผม คนที่ทิ้งผมไว้ข้างหลัง
คนที่ทำให้ผมเจ็บปวดมาจนถึงวันนี้
ผมยังจำวันนั้นได้ วันที่มันบอกกับผมว่า
‘กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึงแล้ว’
คราวนี้มันก็จะกลับมาทำร้ายผมอีกใช่ไหม
มันเคยรู้ไหมว่าคำพูดของตัวเองทำร้ายผมขนาดไหน มันเคยรู้บ้างหรือเปล่า
สองปีก่อน
ตุ๊บ!
“อ๊ะ!” ผมสะดุ้งตกใจที่อยู่ดีๆก็มีอะไรลอยมาตกลงบนโต๊ะม้าหินที่ผมนั่งอยู่ พอตั้งสติได้ผมก็เห็นลูกบาสกลิ้งหลุนๆไปกับพื้น ใครวะแม่ง เล่นไม่ระวังเลย
“ขอโทษนะ” เสียงทุ่มดังเหนือหัวผม ผมเลยเงยหน้ามองมัน
เชี่ย! หล่อโครต!
เคยเห็นมันไกลๆเหมือนกันนะ แต่พอมาเห็นใกล้ๆแบบนี้แล้วคนละเรื่องเลย
“เออ ไม่เป็นไร” ผมตอบอ้อมแอ้ม มันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินกลับไปที่สนามบาสกลางแจ้งของโรงเรียนต่อ
วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมได้คุยกับมัน และก็ได้คุยกับมันมาเรื่อยๆ
“ไงมึง โดดเรียนเหรอ” เสียงไอ้แมทดังขึ้น ผมค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นมันก้มหัวลงมามองก่อนที่มันจะเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนพื้นหญ้าข้างๆผม แถวนี้เป็นหลังโรงเรียน ไม่ค่อยมีคนมาหรอกเพราะมีเรื่องเล่าไม่ดีเกี่ยวกับบริเวณนี้ แถวนี้มีสระบัวอยู่ หลายคนบอกว่ามีคนตกไปตายและผีตนนั้นก็วนเวียนอยู่แถวนี้ไม่ไปไหน ผมไม่กลัวเรื่องผีก็เลยชอบมานอนเล่นที่นี่เพราะสงบดี
“กูเปล่าโดด อาจารย์ไม่สอนต่างหาก” ผมบอก
“แต่กูโดด” ผมสารภาพแต่โดยดี ทำเอาผมหัวเราะออกมา แม่งหน้าด้านโครต
“กูจะไปฟ้องอาจารย์” ผมแกล้งขู่มัน มันเอื้อมมือมาขยี้หัวผมจนยุ่งก่อนจะหัวเราะออกมา
“มึงแม่ง หัวกูยุ่งทุกวันเพราะมึงเนี่ย หมดหล่อเลยแม่ง” ผมบ่นมันมือก็ลูบผมให้เข้าทีเข้าทาง
“มึงไม่ต้องหล่อหรอก กูหล่อคนเดียวพอ”
“ถุย มึงมันหลงตัวเองวะ”
“มึงน่ะ แค่น่ารักก็พอ”
“...” ค้างเลยครับ
แม่งเล่นเอาผมไปไม่เป็นเลย
ไม่มีใครสั่งใครสอนมันหรือไงว่ะว่าห้ามชมผู้ชายว่าน่ารัก
“น่าแดงวะ เขินหรือไง” มันพูดยิ้มๆ
“หุบปากไปเลยมึง” ผมตีเข้าที่อกมันแรงๆ มันตัวงอด้วยความเจ็บก่อนจะเข้ามาจี้เอวผม ดิ้นสิครับงานนี้ ผมยิ่งบ้าจี้ขั้นรุนแรงอยู่ด้วย
“ตีกูเหรอมึง ตาย!”
