บทที่ 11
“ อะไรนะไอ้ม่าน....มัน มันจะกลับมาเรียนที่ไทยเหรอ มึงอย่ามาล้อเล่นนะ ”
“ เปล่ากูพูดจริงเนย์ และมันจะกลับมาถึงวันอาทิตย์ หน้านี่ด้วย แล้วดูเหมือนว่ามันจะรู้เรื่อง ไตเติ้ลแล้วด้วย ”
ฮะ อาทิตย์หน้า งั้นก็เหลืออีกแค่
“ งั้นก็เหลือ อีกแค่ 5 วันเองนะสิ แล้ว มันรู้เรื่อง ไตเติ้ลได้ไง ม่าน ”
“ เออ นั่นแหละ กูไม่รู้เหมือนกันว่ามันรู้เรื่องไตเติ้ลได้ไงนะ แล้วที่นี้มึงจะเอายังไงละ ”
นั่นนะสิ แล้วผมจะเอายังไงเรื่องของไตเติ้ล ผมก็ไม่คิดว่ามันจะกลับมาหรอกนะ และผมก็ไม่เคยคิดที่จะบอกเรื่องของไตเติ้ล ให้มันรับรู้ด้วย เพราะผมเองก็มั่นใจว่าผมสามารถเลี้ยงดูไตเติ้ล ให้เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ และผมเองก็ไม่คิดที่จะบอกเรื่องของ พัต กับไตเติ้ลเหมือนกัน เพราะผมเองก็ไม่อยากให้เขารับรู้ว่าเขามีพ่อเป็นคนยังไงเหมือนกัน ไตเติ้ลจะเป็นแค่ลูกของผมคนเดียว เท่านั้น
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
ตอนนี้ผมกลับมานั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะแล้วครับ รู้สึกว่าพอไอ้ม่านบอกว่าไอ้พัตจะกลับมา เหมือนกับว่าหมดแรงไปเสียทั้งอย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าสักวันมันอาจจะกลับมา แต่นี่มันกลับกลับมาเร็วเกินกว่าที่คิดเอาไว้ แล้วมันยังรู้เรื่องของไตเติ้ลอีก ไม่รู้เลยว่าไอ้ม่านพาเดินกลับมานั่งที่หน้าคณะตอนไหน แต่ตอนนี้ผมคงต้องคิดหาวิธีที่จะเตรียมรับมือกับปัญหาที่อาจจะเกิดตามมาก็ได้ แต่เวลานี้มันหนักจนคิดอะไรไม่ออกจริงๆ แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ยังคงค้างคาใจผมอยู่ พัตรู้เรื่องของไตเติ้ลได้อย่างไรกัน มันต้องมีใครสักคนที่บอกเรื่องนี้กับมันแน่ๆ
พวกเพื่อนๆ เองก็คงจะเห็นผมนั่งจมอยู่กับความคิดมากเกินไปละมั้ง แม้แต่กับข้าวที่ไอ้ม่านซื้อมา ผมยังไม่ได้ลงมือแตะเลยซักคำ ก็เลยเรียกผมให้ไปช่วยจัดซุ้มต่อ
ตลอดทั้งช่วงเช้าผมก็ได้เพื่อนๆ นี่แหละที่คอยหางานมาให้ทำ จะได้ไม่จมอยู่กับความคิด ซึ่งมันก็ได้ผล ระหว่างนั้นผมลืมเรื่องของไอ้พัตไปสนิทเลย เพื่อนๆ เองก็สรรหาเรื่องตลก เฮฮามาเล่าให้ฟัง ซึ่งก็พลอยทำให้ผมมีความสุขมีเสียงหัวเราะได้บ้าง
จัดซุ้มจนเสร็จในช่วงบ่ายสองโมงกว่าๆ นี่ก็ใกล้ได้เวลาที่เด็กๆ จะเลิกแล้วละ วันนี้แม่จะเป็นคนไปรับเด็กๆ เอง คาดว่าตอนนี้ แม่คงจะขับรถอยู่ แต่ก็ควรโทรหาซักหน่อย
