♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 26
It doesn't matter where you are, you'll be mine again
มันไม่สำคัญว่าคุณอยู่ที่ไหน คุณจะกลับมาเป็นของผมอีกครั้ง
Special Matt & Ramin # part 3 :
[Matt talks]
“ไงมึง มาสายเลยนะไอ้แมท” ไอ้ไทม์ทักผมเป็นคนแรกเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ แต่ผมไม่ค่อยเรียกมันว่าไทม์หรอก จะเรียกวันว่าไอ้เวมากกว่า เวที่มาจากเวลาเพราะชื่อมันแปลอย่างนั้น เพราะถ้าหากเรียกมันว่าไทม์ เสียงมันจะไปคลายชื่อไอ้ธามนะสิ
“กูก็มาแล้วไง มึงจะบ่นเพื่อ” ผมนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ว่าง ทั้งโต๊ะก็มีแค่กลุ่มผม ถ้าไม่ได้ไปกับรุ่นพี่พวกผมก็ไม่ชอบพาใครที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มมาด้วยและก็ไม่ไปกับกลุ่มอื่นด้วย คบคนมากก็มาเรื่อง ไอ้จิวของว่าผมว่าเป็นพวกปลีกวิเวก =_=”
“เอ้าๆ อย่าเสียเวลาเลย ไอ้ฟ้ามึงชกเหล้าให้ไอ้แมทดิ” ไอ้หมอกสั่งไอ้ฟ้าที่นั่งใกล้ถึงน้ำแข็งและขวดเหล้ามากที่สุด และจะเป็นอย่างนี้ประจำคือไอ้ฟ้ามีหน้าที่มาชงเหล้าไม่ได้มากินเหล้า เพราะไอ้จิวผัวมันไม่ยอมให้กิน
“ไอ้จิวไปไหนวะ” ผมถามไอ้ธามที่นั่งจ้องจอฟุตบอลอยู่
“ออกไปคุยโทรศัพท์” ไอ้ธามพูด ตามันยังคงจับจ้องไปที่ถ่ายทอดสดฟุตบอลแมทสำคัญ ไม่น่าล่ะวันนี้มันถึงเรียกทุกคนออกมากินเหล้า ปกติผมก็ชอบดูอยู่แล้ว แต่วันนี้ไม่ใช่ทีมที่ผมเชียร์อยู่ แต่ก็ไม่มีปัญหา ดูได้หมดอยู่แล้ว
ผมกวาดสายตามองไปทั่วร้านเพื่อหาตัวไอ้มิน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
หรือว่าวันนี้มันจะไม่มาทำงาน
ไม่น่าเป็นไปได้
“ตกลงน้องมึงไปฝรั่งเศสแล้วเหรอวะไอ้แมท” ไอ้ไทม์ที่นั่งข้างผมถามขึ้น
มันชอบต้นหอมครับ แต่ผมกีดกันมันทุกวิถีทาง ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีหรอก แต่ถ้าปล่อยให้มันไปยุ่งกับต้นหอมทั้งๆที่น้องชอบไอ้ปืนอยู่ และต้นหอมไม่ใช่คนใจง่ายที่ชอบใครไปเรื่อย ไอ้ปืนนี่รายแรกเลยนะที่ต้นหอมเข้าหา ปกติไอ้คนก่อนๆมันเข้าหาต้นหอมก่อนทั้งนั้น ผมก็เลยไม่อยากให้เพื่อนตัวเองเข้าไปทำให้เรื่องมันวุ่นวาย อีกอย่าง ถ้าไอ้ไทม์เข้าไปจีบต้นหอมจริงๆ คนที่จะเจ็บก็คือมันเนี่ยแหละ
เพราะน้องผมเป็นคนที่ยึดมั่นในความรู้สึกตัวเองเอามากๆ ก็อย่างที่เห็นกันนั่นแหละ
“อืม กุเพิ่งไปส่งที่สนามบินเมื่อเช้า” ผมตอบแล้วยกแก้วเหล้าเข้าปาก อื้อหือ ไอ้ฟ้ามันใส่เหล้าให้ผมหรือเปล่าวะเนี่ย ยังกับกินโซดาเปล่า แต่ช่างมันเถอะ แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีแรงจัดการเด็กดื้อ
“ตกลงน้องมึงคบกับไอ้พี่ปืนจริงๆใช่ไหมเนี่ย โอ๊ยยยย น้องต้นหอมของกู” มันยังเพ้อไม่เลิก ผมตวัดสายตามองมัน ก่อนที่มันจะยิ้มแห้งๆให้
“ของกู ไม่ใช่ของมึง” ผมพูดย้ำช้าๆชัดๆ ไอพวกนี้ชอบคิดว่าต้นหอมเป็นของมัน
นั่นมันน้องผมนะเว้ย!!!
น้องผม...ของผม!!!
