♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 29
You cast a spell on me, spell on me
เธอเสกคาถาใส่ฉัน ร่ายมนตร์ใส่ฉัน
ติ๊งต๊อง~
ใครมา?
ผมลุกออกจากเตียงอย่างเกียจคร้าน แทบไม่รู้สึกอยากทำอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน แม้แต่ขยับตัวก็ยังไม่อยาก ผมเปิดประตูหน้าบ้านเพื่อดูว่าใครมา
“ว่าไงเด็กน้อย^^”
เฮ้ย!!!
“แมท!!!” ผมตะโกนชื่ออีกฝ่ายดังลั้นด้วยความตกใจก่อนจะกระโดดกอดแมทเต็มรัก ฮือออ ผมคิดถึงแมทมากเลย คิดถึงพี่ปืนด้วย
จะมีสักวินาทีไหมที่ผมจะไม่คิดถึงเขา
ไม่มีหรอก ผมตอบเองเนี่ยแหละ >_<!
“อะไรเนี่ยไอ้หมู ตัวหนักขึ้นหรือเปล่า” แมทอุ้มผมต่อไม่ได้วางลง เขาเดินเข้าบ้านทั่งที่มีผมอยู่ในอ้อมแขนจนมาถึงที่โซฟา แมทถึงได้วางผมลง
“พี่มาได้ไง” ผมดีใจมากๆที่แมทมาหาผมถึงที่นี่ คิดว่าจะต้องเฉาตายอยู่คนเดียวที่นี่เสียแล้ว
“นั่งเครื่องบินมานะสิถามได้” ผมตีหน้ามุ่ยทันทีที่ได้ยินคำตอบ
“อย่ากวนนะพี่ ตกลงมาได้ไง ไม่ต้องทำงานแล้วเหรอ” พี่ตีแขนแมทไปที แมทยิ้มไม่ได้ว่าอะไร
“มีเด็กร้องไห้งอแงคนเดียวจะทำงานต่อได้ไง ทำไม พี่มาไม่ดีใจเหรอไง”
“ดีใจสิ ดีใจมากๆเลย” ผมกระโจนกอดแมทอีกทีหนึ่ง เสียงหัวเราะของแมททำให้ผมรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ซึมเศร้ามาหลายวันเรื่องที่พี่ปืนยอมรับสายผม เมื่อเช้ามืดพี่ปืนโทรมาด้วย แต่ผมขี้เกียจรับ งอนด้วยแหละ เลยไม่รับสายพี่ปืนซะเลย
“มีอะไรให้พี่กินบ้างเนี่ยหิวมากเลย” แมทดันตัวผมออก ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าที่หน้าประตูบ้าน ผมเดินนำขึ้นไปที่ห้อง เปิดประตูห้องนอนให้แมทเอาของเข้าไปเก็บ มีห้องเหลืออีกห้องหนึ่งเป็นห้องรับแขกแต่ผมอยากนอนกับแมทมากกว่า จะได้นอนคุยกันทั้งคืนเลย!
“มีมั้ง ไม่แน่ใจเหมือนกัน ยังไมได้เข้าครัวเลย” ผมพูดโดยไม่ทันได้คิดว่าพูดอะไรออกไป รู้อีกทีก็หายเกินไปเสียแล้ว โดยดุแน่ๆเลยผม T^T
“งั้นก็คงยังไม่ได้กินข้าวเลยใช่ไหม” แมทหรี่ตาลงอย่างจับผิด ผมยิ้มเจื่อนๆและพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี
“ก็...มันไม่หิวอ่ะ” ที่จริงคือไม่มีอารมณ์จะกินมากกว่า
“เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยไอ้เด็กดื้อ ไปกินข้าวเลยนะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วฮะ!” แมทดุผมเสียงเขียว พร้อมกับลากผมเข้าไปในครัว แม่ทำกับข้าวไว้ให้หลายอย่าง ที่ต้องทำก็แค่เอาออกมาใส่ไมโคเวฟเท่านั้น แมทสั่งให้ผมนั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่างสงบเสงียมเจียมตัว ส่วนแมทก็คอยบริการ ก็ดีครับ สบายดี ^^
“ที่จริงแมทไม่ต้องมาก็ได้นะ ต้นหอมอยู่ได้” ผมบอก ถึงจะดีใจที่มทมาหา แต่แมทก็ต้องเสียงานเพราะผม เดี๋ยวแมทจุถูกพ่อแมทดุเอา
“ไม่เป็นไร ทำมาเยอะแล้ว ให้คนอื่นมันเอาไปทำบ้าง”
