บทที่ 7
“ เท่าที่ดูจากบันทึกการฝากครรภ์ของคุณแม่แล้วนะครับ คุณแม่เองตอนตั้งท้องคุณได้ 7 เดือน ก็ตกบันได ทำให้คลอดก่อนกำหนด แล้วยัง.....”
“..................................................”
“ ยังคลอดลูกแฝดอีกด้วยนะครับ ”
“ แฝด ”
“ ครับ...เป็นแฝดผู้หญิง แต่ร่างกายของคุณสองคนตั้งแต่ช่วงเอวลงไป ได้เชื่อมติดกัน แต่ตอนที่ตกบันไดตอนนั้น จึงทำให้แฝดของคุณเสียชีวิต หมอเลยต้องผ่าตัดแยกพวกคุณออกจากกัน และนั่น....อาจจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งก็ได้นะครับ ที่ทำให้คุณมีมดลูก......มดลูกของแฝดคุณอาจจะยังอยู่ในตัวคุณตอนนี้ก็ได้ครับ ”
“ แม่...ทำแม่ไม่เคยบอกผมเลยละ พี่ๆก็ด้วย ทำไมครับ ”
------------------------------------------------------------------------------------------------------ >
“ แม่........” ผมเอ่ยเรียกแม่อีกครั้งหลังจากที่ผมถามออกไปแล้วแต่กลับได้รับแต่ความเงียบกลับคืนมา
“ เนย์............”
“ บอกผมได้ไหม?....ทำไมทุกคนถึงไม่เคยบอกผมเลยละครับ พี่ๆ ก็ด้วย ”
“ เนย์...อย่าเพิ่งถามเรื่องนี้ตอนนี้ได้ไหม พี่ขอนะ ” พี่เมย์บอกผมอย่างนั้น
“ แล้วจะบอกเนย์ได้ตอนไหนละ ตอนนี้เนย์เองก็รู้แล้วนะ...ทำไมพวกพี่ใจร้ายจัง ” ผมหันไปว่าเข้าให้ ทั้งๆ ที่ผมก็รู้แล้ว แล้วพวกเขายังจะบอกให้ผมรอไปก่อนอีกงั้นเหรอ
“ เนย์...อย่าพูดแบบนั้นกับพี่สิ ” แม่หันมาว่าให้ผม
“ ก็แล้วทำไมไม่บอกเนย์ละ ”
“ ถ้างั้นแม่ก็จะบอกเนย์...แต่ขอเป็นที่บ้านนะ ”
“ ก็ได้ ครับแม่...........แต่แม่ต้องบอกทุกอย่างนะครับ ”
“ จ๊ะ ”
แม่บอกว่าแม่เสียใจที่ผมทำแบบนั้น แต่แม่ก็บอกอีกว่าอย่างไร มันก็เกิดขึ้นมาแล้ว เราควรจะยอมรับมันและไม่ควรพลาดอีกเป็นครั้งที่สองในเรื่องเดิม
แม่บอกให้ผมขึ้นไปล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนชุด แล้วลงมาทานข้าวเที่ยงกัน พี่เมย์เองก็จะเดินขึ้นมาส่งผมแล้วละ แต่ผมก็ห้ามแกไว้ก่อน เพราะอย่างไร พี่เมย์แกก็กำลังท้องเหมือนกัน
พอมาถึงห้องผมก็เข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วค่อยมาหาชุดเปลี่ยน เปลี่ยนเสร็จก็รู้สึกว่าห้องมันดูร้อนๆ ยังไงไม่รู้ ก็เลยเดินไปเปิดม่านเปิดหน้าต่างออกรับลมเสียหน่อย แต่พอจะหันกลับไป สายตาผมก็ดันไปสะดุดกับบางอย่างเข้าที่สวน มองดูดีๆ ก็รู้เลยว่าเป็นพี่เวย์กับไอ้ม่าน แต่จะไม่เอะใจเลย ถ้าหากว่าสองคนนั้น ไม่กอดกัน แต่ดูยังไงๆ พี่เวย์ก็เป็นฝ่ายกอดไอ้ม่านมันไว้เอง เหมือนกับว่าเขาสองคนพูดอะไรกันสักอย่าง ผมพยายามจะไม่คิดอะไรแล้วนะ แต่ผมดันเห็นช็อตเด็ดนี่สิ พี่เวย์หอมแก้มไอ้ม่าน
อยากจะตะโกนดังๆ ใส่ทั้งสองคน แต่พี่เวย์กลับเงยหน้ามา แถมยังยักคิ้วใส่อีกนี่สิ ดูแกจะไม่ทุกข์ ไม่ร้อนอะไรเลย นี่ผมคงไม่ได้คิดไปเองหรอกนะ ว่าพี่เวย์กับไอ้ม่าน กำลังมีอะไรปิดบังพวกเราอยู่
การทานข้าวเที่ยงวันนี้ดูเหมือนไอ้ม่านจะเงียบอย่างผิดปกติ ไอ้แวนกับผมที่เป็นคนเห็นทุกอย่างก็กำลังจับตาดูพฤติกรรมอยู่ ส่วนพี่เวย์เองแกดูมีความสุขมาก เหมือนกับว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนแกแทบจะฆ่าคนเลยด้วยซ้ำไป
“ น้ากานอยากได้หลานสาวหรือหลานชายค่ะ พะแพงละอยากได้หลานสาวจริงๆ ถ้าได้หลานสาวนะพะแพงจะมาช่วยเลี้ยงทั้งวันเลยค่า ”
“ ฮ่าๆๆ พะแพงนี่ละก็ แหม๋ น้าเองก็อยากได้หลานสาวอยู่นะ แต่ถ้าออกมาแล้วเอ๋อเหมือนแม่นี่ อืม..แม่ว่าหลานชายดีกว่าจ๊ะ ”
“ ใช่แม่...ขอให้เนย์มัน อย่าได้ลูกสาวเลยค่ะ เดี๋ยวพอตอนโตมาจะได้ไม่ป่องตังแต่เด็กๆ ”
“ โห...พี่เมย์ พูดแบบนี้ได้ไงอะ ”
“ หรือไม่จริงจ๊ะ ”
“ จิ๊ ”
“ เอาหลานชายนะเนย์ เดี๋ยวกูจะช่วยเลี้ยงเอง ”
“ เหอะ กูไม่ให้มึงช่วยเลี้ยงหรอกไอ้แวน ”
“ โถๆๆๆ กูเองก็อยากเลี้ยงเด็กนี่ น่านะ กูยังทำไม่เป็นให้กูฝึกเลี้ยงก่อนนะ ”
“ ลูกคนนะ ไม่ใช่ลูกฟุตบอลจะได้ฝึกเลี้ยงได้ไอ้บ้าแวน ”
“ โอ๊ะ..มึงก็น่าจะมาหัดเลี้ยงไว้บ้างนะไอ้ม่าน เผื่ออนาคตมึงอาจจะได้เป็นแม่คน เหมือนไอ้เนย์ก็ได้ ฮ่าๆๆ ”
“ ไอ้บ้าแวนพูดอะไรนะ ”
“ หรือไม่จริง...ใช่ไหมครับพี่เวย์ ”
“ อืม ”
แล้ววันนี้ก็คงเป็นอีกวันที่มีแต่เสียงหัวเราะของพวกเรา ผมรู้ว่าพวกเขาไม่อยากให้ผมคิดมากเรื่องลูก ทุกคนเลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมามากนัก แต่นั่นก็ทำให้ผมเห็นว่า พวกเขาเป็นห่วงผมมากแค่ไหน ผมเองก็คงต้องไม่ทำให้พวกเขาเป็นห่วงผมเหมือนกัน ดังนั้น นับจากนี้ไป ผมต้องเข้มแข็งให้มากกว่าเดิม ไม่ใช่เพื่อใคร แต่เพื่อลูกของผมเอง
ตั้งท้องเดือนที่ 3
ผมเริ่มรู้สึกว่าอยากกินนั่นกินนี่ แถมยังชอบที่จะกินผลไม้เปรี้ยวๆ อีก นี่ผมคงแพ้ท้องละซินะ แถมตอนนี้ผมก็ไม่ได้ทำอะไรเลย นั่งนอนอยู่แต่กับบ้าน ไม่อยากออกไปไหน เพราะตอนนี้เหมือนมีกระแสข้าวเรื่องผู้ชายท้องได้หลุดออกมาแล้ว ดังนั้นผมควรอยู่บ้านดีกว่า
เปิดเทอมได้จะเดือนหนึ่งแล้ว ผมเองก็ไม่ได้ไป แต่พวกเพื่อนๆ เองก็มาหาผมทุกวัน เอางานมาให้ทำ สอนการบ้าน สอนหนังสือผมทุกเย็น แม่เองก็ทำเรื่องให้ผมแล้ว ทางโรงเรียนเองก็เข้าใจ แต่แม่ไม่ได้บอกหรอกว่าผมท้อง ทางโรงเรียนก็ให้ครูที่ปรึกษามาสอนพิเศษผมเอาทุกวันเสาร์ ตอนแรกที่อาจารย์รู่แกเองก็ตกใจเหมือนกัน แต่สักพักแกเองก็เข้าใจ และแถมยังให้กำลังผมอีกด้วย ผมซึ้งมากๆ ทีแรกก็คิดว่าแกจะดุจะด่า แต่แกก็ไม่ทำ เพราะแกบอกว่าลูกสาวแกก็ท้องตอนเรียนเหมือนกัน
