♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 34
The most memorable moments in life are the ones we never took the time to plan.
ช่วงเวลาที่น่าจดจำที่สุดในชีวิต เป็นช่วงเวลาที่เราไม่ได้ใช้เวลาในการวางแผน
[Tonhom talk]
ขอสามคำให้กับตอนนี้
เจ็บ ระ บม!!!
ฮือออ ผมจะตายไหม ตั้งแต่เอวลงไป...ไม่สิ ตั้งแต่คอลงไปเลยต่างหาก จนถึงปลายขา ไม่มีส่วนใดเลยที่จะไม่เจ็บไม่ปวดไม่ระบม
คอก็เจ็บ หน้าอกก็เจ็บ ก็พี่ปืนอะดิ ไม่รู้จะหมั่นเขี้ยวผมอะไรหนักหนา กัดเอาๆ ยิ่งร้องห้ามก็ยิ่งดูดยิ่งกัด ลงมาก็ปวดเอว เมื่อยขบไปทั้งตัว แต่ที่หนักสุดก็คือก้นผม!!!
ทั้งเจ็บ ปวด แสบ ระบม มาครบทุกสูตรเลยทีเดียว T^T
ก้นจ๋า...ทำใจดีๆไว้นะ ฮือออ
“ตื่นแล้วเหรอ” เตียงยวบลงตามน้ำหนักของพี่ปืน ผมที่นอนคว่ำหันคอไปทางพี่ปืนที่ลูบหัวผมเบาๆ ผมหลุดยิ้มเพราะความอ่อนโยนของพี่ปืน
“พี่ปืนไปไหนมา กี่โมงแล้ว”
นี่เสียงผมจริงๆเหรอ ทำไมมันแหบอย่างนี้เนี่ย แถมยังรู้สึกขอบตาร้อนๆ คั่นเนื้อคั่นตัวเหมือนจะไม่สบาย
“จะเที่ยงแล้ว หิวไหม”
“หิว” ผมตอบสั้นๆ ไม่อยากใช้คอมาก
“งั้นก็ไปอาบน้ำ จะได้ลงไปกินข้าว”
ผมนอนนิ่งๆแปบหนึ่งก่อนจะค่อยๆพลิกตัวนอนหงาย
“อู้ยย” เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดเลยครับ พี่ปืนมองมาอย่างเป็นห่วง ทำท่าจะเข้ามาช่วย แต่ผมส่ายหน้าห้าม ให้ผมลุกเองจะดีกว่า จะได้กะน้ำหนักถูกว่าควรใช้ส่วนไหนในร่างกายพยุกตัวเองดี เพราะผมระบบไปทั้งตัว เมื่อคืนนี้พี่ปืนรุนแรงชะมัดเลย แต่ก็ไม่ทุกครั้งไปหรอก บางทีพี่ปืนก็อ่อนโยนจนผมแทบละลายหายไปกับเตียง แต่บางทีที่พี่ปืนลืมตัวก็ชอบทำแรงๆ
“โอ๊ยย! เจ็บ!” พอผมลุกจากที่นอนเท่านั้นแหละ ตัวผมก็ทรุดฮวบลงไปกับพื้น ก้มผมกระแทกพื้นเต็มๆเพราะขาไม่มีแรงจะพยุงตัวเอาไว้ พี่ปืนรีบถลาลงมาดูผมด้วยความตกใจ จากที่น้ำตาแทบเล็ด ตอนนี้น้ำตาผมทะลักราวกับเขื่อนพัง
“ต้นหอม! ไหวไหมครับ เจ็บมากไหม” ไม่น่าถามเลยนะพี่ปืน ไม่เจ็บเลยมั้งเนี่ย
พี่ปืนค่อยๆประคองตัวผมให้นั่งลงกับพื้นดีๆ เพราะผมนั่งคุกเข่ากอดขอบเตียงอยู่ ผมขืนตัวเอาไว้ไม่กล้านั่งลงเพราะกลัวเจ็บ
“ไม่เอาไม่นั่ง มันเจ็บ” ผมบอก น้ำตาไหลนองหน้า ไม่ได้อยากร้องเลยนะ มันไหลเองโดยอัตโนมัติ เมื่อคืนไม่ได้รู้สึกเจ็บขนาดนี้ สงสัยคงเพราะมันเสียวมากกว่า >_<!
