♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 32
Are we falling in love or just along for the ride? It’s time to decide
เรากำลังตกหลุมรักกันแหละกัน หรือแค่เล่นสนุกกันเท่านั้น? ถึงเวลาตัดสินใจแล้ว
Special Matt & Ramin # part 4:
[Ramin talks]
มันต้องมีอะไรที่แปลกไปแน่ๆในช่วงวันสองสามวันมานี้ ผมไปทำงานที่ร้านเหล้าตามปกติ พี่ๆทุกคนปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือมักจะมีคนมองตามผมตลอดเวลา และที่มากไปกว่านั้นคือมีผู้ชายมาจีบผม!
แปบนึงนะ ผมว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ โลกอาจจะร้องเกินไป พวกนั้นถึงได้มาจีบผมแทนที่จะไปจีบคนที่น่ารักๆ แต่ผมนี่แมนโครตๆเลยนะ(เหรอออ) คิดยังไงกันวะ ถ้าจะประสาท นี่ดีนะที่ไอ้แมทไม่อยู่ ถ้าอยู่คงได้มีเรื่องกันแน่ๆ
เอ๊ะ! แล้วนี่ผมจะไปคิดถึงมันทำไมวะ กูนี่ก็ประสาทไม่ต่างจากคนอื่นหรอก
“คืนนี้ไม่กลับบ้านนะแม่ ทำงานเสร็จแล้วเดี๋ยวออกไปจะไปนอนบ้านไอ้แน๊ก” ผมตะโกนบอกแม่ที่อยู่ในครัว แม่ตะโกนกลับมาว่าโอเค ผมก้มลงใส่รองเท้าหน้าบ้าน พอลุกขึ้นยืนก็แทบผงะ
“มึง....มาได้ไงวะ”
ไอ้แมทมันยืนอยู่ตรงหน้าผม แถมยังทำหน้าเหี้ยมเหมือนโกรธแค้นใครมา แต่ว่ามันมาอยู่ที่หน้าบ้านผมได้ยังไง มันไปหาน้องมันที่ฝรั่งเศสไม่ใช่เหรอ อะไรยังไงวะผมงง
“มึงจะไปไหน” มันถามเสียงนิ่ง ผมก็ได้แต่ยืนงง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าสายแล้วผมก็รีบจะออกจากบ้าน
“กูไปล่ะ รีบ” ผมโบกมือลามันแล้วรีบเดินไปหน้าปากซอยเพื่อขึ้นรถไปทำงาน
“เดี๋ยว” มันดึงแขนผมไว้
“มีอะไร เดี๋ยวกูไปทำงานสาย” ผมบอกมัน
“เดี๋ยวกูไปส่ง” ผมพูดแล้วก็ลากผมไปขึ้นรถมันที่จอดอยู่ไม่ไกล เออดี จะได้ไม่ต้องเสียตังค์ค่ารถ
ระหว่างทางไปร้าน ไอ้แมทขับรถไปเงียบ ผมก็นั่งเงียบไม่พูดไม่ถามอะไรมัน ก่อนหน้าที่มันจะไปฝรั่งเศสผมกับมันก็ไม่ได้ทะเลาะกันหรอก แต่พอมาวันนี้ผมกับมันไม่ต่างกับคนแปลกหน้าเลย ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกับมันตอนนี้อยู่ในสถานะไหน
เพื่อนเหรอ....
คงเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้นแหละ
มาถึงร้านผมก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้าน เหมือนมันจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่รอฟัง ไม่ได้บอกขอบคุณมันหรือร่ำลา คงไม่จำเป็น ไม่รู้ว่ามันจะอยู่รอหรือกลับไปเลย แต่มันจะมีเหตุผลอะไรที่มันต้องอยู่รอผมด้วย แม้ว่าลึกๆแล้วผมอยากให้มันรอก็เถอะ เป็นคนที่เจ็บไม่จำเลยจริงๆวะ
ผมเข้าไปดูงานในร้าน พี่พนักงานคนหนึ่งเรียกให้ผมเอากับแกล้มไปเสริฟ ผมเลยยกจานอาหารออกไปให้ลูกค้า จังหวะที่เดินกลับเข้าไปข้างใน ก็เจอกับไอ้แมทนั่งกระดกเบียร์อยู่
มันรอผม...หรือมานั่งกินเบียร์เฉยๆ
“น้องๆ โซดาห้าขวด ขอแก้วเพิ่มอีกสองใบ” ลูกค้าโต๊ะใกล้ๆตะโกนเรียกผมพร้อมกับสั่งของ ผมพยักหน้ารับแล้วก็เดินเข้าไปหยิบโซดากับแก้วออกไปเสริฟ
ผมทำงานไปก็คอยมองไอ้แมทไป เวลาหันไปมองมันมันจะมองผมอยู่ก่อนแล้ว จนบางทีผมก็รู้สึกประหม่าทำแก้วตก เดินชนโต๊ะบ้าง
“เป็นไรมิน ไม่สบายหรือเปล่า” พี่เจ้าของร้านถาม
“เปล่าครับ ขอโทษครับพี่”
“ไม่เป็นไรๆ แต่เราก็ระวังหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวเจ็บตัวแล้วจะยุ่ง แล้วก็ไปเก็บบิลโต๊ะสิบให้ทีนะ” พี่เจ้าของร้านยิ้มให้อย่างใจดีแล้วก็เดินเข้าไปข้างใน คิดว่าจะโดนดุเสียแล้ว ผมเดินไปเอาบิลค่าเหล้าไปให้โต๊ะสิบ แต่ถ้าเลือกได้นะ ผมจะไม่มาที่โต๊ะสิบเด็ดขาด
“อ้าว น้องมิน มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ทำไมพี่ไม่เห็น นั่งกับพี่ก่อนสิ” ไอ้พี่ที่ชื่ออะไรสักอย่าง ผมจำไม่ได้ แต่มันมาจีบผมเมื่อวันก่อน ไม่คิดว่าจะเจอมันอีก แถมโต๊ะมันกับโต๊ะแมทก็อยู่ใกล้ๆกัน
ผมเหลือบสายตามองไปทางไอ้แมท แล้วก็รีบเบนสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว มันจ้องผมอยู่ แถมหน้ามันยังโหดยังกับจะไปฆ่าใคร
“ไม่ดีกว่าครับ ทั้งหมดแปดร้อยสี่สิบบาท” ผมลงบิลให้พี่แกดู พร้อมกับปลดมือที่จับข้อมือผมอยู่ออกด้วย แต่พี่แกจับแน่นมาก ผมก็ไม่อยากออกแรงกับลูกค้ามากเท่าไหร่เลยแกะเท่าไหร่ก็ไม่หลุด
“งั้นเลิกงานแล้วไปไหนต่อหรือเปล่า ไปกับพี่ไหม” พี่แกยังถามไม่เลิก แต่เพื่อนของพี่เขาเอาบิลไปดูพร้อมกับส่งเงินให้ผม
“ไม่ดีกว่าครับ” ผมปฏิเสธ
“งั้นวันนี้พี่ไปส่งที่บ้านนะ เดี๋ยวรอ” พี่เขายอมปล่อยมือผมแต่โดยดี ผมไม่ได้พูดอะไรรีบเดินเอาเงินและบิลไปให้พี่ที่ทำหน้าที่เก็บเงินทอนเงิน แล้วให้คนอื่นเอาเงินไปทอนให้พวกพี่ที่นั่งโต๊ะสิบแทน
จนถึงเวลาเลิกงานผมเดินออกมาก็ไม่เจอไอ้แมทนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว สงสัยมันจะกลับไปแล้วมั้ง แล้วก็ไม่เจอพี่คนนั้นด้วย ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถึงผมจะรักไอ้แมท แต่ว่าสำหรับผมการมีผู้ชายมาจีบมันไม่ใช่เรื่องปกติอ่ะ น่าขนลุกเสียมากกว่า
ผมเดินออกมาจากหน้าร้าน แต่จู่ๆก็มีคนมาดึงแขนผมไว้ พอหันไปมองก็เป็นพี่ก้อง พี่รหัสผมเอง