“อ้าว ไม่ใช่ของไอ้พี่ปืนเหรอวะ” ไอ้ธามที่นั่งเงียบมานานกระโดดเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย แต่พอเข้ามามันก็กวนตีนเลย
“มึงหุบปากไปไอ้ธาม กูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”
“หึหึ มีงอย่าไปแหย่พ่อเสือดิวะ แค่ลูกเสือถูกล่ออกจากถ้ำมันก็คลั่งพออยู่แล้ว ฮ่าๆๆ” ปากหมาแบบนี้มีไอ้หมอกคนเดียว
บอกเลยว่าเรื่องนี้ทำผมเซ็งหลายครั้ง เหมือนต้องแบบของรักของหวงไปให้คนอื่นอ่ะ แต่ทำไงได้ ความสุขของน้อง ผมเลยต้องยอมทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ในบางครั้งเพื่อระงับไม่ให้เท้ากระตุกไปโดยตัวไอ้ปืนเวลามันแย่งต้นหอมไปจากผม
ต้นหอมชอบว่าผมว่าเรียกไอ้ปืนไม่เพราะ เรื่องอะไรผมจะเรียกมันว่าพี่ ฝันไปเหอะ!
“มึงนี่ห่วงน้องเกินไป แต่เอาเถอะ ไอ้พี่ปืนแม่งหล่อขนาดนั้น กูไม่มีอะไรไปสู้หรอก” ไอ้ไทม์พูดเหมือนทำใจได้ แต่ผมรู้ว่ามันทำใจไม่ได้หรอก ไม่งั้นมันจะกระดกเอาๆแบบนี้เหรอ แต่ลุกมันเหมือนพระรองในหนังเกาหลีไง ดูดีแต่ไม่มีใครเอา นั่นแหละไอ้ไทม์ =_=!
“ไงวะมึง” ไอ้จิวที่เดินกลับมาที่โต๊ะตบที่บ่าผใก่อนที่มันจะพาตัวเองไม่นั่งข้างไอ้ฟ้า
“ก็ดี” ผมตอบส่งๆ
“กูไม่อยู่มึงคงไม่ได้แอบกินเหล้าใช่ไหมครับฟ้า” ไอ้จิวมาถึงมันก็เล่นงามเมียมันเลย ไอ้ฟ้าส่ายหน้าแสร้งทำเป็นหยิบแก้วโค้กขึ้นดื่ม ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วกันว่าไอ้ฟ้ามันแอกกินไปก่อนแก้วหนึ่งก่อนจะรินโค้กใส่แก้วแทน
น่าสงสารมันครับที่ได้กินแต่น้ำอัดลม ดีแค่ไหนที่ไอ้จิวมันไม่สั่งนมมาให้ดื่ม แต่ไอ้ฟ้าไม่ดื่มก็ดีแล้ว เพราะเวลาเมาไอ้ฟ้ามันชอบเรื้อน ทุเรศโครตๆ ไม่เหมือนต้นหอมที่เวลาเมาแล้วน่ารักโครตๆ ผมเลยไม่ยอมให้ต้นหอมดื่มเบียร์กินเหล้าไง - -
“สั่งกับแกล้มเพิ่มไหมมึง” ไอ้จิวถามผม บนโต๊ะมีแค่แกล้วเหล้ากับจานเฟรนฟรายเท่านั้น
“เออ ก็ดี” ผมตอบก่อนจะสอดสายตามองหาพนักงาน แล้วพอดีกับพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านโต๊ะผมเตรียมจะเข้าไปด้านในของร้าน
“พี่ สั่งอาหารหน่อย” ผมบอกพี่เขาพยักหน้ารับก่อนจะพูดอย่างเร่งรีบ
“รอแบบนะน้อง เดี๋ยวพี่ไปตามเด็กมาให้” พี่แกว่าเสร็จก็รีบเดินเข้าไปในร้านทันที แต่ครู่เดียวพนักงานก็เดินมาที่โต๊ะ
และโครตจะแจ็คพล็อต เพราะคนมี่มารับออเดอร์โต๊ะผมคือไอ้มิน!