“ไหนดูหน่อยดิ”
“เฮ้ย! พี่จะทำอะไรอ่ะ!!!” ผมร้องเสียงหลง หนีบขาชิดเข้าหากันหลังจากที่พี่ปืนดึงกางเกงขาสั้นตัวเดียวที่ติดตัวผมลง ตอนนี้ผมจึงอยู่ในท่านั่งคุกเข่ากอดเตียงหันหลังให้พี่ปืนอยู่ แบบนี้พี่เขาก็ต้องเห็นก้มผมหมดดิ ภาพเมื่อคืนที่ผมอยู่ในท่าแบบนี้โดยมีพี่ปืนกอดซ้อนหลังผมแล่นแวบเข้ามาในหัว อายแทบแทรกจักรวาลหนี แทรกแผ่นดินหนีคงน้อยไปกับสถานการณ์ในตอนนี้
“จะดูแผลให้ไง อย่าดิ้นสิ”
“อย่าดู ไม่เอา ผมอาย” ผมคู้ตัวลงไม่ยอมให้พี่ปืนดู
“จะอายอะไร เห็นหมดทั้งตัวแล้ว ไม่ต้องอายหรอกน่า” ยัง ยังจะมีหน้ามาพูด
พี่ปืนคว้าสะโพกของผมยกขึ้น ผมกดหน้าตัวเองลงกับเตียงด้วยความอายขั้นแอดวานซ์ อย่าไปพูดถึงเมื่อคืน อารมณ์มันพาไปผมเลยไม่รู้สึกอายเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมสติดีร้อยเปอร์เซ็นต์ จะให้ผมหน้าหนาโก่งก้นให้พี่ปืนดูหน้าตาเฉยได้ไง
“อ๊ะ!” ผมอุทานตกใจเมื่อนิ้วพี่ปืนแตะลงที่ช่องทางด้านหลัง แม้จะเบามือแต่มันก็รู้สึกเจ็บจี๊ดๆอยู่ดี
“ทั้งบวมและแดง อักเสบแน่ๆแบบนี้” พี่ปืนวินิจฉัยบาดแผลของผมอย่างกับหมอ แต่ไม่ต้องพูดก็ได้มั้ง หน้าผมร้อนฉ่าจะแทบจะระเบิดเป็นผุยผงอยู่แล้ว
แล้วก็โล่งใจได้สักทีตอนที่พี่ปืนดึงกางเกงผมขึ้นกลับตามเดิม มือหนารั้งเอวผมเข้าหาตัว พอก้นผมแตะลงบนตักพี่ปืน ตัวผมก็ยกหนีตามสัญชาติญาน แตะสัมผัสแผ่วเบาที่ลูบปลอบอยู่ที่เอว ผมเลยยอมทิ้งตัวลงนั่งบนตักพี่ปืนแต่โดยดี เจ็บนะ แต่ก็ทนได้
“ไหวไหม ไปหาหมอหรือเปล่า” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงทำให้หัวใจผมพองโตขึ้น แต่มันปกติเหรอที่ผมจะไปหาหมอเพราะเจ็บก้นเพราะถูกพี่ปืนกอดน่ะ
มันใช่แล้วเหรอ!?
คิดดีแล้วใช่ไหมถึงได้ถามแบบนี้
“พี่จะบ้าเหรอ ให้ไปหาหมอเพราะเจ็บก้นเนี่ยนะ ไม่เอาด้วยหรอก” อายหมอตายเลยแบบนั้น
“แล้วจะให้ทำไงล่ะ เจ็บไม่ใช่เหรอ ปล่อยไว้แบบนี้มันจะหายไหม” พี่ปืนเลื่อนมาโอบเอวผมเอาไว้ ถามด้วยความร้อนรนและทำให้ผมจิตตกตามไปด้วย
ก็ไม่แปลกที่พี่ปืนจะทำอะไรไม่ถูก เพราะพี่ปืนคงไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน ถึงได้ไม่รู้ ผมก็ไม่เคยเลยไม่รู้จะจัดการกับตัวเองยังไง แต่น่าแปลกอยู่อย่าง...
