บทที่ 2
[/size][/b]
“ พ...” ผมกำลังจะเรียกชื่อ เพื่อให้มั่นใจว่าใช่จริงๆ แต่
“ เนย์ ” พร้อมกับแรงโถมกอดที่ประดังเข้ามาหาผม
นี่มันเป็นความจริงใช่ไหม?............................................
...
“ พ...พิมพ์...ทำไมพิมพ์ถึง.......”
ก็คนที่อยู่ตรงหน้าผมนี้ก็คือ พิมพ์ หนึ่งในเพื่อนในกลุ่มของพวกเราเอง และเป็นใครก็ต้องตกใจเหมือนๆ กันใช่ไหมครับ ที่อยู่ๆ ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเอง นอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับเพื่อนในกลุ่ม แล้วแถมยังพบความจริงอีกข้อก็คือ เราทั้งสองคนไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้นเดียว แล้วแบบนี้จะให้ผมทำยังไงละครับ
‘โอ๊ย พ่อจ๋า แม่จ๋า พี่เวย์ พี่เมย์ ช่วยน้องเนย์ด้วย ’ ผมได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ ปล่อยให้น้ำตาตกใน หลั่งไหลออกมา พอแล้ว เดี๋ยวมันจะกลายเป็นกลอน
แต่พอเราผละออกจากกัน แล้วทำไมคนที่ร้องไห้น้ำตาตกในกลับเป็นผมละ? แล้วทำไมพิมพ์ถึงได้ยิ้มหน้าระรื่นอย่างนั้นด้วยละ ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้ว คนที่ควรจะร้องไห้เสียใจต้องเป็น พิมพ์ ไม่ใช่เหรอ แต่พอผมกำลังจะถาม ผมก็สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างของพิมพ์ อะไรนะเหรอ?
หน้าตา ทรงผม ก็เป็นพิมพ์อยู่หรอก
แต่พอมองต่ำลงมาอีกนิด
ไอ้หย๋า...........ทำไมหน้าอกพิมพ์มันแบนแต๋ดแต๋อย่างงั้นละ นี่พิมพ์ไม่มีหน้าอก งั้นก็แสดงว่า
พิมพ์...เป็น...ผู้...ชาย...แล้วปลอมตัวมาเป็นเด็กนักเรียนหญิง ห๋า......เฮ้ยยยยยยยยย นี่พิมพ์เป็นผู้ชายยยยยยยยยยอ๊ากกกกกก ไม่จริงใช่มั้ย นี่พิมพ์เป็นผู้ชายหรอกเหรอนี่ แล้วนี่มีใครรู้บ้าง? หรือว่ามีแต่ผมคนเดียวที่รู้ พิมพ์เลย....เลย จัดการปิดปากผมด้วยการ.....................
ห๋า ไม่จริงงงงงงงงง
“ จริงจ๊ะเนย์ ” แล้วพิมพ์ก็พูดออกมาสักที หลังจากที่เงียบมานาน นี่มึงอ่านความคิดกูได้เหรอ?
“ เดี๋ยวพิมพ์ จะรับผิดชอบทุกอย่างเอง ” ห๋า อะไรนะ? นี่พิมพ์บอกว่าจะรับผิดชอบผมงั้นเหรอ งั้นก็แสดงว่า......ผม...เสียเอกราชให้กับพิมพ์แล้วงั้นเหรอ
ถ้าอย่างนั้น....
