♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 27
If hurt is missing your baby, I’ve done too much of it lately
ถ้าความเจ็บปวกคือการคิดถึงเธอ ที่รัก ฉันก็เจ็บแล้วเจ็บอีกมามากแล้ว
“ต้นหอม ไปกับแม่ไหมลูก” แม่เดินเข้ามาในห้องนอน ผมกำลังนอนคว่ำอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ผมหยุดอ่านหนังสือพลางคิดไปด้วยก่อนจะตอบตกลง
“ไปก็ได้ครับ เดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” ผมลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดใส่ ช่วงนี้ที่นี่เป็นช่วงที่หนาวมากๆ ถ้าเมืองไทยในเดือนตุลาก็คงยังร้อนและมีฝนตกอยู่บ้างนิดหน่อย
ผมเลือกกางเกงขายาวสีดำ เสื้อยืดแขนยาวสีขาวที่ผ้าจะหนาหน่อย ตามด้วยเสื้อแจ็คเก็ตเบสบอลอีกตัวหนึ่ง อ่อ ต้องมีผ้าพักคอแล้วก็หมวกไหมพรมที่เข้าชุดกับถุงมือ ทุกอย่างนี้แม่ผมเตรียมไว้ให้หมด แทบไม่ต้องซื้อเสื้อผ้าเพิ่มเลย เพราะตอนมาผมเอามานิดเดียว ก่อนออกจากห้องนอนก็ไม่ลืมคว้ากล้องมาด้วยครับ
พี่ปืนเคยบ่นว่าผมมีของดีแต่ทิ้งไว้ให้เสียของเพราะไม่เคยเอาออกมาถ่าย ผมว่างที่ไหนกันเล่า แล้วมีใครบ้างที่จะหิ้วกล้องไปทุกที่เว้นแต่จะเรียนถ่ายภาพอย่างพี่ปืนน่ะ
อาทิตย์กว่าแล้วที่มาอยู่ที่กรุงปารีส ณ ประเทศฝรั่งเศส นอกจากจะออกไปกินข้าวข้างนอก ผมก็มักจะคลุกตัวอยู่ในบ้านเพราะไม่มีอะไรทำ เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆว่าคุณน้าและคุณอามาที่นี่เพื่อดูงานและทำงานอย่างเดียว พ่อกับแม่ยังหาเวลาพาผมไปเที่ยวไม่ได้เลย จะไปคนเดียวก็ดูเปล่าเปลี่ยวเกินไป ผมยังไงค่อยรู้จักถนนหนทางว่าต้องนั่งรถอะไรยังไง คงต้องรอกว่าพ่อและแม่จะทำงานเสร็จเท่านั้นถึงจะได้ออกไปเที่ยว
จะได้ออกจากบ้านบ้างก็ตอนที่ออกไปเดินเล่นแถวๆบ้านและร้านขายขนมปังในละแวกใกล้ๆ ที่ไกลมากกว่านี้ก็ต้องโบกมือบ๊ายบาย หลงในเมืองไทยว่าไม่ตลกแล้ว มาหลงที่นี่ยิ่งไม่ตลกเข้าไปใหญ่
เพราะฉะนั้น นอกจากกินนอนและอ่านหนังสือ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เปิดทีวีก็ฟังไม่รู้เรื่องเลยตัดใจไม่ดูมันซะ
ว่างๆแบบนี้ มันจะมีอะไรให้ทำนอกจากคิดถึงคนๆหนึ่งเหลือเกิน
พี่ปืน...
ตัวผมอยู่ที่ฝรั่งเศส แต่ใจผมอยู่ที่ไทยอย่างแรงเลยล่ะ ผมได้คุยกับพี่ปืนแค่สองสามครั้งเอง เพราะพี่ปืนยุ่งๆ แถมเวลาที่ไทยกับฝรั่งเศสก็ห่างกันหกชั่วโมง ในตอนเช้าที่ผมตื่นพี่ปืนก็ยังนอนอยู่ พอบ่ายหน่อยพี่ปืนก็ต้องออกไปสอนลูกสาวเพื่อนแม่ พอดึกๆพี่ปืนก็ไม่ค่อยว่าง จะว่างก็ตอนผมจะนอนแล้ว ซึ่งก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่
ส่วนมากผมจะไลน์ไปหาหรือไม่ก็ส่งรูปถ่ายในเฟสบุ๊คพี่ปืน แหะๆ ผมให้พี่เขาเล่นเองแหละ ไกลกันขนาดนี้ก็ต้องหาลู่ทางในการติดต่อกันบ้าง