“ฮ่าๆๆ ไอ้แมท อะ ฮ่าๆๆ อื้ออ กะ กู ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะร่าดิ้นพล่านไปมาบนพื้นหญ้าเพื่อหวังให้มันปล่อย แต่มันกลับล็อตัวผมแล้วก็ลงมือกระทำชำเราเอวผมไม่มีชิ้นดี จนผมนอนหอบเป็นหมาโดยมีมันคล่อมอยู่ด้านบน ไม่ไหวครับ เหนื่อยแทบขาดใจ
“เป็นไง จะกล้าตีกูอีกไม” ไอ้แมทยิ้มเจ้าเล่หืใส่ผม ผมได้แต่ส่ายหน้าเพราะหมดเรี่ยวแรง
อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะมึง!!
“พรุ่งนี้มึงว่างไหม” หลังจากหยุดเล่นกันแล้วไอ้แมทก็ถามผม ผมที่ยังนอนหอบนิดๆคิดถึงโปรแกรมในวันพรุ่งนี้ก่อนจะตอบ
“ว่าง ทำไม” ผมถามมัน พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ หรือว่ามันจะชวนผมไปไหน
“ไปซื้อของเป็นเพื่อนกูหน่อย”
“เออ ได้ แต่มึงต้องเลี้ยงข้าวกูนะ”
“ได้เลย”
ช่วงเวลาเหล่านั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุด เราเป็นเพื่อนต่างกลุ่มกัน แต่ผมกับมันก็สนิทกันได้ไม่อยาก วันต่อมามันพาผมไปเดินซื้อของให้เป็นของขวัญวันเกิดน้องชายมัน ผมงงครับ เพราะเท่าที่ได้ยินจากคนนู่นคนนี้มา มันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง แล้วนี่น้องมันโผล่มากจากไหน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมที่จะถาม เลยได้แต่เดินเลือกของเป็นเพื่อนมัน
ปกติแล้วเวลาเราเลือกซื้อของให้ใครสักคนเราก็มักจะซื้อของขวัญแค่ชิ้นเดียวใช่ไหม แต่นี่มันเล่นซื้อมาหกอย่าง ผมถามมันตั้งแต่ชิ้นที่สองแล้วแหละเพราะแปลกใจ แต่มันกลับตอบกลับมาว่า
“น้องกูบอกว่าอยากได้ ของที่มันอยากได้กูจะซื้อให้หมดทุกอย่างเลย” มันพูดยิ้มๆ รอยยิ้มของมันสวยมากๆครับ คนที่อยู่บริเวณใกล้ๆหันมาเห็นก็ยิ้มตามมัน ผมเองก็ชอบรอยยิ้มของมันมากเช่นกัน
ที่ผมคบมันเป็นเพื่อนเนี่ย ก็เพราะรอยยิ้มของมันเลยนะ
รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ชวนให้หลงใหล
แม่งหล่อจริงๆนั่นแหละครับ
อิจฉาโว้ย!!!
“ทำไมวะ ไม่ให้พ่อแม่ซื้อให้ล่ะ แบบนี้มึงก็จ่ายคนเดียวดิ” ผมถามกลับ ผมมีน้องสาวนะ แต่ก็ไม่ได้ซื้อให้ทุกอย่างแบบมัน อาจจะเพราะบ้านผมไม่ได้ร่ำรวยอะไร พอกินพอใช้ แค่ซื้อของที่ตัวเองต้องใช้ผมก็เงินแทบไม่เหลือแล้ว ปกติเวลาที่น้องสาวอยากได้อะไรก็จะขอพ่อกับแม่มากกว่า แต่บางครั้งผมก็ซื้อให้ถ้าหากว่ามีเงินพอหรือเห็นว่าเหมาะกับน้องสาวผมจริงๆ
“พ่อกับแม่น้องกูไม่ค่อยอยู่ให้มันอ้อนหรอก กูเลยต้องเป็นคนจัดการทั้งหมดนี่ไง”
พ่อกับแม่น้องกู? แล้วไม่ใช่พ่อกับแม่มันหรือไง งงสิครับ
แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรมันมากนัก ถ้ามันพอใจจะเล่าก็คงเล่าเอง แม้อยากจะถามใจจะขาดก็เถอะ
“มึงนี่เป็นพี่ที่ดีจังนะ มาเป็นพี่กูบ้างดิ กูกำลังหาคนเลี้ยงอยู่” ผมแกล้งแซวมันเล่น ผมหันมายิ้มให้ผมก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้
“ถ้าน้องเป็นเด็กดี พี่จะเลี้ยงน้องเอง”
ไอ้ห่า!
