♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 36
I have such a wonderful life because of you, darling!
ผมมีชีวิตที่สวยงามเช่นนี้ก็เพราะคุณที่รัก
[Tonhom]
“เอิ่ม ต้นหอมเป็นอะไรอ่ะ”
“ไม่รู้ คงเครียดมั้ง”
ผมได้ยินเสียงแมทกับพี่มินคุยกันแว่วๆ แต่ตอนนี้ในหัวผมมีแต่เสียงเพลง จังหวะและท่าเต้น ตั้งแต่กลับมาผมก็เปิดเพลงแล้วซ้อมเต้น ทั้งบีบอย ป๊อปปิ้ง สารพัดท่าที่ผมจะนำออกมาวาดลวดลาย ไม่ใช่ว่าอยากเต้น แต่ผมกำลังเครียดสุดๆ และผมต้องการที่จะระบาย
คนพวกนั้นมันน่ารักเกียจ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะชกมันให้หน้าหงาย เอาให้เลือดกลบปากไปเลย แต่ผมมันซื้อบื้อเกินไป แต่โดนด่าก็อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก ว่าจะรู้สึกตัวไอ้คนที่ด่าผมมันก็เดินไปใกล้แล้ว
“ต้นหอม พอได้แล้ว ไม่เจ็บหรือไง”
แมทเดินมาปิดเพลง ผมที่อยู่ในท่าใช้มือข้างเดียวยันพื้นและเท้าที่ขึ้นนิ่งค้างเติ่งก่อนจะทิ้งตัวลงกับพื้นแรงๆ เจ็บนะครับ แต่มันไม่เจ็บเท่าที่ใจผมหรอก
แมททิ้งตัวนั่งลงกับพื้นข้างๆผมที่นอนแผ่หราอยู่ ผมสบตาแมทก่อนจะหลบหนี ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมมีเรื่องเครียด ไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นกังวล มันก็แค่ความอึดอัดไม่พอใจ แต่เดี๋ยวมันก็หายไป คำพูดคนไม่นานมันก็จางหาย แต่ในระหว่างที่มันยังไม่หาย ผมก็คงจะเจ็บจี๊ดๆไปอีกสักพัก
“เป็นไร บอกพี่ได้ไหม”
แต่ถ้าผมคิดจะปกปิดแมทก็คงจะเร็วไปอีกสามสิบชาติ คนๆนี้ดูผมออกทุกอย่างว่าผมรู้สึกยังไง มือของแมทที่ลูบหัวผมเบาๆ ทำให้ผมขยับตัวเข้าหาแล้วกอดเอวแมทเอาไว้แน่น
ผมจะต้องแคร์คนอื่นทำไม ในเมื่อผมมีคนที่รักผมตั้งหลายคน
“ไม่มีอะไรหรอก น้องแค่เจอคนแย่ๆ นิสัยแย่ๆมา ก็เลยเซ็งๆ” จะให้เล่าทั้งหมดก็คงไม่ดี ผมไม่อยากจะทำตัวเป็นเด็กขี้ฟ้องหรอก ผมโตแล้วผมควรจะดูแลตัวเองให้ได้ ไม่ใช่อยู่คอยให้แต่แมทหรือพี่ปืนดูแล
“ถ้าคนมันไม่ดีก็อย่าไปเก็บมาใส่ใจ”
“อืม ก็ดีขึ้นแล้วแหละ”
พอได้ออกกำลังอารมณ์ผมก็ดีขึ้น สามทุ่มกว่าๆผมแยกตัวขึ้นห้องมาอาบน้ำ เห็นว่าแมทจะไปส่งพี่มินที่ทำงาน พอรู้ว่าพี่มินทำงานผมก็อยากทำบ้าง แต่ไม่รู้จะทำอะไร ผมอยากได้ประสบการณ์ อยากไปทำงานที่ร้านกาแฟหรือร้านเบเกอรี่ แบบนั้นคงจะมีความสุขไม่น้อย ไว้ผมออกไปหางานทำบ้างดีกว่า