อย่างรูปที่ผมส่งไปตอนที่ไปกินข้าวกับแม่ เป็นครั้งแรกที่ผมได้ลองกินอาหารฝรั่งเศส สำหรับผมมันวิเศษมากๆเลย นับว่าเป็นข้อดีที่ได้มา ผมได้ลองกิน
Poached Eggs ทีแรกผมก็ไม่กล้ากิน แต่แม่ก็อธิบายให้ฟังว่ามันเป็นไข่ที่ต้มในไวน์แดงปิโนต์นัวร์ นาน 1 ชั่วโมงต้มจนไข่ขาวสุกเนียนนุ่มแต่ไข่แดงยังเหนียวเป็นยางมะตูมอยู่ เวลากินต้องกินทั้งไข่กับซอสไวน์แดงไปพร้อมกันจะได้รสชาติความหวานหอมละมุน พอได้ลองกิน ขอบอกเลยว่าอร่อยมากครับ แต่พ่อไม่ให้กินเยอะ เพราะมันมีส่วนผสมของไวน์ด้วย
นอกจากนี้ยังมี เคอเนลล์ เดอ โบรเชอท์ เป็นอาหารที่ทำจากปลา แต่มองหน้าตาของมันแล้วดูแทบไม่ออกเลย ทีแรกผมคิดว่าทำมาจากเนื้อหมูเสียอีก กินเข้าไปแล้วก็รู้สึกเหมือนกินมูสที่เนียนลิ้น ให้รสชาติหอมมันไม่มีกลิ่นคาวปลาเลย
แต่ที่ผมชอบมากที่สุดเลยคงจะเป็นคีซ คือมันจะคล้ายกับทาร์ตเพราะแป้งด้านล่างเป็นแบบเดียวกัน แต่ต่างกันที่ไส้ มีทั้งเบคอนและหัวหอมที่เอาไปผัดจนสุข ได้ทั้งรสชาติของชีสชั้นดีแล้วก็ตัวคัสตาร์ต ผมบรรยายไม่ถูก แต่อร่อยมาก
อย่าเพิ่งตกใจ นี่ไม่ใช่รายการทำอาหาร แต่ผมอยากแบ่งปันประสบการณ์ให้ฟัง ก็นะ นอกจากเรื่องกินแล้วผมก็ไม่มีอะไรให้เล่าเลยนี่น่า นี่ถ้าพี่ปืนกับแมทมากับผมคงจะดีกว่านี้ไม่น้อย
ผมถ่ายรูปอาหารที่กินไปให้พี่ปืนดู พี่ปืนก็แซวกลับมาว่า
อ้วนเป็นหมูแน่ๆ หน้าคงจะสั้นยิ่งกว่าเดิม ไอ้ลูกหมู! บอกทีสิครับว่านี่คือคำพูดของคนที่เป็นแฟนเขาพูดกัน ผมไม่อ้วนหรอก แค่พอมีน้ำมีนวลเท่านั้นเอง >_<
“เบื่อล่ะสิเจ้าตัวยุ่ง” พ่อขยี้หัวผมเบาๆ ผมหัวเราะก่อนจะเดินตามพ่อไปที่รถ
ก็มันเบื่อจริงๆนี่น่า
“ทนหน่อยนะลูก งานใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ หนูก็ไม่ต้องอยู่แต่ในบ้านแล้ว”
“ครับ ไม่เป็นไรหรอก หนูอยู่ได้”
ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วงเท่าไหร่ ถึงท่านทั้งสองจะไม่ค่อยมีเวลาให้ผม แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าพ่อกับแม่รักและเป็นห่วงผมมาก แม้ว่าข้างในลึกๆจะคอยประท้วงก็เถอะว่าผมไม่อยากได้เงินหรอก ไม่ต้องรวยไปมากกว่านี้ก็ได้ ผมอยากอยู่กับพ่อแม่มากกว่า แต่ช่างเถอะ เรื่องแค่นี้ ผมทนได้
ก็นะ ทนมาได้ตั้งนานแล้วนี่นา อีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป
คุณอาและคุณน้าที่นั่งข้างๆผมที่เบาะด้านหลังกอดผมด้วยกันทั้งคู่ ผมหัวเราะอย่างมีความสุข การได้อยู่กับครอบครัวมันทำให้ผมสุขจนหาที่เปรียบไม่ได้เลยแหละ
ไม่นานก็มาถึงออฟฟิศที่พ่อทำงานอยู่ เห็นว่าที่นี่เป็นตึกของผู้ร่วมหุ้นเลยไม่ต้องเสียค่าเช่า เป็นตึกขนาดสี่ชั้น ชั้นที่สองกับสามเป็นชั้นทำเพชร ทั้งออกแบบแล้วก็เจียระไน ชั้นที่สี่เป็นห้องทำงานและห้องประชุม ส่วนชั้นล่างก็ออกแบบให้เป็นร้านขายเพชรและวางตู้โชว์สร้อย แหวน และเครื่องประดับต่างๆ
