♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 33
I don’t love you forever, I just love you always
Special Matt & Ramin # part 5:
[Matt talks]
“มึงจะเดินไปเดินมาอีกนานไหม กูเวียนหัว” ไอ้มินที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลบ่นผมเป็นรอบเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
“กูกำลังเครียดน่ามิน ต้นหอมไม่ยอมรับสายกูเลย”
ผมกดโทรออกเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง ท่าทางว่าจะงอนหนักที่ผมหนีกลับมาก่อน แต่จะทำไงได้ ตอนนั้นพอเห็นรูปที่ไอ้มินมันถูกใครไม่รู้กอด แถมมุมกล้องที่ถ่ายก็ทำให้ดูเหมือนว่ากำลังถูกหอมแก้ม ผมก็โมโหดิ เลยต้องรีบตีตั๋วกลับมา ผมหมดค่าตั๋วเครื่องบินไปบานเลยเดือนนี้ โดนพ่อด่ายับแน่
หลังจากที่ผมเคลียร์กับไอ้มินจนรู้เรื่องรู้ราว และกลายมาเป็นแฟนกันในตอนนี้ ผมก็เพิ่งตระหนักได้ว่าผมยังไม่ได้โทรไปบอกต้นหอมเลยว่าผมมาถึงเมืองไทยแล้ว แต่พอตอนนี้ต้นหอมไม่รับสายผมเลย โทรติดนะ แต่ไม่มีคนรับ
ตอนนี้ที่นู่นก็น่าจะเย็นๆ ไม่มีทางที่ต้นหอมจะไม่รับสาย เว้นแต่เขาไม่อยากรับ โดนโกรธแน่เลยผม
“แล้วมึงรีบกลับมาทำไมล่ะ ไม่รอบอกต้นหอมก่อน ก็สมควรที่จะโดนโกรธ” ไอ้มินพูดเหมือนไม่รู้ว่าสาเหตุที่ผมรีบกลับมาเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะมัน
“ก็รีบกลับมาดูมึงไงครับ ปล่อยไว้แปบเดี๋ยวมีหมาจ้องจะคาบไปแดก” ขนาดวันนี้ผมไปนั่งเฝ้ายังมีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ว่าจับมือถือแขนมัน ไม่รู้ว่าวันก่อนๆมันเจออะไรมาบ้าง เดี๋ยวผมจะไม่ให้มันทำงานที่นี่แหละ
“มะเหงกสิมึง กูเป็นผู้ชายครับ กูดูแลตัวเองได้” ไอ้มินทำหน้าหงิก
“เหรอ แล้วที่ถูกเขากอดเขาจับมือที่ดูตัวเองได้มากว่างั้น”
“มึงอย่าหาเรื่องกูน่าแมท ก็บอกแล้วไงว่ามันเลี่ยงไม่ได้ แค่นี้ไม่เสียหายหรอกน่า” คิดได้ไงวะว่าไม่เสียหาย
“ไม่เสียหายได้ไงวะ มึงเป็นของกูนะ กูแตะกูจับกูกอดกูจูบได้คนเดียว จำไว้!” คงไม่มีใครอยากให้คนอื่นมาใกล้ชิดกับคนที่ตัวเองรักหรอกครับ แม่งน่าโมโหจริงๆ ผมน่าจะอัดมันให้เละยิ่งกว่านี้
“เออ!”