แมทคงหมายถึงลูกพี่ลูกน้องคนอื่น ในบรรดาญาติพี่น้องของแมท ผมว่าแมทเป็นคนที่เอาอ่าวมากที่สุดแล้ว ที่เหลือก็ไม่ค่อยหยิบจับทำอะไรเท่าไหร่ แมทเลยกลายเป็นหลานรัก ขออะไรจะทำอะไรก็ไม่มีใครว่า ไม่งั้นพ่อแมทไม่ซื้อบ้านหลังที่อยู่ปัจจุบันให้แมทอยู่หรอก
“แล้วมานี่ พี่มินไม่โวยวายเหรอ” ผมลองถามดู เผื่อจะรู้อะไรเพิ่มมากขึ้น
“ก็ไม่ ถ้ามันโวยวายสักนิดก็คงดี” แมททำหน้าเครียด ผมก็ไม่รู้จะปลอบยังไง ปกติแมทเป็นคนคอยปลอบผมตลอด เพราะแมทไม่เคยที่จะทำท่าอ่อนแอให้เห็น ผมเลยได้แต่เงียบ กินข้าวจนหมดจากแล้วก็ส่งให้แมทเอาไปล้าง
“จ้องหน้าทำไม มีอะไร” สงสัยผมคงเผลอจ้องแมทนานเกินไป ก็มันอยากรู้นี่นา ทีเรื่องของผมผมยังเล่าให้แมทฟังเลย ทีเรื่องของตัวเองละปิดปากเงียบ
“ตกลงแมทกับพี่มินนี่เป็นอะไรกัน” ผมเปิดปากถาม แมทยื่นเช็ดจานนิ่งไม่ตอบกลับ ผมนั่งรอไม่รีบเร่ง ยังไงวันนี้ผมก็ต้องรู้เลยให้ได้ ว่าจะไม่ถามๆแล้วเชียว แต่ความอยากรู้มันบังคับกันได้ที่ไหน ใช่ไหม
ผมรอจนแมทล้างจานเสร็จ เขาหันหน้ากลับมาทางผม ร่างสูงของแมทยืนพิงเคาน์เตอร์ล้างจาน ดวงตากรอกไปมาอย่างครุ่นคิด เหมือนว่ากำลังเรียบเรียงคำพูดอยู่
“พี่กับมินเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว”
เรื่องราวต่างๆระหว่างแมทกับพี่มินถูกถ่ายทอดจากปากของจำเลย(?)โดยตรง ผมฟังไปก็อึ้งไปตกใจไป คิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะเป็นในรูปแบบนี้ ทีแรกผมแอบคิดว่าแมทไปจีบพี่มินเสียอีก ที่ไหนได้ ทั้งคู่รู้จักกันมาก่อนนี่เอง
อารมณ์หนึ่งผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ผมกับแมทเรียนที่เดียวกัน ซึ่งก็ทีเดียวกับพี่มิน แต่ทำไมผมไม่เคยเจอหน้าพี่มินก็ไม่รู้ หรืออาจจะเป็นเพราะนอกจากห้องเรียนและห้องสมุดผมก็ไม่ได้ไปเล่นที่ไหนในโรงเรียน กลุ่มเพื่อนผมที่มีอยู่สองคน กับกลุ่มแมทก็คนละกลุ่ม ผมเจอแมททุกวันแต่โดยส่วนมากจะเป็นแมทที่คอยนั่งฟังผลเล่านั้นเล่านี่มากกว่าที่เขาจะเล่าเรื่องของตัวเอง
งั้นมีช่วงหนึ่งที่แมทดูซึมๆก็เรื่องนี้เองสินะ
ทำไมผมถึงเป็นเพื่อนเป็นน้องที่แย่แบบนี้นะ ในขณะที่แมทกำลังเป็นทุกข์ แต่ผมกลับมีความสุขโดยไม่ได้สนใจเลยว่าแมทจะเป็นยังไง และพอผมมีเรื่องทุกข์ก็เอาไประบายกับแมทตลอด
“น้องขอโทษที่ไม่รู้อะไรเลย แถมยังทำให้พี่ลำบากอีก” ผมพูดเสียงเศร้า ผมส่งสารแมทกับพี่มิน ทำไมคนพวกนั้นถึงใจร้ายนักนะ แล้วพี่มินในตอนนั้นล่ะ จะรู้สึกยังไง ถ้าเป็นผมคงทนไม่ได้แน่ๆ
“จะขอโทษทำไม ไม่ใช่ความผิดเราเสียหน่อย พี่เป็นพี่ พี่ก็ต้องดูแลและปกป้องน้องชายที่น่ารักคนนี้อยู่แล้ว คิดอะไรมากครับ หืม” แมทเดินเข้ามากอดคอผมโยกไปมา
“ต้นหอมรักพี่นะ” ผมกันไปกอดเอวแมทไว้ ซุกหน้าลงกับหน้าท้องแข็งๆของแมท ผมอยากมีหน้าท้องแข็งๆแบบนี้บ้าง!!!
โอเค ดูเหมือนผมจะผิดประเด็นสินะ >o<!