ตั้งท้องเดือนที่ 4
ผมมาอยู่ที่รีสอร์ทของแม่ เพราะแม่บอกว่าอยากให้ผมได้สัมผัสอากาศบริสุทธิ์ แค่สองอาทิตย์ก็พอ อากาศที่นี่บอกได้เลยว่าบริสุทธิ์มาก ได้กลิ่นดินกลิ่นหญ้ากลิ่นใบข้าวตามทุ่งนาอีก บอกได้เลยว่าสดชื่น แถมยังสบายใจอีก หลีกหนีจากเมืองที่แออัดแล้วมาพักอยู่ที่นี่ ถือว่าได้มาสัมผัสชีวิตอีกแบบหนึ่งเลยทีเดียว
ตั้งท้องเดือนที่ 5
วันนี้พี่เมย์ก็จะไปอุลตร้าซาวน์ดูแล้วละว่าแกได้ลูกสาวหรือลูกชาย ผมเองก็กำลังลุ้นอยู่เหมือนกัน ความจริงก็ดูได้ตั้งแต่ท้องได้หกเดือนแล้วละ แต่ช่วงนั้นยังยุ่งๆ อยู่พี่แกเลยไม่สะดวกเท่าไหร่ ทีแรกแกว่าจะรอไปพร้อมผม แต่แม่กับพี่วัฒน์เอง กลับทนไม่ไหว รบเร้าเอาว่ายังไงก็ขอได้รู้ก่อนสักคน ผลการตรวจออกมาแล้ว พี่เมย์แกได้ลูกสาว พี่วัฒน์ดีใจใหญ่ แม่เองก็เหมือนกัน ตอนนี้ทั้งผมและพี่เมย์ ต่างกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับเรื่องลูกอยู่ อีกไม่นานแล้วที่ผมและพี่เมย์จะได้เป็นแม่คน แต่ผมก็ยังรู้สึกเขินๆ อยู่นะ จะให้เรียกตัวเองว่า แม่ ทั้งๆ ที่เป็นผู้ชายนี่นะ ดังนั้นทุกๆ วันผมจึงเริ่มค่อยเรียกตัวเองว่าม่าม๊าแทน พร้อมกับลูบท้องที่กำลังเริ่มโตขึ้นมาจากวันแรก
ตั้งท้องเดือนที่ 6
ทุกอย่างก็ยังคงดำเนินไปเหมือนเดิม ทุกๆ วัน แต่วันนี้เป็นวันที่ผมจะได้รู้แล้วว่า ผมได้ลูกสาวหรือลูกชาย ผลออกมาว่า ผมได้ลูกชาย แม่ พี่ๆ และเพื่อนๆ เองต่างก็ดีใจกันยกใหญ่ เพื่อนๆ ก็จะแวะเวียนมาหาผมและลูกอยู่ตลอด มาคุยนั่นคุยนี่สารพัด แถมยังบอกอีกว่า โตขึ้นจะพาไปหลีสาว เข้าผับเข้าบาร์ นี่พวกมันจะพาลูกผมเสียคนตั้งแต่ยังไม่ลืมตาเลยเหรอ แต่ผมก็รู้สึกสนุกและมีความสุขที่อย่างน้อยวันนี้ ก็ยังมีเพื่อนนี่หละ ที่ยังไม่ทิ้งเราไป
ตั้งท้องเดือนที่ 7
ตื่นเช้าขึ้นมา ผมก็ได้รับข่าวดีจากพี่เวย์ เมื่อคืนนี้ตอนตีสอง พี่เมย์คลอดลูกแล้ว ตอนสายๆ ผมไปดู ลูกพี่เมย์ ตัวเล็ก น่ารักน่าชังเลยทีเดียว พี่เมย์ตั้งชื่อให้ว่า น้องต้องตา แต่อีกไม่นานผมเองก็จะได้เห็นลูกแล้ว รอก่อนนะลูกอีกไม่นานแล้ว
ตั้งท้องเดือนที่ 8
“ นี่เนย์ ถ้าแกคลอดน้องแล้วนะ ตอนนั้นก็เอามาให้พี่นะให้นมลูกแกกิน ” พี่เมย์บอกตอนที่พี่แกกำลังให้นมลูกอยู่
“ อ้าว แล้วน้ำนมพี่จะพอหรือเปล่าละ ” ผมก็ถามออกไปนะ ไม่ใช่อะไรหรอก พี่แกก็มีลูกแถมยังมาแบ่งให้ลูกผมกินอีกแบบนี้จะพอเหรอ
“ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ดูสิเนี่ย ต้องตากินนิดเดียวเอง ”
“ แต่.....”