“ ฮัลโหลแม่ครับ...ถึงไหนแล้วครับ ”
“ อีกสามร้อยเมตรก็ถึงแล้วจ๊ะ ”
“ อืมครับ งั้นเย็นนี้ผมแวะไปซุปเปอร์ซื้อของไปทำกับข้าวเองนะครับแม่ จะเอาอะไรเพิ่มไหมครับ ”
“ ไม่ละจ๊ะ ซื้อมาเลย เผื่อพี่วินด้วยนะลูก แล้วอย่าลืมชวนพี่วินมาทานข้าวเย็นด้วยกันละ แล้วนี่จะให้พี่วินไปส่งก่อนเหรอ ”
“ ได้ครับ แต่ผมจะออกไปกับไอ้ม่านนะครับแม่ แล้วเดี๋ยวจะชวนนะครับ ”
“ จ๊ะๆ ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะ ถึงหน้าโรงเรียนแล้วจ๊ะ ”
“ ครับ ”
พอไอ้ม่านได้ยินว่าทานข้าวเย็นด้วยกันนี่แหละ มันหน้าตั้งหูผึ่งเลย ไม่ต้องชวนมึงก็คงจะไปด้วยละนะ ไอพวกเห็นแก่กิน
“ อะไร ไอ้ม่าน ”
“ ด้วยนะ ” มันยังมาจับแขนผมเขย่าไปมาอีก
“ ถ้าบอกว่าไม่ละ ”
“ น่านะ เนย์ใจดี๊ใจดี เมื่อกี้เรายังไปซื้อข้าวมาให้เนย์เลย ”
“ ทวงบุญคุณว่างั้น ”
“ เปล๊า....แต่ถ้าเนย์ไม่มีน้ำใจขนาดนั้นละก็....” ก้มหน้าก้มตาบีบน้ำตาสุดๆ
“ เออๆ ”
“ เนย์ใจดีที่สุด ”
“ แต่...”
“....................”
“ มึงต้องไปสืบมาให้ได้ว่าใคร...เอาเรื่องของไตเติ้ลไปบอกไอ้พัต ไม่อย่างนั้น.....”
“ อะ..อะไร...”
“ หึหึ...มึงเตรียมตัว...เป็นเมียพี่เวย์ได้เลย ”
“ อะ..ไอ้...ไอ้บ้าเนย์ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง รีบโทรไปชวนไอ้พี่วินมึงเลยไป ” หน้าแดงอีก
“ ครับๆๆ จะโทรไปเดี๋ยวนี้เลยละครับ...พี่สะใภ้ ”
“ ไอ้เนย์ แกตายยยยยยยย ”
หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง ผม ไอ้ม่าน และก็พี่วินก็เข้ามาเลือกซื้อของอยู่ในซุปเปอร์แล้วละครับ มีพี่วินคอยเข็นรถเข็น ส่วนผมก็เดินนำเลือกซื้อของไปทำกับข้าวอยู่ ส่วนไอ้ม่านเอง มันไม่ทำอะไรหรอกครับนอกจากเดินเลือกหยิบขนมนั่นขนมนี่ ไปฝากเด็กๆ แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะวันนี้พี่วินบอกว่าแกจะออกเงินให้เอง งานนี้ก็ช้อปสนุกละครับ
“ นี่ๆ ไอ้เนย์ แกว่าอันนี้ กับอันนี้ ไตเติ้ลกับต้องตาจะชอบอันไหนมากกว่ากัน ” มันถามพร้อมกับชูกล่องขนมสองกล่องขึ้นมาถามความคิดเห็นผมครับ
“ ไตเติ้ลกับต้องตายังเด็กอยู่นะไอ้ม่าน นี่มึงจะให้ลูกกูกินขนมแบบนั้นเหรอ หาอันที่มันมีประโยชน์กว่านี้หน่อยสิ ” ก็อันที่มันหยิบขึ้นมานะ ดูผ่านๆ แล้วไม่น่าเหมาะสักเท่าไหร่