พี่ปืนไม่เคย แต่ทำไมเมื่อคืนดูพี่ปืนคล่องจังทั้งๆที่เป็นครั้งแรก
“ลุกแปบ พี่จะหยิบโทรศัพท์” ผมยกตัวขึ้นให้พี่ปืนล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ พอหยิบได้แล้วผมก็นั่งลงตามเดิม แต่เปลี่ยนเป็นหันหน้าเข้าหาพี่ปืนแล้วก็เอาหัวซบหลังที่ไหล่พี่ปืน ด้วยความเพลียบวกกับจะไม่สบาย ผมเลยรู้สึกง่วงขึ้นมาอีกรอบ
“ไอ้ก้อง กูถามอะไรหน่อย” พี่ปืนพูดกับคนปลายสาย ผมได้ยินเสียงพี่ก้องแว่วๆ แต่จับใจความไม่ได้ว่าพี่เขาพูดว่าอะไรบ้าง
“ตอนมึงเอากับผู้ชายอ่ะต้องทำไง กูไม่ได้ถามวิธีทำไอ้สัด เรื่องนั้นกูรู้อยู่แล้ว กูถามว่าต้องทำยังไงถ้าด้านหลังมันบวมแล้วก็แดง”
ผมหน้าแดงที่พี่ปืนถามพี่ก้องไปแบบนั้น แล้วแบบนี้พี่ก้องก็ต้องรู้ดิว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับพี่ปืน
“หัวเราะหาพ่อมึงเหรอ เออๆๆ มึงจะถามอะไรมาก กูทำกับใครมึงยังจะถามอีกเนอะ เออ! แค่นี้แหละ” พี่ปืนวางสายแล้วก็อุ้มผมขึ้นทั้งๆที่ผมยังนั่งตักพี่ปืนอยู่ จะแข็งแรงเกินไปแล้ว ตัวผมก็ไม่ใช่จะเบาๆ
พี่ปืนพาผมข้าห้องน้ำล้างหน้าอาบน้ำ ผมให้พี่ปืนจัดการให้ทุกอย่างอย่างไม่อิดออดเพราะไม่มีแรง เสร็จแล้วก็อุ้มผมลงไปข้างล่าง เกรงใจนะ แต่ผมก็ไม่อยากเดินเองให้สะเทือนเลยปล่อยให้พี่ปืนเอาผมขี่หลังลงบันไดแต่โดนดี
ไม่มีใครอยู่บ้าน พ่อกับแม่คงออกไปทำงานแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่ผมรู้สึกดีที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ให้มาเห็นสภาพนี้ทั้งสองคนคงหัวใจวายตายแน่ๆ ไม่อยากจะบอกว่าตัวผมมีแต่รอยแดงที่พี่ปืนทำไว้ ดีที่อากาศที่นี้หนาว เลยไม่แปลกที่ผมจะหยิบเสื้อแขนยาวมาใส่ปิดรอย
พี่ปืนให้ผมนั่งรอที่โซฟา พร้อมกับเปิดช่องการ์ตูนให้ผมดูด้วยก่อนที่พี่ปืนจะเข้าไปหาอะไรให้ผมกินในครัว แหม ใจดีจริงๆ แต่ยังดีที่การ์ตูนดูเข้าใจไม่ยาก อาศัยดูภาพก็พอเข้าใจ ฟังภาษาฝรั่งเศสไม่ออกก็พอเข้าใจได้ กลับไทยผมไปหาที่เรียนภาษาฝรั่งเศสดีกว่า
ผมกินข้าวได้ไม่กี่คำก็รู้สึกอิ่ม กินอะไรก็ไม่รู้รสชาติมันก็พาลให้ไม่อยากอาหาร กินข้าวเสร็จก็กินยาที่พี่ปืนยังอุตห่าส์หาเจอว่ามันอยู่ตรงส่วนไหนของบ้าน แล้วผมก็หลับอยู่ที่โซฟาเพราะฤทธิ์ยา ตื่นมาอีกทีก็ไม่เห็นพี่ปืน
จะลุกเดินแต่ละทีก็ลำบากซะ เดินหาพี่ปืนรอบบ้านแล้วก็ไม่เจอ หายไปไหนของเขา จนเริ่มเดินไปไม่ไหวผมเลยเดินกลับมาที่โซฟา นอนคว่ำหน้าคู่เขาโก่งก้นขึ้น ท่านี้ทำให้รู้สึกสบายหน่อยจนเผลอหลับไปอีก
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมายุ่งกับก้นผม
“พี่ปืนทำอะไร!” พี่ปืนถอดกางเกงผมออกอีกแล้ว แถมยังเอาอะไรสักอย่างที่เย็นๆทาเข้าไปในก้นผมอีกด้วย
“ทายาให้ จะได้หายเจ็บ แปบเดียวก็เสร็จแล้ว เจ็บเหรอ” พี่ปืนถามด้วยความเป็นห่วง จากที่จะห้ามผมเลยปล่อยให้พี่เขาดูแลผมเต็มที รู้สึกดีจนตัวแทบจะลอยได้ที่พี่ปืนเป็นห่วงผมขนาดนี้ ที่หายไปคงออกไปซื้อยามาแน่ๆ
ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ต้องดีกับผมมากขนาดนี้ก็ได้ แค่นี้ก็รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว
ทายาเสร็จ พี่ปืนก็เปิดหนังที่ซื้อมาเมื่อกี้ให้ผมดู เพราะคิดว่าผมคงเบื่อ และหนังที่ซื้อมาก็เลือกให้เป็นภาษาอังกฤษได้ ผมเลยฟังเข้าใจ ดูหนังเพลินๆไปสามเรื่องแม่กับพ่อก็กลับมา
“ไงเจ้าตัวเล็ก ไม่สบายดีขึ้นหรือยัง แล้วทำไมนอนแบบนั้นหืม” แม่เดินเข้ามานั่งแทนที่พี่ปืนที่ไปช่วยพ่อขนของเข้าบ้าน ผมยกหัวขึ้นหนุนตักแม่
“ก็ค่อยยังชั่วขึ้นแล้วครับ” ผมตอบอ้อแอ้ม กลัวแม่จะรู้ว่าผมเป็นอะไร ว่าแต่แม่รู้ได้ไงว่าผมไม่สบาย
“พอดีเมื่อเช้าพี่ปืนบอกแม่ว่าหนุไม่สบายเพราะเมื่อคืนเดินเล่นตากหิมะนานไปหน่อย คราวหลังต้องระวังนะลูก ออกข้างนอกต้องใส่เสื้อผ้าหนาๆ ไม่งั้นจะป่วยอีก” แม่พูดเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
ผมค่อยโล่งใจหน่อยที่พี่ปืนไม่ได้บอกความจริงว่าทำไมผมถึงป่วย ผมยิ้มรับแห้งๆ ผมไปทางพี่ปืนที่ยิ้มล้อผมอยู่ไม่ไกล
เฮอะ! ไม่ใช่คนเจ็บมั้งให้มันรู้ไป
อีกไม่กี่วันผมก็ต้องกลับประเทศไทยแล้ว วันนี้ผมกับพี่ปืนเลยมาที่บริษัทพ่อกับแม่พร้อมกัน พี่ปืนบอกว่าจะหาซื้อเครื่องประดับไปฝากแม่พี่ปืนสักหน่อย
“เลือกได้ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวแม่คิดราคาให้เป็นพิเศษ” แม่พูดอย่างใจดีก่อนจะแยกไปทำงาน ผมเดินดูเครื่องประดับกับพี่ปืน แต่นึกขึ้นได้ว่าแหวนที่ผมเล็งไว้ยังไม่ได้บอกพ่อเลยว่าจะจอง เลยแอบแวบจากพี่ปืนไปดูคนเดียว เรื่องนี้ต้องเป็นความลับ ผมกะทำเซอร์ไพส์
“เฮ้อ คิดว่ามีคนซื้อไปแล้วเสียอีก” ผมลูบอกตัวเองด้วยความโล่งอกที่แหวนที่ผมจ้องเอาไว้ยังไม่มีใครมาซื้อไป ผมหันซ้ายหันขวาเล็งดูว่าพี่ปืนมองอยู่หรือเปล่า โชคดีที่พี่ปืนหันหลังคุยกับพนักงานขายอยู่ ผมจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาพ่อ
[ไงไอ้ลูกชาย] พ่อทักผมอย่างอารมณ์ดี
“พ่อ หนูอยากได้แหวนอ่ะ จองไว้ก่อนได้ป่าว ขอเก็บตังค์ก่อน” ผมกระซิบบอกพ่อ
[วงไหนล่ะ เอาไปเลย จะจ่ายทำไมครับคุณลูก] พ่อผมพูดขำๆ
“ไม่เอาอ่ะ มันเป็นแหวนคู่ ต้นหอมจะซื้อไปใส่กับพี่ปืน” ผมบอกเขินๆ
[แหมะ เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ เอ้า วงไหนล่ะ]
“แหวนคู่รหัส 0769 อ่ะพ่อ” ผมบอกรหัสสินค้ากับพ่อ
[แปบนะ หืม..สองวงนั้นเกือบห้าหมื่นเลยนะ]
“ก็ใช่ไงพ่อ ถึงบอกว่าจองไว้ก่อน ขอเก็บเงินก่อน”
[เอาแบบนั้นเหรอ]
“ครับ นะพ่อนะ” ผมอ้อนพ่อ ก็รู้ว่ามันแพงไป แต่ผมอยากได้ อยากให้ผมกับพี่ปืนใส่แหวนคู่อันนี้ด้วยกัน
[ก็ได้ จะเก็บไว้ให้แล้วกันนะ แต่รีบๆล่ะ ถ้ามีคนมาซื้อตัดหน้าก่อนพ่อไม่รับประกันนะ]
“ไม่เอาแบบนั้นดิพ่อ พ่อ...!”
ดูพ่อผมสิ พูดแล้วก็วางสายไป แถมยังบอกว่าถ้ามีคนมาซื้อก่อนจะขายให้เขาอีก เป็นพ่อที่ใช่ไม่ได้เลย งอนครับงอน!