หลังจากที่ดราม่ากันเสร็จไปเรียบร้อยหนึ่งรอบ ผมกับแมทก็ย้ายมานั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่ โดยที่ผมมีไอติมติดไม้ติดมือมาด้วย ผมตักใส่ปากตัวเองคำแล้วก็ตักใส่ปากแมทคำ
“แอ้วแมทคิดยังไงกับอี้มินอ่ะ” ผมถามทั้งที่ไอติมยังเต็มปาก บางส่วนเลอะที่มุมปากแมทก็ใช้นิ้วโป่งเช็ดให้ ถ้าเป็นพี่ปืน...
โอ้ยพอ!!!
นี่ใจคอผมจะคิดถึงแต่พี่ปืนจอมใจร้ายนั่งทั้งวันใช่ไหม!
เครียดเว้ย!
“คิดยังไงคืออะไร” แมทถามงงๆ
“ก็ แบบรักแบบเพื่อนหรือรักแบบคนรักอ่ะ”
แต่ให้ผมเดานะ ผมว่าแมทรักพี่มินแบบคนรักแน่ๆ ผมว่าผมดูออก นอกจากผมแมทไม่เคยเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องของใครขนาดนี้มากก่อนถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว เพื่อนที่คบกันมานานแต่นิสัยแย่แมทก็ตัดได้อย่างง่ายๆ ไม่กลับไปสนใจเลย หรืแม้แต่ปรับความเข้าใจเลยด้วยซ้ำ แต่พี่มินนี่กลับพิเศษกว่าคนอื่น
และคนที่จะทำให้เรื่องนี้มันจบได้ก็อยู่ที่ตัวแมทกับพี่มินเอง
“คงรักแบบเพื่อนมั้ง” แมทตอบไม่เต็มเสียงนัก
“แน่ใจเหรอ โกหกเปล่าตัวเอง” ผมเลิกคิ้วถามกวนๆ
“...” แต่แมทกลับเงียบ ทำหน้าเหมือนแบบโลกไว้ทั้งใบ
“รักเขาล่ะสิ” ผมกระเซ้าเย้าแหย่แมทไม่หยุด เอาไหล่เล็กๆของตัวเอง T^Tไปดันไหล่แมทเบาๆ ช้อนไอติมล่วงใส่ตักแมทจนเลอะไปหมด แมทหันมาสาดสายตาน่ากลัวให้ผมทีก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาเช็ด
“เปล่าสักหน่อย” แมทว่าพลางเสมองไปทางอื่น
โกหก!!
“อะไรกันวะ พวกพี่เป็นแบบนี้หมดหรือไง พี่ปืนก็ปากแข็ง แมทก็ปากแข็ง แข็งจนน่าหาอะไรมานวดปากจริงๆ” ผมว่าเข้าให้ กับอีแค่บอกว่ารักมันจะตายหรือไง รักก็บอกว่ารักสิ ผมยังกล้าพูดเลย ไม่บอกแล้วเขาจะรู้ไหมวะอะ!!!
ตอนนี้เริ่มเข้าเรื่องส่วนตัวแล้วครับ โมโหอ่ะ!
พูดแล้วของมันขึ้น!
“นี่แมท ต้นหอมถามอะไรอย่างนะ ถ้าหากว่าพรุ่งนี้พี่แมทบอกว่ามีแฟนแมทจะทำยังไง” ของแบบนี้มันต้องกระตุ้นกันหน่อย ร้อยทั้งร้อยรู้ใจตัวเองหมด
“มันไม่มีหรอกน่า!” นั่งไง ขึ้นเสียงเชียว แต่แค่นี้มันยังน้อยไป ต้องยุแยงเข้าไปอีก ฮ่าๆๆๆ
“ใครจะไปรู้ พี่มินทั้งน่ารักทั้งดูดี ขาวด้วยนะ อืม...บางทีอาจจะมีคนมาชอบพี่มินก็ได้ เออใช่! พี่ก้องไง ต้นหอมว่าพี่ก้องต้นชอบพี่มินแน่ๆ”
“อะไรนะ!” เหอะๆ ทีอย่างนี้ล่ะตาลุกวาวเหมือนมีไฟสุมอยู่ข้างใน แมทดูนั่งไม่ติดเลยทีเดียวเชียว
“แล้วถ้าพี่ก้องคบกับพี่มินจริงๆแมทจะยอมไม่ล่ะ” ผมย้อนถามคนที่นั่งทำหน้าบึ้ง
“ไม่ยอม!!!” แมทตะโกนเต็มเสียงเหมือนอยากให้พี่มินได้ยิน
“ไม่ยอมแล้วไง พี่เป็นอะไรกับเขาล่ะถึงจะไปหาเขา แฟนเหรอ ก็ไม่ใช่ ถ้าพี่มินเขาก็ชอบพี่ก้อง เขาสองคนก็มีสิทธิ์จะรักกันไม่ใช่เหรอ” ผมยอมจี้ใจดำแมท เท่านั้นแหละคนปากแข็งก็หน้าเหี่ยวลงทันที ทีเรื่องอื่นน่ะเก่งนัก ที่เรื่องความรักนี่ตายสนิท =_=;