“ อ้าว ก็กูไม่รู้นิ ยังไม่เคยมีลูกกับเขานี่นา ”
“ เขานี่...ใครเหรอ พี่เวย์หรือเปล่า ” ฮ่าๆ พี่วินก็ใช่ย่อยที่ไหน แซวไอ้ม่านอีกคน ไอ้ม่านเองก็ละล่ำละลักใหญ่เลยละครับ หยิบนั่นหยิบนี่จนแทบจะหลุดมือไปเลยทีเดียว
“ อะ..อะไรพี่วิน พูดอะไรอะ ไป ไปเลือกซื้อของทางนั้นดีกว่า ยังได้ไครบไม่ใช่เหรอไอ้เนย์ ไปสิ เร็วๆ ” มันรีบวางของลงแล้วมาลากแขนผมไปแบบว่าแทบจะจับวิ่งเลยละครับ
“ ฮ่าๆๆ พอแล้วไอ้ม่าน เดี๋ยวแขนกูก็หลุดหรอก โอ๊ยย ตีกูทำไมนี่ ”
“ สมน้ำหน้าชอบแซวกูนักนี่ ไปเลยรีบๆ ซื้อ จะได้รีบกลับ ”
“ รีบกลับไปหาใครเหรอจ๊ะน้องม่าน ”
“ ไอ้เนย์...มึงตาย ”
ตอนนี้พวกเราทั้งสามชีวิตก็นั่งรถกลับบ้าน ระหว่างทางก็นั่งกินลมชมวิว (เหรอ) มองไปทางไหนแทนที่จะเป็นภูเขา ทุ่งหญ้า หมอก แต่กลับมีแต่ตึก กองขยะ และควันที่ออกมาจากท่อไอเสีย แล้วยังติดไฟแดงอีก บรรยากาศมันช่างแตกต่างกันลิบลับเสียจริงๆ แต่กลับมีอีกหนึ่งชีวิตที่ดูเหมือนจะไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบกายบ้างเลย
“ นี่ตกลงมึงซื้อขนมไปฝากหลานหรือมึงจะซื้อมากินเองหา ไอ้ม่าน ” ก็ตอนนี้ไอ้ม่าน ซึ่งยึดพื้นที่เบาะหลังทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว มันนอนเอนกายสบายชีวา แถมขนมที่มันเลือกไปฝากเด็กๆ มันกลับแกะออกมากินเฉยเลย นานๆ ครั้งมันถึงจะยื่นมาให้ผมกินบ้าง
“ กูก็ต้องทดสอบก่อนสิว่าขนมนี่มันมีประโยชน์ไหม อร่อยหรือเปล่า กินแล้วจะท้องเสียไหม เห็นไหมกูห่วงหลานกูมากขนาดไหน ” ไอ้หน้าด้าน อย่างนี้มันน่านัก
“ หึๆ ” พี่วินแกก็หัวเราะเบาๆ กับความปัญญาอ่อนของมันเลย
“ เออ ถ้าอย่างนั้นก็เชิญมึงทดสอบต่อไป แต่มึงคงจะไม่ได้ทานข้าวเย็นที่บ้านกูนะ ”
“ เฮ้ย ได้ไง ”
“ ก็ดูท่าว่ามึงนะ จะอิ่มขนมแล้วนี่ เห็นทดสอบไปซะตั้งเยอะ ”
“ เฮ้ย ไม่เอานะ มึงอย่าเล่นไม้นี่ดิ เออๆ ไม่กินก็ได้ ชิ ”
“ หึๆ บางทีพี่ยังแอบคิดไม่ได้เลยนะว่า พวกเรานะจบม.ปลายมาได้ยังไง ”
“ เห็นแบบนี้พวกเราก็เก่งพอตัวนะพี่ อย่าดูถูกกันนะ ”
“ อ้อ...ถ้างั้นไว้เปิดเทอมพวกเราเตรียมทดสอบความรู้กับพี่ได้เลย เพราะพี่มีสอนของพวกเราด้วยนะ ”
“ จริงเหรอพี่วิน โห อย่างนี้ต่อไปก็ต้องเรียก อาจารย์อัศวิน สิครับเนี่ย ”
“ ถ้าไม่อยากเรียกอาจารย์ เรียกว่า...ที่รักก็ได้นะ ”
“...............................”