“จะขึ้นไปข้างบนกับแม่ไหม หรือจะรออยู่ข้างล่าง พอดีพ่อกับแม่มีประชุมตอนเช้า” แม่หันมาถามผม เราเข้ามาทางด้านหลังเพราะที่จอดรถอยู่ทางด้านหลัง
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอข้างล่างดีกว่า” ผมบอก
“มีร้านขนมอยู่ข้างๆ แวะไปนั่งเล่นก็ได้นะลูก แล้วก็บอกเขาว่าลงบัญชีพ่อ พี่คนขายเขาเป็นคนไทย” พ่อพูดยิ้มๆ รอยยิ้มของพ่ออบอุ่นมาก บ้างครั้งพี่ปืนก็ยิ้มเหมือนพ่อ เวลาอยู่กับพี่ปืนผมเลยรู้สึกเหมือนได้อยู่กับพ่อเป็นบางครั้ง
“ครับ” ผมรับคำ พ่อกับแม่และคุณอาคุณน้าเดินเข้าไปในลิฟต์ ผมโบกมือหยอยๆให้ทุกคนแล้วประตูลิฟต์ก็ปิดลง รอยยิ้มกว้างค่อยๆลดลงจนเหลือแค่ยิ้มมุมปาก
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเบาๆแล้วก็เดินดูไปทั่วบริเวณ มีพนักงานเดินเข้ามาถามว่าต้องการอะไรไหม ผมยิ้มตอบนิดๆแล้วก็บอกไปว่ากับกับพ่อและแม่ พี่พนักงานสาวสวยคนฝรั่งเศสดูจะตกในนิดๆก่อนจะยิ้มแล้วก็เดินจากไป
ผมเดินจนทั่วบริเวณด้านล่างของออฟฟิศ แต่แล้วสายตาพลันไปสะดุดอยู่ที่แหวนวงหนึ่ง เป็นแหวนคู่ที่ไม่มีดีเทลอะไรมาก เรียบๆแต่ก็สวยสะดุดตา เพชรสีชมพูเม็ดเล็กตรงกลางเป็นตัวดึงดูดสายตาได้อย่างดี
จะว่าไป ผมยังไม่มีแหวนคู่กับพี่ปืนเลยนี่น่า ปกติถ้าเป็นคู่หญิงชาย ฝ่ายชายก็ต้องเป็นฝ่ายซื้อ แต่นี้ผมกับพี่ปืนเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ ถ้าผมซื้อก็คงไม่แปลกใช่ไหม
อืม...
O_O!!!
โครตแพงเลยอ่ะ!!!
แหวนคู่สองวงปาเข้าไปเกือบห้าหมื่น แล้วอย่างนี้ผมจะซื้อได้ยังไงกัน เงินในบัญชีก็มีหรอกนะ แต่...มันเสียดายอ่ะ T^T
หลังจากที่ยืนชั่งใจอยู่นาน ผมก็ตัดสินใจได้ว่า...ขอเก็บตังค์เพิ่มก่อนแล้วค่อยมาซื้อ ยังไงผมก็อยากได้ แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนซื้อตัดหน้าผมหรือเปล่า เรื่องนี้น่ากังวลกว่าเรื่องเงินอีก -_-!
งั้นบอกพ่อไว้ก่อนดีกว่า จองไว้ก่อน จะเรียกว่าใช้เส้นก็ได้ ผมอยากได้อ่ะ งือออออ >_<;
หลังจากเดินสำรวจจนพอใจ พูดง่ายๆคือเบื่อแล้ว ผมก็เดินไปร้านขนมปังข้างๆออฟฟิศ ร้านขนมปังที่นี่ไม่เหมือนที่เมืองไทยครับ เพราะเลย ร้านขนมปัง มักจะเปิดกันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า คนไปทำงานเช้าจะได้แวะซื้อกินเป็นอาหารเช้าได้ และจะหยุดพักในตอนเที่ยง หลังจากนั้นจะเปิดอีกครั้งจนถึงเวลาประมาณทุ่มนึงหรือบางวันก็เกินเกินกว่านั้น
“Bonjour” ‘สวัสดีตอนเช้าครับ’ พนักงานที่อยู่หลังเคาร์เตอร์คิดเงินเอ่ยทักทายเป็นภาษาฝรั่งเศส แต่หน้าตาเขาออกไปทางเอเชีย พ่อบอกว่าเขาเป็นคนไทย จะใช่หรือเปล่านะ
“Bonjour” ‘สวัสดีครับ’ผมทักกลับ คิดอยู่ว่าจะถามออกไปดีไหม
“I guess you’re Thai, right?” ผมไม่ต้องถามแล้วครับ คนขายเขาถามเองเลย แสดงว่าเขาก็สงสัยเหมือนกัน
“ครับ คุณก็คนไทยเหรอ” เจอคนไทยแล้วก็พูดไทยสิครับ ^^
“ครับ รับอะไรดีครับ เดินดูได้เลย” เขาถาม ผมเดินไปเลือกขนม แล้วพนักงานคนนั้นก็เอาไปใส่จานให้ ผมเลือกเครื่องดื่มเป็นช็อคโกแลตร้อน อากาศเย็นต้องทำร่างกายให้อบอุ่นเข้าไว้ เขาให้ผมไปนั่งรอที่โต๊ะ ผมเลือกโต๊ะที่ติดกับกระจกหน้าร้าน จะได้มองเห็นวิวข้างนอก
“ได้แล้วครับ” ขนมที่ผมเลือกพร้อมกับเครื่องดื่มมาเสริฟถึงที่
“ขอบคุณครับ”
“มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ” พนักงานคนนั้นนั่งลงตรงข้ามผม
“มาหาพ่อกับแม่นะครับ พ่อผมเป็นเจ้าของร้านจิวเวรี่ข้างๆนี้” เขาดูท่าทางอัธยาสัยดี น่าจะพอเป็นเพื่อนกันได้ อย่างน้อยๆอยู่ที่นี่ผมจะได้มีเพื่อนคุยบ้างถ้าหากเหงาๆ
“อ่อ คุณกันน่ะเหรอครับ เห็นยังดูหนุ่มๆ ไม่คิดว่าจะมีลูกโตขนาดนี้ เรียนอยู่มออะไรแล้วล่ะ” เขามีสีหน้าตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าผมเป็นลูกพ่อ
“เรียนมหาลัยแล้วล่ะครับ” นี่หน้าผมเด็กขนาดนั้นเลยเหรอ
“อ้าว จริงเหรอ หน้าเด็กจัง อืม...แล้วชื่ออะไรล่ะ พี่ชื่อเซน” พี่เซนยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยว พี่ปืนก็มีเขี้ยวเหมือนกันนะ แต่เห็นไม่ชัดเพราะเขี้ยวพี่ปืนไม่ได้อยู่ด้านหน้าขนาดพี่บีม
“ชื่อต้นหอมครับ” ผมตักเค้กเข้าปาก ตามด้วยขนมอะไรสักอย่างที่ดูหน้ากินแต่ผมอ่านชื่อฝรั่งเศสไม่ออก
ผมน่าจะเรียกเอกฝรั่งเศสเนอะ แต่เรียนเอกภาษาอังกฤษก็ดี
“แม้แต่ชื่อยังน่ารักเหมือนกับหน้าตาเลยนะ”
“หืม อะไรนะครับ” มัวแต่ใส่ใจขนมตรงหน้าเลยไม่ทันฟังว่าพี่เซนพูดว่าอะไร
“เปล่าครับ อร่อยไหม” พี่เขาส่ายหน้าก่อนจะชะโงกหน้าเข้ามาถามนิดหน่อย ผมเคี้ยวให้หมดปากแล้วตอบ
“อร่อยครับ พี่เซนทำงานที่นี้เหรอ” ถ้าผมกลับไทยไปแล้วหางานพิเศษทำในร้านที่มีแต่กลิ่นหอมแบบนี้บ้างดีกว่า แต่คงได้แค่คิด แมทคงไม่มีทางยอม พี่ปืนยิ่งแล้วใหญ่ = =
“เปล่าครับพี่เป้นเจ้าของร้าน”
“จริงเหรอครับ ดีจัง! ผทอยากมีร้านแบบนี้บ้าง” มิน่าละ ถึงมานั่งกับลูกค้าได้
“ครับ แล้วนี่ได้ไปเที่ยวไหนมาบ้างเหรอยัง” พี่เซนยังคงชวนคุยต่อ คงเพราะยังไม่มีลูกค้าเยอะเลยมานั่งคุยกับผมได้ ก็ดีเลย ผมจะได้มีเพื่อนคุยในรอบหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
“ยังเลยครับ” ผมยกช็อคโกแลตร้อนขึ้นดื่ม
อ่า ~ มีความสุขจริงๆ
“หืม พลาดนะเรา มาถึงที่นี่ทั้งทีไม่เที่ยวได้ไง” พี่เซนขมวดคิ้วทำหน้าตกใจนิดๆ
“ก็พ่อกับแม่ไม่ว่าง ผมไม่กล้าออกไปคนเดียว” ผมยักไหล่นิดๆ
“อยากไปเที่ยวไหม เดี๋ยวพี่พาไป” พี่เซนเสนออย่างใจดี ผมนี่ตาลุกวาว
“จริงเหรอ แล้วพี่เซนว่างเหรอครับ” แอบเกรงใจ แต่ในใจภาวนาให้พี่เซนว่าง ผมจะได้ออกไปเที่ยวสักที ไม่ต้องทนอุดอู้อยู่แต่ในบ้านแล้ว
“ว่างสิครับ พี่เป็นเจ้าของร้านนะ”
“งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ”
ผมมีคนพาเที่ยวแล้วครับ!