หวังว่าตอนอะจึกๆกันผมคงไม่ต้องไปสอนหรอกนะ
เอ่อ...แต่ผมก็คงสอนไม่ได้หรอก ผมทำไม่เป็นอ่ะ T^T
“ตกลงว่าไง ชอบเขารักเขาใช่ไหมล่ะ” ผมยิ้มล้อแมท
“รู้ดีจริงๆ” แมทเขกหัวผมอย่างแรง
“โอ๊ย! เจ็บนะ” ผมยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองปรอยๆ น้ำตาแทบเล็ดเลยอ่ะ
“เฮ้อ แล้วจะทำไงดีวะเนี่ย” แมทบ่นกับตัวเองเบาๆ
“ก็บอกเขาไปสิ พูดไปเลย” ผมบอก ก้มมองไอติมที่เริ่มละลาย เลยต้องรีบตักเข้าปาก
“แล้วถ้ามันไม่ได้คิดเหมือนพี่ละ” แมทถามอย่างเป็นกังวล ผมคิดว่าแมทยังคงฝังใจกับครั้งนั้น แต่เราก็ยังไม่รู้นี่นาว่าพี่มินคิดยังไงกับแมทกันแน่ แต่อย่างน้อยก็ต้องรู้สึกดีกันบ้างนั่นแหละ
บางทีการที่แมทมาหาผมและเขาสองคนต้องห่างกันอีกครั้ง อาจจะทำให้ต่างฝ่ายต่างคิดได้ว่าตัวเองต้องการอะไร
แล้วผมกับพี่ปืนละต้องการอะไร
แน่นอนว่าผมไม่ได้อยากห่าง แต่พี่ปืมผมไม่อาจเดาใจได้เลย
“บอกไปเถอะ ถ้าพี่มินไม่ได้รักพี่ อยากน้อยมันก็ทำให้พี่รู้ความจริงไม่ใช่เหรอไง บอกๆไปเถอะดีกว่ามานั่งเสียใจภายหลัง ถ้าพี่มินเขารักพี่เหมือนกันก็จะได้ปรับความเข้าใจกันไปเลยไง” ผมพูดอย่างที่คิด
ปัญหาของแมทกับของผมมันไม่เหมือนกัน ผมกับพี่ปืนไม่เคยมีปูมหลังกันมาก่อน แต่แมทกับพี่มินมันไม่ใช่ ถ้าจะเริ่งก็ต้องเริ่มจากปัญหาในครั้งก่อนว่าตกลงแล้วพี่มินคิดยังไง แล้วแมทก็ต้องบอกให้พี่มินรู้เหมือนกันว่าคิดยังไง
โห นี่ถ้าผมเปิดรับปรึกษาปัญหาหัวใจคงรวยเละ
แต่อย่าดีกว่า ตอนนี้ปัญหาของตัวเองยังแก้ไม่ได้เลย
ผมเริ่มคิดได้ว่า เราจะมองเห็นทางออกของปัญหาของคนอื่น แต่คนอื่นจะมองไม่เห็นปัญหาของตัวเอง เหมือนว่าเราจะเห็นในมุมที่กว้างกว่าเขาที่เขาเห็น เช่นกัน แมทมักจะมองเห็นปัญหาของผมได้มากกว่า และให้คำปรึกษาผมได้ ในขณะทีพอเป็นเรื่องของตัวเองกลับแก้ไขไม่ถูก คล้ายกับเราไม่มีทางเห็นขี้ตาตัวเอง แต่คนอื่นมองเห็น คงเป็นแบบนี้ละมั้ง
ผมคงไม่ได้เปรียบเทียบน่าเกลียดไปใช่ไหม >_<
ผมนั่งคุยเล่นกับแมทจนถึงตอนเย็นที่พ่อแม่และคุณอาคุณน้าต้องกลับมาบ้าน แต่ตกใจใหญ่เข้ามากอดแมท แมทอ่ะสนิทกับแม่ผมมากกว่าแม่ตัวเองเสียอีกนะก่อนที่แม่กับพ่อผมจะมาอยู่ที่ฝรั่งเศสอ่ะ
วันนี้เราสองคนเลยจัดงานเลี้ยงฉลองกันเสียหน่อย
“แล้วนี่จะกลับวันไหนจ๊ะ” แม่ผมถามแมท เรานั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“คงกลับพร้อมน้องแหละครับ” แมทลูบหัวผมที่นั่วข้างๆเบาๆ
“งั้นก็ดีเลย น้องงอแงมากเลยช่วงนี้ ข้าวไม่ค่อยกิน แถมชอบทำหน้าซึม” ดูแม่ผมสิ ทำไม้องฟ้องแมทด้วย สารภาพเลยครับว่าผมกลัวแมทมากกว่าพ่อแม่เสียอีก
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ แม่ไม่ต้องห่วง” ผมหันมายิ้มเหี้ยมใส่ผม
“ดีเลย ถ้าแมทกลับพร้อมน้อง อาจะได้กลับเลย คุณย่าโทรมาบอกว่าเจ้าตัวเล็กร้องไม่หยุด คงต้องกลับไปไทยก่อน” คุณน้าพูดถึงลูกชายตัวเล็กที่ฝากคุณย่าเลี้ยงไว้
“ครับ ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมดูแลน้องเอง”
“งั้นน้าจะได้สบายใจ”
จากนั้นแม่และคุณน้าก็แยกกันไปเข้าครัว เหลือหนุ่มๆสี่คนนั่งคุยเล่นกันที่ห้องนั่งเล่น ผมไม่ค่อยได้พูดอะไรหรอกครับ ได้แต่นั่งฟังเท่านั้น ส่วนแมทนี่ไม่ต้องเป็นห่วง เขาคุ้นเคยกับครอบครัวผมเป็นอย่างดี ยิ่งมีเบียร์เป็นตัวชักใยอยู่ทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลังอย่างนี้ ยิ่งคุยกันถูกคอเข้าไปใหญ่
ติ๊งต๊อง~
เสียงกริ่งดังขึ้น ทุกคนมองหน้ากันก่อนที่พ่อผมจะพูดขึ้น
“ต้นหอม ลุกไปเปิดประตูสิลูก”
โธ่ ไอ้ผมก็คิดว่าพ่อจะบอกว่าจะไปเปิดเอง ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู ที่จริงมันก็มีตาแมวให้ส่องนะ แต่ผมไม่ชินเลยไม่ค่อยจะส่องเท่าไหร่ การเปิดไปเจอเลยแบบนี้มันก็ตื่นเต้นดี แต่คราวนี้คนที่มาคงจะทำให้ผมตื่นเต้นเกินไป
“พี่ปืน”
O^O!
มะ...มาได้ยังไง!
“จะไม่ให้พี่เขาไปเหรอ” พี่ปืนถามเสียงนิ่ง ใบหน้าดูอ่อนล้า ผมแอบเห็นเม็ดเหงื่อที่หน้าผากทั้งที่อากาศเย็นจัดขนาดนี้
“เอ่อ เชิญครับ” ผมที่ยังตกใจไม่หายกับการมาโดยไม่คาดคิดของพี่ปืน ตอนแมทว่าตกใจแล้วนะ พี่ปืนนี้ตกใจกว่าหลายเท่าเลย ถึงขนาดผมยินนิ่งอยู่ที่หน้าประตูยืนมองพี่ปืนลากกระเป๋าเข้าไปในบ้านของผม จนได้ยินเสียงโวยวายของแมทนั่นแหละผมถึงได้รู้สึกตัว
“มึงมาทำไมไอ้ปืน!!!”
พี่ปืนมาหาผมจริง!
นี่ผมไมได้ฝันไปใช่ไหม บอกผมที
“แล้วมึงยุ่งอะไรวะ!!!” เสียงพี่ปืนดังลั่นบ้าน ผมรีบวิ่งกลับเข้าไปดู เห็นแมทระชากคอเสื้อพี่ปืนอยู่ ส่วนพ่อแม่คุณน้าคุณอาก็ยืนมองงงๆ ในมือแม่ยังมีตะหลิวอยู่เลย
“แมทอย่า ใจเย็นๆ” ผมดึงมือแมทออกจากคอเสื้อพี่ปืน ทั้งคู่มองตากันเหมือนจะฆ่ากันให้ได้ ไปทะเลาะอะไรมาเนี่ยสองคนนี้ ทั้งๆที่แต่ก่อนก็ไม่ค่อยจะญาตดีกันอยู่แล้ว นี่ยังจะมาทะเลาะกันอีกนะ
“มึงมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ!” แมทตะโกนใส่หน้าพี่ปืน
“กูไม่ไป มึงจะทำไม กูมาหาแฟนกู ไม่ได้มาหามึง! เสือกอะไรด้วย!!” พี่ปืนก็ด่ากลับ
พี่ปืนพูดแบบนี้ผมก็เขินนะ >//<
โอ๊ย นี่มันใช่เวลามาเขินไหม ผมต้องรีบแยกสองคนนี้ก่อนที่ทั้งคู่จะต่อยกัน แล้วนี่ทุกคนจะยืนมองสองคนนี้กัดกันจริงๆใช่ไหมเนี่ยถึงได้ไม่มีใครคิดห้าม ยืนมองยังกะยืนดูละครลิง =_=
“แมท ปล่อยก่อนนะ” ผมปรามแมทเบาๆ ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ แมทเบนสายตามามองหน้าผมอย่างขัดใจ คือผมก็ยังไม่อยากเป็นหม้ายแฟนตายหรอกนะ ><
“แล้วที่มันทำกับเราล่ะ!”
“เดี๋ยวน้องคุยกับพี่ปืนเองนะ พี่ปล่อยพี่ปืนเถอะ” พี่ปืนนี่ก็ยังไงนะ ยืนให้แมทกำคอเสื้ออยู่ได้
แต่แล้วแมทก็ยอมปล่อยพี่ปืนแต่โดยที แต่ก็ยังทำท่าทางฟึดฟัดเหมือนช่างตกมัน ผมเลยดึงพี่ปืนออกมาห่างๆ พี่ปืนยังคงจ้องแมทอย่างเอาเป็นเอาตาย หน้าตานิ่งๆกับสายตาดุดันของพี่ปืนทำให้ผมไม่กล้าปริปากถามอะไร รับรู้ได้เลยว่าในห้องมีไอสังหารออกมาจากตัวพี่ปืน
>0<!
“เอ่อ พ่อหนุ่มจ๊ะ เป็นแฟนต้นหอมเหรอลูก” แม่ที่ดูจะได้สติก่อนคนอื่นเข้ามาทักพี่ปืนอย่างไม่กลัวตาย ขนาดผมที่อยู่กับพี่ปืนมานานพอสมควรยังไม่กล้าเลย
พี่ปืน พี่อย่าทำอะไรแม่ผมนะ ผมยังไม่ได้เลี้ยงดูแม่ผมเลย T^T
“ครับ คุณน้าคงเป็นแม่ของต้นหอมสินะครับ” แต่ผิดคาด พี่ปืนพูดกับแม่ผมเสียงนุ่มกว่าที่พูดกับผมเสียอีก อะไรอ่ะ ผมอยากได้แบบนี้บ้าง!
“จ๊ะ แหม ตาถึงนะเนี่ย แล้วนี่มาหาน้องเหรอจ๊ะ”
สถานการณ์สงบลงแล้วล่ะครับ พ่อและคุณอาลากแมทไปนั่งกินเบียร์ตามเดิม ส่วนคุณน้าก็กลับเข้าครัวไป เพราะเคยเจอพี่ปืนก่อนหน้านี้แล้ววันที่ไปส่งผมที่สนามบิน
“ครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับน้องนิดหน่อย คุณน้าคงไม่ว่านะครับ” ผมพี่พูดอย่างนอบน้อม นี่ผมตาฝาดหูเฝื่อนหรือเปล่า บอกผมทีว่านี่คือพี่ปืนตัวจริง
อ๊ากกก! เสียงหล่ออ่ะ ><”
“ได้จ๊ะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าเรียกว่าแม่นะจ๊ะพ่อรูป ปรับความเข้าใจกันดีๆนะเด็กๆ เดี๋ยวแม่ไปทำอาหารต่อแล้ว” แม่ผมยิ้มหวานใส่พี่ปืนก่อนจะเดินลั้นลาเข้าครัวไป พี่ปืนมองตามหลังแม่ผมก่อนจะหันมามองผมหน้านิ่งไม่ยิ้มเหมือนตอนคุยกับแม่
“พี่จะนอนนี่ ห้องอยู่ไหน” พี่ปืนพูดเสียงเรียบ
“ข้างบนครับ” ผมเดินนำพี่ปืนขึ้นไปชั้นสอง ก่อนจะเปิดประตูที่ห้องรับแขก
“นี่ห้องใคร” พี่ปืนชะโงกหน้าเข้ามามองในห้อง แต่ไม่ยอมเดินตามเข้ามา
“ห้องรับแขก” ผมตอบ แต่ดูเหมือนว่าคำตอบของผมจะทำให้พี่ปืนไม่พอใจ หน้าบึ้งตึงทันที
“พี่ไม่นอนห้องรับแขก ห้องเราอยู่ไหน” เสียงขรึมถามกลับมา
“ห้องผมเต็มแล้ว ผมนอนกับแมท” ผมว่า เตียงผมไม่ใหญ่พอที่จะนอนได้สามคนหรอกนะ และก็คงไม่มีใครเสียสละลงไปนอนพื้นแน่ๆ อย่างน้องก็ผมเนี่ยแหละ นอนพื้นปวดหลังจะตายไป
“ให้มันมานอนห้องนี่ ยังไงพี่ก็จะนอนกับเรา” พี่ปืนสั่งเสียงเย็นชา สายตาดุจนผมไม่กล้าขัด แต่ผมก็ไม่กล้าไปบอกแมทอยู่ดี รายนั้นไม่ยอมแน่ๆ
“กูไม่ย้าย กูจะนอนกับน้องกู มึงมีปัญหาก็ไปนอนโรงแรมนู่น” ผมคงไม่ต้องพูดแล้ว เพราะแมทตามมาได้ยินถึงที่เลย แมทเดินแทรกพี่ปืนเข้ามาในห้องก่อนจะเดินมากอดคอผมไว้
ส่วนพี่ปืนพอได้ยินที่แมทพูดก็ขมวดคิ้วตึงจ้องหน้าแมทเขม่ง แต่แมทก็ยิ่งยั่วโมโหพี่ปืนเข้าไปใหญ่ด้วยการชะโงกหน้ามาหอมแก้มผมหนักๆ
“พี่ไม่ย้ายนะ พี่จะนอนกับน้อง” แมทพูดยั่วพี่ปืน พี่ปืนดูโมโหแมทมาก ร่างสูงๆเดินเข้ามาทางผมและแมทที่ยืนอยู่ด้วยกัน
“มึงเอามือออกเดี๋ยวนี้เลยไอ้แมท!” พี่ปืนพูดอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ เส้นเลือดที่คอปูดออกมาจนเห็นได้ชัด
“ทำไมกูต้องเชื่อมึง กูจะกอดจะหอมน้องกูยังไงก็ได้” ไม่พูดเปล่า แมททั้งกอดทั้งหอมผม ผมก็ได้แต่ยืนนิ่ง ใจหนึ่งก็ไม่อยากให้แมทยั่งโมโหพี่ปืนแบบนี้ แต่อีกใจหนึ่งผมก็อยากให้พี่ปืนหึงผมบ้าง ก็เท่านั้น
“ต้นหอม มาหาพี่!” พี่ปืนสั่งผมเสียงเข้ม จ้องมาทางผมด้วยสายตาหน้ากลัว ผมจับมือแมทออกจากคอแต่แมทขืนเอาไว้
“มึงอย่ามาสั่งน้องกูต่อหน้ากูนะ มึงเป็นแค่แฟน ไม่จำเป็นต้องนอนห้องเดียวกับน้องกูหรอก” แมทมองพี่ปืนเหยียด
“เออ เดี๋ยวกูจะปล้ำน้องมึงทำเมีย!” พี่ปืนโวยลั่นบ้าน ผมที่เงิบรับประทาน ที่พูดมานี่คิดว่าผมจะอายไหม
“ห้ามมึงทำอะไรน้องกูนะ!!!” แมทตวาดพี่ปืนลั่น
“พี่ น้องขอคุยกับพี่ปืนก่อนนะ” ผมขอร้องก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้
“แต่...” แมททำหน้าไม่ไว้ใจพี่ปืน
“นะครับ” ผมขอร้อง แอบเห็นสายตาอาฆาตจากพี่ปืนแวบๆให้พอเสียวสันหลัง เกิดเป็นผมนี่ลำบากจริง ><!
“เฮ้อ ก็ได้ แต่อย่าเพิ่งใจอ่อนกับมัน เข้าใจไหม” แมทกระซิบที่ข้างหูผม ผมพยักหน้ารับเบาๆ ผมก็ว่าจะของอนสักหน่อยเหมือนกัน เพราะอยากให้พี่ปืนรู้ว่าผมก็รู้สึกถึงแม้จะไม่ได้พูดออกมาเป็นคำพูด
ผมเหนื่อยมามากพอแล้วกับการวิ่งตามหาความรัก ถ้าครั้งนี้ไม่สมหวังผมก็จะหยุดแล้ว ที่ผมทำไม่ใช่เพราะอยากจะแกล้งพี่ปืนหรืออะไร ที่จริงก็ส่วนหนึ่ง แต่ผมอยากรู้มากที่สุดคือ...ผมมีความหมายกับพี่เขาบ้างไหม พี่เขารักผมบ้างอย่างที่ผมรักเขาหรือเปล่า
และครั้งนี้แหละที่จะได้รู้กันไปว่าผมกับพี่ปืนจะไปต่อหรือหยุดอยู่แค่นี้ แต่ผมภาวนาๆ ภาวนาให้พี่ก็รักผมเหมือนกัน เพราะผมรักเขามากๆ
แมทยอมปล่อยตัวผมแล้วก็เดินกระแทกไหล่พี่ปืนออกไป พี่ปืนหันหลังไปมองแมท มือสองข้างกำเข้าหากันแน่น ก่อนจะหันมามองหน้าผม แววตาอ่อนลงนิดหน่อยไม่เหมือนกับที่มองแมท แต่ก็ยังเป็นแววตาที่แข็งกระด้างอยู่ดี
“พี่นอนนี้แล้วกัน แมทไม่ยอมย้ายหรอก เชื่อผมเถอะ” ผมบอก
“งั้นเราก็มานอนกับพี่ที่ห้องนี้” พี่ปืนยอมลากระเป๋าเข้ามาในห้อง แต่ก็มีเงื่อนไข
“ไม่ ผมจะนอนห้องผม” ผมบอกเสียงนิ่ง พยายามระงับใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวง่ายๆ
“ทำไม” พี่ปืนถามเสียงแข็ง
“ก็ไม่ทำไม ผมจะนอนห้องผม” ผมทำหน้าหงิก พี่ปืนเมื่อเห็นว่าผมเริ่มไม่พอใจก็ได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้ามากอดผม ผมปล่อยให้พี่ปืนกอดแต่ไม่ได้กอดตอบ ผมต้องจิกมือตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้ยกมือขึ้นกอดอีกฝ่าย ทรมานมากครับ
“จะไม่นอนกับพี่จริงเหรอ” ยิ่งมาทำเสียงอ่อยแบบนี้ มันยิ่งอดทนยาก
“ไม่ครับ” ผมกลั้นใจตอบในที่สุด ต้องยืดหยัดจนกว่าเราจะได้ในสิ่งที่ต้องการ
“เฮ้อ เอาเถอะ ไม่นอนก็ไม่นอน” พี่ปืนยอมแต่โดยดี แต่ยังกอดผมไว้อยู่ ริมฝีปากของพี่ปืนกดจูบที่ต้นหอผมเบาๆ ขนผมลุกซู่ ผมเอียงคอหนีแต่กลายเป็นเปิดโอกาสให้พี่ปืนซุกไซ้ได้มากขึ้น
“พี่ปืน อย่า” ผมร้องห้าม แต่พี่ปืนก็ไม่หยุด จนลากจูบขึ้นมาตามลำคอเรื่อยๆจนจะถึงริมฝีปาก ผมเม้นมากตัวเองแน่น มองพี่ปืนอย่างตัดพ้อ
“พี่จูบไม่ได้เหรอ” พี่เขาถามเสียงเครียด แต่ผมเครียดกว่านะ
“พี่มาทำไม” ผมถาม ไม่ตอบคำถามพี่ปืน
“แล้วพี่มาหาไม่ได้เหรอไง” พี่ปืนปล่อยตัวผม มือหนายกมือขึ้นเสยผมไปด้านหลัง
“ก็ดูเหมือนพี่จะยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่จะรับสายผมหรือส่งข้อความกลับมาเลยสักนิด!” ผมขึ้นเสียงใส่ พี่ปืนถอนหายใจเบาๆ ผมเลยตวัดสายตามองแบบไม่พอใจ
“เปล่า คือพี่ไม่ได้ยุ่ง เอ่อ คือมันก็ยุ่งแต่...คือแบบว่า พี่...โอ้ย!!! กุจะพูดอะไรวะเนี่ย” พี่ปืนดูเหมือนจะสติหลุดไปแล้ว พูดติดๆขัดๆ ผมกลั้นขำเพราะไม่เคยเห็นพี่ปืนหลุดมาดขนาดนี้
“เอาเถอะ พี่ก็จัดของไปแล้วกัน ผมลงไปข้างล่างก่อน” ผมรีบหันหลังหนีก่อนที่จะหลุดหัวเราะออกมา แต่พี่ปืนกลับเข้ามากอดผมไว้ข้างหลัง ทำเอาเก็กหน้าขรึมแทบไม่ทัน ขอบอกว่าเมื่อยหน้ามาก อยากรู้จริงว่าพี่ปืนไม่เมื่อยบ้างหรือไง เห็นชอบทำหน้านิ่งตลอดเวลา
“พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับสาย แต่พี่มีเรื่องยุ่งๆให้ต้องคิด” พี่ปืนพูดเสียงเศร้าอยู่ข้างใบหูผม ผมใจแทบอ่อนยวบ แต่แค่นี้มัยยังไม่พอ ผมเลยต้องทำใจแข็งให้ถึงที่สุด
“ครับ” ผมตอบกลับไปสั้นๆ พี่กอดรัดตัวผมแน่น จมูกโด่งกดลงที่แก้มผมยาวๆดังฟอดแล้วใช้ปลายจมูกเกลี่ยที่แกมไปมาที่เดียวกับที่ผมโดนแมทหอมก่อนหน้านี้
“ลบรอย พี่ไม่ชอบให้ใครกอดเราหอมเราเลยสักนิด พี่หวงของพี่ เข้าใจไหมครับ” น้ำเสียงทุ่มนุ่มเอ่อยกระซิบราวกับจะร่ายมนต์ใส่ผม ให้ผมยอมจำนนต่อเขาทุกสิ่งอย่าง ร้ายกาจเกินไปแล้วผู้ชายคนนี้
“พี่คิดถึงเรามากเลยรู้ไหมครับ”
อ๊ากกก!!!
ไม่ไหวแล้วครับ!!!
พี่ปืนต้องกินยาลืมเขย่าขวดมาแน่ๆ ใครสั่งใครสอนให่ทำตัวน่ารักขนาดนี้นะ
ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ!
T^T
===================
# ฮ่าๆๆ มาดูกันสิว่าใครจะทนไม่ได้ก่อนกันระหว่างน้องต้นหอมกับพี่ปืน
# คราวนี้ได้น้องต้นหอมมาช่วยพี่แมทให้ตาสว่าง เรื่องราวจะสดใสขึ้นเรื่อยๆแล้ว เด็กน้อยของเราน่ารักจริงเชียว
# พี่ก้องเรื่องนี้กับเรื่องน้องริชคนละคนนะ ความเบลอทำให้เราจำผิดจำถูก บ้าที่สุดเลย!
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นบวกเป็ดบวกคะแนนให้นะคะ ซึ่งใจสุดๆ รักทุกคนเลยยยยย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