“ อะแฮ่ม...กรุณาดูรถคันข้างหน้าด้วยครับพี่วิน เขาออกตัวไปนานแล้วครับ และอีกอย่างเพื่อนผมมันก็มีลูก...มีผัวแล้วนะครับพี่ ” ไอ้ม่าน แรง!!!!!!!!!!!!!
“ มึ...มึงพูดอะไรบ้าๆ ไอ้ม่าน ”
“ เรื่องจริงวะ ”
“ แต่จนถึงตอนนี้...พี่ก็ยังไม่เคยเห็นหน้าตาของพ่อน้องไตเติ้ลเลยนะครับ อย่าว่าแต่เห็นหน้าเลย เท่าที่รู้ก็ไม่เห็นเคยส่งข่าวมาหาเลยนี่ครับแล้ว........”
ใช่ ไม่เคยเห็นหน้าหลังจากวันนั้น ไม่เคยส่งข่าวหลังจากวันนั้น แล้วอีกไม่กี่วันมันกำลังจะกลับมา ทั้งๆ ที่ไม่เคยมีวี่แววของมันเลย ทั้งๆ ที่ผมแทบจะลืมมันไปได้แล้ว แต่วันนี้มันกำลังจะกลับมา แต่.....มันจะกลับมาในฐานะอะไร......................? ที่พี่วินเงียบลงไปคงจะเห็นว่าผมกำลังร้องไห้ละมั้ง แต่มันกลับไม่มีเสียงออกมา มีเพียงหยดน้ำใสๆ เท่านั้นที่ไหลออกมา ไม่ใช่เพราะว่าดีใจที่มันกลับมา ไม่ใช่เพราะเสียใจที่มันจะกลับมา แต่มันปวดใจ มันจะกลับมาทำไม
“ เอ่อ...เนย์ พี่...พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ควรพูดแบบนี้เลย พี่ขอโทษนะครับ ” ผมได้แต่ส่ายหน้า หากเวลานี้ผมอ้าปากออกมาแม้เพียงนิดเดียว ผมอาจจะปล่อยโฮออกมาก็เป็นได้
“ เอ่อ...เนย์ คือ วันนี้มึงจะทำอะไรทานเหรอ กูขอเป็นต้มจืดหมูสับนะ แล้วนี่เด็กๆ ชอบกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า กูช่วยทำนะ แต่ไม่รับรองนะว่าจะอร่อย ฮ่าๆ ”
“ พี่ทำกับข้าวเป็นนะ เดี๋ยวพี่ช่วยแล้วกัน เพื่อนๆ ที่โน่นยังบอกเลย ว่าให้พี่เลิกเรียนแล้วมาเปิดร้านอาหารแทนเลยนะ ใครได้กินรับรอง ลืมไม่ลง ”
“ โห จริงเหรอครับ ถ้าอย่างนั้น ม่านจะขอกินเยอะๆ เลย ”
แล้วตลอดเส้นทางในวันนั้นก็มีเพียงพี่วิน และก็ม่านเท่านั้นที่คุยกันถูกคอกันเป็นพิเศษ แถมยังแถไปได้แบบเรื่อยเปื่อยแบบจับใจความไม่ได้เลย แต่มันก็พอที่จะช่วยบรรเทาไอ้อาการที่เหมือนจะหายใจไม่ออกนี่ได้ลงเยอะเลยทีเดียว
“ ม่าม๊า.....ม่าม๊ากลับมาแล้ว ” พอกลับมาถึงบ้านยังไม่ทันได้เปิดประตูเข้าไป เด็กๆ ก็ส่งเสียงร้องออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งออกมารับผมข้างนอกอีก