มันเล่นผมซะหน้าร้อนผ่าวเลย
หลังจากวันนั้นผมก็ใช้เวลาอยู่กับมันพอๆกับเพื่อนในกลุ่ม ผมเพิ่งรู้ว่ามันเรียนมอห้า ส่วนผมอยู่มอหก ในตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นน้อง แต่มันบอกว่าผมหยุดเรียนไปปีหนึ่ง สรุปคือมันอายุเท่าผม
ในช่วงตอนกลางวันหลังกินข้าวเที่ยงผมจะปลีกตัวไปที่สระบัวหลังโรงเรียน เราต่างแบ่งปันเรื่องราวของกันแหละกัน เห็นมันเกเรเห้วๆแบบนี้ แต่ยางมุมมันก็สุขุมเป็นผู้ใหญเอามากๆ หลายครั้งที่ผมคิดว่ามันเป็นพี่ชายเลยแหละ มันสอนผมหลายอย่างและผมก็ดันเชื่อฟังมันยิ่งกว่าพอแม่อีกนะ เรียกได้ว่ามันบอกอันไหนดี อันไหนควรผมก็ทำตามที่มันบอกทุกอย่าง
“มิน มึงหนักเท่าไหร่เนี่ย” ไอ้แมทมันจับหมับเข้าที่เอวผมด้วยมือทั้งสองก่อนจะเลิกเสื้อผมขึ้นดู
“มึงทำอะไรของมึงเนี่ย!” ผมโวยครับ หันซ้ายหันขวาว่ามีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่า ถึงบริเวณสระบัวจะไม่ค่อยมีคนมาแต่ไม่ใช่ว่าไม่มี
“อย่าดิ้นดิ ขอดูหน่อย”
มึงจะดูอะไรเล่า!
ไปดูพุงมึงนู้น!!!
ดูไม่พอมึงอย่าลูบหน้าท้องกูได้ไหม! มันสยิวนะเว้ย!!!
>_<!
“เอวมึงเล็กเหมือนน้องกูเลย กูว่ามึงควรกินเยอะๆแล้วก็ออกกำลังกายนะ มึงจะได้มีเหมือนกูไง” แล้วมันก็ดึงเสื้อนักเรียกออกนอกกางเกงให้ผมดู หน้าท้องมันสวยมากครับ เป็นลอนเลยอ่ะ ผมเผลอตัวเอื้อมมือไปแตะ
“สวยอ่ะ” ผมชมมันเบาๆ
“ชอบล่ะสิ” มันพูด ผมรู้สึกหน้าร้อนแปลกๆเลยชักมือกลับ
“มึงทำไงถึงได้แบบนี้อ่ะ”
“ก็ออกกำลังกายไง แล้วก็กินโปรตีนเยอะๆ”
มันบอกว่าผมตัวเล็กไปควรจะต้องออกกำลังกาย แล้วมันก็ลากผมไปเล่นบาสด้วยทุกเย็น แถมมันยังขุนผมจนน้ำหนักขึ้นมาเกือบสี่กิโล นอกจากนั้นมันยังยัดเยียดให้ผมกินนมเยอะๆเพื่อที่ผมจะได้สูงขึ้น ผมอยากจะบอกนะว่าที่กูไม่สูงเนี่ย คือพ่อแม่กูตัวเล็ก =_= คือผมไม่ค่อยถูกกับนมเท่าไหร่ กินได้แต่ไม่เยอะ ไม่กินจะดีกว่า แต่มันคงคิดว่าผมเป็นน้องมันมั้ง บังครับซะ แต่ผมก็กินทุกครั้งที่มันบอกนั่นแหละ
จนร่างกายผมเริ่มจะมีกล้ามเนื้อแล้วก็สูงขึ้นด้วย แต่ก็ยังสูงตามมันไม่ทันอยู่ดี บางทีผมคิดว่ามันต้องกั๊กสูตรเด็ดเร่งความสูงแน่ๆ แค่ปีเดียวมันสูงขึ้นสิบสองเซ็น บ้าไปแล้ว แต่ผมสูงขึ้นแต่ห้าเซ็น ความยุติธรรมมันอยู่ที่ไหนวะ
เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆจนเพื่อนผมล้อ แต่ผมก็ปฏิเสธพวกมันว่าไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไรจริงๆนี่หว่า ผมกับไอ้แมทเป็นเพื่อนกัน แต่จะมีใครรู้ไหมว่าบางครั้งเวลาที่อยู่ใกล้มันใจผมเต้นแรงมาก
ความคิดที่ว่าผมรู้สึกดีที่มีมันคอยดูแล เวลาใครมาหาเรื่องมันก็จะจัดการให้ ทั้งทีผมก็เอาตัวรอดเองได้ แต่อาจจะสาหัสก็เถอะ แต่มันก็ไม่ค่อยปล่อยให้ผมเจ็บตัว มันเพียงแต่พูดว่าให้ผมปากหมาน่อยลงหน่อย ซึ่งผมก็ทำตามที่มันบอก แต่มันเป็นนิสัยนี่ครับ ยากที่จะแกล้ง แต่ผมก็พยายามสงบปากสงบคำให้มากที่สุด
เวลาที่ผมทำตามที่มันพูดมันก็จะมีรางวัลมาให้ผมทุกครั้ง ขนมบ้าง ตุ๊กตาบ้าง อันนี้มันอิงมาจากน้องมัน อยากจะบอกเหลือเกินว่ากูไม่เล่นตุ๊กตาครับ! แต่ทำไงได้ มันให้มาแล้วนี่ ผมก็รับๆมาเดี๋ยวมันเสียน้ำใจ
แต่อย่าคิดว่าที่ผมทำดีเพราะหวังจะเอาของจากมันหรอกนะ ทีแรกผมปฏิเสธทุกอย่าง ยืนยันที่จะไม่รับของจากมัน แล้วมันทำไงรู้ไหม มันเอาของทั้งหมดไปโยนทิ้งถังขยะ ผมรีบตามไปเก็บกลับมาแทบไม่ทัน หลังจากนั้นผมเลยต้องรับของทุกอย่างที่มันให้มาไง
เรียกได้ว่าของที่ผมใช้เกือบทุกอย่างแม้กระทั่งเสื้อผ้าก็เป็นของมันเกือบทั้งนั้น เวลาห้ามมันมันก็ชอบพูดว่า
“กูพอใจ!!”
โอเค ถ้ามึงพอใจกูก็ไม่ขัด เงินมันไม่ใช่เงินผม ปล่อยแม่ง!
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เก็บของทุกอย่างที่มันให้อย่างดี บางอย่างแทบไม่เอาออกมาใช้เลย เสื้อผ้าตัวไหนที่ใส่ไม่ได้ผมก็พับเก็บในชั้นอย่างดีทุกตัดไม่ขาดหายไปสักตัวเดียว และไม่มีใครได้แตะของๆมันที่เป็นของผมด้วย
ผมหวงทุกอย่างที่มันให้
จนในที่สุดผมก็ไม่ได้แค่หวงของที่มันให้ แต่ผมถึงขั้นหวงคนให้เลยแหละ
ผมกับไอ้แมทเคยไปม้อสาวด้วยกัน แต่พอหลังจากที่ผมมีความรู้สึกแปลกๆกับมัน ผมก็เลิกมองผู้หญิง จะมองก็แต่มันคนเดียว แม่งโครตทรมานเลยครับ ผมด่าตัวเองอยู่ทุกวัน ผมมันเป็นเพื่อนที่แย่ที่แอบชอบเพื่อนตัวเอง แล้วยิ่งมันเป็นผู้ชายเหมือนผมแล้วมันยิ่งแย่ไปใหญ่ ผมไม่รู้จะทำยังไง ถ้ามันรู้ว่าผมคิดไม่ซื่อกับมันมันต้องเกลียดผมแน่ๆ แล้วก่อนที่อะไรจะแย่ยิ่งกว่าเดิม ผมคิดว่าผมควรจะต้องถอยออกมา