^o^
…………………
“จะไปครับใครนะลูก” พ่อถาม ตอนนี้กลับมาบ้านแล้วครับ
“ไปกับพี่เซน เจ้าของร้านขนมข้างๆออฟฟิศพ่ออ่ะ ให้หนูไปนะ” ผมกอดแขนพ่ออ้อนๆ คุณอาและคุณน้าที่นั่งดูอัลบัมเครื่องเพชรหันมามองผมกับพ่อ
“ให้หลานไปก็ดีนะพี่ อยู่แต่บ้านคงเหงา” คุณน้าช่วยพูดอีกแรง
“นะครับพ่อ” ผมก็อ้อนอีกยก
“ก็ได้ แต่ต้องเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซนกับพี่เขานะ” พ่อกำชัฐอย่างกับผมเป็นเด็กๆ สาวนคุณอาก็หัวเราะ ผมได้แต่เบ้หน้าใส่
“หนูโตแล้วเธอ เคยดื้อที่ไหน”
“ฮ่าๆๆ ครับๆ ลูกพ่อไม่ดื้อเลยสักนิด” พ่อดึงผมไปกอด ผมหอมแก้มพ่อทีหนึ่งก่อนจะวิ่งเข้าไปช่วยแม่ทำอาหารเย็นในครัว
วันนี้ผมมีความสุขเป็นพิเศษเพราะพรุ่งนี้จะได้ออกไปเที่ยว กินข้าวเย็นเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำในห้อง แต่งตัวใส่เสื้อผ้าที่อหนาพอจะทำให้ร่างกายอุ่น ตอนนี้สามทุ่มแล้ว ที่เมืองไทยก็คงสักบ่ายสาม โทรไปหาพี่ปืนดีกว่า
ตู้ดด ตู้ดด ตู้ดด
พรุ่งนี้ผมจะใส่ชุดอะไรไปดีน้า คอยดูนะ ผมจะอวดพี่ปืนให้อิจฉาตาร้อนกันไปข้างหนึ่งเลย
ตู้ดด ตู้ดด ตู้ดด
เอ๋ ทำไมรับสายช้าจังนะ หรือว่าจะสอนอยู่ ก็ไหนพี่ปืนบอกว่าเลิกสอนตอนบ่ายสองนี่น่า
ตู้ดด ตู้ดด ตู้ดด
สุดท้ายสายก็ตัดไปเพราะไม่มีคนรับ ผมลองกดโทรอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม ผมโทรหาพี่ปืนเป็นสิบๆครั้งได้ แต่ก็ไม่มีคนรับและในที่สุดก็เหมือนพี่ปืนจะปิดเครื่องไป
เกิดอะไรขึ้นอ่ะ???
“เป็นอะไรไปลูก หน้ามุ่ยเชียว” แม่เองครับ เดินถือแก้วนมอุ่นๆมาให้ผม ผมยิ้มให้แม่ก่อนจะรับแก้วนมมาจิบ
“พี่ปืนไม่รับสายหนูอ่ะ” ผมก้มหน้ามองนมในแก้ว
“พี่เขาคงติดธุระมั้งครับ เดี๋ยวถ้าพี่เขาเห็นพี่เขาก็โทรกลับมา อย่าคิดมาก” แม่เช็ดคราบนมบนริมฝีปากให้ผม ทำให้ผมอดคิดไปถึงพี่ปืนไม่ได้ เวลาที่ผมกินนมเลอะปากพี่ปืนจะชอบเลียนมที่ปากผม เขินนะครับ แต่ก็ชอบ >.<
ผมยังไม่อาจคิดไปเองได้ว่าพี่ปืนรักผมหรือเปล่า แม้การกระทำจะสื่อได้ว่าพี่ปืนรักแต่พี่ปืนก็ยังไม่เคยพูดสักครั้ง ผมอยากจะได้ยินพี่ปืนพูดออกมาจากปาก ผมจะได้แน่ใจว่าเราคิดเหมือนกันจริงๆ
“นอนครับ พรุ่งนี้จะไปเที่ยวนี่นา” แม่จูบที่หน้าผากผมเบาๆ ผมดื่มนมจนหมดแก้วก่อนจะส่งให้แม่ ก่อนแม่ออกจากห้อง ผมหอมแก้มแม่สองทีฟอดใหญ่ๆ
แม่ออกจากห้องไปแล้วพร้อมกับปิดไฟดวงใหญ่ เหลือแต่ไฟที่หัวเตียงเท่านั้น ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะส่งไลน์ไปหาพี่ปืน หวังว่าพี่ปืนจะเห็น
ผมคิดถึงพี่จัง พี่ไม่รับสายผมเลย
พรุ่งนี้ผมจะออกไปเที่ยว แล้วผมจะถ่ายรูปมาให้ดูนะครับ...
ต้นหอมรักพี่นะ... ♥ อาจจะเป็นอย่างที่แม่บอกก็ได้ พี่ปืนคงจะยุ่งมาก เดี๋ยวพี่ปืนก็คงโทรกลับมาเอง มันคงไม่มีอะไรหรอก เพราะเมื่อวันก่อนที่คุยกับผมกับพี่ปืนก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลยสัดนิด ผมคงจะคิดมากไปเอง
เรื่องพี่ปืนผมบอกพ่อกับแม่แล้ว ทั้งสองไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็สอนอะไรผมหลายอย่างในเรื่องของการคบหากัน ผมเอารูปพี่ปืนให้พ่อกับแม่ดูด้วย แม่ชมใหญ่ว่าพี่ปืนหล่อ ชมจนพ่อคิ้วกระตุกมองรูปพี่ปืนต่าเขียวก่อนจะพูดเสียงดังว่า
‘เฮอะ! ผมสมัยหนุ่มๆหล่อกว่านี้เยอะ!’