“เฮ้อ เบื่อจัง” ผมคว่ำตัวนอนบนเตียงหลังอาบน้ำเสร็จ ยังไม่ได้เช็ดตัวใส่เสื้อผ้าเลย ผมรู้สึกขี้เกียจ เหมือนมันเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจจนไม่อยากจะทำอะไร อากาศเย็นๆจากแอร์กระทบกับหยดน้ำบนแผ่งหลังของผมทำให้รู้สึกหนาว แต่ก็ขี้เกียจที่จะลุกไปเปิดแอร์หรือแม้แต่จะขยับผ้าห่มมาคลุมตัว มีเพียงกางเกงนอนขาสั้นตัวเดียวเท่านั้นที่ปกปิดร่างกายผม แต่ก็ไม่ช่วยให้อบอุ่นแม้แต่น้อย
“เมื่อไหร่พี่ปืนจะมา” ผมคลำหาโทรศัพท์บนเตียงจนเจอก่อนจะเปิดดู ไม่มีสายโทรเข้ามาไม่มีข้อความ สงสัยจะขับรถมาอยู่ เลยตัดสินใจไม่โทรไปเพราะคุยโทรศัพท์ระหว่างขับรถอาจจะเกิดอันตรายได้ ตอนกลางวันนี่ไม่เท่าไหร่ แต่ตอนกลางคืนแบบนี้มันอันตราย ผมเลยนอนค่ำหน้าเล่นตุ๊กตารอพี่ปืนไปพลางๆจนผล่อยหลับไป
“อื้อ” ผมรู้สึกตัวเมื่อมีอะไรเย็นๆมาแตะที่หัวไหล่ จะลืมตามองแต่แสงไฟในห้องแยงตาเลยต้องปิดตาลง
“พี่ปืน” ผมเรียกชื่อดูว่าใช่หรือเปล่า
“หืม?” พี่เขาตอบกลับ ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจ คิดว่าใครเสียอีก
พอปรับสายตาได้ผมก็ผลิกตัวนอนหงาย แต่พี่ปืนกดหลังผมไว้ ก่อนจะเอาอะไรสักอย่างมาทาที่หัวไหล่และข้อศอกผม
“ไปทำอะไรมา ตัวเขียวช้ำไปหมด” พี่ปืนถามเหมือนจะดุ
“เมื่อเย็นต้นหอมซ้อมเต้นนิดหน่อย” ผมบอก
“แต่ปกติไม่เป็นขนาดนี้นี่” พี่ปืนถามอีก
“ก็...ไม่รู้สิ” ผมไม่กล้าบอกความจริงว่าท่าที่ผมเลือกเต้นมีแต่ท่ายากๆที่ต้องใช้ไหลและศอกกระแทกพื้น ไม่แปลกหรอกที่ตัวผมมีรอยฟกช้ำ ช่วงฝึกใหม่ๆที่เขียวช้ำไปทั้งตัว
“คราวหลังไม่ต้องเต้นแล้วนะ ถ้าเต้นแล้วตัวช้ำแบบนี้” พี่ปืนพูดน้ำเสียงไม่พอใจ ผมพลิกตัวลุกขึ้นนั่งหลังจากที่พี่ปืนทาเสร็จ
“คราวหน้าไม่เป็นหรอก แค่ผิดพลาดทางเทคนิคเฉยๆ” ผมรีบบอก ถ้าผมไม่ได้เต้นมันต้องแย่แน่ๆ ผมอาจจะไม่ตายหรอกครับ แต่มันคือสิ่งที่ผมรักคือสิ่งที่ผมอยากทำ ผมเคยถูกพ่อห้ามมาแล้วครั้งหนึ่ง นี่ก็เพิ่งจะได้กลับมาเต้นอีกไม่เท่าไหร่เอง ยังไงๆผมก็ไม่ยอมหรอก
พี่ปืนจ้องผมเขม็ง ผมรีบยิ้มประจบว่าไม่เป็นไร แหม เป็นผู้ชายมีรอยฟกช้ำแค่นี้จิ๊บๆครับ เท่ดีออก
“แล้วทำไมนอนไม่ใส่เสื้อผ้า ไม่สบายไปจะว่ายังไง” หมดเรื่องนั้นพี่ปืนก็ดุเรื่องนี้ต่อ ผมเบ้หน้าใส่ ยิ่งกว่าแมทอีกนะเนี่ย โหดจริงๆ
“ก็มันขี้เกียจ” ผมบอก แต่พอเห็นสายตาที่เริ่มจะลุกเป็นไฟของพี่ปืนก็รีบลงจากเตียงไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อมาใส่ทันที
“พี่ปืนกินข้าวมายัง” หลังจากใส่เสื้อเสร็จแล้วผมก็เดินมายืนตรงหน้าพี่ปืน
“ยัง เราล่ะกินยัง” พี่ปืนย้อนถาม ผมยิ้มแล้วก็ส่ายหน้า เท่านั้นแหละพี่ปืนก็เตรียมจะกลายร่างเป็นยักษ์ฮกครั้งหนึ่ง
“นี่! ทำไม...”