ถอยเพื่อตัวเอง
และ...เพื่อมัน ไอ้แมท...เพื่อนที่ผมรัก
“มึงเป็นอะไรไอ้มิน มึงหลบหน้ากูทำไม” ไอ้แมทตีหน้าโหดใส่ผม มันคงโมโหเอามากๆที่อยู่ๆผมก็หลบหน้ามันมาครึ่งเดือนได้แล้ว ผมหาทางหลีกเลี่ยงมันตลอดโดยมีเพื่อนของผม ไอ้บลูเป็นคนช่วย ผมตัดสินใจเล่าให้ไอ้บลูฟังเพราะผมไม่รู้จะไประบายให้ใครฟังดี เก็บไว้กับตัวผมต้องเป็นบ้าแน่ๆ
ดีที่ไอ้บลูมันเข้าใจและไม่รังเกียจที่ผมรู้สึกชอบผู้ชายด้วยกัน และมันก็ช่วยเหลือผมอย่างเต็มที
แต่ผมก็ลืมไปว่าคนอย่างไอ้แมทมันไม่โง่ และอะไรที่มันอยากรู้ มันต้องรู้ให้ได้
“กูไม่ได้หลบหน้ามึง กูขอตัว กูจะรีบกลับบ้าน” ผมก้มหน้าแล้วเดินหนีมัน ได้ยินเสียงฝีเท้าตามมาผมก็ยิ่งเร่งเดินให้เร็วขึ้น แต่คนที่ขาสั้นอย่างผมจะไม่สู้คนขายาวเป็นเสาไฟฟ้าอย่างไอ้แมทได้ยังไง สุดท้ายผมก็จับตัวผมได้ในที่สุด
“กูไม่ให้มึงกลับ มึงต้องไปกับกู” พูดจับมันก็ลากผมไปที่บ้านมันทันที ไม่ว่าจะร้องห้ามยังไงมันก็ไม่ยอม แค่มันหันมาถลึงตาใส่ผมที่ดิ้นไปมาผมก็หงอแล้วอ่ะ ไม่รู้ทำไม ผมไม่อยากขัดใจมัน ผมยังจำสีหน้าเวลาที่ผมเชื่อฟังมันได้ มันจะยิ้มอย่างมีความสุข
และผมไม่อยากให้ความสุขมันหายไป
ผมเลยยอมให้มันลากผมไปที่บ้านมัน
แม่บ้านมันดูจะงงไม่น้อยแต่ก็ไม่มีใครเข้ามาห้ามมันที่ลากผมเข้าบ้าน มันทำหน้าเหมือนใครไปฆ่าพ่อแม่มัน และคนที่ทำให้มันโกรธก็ผมเนี่ยแหละ มันคงไม่ฆ่าผมหมกส้วมใช่ไหมวะ
ชักรู้สึกกลัวขึ้นมาตะงิดๆแล้วครับ
“แมท เอ่อ มึง...”
“เงียบ!” ผมหันมาชี้หน้าสั่งผม ตอนนี้มันหยุดยืนหอบอยู่กลางห้องนอนที่โครตจะกว้าง จะไม่ให้มันหอบได้ไงครับ มันเล่นลากผมขึ้นรถกลับบ้านแบบไม่เว้นช่วงให้พักหายใจเลย มันหอบผมนี่ลิ้นห้อยเลยแหละครับ
“...” เมื่อมันสั่งให้เงียบผมก็เงียบ แรงบีบที่แขนเพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกเหมือนกระดูกจะร้าว แต่ผมก็ไม่ปริปากบ่นแม้จะเจ็บมากก็ตาม
“มึงเป็นอะไรของมึง มึงหลบหน้ากูทำไม!”
ถามมาแบบนี้จะให้ผมตอบว่าไงล่ะ ตอบว่า เพราะกูชอบมึงกูเลยไม่อยากเจอหน้ามึง ผมคงได้โดนหมัดมันสวนกลับมาหน้าแหกแน่ๆ แต่พอผมนิ่งไม่ตอบหน้ามันยิ่งเหี้ยมเข้าไปอีก ผมว่าตอบไม่ตอบมันคงตะบันหน้าผมไม่ต่างกันหรอก คงทำได้แค่...