เล่นเอาฮากันทั้งบ้าน พ่อยิ่งงอนเข้าไปใหญ่ เดือดร้อนแม่ต้องง้อกันใหญ่โต
ผมโชคดีนะครับ ที่มีพ่อแม่ที่ดีและรักผมมากขนาดนี้
วันต่อมาผมออกมาพร้อมพ่อกับแม่อีกเช่นเคย ผมเดินไปที่ร้านของพี่เซน พอเห็นผมพี่เซนก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปสั่งงานลูกน้อง จากนั้นก็เดินนำผมออกมานอกร้าน
“แต่งซะเต็มยศเลยนะครับ” พี่เซนแซวที่เห็นผมใส่อุปกรณ์กันหนามาเต็มสตรีม
“ผมขี้หนาวอ่ะ เดี๋ยวเที่ยวไม่สนุก”
“ฮะๆ แต่ก็น่ารักดี เราจะไม่เอารถไปนะครับ” พี่เซนบอก ผมทำหน้างง เพราะคิดว่าเราจะขับรถกันไปเองเสียอีก
“แล้วเราจะไปยังไงล่ะครับ” ผมสงสัย
“ไปรถ L'Open ทัวร์ครับ”
ทีแรกผมก็งงๆว่ามันคืออะไร แต่พอได้เห็นผมก็ต้องตาโตเลยครับ มันเป็นรถทัวร์ที่มีดาดฟ้าอยู่ข้างบน ขึ้นไปนั่งแล้วจะเห็นบ้านเมืองในกรุงปารีสแบบเต็มตาโดยไม่มีอะไรบดบัง ผมขึ้นไปนั่งแล้วก็ถ่ายรูปใหญ่ สวยไม่สวยถ่ายไว้ก่อนครับ กลับไปค่อยเอาไปให้พี่ปืนดู
“เป็นไงครับ ถ้าอยู่เมืองไทยไม่ได้นั่งอะไรแบบนี้หรอก จริงไหม”
“จริงครับ” ผมพยักหน้าเห็นด้วย
ที่เมืองไทยเราอากาศไม่ดีเท่านี้ แถมแดดยังแรงอีกต่างหาก ถ้ามีรถแบบโอเพ้นคงได้กลายเป็นไก่ย่างหมูย่างก่อนได้ทัวร์รอบกรุงเทพแน่ๆ
ที่พิเศษไปกว่านั้นคือจะมีหูฟังที่เราสามารถฟังคำบรรยายขณะที่นั่งรถผ่านจุดต่างๆด้วย จะมีแปดภาษาให้เลือก ผมเลือกฟังเป็นภาษาอังกฤษ เพราะเป็นภาษาเดียวในตัวเลือกที่ผมฟังออก - -
สถานที่แรกที่ไปก็หนีไม่พ้นไปหอไอเฟลครับ ผมไปยืนอยู่ใกล้ๆแล้วก็เงยหน้าถ่ายรูปขึ้นไป ใหญ่มากๆ พี่เซนแอบขำบ่อยๆที่เห็นผมดีใจออกนอกหน้า ผมเลยหันไปค้อนหลายต่อหลายที ก็คนมันเพิ่งได้ออกมาเที่ยวนี่นา คนที่อยู่มานานแล้วอย่างพี่เซนจะไปรู้อะไร
ผมซื้อบัตรที่บูธซึ่งอยู่บริเวณฐานของหอไอเฟล แล้วขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นต่าง ๆ ของหอไอเฟล วิวข้างบนสวยมากครับ เราใช้เวลาอยู่ที่หอไอเฟลนานพอสมควร
“อยากไปที่ไหนต่อไหมครับ” พี่เซนถามหลังจากที่เราลงมาจากหอไอเฟลแล้ว ผมทำท่าคิดก่อนจะตอบ
“ไม่รู้ครับ”
“แหม แล้วทำท่าคิดซะ” พี่เซนส่ายหน้าขำๆ
ก่อนจะออกเดินนำ เราแวะทานอาหารเที่ยงที่ร้านอาหารใกล้ๆก่อนจะไปเที่ยวต่อ โดยได้พี่เซนเป็นเจ้ามือ ทีแรกผมจะจ่ายเองแต่พี่เซนไม่ยอม เถียงกันไปมา สุดท้ายผมก็ไม่ชนะ ถ้าเป็นพ่อแม่ แมทหรือพี่ปืน ผมไม่ได้จ่ายเองก็ไม่รู้สึกไม่ดีอะไรหรอกครับ แต่นี่ผมเพิ่งรู้จักพี่เชนเอง จะมาให้เขาจ่ายให้ได้ยังไง ถึงพี่เซนจะอ้างว่าเป็นเจ้าบ้านก็เถอะ ไว้คราวหน้าผมจะต้องเป็นคนจ่ายให้ได้