“ นี่ๆ เด็กๆ ดูสิน้าเอาอะไรมาฝากเอ่ย ” ไอ้ม่านมันชิงเอ่ยตัดหน้าผมไปซะก่อน แถมยังชูถุงขนมแกว่งไปแกว่งมาให้เด็กๆ สนใจอีกด้วย
“ อารายอะ หนมเปล่า ” เจ้าเด็กทั้งสองคนก็วิ่งเลยผมไปหาไอ้ม่าน เกาะซ้าย ขวามันอยู่ แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน เด็กๆ จะได้ไม่มาวุ่นวายในครัว
“ อยากกินไหมเด็ก ”
“ ค่า/ครับ ”
“ ถ้าอยากกิน ก็มาให้น้าหอมแก้มคนละทีมามะ ” ผมไม่ได้อยู่ดูหรอกครับ พอเห็นว่าเด็กๆ มีคนจะเล่นด้วยผมก็หันกลับเดินเข้าครัวไปทำอาหารกับแม่ก่อน
“ แม่ครับ...กลับมาแล้ว ”
“ อืม..แล้วนี่วินอยู่ไหนละ ได้ชวนมาหรือเปล่า ”
“ เอารถเข้าจอดอยู่นะแม่ เห็นโทร ไปหาเพื่อนที่อยู่คอนโดอยู่ อีกหน่อยคงเข้ามาเล่นกับเด็กๆ นั่นแหละครับ ”
“ จ๊ะๆ แล้วนี่ ซื้ออะไรมาบ้างละ ”
“ เยอะเลยแม่ อ้อ แล้ววันนี้พี่เวย์จะกลับมาไหมแม่ ”
“ น่าจะกลับมานะ มีอะไรหรือเปล่า ”
“ หึๆ ผมไม่มีครับ ” แต่ไอ้ม่านคงจะมี ขอโทษนะม่านใครใช้ให้มึงมาล้อกูก่อนเอง
“ งั้น ผมออกไปโทรให้พี่เวย์มาที่บ้านดีกว่า ทานด้วยกันเยอะๆ อบอุ่นดีเนาะแม่เนาะ ”
“ คิดจะทำอะไรหรือเปล่าเนย์ ” แม่ส่งสายตาอำมหิต เอ้ยจับผิดมาให้ผม แล้วผมจะบอกทำไมละ
“ เปล่า...รีบไปทำกับข้าวดีกว่าแม่ เดี๋ยวพี่เมย์ก็กลับมาแล้วนะ ”
“ ไม่มีก็ไม่มีจ๊ะ ”
“ ไอ้เนย์...ไหนมึงบอกว่าช่วงนี้พี่ชายมึงไม่ค่อยอยู่บ้านไง ” หลังจากที่ทานข้าวเย็นเสร็จแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลาใช้แรงงาน สำหรับคนที่มาอาศัยบ้านคนอื่นแล้วละครับ ไอ้ม่านที่กำลังล้างจานอยู่ก็กระซิบกับผม ไม่รู้มันกลัวใครจะได้ยินหรือไง ทั้งห้องก็มีแค่สองคนเท่านั้น
“ อือใช่...แต่กูก็เพิ่งโทรไปชวนให้พี่เวย์มาทานข้าวที่บ้านเมื่อกี้นี้เอง ”
“ แล้วไมมึงไม่บอกกูละ ”
“ บอกทำไม ”
“ ก็....”
“ ก็กูกะว่า ขากลับจะให้พี่เวย์ไปส่งมึงไง ”
“ เฮ้ย กูกลับเองได้ ไม่ก็กูจะอาศัยรถพี่วินไปลงหน้าปากซอยก็ได้ ใครขอให้มึงช่วยไม่ทราบ ”
“ ไม่มีใคร แต่กูก็เต็มใจนำเสนอ ”
“ ไอ้.....”
“ รีบๆ ล้างเข้าละ ถ้าช้า...กูจะเรียกให้พี่เวย์เข้ามาช่วย ไปนะ ”
“ ไอ้บ้าเนย์...”