“ก็ต้นหอมรอกินพร้อมพี่ปืนไง” ผมแย่งพี่ปืนพูด ไม่อยากถูกดุอีก
“บอกว่าไม่ให้ดื้อไง ฟังที่พูดรู้เรื่องบ้างไหมเนี่ย” พี่ปืนทำหน้าเหนื่อยใจ ผมหน้าเสียทันที
“อย่าดุได้ไหมเล่า ไม่ได้ดื้อสักหน่อย” แต่ก็ยังไม่วายจะเถียง พี่ปืนถลึงตาใส่ผมก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงไปข้างล่าง ผมเดินตามไปติดๆ โกรธเหรอ
“พี่ปืน ต้นหอมไม่ได้ดื้อเลยนะ ก็แค่อยากกินข้าวพร้อมพี่ก็แค่นั้น” ผมรีบง้อ เพราะไม่อยากจะทะเลาะกับพี่ปืนอีก แค่นี้ชีวิตก็ยุ่งยากมากพออยู่แล้ว ถ้าต้องมาทะเลาะกับพี่ปืนอีกผมต้องเป็นบ้าแน่ๆ
“ไม่ดื้อแค่หน่อยเดียวไง เหอะ! ถ้าพี่กินข้าวมาก่อนจะทำไง เดี๋ยวถ้าเป็นโรคกระเพาะขึ้นมาจะสมน้ำหน้าให้ดู” พี่ปืนหยุดเดินแล้วหันมามองผม แววตาดุดันจนผมเริ่มกลัว
“ไม่เป็นหรอก” ผมตอบเสียงเบา เริ่มเห็นเค้ารางความผิดของตัวเอง
“พี่ไม่ว่างดูแลเราตลอดหรอกนะ ช่วยดูแลตัวเองหน่อย อย่าให้พี่เป็นห่วงนักเลยต้นหอม มันไม่สนุกหรอกเชื่อสิ” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจัง ทำให้ผมรู้สึกผิดเอามากๆที่ทำให้พี่ปืนต้องเป็นห่วงขนาดนี้
“ต้นหอมขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก แต่ดูแลตัวเองบ้างก็พอ เข้าใจไหม”
“ครับ”
เมื่อผมรับปากพี่ปืนก็มีสีหน้าดีขึ้น พี่เขาเดินนำไปในครัว ผมก็ได้แต่เดินตามต้อยๆ มื้อเย็นหรือจะเรียกอีกอย่างว่ามื้อดึกเพราะมันสี่ทุ่มกว่าแล้ว พี่ปืนบังคับให้ผมกินข้างถึงสามจาน โอ๊ย! อิ่มจะแย่แล้ว! แถมนอกจากกินข้าวไปสามจานแล้วพี่ปืนยังบังคับให้ผมกินขนมปังที่พี่เขาแวะซื้อมาให้อีก
ตัวจะแตก!!!
ถ้าใครยังไม่เคยเห็นปลาพยูนเกยตื้นล่ะก็มองมาที่ผมได้ สภาพไม่ต่างกัน
“นอนดีๆได้ไหม ลงไปนอนอะไรกับพื้น” พี่ปืนที่เพิ่งเอาห่อขนมไปทิ้งบ่นผมเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ พี่เขานั่งลงที่โซฟา ส่วนผมก็เกลือกกลิ้งอยู่ไม่ไกลจากเท้าพี่เขาหรอก ผมไม่ถืออ่ะ เพราะผมขยับตัวไม่ได้ มันอึดอัดโครตๆ
“ต้นหอม ลุกขึ้นมานั่งดีๆ”
“ไม่เอา ผมจุก”
ท้องผมถึงกับป่องอ่ะ ปกติจะแบบราบ ผมดึงเสื้อขึ้นแล้วก็ใช้มือลูบท้องตัวเองไปมาหวังว่าจะบรรเทาให้มันหายอึดอัดลง คราวหน้าผมจะไม่อดข้าวอีกแล้ว ไม่งั้นผมจะต้องโดนลงโทษแบบวันนี้อีกแน่ๆ คงจะแน่นไปถึงเช้าวันพรุ่งนี้เลยล่ะ
“งั้นก็นอนไปข้างล่างแล้วกัน พี่จะขึ้นไปอาบน้ำนอนแล้ว” พี่ปืนพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินขึ้นบ้าง ทิ้งให้ผมอ้าปากค้างสมองวิ่งตามคำพูดพี่ปืนไม่ทัน
“พี่ปืน รอด้วย!”