“ อ๊ากกกกก มีจริงๆ ด้วย ” หลังจากที่ผมทำการพิสูจน์บางอย่างแล้ว ผมก็ได้รับรู้ความจริงว่า
พิมพ์...........มี...........ช้างน้อย...........จริงๆ...................แต่ที่น่าเจ็บใจที่สุดคือทำไมของๆ พิมพ์ถึงใหญ่กว่าของๆ ผมละ ทั้งๆ ที่ตัวเราสองคนก็เท่ากันแท้ๆไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง นี่เราต้องฝันแน่ๆ ใช่ฝัน ฝันแน่ๆ ไอ้เนย์ ตื่นสิๆ ผมก็ได้แต่บอกตัวเองในใจ โอ๊ยจะทำยังไงดีเนี่ยถึงจะตื่น
ใช่แล้ว กลั้นหายใจแม่งเลย ว่าแล้วผมก็เลยรีบกลั้นหายใจ
“ ฮึบ ” พร้อมๆ กับพิมพ์ที่พุ่งเข้ามาหาผม มึงอย่าเข้ามานะ ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” ตอนนี้ผมนอนหอบหายใจไม่เป็นส่ำ อยู่บนที่นอน ซึ่งเมื่อกี้นี้ผมฝันไปจริงๆ เกือบตายแล้วมั้ยละมึงไอ้เนย์ หลับแล้วยังเสือกกลั้นหายใจอีก เฮ้อ เกือบตาย ว่าแล้วผมก็เลยซุกหน้าเข้ากับหน้าอกล่ำๆ ของอีกคนที่นอนกอดผมอยู่
‘ อุ่นดีจัง ’ เห๋ เดี๋ยวนะ
เมื่อกี้ผมฝันว่าตื่นขึ้นมาก็พบกับพิมพ์ เราทั้งสองคนไม่มีเสื้อผ้าใส่สักชิ้น แล้วพิมพ์ ยังเป็นผู้ชายอีกด้วย แล้วนี่ผมตื่นขึ้นมาแล้ว แล้วใครละที่ผมนอนกอดอยู่ตรงนี้ เพราะตอนนี้ผมเห็นเพียงแค่การเคลื่อนไหวของอกล่ำเท่านั้นที่แสดงให้เห็นว่ายังมีชีวิตอยู่ เงยหน้าขึ้นไปก็ไม่ได้เพราะคนๆ นั้นเอาคางมาเกยหัวผมอยู่ แต่พอผมมองต่ำลงมาพร้อมกับมือผมที่ค่อยๆ เปิดผ้าห่มขึ้นทีละนิด ทีละนิด จนสูงพอที่จะเห็นอะไรต่อมิอะไรข้างล่างแล้ว ผมก็พบว่า
คนๆ นี้ เป็นผู้ชาย แล้วแถมความจริงที่แสนจะเจ็บปวด
ช้างน้อยของมัน.....ใหญ่กว่าของผม
แต่นี่มันใช่เวลาที่มึงจะมาดูว่าของใครใหญ่กว่ารึไง ไอ้เนย์ ใช่ ไม่ใช่ เอ้ยงง
ว่าแล้วผมก็ค่อยๆ ยกแขนซ้ายที่พาดลำตัวผมอยู่ ยกสูงขึ้น แล้วนำมันไปวางไว้ข้างๆ ลำตัวของเจ้าของแขนนี้อย่างเบามือที่สุด เพราะเดี๋ยวมันจะตื่น แล้วนี่มันเป็นใครกัน? ผมก็ขยับตัวออกห่างจากมันอย่างเงียบๆ และเบาที่สุด และพอออกมาพอที่จะมองเห็นใบหน้านั้น แต่มันกลับเอาหน้าซุกหมอนซะมิดเลย อ้าวเฮ้ย แล้วนี่มันนอนได้ยังไง ไม่ขาดอากาศหายใจตายก่อนเหรอวะ? พอมองดูนาฬิกา ตอนนี้ก็เวลา ตี 5.12 น. เข้าไปแล้ว ข้างนออกยังมืดอยู่เลยแต่มันก็ดูสวยไปอีกแบบ นานแล้วที่ผมไม่ได้ตื่นเช้าขนาดนี้ อยากออกไปสูดอากาศข้างนอกจัง ว่าแล้วผมก็ค่อยๆ พยุงร่างกายตัวเองขึ้นมา เพียงขยับช่วงขาเท่านั้นแหละ
แจ๊คพอต แตกกู เจ็บ ตูดพร้อมกับมีของเหลวสักอย่างที่ค่อยๆ ไหลซึมออกมา และผมก็เพิ่งได้สติว่า กูกำลังนอนอยู่กับผู้ชาย อารมณ์เมื่อกี้ที่จะออกไปสูดอากาศข้างนอกหายวับไปเลย
แล้วผมก็เลยหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองหันไปมองอีกร่างที่ตอนนี้กำลังขยับ และทันทีที่มันพลิกตัวขึ้นมา
“ พัต !!!!!!! ” ใช่แล้วคนๆ นั้นก็คือพัตเอง นี่แสดงว่าผมกับพัต..... เราสองคน.......เป็น........
“ อืม ” มันก็พลิกไปพลิกมานอนครางฮืออยู่ แล้วพอได้ท่าที่ว่าน่าจะสบายที่สุดแล้ว มันก็นิ่งไป แล้วนี่ผม จะทำยังไงต่อไปดี?
ปลุกมันให้ตื่นขึ้นมารับผิดชอบ ร้องไห้กระซิกๆ แล้วพูดว่า ‘ พัต ทำยังงี้กับเนย์ได้ยังไง ’ แต่พอสำเนียกดูตัวเองก็พบว่า กูไม่ใช่สาวน้อย และกูก็ท้องไม่ได้
หรือจะถีบให้มันตกเตียง แล้วลงไปทำยำบาทาให้มันกิน แล้วชี้หน้าบอกกับมันว่า ‘ ยังไงกูก็ผู้ชาย ไม่เสียหายอะไร ถือซะว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ’ ถึงแม้จะคิดแบบนั้น แต่กูก็เจ็บตูดนะเว้ย มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไงกัน
“ โอ๊ยยย แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย ” ว่าแล้วผมก็ดิ้นๆ แล้วก็ยีหัวตัวเองไปด้วย แต่สงสัยจะรุนแรงไปหน่อย ไอ้พัตจึงเอาหมอนอีกใบมาปิดหูตัวเองแล้วพูดว่า
“ อะไรวะ น่ารำคาญ คนจะนอน ” ฮะนี่มึงได้กูแล้ว แล้วมาพูดแบบนี้เหรอไอ้เลว แล้วมันก็นิ่งไปอีกทีแล้วจะให้ผมทำยังไงละ เขาพูดขนาดนั้นแล้ว ถึงแม้มันจะยังไม่ได้สติ แต่เป็นใครก็ต้องรู้สึกจี๊ดๆ ในใจบ้างแหละ ผมก็เลยเลือกที่จะพยุงตัวเองออกจากเตียงอย่างเงียบๆ แล้วพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อชำระร่างกายและทุกสิ่งที่มันไม่ใช่ของผมแต่มันมาอยู่ในตัวผมแล้วเรียบร้อย
ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำกว่า 1 ชั่วโมง เพื่อทำความสะอาดร่างกายตัวเอง หลังจากเสร็จกิจแล้วผมก็ออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว และก็พบกับดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังมองมายังผม แล้วกับลงไปมองที่นอนข้างๆ ตัวที่มีคราบเลือดแห้งๆ พร้อมกับคราบสีขาวๆ ที่ติดอยู่บนที่นอน แล้วมันก็เดินมาทางผม
แต่.......มันกลับเดินเลยเข้าไปในห้องน้ำ
มัน ไม่สนใจผมเลย
ผมแทบทรุด และก่อนที่จะทรุดผมก็พาตัวเองเดินไปที่เตียงแล้วหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่ข้างเตียงขึ้นมาใส่อย่างยากลำบาก พร้อมกับน้ำตาที่ไม่รู้เมื่อไหร่ที่มันจะไหลออกมา
พอแต่งตัวเสร็จไอ้พัตมันก็กลับออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวที่พันช่วงล่างเอาไว้ แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ผมพยายามที่จะไม่มองมันแล้ว แต่มันก็ช้อนคางของผมให้เงยขึ้นมาสบตากับมัน แล้วมันก้กอดผมไว้
นี่มึงจะมาอารมณ์ไหนนี่ เมื่อกี้ทำเป็นไม่สนใจกุ แต่ตอนนี้กลับมาทำให้กูดีใจยังงั้นเหรอ
“ รอ....รอได้ไหม? ” มึงพูดอะไร ให้กูรอ รออะไร?
“ ตอนนี้ พัต ยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบเนย์.........ตอนนี้พัตยังมีสิ่งที่ต้องทำและความฝันอีก ฉะนั้น เนย์ รอพัตได้ไหม? ” ไอ้พัตมันพูด มันบอกให้ผมรอ มันบอกว่ายังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบผม แล้วถ้ามึงไม่พร้อม มึงมาทำกับกูแบบนี้ได้ยังไงกัน
“ เนย์ ตอนนี้พัตกำลังจะมีอนาคตที่ดีแล้วนะ เนย์ไม่อยากเห็นพัตมีอนาคตดีๆ เหรอ เนย์ เข้าใจพัตนะ พัตยังไม่อยากทิ้งอนาคตไป ขอให้เนย์รอพัต ได้ไหม? ” อนาคตดีๆ งั้นเหรอ มึงกำลังจะมีอนาคตที่ดี แต่กูละ ตอนนี้กำลังมองไม่เห็นอนาคตเลย
“ เนย์ พัตไม่ได้หมายความว่า....”
“ พอเลยพัต ” แล้วผมก็หยุดในสิ่งที่มันจะพูดเอาไว้ เพราะบางครั้งมันก็มีนิสัยที่เห็นแก่ตัวบ้าง ไม่สนใจคนอื่นเลย
“ ถ้าพัต จะบอกให้เนย์รอ พัตไม่ต้องพูดอีกแล้วละ เนย์ไม่เชื่อคำพูดแบบนี้ ที่บอกว่าให้รอแล้วไม่กลับมาอีก เนย์ไม่ฟัง ไม่เชื่อ ” ก็เพราะมีคนๆ หนึ่งเคยสัญญากับผมแบบนี้ในวันเกิดผมเมื่อตอนผมอายุ 7 ขวบ คนๆนั้นก็คือพ่อผมนี่หละ สัญญาว่าจะกลับมาให้ทันวันเกิดผม แต่แล้วตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เขาก็ยังไม่กลับมาเลย
“ เนย์จะถือวะว่า............มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา แล้วเนย์ก็จะลืมมันไป แล้วเราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ”
“ เนย์....”
“ พอแล้ว...” แล้วผมก็ดึงผ้าเช็ดตัวของมันโยนทิ้งไปอีกด้านแล้วผมก็กลั้นใจวิ่งออกมา ถึงแม้จะเจ็บช่วงล่างแต่ถ้าจะให้เจ็บใจอีกต่อไปก็คงไม่ไหว ไอ้พัตเองก็กำลังวิ่งไปเก็บผ้าเช็ดตัวมาใส่อยู่ เพราะถ้ามันจะออกไปข้างนอกห้องทั้งยังงั้น มันเองก็คงจะอายเหมือนกันนั่นแหละ
วิ่งออกมาตั้งนานกว่าจะพ้นจากตัวบ้านมาถึงประตูทางออกได้ โคตรเหนื่อยเลย ไม่รู้จะสร้างใหญ่อะไรนักหนา พวกเพื่อนคนอื่นก็คงจะยังไม่ตื่นกันหรอก วิ่งออกมาจนถึงประตูใหญ่ ก็เห็นไอ้พัตเพิ่งวิ่งออกมาจากประตูบ้าน และก็คงเป็นโชคดีที่มีอยู่ในความโชคร้าย เพราะมีแทกซี่วิ่งผ่านมาพอดี ผมโบกรถแล้วรีบขึ้นและให้รีบออกรถเลย พอออกรถได้แป๊บเดียวหันไปมองก็เห็นไอ้พัตยืนหอบมองมาทางนี้อยู่
“ ไป.....ครับพี่ ”
มาถึงคอนโดที่พี่เวย์ เป็นพี่ชายของผมเองห่างกัน 4 ปี ผมก็ขึ้นไปยังชั้น 18 ที่แกอยู่
กดกริ่งหน้าห้องเสร็จรอสักพักพี่แกก็เดินหัวฟูออกมา
“ อ้าว...ไอ้เนย์ มึงมานี่มีไรแต่เช้าเชียว......อ้อ นี่มึงเมามาเหรอ ” แกก็คงเดาได้จากสภาพผมตอนนี้ที่คงดูไม่ได้เลย นี่ดีนะที่ผมเมา ถ้าผมไม่เมาค้างมาละก็ แกก็คงซักไซ้ต่อละว่า มึงเป็นอะไร ไปโดนอะไรมา ประมาณนี้
“ พี่เวย์...” ว่าแล้วก็ขออ้อนแกหน่อยเถอะ เดินไปกอดเอวแกแล้วซุกหน้าลงไปกับออกแก แกก็กอดกลับ แล้วพาเดินไปนั่งที่โซฟาในห้อง
“ เฮ้อ... รู้ว่ากินทีไรตัวเองก็จะเป็นแบบนี้แล้วนี่ยังจะกินอีก แล้วทีนี้ก็กลัวแม่รู้อีก เป็นไงละเดือดร้อนพี่อีกเนี่ย ” แกก็บ่นของแกไป เพราะถ้าเมามาแล้วผมจะมาอยู่ที่คอนโดแก เพราะถ้าแม่เห็นสภาพผม บ้านคงแตกแน่ แม่ไม่อยากให้ผมกินเหล้า เบียร์เท่าไหร่ เพราะกินแล้ววันต่อมาก็จะไม่สบาย
“ นี่ อย่าบ่นเป็นคุณตาไปหน่อยเลยน่า ขอพักสักวันแล้วจะกลับไปเองแหละ ”
“ แล้วนี่ทำไมกลับมาเร็วจังละ หือ....ปกติก็เกือบจะค่ำโน่นถึงจะออกมา แล้วนี่ทำไมถึงออกมาแต่เช้าละ? ” ถามแบบนี้แล้วจะให้ตอบยังไงละพี่ จะให้บอกว่า ‘ เมื่อคืนนี้เมามาก แล้วตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองโดนเพื่อนปล้ำ แล้วรับไม่ได้ก็เลยรีบหนีหน้ามันออกมา ’ ถ้าขืนบอกไปอย่างนี้นะ มีหวังทั้งผมและไอ้พัต คงต้องปางตายไปเลยแหละ ก็เพราะมีเหตุการณ์ให้เห็นเป็นตัวอย่างแล้วนะสิ
ก็พี่เมย์ ซึ่งเป็นพี่สาวคนโต ถูกพี่วัฒน์หัวหน้าแผนกมอมเหล้าแล้วพาไปเข้าม่านรูด วันต่อมาแกรู้ โห...แกไปที่ทำงานพี่สาวแล้วก็ลากไอ้หัวหน้าแผนกนั่นออกมาข้างนอก แล้วซัดหมัดใส่ไม่ยั้ง แล้วยังทำยำบาทาให้พี่วัฒน์ แกกินอีกแล้วประกาศลั่นเลยว่า ถ้าหากไม่อยากตาย ก็รีบมารับผิดชอบพี่สาวซะ ไม่งั้นจะตามไปฆ่าล้างทั้งตระกูลเลย สรุปคือ พี่วัฒน์แกต้องนอนโรงพยาบาลถึง 3 วัน พอออกมาแกก็รีบมาทำเรื่องสู่ขอพี่เมย์เลย ตอนแรกคิดว่าทำไมแกยอมง่ายจังเลย แต่ก็มารู้ทีหลังว่าแกจีบพี่เมย์ตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัยแล้ว พอมีเรื่องอย่างงี้ ก็เข้าทางแกเลย
ถ้าหากเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก แต่เปลี่ยนตัวละครกันนิดหน่อย ผมไม่อยากจะคิดว่าสภาพเราจะเป็นยังไง
วันจันทร์ทั้งวันผมก็นอนพักอยู่ที่ห้องแกทั้งวันนั่นแหละ มีโทรศัพท์เข้ามาเป็นสี่สิบสาย ซึ่งส่วนมากก็คือสายของไอ้พัตนั่นแหละ และก็ของเพื่อนๆ อีก ผมเลือกที่จะไม่รับสายของใครเลย ก็เอาแต่ส่งข้อความไปบอกเพื่อนๆ ว่าไม่เป็นไร อยู่กับพี่เวย์แล้ว ผมส่งให้ทุกคนยกเว้นก็แต่ ไอ้พัตคนเดียวนั่นแหละ
วันอังคารแล้ว
แต่ผมก็ไม่ได้ไปส่งมันที่สนามบิน พอเพื่อนๆ โทรมาถามก็เลยบอกไปว่า ไม่สบาย ปวดหัวเคลื่อนไส้ สารพัดที่จะหามาได้และผมก็ยังอยู่ที่คอนโดพี่เวย์อยู่เลย แม่ก็โทรมาหา พี่เมย์ก็ด้วย แต่ก็ได้แต่บอกไปว่าไม่ได้เป็นไรมากพักอีกสักวันก็หายแล้ว พวกแกก็เลยไม่เป็นห่วงอะไรมาก
ทั้งวันผมก็นั่งนึกถึงคำพูดที่ค่อนข้างจะเห็นแก่ตัวของไอ้พัตตลอด ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นแบบนี้ แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ที่มันพูดแบบนั้นออกมา ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้น มันจะให้ความเอาใจใส่ผมมากกว่าเพื่อนปกติโดยทั่วไป แต่มันก็ยังไม่ได้แสดงท่าทีอะไรที่ชัดเจนเลยสักครั้งเดียว แต่นั่นก็ทำให้ผมอดรู้สึกว่ามันก็ยังมีความรู้สึกอะไรเป็นพิเศษให้กับผมอยู่บ้าง
แต่การที่มันพูดแบบนั้นออกมา เหมือนกับว่ามันไม่อยากให้เกิดขึ้น ผมเองก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเหมือนกัน แต่ไหนๆ มันก็เกิดขึ้นแล้วมันน่าจะพูดอะไรที่เข้าท่ากว่านี้สักหน่อย แต่มันกลับมาบอกให้ผมรอ ซึ่งไม่รู้ว่ากว่าจะถึงวันนั้นผมต้องรอมันไปอีกนานแค่ไหน ถ้าผมตอบว่าจะรอแล้วถ้ามันไม่ทำตามที่มันพูดเอาไว้ละ ผมก็จะกลายเป็นคนไร้ค่าไปทันที ซึ่งผมไม่อยากเป็นแบบนั้น ในเมื่อมันกำลังจะมีอนาคตที่ดี ทำไมผมจะไม่เลือกอนาคตที่ดีให้กับตัวเองบ้างละ
ฉะนั้น
......................พัต
ถ้าเป็นไปได้........มึงก็อย่ากลับมาหาอดีตที่มึงคิดว่าไม่ดีเลย
และกูเองก็จะไม่ขอกลับไปหาอดีตนั่นอีกเหมือนกัน
ลาก่อน...กูกับมึงคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ
ขอให้มึงเดินหน้าไปหาอนาคตที่ดีต่อไป แล้วอย่าหันหลังกลับมาอีก
เพื่อนกัน..................
กดส่งออกไปแล้วและหวังว่ามันจะได้อ่านนะ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[/color][/size][/b]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