“ระ รับอะไร” ดูมันจะตกใจไม่น้อยที่เห็นผม
หึหึ แล้วคืนนี้มินนี่จะหนีพี่ไปไหนรอดครับ ^_^
“เลิกงานกี่โมง” ผมถามในสิ่งที่อยากรู้แทนที่จะสั่งอาหาร
“จะรับอะไร” เสียงมันห้วนเล็กน้อย แววตาสื่อออกมาว่าไม่พอใจเล็กน้อย แต่ผมเป็นลูกค้า มันเลยออกอาการมากไม่ได้
“บอกมาก่อนว่าเลิกกี่โมงแล้วจะสั่ง” ไอ้มินกรอกตาไปมาก่อนจะตอบ
“ตีหนึ่ง”
“งั้นเดี๋ยวรอ” ตอนนี้สี่ทุ่มกว่า ก็อีกสองชั่วโมงหน่อย ยังไงพวกผมก็คงกลับเวลานั้นอยู่แล้ว
“...” ไอ้มินมันเงียบ ไม่อื้อไม่อือไม่อออะไรทั้งสิ้น ผมเลยไม่รู้ว่ามันเข้าใจที่ผมพูดไหม แต่มันคงเข้าใจแหละ แต่จะยอมทำตามที่บอกหรือเปล่ามันก็อีกเรื่อง
“อ้าวเฮ้ย! สั่งอาหารดิวะ มัวแต่จ้องตากันอยู่ได้ เป็นปลากัดนี่พี่มินเขาคงท้องไปแล้ว” ไอ้หมอกแซวขำๆ แต่ทำให้มินหน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม ผมยกยิ้มมุมปากนิดๆ หน้าตาเวลามันโกรธมันตลกดี แต่ก็น่ารักดีเหมือนกัน
อ่อ ไอ้พวกเพื่อนผมมันเรียกไอ้มินว่าพี่ เพราะไอ้มินแก่กว่าพวกมันปีหนึ่ง ที่จริงผมก็ด้วย แต่มันไม่เรียกผมว่าพี่ ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว สังคมหนึ่งปีไม่มีความต่างในความคิดผม
“จะเอาอะไร” มันเริ่งหงุดหงิดครับที่ถูกเพื่อนผมแซว
“เอาหมูมะนาว เอ็นไก่ทอด ข้าวผัด กุ้งแช่น้ำปลา แล้วก็ปีกไก่ทอดกระเทียม” ผมสั่งรัว พอดียังไม่ได้กินข้าวเย็น
“...” ไอ้มินก้มหน้าก้มตาจดแล้วมันก็เดินไปเลย ไม่คิดจะทวนหรือถามสั่งนิดว่าผมอยากได้อะไรอีกไหม
เฮ้อ ผมต้องทำยังไงวะ ถึงได้ได้ไอ้หนูมินที่ว่านอนสอนง่ายคนเดิมกลับมา
“นี่ไอ้แมท กูถามจริงๆเลยนะ เอาแบบจริงๆเลยนะ แล้วมึงก็ต้องตอบตามจริงด้วย” ไอ้ธามขมวดคิ้วเหมือนมีปัญหาโลกแตกที่มันแก้ไม่ได้อยู่ในหัว
และปัญหาโลกแตกของมันคงไม่พ้นเป็นเรื่องของผม
“อะไร” ผมเสมองมันแวบก่อนจะมองตามไอ้มินที่เดินไปรับออเดอร์โต๊ะอื่น
ถ้าผมขอให้มันเลิกทำงานที่นี่....มันจะ...
เหอะ! แม่งไม่ยอมชัวร์ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเลย =_=^
“มึงกับพี่มินเป็นอะไรกันวะ แบบว่ามึงจีบพี่เขาอยู่เหรอกูเห็นมึงตามพี่เขาต้อยๆๆ” ไอ้ธามมุงจะพูดเกินจริงไปแล้วไอ้นี่นิ ผมเดินตามมันต้อยๆตรงไหนกันวะ และเพื่อนคนอื่นก็จ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว บ่งบอกว่าพวกมันก็อยากรู้ไม่แพ้กัน
“เปล่า กูไม่ได้จีบ” ก็จริงนี่ครับ ผมจีบไอ้มินที่ไหน ก็แค่...
“ปากแข็งไอ้ห่า มึงชอบพี่เขาก็บอกมาเถอะ” ไอ้ธามยังคงซักไซ้ไล่เลี่ยผมไม่เลิก ผมถอนหายใจออกมา ยกแก้วเหล้าที่น้ำแข็งเริ่มละลายจนเหล้าที่มีอยู่น้อยนิดอยู่แล้วเจือจางแทบไม่เหลือขึ้นดื่มจนหมด
“ไอ้ฟ้า ชงดิ ขอแรงๆด้วย” ผมสั่งมัน ไอ้ฟ้ารับแก้วผมไปแบบงงๆ
“เล่าเร็วๆเลยมึง อย่ามายึกยัก” คราวนี้เป็นไอ้ไทม์ หน้าแม่งเหมือนสะใจอะไรสักอย่าง ผมว่าในคงอกหักจากต้นหอมจนสติไม่ดีแล้วแน่ๆ
“เฮ้อ เออ สอดรู้จริงๆพวกมึง” ผมด่ามันไปทีก่อนจะเริ่มเล่า
“กูกับมินเป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่ก่อนกูกับมันสนิทกัน แต่มันก็มีเรื่องให้ทะเลาะกัน ตอนนั้นพอเรียนจบมอหกแล้วไอ้มินมันก็ไปต่อมหาลัย ก็ที่เนี่ยแหละ กูเพื่งขึ้นมอหกเพราะเรียนช้าไปปี แต่กูไม่รู้เพราะหลังจากที่ทะเลาะก็ไม่ได้ติดต่อ มันคงโกรธกูมากนั่นแหละ แต่ตอนนี้กูอยากกลับไปเป็นแบบเดิมก็เท่านั้น” ผมรวบรัดตัดตอนแบบสุดๆ แต่พวกมันก็พนักหน้าเข้าใจที่ผมเล่า
สงสัยผมคงเล่าได้เนียนมาก เลยไม่ถามต่อ หรือเปล่ามันอาจจะรู้ว่าถึงถามมากกว่านี้ผมก็คงไม่เล่าเลยไม่ถาม
“สู้ๆมึง กูก็ไม่รู้จะปลอบไง ไม่เคยเจอกับตัวเองด้วย” ไอ้จิวและคนอื่นๆทำหน้าเห็นใจผม ผมเลยยิ้มให้มันนิดๆ อย่างน้อยๆผมก็มีเพื่อนที่ดี
“ไม่เป็นไร กูจัดการได้เรื่องแค่นั้” ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ แต่ก็แอบหวั่นใจว่าจะจัดการได้จริงหรือเปล่า
ผมอยากจะขอโทษมันนะ แต่พอเจอมันทีไร มันชอบทำหน้าเหมือนรังเกียจผมมากๆ ซึ่งทำให้ผมไม่พอใจจนลืมเรื่องที่อยากจะขอโทษไปเสียทุกครั้ง
ผมอยากจะขอโทษมันที่เคยบอกกับมันไปว่าเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ
ผมไม่ได้อยากพูดออกไปแบบนั้นเลยสักนิด แต่ผมจะไม่บอกว่าผมมตั้งใจ เพราะที่จริงผมตั้งใจ
ในตอนนั้น ผมกับมันเป็นเพื่อนที่สนิทพอๆกับเพื่อนในกลุ่มที่ตอนนี้แยกย้ายกันไปหมด แต่ก็ติดต่อกันบ้างในบางที มีอยู่ช่วงหนึ่งไอ้มินมันก็เปลี่ยนไป มันหลบหน้าผมเป็นอาทิตย์ ไม่พูดไม่คุย ไม่ไปเล่นบาสกับผม ทุกครั้งที่ผมเห็นมัน พอจะเดินเข้าไปหามันก็เดินหนีผม ชวนไปไหนมันก็ไม่ไป จนผมหมดความอดทนลากมันไปคุยที่บ้าน สุดท้ายผมก็ไม่ได้คำตอบเพราะมันร้องไห้ออกมา ผมไม่อยากซักไซ้มันเพราะถ้ามันพร้อมเดียวมันก็คงบอกผมเอง
หลังจากนั้นก็เหมือนจะดีขึ้น แต่ก็เปล่าเลย ผมยังรู้สึกได้ว่ามันไม่อยากอยู่กับผมเล่นกับผม หลายครั้งมันทำหน้าเศร้า แต่พอถามมันก็ไม่บอก ผมเลยปล่อยมันไป
แต่แล้วเย็นวันหนึ่ง ผมกำลังเดินหาไอ้มินเพื่อที่จะกลับบ้านด้วยกัน ช่วงนั้นผมลากมันไปนอนที่บ้านบ่อยครับ ผมเดินไปที่ห้องน้ำเพราะคิดว่าบางทีมันอาจจะไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็จริง มันอยู่ในห้องน้ำ แต่อยู่กับใครไม่รู้
“มึงน่ะ เป็นเกย์หรือวะ” เสียงของใครสักคนที่ไม่ใช่ไอ้มินเอ่ยขึ้น ขาทั้งสองข้างผมชะงักค้าง
“เปล่า” ไอ้มินตอบเสียงนิ่ง
“กูไม่เชื่อ กูเห็นมึงไปไหนมาไหนกับไอ้แมท แถมยังกอดกันอีก พวกมึงเอากันก็บอกมาเถอะ! เหอะ! ไอ้พวกวิปริต!”
“กูไม่ได้เป็นเกย์ แล้วก็ไม่ได้ทำอย่างที่มึงพูดด้วย!!!” ไอ้มินตวาดเสียงลั่น ผมเผลอกำหมัดตัวเองแน่น
“เหอะ! กูไม่เชื่อมึงหรอกมิน กูไม่คิดเลยว่ากูจะมีเพื่อนผิดเพศแบบนี้ แล้วก็แมทนั่นอีก เชี่ย! ขยะแขยงหว่ะ”
ตอนนี้ผมอยากจะเข้าไปต่อยไอ้คนที่พูดมาก ถ้าไม่ติดว่าได้ยินประโยคต่อมาของไอ้มิน
“กูจะบอกอีกทีนะไอ้เกมส์!!! กูไม่ได้เป็นอะไรกับมัน!!! แล้วก็ไม่ได้ชอบมันด้วย!! ไอ้สัดเอ้ย!!!”
พลั๊ก!!
“ไอ้สัด! มึงต่อยกูเหรอไอ้ตุ๊ด!”
ตอนนั้นผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองแม่งโครตขี้ขลาด แค่คำว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่คำที่มันบอกว่าไม่ชอบผม แค่นั้นก็ทำให้ผมไปไม่เป็น ผมเดินถอยหลังจากมา กลับถึงบ้านแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว รู้อีกทีก็ตอนที่ผมนอนคว่ำหน้าลงกับที่นอนแล้วปล่อยให้น้ำตาไหล
นี่หรือเปล่าที่มันพยายามเลี่ยงผม หลบหน้าผม เพราะมันไม่อยากเป็นเพื่อนผมใช่ไหม ผมได้แต่คิดว่าทำอะไรให้มันไม่พอใจหรืออึดอัดใจหรือเปล่า แต่ก็คิดไม่ออก ผมเสียใจครับที่ทำให้มันถูกเพื่อนด่าว่าเสียๆหายๆแบบนั้น แค่ตัวผมโดนด่าผมไม่คิดอะไรอยู่แล้ว เพราะไอ้พวกนั้นไม่เคยให้ผมกินและไม่ได้ทำให้ผมเกิดมา แต่ไอ้มินมันเป็นคนแคร์เพื่อน ผมคงรู้สึกแย่มากๆ
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเดินไปบอกมัน
‘กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึงแล้ว’
พูดจบก็เดินหนีมัน ไม่อยากให้มันเห็นว่าผมกำลังจะร้องไห้
ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงบ้าง แต่หลายครั้งที่ผมเห็นมันเวลาอยู่ไกลๆในโรงเรียน สีหน้าและแววตามันเศร้ามาก มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ แล้วยิ่งมารู้ว่าไอ้พวกเพื่อนเหี้ยนั่นที่เป็นเพื่อนในห้องมันชอบเอาเรื่องผมกับมินมาพูดเป็นเรื่องสนุกปาก แต่พวกมันไม่ได้พูดในแง่ดีไง ไอ้มินเลยมีเรื่องชกต่อยบ่อยครั้ง ผมพยายามไม่เข้าไปใกล้มิน อยู่ให้ห่างมันมากที่สุด ไม่อยากให้มันถูกเพื่อนรังเกียจ จนไอ้พวกนั้นเลิกพูดและเลิกสนใจมิน แต่ก็เป็นตอนนี้พวกมันจบมอหกกันแล้ว
และผมกับมินก็แยกจากกันอย่างสมบูรณ์แบบ
จนได้มาเจอมันอีกครั้งตอนที่มันเอาสมุดของต้นหอมมาคืน ตอนนั้นผมดีใจมากๆ แต่ก็เสียใจมากๆเช่นกันจนกลายเป็นความโมโฆ
สีหน้าและแววตามันในวันนั้นทำเอาผมเดือดมากในรอบปีเลยก็ว่าได้ เหมือนมันทั้งเกลียดแล้วก็รังเกียจผมมาก ทั้งที่มันสามารถยิ้มแย้มให้คนอื่นได้ แต่ไม่ใช่กับผม
และมันก็เป็นตัวที่ทำให้ความอดทนผมหมดลง ต่อให้มันจะไม่อยากเป็นเพื่อนผมไม่ว่ามันจะโกรธอะไรมากมายแค่ไหน หรืออะไรที่เมื่อผมทำให้มันไม่พอใจ ผมจะต้องรู้ให้ได้ และผมจะต้องได้มันกลับมา!!
ผมสัญญากับตัวเองแบบนั้น
แต่การเข้าหามันอีกครั้งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมเข้าหามันหนี ผมตามมันผลักไส ผมกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลเพราะเพียงแค่เป็นเรื่องของมัน ผมไม่ใช่คนที่ชอบถามซักไซ้ แต่ผมก็ทั้งซักทั้งถามมันหลายต่อหลายรอบ ถ้ากับต้นหอม ถ้าน้องพร้อมเมื่อไหร่ก็จะเดินมาบอกผมเอง ซึ่งบางทีก็มีกดดันบ้างเล็กน้อย แต่กับมินมันคงละเรื่องเลย ถ้าผมไม่ถามผมก็ไม่มีวันได้รู้คำตอบ มันน่าหงุดหงิดนะครับที่ต้องมานั่นทำอะไรที่ผมไม่ชอบเนี่ย แต่พอถามออกไปมันก็ไม่บอก
ผมเหนื่อยมากนะครับ แต่ผมจะไม่ท้อ ผมรู้จักมันดี มันไม่ได้เป็นคนไม่มีเหตุผลโดยสันดาร ยังไงมันก็ยังเป็นคนที่น่ารักสำหรับผมเสมอ ยิ่งนึกย้อนเวลาที่มันนั่งฟังผมสอนเรื่องนั้นเรื่องนี้อย่างตั้งอกตั้งใจ บอกอะไรก็ฟังก็เชื่อ มันไม่ได้หัวอ่อนเชื่อใครไปเสียหมด แต่มันก็เชื่อทุกอย่างที่ผมพูด ผมชอบที่มันเป็นแบบนั้น และผมก็อยากได้มินน้อยคนนั้นกลับคืนมา
ผมชอบมัน...และอาจจะชอบมากกว่าเดิมด้วย
ตอนนี้ไกลจะได้เวลาเลิกงานของไอ้มินแล้ว ไอ้จิวกับไอ้ฟ้ากลับไปได้สักพักแล้ว ส่วนไอ้ธามและไอ้หมอกมันก็เดินไปนั่งกับผู้หญิงโต๊ะหนึ่ง เหลือผมกับไอ้ไทม์นั่งอยู่กันแค่สองคน วงดนตรีสุดหยุดเล่นชั่วคราว มีเพียงเสียงคนคุยกันในร้ายเท่านั้น
[Krrrr Krrrr]
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ไม่ขึ้นเบอร์ขึ้นชื่อ ผมขมวดคิ้วนิดๆแต่ก็กดรับสาย
“พี่แมท!!!”
หึหึ คิดว่าใคร ไอ้ตัวแสบแสนซนของผมนั่นเอง
“ว่าไงครับ ถึงแล้วเหรอ” ต้องพูดเพราะๆหน่อยครับ เอาใจเขาหน่อย ผมไม่ได้ไปด้วยคงน้อยใจไม่น้อย
[ถึงแล้วครับ ที่นี้หนาวมากเลยอ่ะ น้องจะแข็งตายอยู่แล้ว] ต้นหอมพูดเสียงสั่น ผมหัวเราะ ที่เซ็งๆมาทั้งวันหายหมด
“ใครวะ ต้นหอมเหรอ” ไอ้ไทม์ที่เหมือนจะได้ยินเสียงของต้นหอมดังเล็ดลอดออกมายืนหน้ามาถามผมเสียงระริกระรี้ แทบมันยังเอาหูตัวเองมาแนบกับโทรศัพท์ผมอีก ผมเลยจัดการผลักหัวมันไปทีก่อนจะเดินออกไปคุยนอกร้าน
“หนาวก็ใส่เสื้อหนาๆรู้ไหม เดี๋ยวไม่สบายจะอดเที่ยวนะ” ต้นหอมเป็นคนขี้หนาว อยู่ในที่หนาวๆไม่ได้หรอกเพราะเขาเป็นภูมิแพ้อ่อนๆ จะมีก็แค่หายใจไม่ออกแล้วก็แสบจมูกนั้น เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นแต่แข็งแรงไม่ใช่เล่น คงเพราะซนตั้งแต่เด็กจนยันโต หรืออาจจะยังไม่โตเต็มที่ก็ไม่รู้
[โห ต้นหอมใส่สามชั้นแล้วเนี่ย ใส่โค้ตอีกตัวได้ใส่ไปแล้ว คึคึ น้องตัวอย่างกลมเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ] พูดแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี แอบได้ยินเสียงคุณลุงกับคุณป้าพ่อแม่ต้นหอมเอ่ยแซวลูกชายคนเก่ง
[ตัวเรากลมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง สงสัยพี่แมทจะเลี้ยงดี ดูสิอ้วนเชี่ยว]
เหอะๆ ใช่ผมที่ไหนล่ะ ไอ้ปืนนู่น! ปากต้นหอมวางเป็นไม่ได้มันต้องหาอะไรยัดใส่ตลอด แม่งคิดว่าปากน้องผมเป็นที่เก็บอาหารหรือไงวะ
[อ้วนที่ไหนกันแม่ ต้นหอมไม่อ้วนสักหน่อย] ต้นหอมโวยเสียงเล็กเสียงน้อย ผมคุยกับน้องต่ออีกหน่อยก่อนจะวางสาย แล้วก็เดินกลับไปในร้าน
อารมณ์ดีๆหายไปในพริบตาเลยครับเมื่อเห็นไอ้มินกับผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนคุยอะไรกันสักอย่าง แต่แค่คุยทำไมมึงต้องโอบกันด้วยว่ะ!!!
ผมสาวเท้าเข้าไปหาไอ้มินทันที ไอ้มินหันมามองหน้าผมเหมือนตกใจแต่ก็แวบเดียว
“จะกลับแล้ว ขอตัวก่อน” ไอ้มินเบี่ยงตัวออกจากแขนไอ้หน้าปลาไหลนั่น ผมรีบดึงไอ้มินเข้ามาหาตัวก่อนจะโอบไหล่มันไว้แน่น
ผมยื่นจ้องหน้าไอ้หน้าปลาไหลอย่างดุดัน มันดูเกรงๆไม่น้อย หึหึ มันคนละชั้นกันน้อง ขู่มันทางสายตาจนพอใจผมก็ลากไอ้มินออกมาจากลานตรงไปที่รถที่จอดอยู่ด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่ ไอ้เวรเอ้ย น้องชายกูอุตว่าห์ทำให้กูอารมณ์ดีแล้วแท้ๆ ถ้าเจอแม่งวอนตีนอีกครั้งหน้าผมจะตะบันหน้ามันให้แย่ยิ่งกว่าเดิมอีก!!!
“เดินช้าๆได้ไหมวะ มึงจะรีบไปตามควายที่ไหน! แล้วก็ปล่อยแขนกูด้วย กูเจ็บ!!!” ไอ้มินโวยที่ผมลากมันให้เดินตามเร็วๆ แถมยังบีบข้อมือมันอีก
“ทำไมมึงต้องให้มันกอดด้วยห๊ะ!!!” เส้นความอดทนผมขาดผึง
มึงชักจะเอาใหญ่เกินไปแล้วไอ้มินที่ทำให้กูเป็นบ้าได้ขนาดนี้!!!
[ Ramin talks]
“ทำไมมึงต้องให้มันกอดด้วยห๊ะ!!!” ไอ้แมทแผดเสียงเข้มใส่ผม แรงบีบที่แขนเพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกเหมือนกระดูกจะร้าว แต่ผมก็ยังเชิดหน้าใสมันอย่าไม่ยอม แม่งเมาหรือไงวะเนี่ย
“ถ้ามึงเมาก็กลับไปเถอะ เดี๋ยวจะพากูไปตายซะเปล่าๆ” ผมบิดข้อมือตัวเองออกจากมือมัน แต่มันยิ่งบีบแน่นเข้าไปอีก
“กูไม่พามึงไปตายหรอก แต่กูจะพามึงไปสวรรค์แทน!” ไอ้แมทยิ้มร้าย ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนห้อเลือดด้วยความโมโห
หงุดหงิดโว้ยยยย!!!
อย่าไอ้มินอย่า มึงอย่าไปยอมแพ้มัน
“แน่ใจเหรอว่ามึงเจ๋งพอพากูขึ้นสวรรค์ได้ เหอะ!” ผมแค่นยิ้ม มองมันเหยียดๆ คิ้วไอ้แมทกระตุกก่อนที่มันจะโน้มหน้าเข้ามากใกล้ผม
“อย่าท้าทายกูที่รัก เดี๋ยวมึงจะได้ขึ้นสวรรค์จนกลับลงมาบนโลกไม่ได้ถ้ายังปากดี”
“...!!!”
“ไปขึ้นรถ!”มันสั่งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แต่ผมไม่สน สะบัดแขนแรงๆจนมือมันหลุด หันหลังหวังจะเดินเข้าไปในร้านอีกรอบ แต่มันก็คว้าแขนผมได้อีกแล้วก็ลากผมไปขึ้นรถมันทันที
มันขับรถเร็วมากแถมยังปาดซ้ายปากขวาอีก นี่มึงจะพากูไปตายแล้วได้ขึ้นสวรรค์จริงๆใช่ไหมไอ้เวรนี่ แต่ผมไม่ได้โวยวายอะไรออกไป เพราะไอ้แมทมันกัดฟันแน่นเหมือนพยายามอดอนอดกลั้นอะไรสักอย่าง
ถ้าขืนโวยวายออกไปแล้วมันฆ่าผมจะทำยังไง ผมยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่เลย ปล่อยมันไปก่อนแล้วกัน
“ทำไมไม่มีใครอยู่บ้าน”
ในที่สุดผมก็มาถึงบ้านอย่างปลอดภัยครับ คิดว่าจะได้จูบกับเสาไฟฟ้าตนใดต้นหนึ่งแล้วเสียอีก
“เสือก” ผมด่ามันก่อนจะกดเปิดไฟในบ้าน แล้วทั้งบ้านก็ส่างวาบ ผมอยู่บ้านคนเดียวชินแล้วแหละ ออกจะชอบด้วยซ้ำไป สบายดี
“มิน” ไอ้แมทเสียงเชื่อผมนิ่ง ฟังดูก็รู้ว่ามันไม่พอใจที่ผมกวนมัน
“...”ผมเสยผมไปด้านหลังอย่างหงุดหงิด ส่วนหนึ่งคือหงุดหงิดมัน อีกส่วนคือหงุดหงิดตัวเองที่เผลอไปใจเต้นแรงเพราะคิดว่ามันเป็นห่วง
“ทำไมต้องกวนด้วยวะ ตอบดีๆได้ไหม” ไอ้แมทเดินตามผมเข้ามาในครัว เมื่อตอนเย็นกินข้าวไปแล้ว แต่รู้สึกหิวอีก คงได่ต้มมาม่ากินอีกแน่ๆ
“พ่อแม่ไปต่างจังหวัด น้องไปนอนบ้านเพื่อน” ตัดความรำคาญ วันนี้เหนื่อยที่จะทะเลาะกับมันแล้วครับ
“บ่อยไหม” มันถามมาอีก
“ก็เกือบทุกวัน”
“อยู่คนเดียวเนี่ยนะ! แล้วถ้าใครบุกเข้ามาทำร้ายมึงจะว่าไง”
“ใครมันจะมาทำร้ายกู” นี่บ้านผมนะครับ อยู่มาตั้งแต่เด็กไม่เคยมีอะไรสักที
“กูเห็นพวกจิ๊กโก๋แถวหน้าปากซอยมันมองมึง มึงไม่ควรประมาทมิน ไม่รู้แหละ คืนนี้กูจะนอนนี่” มันคงหมายถึงตอนที่ผมบอกให้มันจอดรถเพื่อลงไปซื้อของในเซเว่น แต่ผมไม่ทันสังเกตุเลยไม่รู้
“เฮ้ย นอนทำไม กลับบ้านมึงไปโน่น” ตกใจสิครับ อยู่ดีๆจะมานอนค้างบ้านคนอื่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงต้อนรับให้มันเข้ามานอนกลิ้งไปทั่วบ้านด้วยความยินดีปรีดา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่
ตอนที่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว
“ไม่รู้แหละ กูจะนอน เดี๋ยวใครบุกมาทำร้ายมึงจะว่ายังไง”
“คงไม่ตายหรอกน่า - -” อยากมากผมก็คงถูกซ้อม
“มึงไม่ตายแต่กูนี่จะตายก่อน กูจะอยู่ยังไงถ้ามึงเป็นอะไรไป”
ไอ้ห่า! กูจะตายเพราะคำพูดมึงเนี่ยแหละ!!!
สุดท้ายผมก็ต้องยอมให้มันนอนที่บ้านผม ก็ไอ้แมทมันโครตจะหน้าด้านหน้าทน ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไปจนผมเหนื่อย กินมาม่ากับไอ้แมทเสร็จผมก็เดินขึ้นห้อง โดยมีร่างของหมีความยเดินตามมาด้วย
“มึงนอนห้องกูไปแล้วกัน เดี๋ยวกูไปนอนห้องน้อง” ผมชี้นิ้วไปที่ห้องตัวเองแล้วเดินไปทางห้องไอ้มุกแทน แต่ก็โดนดึงแขนไว้
“ไม่เอา นอนกับกูดิ” มันพูดเหมือนอ้อน
“ไม่ ทำไมกูต้องนอนกับมึงด้วย”
“นอนกับกูเถอะนะครับ กูอยากนอนกอดมึงอ่ะ” ไอ้หน้าด้าน!!!
“ไม่นอนเว้ย!”
“ไม่ได้ครับ มึงต้องนอนกับกู!!!” ทีแรกมันขอร้อง แต่คราวนี้มันบังคับ เพราะมันลากผมเข้าห้องเลย
ผมละเกลียดแม่งนัก!
เกลียดหัวใจตัวเองด้วย มึงจะเต้นแรงทำไมวะครับ!!!
“กูเกลียดมึงไอ้แมท!!!” ทำอะไรไม่ได้ก็ด่ามันอย่างเดียวครับ!
“เขาว่ากันว่าผู้ชายด่าแสดงว่าผู้ชายรัก มึงคงรักกูมากสินะ”
พ่องเถอะไอ้หน้ามึน!!!
ผมเกลียดมันจริงๆนะ มีใครเชื่อผมไหม
T^T
……………………
# เอาล่ะ รู้ความในใจของทั้งสองฝ่ายแล้วนะ เหลือแต่ว่าเขาจะเคลียน์กันเมื่อไหร่ ยังไง ท่าไหน 
เฮ้ย! อันหลังไม่ใช่แระ 
# จริงๆแล้วพี่แมทเป็นปะป๋าที่ห่วงลูกชายนายต้นหอมเอามากๆ ฮ่าๆๆ น่ารักเวอร์ๆ 
# สังคมหนึ่งปี เหมือนจะได้ยินคำนี้มาจากไหนเนี่ยแหละ แต่มันติดในหัว คงมาจากหนังสักเรื่องหนึ่งมั้ง ความหมายประมาณว่า "ในความต่างแค่หนึ่งปี" อะไรทำนองเนี่ย แหะๆ 
# แมทมินดราม่าไม่มีแล้วนะ รอเวลาเค้าง้องอนกันเท่านั้น ^^ 
# ที่หายไปหลายวันเพราะภารกิจเยอะ ทำรายงาน สอนพิเศษ ทะยอยแต่งนิยายแต่ละเรื่อง ช้าไปนิดเดียว ไม่โกรธกันเนอะๆ ^^ 
# อ่อ บทที่ 25 พาทของมิน มีเพิ่มรายละเอียดนิดหน่อย คือใส่เพิ่มไปว่าตอนนั้นมินเรียนมอหกแล้วแมทเรียนมอห้า ^^ แค่นั่นแหละค่ะ
# อ่านตรงไหนไม่เข้าใจไปถามได้ในแฟนเพจเน้อ บางทีริริก็หลงๆลืมๆรายละเอียดของเรื่องหรือไม่ได้อธิบายในบางส่วน เท่าไหร่นัก เพราะรายละเอียดในแต่ละตอนก็มากอยู่แล้ว 
# สุดท้าย รักทุกคนค่ะ กอดๆ 
ทิ้งท้าย
พี่แมทขา หน้าตาเซ้กซี่มากกกกก 555 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