ผมรีบลุกขึ้นไปปิดบ้านปิดไฟแล้วก็รีบวิ่งขึ้นห้อง พี่ปืนเข้าไปอาบน้ำแล้ว ผมยิ้มขำแล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียง ไม่คิดว่าวันนี้พี่ปืนจะมานอนกับผมน่ะ ดีใจจัง ผมคว้าตุ๊กตามากอดแน่นๆ ซุกหน้าลงกับพุงน้องหมีเพื่อปกปิดรอยยิ้มที่น่าอาย
พี่ปืนอาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวแล้วลงไปข้างล่าง พอขึ้นมาในมือพี่ปืนก็มีนมขวดหนึ่ง ถ้าเป็นวันหนึ่งผมคงจะดีใจกระโดดกอดพี่ปืนตามด้วยหอมแก้มเป็นรางวัลอีกสักหนึ่งทีที่รู้ใจผมว่าผมต้องกินนมก่อนนอนไม่งั้นจะนอนไม่หลับ แต่วันนี้ผมอยากจะโกรธมาก แค่นี้ก็อิ่มจะตายอยู่แล้ว
นี่เขาอยากให้ผมท้องแตกตายใช่ไหม!!!
“ไม่เอาแล้ว ต้นหอมอิ่ม” ผมส่ายหน้าปฏิเสธเมื่อพี่ปืนยื่นขวดนมมาตรงหน้า แหละแหม เอาขวดไหนไม่เอามา เอาขวดขนาด 400 มล. นี่กะฆ่ากันชัดๆ
“อย่าดื้อ กินๆเข้า เดี๋ยวก็ร้องให้พี่ลงไปเอาให้อีก” พี่ปืนขมวดคิ้วว่า แต่ผมก็ยังไม่ยอมรับนมมากิน ชอบบังคับตลอด อิ่มจนจะอ้วกอยู่แล้วยังจะบังคับกันอยู่ได้
ผมทิ้งตัวลงนอนกับเตียงอีกครั้ง นอนคว่ำหน้าไม่สนใจพี่ปืน
“ตกลงจะไม่กินใช่ไหม”
“ใช่!”
“ตามใจ ถ้ามาบ่นให้พี่ลงไปเอาให้นะจะตีให้” แล้วพี่ปืนก้ลงเอานมไปเก็บ ผมไม่สนใจ
พอพี่ปืนขึ้นมาอีกรอบพี่เขาก็ปิดไฟแล้วเดินมานอนข้างๆผม ผมหันหน้าเข้าหาพี่ปืนก่อนจะกอดเอวซุกหน้าลงกับไหล่พี่ปืนเหมือนทุกวัน
“ฝันดีเด็กดื้อ”
“ฝันดีคนแก่ขี้บ่น โอ๊ย!” ผมร้องเพราะพี่ปืนหยิกปากผม ไม่ถึงกับเจ็บหรอก แต่ก็สะดุ้ง
ผ่านไปเกือบชั่วโมงผมก็ยังนอนไม่หลับ แต่พี่ปืนหลับไปแล้ว พอเวลาผ่านไปท้องผมก็เหมือนจะว่างขึ้น แล้วยังไง ผมก้นอนไม่หลับไงเพราะยังไม่ได้กินนม
เอาไงดี ถ้าผมลงไปเอาเองคงจะไม่มีปัญหา แต่ถ้าให้พี่ปืนลงไปเอาให้นี่ได้เป็นเรื่องแน่ๆ
ผมค่อยขยับตัวให้เบาที่สุดเพราะพี่ปืนเป็นคนตื่นง่ายมาก แค่ผมขยับตัวพี่เขาก็รู้สึกตัวตื่น ผมค่อยๆหย่อนขาลงจากเตียงทีละข้าง แต่สวรรค์ช่างไม่เป็นใจให้ผมก้าวพลาดตกเตียงเสียงดัง...
ตุ๊บ!!!
“โอ๊ยยย”
สะโพกผม!
“เป็นอะไรต้นหอม!”
นั่นไง พี่ปืนตื่นจนได้! T^T
ไฟหัวเตียงสว่างขึ้น พี่ปืนงังเงียลุกขึ้นนั่งก่อนจะลืมตามองผมที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างเตียง
“คือว่า...”
“อะไร” พี่ปืนถามอีก ใบหน้าสลึมสะลือเพราะความง่วง
“คือต้นหอมจะลงไปกินนม” ผมตอบเสียงเบา ก้มหน้าไม่กล้ามองตาพี่ปืน โดนดุแน่ๆผม
“เฮ้อ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยเลย ลุกขึ้นมาบนเตียง” พี่ปืนสั่ง ผมรีบลุกขึ้นไปนั่งบนเตียงแต่โดยดี พี่ปืนดึงตัวผมให้เข้าไปใกล้ก่อนจะลูบคลำตามแขนขาผม
“เจ็บตรงไหนไหม”
“เจ็บสะโพกนิดหน่อย” ผมตอบ พี่ปืนเลื่อนมือลงไปลูบที่สะโพกผมเบาๆ เล่นเอาผมเขิน
“รออยู่นี่ เดี๋ยวลงไปเอาให้ จะเอานมอะไร” พี่ปืนถาม
“เอานมเปรี้ยว ขวดเล็กพอนะ เดี๋ยวน้องกินไม่หมด” ผมอ้อน
“ไม่ต้องมาอ้อน เดี๋ยวโดนดีแน่ๆ”
ฮืออ คราวนี้ไม่ได้ผลอ่ะ
แล้วพี่ปืนก็กลับเข้ามาในห้องอีกรอบพร้อมกับนมเปรี้ยวที่เจาะหลอดไว้เรียบร้อย ผมรีบรับมาดูดๆจนหมดขวดก่อนจะส่งขวดเปล่าคืนให้พี่ปืนเอาไปทิ้งที่ถังขยะตรงมุมห้อง เสร็จแล้วพี่ปืนก็กลับมานอนที่เดิม
“อ๊ะ!” ผมอุทานด้วยความตกใจ อยู่ดีๆพี่ปืนก็ลากตัวผมให้ขึ้นไปนอนเกยอยู่บนตัวเขา
“บอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าร้องจะกินนมพี่จะตี” พี่ปืนทำหน้าดุ ผมทำปากจู่ใส่
“ก็ตอนนั้นมันอิ่มนี่”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย นี่แน่ะ!”
เพี๊ยะ!!!
“โอ๊ยย! เจ็บนะ!” ผมร้องแล้วก็ดิ้นจะลงจากตัวพี่ปืน พี่เขาตีก้นผมอย่างแรงเลยอ่ะ น้ำตานี่ถึงกับเล็ด
“ดื้อดีนัก”
“เจ็บนะ!” ผมยังคงโวยวายใส่พี่ปืน และใช้หัวโขกกับหน้าอกแข็งๆของเขา แต่กลายเป็นผมเองที่เจ็บหน้าผาก คนอะไรหนังเหนียวชะมัด
“ก็ตีให้เจ็บ คราวหลังจะได้ไม่ดื้ออีก” ปากก็ว่าแต่มือก็ลูบก้นผมไปมา
“น้องไม่ดื้อสักหน่อย” ผมว่าก่อนจะยืนตัวขึ้นจุ๊บที่ปากพี่ปืนเบาๆ ถึงพี่ปืนจะดุ แต่พี่เขาก็ดุเพราะเป็นห่วงผมทั้งนั้น ก็เคยมีครั้งหนึ่งที่ผมไม่ยอมกินนมเพราะอิ่มมากแบบนี้ พอตกกลางดึกนอนไม่หลับเลยลงไปหานมกินเอง แล้วไง ผมตกบันไดไปเกือบสิบขั้น พี่ปืนเลยไม่ยอมให้ผมลงไปข้างล่างตอนกลางคืนอีก
“หึหึ ยั่วหรือไง ไม่อยากนอนใช่ไหม” พี่ปืนกระตุกยิ้มถาม น้ำหนักมือของพี่ปืนที่ลูบก้นผมอยู่กดหนักมากขึ้นก่อนจะตบเบาๆอย่างหยอกเย้า
“บ้า! จะนอนบ้างเถอะ” ผมรีบปีนลงจากตัวพี่ปืนทันที ไม่ได้เลยนะครับ เห็นเงียบๆแต่ความหื่นเพียบนะครับ -_-^
“ฮ่าๆๆ ก็นอนสิ” พี่ปืนหัวเราะเยาะผม
ฮึ่ย! ขัดใจที่สุด!
“กลับแล้วเหรอวะ” ซันเช็ดเหงื่อไปพลางถามผมไปพลาง
“อืม พี่ปืนรออยู่ที่ร้านแล้ว” ผมบอกซันก่อนจะถอดเสื้อแจ็กเก็ตออกเหลือแต่เสื้อกล้ามตัวโคร่งข้างใน ร้อนมากครับ ยิ่งมาซ้อมเต้นแบบนี้ยิ่งทำให้ร้อนเข้าไปใหญ่ เหงื่อออกทั่วตัวจนผมแขยงตัวเอง อยากกลับไปอาบน้ำ
“เออ เดินไปดีๆล่ะ เดี๋ยวโดนใครฉุดไป” ซันล้อผม แล้วเพื่อนผมอื่นก็หัวเราะ ผมเลยเตะก้นมันไปทีก่อนจะโบกมือลาเพื่อน
ทีแรกพี่ปืนจะเดินมารับที่จุดซ้อมเต้น แต่ยังไงผมก็ต้องเดินออกไปอยู่แล้ว เลยให้พี่ปืนนั่งรอที่ร้านแมคในห้างใกล้ๆแทน
ผมเดินไปเรื่อยๆ มือข้างหนึ่งจับสายกระเป๋าเป้ที่คล้องอยู่ที่ไหล่ มืออีกข้างก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อตามใบหน้าและลำคอ เดินมาจนถึงห้างดัง ผมเข้าไปข้างใน เห็นร้านแมคอยู่ไม่ไกลเลยรีบเร่งฝีเท้า แต่เพราะไม่ทันระวังเลยเดินเช้าเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ถือถาดอาหารจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ ผมคือถาดในมือเขาร่วงกระจัดกระจายหกใส่ผมทั้งน้ำทั้งอาหาร
“นี่! เดินไม่เป็นหรือไง! แก!” คนที่ผมเดินชนคือคนๆเดียวกับที่ผมเจอที่ห้างเมื่อหลายวันก่อน คนที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกับผม และเป็นคนเดียวกับที่เคยด่าผมหลายครั้งหลายครา
“ผมขอโทษ แล้วจะซื้อให้ใหม่” ผมพูดแล้วเตรียมจะเดินไปต่อคิวซื้อของให้เขาใหม่ทั้งที่ตัวผมเองก็เลอะเทอะไปหมด ต่างกับเขาที่ไม่เปรอะเปื้อนเลยแม้แต่น้อย ถ้าพูดกันความจริงแล้วผมไม่ได้ผิดคนเดียว เพราะเขาก็เดินไม่มองทางเหมือนกัน
แต่ช่างมันเถอะ คิดซะว่าเป็นการตัดปัญหา ผมไม่อยากจะมีเรื่อง แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่คิดแบบผม เขากระชากแขนผมอย่างแรงจนรู้สึกว่ากระดูกลั่น รู้สึกเจ็บจี๊ดที่แขน
“ไม่ต้อง ฉันมีปัญญาซื้อเองได้ แล้วนายคิดว่าแค่ขอโทษมันหายหรือไง รู้ไหมว่าฉันต้องต่อคิวนายแค่ไหน ถ้าไม่มีตาไว้มองก็ควักออกมาเถอะ ทำไม หรือมีตาไว้มองผู้ชายอย่างเดียว เฮอะ สกปรก!!!” เขาว่าผมเสียงดังและมองผมเหยียด คนในร้านเริ่มหันมาสนใจผมกันมากขึ้น ผมกำมือตัวเองแน่น พยายามปั้นหน้าให้เรียบเฉยเข้าไว้
“มันจะไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ ผมก็บอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบ จะโวยวายหาอะไร” ผมว่ากลับนิ่งๆ ผู้ชายที่ดูแล้วออกสาวยิ่งกว่าผมถลึงตาใส่ผม ผมไม่รู้จักชื่อเขาหรอก สมัยเรียนมัธยมผมเจอเขากี่ครั้งกันเชียว ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะรกับเขา แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเกลียดผมด้วย
แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะเกลียดเขาแล้ว
“มีอะไร” พี่ปืนเดินเข้ามาหาผม ผมแทบอยากจะร้องไห้ ผู้ชายคนที่ผมชนมองพี่ปืนตาวาวก่อนจะมองผมเหยียดๆ
“คุณเป็นอะไรกับคนนี้เหรอ” เขาชี้หน้าผมอย่างไร้มารยาท พี่ปืนปรายตามองเขาก่อนจะปัดมือเขาอย่างแรง ทำเอาคนที่ชี้หน้าผมหน้าเสีย
“อย่ามีชี้หน้าคนอื่น ไร้มายาทสิ้นดี!” พี่ปืนด่าอย่างไม่ไว้หน้า
“ไม่มีอะไรหรอกกพี่ปืน กลับกันเถอะ!” ผมรีบดึงมือพี่ปืนออกจากร้าน ผมไม่อยากให้พี่ปืนได้ยินอะไรจากคนๆนี้ทั้งนั้น
“เฮอะ! ผัวใหม่สินะ นี่รายที่เท่าไหร่ละ ใช่คนเดียวกับที่กกกันที่คอนโดหรือเปล่า”
“...” ช่างมัน นั่นก็แค่เสียงหมาเห่า
“ระวังนะคุณ มันมั่วจะตายไป จะเป็นโรคร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าติดโรคไปอย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน”
ขาของผมหยุดชะงัก ก่อนจะปล่อยมือที่ปืนแล้วเดินกลับไปจุดเกิดเสียงพร้อมกันเหวี่ยงหมัดใส่หน้าคนปากเสียทีหนึ่งแรงๆ ความอดทนของผมมันได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว
พอกันที ทำไมผมต้องทนให้พวกมันว่าผมด้วย!!!
“ถ้าปากว่างมากนักก็หาอะไรยัดซะนะ เพราะพูดทีมีแต่สิ่งสกปรก อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนตัวเอง คุณสะอาดตายหนักแหละ ให้ผมพูดบ้างไหมล่ะว่าคุณนอนกับใครบ้างตอนที่เรียนอยู่มอปลายน่ะ!” ผมตะโกนลั่นด้วยความโมโหแล้วก็เดินออกจากร้าน ไม่สนใจว่าพี่ปืนจะเดินตามมาไหม ผมไม่อยากอยู่ตรงนั้น ผมไม่อยากรับรู้ว่าพี่ปืนจะมองผมยังไงหลังจากที่ได้ยินเรื่องแย่ๆ
ถ้าพี่ปืนเชื่อคำพูดของมันผมจะทำยังไง
“ต้นหอม หยุดก่อน!”
“ปล่อยผม!” ผมสะบัดมือพี่ปืนออก ขาก็เดินออกจากห้าง รีบจ้ำๆเดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย เร็วขึ้นๆจนกลายเป็นวิ่ง ผมวิ่งผ่าผู้คนอย่างบ้าคลั่ง!
ชีวิตจะมีความสุขไม่ได้เลยหรือไง ทำไมต้องมีมารตลอด!
“ฮือออ” ผมร้องไห้ออกมา หยุดวิ่งก่อนจะทรุดตัวลงนั่งยองๆกอดเข่าตัวเอง
ตึกๆๆ
“ต้นหอม!” เสียงพี่ปืนดังขึ้น พี่เขาคงวิ่งตามมา แรงกอดจากด้านหลังทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้น
พี่ปืนประคองตัวผมให้เดินไปนั่งที่ม้านั่งในสวนเล็กๆที่อยู่ไม่ไกล ผมนั่งลงบนม้านั่ง ส่วนพี่ปืนก็มานั่งบนส้นเท้าตรงหน้าผม มือหน้าเช็ดน้ำตาให้ผมแผ่วเบา
“ร้องทำไม เป็นอะไรบอกพี่สิ วิ่งมาแบบนี้หกล้มไปจะทำยังไง” น้ำเสียงอ่อโยนไม่ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้
“พี่ ฮึก ผิดหวังใหม่” ผมถามเสียงสั่น
“ผิดหวังเรื่องอะไร ทำไมพี่ต้องผิดหวัง” พี่ปืนถาม จับมือผมไปกุมไว้แล้วบีบเบาๆ
“ผมทำตัวเหมือนอันธพาล ชกคนนู้นคนนี้ไปทั่ว” ผมบอก
“ดีแล้ว ถ้าต้นหอมไม่ทำพี่นี่แหละจะชกมันเอง แค่นี้เอง จะคิดมากทำไม”
“คิดมากสิ ก็ผมแคร์พี่คนเดียว”
“...”
“พี่ปืน เรื่องที่คนนั้นพูด...” ผมจะพูดเรื่องที่คนๆนั้นพูดที่ร้าน ผมกลัวว่าพี่ปืนจะเข้าใจผิด นอกจากพี่ปืนผมก็ไม่เคยนอนกับใคร ไม่เคยไปกกกับใครด้วย
“ไม่ต้องพูด!” พี่ปืนว่าเสียงเข้มแล้วทำหน้าโหด
“ฮึก...ผมขอโทษ” ผมร้องไห้หนัก พี่ปืนต้องโกรธผมแน่ๆ พี่ปืนก็ต้องเสียที่มีแฟนแบบผม
“บอกว่าไม่ต้องพูดไง!” คราวนี้พี่ปืนตวาดผมเสียงดัง ผมตัวสั่นด้วยความกลัว ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ผมทนไม่ดุถ้าพี่ปืนจะเกลียดผม
“ผม ฮึก ไม่พูดไม่ได้หรอก” ผมอยากอธิบาย ต่อให้พี่เขาจะไปอยากฟังก็ตาม
“ต้นหอม!” พี่ปืนเรียกชื่อผมเสียงแข็ง
“พี่คงรับไม่ได้ ถ้าผมเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ มันแย่ใช่ไหมกับผมที่เป็นแบบนั้น! ฮืออ”
“บอกให้เงียบไง!”
“...!”
“ถ้านายไมได้ทำผิดก็อย่าแก้ตัว”
“ผมทำผิด” ผมพูดเบาๆ ถ้าก่อนหน้านี้ผมไม่คบใครไปเรื่อย ไม่มีแฟนเยอะ ผมคงไม่ถูกใครต่อใครมองไม่ดีแบบนี้
“ฉันบอกให้พูดได้แล้วเหรอไง!” พี่ปืนเปลี่ยนคำเรียกแทนตัวเอง นั่นหมายความว่าพี่ปืนโกรธผมมากๆ
“...”
“นายมันดื้อจริงให้ตายสิ ในสมองนี่คิดแต่เรื่องบ้าๆ”
“...”
“โครตดื้อเลยให้ตายสิ ฉันไม่ชอบให้ใครขัดใจฉัน รู้ไว้ด้วย”
กี่ครั้งแล้วนะที่ผมทำให้พี่ปืนต้องอารมณ์เสีย ผมมันแย่จริงๆ
“ผมขอโทษ”
“จะขอโทษทำไม ทำเหมือนที่ไอ้เวรนั่นบอกหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่ได้ทำก็ไม่ต้องร้องไห้ จำเอาไว้ให้ขึ้นใจเลยนะ ว่าไม่มีบาดแผลไหนของนายที่จะทำให้ฉันรักนายน้อยลงได้”
“พี่ปืน...” ผมหยุดร้องไห้ เบิกตามองพี่ปืนอย่างไม่เชื่อสายตา พี่ปืนไม่เชื่อคำพูดของผู้ชายคนนั้น ทั้งที่ผมยังไม่อธิบายแต่พี่ปืนก็ยังจะเชื่อใจผม
“รู้แล้วก็เลิกแก้ตัวสักที น่ารำคาญ คิดว่าฉันโง่หรือไงว่านายไม่เคยผ่านมือใคร อย่าทำตัวโง่ทั้งๆที่ก็ฉลาดจะตายไปหน่อยเลยนา”
“ฮึก...”
ทำไมต้องดีขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องทำให้ผมรักแล้วรักอีก
“อย่าร้องนะ” พี่ปืนตวาดผมอีกครั้ง แต่ผมไม่สามารถห้ามน้ำตาตัวเองได้ ก็คนมันดีใจอ่ะ!
“ฮืออออออ”
“เฮ้ย! บอกว่าไม่ให้ร้องไง”
“ฮึก ฮืออออ”
จะไม่ให้ร้องได้ไงล่ะคนบ้า ผมรักเขาจริงๆนะ ผมรักพี่ปืนที่สุด ชั่วชีวิตนี้ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว
..............................................................................
# อ๊ากกกกก พี่ปืน เอาใจหนูไปเลยค่าาาาาาาาา
^_^ โอ๊ยตายๆ เขียนเองฟินเอง
อยากได้พระเอกเอง ทุกคนคิดว่าไง หลงรักพี่ปืนเหมือนเค้าไหม
ขอกรี๊ดอีกรอบ อ๊ายยยยยยยยยย!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