“ หยุดเลย อย่างไงมันก็ดีกว่าให้แกเอานอกแบนๆ ของแกป้อนลูกละน่า ”
“ พี่อะ ”
“ ไปๆ ไปนอนได้แล้ว นี่ก็ดึกแล้วอย่านอนดึกนักมันไม่ดี เดี๋ยวพี่ก็จะได้เอาต้องตานอนบ้างแล้วนี่ ”
“ ครับ ง้นผมไม่กวนแล้วนะ....ฝันดีนะครับ ต้องตา ” บอกฝันดีน้องก่อนกลับ แล้วหอมแก้มนิ่มๆ อีกที
“ แอ๊ ” น้องร้องออกมาเลย
“ ไปเลยๆ อย่ามาทำลูกฉันร้องไห้นะ เดี๋ยวฉันก็ไม่ได้นอนกันพอดี ไปเลย ”
“ ครับๆ คุณแม่ แน่ใจนะว่าคนที่จะไม่ได้นอนนะเป็นพี่ ไม่ใช่พี่วัฒน์ ”
“ ไปเลยๆ ”
ตอนนี้ผมมีความสุขมากครับ ยิ่งได้เห็นน้องต้องตาแล้ว ยิ่งทำให้ผมอยากเห็นหน้าลูกไวๆ กำหนดคลอดเดือนหน้า แต่ทำไมมันเหมือนปีหน้ายังไงไม่รู้ ว่าแล้วก็รีบนอนดีกว่าพรุ่งนี้จะได้ไปดูน้องต้องตาช่วยพี่เมย์อีกแรง
รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆ ที่กอดร่างกายผมอยู่ พอลืมตาขึ้นมาก็พบกับสถานที่ที่หนึ่งที่ผมเคยมาแล้ว ในตอนนั้น ตอนที่มีคนมาฝากเด็กไว้กับผม แฝดของผม ว่าแล้วก็ดีดตัวลุกขึ้น หันซ้าย หันขวาหา แต่พบเพียงความว่างเปล่า แต่กลับมีอีกสัมผัสหนึ่ง ที่กำลังโอบกอดผมจากทางด้านหลัง หันหลังกลับไปมอง ก็พบกับผู้ชายเมื่อตอนนั้น ที่เดินมารับแฝดผมไป
“ เป็นไงบ้างเนย์ สบายดีไหม? ” อีกแล้ว อยากถามอยากพูดแต่กลับไม่มีเสียงออกมา
“ ไม่เป็นไร...ทางนี้ก็สบายดีเหมือนกัน พวกเราดูเนย์อยู่ตลอดเลยนะ ” ทำไมถึงอยากร้องไห้ก็ไม่รู้ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับดึงเข้าไปกอด แล้วเช็ดน้ำตาให้เบาๆ
“ แค่นี้ก่อนนะ เนย์เองก็ตื่นเถอะ ได้เวลาแล้วนะ ” เวลาอะไรเหรอ
“ ไม่ต้องห่วงทางนี้นะ แต่มีอีกอย่างที่อยากจะให้เนย์รู้เอาไว้นะ......พ่อ คิดถึงเนย์มากเหมือนกัน ”
เจ็บ ไม่ใช่ที่ไหน แต่เป็นที่ท้องเหมือนอะไรกำลังดิ้นอยู่ ผมทรุดลงกับพื้น พร้อมๆ กับที่เขากำลังเดินจากไป
“ โอ๊ยยยยยยยยย...แม่...พี่เวย์...ฮึก ช่วยเนย์ด้วย ” ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะรู้สึกเจ็บท้องขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“ แม่.....พี่เมย์ เจ็บ ” ผมร้องตะโกนออกไป ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้นะ นี่หรือว่า ผมกำลังจะคลอด
“ เนย์ เนย์...เป็นอะไรไปลูก ” แม่เข้ามาหาแล้ว