“น่ารักมาก ไหนมาจูบทีดี” ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆมันแล้วก็คว้ามันเข้ามาจูบ
“เฮ้ยไอ้แมท ปล่อย อื้อออ” ปากดีนัก จูบแม่งซะเลย
แรกๆมันก็ไม่ยอมให้ผมจูบแต่โดยดี แต่ผมก็มีวิธีทำให้มันยอม และในที่สุดมันก็มัวเมาไปกับรสจูบของผม ผมสงสัยอยู่อย่างตั้งแต่ที่ได้จูบมันครั้งแรกตอนที่เจอมันอีกครั้งแล้ว ทำไมมันจูบเป็นวะ มันไปจูบกับใครมา
“อื้อ” ไอ้มินครางอย่างขัดใจที่ผมถอนจูบออก ทีแรกว่าจะถาม แต่ไว้ก่อนแล้วกัน ที่รักผมกำลังต้องการผม แล้วผมจะปล่อยให้มันรอเก้อได้ยังไง
ผมจูบมันอยู่หลายนาทีจนมันอ่อนระทวยพิงอกผม จูบมันย้ำๆอีกสองสามทีก่อนจะปล่อยให้ไอ้มินได้หายใจหายคอ ใบหน้าแดงระเรื่องเพราะพิษจูบยิ่งทำให้มันน่ารักน่าฟัดเข้าไปใหญ่
แบบมันนี่สเป็คเกย์ชัดๆ ตัวไม่เล็กไม่โต กำลังพอดีมือ มีมัดกล้ามนิดๆที่พอให้รู้ว่าเล่นกีฬามาบ้าง ใบหน้าก็ออกหวานนิดๆ แถมยังขาวใส ต้นหอมจะขาวอมชมพู แต่ไอ้มินจะออกขาวซีดๆหน่อย แต่เวลามันโกรธหรือโมโหหน้ามันจะแดง ดูแล้วมันน่ารักดี ถึงจะไม่น่ารักแบบต้นหอม แต่ถ้าเทียบกับผู้ชายทั่วไปมันก็น่ารักกว่าอยู่ดี
เฮ้อ ที่ผ่านมามีใครมาจีบมันบ้างหรือเปล่าวะ แล้วมันเคบคบใครมาก่อนไหม
“ไอ้มิน ก่อนหน้านี้มึงมีแฟนหรือเปล่า มึงเคยคบกับใครไหม” ผมถาม โอบตัวมันเข้ามาใกล้ให้หัวมันพิงไหล่ผม ลูบที่หัวไหล่ผ่านเสื้อแขนสั้นมันเบาๆ
“ไม่มี” มันตอบสั้น
“ทั้งหญิงแล้วก็ชาย?” ผมถามอีก
“อืม กูไม่เคยคบใคร เพราะมึงนั่นแหละ” มันพูดเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน แต่เพราะผมอยู่ใกล้มันมากเลยได้ยิน มาพูดแบบนี้เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอกที่รัก
“เพราะมึงรักกูใช่ไหมล่ะ” ผมกระเซ้าถามมัน ไอ้มินช้อนตาขึ้นมองผมเคืองๆ ผมเลยก้มลงไปหอมแก้มมันอีกฟอดใหญ่ก่อนจะเอนตัวมันลงนอนกับโซฟาแล้วขึ้นคร่อมมัน
“มึงจะทำอะไรไอ้แมท! ลุกออกไปเลยนะ!” ไอ้มินโวยวายหน้าตาแตกตื่น ผมขึงมือสองข้างของมันไว้ ขาก็กดทันขามันไม่ให้ดิ้น ก้มหน้าลงไปจูบที่แก้มมันเบาๆ รู้สึกได้เลยว่าไอ้มินตัวสั่น มันจ้องตาผมตื่นๆ แต่ก็ไม่ได้ดิ้นอะไรบ้าง แค่ขยับเบาๆ คงเพราะอึดอัด
“กูขอโทษนะ” ไม่รู้ว่าขอโทษมันเรื่องอะไร รู้แต่ว่าผมอยากบอกมัน ในความรู้สึกผม ผมว่ามันน่าจะเจ็บปวดกว่าผมหลายเท่า เพราะงั้นผมเลยอยากจะชดเชยให้มันเยอะๆ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้มันมาอยู่กับผม ผมจะได้ดูแลมันให้เต็มที ไม่รู้เจ้าตัวเขาจะยอมหรือเปล่า ยิ่งดื้อๆอยู่ด้วย