“ให้พี่ไปส่งไหม” พี่ก้องถาม ผมหันซ้ายหันขวามองอีกรอบว่าแมทมันอยู่แถวๆนี้หรือเปล่า แต่พอหาไม่เจอแล้วก็เลยตอบตกลง
“ก็ดีพี่ ไปส่งผมที่บ้านไอ้แน๊กหน่อย” ผมบอก พี่ก้องพยักหน้าแล้วก็เดินนำไปที่รถ
“ไอ้มิน!!!” เสียงคุ้นหูดังลั่นบริเวณด้านหลังร้านที่ไว้ใช้จอดรถ
“แมท?!” มันยังไม่ได้กลับไปหรอกเหรอ แล้วมันจะทำหน้ายักษ์แบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ ไม่เมื่อยหน้าบ้างเหรอไง แล้วแก้มมันไปโดนอะไรมาวะ เขียวเหมือนถูกใครต่อยมา
“มึงจะไปไหน ทำไมไม่รอกู!” มันเข้ามากระชากแขนผมเข้าหาตัวมันอย่างแรง ดีนะยกมือดันหน้าอกมันไว้มัน ไม่งั้นหน้าผมกระแทกหน้าอกมันจังๆแน่ๆ
“แล้วกูจะรู้ไหมล่ะ มึงไม่ได้บอกว่าให้กูกลับกับมึงนี่” มันพูดอะไรที่ไหน ดีแต่ด่าแล้วก็กระชาก แม่ง!
“มึงอยู่ให้กูพูดไหม มาถึงก็ลงจากรถไม่ฟังอะไรกูสักคำ แล้วที่กูนั่งอยู่ในร้านนี่มึงคิดว่ากูนั่งแดกเบียร์เฉยๆหรือไง!”
“เออ!” ผมกระแทกเสียงใส่มัน แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองผิดนิดหนึ่งที่ไม่คิดจะฟังอะไรจากมันในตอนแรก
“มึงนี่นะไอ้มิน!” มันบีบไหล่ผมอย่างแรง
“พอๆๆ พวกมึงจะทะเลาะกันทำไมวะ แล้วมึงอะไอ้แมท ปล่อยมินเลย มึงทำมันเจ็บเห็นไหมเนี่ย” พี่ก้องเข้ามาห้ามทัพไม่ให้ผมกับไอ้แมทฆ่ากันตาย ไอ้แมททำหน้าสลดลง แรงบีบที่หัวไหล่ผ่อนลงแต่ไม่ถึงกลับปล่อย
“มึงกลับไปสงบสติอารมณ์ก่อนไปแมท เดี๋ยวพี่ไปส่งไอ้มินเอง” พี่ก้องดึงผมเข้าไปหา คิ้วเข้มๆของไอ้แมทขมวดเข้าหากันเป็นปม
“ไม่ต้องหรอกพี่ มันมากับผมก็ต้องกลับกับผม” แมทพูดนิ่งๆ ไม่ได้ตวาดตะคอกอย่างในทีแรก
“จะเอาไงเรา” พี่ก้องถามผม ผมมองหน้าแมทก่อนจะตอบ
“เดี๋ยวผมกลับกับมันก็ได้พี่ ขอบคุณมากนะครับ” พี่ก้องเป็นพี่รหัสที่ดีมากครับ พี่เขาช่วยเหลือผมทุกอย่าง
“ไม่เป็นไร มีอะไรก็โทรหาพี่” พี่ก้องพูดยิ้มๆก่อนเดินไปขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไป
หลังร้านตอนนี้เหลือแค่ผมกับแมท มันถอนหายใจยาวพรืดแล้วเดินนำไปที่รถมัน ผมเดินตามไปขึ้นรถเงียบๆ ขับออกมาสักพักผมถึงได้นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกมันว่าให้ไปส่งที่บ้านไอ้แน็คเพื่อนผม
“มึง เดี๋ยวไปส่งกูที่บ้านเพื่อนตรงถนนสาย....ทีดิ หมู่บ้านดังๆอ่ะ มึงรูจักใช่ป่ะ” ผมบอกมัน
“ทำไม?” มันหันมามองหน้าผมก่อนจะหันกลับไปจ้องถนน
“ไม่ทำไม คืนนี้กูจะไปนอนกับเพื่อนกู” ผมตอบ
พอดีคืนนี้ไอ้แน็คมันอยู่บ้านคนเดียว และไอ้นี้แม่งเป็นโรคกลัวผีเข้าขั้น เลยต้องหาใครไปนอนด้วยเสมอถ้าไม่มีใครอยู่บ้าน เป็นผมผมก็กลัววะ บ้านหลังใหญ่โตแม่งอยู่ไปได้ไงคนเดียว น่ากลัวฉิบหาย
“ไม่! คืนนี้มึงต้องไปนอนกับกู” ไอ้แมทพูดอย่างเอาแต่ใจ ผมตวัดสายตาไปมองมันแบบเคืองๆ อะไรผมก็ต้องทำตามความต้องการของมันทุกอย่างเลยหรือไงวะ สั่งๆๆ สั่งได้สั่งดี มันคิดว่ามันเป็นใครวะ!
“มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกูนะไอ้แมท กูกับมึงไม่ได้เป็นอะไรกัน” ผมพูดจริงจัง
“เหอะ! กูไม่มีสิทธิ์ แล้วที่กูได้กอดได้จูบมึงมันหมายความว่าไงวะ” มันยกยิ้มหยัน ฟังคำพูดมันแล้วจะอยากชกหน้าแม่งสักที
“กูถือทำบุญให้หมามัน!” ผมตอกกลับใส่หน้ามัน ไอ้แมทขบกรามตัวเอง มองหน้าผมอย่างไม่พอ มันเร่งความเร็วรถยิ่งกว่าเดิม มือที่กำพวงมาลัยเกร็งจนขึ้นเส้นเลือด
“เฮ้ย!” แม่งเอ้ย ขับรถเหี้ยไรเนี่ย ใจผมแทบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะไอ้แมทเล่นขับรถปาดหน้ารถคันอื่นโดยที่ไม่ได้ลดความเร็วเลยแม้แต่น้อย ได้ยินเสียงบีบแตรดังลั่นไปหมด
“มึงขับช้าๆไม่เป็นเหรอไงวะ เดี๋ยวก็ได้ตายห่าก่อนหรอก!” ผมโวยวายใส่มัน
“มึงไม่ต้องห่วง ตราบใดที่กูยังไม่ได้มึง กูไม่ยอมให้มึงตายหรอก”
ผมควรดีใจไหมวะ แล้วได้ผมนี่มันหมายความว่ายังไง ไอ้นี่ชอบพูดอะไรแปลกๆตั้งแต่ก่อนไปฝรั่งเศสแล้ว แล้วตกลงมันได้ไปหาน้องมันมาหรือเปล่าวะ แล้วมันใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ไหม ตอนนี้ผมจะเหลือชีวิตรอดกลับบ้านหรือเปล่ายังไม่รู้เลย
จะจำให้ขึ้นใจเลยว่าเวลาไอ้แมทขับรถห้ามไปกวนประสาทมันเด็ดขาด เพราะผมอาจจะชะตาขาดแบบไม่รู้ตัวได้
สุดท้ายผมก็สามารถลงมายืนบนพื้นดินด้วยร่างกายที่ครบสามสิบสองประการ ไม่มีส่วนใดบุบสลายเสียหายแม้แต่น้อย นอกจากหัวใจที่เต้นแรงไม่หยุดด้วยความกลัว
“เข้าบ้านสิ จะยืนอีกนานไหม” ไอ้แมทเลิกคิ้วถามผมแล้วก็เปิดประตูเข้าไปในบ้านมัน
ไอ้ห่า! ขากูสั่นขนาดนี้จะให้ก้าวยังไง!
เพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ผมมาอยู่ที่บ้านมัน เพราะมันแต่กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุไม่เลยไม่ได้สังเกตุว่าสุดท้ายแล้วมันก็พาผมมาที่บ้านมัน แล้วเรื่องอะไรผมต้องนอนกับมันด้วย มีแต่เสียเปรียบกับเสียเปรียบ
ผมหันหลังกะว่าจะเดินออกจากบ้านมันเงียบๆไม่ให้เจ้าของบ้านรู้ แต่ก็ไม่ทันเพราะไอ้แมทออกมาเห็นก่อน
“มึงจะไปไหน กูบอกให้เข้าบ้าน!” มันตะโกนสั่งแบบไม่เกรงใจบ้านข้างๆเลยสักนิด
“กูจะไปบ้านเพื่อนกู!” ผมก็ตะโกนตอบมันกลับเช่นกัน
“ใครใช้ให้ไปห๊ะ!”
“โอ๊ย! มึงจะกระชากอะไรหนักหนาวะ กูเจ็บนะ!” ผมเบื่อมันที่ชอบกระชากลากถูผมจริง มันชอบทำให้ผมเจ็บอยู่ตลอดเวลา ไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด เพราะอย่างนี้ไงผมถึงไม่อยากอยู่ใกล้ๆมัน นอกจากจะเจ็บตัวแล้วยังเจ็บที่ใจอีก
“มึงก็อย่าดื้อสิมิน กูเหนื่อยนะ กลับมาจากฝรั่งเศสยังไม่ได้พักก็ต้องมาทะเลาะกับมึงอีก มึงคิดว่ากูสนุกหรือไง” ไอ้แมททำหน้าเหนื่อยใจ ดวงหน้าสื่อออกมาว่าเหนื่อยล้า
“กูดื้อตรงไหน กูต้องไปนอนบ้านเพื่อนกู แต่มึงกลับลากกูมาบ้านมึงเนี่ย” ผมยืนท้าวเอว รู้สึกปวดขามาหลายวันแล้วเพราะเวลาทำงานก็เดินอย่างเดียวไม่ค่อยได้นั่งพัก
“แล้วทำไมมึงต้องไปนอนบ้านเพื่อนมึงด้วย นี่กูยังไม่ได้สะสางเรื่องที่มึงก่อไว้เลยนะ” มันว่า แล้วเรื่องอะไรวะที่ผมไปก่อไว้
“กูทำอะไร กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย มึงนั่นแหละอย่างมาหาเรื่อง” ทั้งที่มันเองก็พูดว่าไม่อยากจะทะเลาะกับผม แต่มันก็หาเรื่องผม สรุปคือมึงจะเอายังไงวะ!
“ก็เรื่องที่มึงไปอ่อยผู้ชายไง พอกูไม่อยู่แล้วเอาใหญ่เลยนะ!”
“มึงพูดอะไรของมึง กูไปอ่อยใครที่ไหน! พูดแบบนี้จะต่อยกับกูไหมไอ้สัด!!!” ผมด่าแม่ง โมโหมากๆครับ แม่งปรักปรำกันชัดๆ
“นี่บ้านกู มึงอย่ามาทำจองหองนะไอ้มิน!” ไอ้แมทชี้หน้าผม
“เออ งั้นกูท้าให้มึงไปที่บ้านกู เอาไหมล่ะ!” ผมพูดอย่างไม่ยอมแพ้ เรื่องอะไรจะให่มันมาข่มได้วะ
“มึงนี่มัน! เข้าบ้าน!” มันเดินมาดึงแขนผมพร้อมออกแรงลากให้ผมเข้าไปในบ้านมัน แต่ผมขืนตัวไว้ไม่ให้ลอยไม่ตามแรงดึงของมัน
“ปล่อยกู!” ผมโวยเสียงสูง ไอ้แมทหยุดลาก หันมามองผมก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวแล้วก็ตวัดตัวผมขึ้นพาดบ่า
“เหวออ!” ผมร้องเสียงหลง รู้สึกเหมือนตัวจะไหลลงทิ่มลงพื้นแต่ดีที่มันรัดต้นขาผมไว้แน่น ผมเลยไม่ไหลลงไปกับพื้น
ตุบ!
แล้วมันก็โยนผมลงที่โซฟา ห่าเอ้ย! หลังกู!
ไอ้แมทยืนหายใจฟึดฟัดจ้องผมตาแข็งๆ ผมลุกขึ้นยืนขึ้นอย่างทุลักทุเลน เพราะจุกตอนมันเหวี่ยงผมลงกับโซฟา
“มึงจะมากไปแล้วนะไอ้แมท ไม่ทำกูเจ็บตัวสักวันมึงคงนอนไม่หลับใช่ไหม” ผมถามมันเสียงสั่น ทำไมผมต้องน้อยใจมันด้วย ผมเกลียดทีมันเป็นแบบนี้ แมทแบบนี้ผมไม่รู้จักมันสักนิด
“...” มันเงียบไม่พูดอะไร ผมกัดปากตัวเองแน่นก่อนจะกลับตัวหันหลังให้มัน เงยหน้าขึ้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมาประจารความอ่อนแอของผม
“ทำไมมึงต้องหันหลังให้กูด้วย กูไม่ชอบ” แรงกอดรัดจากด้านหลังทำให้น้ำตาผมหยดลงมาหยดนึง มันก็อย่างนี้ตลอด ชอบตบหัวแล้วลูบหลัง ชอบทำแรงๆให้ผมเจ็บแล้วก็มากอดปลอบ ผมเกลียดมันพอๆกับที่เกลียดตัวเอง เกลียดที่ยังรักมันไม่เจือจางลงแม้แต่นิด
“แล้วมึงคิดว่ากูชอบเหรอ มึงก็เคยทำเหมือนกันไม่ใช่หรือไง!”
“กูขอโทษ กูจะไม่ทำอีกแล้ว” ไอ้แมทกระซิบกับใบหูผม พรมจูบเบาๆ
มันทำแบบนี้ทำไม เพราะอยากให้ผมกลับไปเป็นเพื่อนมันเหมือนเดิมอย่างนั้นเหรอ มันไม่มากเกินเหรอไงที่เพื่อนจะมากอดมาจูบกันแบบนี้ มันคิดยังไงมันไม่เคยบอกให้ผมรู้เลย แล้วทำไมผมต้องบอกมันด้วยว่ามผมคิดยังไง แค่นี้ระหว่างผมกับมันก็ย่ำแย่พออยู่แล้ว
ผมไม่กล้าคิดว่ามันเองก็รักผมเหมือนกันหรอก เพราะถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมก็อาจจะคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันเองก็รักผมเหมือนกัน แต่นี่มันไม่ใช่
“มึงทำแบบนี้ทำไมวะ มึงเห็นกูเป็นอะไร” ผมถามมันเสียงสั่น ปล่อยให้ไอ้แมทพรมจูบไปทั่วลำคอ
“กูขอโทษ” มันบอกเสียงเศร้าแล้วจับตัวผมหมุนให้หันไปหามัน
“มึงว่ากูมันใจง่ายใช่ไหม ที่ยอมให้มึงทำแบบนี้” มันคงไร้ค่าที่ผมยอมให้มันทำทุกอย่างโดยที่แทบจะไม่ขัดขืน ถึงตัวจะดิ้นรน แต่ผมก็รู้ดีว่าหัวใจตัวเองยิมยอมให้มันแตะต้องทุกอย่างอย่างน่าไม่อาย
“เปล่าเลย มึงไม่ได้ใจง่าย มึงน่ะใจแข็งมากๆ เมื่อไหร่มึงจะยกโทษให้กูสักที” มันขมวดคิ้วถามผม
“กูไม่ได้โกรธอะไรมึง แต่กูไม่เข้าใจวะ มึงไม่อยากเป็นเพื่อนกับกู แล้วมึงมายุ่งกับกูทำไม มึงทิ้งกูแล้วมึงกลับมาทำไม” แล้วผมก็ร้องไห้ต่อหน้ามันจนได้ แมทค่อยๆเช็ดหยาดน้ำตาให้ผม ยิ่งทำให้ผมสะอื้นหนักเข้าไปใหญ่ มันดึงผมเข้าไปกอด
“กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ”
“ถ้ามึงจะพูดแค่นี้มึงก็กลับไปเถอะวะ กูว่าเราไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว”
ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไร ผมไม่อยากรับรู้ทั้งนั้น ผมเจ็บมามากเกินกว่าที่จะยอมรับความเจ็บปวดได้อีก ยิ่งเป็นมัน คนที่ผมรัก ผมยังอยากจะจดจำความรู้สึกดีๆที่ได้ทำร่วมกับมันเอาไว้ ไม่ใช่นึกถึงมันเมื่อไหร่ก็สัมผัสได้แค่ความเจ็บปวดอย่างตอนนี้
“มีสิวะ เรามีอะไรต้องพูดกัน”
“ไม่เอา กูขอเถอะ กูไม่อยากฟัง” ผมส่ายหน้า แต่มันจับหน้าผมให้อยู่นิ่งแล้วก้มลงมาประทับจูบเบาๆเพียงผ่านนอกไม่ได้จูบแบบล้ำลึก ก่อนจะเลื่อนมาจูบที่แก้มและดวงตาของผม
“เดี๋ยว มึงฟังกูก่อนมิน กูไม่ได้อยากจะทิ้งมึง แต่กูทนไม่ได้ที่คนอื่นว่าและมองมึงด้วยสายตารังเกียจเพราะพวกมันคิดว่ากูกับมึงคบกัน หาว่ามึงเป็นเกย์ กูไม่อยากเห็นมึงเศร้าที่ถูกใครต่อใครว่า กูเลยออกห่างเหมือนเลิกคบมึง แต่รู้ไหมว่ากูเจ็บแค่ไหน กูแคร์มึงมาก ไม่รู้มึงจะเข้าใจกูไหม แต่กูทนเห็นคนที่กูรักเจ็บและเสียใจไม่ได้หรอกวะ”
“...!”
ผมเบิกตากว้าง ตกใจไม่น้อยเมื่อได้รู้ ผมเจ็บมากที่มันไม่ยอมพูดกับผม เจอหน้าก็หลบหนี ผมคิดว่ามันไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม คิดว่ามันจะรังเกียจที่เป็นข่าวเสียๆหายๆกับผมแบบนั้น เลยไม่อยากจะคบกับผมอีกต่อไป แต่ทั้งหมดคือผมคิดผิดมาโดยตลอดอย่างนั้นเหรอ
“กูคิดว่ามึงไม่อยากเป็นเพื่อนกับกูเสียอีก” ผมพูดเสียงเบา มันเลื่อนมือมาโอบเอวผมไว้แล้วดึงเข้าหาตัวจนแทบจะแนบชิดกัน พอมันอ่อนโยนแบบนี้ผมก็รู้สึกไม่ชิน นี่ตกลงผมต้องการอะไรกันวะ
“ก็ใช่ กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึง” ไอ้แมทพูดหน้าตาเฉย แต่ผมนี่หน้าหงิกทันทีที่มันพูดจบ
“ไอ้แมท! ไอ้เชี่ย! ปล่อยกูเลย” ผมพลักตัวมันออก แต่มันก็กลับมากอดผมไว้อย่างเดิม
“โอ๋ๆๆ อย่าเพิ่งโวยวายสิวะ กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึง เพราะกูอยากเป็นมากกว่านั้น เข้าใจหรือยัง” ไอ้แมทจ้องผมตาวิบวับไม่น่าไว้ใจ พริบตามันก็หอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว
“มึงอย่ามาล้อเล่นกับกูนะ กูไม่ตลกไอ้แมท ไม่อยากจะเล่นอะไรกับมึงมั้งนั้น”
“ก็ไม่ได้ล้อเล่น กูจริงจัง”
“มึงรู้ตัวไหมไอ้ว่ามึงแม่งโครตงี่เง่าเลยวะ”
“เออ กูรู้ตัว กูขอโทษที่งี่เง่าและเอาแต่ใจ แต่กูเป็นกับมึงคนเดียวนะ” นี่ผมควรดีใจใช่ไหมวะเนี่ย
“...”
“กูไม่รู้หรอกว่าสิ่งนี้เรียกว่าอะไร ตั้งแต่โตมากูก็มีแค่น้อง นอกจากคนในครอบครัวก็ก็รักแค่ต้นหอม ถึงน้องจะเป็นผู้ชายแต่กูก็อยากดูแลให้ดีที่สุด แต่พอมีมึงเข้ามา กูก็รู้สึกอยากจะดูแลมึงอีกคนทั้งๆที่มึงอาจจะไม่ต้องการ” ไม่เลย ผมต้องการมากๆเลยต่างหาก
“กูอยากอยู่กับมึง อยากให้มึงอยู่ข้างๆกู อยากเห็นมึงยิ้ม ไม่อยากให้มึงเห็นใครดีกว่ากู ไม่อยากให้ใครหน้าไหนมามองมึง มึงว่ากูเป็นอะไร มันเรียกว่ารักหรือเปล่าวะ”
“...!”
“ถ้าแบบนี้เรียกว่ารัก กูก็คงรักมึงนั่นแหละ เพราะคนที่กูก็คิดถึงแค่มึง”
“แมท” ผมครางเรียกชื่อมัน สติหลุดลอยออกไปจากร่าง มันบอกว่ามันรักผม นี่เป็นเรื่องจริงใชไหม ผมฝันไปหรือเปล่าวะ กูต้องฝันแน่ๆ
“แล้วมึงล่ะ คิดยังไงกับกู คิดเหมือนกูหรือเปล่า” มันพูดสีหน้ากลัดกลุ้ม ผมจ้องเข้าไปในดวงตามัน อยากมองให้ลึกไปถึงหัวใจของมันว่ามันพูดความจริง มันรักผมจริงๆอย่างที่ผมรักมัน
“รัก กูรักมึง รักมึงมาตลอด แต่มึงมันโง่ ไม่เคยรู้อะไรเลย ฮืออ” ผมร้องไห้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเพราะผมดีใจมากๆ ดีใจที่มันรักผม ดีใจที่ผมไม่ได้คิดไปคนเดียว
“ครับ กูมันโง่เอง กูขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้เจ็บ” มันลูบไหล่ผมตรงที่มันเคยบีบแผ่วเบา
“ไม่เป็นไร” ถ้าเจ็บแล้วมีวันนี้ ความเจ็บภายนอกมันก็น้อยนิดเมื่อเทียบกับความเจ็บที่ผ่านมา
คบกับกูไหม เป็นแฟนกูนะ” ไอ้แมทใช้น้ำเสียงที่ฟังแล้วหวานหูที่สุดเท่าที่มันเคยพูดกับผมถามผม
“อืม” ผมพยักหน้ากับอกมัน กอดตอบมันแน่น ดีใจอย่างที่ไม่คิดว่าจะดีใจได้มากขนาดนี้มาก่อน
วันนี้สิ่งที่ผมรอคอยมาทั้งชีวิตก็เป็นจริง ผมได้กอดคนที่ผมรักและเขาก็รักผมเช่นกัน ไม่ได้เก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้เพียงคนเดียว แต่ตอนนี้ผมมีอีกคนมาแบ่งปันความรู้สึกร่วมกัน
“รักนะครับ ไอ้ดื้อของกู”
“กูก็รักมึงไอ้โง่!” ได้ทีขอด่าหน่อยมันครับ ไอ้แมทหัวเราะ กอดผมโยกไปมา
ไม่ใช่มันคนเดียวหรอกที่โง่ ผมเองก็โง่เหมือนกัน แต่ผมรักมันมากจริงๆ
“เป็นแฟนกันแล้ว คืนนี้กูก็พามึงไปท่องสวรรค์ได้แล้วสิที่รัก ชั้นไหนดี ชั้นเจ็ดพอไหม” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของมันทำให้ผมขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
“ชั้นเจ็ดพ่อง ฝันไปเถอะมึง!” ผมแหวใส่มัน แต่ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ ผมก็คงยอมมันนั่นแหละ รักขนาดนี้แล้วไม่ยอได้ไงวะ
เฮ้ออ ทำใจเลย ไอ้ห่านี่แม่งหื่น!
.........................................................
# ไม่รู้จะพูดอะไร รู้แค่ว่าฟิน นิยายก็ฟิน ชีวิตก็ฟิน ฮ่าๆๆ มีความสุข
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอนเม้นและกดบวกคะแนนให้ รักเลยยยย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