“พี่ปืน เดี๋ยวผมมานะ” ผมเดินหน้ายู่ไปหาพี่ปืนที่ยืนเลือกสร้อยอยู่
“จะไปไหน” พี่ปืนหันมาถาม
“ไปซื้อโกโก้ เดี๋ยวต้นหอมมา ร้านอยู่ข้างๆนี่เอง” ผมชี้ออกไปนอกกระจกใสที่มองเห็นร้านของพี่เซน พี่ปืนมองตามแล้วพยักหน้า
“ซื้อกาแฟมาฝากพี่ด้วยแก้วหนึ่ง” พี่ปืนทำท่าจะหยิบกระเป๋าตังต์ ผมจับมือพี่ปืนไว้แล้วส่ายหน้า
“เดี๋ยวผมซื้อให้” ผมฉีกยิ้มแล้วเดินไปที่ร้านพี่เซน
“พี่เซน สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่เซน พี่เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นผม
“ไงเรา ไม่เจอกันเลยนะ”
“ยุ่งนิดหน่อยนะครับ ผมเอาโกโก้แก้วหนึ่งแล้วก็กาแฟอีกแก้วหนึ่ง” ผมสั่ง พี่เซนพยักหน้าแล้วลงมือทำให้
“กลับไทยเมื่อไหร่ เรายังไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกตั้งหลายที”
“อีกสามสี่วันก็กลับแล้วครับ ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว”
“จริงเหรอ แย่จัง”
ตั้งแต่พี่ปืนกับแมทมาผมก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวที่ไหนกับพี่เซนอีก แอบรู้สึกผิดเหมือนกันที่พอตัวเองมีเพื่อนอยู่ด้วยก็ไม่ได้สนใจพี่เขา แต่ระหว่างพี่เซนกับพี่ปืน คงไม่ต้องถามหรอกมั้งว่าผมจะเลือกใคร >.<
“ได้แล้วครับหนุ่มน้อย” พี่เซนวางแก้วโกโก้และแก้วกาแฟตรงหน้าผม
“เท่าไหร่ครับ” ผมหยิบเงินออกจากกระเป๋าตังค์
“ไม่เป็นไรครับ พี่เลี้ยง” พี่เซนปฏิเสธที่จะรับเงินจากผม
“ได้ไงอ่ะ ของซื้อของขาย” ผมพูด รู้สึกเกรงใจที่จะรับของฟรีๆ
“ไม่ต้องๆ ไว้พี่ไปเมืองไทยเราค่อยเลี้ยงพี่แล้วกัน”
“พี่จะกลับเมืองไทยเหรอ”
“อืม ไม่ได้กลับนานแล้ว กลับสักหน่อยคงดี”
“อ่า งั้นก็ได้ครับ” ผมพยักหน้าและเก็บเงินลงกระเปาตามเดิม ก่อนจะขอตัวกลับเข้าบริษัท พี่ปืนนั่งรออยู่ที่โซฟา ผมเดินไปนั่งข้างๆแล้วก็ยื่นแก้วกาแฟส่งให้
“ทำไมไปซื้อนาน” พี่ปืนถามแล้วก็รับกาแฟไปดูด
“ผมคุยกับพี่เซนอยู่ เลยนานไม่หน่อย” ผมบอกแบบไม่คิดอะไร แต่พี่ปืนเงียบไป พอมองก็เห็นพี่ปืนขมวดคิ้วมองผมอยู่
“อะไรเหรอครับ” ผมถาม
“เซน...คนที่ถ่ายรูปกับเราน่ะนะ” พี่ปืนถามเสียงนิ่งๆ แต่ดูน่ากลัวยังไงชอบกล
“ครับ”
“อย่าไปยุ่งกับมันอีก พี่ไม่ชอบ” พี่ปืนพูดแล้วก็นั่งทำหน้านิ่ง ผมแต่พยักหน้างงๆไม่ได้พูดอะไร เป็นอะไรของเขาน่ะ ก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่เลย
วันต่อมาพ่อและแม่ผมหยุดงานทั้งคู่แล้วพาผมกับพี่ปืนไปเที่ยวรอบกรุงปารีส วันต่อมาเราก็ไปเที่ยวที่มิลานกันก่อยที่ผมจะกลับไทย นับว่าเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดตั้งแต่ได้มาอยู่ที่ฝรั่งเศส ที่ก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ผมเอาแต่ทำงานเพราะต้องการเคลียร์งานให้เสร็จ จะได้พาผมเที่ยวได้เต็มที่
หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆโดยที่ผมไม่ได้ตั้งตัว แต่กลับเป็นความทรงจำที่น่าประทับใจที่สุด ทั้งเรื่องที่ผมงอนพี่ปืน พี่ปืนตามมาง้อ แล้วสุดท้ายเราก็กลายเป็นคนๆเดียวกัน ไหนจะพ่อกับแม่หยุดงานเพื่อพาผมไปเที่ยว แถมผมยังได้นอนกอดพ่อกับแม่ตั้งก่อนกลับด้วย พี่ปืนเหมือนจะเซ็งๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ชีวิตคนเรามันจะมีเรื่องที่ไม่ได้วางแผนเกิดขึ้นเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี แต่ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มักจะทิ้งความทรงจำเอาไว้ในชีวิตเราเสมอ
และผมจะเก็บความทรงจำที่นี่เอาไว้
ขอบคุณนะปารีส ที่ทำให้ผมมีความสุขมากๆในช่วงเวลาหนึ่งขอชีวิต
และผมก็ได้กลับมาเหยียบที่เมืองไทยอีกครั้ง แทบจะปรับร่างกายไม่ได้ จากหนาวจัดมาเจอร้อนจัด นี่มันอะไรกัน ร้อนๆโฮก!
ผมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อแถวๆลำคอ ไปตัดผมดีกว่า ผมยาวแล้วรู้สึกรำคาญ ยิ่งเหงื่อออกยิ่งรำคาญยิ่งกว่าเดิม
“ทำไมบ้างเงียบจัง” พี่บ่นเบาๆ ลากกระเป๋าเข้าบ้านที่เงียบกริบเหมือนไม่มีคนอยู่ พี่ปืนที่ลากกระเป๋าตามเข้ามาวางกระเป๋าไว้ที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่านให้แสงส่องเข้ามาในห้อง
ผมยกกระเป๋าขึ้นห้องใบหนึ่ง พี่ปืนช่วยยกอีกใบ มีแต่ของฝากทั้งนั้นแหละครับ ปลา ไข่ดาวแล้วก็แชมป์ฝากซื้อของเยอะแยะ ทั้งเครื่องสำอาง กระเป๋าและน้ำหอม ดีที่แม่ผมวางพาไปซื้อให้ ไม่งั้นผมก็เลือกไม่ถูกหรอก เครื่องสำอางของผู้หญิงเยอะเกินจนตาลาย
หลังจากที่เอากระเป๋าเข้ามาเก็บไว้ที่ห้องแล้วผมก็แอบย่องไปที่ห้องแมท ตอนเข้ามาผมเห็นรถแมทจอดอยู่ แสดงว่าแมทต้องอยู่บ้านแน่ๆ รายนี้ไม่เคยออกไปไหนโดยที่ไม่ขับรถออกไป สงสัยจะยังนอนอยู่ไม่ตื่น
ผมหยุดที่หน้าประตูห้องแมท จับที่ลูกบิดเบาๆแล้วลองบิดดู
ไม่ได้ล็อคด้วย!
ผมค่อยเปิดประตูออก แต่อยู่ๆมีมือมาวางบนบ่า ผมสะดุ้งตกใจเฮือกใหญ่ หันไปก็เจอพี่ปืน ผมถอนหายใจเบาๆ เฮ้อ ตกใจหมดเลย
“ทำอะไร” พี่ปืนถามเสียงเบา
“จุ๊ๆ” ผมใช้นิ้วจุ๊ที่ปากว่าให้พี่ปืนเงียบไว้ แล้วค่อยๆเปิดกระตู พอประตูอ้าออกกว้างพอให้มองเห็นด้านใน
ภาพที่เห็นทำเอาผมช็อค
“เอ่อ...”
แมทกับพี่มินนอนกอดกันกลม ท่อนบนไม่ได้สวมอะไรทั้งคู่ ท่อนล่างไม่รู้เพราะมีผ้าห่มคลุมไว้อยู่ เกิดอะไรขึ้น ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า แล้วพี่มินมานอนที่นี่ได้ยังไง ไม่สิ สองคนนี้เป็นอะไรกัน ผมอยากรู้!
“อย่าไปยุ่งกับมันเลย” พี่ปืนดึงตัวผมที่ยืนค้างเติ่งมองคนสองคนที่นอนกอดกันกลมยังไม่ตื่น แล้วก็ปิดประตูลงตามเดิม ผมชี้มือไปที่ประตูแล้วก็อ้าปากพะงาบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรดี อึ้งครับอึ้ง ก็คิดอยู่แหละว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ แต่ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นรูปแบบนี้
“เรื่องของพวกมันน่า อย่าไปยุ่งเลย วันนี้ไปนอนที่ห้องพี่แล้วกัน” พี่ปืนสรุปให้เสร็จสรรพ จับมือผมเดินเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้า แล้วก็พาไปที่คอนโดพี่ปืน
ผมที่กำลังงงๆกับความสัมพันธ์ระหว่างแมทกับพี่มิน เลยตามพี่ปืนกลับมาที่คอนโดแบบไม่รู้ตัว รู้อีกทีก็ตอนที่มานั่งอยู่ในห้องนอนพี่ปืนแล้วเรียบร้อย
ผมหยิบโทรศัพท์มาส่งข้อความหาแมทว่ากลับมาแล้วและจะนอนค้างที่คอนโดพี่ปืน ไว้กลับไปคอยถามแล้วกัน
“พี่ปืน ผมลงไปตัดผมข้างล่างนะ” ผมจำได้ว่าข้างล่างหอพี่ปืนมีร้านทำผมอยู่ ลงไปตัดผมหน่อยดีกว่า
“ตัดทำไม” พี่ปืนที่เก็บของอยู่หันมามอง
“มันร้อนอะ ผมรำคาญ”
“อืม ลงไปคนเดียวได้นะ”
“ผมโตแล้วน่า ไปได้อยู่แล้ว” ผมเข้าไปหอมแก้มพี่ปืนทีหนึ่งแล้วก็วิ่งลงไปตัดผมข้างล่าง โชคดีที่ร้านไม่มีคนผมเลยได้ตัดเลยโดยที่ไม่ต้องรอคิว