“ แม่...เนย์เจ็บท้อง ”
“ หรือว่าเราจะคลอดแล้ว...ว้าย จริงๆ ด้วยสิ ดูสิเนี่ย น้ำอะไรออกมาเต็มที่นอนหมดเลย ”
“ แม่ เนย์เป็นอะไร ร้องซะดังเลย ”
“ เวย์ เอารถออกเลยลูก เนย์จะคลอดแล้ว ”
“ หา...เนย์จะคลอดแล้วเหรอ...ได้ได้ ครับไปเดี๋ยวนี้แหละ ”
“ มีอะไรครับแม่ ”
“ วัฒน์มาพอดีเลยลูก เร็วอุ้มน้องหน่อย น้องจะคลอดแล้วนี่ ”
“ หา จริงเหรอครับ....มาๆ ครับผมจัดการเอง ” พี่วัฒน์เดินมาช้อนผมขึ้นไป แล้วพาเดินลงมาชั้นล่าง แล้วพาขึ้นรถที่พี่เวย์สตาร์ทรออยู่แล้ว
“ แม่ มีอะไรเหรอ เอะอะเสียงดังใหญ่เลย ”
“ เมย์ อยู่บ้านนะ น้องจะคลอดแล้ว แม่จะไปดูน้อง ฝากด้วยนะคะป้าเอม ”
“ อุ๊ย จริงเหรอค่ะ ได้ค่ะๆ เดี๋ยวจะดูแลให้ ”
ผมรู้แต่เพียงว่าตอนนี้ผมเจ็บมาก และดูเหมือนว่าลูกในท้องผม จะยิ่งดิ้นแรงขึ้นไปอีก
“ เนย์ไม่เป็นไรแล้วนะลูก ถึงโรงพยาบาลแล้วนะ ไม่เป็นไรนะ ” แม่กำลังปลอบผมอยู่ตอนนี้
“ ครับแม่ ”
รู้แต่เพียงว่าอีกไม่นานผมก็จะได้เจอหน้าลูกแล้ว วินาทีนี้มันเลยทำให้ผมรู้ว่า คนเป็นแม่ ต้องทุ่มเทขนาดไหน กว่าที่จะดูแลลูกตัวเล็กๆ ในท้องให้ออกมาลืมตาดูโลกได้ ตอนนี้ผมรู้แล้ว และผมเองก็รักแม่มากเหลือเกิน
ได้ยินแต่หมอบอกว่าต้องผ่าตัดเท่านั้น เพราะผมเองไม่มีช่องคลอด เพื่อความปลอดภัยของทั้งผมและลูกเอง ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้วว่าผมจะเจ็บแค่ไหน หรือจะเป็นอะไร ขอเพียงอย่างเดียว ให้ลูกได้มีชีวิตมาลืมตาดูโลก แต่ผมก็หวังว่าผมเองก็จะตื่นมาพบกับลูกอีกเช่นกัน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------>
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------>
ไม่รู้ตอนนี้เหมือนมันฝืดๆๆ ไงไม่รู้ แต่เอาเถอะในที่สุดก็เขียนออกมาจนเสร็จ
เอาเป็นว่ามาเรามาเอาใจช่วยเนย์กันดีกว่านะ แล้วมารอดูความน่ารักของน้อง ไตเติ้ล กับน้องต้องตา กันดีกว่า
ส่วนพระเอกของเรา อืม........อุบเอาไว้ก่อนดีกว่า ปล่อยให้ทุกคนเกลียดมันไปก่อนแล้วกัน
ยังไงก็ เจอกันตอนหน้าเนอะ บ๊ายบายจ๊ะ
หัวข้อ: ม่าม๊าฮับ...ปะป๊าอยู่ไหน ? ** จบแล้ว ** บทพิเศษ หน้า 60 [01/01/2556] (อ่าน 749475 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก