♣Maybe...รักนี้อาจเป็นนาย♣
บทที่ 37
Maybe I’m too busy being yours to fall for someone new
บางทีฉันอาจจะวุ่นวายอยู่กับการเป็นของเธอ จนไม่มีเวลาไปตกหลุมรักใคร
Special Matt & Ramin # part 6:
[Ramin talks]
“มินตื่น”
“zzz”
“มิน ตื่นสิวะ”
“งืมๆ อืม”
“อืมก็ตื่น อย่าต้องให้ลงไม้ลงมือนะ”
“อื้อออ กูจะนอน!!”
อะไรของไอ้แมทมันวะครับ คนจะหลับจะนอนแม่งก็เรียกอยู่ได้ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึก แถมยังเหนื่อยเพราะทำงาน หวังจะตื่นนอนสายๆหน่อย แต่แม่งดันปลุกผมอยู่ได้
“เช้าแล้ว ลุกขึ้น ตื่นได้แล้ว จะได้ออกไปวิ่งกับกู” ไอ้แมทบอก ผมไม่สนใจ ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ สติเริ่มกลับไปสู่จุดเริ่มต้น กำลังเคลิ้มๆได้ที่เลยแต่ไอ้แมทก็ยังไม่เลิกกวนผม
พรึบ!
“อื้อ เอาผ้าห่มกูมา!” ผมร้องหาผ้าห่มที่ไอ้แมทมันกระชากออกจากตัวผม ผมผลิกตัวนอนหงายอย่างรำคาญ ปกติผมเป็นคนชอบนอนคว่ำแล้วต้องห่อตัวเองอยู่ในผ้าห่ม ไม่งั้นนอนไม่หลับ
“ผ้าห่มของกูบ้างเถอะ แล้วก็ตื่นได้แล้วไม่ต้องนอนแล้ว ลุกขึ้นเลย” ไอ้แมทสั่ง ผมหยีตามองหน้ามันเคืองๆ ก่อนจะหันข้างนอนตะแคงแทน กูไม่เอาผ้าห่มก็ได้ คิดว่ากูจะนอนไม่ได้หรือไง เคยได้ยินไหมครับ ความง่วงชนะทุกอย่าง!!!
และความง่วงชนะมึงด้วย!!!
“มึงจะเอาแบบนี้ใช่ไหมที่รัก แล้วอย่ามาร้องนะ”
ผมไม่สนใจมัน ยังคงมุ่งหน้าที่จะนอนต่อให้ได้ คนเราต้องการการผักผ่อนครับ กินให้อิ่มนอนหลับให้พอ ชีวิตจะได้สดใสกระปรี้กระเปร่า จากที่ท่านอนตะแคงผมก็ค่อยๆขยับตัวจนกลายเป็นนอนคว่ำหน้าในที่สุด
อ่า สวรรค์น้อยๆของผม ท่านี้ดีสุดแล้ว
“เฮ้ย!! ไอ้แมท ลุกออกไปนะ กูหนัก!!!”
แม่ง! คนนอนอยู่ดีๆเสือกทับมาได้ ตัวมันเล็กๆที่ไหน น้องๆควายเลยก็ว่าได้ ผมดิ้นขลุกขลุกหนีตัวหนักๆของไอ้แมทที่นอนทับตัวผม แต่เหมือนมันจะยิ่งออกแรงบี้ตัวผมลงกับเตียง ผมเลยหยุดดิ้นเพราะเหนื่อยและจุก
“กูบอกให้ตื่นก็ไม่ยอมตื่น” ไอ้แมทพูดที่ข้างหูผมก่อนจะแลบลิ้นเลีย ผมรีบหันหน้าหนีปากมัน แต่ไอ้แมทก็ไม่ละความพยายาม มันกดจูบที่ต้นคอผมหนักๆ แม่งทำรอยอีกแล้วแน่ๆ
“อย่าทำรอยได้ไหมไอ้ห่า คนอื่นเข้าคิดว่ากูมีผัวหมดแล้ว” ผมไม่ได้พูดเกินจริงเลยแม้แต่น้อย เดี๋ยวนี้พี่ที่ร้านเหล้าหลายคนชอบมองที่ต้นคอผม เพราะมีรอยจูบที่ไอ้แมททิ้งไว้ ผมยังไม่เคยมีอะไรกับมันนะ ก็แค่ข้างนอกเท่านั้น แต่ตอนนี้บอกไปใครจะเชื่อ รอยจูบแม่งพร้อยเต็มตัวผมเลย
“ก็มีจริงๆนี่น่า กูไม่ใช่ผัวมึงหรือไง” ไอ้แมทถาม มือมันเริ่มยุ่มย่ามอยู่ที่เอวผม ดีที่มันยกตัวขึ้นไม่ทับผมเต็มๆแบบที่แรก ห่าเอ้ย แทบไส้ปลิ้น!
“ไม่ใช่ มึงยังไม่ใช่ผัวกู!” ผมผลิกตัวนอนหงายหันไปประจันหน้ากับมัน แต่กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าตัวผมเองทำพลาดสุดๆก็สายไปเสียแล้ว
“อ่อ ยังไม่ครบสูตรสินะ มึงจะเอาเลยไหมล่ะ เดี๋ยวกูจัดให้ จะได้ไม่ต้องไปออกกำลังกายข้างนอก ออกแม่งบนเตียงเนี่ยแหละเร้าใจดี” เร้าใจพ่อง!!! ไอ้แมทยกยิ้มเจ้าเล่ห์ มันก้มหน้าลงมาใช้จมูกและปากไล้แก้มผมไปมา
“ไม่เอา ลุกออกไปเลยนะมึง” ผมดันตัวมัน แต่ไอ้แมทกลับคว้าข้อมือผมทั้งสองกดลงกับเตียง
“กูจะลุกทำไม ในเมื่อกูบอกให้มึงลุกจากเตียงมึงก็ไม่ยอม แสดงว่ามึงคงอยากออกกำลังกายบนเตียงมากกว่า นี่กูก็กำลังจะจัดให้ไงครับ” ไอ้แมทจ้องตาผมยิ้มๆ มันซุกหน้าลงกับซอกคอผม ผมหนีบคอเข้าหากันเพราะความสยิว แต่ยิ่งทำให้ไอ้แมทสัมผัสผมได้มากขึ้น
“ตื่นแล้วลุกแล้ว” ผมบอกเสียงสั่นเมื่อมือไอ้แมทล้วงเข้ามาในสื้อผมแล้วเขี่ยยอดอกผมไปมา
“สายไปแล้วครับที่รัก” มันว่า ผมอยากจะบ้า
“อื้ม” จากลำคอไอ้แมทก็เลื่อนริมฝีปากมาจูบผมจนหัวผมหมุนไปหมด ได้แต่ร้องครางในลำคอเบาๆ มันเชี่ยวมากเลยเรื่องจูบ จนผมอดหงุดหงิดไม่ได้ มันไปจูบใครมาบ้างแล้วก็ไม่รู้
“อ๊ะ! อย่า..” ผมร้องห้ามขณะที่ไอ้แมทรูดกางเกงนอนของผมลงก่อนจะตามด้วยชั้นใน มือมันแตะเข้าที่ส่วนอ่อนไหวของผมจนไม่ไม่อ่อนอีกต่อไป
“อย่าอะไร ขืนมือซะขนาดนี้” ไอ้แมทยิ้มขำๆ
“ไม่เอานะมึง ไม่ทำนะ” ผมขอร้องมันเสียงอ่อน คือผมก็เข้าใจนะว่ามันต้องการ แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมอ่ะ
“อืม” มันส่งเสียงรับในลำคอ หน้ามันซุกอยู่ที่ซอกคอผม มือมันก็ขยับไม่หยุดจนผมทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมา
“ทำให้กูบ้างสิ” มันว่า ผมหน้าแดงได้แต่ข่มอาการเขินอาย เอื้อมมือล้วงเข้าไปในกางเกงมัน คงเพราะเห็นว่าผมลำบาก แมทเลยทิ้งตัวลงนอนแล้วก็จัดการถอดกางเกงขายาวที่มันใส่ไปวิ่งประจำออก เผยให้เห็นแมทน้อยที่ตอนนี้ไม่น้อยเลยสักนิด
ผมใช้มือจับเบาๆ มันกระตุกรับมือผม พอรูดเบาๆไอ้แมทก็ซีดปาก มองผมด้วยแววตาเซ็กซี่
“มิน” มันเรียกชื่อผม
“หืม” ผมกำลังตั้งใจช่วยมันอยู่
“ใช้ปากให้หน่อยดิ” มันพูด ผมมองหน้ามันทันที มันเคยให้ผมทำให้มันครั้งหนึ่งแล้ว และคราวนี้มันกำลังร้องขออีก
“นะที่รัก ทำให้กูหน่อย” มันว่า ผมนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้า ก้มหน้าลงไป อ้าริมฝีปากออกเพื่อกลืนกินตัวตนของไอ้แมทมัน ถ้าถามว่ารังเกียจไม่ ผมไม่รัเกียจหรอก อะไรที่เป็นมันผมก็รักหมด แต่บางทีที่ไม่ยอมก็เพราะเขิน ไอ้แมทมันชอบทำหน้ากระลิ้มกระเลี่ยใส่ผมจนบางทีผมก็วางหน้าไม่ถูก
ผมใช้ปากช่วยมันจนมันเสร็จในที่สุด มันปล่อยในปากผม บางส่วนผมก็กลืนลงไป แต่บางส่วนก็ไหลออกมาจากปากเพราะมันเยอะครับ
“ขอบคุณครับ”
ฟอดดด
ไอ้แมทขยับมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ผมยิ้มกว้างให้ผม ผมเลยยิ้มตอบมันก่อนจะลุกเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำโดยมีไอ้แมทเข้ามาช่วย และก็ไม่ต้องเดาเลยว่าเราช่วยกันอีกคนล่ะครั้ง
ถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่ผมจะยอมมันแล้วกัน แต่ตอนนี้คงได้แค่นี้ก่อน
“แฮกๆๆ แมท กูไม่ไหวแล้ว” ผมหอบหายใจเหนื่อยพูดไปจะสำลักอากาศไปด้วย เหนื่อกว่านี้มีอีกไหม!
“อะไรวะ แค่นี้เหนื่อย ไม่ต้องหยุดเลย วิ่งต่อไป” ไอ้แมทที่วิ่งนำหน้าผมผ่อนฝีเท้าจนวิ่งเสมอกันกับผม มันก็พูดได้นี่ คนเคยวิ่งเกือบทุกวัน จะไปเหนื่อยอะไรกับการวิ่งรอบหมู่บ้านสองรอบสามรอบ แต่ผมนี่แค่ครึ่งรอบก็หอบจะแดกแล้ว และยิ่งก่อนออกมาผมใช้พลังงานไปไม่น้อย ไม่แปลกที่ผมจะหมดแรง
“กู กูไม่ไหว แฮก ไม่ไหวแล้ว” ผมหยุดวิ่งแล้วก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนที่สนามหญ้าที่เป็นสนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน ผมรีบโกยอากาศเข้าปอด ไอ้แมทหยุดวิ่งเดินมาดูผมที่นอนแผ่หราสภาพดูไม่ได้
“เฮ้อ มึงนี่นะ ตั้งแต่ตอนนั้นมึงก็ไม่ได้ออกกำลังกายบางเลยใช่ไหม” มันยืนเท้าเอวถามผม ตอนนั้นของมันคงหมายถึงตอนที่ผมกับมันเลิกคุยกัน
“อืม” ผมรับคำ ดีนะแสงแดดไม่เข้าตาเพราะไอ้แมทยืนบังให้ ผมเลยมองเห็นหน้ามันไม่ชัด
“ต่อไปนี้มึงต้องตื่นมาวิ่งกับกูทุกเช้า เพราะแบบนี้ไงร่างกายมึงถึงได้เตี้ยแคระแกรนขนาดนี้แล้วก็อ่อนแอ” ไอ้แมทบ่น มันพูดซะผมดูเหมือนไม่ใช่คนเลย ‘เตี้ยแคระแกรน’
“พูดยังกับกูจะมานอนกับมึงทุกวัน เดี๋ยววันนี้กูก็กลับบ้านแล้ว” ผมบอกมัน ไม่ได้กลับไปนอนบ้านมาสามวันแล้ว ไอ้แน็คก็โทรมาบ่นที่ผมไม่ยอมไปนอนกับมัน ไอ้ห่านี่ก็ขี้กลัวจริงๆ แล้วพ่อแม่มันก็ออกไปทำงานนอกสถานที่บ่อยเกิน เขารู้บ้างไหมว่าลูกชายกลัวผีขึ้นสมอง
“ไม่เอาดิ นอนกับกู” ไอ้แมทเปลี่ยนมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมที่นอน ผมรีบตะแคงตัวเพราะแสงแดดส่องเข้าตา
“ไม่ได้มึง เดี๋ยวแม่กูบ่น กูไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว ไหนจะชุดนักศึกษาและหนังสือเรียนที่อยู่บ้านกูอีก” เมื่อคืนตอนทำงานแม่ผมก็ถามว่าทำไมผมไม่กลับไปนอนบ้าน ผมอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่บอกแม่ไปว่ามานอนกับเพื่อน แต่แท้ที่จริงแล้วผมมานอนกับแฟน แถมเป็นผู้ชายด้วย
“งั้นกูไปนอนบ้านมึงก็ได้”
“เฮ้ย! มึงจะบ้าเหรอ ไม่ได้ๆ มึงนอนบ้านมึงแหละดีแล้ว” มันใช้อะไรคิดวะว่าจะไปนอนบ้านผม พ่อแม่ผมยังไม่มีใครรู้นะว่าผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ถ้ารู้ล่ะก็บ้านแตกแน่ ยิ่งผมเป็นลูกชายคนโตคนเดียวของบ้านแล้วด้วย
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเซ็งๆ
“เป็นไรอีก คิดอะไรอยู่” ไอ้แมทถามด้วยความเป็นห่วง ผมซึ้งใจมันนะบางที ถ้าผมมีอาการไม่ดีมันจะถามไถ่ผมตลอด จากที่เคยคิดว่าผมรักมันมากๆ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกได้เลยว่า เมื่อก่อนผมรักมันไม่ได้เท่านี้เลย
“กูกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าพ่อแม่กูรู้จะเป็นยังไง” ผมจ้องตามัน ไอ้แมทดูเครียดขึ้นจนเห็นได้ชัด
“มึงเสียใจไหมที่รักกู” ไอ้แมทถามผม ผมยิ้มให้มันก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่เลย กูไม่เคยเสียใจที่รักมึง”
ผมพูดจริงๆนะ ผมไม่เคยเสียใจที่รักมัน แต่ทุกครั้งที่เสียใจก็คือผมเสียใจที่ไม่เคยบอกมัน เสียใจที่คิดว่ามันรังเกียจผม มันไม่อยากเป็นเพื่อนกับผม แต่ผมไม่เคยเสียใจที่รักมันเลยสักครั้ง
วันนี้ไอ้แมทต้องไปทำงานที่บริษัทพ่อมัน ผมได้ฟังเรื่องราวของมันว่ามันทำอะไรบ้างก็อดทึ้งไม่ได้ มันอายุเท่าผมเลยนะ แต่มันใช้ชีวิตยิ่งกว่าผมอีก ถึงผมจะหางานพิเศษทำแต่ก็เป็นงานที่ไม่ได้ใช้สมองมาก ก็แค่ใช่แรงเดินรับออกเดอร์ เสริฟเหล้า นู่นนี่อีกนิดหน่อย ก็เหนื่อยจะตายแล้วเพราะต้องเรียนด้วย แล้วนี่มันทั้งเรียนแหละเข้าไปช่วยงานที่บริษัท ไหนจะต้องดูแลน้องมันอีก นี่มันคนหรือว่าหุ่นยนต์ผมก็ไม่รู้
“วันนี้ก็ไปรับไม่ได้นะ ต้องกลับบ้าน” ไอ้แมทโทรมาบอกผม ผมไม่ได้เจอหน้ามันมาสองวันแล้ว เห็นว่ายุ่งๆกับงาน
“อืม ไม่เป็นไร พักผ่อนนะมึง เดี๋ยวป่วยแล้วจะแย่” ผมสั่งมัน ผมรู้ว่ามันเป็นคนที่พ่อมันหวังพึ่งพาให้ดูแลกิจการ ไหนมันจะเป็นพี่ที่ต้องดูแลน้อง มันเลยมีความรับผิดชอบสูง ป่วยก็ไม่ค่อยจะบอกหรอก
“อืม กลับดีๆนะ อย่าให้ใครฉุดมึงไปล่ะ”
“ใครจะมาฉุดกู แค่นี้นะกูจะทำงานต่อ”
“อืม คิดถึงกูด้วยนะ” เดี๋ยวนี้มันเลี่ยนกับผมบ่อยเหลือเกิน
“เออ มึงก็คิดถึงกูด้วย แค่นี้แหละ บาย” ผมรีบวางสาย พูดเองก็เขินเอง บ้าหรือเปล่าวะผมเนี่ย
ไม่บ่อยหรอกครับที่ไอ้แมทจะไม่มารับผมไปทำงานอย่างวันนี้ บางทีผมทำงานอยู่แล้วมันโทรมาบอกว่าจะมารับช้าเพราะเผลอหลับเพราะเหนื่อยจากงาน ผมก็ต้องบอกมันว่าไม่ต้องมารับ แต่มันก็ยังดื้อแพ่งที่จะมารับผมให้ได้ ที่จริงมันไม่ต้องมารับผมเลยก็ได้ เพราะผมกลับเองได้สบายมาก เพราะมันต้องไปเรียนและไปทำงาน ผมสงสารมัน แทนที่จะได้พักแต่ก็ต้องมารับดึกๆดื่นๆ
ผมทำงานเสร็จก็เตรียมตัวจะกลับบ้าน แต่โทรศัพท์ดังขึ้นก่อน
“ไงมึง” ผมรับสายไอ้แน็ก มองซ้ายมองขวาก่อนจะข้ามถนนไม่รอรถฝั่งตรงข้าม
[มึง มาหากูที่บ้านหน่อยดิ กูไม่อยากนอนคนเดียวอ่ะ ถ้าคืนนี้มึงไม่มากูตัดขาดความเป็นเพื่อนกับมึงจริงๆด้วย]
เอาแล้วไงไอ้เด็กขี้แย ผมละเบื่อมันจริงๆ
“เรียกร้องกูทุกวันขนาดนี้ให้กูไปรับมึงมาเลี้ยงที่บ้านเลยไหมห๊ะ” ผมถามมันขำๆ รถเมล์สายที่ผ่านบ้านไอ้แน๊กมาพอดี ผมเลยกระโดดขึ้น ดึกๆแบบนี้ที่นั่งโล่งครับ ผมเลือกนั่งใกล้ๆประตูจะได้ลงง่ายๆ
[รีบๆมานะมึง หมาข้างบ้านแม่งจะหอนทำไมก็ไม่รู้ ไอ้เชี่ย! กูกลัว!]
“เออๆ กูขึ้นรถแล้ว เจอกัน” ผมวางสายไอ้แน็ก จะว่ารำคาญก็รำคาญนะ แต่ก็สงสารมันเหมือนกัน เหมือนเด็กขาดความอบอุ่นแถมยังกลัวผีแบบสุดๆอีก
ถึงหน้าปากซอยบ้านไอ้แน็กผมก็ลงจากรถเมล์ บ้านมันอยู่ไม่ลึกเท่าไหร่ เดินแปบเดียวก็ถึง ผมล้วงกุญแจบ้านมันจากในกระเป๋ามาไขประตูรั้วบ้านมัน มันเป็นคนไปปั้มกุญแจสำรองตั้งแต่ประตูรั้ว ประตูในบ้าน และห้องนอนของมันมาให้ผม พ่อแม่มันก็รู้นะครับ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกจะดีใจด้วยซ้ำที่มีคนมาดูแลลูกชายเขาแทนถึงที่
“มึงมาช้า” ไอ้แน๊กวิ่งเข้ามาหาผมเหมือนเด็กๆ ผมขยี้หัวมันไปที แม่ง ยังกับกูเป็นแม่ลูกอ่อน
“ช้าอะไร สิบนาทีเอง”
“ไปยัง กูเก็บของแล้ว” มันพูด ผมเพิ่งสังเกตุเห็นว่าที่หลังมันมีกระเป๋าเป้สะพายแล้ว
“จะไปไหนของมึงเนี่ย” ผมถามมัน มันเรียกผมให้มานอนกับมันแล้วมันจะไปไหนของมันอีกเนี่ย
“ไปนอนบ้านมึงไง เมื่อกี้มึงบอกว่าจะเอากูไปเลี้ยงที่บ้านอ่ะ” มันเบ้หน้าไม่พอใจใส่ผม แต่ไม่ใช่ว่ามันไม่พอใจผมหรอก คงจะน้อยใจพ่อแม่มันตามเคย อันที่จริงพ่อแม่ผมก็ไม่ค่อยอยู่บ้านนะ แต่ดีที่ผมมีน้องสาวไง เลยไม่เหงา เพราะงี้แหละผมถึงได้มานอนกับมันบ่อยๆ เพราะสงสารมันครับ
“เดี๋ยวพ่อแม่มึงก็มาว่ากูว่าขโมยลูกเขา” ผมพูดยิ้มๆ
“ขโมยไปเลย เข้าไปสนใจกูอยู่แล้ว ไปได้ยังเนี่ย กูง่วง” ผมล่ะขำกับคำพูดมันจริงไ
“เออ ไปก็ไป”
มันเป็นเด็กอนามัยครับไอ้แน็คเนี่ย สี่ทุ่มมันก็นอนแล้ว แต่ถ้าวันไหนมันอยู่คนเดียวมันต้องนั่งถ่างตารอผมถึงจะยอมนอน
ผมขับรถไอ้แน๊กกลับบ้าน บ้านมันรวยครับ แต่ถึงมันจะมีรถขับแต่มันไม่ชอบขับ ชอบใช้ให้ผมขับให้มัน ผมเลยกลายเป็นคนขับรถของมันไปโดยปริยาย
“อ้าวลูกแน๊ก เป็นไงบ้างลูก เดี๋ยวนี้ไม่เจอเลย” แม่ผมเข้ามากอดไอ้แน๊ก ลูกชายสุดรักสุดหวงของเขาเลยละครับรายนี้ ส่วนผมก็คงเป็นได้แค่เด็กเก็บมาเลี้ยงเท่านั้น ผมไม่คิดอะไรมากหรอกครับ ขำๆมากกว่า
“ผมคิดถึงแม่ที่สุดเลย” ดูมันประจบแม่ผมนะครับ
“แม่ก็คืดถึงหนูลูก”
อืม นี่ผมไม่ใช่ลูกบ้านนี้แล้วใช่ป่ะ
“คืนนี้แน๊กนอนด้วยคนนะแม่นะพ่อ ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลย” มันยังคงอ้อนพ่อแม่ผมไม่เลิก เอาพ่อแม่กูไปเลยคร้าบ กูยกให้ ผมส่ายหน้าหน่ายๆก่อนจะเดินขึ้นไปอาบน้ำบนห้องนอน
อาบน้ำเสร็จก็เห็นเด็กหลงบ้านนอนอยู่บนเตียง มันทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นผมออกมาจากห้องน้ำโดยใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว ตลกชิบ แม่งโคตรไร้เดียงสาอ่ะ
“นอนที่กูอีกแล้วนะมึง” ผมว่ามัน ชอบจริงๆเลยมานอนฝั่งผม
“ไม่เอา กูจะนอนฝั่งนี้” มันพูดอย่างไม่ยอม ผมยืนเท้าเอวจ้องหน้ามัน
“มึงจะย้ายไหม ไม่ย้ายก็กลับบ้านไปเลย”
พอผมขู่มัน ไอ้แน๊กก็รีบกระเถิบตัวเองไปนอนติดริมกำแพงทันที ผมไม่ชอบนอนในครับ เพราะลุกไปเข้าห้องน้ำลำบาก ถ้านอนคนเดียวก็ได้อยู่หรอก
“ทำไมมึงไม่ใส่เสื้อนอน” ไอ้แน๊กถามหลังจากที่ผมปิดไฟแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างมัน
“ร้อน” ผมตอบสั้นๆ หลับตาลง ได้ยินไอ้แน๊กพึมพำอะไรสักอย่างก่อนที่มันจะเงียบไป
ความเหนื่อยล้าทั้งสมองและร่างกายทำให้ผมหลับไปอย่างรวดเร็ว
“ไอ้มิน!!!”
“เฮ้ย!” ผมสะดุ้งตื่นสุดตัวกับเสียงที่ดังจนบ้านแทบแตก อะไรวะ เกิดอะไรขึ้น อ้าว แล้วไอ้แมทมาที่นี่ได้ยังไงวะ
“อืม อย่าเสียดังดิ” ไอ้แน๊กบ่นพึมพำแล้วก็กระชับกอดเอวผมแน่น ผมหันไปมองไอ้แมทที่ทำหน้ายักษ์เหมือนไปโกรธใครมา
“มาได้ไงเนี่ยมึง” ผมถามมันงัวเงียๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อ ไอ้แน๊กขยับมากอดผมเมื่อจะหาท่าที่สบายที่สุด ผมเหลือบมองหัวเตียง ไอ้ห่าเอ้ย หกโมงเช้า ผมมีเรียนตั้งสิบโมง กูสมควรนอนต่อไหมเนี่ย
“มึงเอาไอ้เวรนั้นออกจากตัวมึงเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้มิน ก่อนที่กูจะเข้าไปต่อยมัน” ไอ้แมทกัดฟันพูด ผมขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
“นี่เพื่อนกู” ผมบอกมัน
“มิน ลุกขึ้นมา!!” มันตะคอมผ สีหน้ามันแย่มาก ผมเลยรีบลุกออกจากเตียง ไอ้แน๊กปรือตาตื่นก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นเมื่อเห็นไอ้แมทที่ยืนจ้องมันราวกับจะฆ่าจะแกง
“มึงไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวกูคุยกับเพื่อนกูก่อน” ผมบอกไอ้แน๊ก มันพยักหน้ารับแบบง่วงๆ แต่ก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ
“มึงเป็นอะไร” ผมหันไปถามไอ้แมท ผมดึงผมเข้าไปกอดแล้วก็บดเบียดจูบลงมา ไม่มีความอ่อยโยนเลยสักนิด มีแต่ความรุนแรง ผมไม่ได้ต่อต้านหรือห้ามมัน ปล่อยให้มันทำไป ไม่รู้แม่งไปกิรังแตนมาจากไหน
“จูบกูแบบนี้หาไม้มาตีปากกูเถอะวะ” ผมว่ามันตอนที่มันถอนจูบออก นัยน์ตามันแข็งกร้าวจ้องผมอย่างไม่พอใจ
“ทำไมมึงต้องให้ไอ้เหี้ยนั่นนอนกอดมึงด้วย กูไม่อยู่เดี๋ยวนี้มึงเอาผู้ชายมานอนด้วยแล้วเหรอ” ไอ้แมทพูดเสียงแข็ง ผมรู้สึกไม่พอใจในคำพูดของมัน
“นั่นมันเพื่อนกู แล้วก็กับมันก็นอนกอดกันแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ถึงกูจะรักมึงที่เป็นผู้ชาย แต่กูก็ไม่ได้ง่ายกับใครก็ได้นะไอ้แมท” ไอ้แมทหน้าเสียนิดๆกับคำพูดของผม
“แค่เพื่อนแน่นะ” มันถาม
“เออ เพื่อนกันแค่นั้น ลงไปถามพ่อแม่กูได้” ผมบอกมัน ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ไอ้แมทเดินมานั่งข้างๆพร้อมโอบเอวผมเข้าหาตัวมัน
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยังไงกูก็ไม่ชอบ คราวหลังห้ามไปให้มันกอดอีก กูกอดมึงได้คนเดียว!” ไอ้แมทพูดอย่างเอาแต่ใจ
“ทำไมวะ ก็มันเป็นเพื่อนไง” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“กูไม่อยากให้ใครชอบมึง แล้วกูก็ไม่อยากให้มึงไปชอบคนอื่นนอกจากกูด้วย! ผิดหรือไงที่กูจะหึง!”
ผมถึงกับเงิบเมื่อได้ยินคำพูดมัน ที่มันอาละวาดตั้งแต่เช้านี่คือมันหึงผมกับไอ้แน๊ก! โอ๊ยย กูอยากจะขำ คิดได้ไงวะ ผมกับไอ้แน๊กเนี่ยนะ นรกแตกเหอะ
“ขำอะไรของมึง กูไม่ขำด้วยนะ” ไอ้แมทไม่พอใจที่ผมหัวเราะใส่มัน
“จะไม่ให้กูขำได้ไง ฮะๆๆ จี้วะแม่ง กูกับไอ้แน๊กเนี่ยนะ มึงเอาอะไรคิดวะ” ผมถามมันขำๆ มันน่ารักนะเนี่ย
“คิดว่ากูดูไม่ออกหรือไงว่าเพื่อนมึงชอบมึง” ไอ้แมทยังคงยืนยันที่จะจับคู่ผมกับไอ้แน๊กให้ได้ เดี๋ยวผมก็ทำจริงเสียหรอก
“ผมมั่วแล้ว ไม่มีอะไรทั้งนั่นแหละ แค่มึงคนเดียวกูก็ไม่มีเวลาไปรักใครที่ไหนแล้ว” ผมพูดให้มันสบายใจ
“แน่นะ” ผมทำหน้าระแวง
“เออสิ”
ไอ้แมทยิ้มออก ก่อนที่มันจะจูบผม ประตูห้องน้ำในห้องก็เปิดออก ผมดีดตัวออกห่างจากไอ้แมทแทบไม่ทัน ไอ้แน๊คมองผมสองคนอย่างสงสัยแต่มันก็ไม่ได้ถามอะไร
เฮ้อ เกือบไปแล้ว
.................................................
# แมทน่ารัก ชอบๆ มินน่ารัก ชอบๆ แน๊กก็น่ารัก ชอบๆ ชอบทุกคนเลยยยย 5555
# แต่รักคนอ่านค่ะ กอดๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