ผิวกายของมันหอมแบบธรรมชาติ ผมสูดดมความหอมของมันที่ซอกคอพร้อมกับกดจูบขบเม้นจนเกิดรอยแดง ประกาศให้ใครต่อใครได้รู้ว่ามันเป็นของผม เป็นแฟนผม ใครหน้าไหนก็ห้ามมายุ่ง
ผมเคลื่อนใบหน้าขึ้นสบตากับไอ้มิน ก่อนจะจูบมันอีกครั้งอย่างนุ่มนวล ผมปล่อยมือมันให้เป็นอิสระแล้วจับคล้องที่คอผมไว้ ไอ้มินจูบตอบผมอย่างน่ารัก ผมดูดลิ้นมันเบาๆ ได้ยินเสียงมันครางอื้อในลำคอ
มือก็ลูบที่เอวมัน มันสะดุ้งน้อยๆเพราะรู้สึกวาบหวิว ค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อ ลูบที่หน้าท้องแบบราบของมันเบาๆก่อนจะเลื่อนขึ้นไปที่หน้าอกของมัน ปัดผ่านที่ยอดอกจนมันสะดุ้งรีบตะครุบมือผมไว้ ผมเลยเบียดจูบมันให้หนักหน่วงร้อนแรงขึ้น จากเสียงร้องห้ามในคอก็กลายเป็นเสียงครางกระเซ่าเบาๆ แม่งเร้าอารมณ์ผมโคตรๆเลย
มีบางอย่างตื่นตัว ผมเลื่อนมือผมไปสัมผัสเบาๆ ตื่นแล้วนี่หว่า มันได้เอาออกบ้างไหมเนี่ยถึงได้รู้สึกไวขนาดนี้
“อยากก็ไม่บอก” ผมกระซิบที่ข้างหูมัน มือก็ปลดกระดุมกางเกงมันออก ผมหยัดตัวขึ้นแล้วดึงกางเกงมันออกทีเดียวทั้งตัวนอกและตัวใน ไอ้มินรีบกระถดตัวหนี
“ไม่เอานะมึง” มันส่ายหน้าพัลวัน เอามือผิดส่วนกลางของตัวเองไม่ให้ผมเห็น
“ก็มันตื่นแล้วก็ต้องเอาลงดิ” ผมแกล้งกวนมัน ออกแรงดึงขามันที่หนีบเข้าหาตัวกลับเข้าหาตัวผม
“ที่ไหนเล่า มึงนั่นแหละปลุกมันไอ้เวร!” ไอ้มินคว้าหมอนแล้วโยนกระแทกใส่หน้าผม
“งั้นเหรอ งั้นในเมื่อกูปลุกมัน เดี๋ยวกูจะกล่อมให้มันหลับเอง” ผมขบเม้นที่ใบหูของมัน จับมือมันออกจากส่วนกลางแล้วแทนที่ด้วยมือของตัวเอง ไอ้มินดิ้นหนี ผมเลยประกบจูบมันอีกครั้ง สอดลิ้นเข้าไปเล่นกับลิ้นของมัน มือก็ขยับเบาๆจนไอ้มินหมดเรี่ยวแรงจะต่อต้าน
“อื้อ อ๊า...” ไอ้มินครางเสียงหวานแบบไม่รู้ตัว ผมยกยิ้มมุมปาก จ้องมองไปใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความต้องการของมัน
“ไม่ต้องกลัว กูไม่ทำอะไรหรอก” ผมบอกเพราะรู้สึกว่ามันยังเกร็งๆ ไอ้มินค่อยๆผ่อนคลายตัวลง ผมก็ป้อนความสุขให้มันทั้งมือและปาก จนมันปลดปล่อยออกมา
“รักกูไหม” ผมกระซิบถามไอ้มินที่นอนหอบอยู่
“...” มันเงียบไม่ตอบ ผมใช้นิ้วเขี่ยที่ปากมันเล่น มันคงรำคาญเลยงับนิ้วผม
“บอกกูก่อน รักกูไหม”
“เออ กูรักมึง พอใจยัง!” มันพูดเสียงดัง ผมยิ้มขำกับท่าทางของมัน ก่อนจะก้มลงไปกระซิบคำรักที่ข้างหู
“กูก็รักมึง แต่กูจะไม่รักมึงตลอดไปหรอกนะ”
“...!” ผมทำหน้าตกใจเสียขวัญที่ผมพูดแบบนั้น แต่ผมไม่รอให้มันคิดไปใกล้ก็พูดต่อ
“I don’t love you forever, I just love you always”
“...!”
“ได้ยินแล้วก็จำให้ขึ้นใจด้วย กูไม่ชอบพูดบ่อยหรอกนะ”
คืนนี้ผมได้นอนกอดมันสมใจ ถ้ารู้ว่าพูดความรู้สึกออกไปแล้วมันทั้งโล่งใจแล้วได้กอดมันโดยที่มันก็เต็มใจจะมีความสุขขนาดนี้ ผมคงเคลียร์กับมันไปนานแล้ว
วันต่อมามันก็ต้องไปทำงานที่ร้านนั่นอีก ผมห้ามไม่ให้ไปมันก็ยังจะไปทำ ผมเลยต้องขับรถมาส่งมันแล้วก็นั่งเฝ้ามันอีก มันไม่หนักหนาหรอกครับกะอีกแค่นั่งมองมันทำงาน เพลินตาเสียมากกว่า แต่ที่ผมไม่พอใจก็เพราะว่ามีแค่คมองมันทั้งหญิงและชาย กูอยากจะตะโกนออกไปเหลือเกินว่านี่แฟนกูครับ! อย่ายุ่ง!
ไอ้มินเดินรับบิล เก็บเงิน ส่งอาหารและเหล้า มันมองมาที่ผมบ้างแล้วก็กลับไปทำงานตามเดิม วันนี้มีถ่ายทอดสดบอล ปกติผมดูนะ แต่วันนี้ผมไม่มีอารมณ์จะดูเลย เพราะมีผู้ชายคนหนึ่งมองตามไอ้มินไม่วางตา ผมผู้ชายด้วยกันดูออกว่าแม่งคิดอะไร แต่ไม่รู้ว่าไอ้มินจะดูออกหรือเปล่า
แต่ถึงดูออกมันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะนั่นเป็นลูกค้า เพราะอย่างนี้ไงผมถึงไม่อยากให้มันทำงานที่นี่ต่อ
“ขอโทษนะคะ มาคนเดียวเหรอค่ะ” มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาทักผมถึงโต๊ะ ผมละสายตาจากไอ้มินเพื่อมองเธอ ก็สวยดี
“เปล่าครับ” ผมตอบสั้นๆ
“แต่ฟ้าเห็นคุณนั่งคนเดียวมาต่างนานแล้วนะ” เธอขยับเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม ผมแค่มองแต่ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเดี๋ยวเธอก็ต้องกลับไปที่โต๊ะแล้ว
“เปล่าครับ ผมมากับแฟน” ผมบอก เธอทำตาโตอย่างแปลกใจ หันซ้ายขวาเพื่อมองหาแฟนผม
“ใครเหรอคะ” เธอถาม
“จะอยากรู้ไปทำไมล่ะครับ” ผมตอบกลับ เธอหน้าเสียแล้วก็ลุกออกจากโต๊ะไป ผมยกเบียร์ขึ้นจิบ สายตาก็มองหาไอ้มิน มันจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว หน้านี่หงิกได้อีก คงเห็นหมดแล้วสินะ มันจะโกรธกูไหมเนี่ย แต่ดูจากหน้ามันที่สะบัดหนีแล้วเดินเข้าไปในร้านแล้ว
กูโดนโกรธชัวร์!
ผมนั่งรอจนร้านใกล้จะปิด ไอ้มินเดินออกมาจามาหาผม แต่ดันมีคนยกมือเรียกมันให้เก็บเงิน ผมเลยโบกมือให้มันไปจัดการงานก่อน แล้วก็เกิดเรื่องเมื่อไอ้ผู้ชายโต๊ะที่เรียกเก็บเงินมันพยายามจะคะยั้ยคะยอให้ไอ้มินดื่มเหล้าให้ได้ แถมมันยังดึงไอ้มินนั่งข้างๆมันอย่างแรงแล้วก้โอบ
เดี๋ยวมึงไม่ตายดีแน่ๆไอ้เวร!!!
ผมลุกออกจาโต๊ะเดินตรงปรี่เข้าไปหาไอ้มิน ดึงตัวมันขึ้นแล้วดันมันไว้ข้างหลัง
“มึงจะทำอะไร” ผมถามไอ้เวรนั้น
“อะไรของมึง ยุ่งอะไรด้วยวะ!” มันลุกขึ้นยืนตอบกลับอย่างไม่กลัว คนอื่นเริ่มมองกันมากขึ้น
“นี่น้องกู อย่ามาทำรุ่มร่ามไม่งั้นมึงโดนตีนกูแน่” ผมชี้หน้าคาดโทษมัน ความจริงอยากจะเข้าไปซัดหน้ามันสักที แต่ติดที่ว่าพี่เจ้าของร้านเดินมาก่อน
“มีอะไรกัน” พี่เจ้าของร้านเดินมา ไอ้มินเกาะแขนผมแน่น ผมเลยหันไปคุยกับพี่เจ้าของร้านแทนมัน
“ไอ้นี่มันลวนลามไอ้มินพี่ ผมขอพามันกลับเลยแล้วกัน” ผมบอก พี่เจ้าของร้านพยักหน้ารับแบบงงๆ ผมเลยลากไอ้มินออกมาจากตรงนั้น
ที่จริงผมจะซัดไอ้เวรนั่นก็ได้นะ อยากมากด้วย แต่ผมไม่อยากทำให้ไอ้มินเดือดร้อน
มาถึงรถผมก็จับไอ้มินเข้าไปนั่งในรถ แล้วผมอ้อมไปที่ฝั่งคนขับ ไอ้มินนั่งก้มหน้านิ่ง
“พรุ่งนี้มึงมาลาออกจากที่ร้านเลยนะ ไม่ต้องทำแล้ว” ผมพูด ขับรถออกจากร้านตรงกลับบ้าน ยังไงผมก็จะไม่ให้มันทำที่นี่ต่อ
“ได้ไงมึง กูยังต้องกินต้องใช้นะ” มันแย้ง คิ้วเรียวเล็กขมวดกันเป็นปมอย่างขัดใจ
“พ่อแม่มึงไม่ให้ใช่เหรอไง” ผมถามมัน บ้านมันก็ไม่ได้ยากจนอะไร ถึงจะไม่รวยแต่ก็พอมีพอใช้
“ให้ แต่บางอย่างก็ก็ไม่อยากรบกวนเขา เขายังต้องส่งยัยมุกเรียน”
ผมชอบที่มันคิดแบบนี้นะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่มาเลือกมาทำงานที่ร้านเหล้า ขนาดมันโดนขนาดนี้มันยังดื้อที่จะทำต่อเลย ถ้าเกิดผมไม่อยู่ด้วยแล้วมันจำทำยังไง
“งั้นก็มารบกวนกูแทน ไม่ต้องไปทำ กูไม่ชอบเวลาที่มีคนมาอ้อล้อมึง” ผมหาทางออกให้มัน แต่เหมือนมันจะไม่ชอบใจ ทำหน้ายุ่งใส่ผม
“มีที่ไหนเล่า มึงก็พูดไปนั่น ทีมึงยังมีผู้หญิงมาติดเลย”
“แต่กูสนมึงคนเดียว” ไอ้มินทำหน้าไปไม่เป็นเมื่อผมพูดแบบนั้น
“ไม่รู้แหละ กูจะทำ ยังไงๆกูก็ไม่ออก” มันพูดอย่างไม่ยอม ผมหักเลี้ยวรถจอดข้างทาง จะได้คุยสะดวกๆ เดี๋ยวเกิดผมโมโหสติหลุดขึ้นมาจะเกิดอุบัติเหตุได้ ไอ้ตัวดีของผมนี่ยิ่งดื้อไม่เหมือนใครอยู่
“มิน อย่าดื้อดิวะ” ผมหันหน้าเข้าหามัน คราวนี้ผมซีเรียสจริงๆนะ มันอันตราย ไหนจะตอนไปที่ร้าน ไหนจะขากลับ มันกลับรถประจำทางแล้วถ้าเกิดโดนจี้โดนทำร้ายขึ้นมาจะว่าไง สังคมสมัยนี้ใช่ว่าจะน่าพิศมัย เดี๋ยวก็ได้ลงไปอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์
“กูไม่ได้ดื้อ แต่กูแค่อยากทำงานหาเงินใช้ กูผิดตรงไหนเนี่ย” มันพูดเซ็งๆ ผมก็เข้าใจมันนะ แต่จะให้ทำไงวะ คนเป็นห่วงแม่งเข้าใจบ้างไหมเนี่ย
“เดี๋ยวกูเลี้ยงมึงเอง แฟนคนเดียวกูเลี้ยงได้”
“มึงจะบ้า กูเป็นแฟนมึงไม่ใช่เมียถึงจะได้มาเลี้ยงกู”
“งั้นมาเป็นเมียกูสิ เดี๋ยวกูเลี้ยงตลอดชีวิตเลย”
“อย่ามาพูดเล่นนะมึง กูเป็นผู้ชาย จะให้คนอื่นมาหาเลี้ยงได้ไง กูต้องช่วยเหลือตัวเองให้ได้ ไม่ใช่งอมืองอเท้าเกาะมึงกิน!” ไอ้มินเริ่มขึ้นเสียง มันหายใจเข้าออกแรงๆ ผมถอนหายใจ ยกมือขึ้ยเสยผมอย่างหงุดหงิด นั่นก็ไม่เอานี่ก็ไม่เอา แล้วมันจะเอาไงวะ
“มึงอย่าคิดมากขนาดนั้นได้ไหม กูเต็มใจ ที่กูไม่ให้มึงไปทำเพราะกูเป็นห่วงมึง กูไปเฝ้ามึงมาสองวันยังมีคนมาเกาะแกะมึงทั้งสองวัน ถามจริงเหรอ มึงเจอแบบนี้ทุกวันเลยเหรอวะ”
ผมแทบไม่อยากนึกภาพเลยว่าก่อนหน้านี้ที่ผมยังไม่เจอมัน มันต้องเจอกับอะไรบ้าง
“เปล่า เพิ่งมีช่วงนี้นี่แหละ กูก็สงสัยอยู่” มันขมวดคิ้วคิด จะว่าไปช่วงนี้มันดูผ่องๆขึ้น หน้าก็ใสขึ้นด้วย เจอกันแรกๆหน้าแม่งอย่างโทรม แต่ก็ยังดูดีอยู่
“เห็นไหมล่ะ เพราะกูเป็นห่วงมึงกูถึงไม่อยากให้ทำ แฟนกูทั้งคน มึงคิดว่ากูชอบหรือไงเวลาที่มีคนมาหม้อแฟนกู แตะเหนือต้องตัวแฟนกู เป็นมึงมึงชอบเหรอไง” ผมย้อนถามมัน
“ไม่ชอบ” มันตอบกลับทันที แล้วก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก ไม่ทันแล้วที่รัก มึงเสร็จกูแหละ
“แล้วทำไมยังทำ ก็ตามไปดูแลมึงทุกวันไม่ได้หรอกนะมิน” ผมพูดจริงจัง
“ก็...”
“กูไม่รักกูไม่หวงหรอกนะ”
หน้าไอ้เริ่มแดง มันไม่ยอมสบตาผม เบนสายตามองไปทางอื่น มือมันก็พันกันมั่วไปหมด หึหึ เขินแล้วน่ารักวะ
“แต่กูแค่อยากทำงานเอง ให้กูทำเถอะ กูจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก อย่าคิดมาดิมึง เดี๋ยวแก่ไวนะ” มันจับมือผมเขย่าๆเหมือนเด็กร้องจะเอาของเล่น แต่ถ้ามันร้องจะเอาของเล่นหรืออะไรผมจะประเคณให้ถึงที่เลยนะ แต่ที่มันขอนี่ผมให้ไม่ได้จริงๆอ่ะ
“ไม่ให้กูคิดมากได้ไง วันนี้ไม่เกิดแล้วถ้าพรุ่งนี้มันเกิดล่ะ ถ้ากูไม่อยู่มึงจะทำยังไง มึงจะรอให้เรื่องมันเกิดก่อนหรือไง เดี๋ยวนี้แม่งสำคัญที่ไหนวะว่าจะหญิงหรือชาย แม่งก็อันตรายด้วยกันทั้งนั้นแหละ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไงล่ะ ให้มึงเลี้ยงอ่ะกูไม่เอาหรอกนะ” มันบู้ปากส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“ทำไม กูทำงานแล้ว กูมีเงินเดือน ทำไมกูจะเลี้ยงมึงไม่ได้” มันคงคิดว่าสิ่งที่ผมเสนอเป็นการเอาเปรียบผม แต่ผมไม่อยากให้มันมองว่ามันเป้นผู้ชาย แต่อยากให้มันมองว่ามันเป็นคนรักของผม คนรักกันก็ต้องดูแลกัน เกี่ยวอะไรกับหญิงชายวะ
“กูไม่อยากเอาเปรียบมึง” นั่นไง ผมว่าแล้ว
“ไม่ต้องห่วง เพราะกูมีเรื่องที่ต้องเอาเปรียบมึงอีกเยอะ” ผมยักคิ้วเจ้าเล่ห์
“ไอ้แมท!” ไอ้มินโวยเสียงดัง
“จ๋า” ผมรับคำมันยิ้มๆ หน้ามันแดงแปร๊ด ถลึงตาโตมองผมแบบปรามๆ หึหึ โมโหกลบเกลื่อนนี่หว่า
“...”
“...”
ผมเงียบมันเงียบ เหมือนมันกำลังคิดอะไรอยู่ ผมรอฟังว่ามันจะว่ายังไง แต่พนันไหม ยังไงมันก็ไม่ยอมหรอก เฮ้อ เดี๋ยวค่อยหาทางแก้แล้วกัน แต่ถึงไม่ออกวันนี้พรุ่งนี้ แต่ผมก็ไม่ให้มันทำงานที่นั่นนานหรอก ถ้าเปิดเทอมผมก็ต้องเรียนต้องทำงาน ไม่ว่างตามดูมันได้บ่อยๆเหมือนปิดเทอม ซึ่งก็เหลือแค่ไม่กี่วันแล้ว
“ขอกูทำต่ออีกนิดได้ไหม ถ้ามีปัญหาอย่างที่มึงกังวลจริงๆกูจะยอมออกก็ได้” ไอ้มินทำหน้าอ้อนผม นี่ผมตาฝาดเปล่าวะ มือมันลูบที่แขนผมเบาๆ นี่ถ้าอยู่ที่บ้านจะดึงมาฟัดเสียให้เข็ด
“มิน” ผมเรียกชื่อมัน มันทำหน้าเสียคิดว่าผมจะไม่ยอม
“นะมึงนะ ให้กูทำเถอะนะ” มันพูดเสียงเบา
“พูดเพราะๆดิ แล้วกูจะอนุญาติ” ผมต่อรอง มันทำหน้าปูเลี่ยนทันที
“อะไรของมึง” มันว่า อะไรวะ แค่พูดเพราะๆกับผมนี่มันยากมากหรือไง
“พูดดิพูด พูดเพราะๆอะเป็นไหมครับมินนี่ที่รัก” ผมเย้าแหย่มันด้วยการเรียกมันว่ามินนี่ แล้วก็มันขว้างค้อนทางสายตาใส่ผม
“...” เงียบครับเงียบ ปิดปากแน่นไม่ยอมมองหน้าผมด้วย
“เร็วสิ” ผมเร่ง โน้มหน้าเข้าไปใกล้หน้าขาวๆที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“หะ ให้มินไปทำงานนะ” มันพูดเสียงเบามา จนผมต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆปากมัน
“...”
“นะแมทนะ” เสียงแม่งโคตรอ้อนเลยให้ตายเถอะ ผมฉีกยิ้มแล้วก็หอมแก้มมันแรงๆ
“หึหึ ก็ได้ครับ” ผมตอบตกลงแล้วก็หอมแก้มมันอีกรอบ
ฟอดดดด
“ชื่นใจจัง คืนนี้นอนกับกูอีกคืนนะ”
.................................................................
# เดี๋ยวมาแก้คำผิดทีหลังนะคะ จะรีบออกไปทำกินกรรมในมหาลัย กลับคงห้าทุ่มเที่ยงคืน เดี๋ยวคนอ่านจะรอเลยเอามาลงก่อน ไม่ได้เช็คอะไรเลยยยย
# ขอบคุณทุกคนค่าที่เข้ามาอ่านแล้วก็คอมเม้น บวกเป็ดบวกคะแนนให้ กอดๆๆๆๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