ที่ต่อไปที่เราจะไปคือ สวนและพระราชวังลุกซ็องบูร์ ต่อด้วยไปที่พิพิธภัณฑ์ออร์แซ ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่อยู่ฝั่งเดียวกับหอไอเฟล พี่เซนบอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปอีกฝั่งหนึ่ง
ระหว่างวันผมส่งรูปไปให้พี่ปืนดู แต่ก็ไม่มีปฏิกริยาตอบกลับ หลายครั้งเขาทำเอาผมหมดอารมณ์เที่ยว จนพี่เซนสังเกตุได้
“เหนื่อยแล้วเหรอครับ” พี่เซนถามอย่างเป็นห่วง
“นิดหน่อยครับ” ผมหมดอารมณ์เที่ยวแล้วต่างหาก พี่ปืนหายไปไหนของเขานะ โทรไปก็ไม่รับ ข้อความก็ไม่ตอบ
“งั้นเรากลับก่อนไหม พรุ่งนี้ค่อยมา”
“ครับ”
เที่ยวต่อก็คงไม่สนุกแล้ว พี่เซนก็เลยพาผมกลับมาส่งที่ออฟฟิศพ่อ ก่อนจากพี่เซนเข้าไปเอาขนมที่ร้านใส่กล่องมาให้ผมด้วย ผมได้แต่ขอบคุณ พี่เขาใจดีมากครับ ไว้คราวหน้าผมอารมณ์ดีกว่านี้เราคงจะไปเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน
ผมเข้าไปหาพ่อที่ห้องทำงาน พ่อกับแม่ก็ถามว่าเป็นยังไงบ้าง ผมก็บอกว่าสนุกดี แต่เหนื่อย แม่คงเห็นว่าผมสีหน้าไปดีเลยขับรถกลับมาส่งผมที่บ้านแล้วก็กลับไปทำงานเหมือนเดิม
ผมเดินเข้าไปในห้องนอน ทิ้งตัวนอนคว่ำหน้ากับหมอน น้ำตาไหลลงมาช้าๆ ถึงจะได้ไปเที่ยว แต่ผมกลับมีความสุขได้ไม่เท่ากับการได้คุยกับพี่ปืนเพียงประโยคเดียวด้วยซ้ำ
“พี่ปืน ฮืออ พี่ทำอะไรอยู่ ผมคิดถึงพี่”
ถ้าเพียงแต่พี่ปืนจะรับสายหรือส่งข้อความตอบกลับผมมาสักครั้ง ผมคงไม่คิดมากและกังวลแบบนี้
อยู่ที่นู่นพี่ปืนจะมีใครมาชอบหรือเปล่า จะมีคนมาจีบพี่ปืนเหมือนที่อิชทำไหม แล้วพี่ปืนล่ะจะไปชอบใครนอกจากผมหรือเปล่า ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา ผมคว้าโทรศัพท์กดหาพี่ปืนอีกรอบและอีกรอบ แต่ก็เหมือนเดิม เลยเปลี่ยนเป็นโทรหาแมทแทน
[ฮัลโหล] แมทรับสายงัวเงีย แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเสียงแมทเปลี่ยนไป สงสัยจะยังไม่ตื่น ทั้งๆที่ตอนนี้ที่ไทยก็คงสิบโมงเช้า
“ฮือออ แมทจ๋า” ผมร้องไห้เรียกแมท ที่แรกก็ว่าจะกลั้นน้ำตาอยู่หรอก แต่มันอดไม่ได้จริงๆ
[เอ่อ นี่ไม่ใช่แมท แต่แปบหนึ่งนะ] คนปลายสายตอบกลับมา
“อ่อ อืม” ผมสะอื้นนิดๆ ลืมร้องไห้เพราะสงสัยว่าใครมารับสายแมท
[ไอ้แมท! รับโทรศัพท์!!! ตุ๊บ! โอ๊ยยย เจ็บนะไอ้มิน ถีบทำไมวะ...มีคนโทรมา!]
หืมมมม? มิน...หรือว่า...
[ฮัลโหล!] แมทรับสายเสียงดุมาเลย
“แมท” พอได้ยินเสียงแมทผมก็รู้สึกอยากร้องไห้อีกครั้ง
[ต้นหอม เฮ้ย...จะไปไหน แปบบนะต้นหอม] แมทรีบบอกก่อนจะได้ยินเสียงคนคุยกัน แต่เหมือนจะทะเลาะกันมากกว่า คนที่รับสายชื่อมิน...หรือจะเป็นพี่รามิน
จริงเหรอเนี่ย O-O!
[ห้ามหนีกลับ เดี๋ยวกูคุยกับน้องเสร็จแล้วจะลงไป…ฮัลโหล ว่าไงต้นหอม] ผมได้ยินเสียงแมทสั่งพี่มิน ก่อนจะกลับมาคุยสายกับผมตามเดิม
“แมท...แมทเจอพี่ปืนบ้างหรือเปล่า” ผมถามเสียงสั่น ไม่ได้ร้องแล้วครับ แต่มีสะอื้นนิดหน่อย
[เปล่า ไม่ได้เจอเลย ทำไม เกิดอะไรขึ้น! แล้วร้องไห้ทำไม] แมทถามเสียงนิ่ง เขาคงจับน้ำเสียงผมได้ว่ากำลังร้องไห้อยู่
“น้องติดต่อพี่ปืนไม่ได้เลย โทรไปพี่ปืนก็ไม่รับ ไม่โทรกลับมาด้วย น้องส่งข้อความไปแต่ก็ไม่ตอบกลับเหมือนกัน พี่...น้องรู้สึกไม่ดีเลย น้องกลัว”
กลัวว่าพี่ปืนจะไม่อยากชอบผม ไม่อยากคุยกับผม ถึงได้ไม่ยอมรับสายกันแบบนี้
[ใจเย็นนะ เดี๋ยวพี่จัดการให้ นะครับคนเก่ง ไม่ต้องร้อง]
“น้องจะไม่ร้อง ทำไมพี่ปืนไม่รับสายน้องเลยละ น้องทำอะไรผิดเหรอ” ผมถามแมททั้งที่รู้ว่าแมทก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน คนที่รู้มีพี่ปืนคนเดียวเท่านั้น
[น้องไม่ผิดนะครับ เชื่อพี่ เดี๋ยวพี่ไปหาตัวมันเอง] แมทพูดเสียงเข้ม ดูท่าแมทจะโกรธพีปืนเอามากๆ แต่พี่ปืนไม่ยอมรับสายผมนี่น่า ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมก็แค่อยากรู้ว่าพี่ปืนทำอะไรอยู่ที่ไหน หรืออยู่กับใครก็แค่นั้น
“พี่แมท น้องอยากกลับบ้าน ฮืออ” ผมงอแงเต็มที่ กลับพ่อแม่ผมยังไม่งอแงขนาดนี้เลยนะ
[ไม่เอาครับไม่ร้อง พี่สัญญาว่าพี่จะไปลากคอมันให้มารับสายน้องให้ได้ เชื่อพี่นะ]
“จริงนะ” ผมถามอย่างมีความหวัง ถ้าเมื่อไหร่ที่แมทสัญญา แมทก็จะทำให้ได้อย่างที่พูด แมทไม่เคยผิดสัญญากับผมเลยสักครั้ง
[จริงครับ เป็นเด็กดีอยู่ที่นู่นไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่โทรไปหา กินข้าวด้วยนะ อย่าอด รู้ไหม] แมทรู้ดีว่าเวลาที่ผมเครียดๆผมจะไม่อยากอาหาร และไม่แตะอะไรเลย
“ครับ น้องจะกินข้าว” ผมรับปาก ไม่อยากให้แมทเป็นห่วง
แมทวางสายไปแล้ว เหลือแค่ผมกับความเหงา
ถ้าความเจ็บปวดคือการคิดถึงใครสักคน ผมบอกได้เลยว่าตอนนี้ผมเจ็บมากๆ เพราะผมคิดถึงพี่ปืนยิ่งกว่าใครทั้งนั้น คิดถึงมากจนไม่น่าเชื่อว่าเราจะสามารถคิดถึงใครสักคนได้มากขนาดนี้
หรือผมจะต้องกลับไปเจ็บปวดกลับความรักอย่างเดิม
เป็นพี่ไม่ได้เหรอที่จะรักผมไม่ทิ้งผมไปเหมือนคนอื่นๆ
“พี่ปืน...พี่ไม่คิดถึงน้องเลยเหรอ พี่คิดถึงน้องบ้างไหม น้องคิดถึงพี่นะ”
ได้แต่หวังว่าคำคิดถึงของผมจะส่งไปถึงพี่ปืน
เพราะผมรักเขามากจริงๆ
……………………………………………………………….
#อาจจะดูงี่เง่านะคะที่น้องรักพี่ปืนมากขนาดนี้ทั้งที่ถ้ามองรอบตัวตัว ทั้งคนในครอบครัว พ่อแม่น้าอาและพี่แมท ทุกคนต่างรักน้องกันทั้งนั้น แต่เพราะน้องต้องอยู่คนเดียวบ่อยครั้ง เพราะพ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ทำให้น้องมักจะวาดฝันว่าจะมีใครสักคนที่รักและอยู่กับน้องแทนพ่อและแม่ที่ไม่มีเวลาให้ และบางคนอาจจะคิดว่าแมทก็ยังอยู่ข้างต้นหอมตลอด แต่น้องรักพี่แมทเหมือนพี่คนหนึ่ง และสักวันพี่แมทต้องมีคนรักเป็นของตัวเอง จะให้มาอยู่กับน้องตลอดไม่ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมน้องต้นหอมของเราถึงได้ไขว้คว้าหาความรักนัก ^^
# ตอนหน้าจะเอามาต่อวันพรุ่งนี้นะ ประมาณบ่ายโมง จับตารอกันได้เลย
P.S. เด็กน้อยถูกทิ้ง บ้านใครว่างรับไปเลี้ยงที ฮ่าๆๆๆ ดัดหลังพี่ปืน เชอะๆๆ!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