“เอาทรงไหนดีจ๊ะสุดหล่อ” พี่ช่างตัดผมสาวประเภทสองถามเสียงหวาน ผมยิ้มให้พี่เขาอย่างปลื้มใจที่มีคนชมว่าผมหล่อ
“ไม่รู้ครับ ผมอยากตัดให้มันสั้นกว่าหน่อย ยาวระต้นคอแบบนี้พอเวลาเหงื่อออกแล้วผมรู้สึกรำคาญ คันด้วย” ผมบอกพี่คนสวย พี่เขาเดินอ้อมมาข้างหน้าก่อนจะเชยคางผมให้เอียงซ้ายเอียงขวาอย่างพิจารณา พี่เขาดูจ้องหน้าผมสักพักก่อนจะยิ้มกว้าง
“พี่รู้แล้วว่าจะตัดแบบไหนดี รับรองค่าว่าเลิศแน่นอน ดูดีสุดๆ ย้อมสีด้วยไหม”
ผมนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้า ก็ดีเหมือนกัน เดี๋ยวเอาให้พี่ปืนอึ้งไปเลย ^o^
[Puen talks]
สองชั่วโมงผ่านไปแล้วต้นหอมก็ยังไม่ขึ้นมา ไปตัดผมถึงลอนดอนเหรอไงวะ ช้าชะมัด ผมเก็บของเสร็จแล้วเลยลงไปดูข้างล่างเสียหน่อยว่าตัดไปถึงไหนแล้ว
เดินลงมาถึงข้างล่าง ก็เห็นเด็กหัวแดงยืนอยู่หน้าร้านทำผม ผมจ้องพิจารณาดูดีถึงได้รู้ว่าเป็นต้นหอม ใครสั่งให้ทำผมสีนี้วะ แถมยังตัดผมสั้นแบบนี้อีก ไม่ใช่ว่าไม่ดูดีนะ แต่มันดูดีมากไปต่างหาก
บ้าเอ้ย! ทำไมน่ารักแบบนี้วะ
พอตัดผมสั่นแล้วยิ่งทำให้หน้าต้นหอมดูเด็กลงไปกว่าเดิมอีก แค่ปัจจุบันก็เด็กจนผมคิดว่าตัวเองกำลังพรากผู้เยาว์แล้วนะ ตัดทรงนี้นี่ยังกับเด็กมอต้น ไหนจะผมสีน้ำตาลแดงที่ยิ่งขับให้ดวงหน้าขาวใสยิ่งพ่องเข้าไปอีก ผมว่าผมดูไม่ผิดนะ หลังจากผมได้กินต้นหอมเข้าไปแล้ว ก็ดูเหมือนต้นหอมจะเปร่งประกายมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า แบบนี้จะปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียวได้ไหมวะเนี่ย
แต่ต้นหอมไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว เขากำลังยืนคุยกับตัวปัญหาอยู่ ไอ้อิช...มันมาทำอะไรที่นี่วะ แล้วดูหน้าต้นหอมนะ หงิกได้อีก สงสัยมันจะยังไม่เข็ดอยากโดนหมัดเมียผมอีกรอบ
ผมเดินเข้าไปใกล้ ต้นหอมหันมาเห็นผมแล้วก็ทำหน้าบึ้ง
“มีอะไร” ผมเดินไปยืนข้างต้นหอมแล้วเอ่ยถาม ปรายตามองไอ้อิชที่ยืนกัดปากตัวเองแน่น
“พี่ปืน ผมชอบพี่ ได้ยินไหม!” ไอ้อิชพูดเสียงดังจนบางคนที่อยู่ใกล้ๆหันมามองอย่างสนใจ
“แล้วไง” ผมถามเรียบๆ
“คนแบบนี้มีอะไรดี ทำไมพี่ต้องไปชอบมันด้วย” มันมองจิกต้นหอมแบบไม่พอใจ
เฮ้อ มันเคยส่งกระจกบ้างไหมเนี่ย ไม่น่าถามนะว่าต้นหอมมีอะไรดี ก็เห็นๆกันอยู่
“ขึ้นห้องเถอะ” ผมโอบเอวต้นหอมพาเดินกลับขึ้นห้อง พูดไปก็เท่านั้น คนแบบนี้มันยิ่งกว่าน่ารำคาญเสียอีก
“ทำไมพี่ปืนไม่ชอบผมล่ะ ถ้าพี่ต้องการเซ็กซ์นะ ผมว่าผมทำได้ดีกว่ามัน!” ไอ้อิชดึงแขนผมให้หันไปหามัน
ขาสองข้างผมหยุดชะงัก หันไปมองมันตาขวาง แต่ก่อนที่ผมจะได้ด่าอะไรมันออกไป ก็มีคนพูดแทนเสียแล้ว
“ทำตัวแบบนี้แม่ไม่ว่าเหรอ ปรึกษาผู้ปกครองหรือยัง” ต้นหอมย้อมไอ้อิชหน้าตาย แต่ผมถึงกับกลั้นขำไม่อยู่ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆ” คิดได้ไงวะแฟนผม เข้าใจด่าดีเว้ย น่ารักแบบนี้เดี๋ยวก็จัดรางวัลให้ชุดใหญ่เสียหรอก
“ไอ้ต้นหอม!”
“เงียบปากไป” ผมหุบยิ้มที่ไอ้อิชมันเรียกต้นหอมแบบนั้น
“พี่ปืน พี่ปกป้องมันเหรอ!” มันทำหน้าจะร้องไห้ เออ ร้องไปเลย ช่างหัวมัน
“เออดิ กูต้องปกป้องแฟนกูอยู่แล้ว ไม่ใช่สิ กูต้องปกป้องเมียกูอยู่แล้ว แล้วก็นะ เซ็กซ์น่ะ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าใครทำได้ดีกว่า มันอยู่ที่ว่ากูทำกับใครต่างหาก ถ้าไม่ใช่ต้นหอม กูก็ไม่มีวันนอนกับมึงหรอก เพราะคนที่ทำให้กูมีความสุขได้ไม่ใช่มึง เพราะกูไม่ได้รักมึง จบนะ อย่ายุ่งกับกูอีกอย่าหาว่าไม่เตือน ถ้าอยากมากนักบอกกันดีๆ เดี๋ยวกูหาให้ รุ่นน้องกูเยอะแยะ รับรองว่ามึงได้ผัวสมใจอยากแน่!”
ผมไม่สนใจว่าไอ้อิชจะโวยวายจะเป็นจะตายยังไง เพราะพูดจบผมก็ลากต้นหอมขึ้นคอนโดทันที ต้นหอมเงียบจนมาถึงห้อง
“พูดแบบนั้นไปจะดีเหรอพี่ปืน” ต้นหอมทำหน้าไม่สบายใจ
“ไม่พูดแบบนั้นแล้วมันจะเลิกยุ่งหรือไง” ผมถาม แล้วก็จับผมต้นหอมเล่น ถ้าหน้าตาไม่ดีจริงทำผมสีนี้ไม่ได้นะ
“ดูดีไหม” ต้นหอมลูบผมตัวเองแล้วก็ยิ้มอย่างน่ารัก
“ดูดีจนไม่น่าให้อภัยเลยแหละ” ผมชมอย่างไม่อิดออด ต้นหอมทำตาโตหน้าแดงที่ถูกผมชมตรงๆ ก่อนจะทำหน้าเครียด
“แล้วถ้าอิชเขาไม่ยอมเลิกยุ่งกับพี่ปืนล่ะ” คงคิดมากเหมือนกันสินะ
“ไม่ต้องห่วง พี่มีวิธีจัดการ” คนแบบนี้ต้องเล่นไว้แข็ง ถ้ามันอยากได้ผู้ชายนักผมจะจัดให้แล้วกัน แต่ไม่ต้องห่วง ผมไม่ใจร้ายขนาดจะเอาคนไม่รุมโทรมมันหรอก มันก็แค่เด็กขาดความอบอุ่น ส่งผู้ชายไปทำหมันหายเหงาสักคน ทำให้มันยุ่งจนไม่มีเวลามายุ่งกับผมก็เป็นวิธีที่ไม่เลว ยังไงๆมันก็ยังเป็นรุ่นน้องในคณะ เมตตามันสักหน่อยก็ไม่ลำบากเท่าไหร่หรอก ขี้ค้านมันจะมาขอบใจผมไม่ทัน หึหึ
แต่ที่น่าหนักใจคือผมจะทำยังไงกับเด็กตรงหน้าดี ต้นหอมทำผมทรงนี้แล้วผมไม่อยากให้เขาออกจากห้องเลย แม่งเอ้ย! น่ารักน่าฟัดฉิบหาย ไม่น่าปล่อยให้ไปตัดผมเลย จัดเต็มซะผมคิดว่าเป็นดารา
เปิดเทอมนี้เหนื่อยแน่กู -_-^
................................................................
# ทำใจนะพี่ปืน น้องต้นหอมเขาน่ารักขนาด ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
# เรารู้จะว่าทุกคนอยากรู้เรื่องของพี่แมทกับน้องมิน หึหึ
# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน คอมเม้น กดบวก กดเป็ดให้นะจ๊ะ จุ๊บๆ
กอดๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