“ก็เปล่า” ปฏิเสธออกไป แก้ตัวไปทั้งที่รู้ว่ามันไม่เชื่อแน่ๆ แต่ผมไม่มีทางเลือก ผมบอกมันไม่ได้หรอกว่าผมชอบมัน และ ผมอาจจะรักมันก็ได้
“มึงอย่ามาโกหกกู เห็นกูเป็นคนโง่หรือไง!!” มันตวาดเสียงดังไม่กลัวเลยว่าใครจะได้ยิน
“ก็ไม่ได้เห็นว่ามึงเป็นคนโง่ แต่มันไม่มีอะไรจริง” ผมพยายามที่จะเย็นเพื่อดับร้อนให้อีกคน ผมไม่โกรธหรอกที่มันเหวี่ยงใส่ผมแบบนี้ เพราะผมผิดเต็มๆ
“กูไม่เชื่อ บอกกูเถอะว่ามึงเป็นอะไร โกรธอะไรกู” ไอ้แมทขยับเข้ามายืนใลก้ผมมากขึ้น ผมสบตากับดวงตาของมัน มันจ้องผมราวกับจะค้นหาคำตอบออกจากดวงตาเพราะมันเป็นจุดอ่อนของผม ผมเบนสายตาหนีไม่อยากให้มันรับรู้ว่าผมกำลังหวั่นไหว
“มองหน้ากู” มันจับปลายคางผมให้หันไปมองมัน ผมเม้นริมฝีปากที่สั่นระริกทันทีที่เห็นความเจ็บปวดออกมาจากดวงตาของมัน ผมเจ็บ แต่ผมเจ็บยิ่งกว่า
“...” ผมปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่าห้ามไม่อยู่ ผมแม่งโครตน่าสมเพชเลยวะ
“ร้องไห้ทำไม กูทำอะไรผิด มึงบอกกูสิ” มันเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบา น้ำเสียงมันดูอ่อนลงแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความดื้อดึงเพื่อจะเอาคำตอบจากปากผม
“ฮึก...” ผมเงียบ ผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วตอนนี้ ทำไมมันต้องโทษตัวเองด้วยทั้งที่มันไม่ผิดอะไรเลย
ผมต่างหากที่ทำเลวกับมัน คิดเลวๆกับมัน
“กู...ขอโทษ” ผมบอกมันเสียงแผ่ว ยิ่งมันกดจูบที่แก้มผมเพื่อซับน้ำตาไหล น้ำตาผมก็ยิ่งไหลออกมา ผมคงทนไม่ได้ถ้าทุกอย่างจะหายไป ความเป็นเพื่อนของเรา ความอ่อนโยนและความหวังดีที่มันมีให้ผม
ถ้ามันรู้ มันต้องเกลียดผมมากแน่ๆ
ผมยอมให้มันโกรธผมไปจนตาย แต่ผมทนไม่ได้ถ้ามันจะเกลียดผม
“ร้องไห้ทำไม บอกกูได้ไหม” ไอ้แมทยังคงพยายามจะเอาคำตอบจากปากผมให้ได้
“กู...บอกไม่ได้” บอกได้ผมคงบอกไปนานแล้ว
“ทำไม” มันทำส่ายหน้าไม่เข้าใจ
“ถ้ามึงรู้ มึงต้องเกลียดกูแน่ๆ”
“...”
“...”
“เฮ้อ มึงโกรธกูหรือเปล่า” มันเปลี่ยนเรื่องถามพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบมันแน่น
“กูไม่ได้โกรธมึง” และเคยคิดจะโกรธมันด้วยซ้ำ
“กูจะไม่ถามว่าที่ผ่านมามึงหลบหน้ากูทำไม แต่ต่อจากนี้มึงห้ามหนีกูอีกเด็ดขาดเข้าใจไหม” ผมสั่งผมเสียงเด็ดขาด ใบหน้ามันเอาจริงๆเอาจังมาก
“...”
“มิน!” มันกดเสียงต่ำเรียกชื่อผมพร้อมกับกอดผมแน่น
“อืม กูจะไม่หนีมึง” ผมรับปาก ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างที่ปากพูดไหม การอยู่ใกล้ๆมันแบบนี้ มันทั้งสุขและทุกข์ เป็นความทรมานที่แสนหวาน ถ้ายังใกล้มันอยู่แบบนี้ แทนที่ผมจะตัดใจได้ ผมอาจจะถลำลึกมากกว่าเดิม
และสุดท้ายก็คงถอนตัวไม่ขึ้น
คืนนั้นผมถูกมันบังคับให้นอนค้างที่บ้านมัน เป็นครั้งแรกที่ผมตื่นมาแล้วนอนอยู่ในอ้อมกอดของมัน มันอาจจะไม่ได้ตั้งใจที่จะนอนกอดผม แต่มันก็ทำให้ผมมีความสุขมาก ผมยืดตัวขึ้นจูบที่ริมฝีปากมันแผ่วเบาเพราะกลัวว่ามันจะตื่น ก่อนจะกระซิบบอกสิ่งที่มันอยากรู้ในใจ
‘กูรักมึง กูขอโทษ’
หลังจากวันนั้นผมก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ คือเข้าหามันปกติบ้างในบางทีแล้วก็หาทางเลี่ยงมันแบบปกติในบางที ผมเกาะติดไอ้บลูมากขึ้น มันก็ดีครับ เข้าในผม เวลาทีไอ้แมทจะเข้ามาหาผมมันก็จะชิงตัดหน้าชวนผมไปนู่นไปนี่ แม้ไอ้แมทจะทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะไอ้บลูมันเป็นเพื่อนในกลุ่มผมที่คบกันมานาน
จนกระทั่งถึงวันนั้น วันที่เราแตกหักกัน เพราะมันบอกว่ามันไม่ต้องการเป็นเพื่อนผม
หึหึ ผมก็อยากบอกมันเหมือนกันว่าผมก็ไม่อยากเป็นเพื่อนมันเหมือนกันนั่นแหละ!!!
----------
----------
“พี่มิน วันนี้ไปทำงานหรือเปล่า” ยัยมุก น้องสาวขอผมถามเมื่อผมเดินลงมาจากห้อง นี่มันกลับมาแล้วเหรอเนี่ย แล้วพ่อกับแม่ไปไหนล่ะ
“กลับมาแล้วเหรอ พ่อกับแม่ล่ะ” ผมถามก่อนจะเดินงัวเงียเข้าครัวหาอะไรกิน ที่จริงนี่มันบ่ายกว่าแล้ว แต่เมื่อคืนผมนอนไม่หลับบวกกับร้องไห้อีกนิดหน่อย เลยตาบวมลืมไม่ขึ้น
“ไปสระบุรีแล้ว เห็นว่าเพื่อนโทรมาตามกระทันหันให้ไปงานแต่งหรือบวชเนี่ยแหละ ไม่ได้ฟังเหมือนกัน” มันตอบก่อนจะช่วยจัดแจงหาอะไรให้ผมกิน ตอนนี้ยัยมุกเรียนมอหกแล้วครับ มุกเป็นเด็กดี หน้าตาสวย แต่ออกจะแก่นไปสักนิด แถมเรื่องเรียนนี่ยังฉลาดกว่าผมที่เป็นพี่เสียอีก ผมเลยค่อนข้างวางใจว่ามันจะจัดการชีวิตตัวเองได้ดี
“แล้วเมื่อกี้ถามพี่ว่าอะไรนะ” ลืมไปแล้วครับว่าทีแรกมันถามว่าอะไร
“ถามว่าพี่จะไปทำงานหรือเปล่า”
“ไป ทำไมอ่ะ” ผมถามก่อนจะตักข้าวมันไก่เข้าปาก แสดงว่าก่อนเข้าบ้านมาแม่แวะซื้อเข้ามาด้วย
“พอดีวันนี้จะไปนอนบ้านไอ้จี๊บมัน ว่าจะไปอ่าหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยด้วย”
“อืม” ผมรับคำแค่นั้น ผมค่อนข้างไว้ใจน้องตัวเองนะ ผมอยู่กับมันมาแต่เด็ก ทำไมจะไม่รู้ว่าน้องตัวเองเป็นยังไง อีกอย่างไม่ใช่พี่ที่โอ๋น้องเท่าไหร่ ผมคิดว่าบางอย่างเขาอาจจะอยากเรียนรู้ด้วยตัวเองโดยที่เราไม่ต้องไปขีดเส้นให้เขาว่าอะไรที่เขาควรรู้หรืออะไรที่ไม่ควรรู้ แต่ไม่ใช่ผมไม่ห่วงนะ ผมห่วงมันมาก แต่แค่ยืนมองอยู่ห่างๆเท่านั้น
ช่วงบ่ายผมกับมันช่วยกันทำงานบ้านก่อนที่มันจะออกไปบ้านน้องจี๊บ ส่วนผมก็นอนเล่นฆ่าเวลาจนกระทั้งได้เวลาไปทำงานที่ร้านเหล้า
ปกติผมชอบทำที่ร้านนี้นะ พี่ๆในร้านใจดี ยิ่งพี่เจ้าของร้านยิ่งใจดีเข้าไปใหญ่ แต่ช่วงหลังมานี้ผมไม่อยากไปทำไปทำเลย เพราะบ่อยครั้งที่ผมเจอไอ้แมทที่นั่น เหมือนร้านนี้จะเป็นร้านโปรดของพวกมัน ยิ่งหลังจากวันที่เจอมันครั้งแรกตอนเอาสมุดของต้นหอมไปคืน ผมก็เจอมันบ่อยขึ้น พอมันรู้ว่าผมทำงานที่นั่นมันก็ชอบไปหาเรื่องผมที่ร้านตลอด
พูดจากวนตีนใส่บ้างล่ะ แกล้งผมบ้างล่ะ สารพัดที่มันจะทำ ยิ่งผมด่ามันมันก็ยิ่งแกล้ง พอผมไม่ด่าไม่ว่าทำเงียบมันก็ยิ่งไม่พอใจ ทั้งๆที่มันเป็นคนบอกให้ผมออกไปจากชีวิตมันแท้ๆ แล้วมันจะมาเอาอะไรจากคนอย่างผมอีก
ถ้าวันนี้ผมไปเจอมันอีก มันจะต้องเค้นคอเอาคำตอบมันจากปากผมแน่ๆ
คำตอบที่มันนั่นแหละที่รู้ดีกว่าใครว่าทำไมผมเป็นแบบนี้
เพราะมันที่ทำให้ผมรัก!
และก็เพราะมันอีกเช่นกันที่ทำให้ผมเกลียด!!!
---------------------------------------------------------
วันนี้ริริใจดีไหม ฮ่าๆๆๆ
ทำตัวเหมือนคนว่างที่จริงไม่ใช่เลย นิสัยเสียทั้งนั้น งานการไม่ทำ
คนอ่านค้างไม่ค้างไม่รู้ รู้แต่ว่าคนเขียนค้าง ค้างจนไม่เป็นอันทำอะไร จัดการพับปิดรายงานแล้วมานั่งแต่ง
ใครที่กลัวดราม่าไม่ต้องกลัวนะคะ มีแค่น้ำจิ้มรสเผ็ดนิดหน่อยพอเป็นกระสัย
พี่แมทกับน้องมินเราจะออกแนวพ่อแง่แม่งอนเสียมากกว่า
แต่ละคนมีเหตุผลส่วนตัวค่ะ พี่แมทเองก็อาจจะดูใจร้ายไปนิด แต่เดียวหลังๆก็จะได้รู้แล้วว่าทำไม แกถึงเป็นเยี่ยงนี้
เอาล่ะ หลังจากตอนนี้คงต้องเว้นไปสักหลายๆวันหน่อย เพราะต้องเคลียร์รายงานให้เสร็จก่อนเปิดเทอม คืออีกสิบวัน!
นี่ก็เกเรมากพอแล้ว ฮืออ
อาจารย์กลัวจะไม่ได้สั่งรายงานใช่ไหมค่ะ! ยังไม่ทันจะเรียนก็สั่งเสียแล้ว
ป.ล. เหมือนเดิมค่ะ มีคำผิดจะมาแก้ทีหลังนะตัว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