แล้วผมก็ปล่อยให้มันล้างจานไป ส่วนผมก็กะว่าจะเข้ามาเล่นกับเด็กๆ พี่วินเองก็อยู่เล่นกับเด็กๆ ด้วย ดูเด็กๆ จะติดพี่วินเหมือนกัน ส่วนแม่เองก็กำลังทำบัญชีอะไรนี่แหละอยู่อีกห้องหนึ่ง ส่วนพี่เมย์ก็คงขึ้นไปอาบน้ำอาบท่า กำลังมองหาพี่เวย์อยู่ เพราะไม่เห็นนั่งอยู่ข้างใน สงสัยจะไปนั่งสูดอากาศข้างนอกละมั้ง กำลังว่าจะเดินเข้าไปหาเด็กๆ แต่ก็เห็นพี่เวย์ยืนอยู่ตรงสวนหน้าบ้าน และดูเหมือนว่าพี่แกก็กำลังมองมาทางผมอยู่ สักพักพี่แกก็กวักมือเรียกผมออกไปหา ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเรียกออกไปคุยเรื่องอะไร
“ พี่เวย์ ”
“............”
“ พี่เวย์...พี่เรียกผมออกมามีอะไรงั้นเหรอ ”
“ เนย์............”
“ ครับ ”
“ จะกลับมาแล้วใช่ไหม ”
“ หือ...อะไรเหรอพี่ จะกลับมา ”
“ ไอ้พัต ”
“................”
“ ไอ้พัตมันกำลังจะกลับมาแล้วใช่ไหม ”
“ พี่....พี่รู้เรื่องนี้ได้ไง ”
“ แสดงว่ามันจะกลับมาแล้วจริงๆ สินะ ”
“ ....ครับ ”
“ แล้วเราจะทำยังไง ”
“ คือ......เนย์..ยังไม่รู้เลย ”
“ ถ้าอย่างนั้น...พี่จะขออะไรได้ไหม ”
“ อะไรครับ ”
“ ตรงนี้...” พี่เวย์เดินมาหยุดตรงหน้าผม แล้วเอามือมาจิ้มที่อกข้างซ้ายของผม
“ อย่าใจอ่อน...ได้ไหม....ให้สมกับที่มันทำเอาไว้กับเรา ”
“ พี่...พี่เวย์ ” ไม่รู้น้ำตามาจากไหน โผเข้ากอดพี่เวย์ไว้แน่น พี่เวย์เองก็กอดตอบกลับมาเหมือนกัน ไม่รู้ว่านอยู่แบบนั้นนานแค่ไหนกว่าจะผละออกจากกันได้
“ ครับ...เนย์ จะไม่ใจอ่อนง่ายๆ ครับ เนย์จะเข้มแข็ง ”
“ ดีแล้วละ...แต่พี่ขอทำอะไรสักอย่าง ตอนที่มันกลับมานะ ”
“ ทำ...ทำอะไรครับ อย่าบอกนะว่าพี่...”
“ ใช่..พี่ขออัดมันให้เละ เอาให้มันนอนโรงพยาบาลสักเดือน ”
“ พี่เวย์..............”
“ ถ้าอย่างนั้น...พี่ขออัดมันด้วยคนได้ไหมครับ ”----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
ฮุๆ
พี่วินเริ่มรุกหนักขึ้นทีละนิด ทีละหน่อยแล้วสิ เอาเป็นว่าตอนต่อๆ ไป พวกเราคงจะได้เห็นศึกชิงนาง ( มั้งนะ )
ระหว่างพพัต กับ พี่วินขึ้นหรือเปล่า แถมยังมีพี่เวย์เป็นตัวช่วยอีก เหอะๆๆๆ งานหนักแน่ไอ้พัต
ก่อนจากกันวันนี้ ก็ขอสปอยไว้เล็กๆ น้อยๆ ละกัน
“ เนย์...เลือดตกยางออกนะมันเจ็บแค่กาย เดี๋ยวก็หาย พี่ไม่ทำหรอกครับ...แต่ถ้ามันเจ็บที่ใจ มันหายยาก พี่ทำแน่นอนครับ นอนหลับฝันดีนะครับ ” แล้วพี่วินก็เลื่อนกระจกลง พร้อมกับขับรถออกไป
“ ฮึๆ พี่วินนี่ก็ร้ายใช่เล่นแฮะ ” 
หัวข้อ: ม่าม๊าฮับ...ปะป๊าอยู่ไหน ? ** จบแล้ว ** บทพิเศษ หน้า 60 [01/01/2556] (อ่าน 749450 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก