บทที่ 12
“ ตรงนี้...” พี่เวย์เดินมาหยุดตรงหน้าผม แล้วเอามือมาจิ้มที่อกข้างซ้ายของผม
“ อย่าใจอ่อน...ได้ไหม....ให้สมกับที่มันทำเอาไว้กับเรา ”
“ พี่...พี่เวย์ ” ไม่รู้น้ำตามาจากไหน โผเข้ากอดพี่เวย์ไว้แน่น พี่เวย์เองก็กอดตอบกลับมาเหมือนกัน ไม่รู้ว่านอยู่แบบนั้นนานแค่ไหนกว่าจะผละออกจากกันได้
“ ครับ...เนย์ จะไม่ใจอ่อนง่ายๆ ครับ เนย์จะเข้มแข็ง ”
“ ดีแล้วละ...แต่พี่ขอทำอะไรสักอย่าง ตอนที่มันกลับมานะ ”
“ ทำ...ทำอะไรครับ อย่าบอกนะว่าพี่...”
“ ใช่..พี่ขออัดมันให้เละ เอาให้มันนอนโรงพยาบาลสักเดือน ”
“ พี่เวย์..............”
“ ถ้าอย่างนั้น...พี่ขออัดมันด้วยคนได้ไหมครับ ”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >
“ พี่วิน....”
“ ครับ ”
“ พี่เองก็จะเอาด้วยเหรอครับ ”
“ อืม...ไม่ว่ากันนะน้องเนย์ ถ้าพี่จะทำ ”
“ ทำไมเหรอครับ ”
“ แค่หมั่นไส้นะครับ ทำแล้วไม่รับผิดชอบ ขอโทษนะเนย์ที่พี่พูดแบบนี้อีกแล้ว แต่มันอดไม่ไหวที่จะพูดจริงๆ นะครับ ”
“ เห็นหรือยังละ ว่ามีคนไม่ชอบขี้หน้ามัน ทั้งๆ ที่ยังไม่เคยเห็นหน้ามันด้วยซ้ำ ”
“ พี่เวย์ ”
“ เอาเป็นว่า เนย์แค่ไม่ขัดพวกพี่ก็พอนะครับ ที่เหลือพี่กับเวย์ จะจัดการเอง ตกลงไหม ”
“ แสดงว่าพี่วินนี่มีแผนแล้วใช่ไหมเนี่ย ”
“ ยังหรอกเวย์ แต่รับรองว่า...สนุกแน่ ”
“ หึๆ ถ้าอย่างนั้น ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับพี่วิน ”
“ เช่นกันครับ ”
“ นี่..พวกพี่คิดจะทำอะไรกันนะ อย่าคิดอะไรบ้าๆ นะ อย่าถึงกับต้องเลือดตกยางออกนะพี่ ผมไม่ชอบ ”
“ ไม่ต้องห่วงครับเนย์ พี่ไม่ทำหรอก ”
“ พี่วินไม่ทำ แต่พี่ไม่สัญญานะ ”
“ พี่เวย์...”
“ ถ้างั้นพี่กลับบ้านก่อนแล้วกันนะ เอาไว้คราวหน้าพี่จะมาใหม่ อร่อยมากนะครับ มื้อเย็นวันนี้ ”
“ คะ ครับพี่วิน ”
“ ตกลงว่าม่านจะกลับกับเวย์ใช่ไหม ”
“ ครับ ”
“ อือ...นั้น พี่ไปก่อนนะ ” แล้วพี่วินก็เดินกลับไปเอารถ แต่ก่อนที่พี่วินจะขับรถออกไปพี่วิน ก็เลื่อนกระจกลง แล้วพูดกับผม
“ เนย์...เลือดตกยางออกนะมันเจ็บแค่กาย เดี๋ยวก็หาย พี่ไม่ทำหรอกครับ...แต่ถ้ามันเจ็บที่ใจ มันหายยาก พี่ทำแน่นอนครับ นอนหลับฝันดีนะครับ ” แล้วพี่วินก็เลื่อนกระจกลง พร้อมกับขับรถออกไป
“ ฮึๆ พี่วินนี่ก็ร้ายใช่เล่นแฮะ ”
“ พี่เวย์ ”
“ หยุด...แล้วไปเรียกเพื่อนเราออกมาได้แล้ว เร็วๆ นะ ”
“ พี่เวย์....เฮ้อ ได้ครับ ” จะทำอย่างไรได้ละครับ ก็ในเมื่อพูดออกมาขนาดนี้แล้ว ถ้าจะให้ผมทำเอง ผมคงทำไม่ได้หรอกครับ ไอ้ม่านเองก็กำลังเล่นอยู่กับเด็กๆ อยู่เลย แต่เดี๋ยวมันจะกลับบ้านค่ำมืดเอา
“ เอาละเด็กๆ ปล่อยให้ม่านกลับบ้านได้แล้วครับ......พี่เวย์รออยู่ข้างนอกนะม่าน รีบไปละ ”
“ เฮ้ย กูกลับแทกซี่ก็ได้น่านะ ”
“ หึๆ เด็กๆ ดูสิครับ คนแก่งอแง ”
“ ม่านแก่แล้วเหรอ ”
“ หัวไม่ล้านนะ ”
“ แล้วงอแงทำไม ”
“ ม่านกลับบ้านนะ เวย์จะส่ง ”
“ เอ่อ...”
“ ฮ่าๆ เห็นไหมไอ้ม่าน เด็กๆ เขาสนับสนุนออก รีบๆ ไปเลย ”
“ ฮึ่ย จำไว้เลยนะต้องตา กับไตเติ้ล คราวหน้าน้าจะไม่ซื้อขนมมาให้กินอีกแล้วนะ ” มันงอนแม้แต่เด็กๆ
“ อาวินซื้อ ตารู้ ”
“ ช่ายๆ ”
“ ห๋า...”
“ ฮ่าๆ เด็กมันฉลาดนะมึง อย่าหลอกให้ยาก ”
“ เออ ฉลาดกันทั้งตระกูล มีแต่กูนี่แหละโง่ ฮึ่ย กลับแล้ว ไม่ต้องส่ง ” ไอ้ม่านพูดจบก็สะบัดบ๊อบ เดินออกไปหน้าบ้านเลยครับ เด็กๆ นี่ก็หัวเราะคิกคักกันใหญ่เลย
“ เอาละเด็กๆ ไหน ไปโรงเรียนวันแรก เป็นอย่างไรกันบ้างครับ ”
แล้วหลังจากนั้นเด็กๆ ก็แย่งกันเล่าใหญ่เลยครับ แต่ส่วนมากจะมีแต่ต้องตานี่หละที่เล่า เพราะไม่ปล่อยให้ไตเติ้ลได้เล่าเลย พอไตเติ้ลโวยวายใส่ ต้องตาก็โวยกลับ จนไตเติ้ลยอมนั่งอยู่นิ่งๆ ไปเลยละครับ
“ ม๊า วันนี้เติ้ลมีแฟนแล้วนะ ”
“ อุ๊บ...แค่กๆ ห๋า อะ...อะไรนะครับ ต้องตา ” ผมที่กำลังกินน้ำาอยู่ถึงกับสำลักเลยละครับ ไตเติ้ลมีแฟนแล้ว เด็กสี่ขวบนี่นะ
“ ช่าย เขามาหอมแก้มเติ้ลด้วย ” ไตเติ้ลนั่งนิ่งไม่ขยับเลยครับ จนผมนึกว่าเป็นหินไปซะแล้ว ต้องตาเองก็เล่าไป เอามือปิดตาไปด้วย แต่ก็มือเล็กๆ นั่นคงปิดได้ไม่มิดหรอกครับ
“ เขา...ผู้หญิงใช่ไหมครับ ”
“ เปล่า...หล่อ ” โอ๊ย อะไรกันนี่ไตเติ้ล
“ นี่ๆ เขาทำแบบนี้ ” แล้วต้องตาก็เดินไปหาไตเติ้ล แล้วดึงให้ลุกขึ้นมายืนข้างๆ กัน แล้วต้องตาก็ก้มลงไปหอมแก้มไตเติ้ล ทีละข้าง
“ เขาทำแบบนี้ เห็นไหมๆ ” ไตเติ้ลเองก้มหน้าหงุดเลยละครับ
“ เอ่อ...เขาคงทักทายกันนะครับต้องตา ไม่มีอะไรหรอก ”
“ เหรอ ”
“ ครับ เอาละนี่ก็ดึกแล้วนะครับ ต้องตาขึ้นไปหาแม่ได้แล้วนะครับ ไตเติ้ลเองม๊าก็จะพาขึ้นไปนอนเหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปโรงเรียนสายนะครับ ถ้านอนดึก ”
“ ค่า ”
“ มาให้ม๊าหอมแก้มฝันดีก่อนสิ ”
“ เติ้ลด้วยๆ ”
“ ครับๆ ”
“ เอาละขึ้นไปนอนได้แล้วนะครับ ไปหอมแก้มยายก่อนนะ ”
“ ค่า...ยายจ๋า หอมแก้มตาหน่อย ” ต้องตาก็วิ่งไปหายายที่นั่งทำงานอยู่อีกห้องหนึ่ง เห็นคุยอะไรกันนิดหน่อย แล้วต้องตาก็ขึ้นห้องไป
“ เอาละครับไตเติ้ล ทีนี้ก็ถึงตาไตเติ้ลต้องนอนแล้วนะครับ ”
“ อือ ง่วงแล้ว ”
“ ปะไปนอนกันครับ ”
หลังจากนั้นผมก็พาไตเติ้ลไปหาแม่ก่อนครู่หนึ่งแล้วก็พาไตเติ้ลขึ้นไปนอน ไตเติ้ลเป็นคนนอนง่ายครับ หัวถึงหมอนไม่เกินห้านาทีนี่ก็หลับแล้ว และก็เวลาตื่นนอน ไตเติ้ลนี่ก็จะตื่นก่อนผมอีก ส่วนต้องตานะขี้เซาอย่าบอกใคร ต้องให้ไตเติ้ลเดินไปปลุกเกือบทุกเช้า ผมเองก็ยังคงนอนไม่หลับ ในหัวตอนนี้ก็มีแต่เรื่องไอ้พัตจะกลับมา มีคำถามต่างๆ นานามากมายที่วิ่งวนอยู่ในหัวของผม แต่มันก็มีอยู่อีกคำถามหนึ่งนั่นแหละที่ผมเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้ “ ทำไม...วันนั้นเราไม่ฟังที่พัตจะพูดละ ” วันนั้นพัตมันเหมือนจะบอกอะไร แต่ทำไมผมไม่ฟังให้จบละ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ผมก็พยายามไม่คิดอะไร จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
“ ม่าม๊า...ม่าม๊า ” เสียงไตเติ้ลนี่นา สงสัยจะเช้าแล้วละสิ แต่ทำไมเหมือนหัวมันหนักๆ อย่างไรก็ไม่รู้สิ
“ อือ...ไตเติ้ลเหรอครับ กี่โมงแล้วนี่ ” ควานหามือถืออยู่สักพักไตเติ้ลก็หยิบมาให้ ดูเวลาแล้วก็ เจ็ดโมงกว่าแล้ว
“ อ้าว เจ็ดโมงกว่าแล้วเหรอนี่ ไตเติ้ลอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วเหรอครับ ”
“ ครับ ” ไตเติ้ลอยู่ในชุดพร้อมไปโรงเรียนแล้วละครับตอนนี้
“ อ้าว ตื่นแล้วเหรอเนย์ อะกินข้าว กินยาซะจะได้หายไวๆ ” พี่เมย์เดินเข้ามาพร้อมกับถือถ้วยข้าวต้ม และก็ยาอีกสอง สามเม็ด
“ ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลย เกิดไตเติ้ลติดไข้ขึ้นมาจะทำยังไงละหือ ”
“ เอ้า ก็ไม่รู้นิว่าจะป่วย ”
“ ม่าม๊าไม่สบาย ”
“ ไม่เป็นไรครับ อีกเดี๋ยวม๊าก็หายแล้วนะ ”
“ เติ้ลจะอยู่กับม่าม๊า ”
“ ไม่เอาครับไตเติ้ล ไปโรงเรียนกับพี่ต้องตานะครับ ”
“ ม่าม๊าไม่สบาย ”
“ ถ้าไตเติ้ลไม่ไปโรงเรียน ม่าม๊าก็จะไม่หายนะครับ ”
“ จริงเหรอ ”
“ จริงสิครับ...ถ้าอย่างนั้น ไตเติ้ลไปโรงเรียนนะครับ ม่าม๊าจะได้หาย ”
“ เติ้ลไปเรียน ม่าม๊าจะหายนะ ”
“ หายสิครับ ”
“ งั้นเติ้ลไปเรียนนะ ”
“ ครับ ไตเติ้ลเก่งสุดๆเลย ”
“ ม๊า ตามาหา ”
“ ว่าไงครับต้องตา ”
“ ม๊าบอกว่าม๊าไม่สบาย ” ผมคงต้องเสียเวลาอธิบายอีกเยอะเลยละครับงานนี้
และกว่าที่ต้องตาจะยอมเข้าใจและไปโรงเรียนได้ก็ใช้เวลากว่าสิบนาที ผมก็จะหลับแหล่มิหลับแหล่อยู่ตลอด ยังดีที่วันนี้ที่คณะไม่มีอะไรต้องทำอีกแล้ว เด็กๆๆ ก็ไปโรงเรียน ไอ้พวกเพื่อนๆ ก็คงไม่มีธุระอะไรจะมาทำที่บ้านผมหรอกครับ
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะว่าเสียงโทรศัพท์ดังลั่นห้องอยู่ในตอนนี้ แต่ไม่รู้ว่ามันดังอยู่ไหนนี่สิ เพราะดูเหมือนว่าไตเติ้ลจะเป็นคนเก็บให้ ตอนนี้ผมเองก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมากแล้วครับ กว่าจะหาโทรศัพท์ได้ก็นานทีเดียว พอเห็นชื่อที่โชว์หราขึ้นมาบนหน้าจอก็พาลทำให้โมโห อยากจะฆ่ามันจริงๆ ชอบโทรมากวนเวลานอนคนอื่น
“ ฮัลโหล...มึงมีไรโทรมปลุกกูนี่ ”
“ โห อะไรนะ นี่มึงเพิ่งตื่นเหรอไอ้เนย์ ดูนาฬิกาสิว่านี่กี่โมงแล้ว มันจะเที่ยงแล้วนะครับ ”
“ หา จริงเหรอ...พอดีไม่สบายนะ..มีอะไรหรือเปล่า ”
“ อือๆ....คือกูจะโทรมาบอกเรื่องรับน้องนะ ”
“ อือ วันพฤหัสบดีนี้ มีอะไรเหรอ ”
“ พอดีเขาเปลี่ยนสถานที่นิดหน่อยนะ ตอนแรกกะว่าจะพาไปทางเหนือ แต่เขาบอกว่ามันไกลไป ก็เลยเปลี่ยนไปแถวระยองนะ ”
“ อ้าวเหรอวะ แล้วไปกันกี่วัน ”
“ สามวันสองคืน กลับบ่ายวันเสาร์ ”
“ กลับวันเสาร์ มันก็ตรงกับ..............”
“ อือ ใช่ วันที่พัตกลับพอดี..............ไม่เป็นไรนะเนย์ ”
“ อือ ”
“ ถ้าอย่างนั้นกูไม่กวนมึงแล้วนะ นอนเยอะๆ ละ ”
“ บาย ” หลังจากนั้นผมก็ล้มตัวลงนอนต่อ แต่ก็นอนไม่หลับสักที ก็เลยลุกออกมาทานข้าวทานยาต่อ ไม่รู้จะทำอะไร แต่กลับนึกอีกอย่างขึ้นได้ กูลืมไปได้ยังไง ว่ากูเกลียดยามาก สงสัยผมจะเบลอหนักแล้วละสิ
ช่วงเช้าของวันพฤหัสบดีก็มาถึงแล้ว บริเวณหน้าคณะก็มีเด็กๆ หน้าใส หน้าเอ๊าะๆ กันอยู่เพียบ บางคนดีใจที่ได้ไปเที่ยว บางคนก็ดีใจที่ได้เพื่อนใหม่ บางคนก็ดีใจที่ได้ไปทำกิจกรรม แต่คงไม่รู้หรอกว่า พอไปถึงแล้วพวกเขาจะเจออะไรบ้าง แต่ก็มีบางคนที่ดูเหมือนจะรู้ชะตาชีวิต สามวันสองคืนที่นั่นแล้ว สักพักไอ้ม่านก็เดินเข้ามาหาผม มันมาพร้อมกับเป้ใบใหญ่ ทุกคนใส่ชุดนักศึกษากันหมด
“ อ้าวไอ้เนย์ มาถึงก่อนกูได้ไงวะ ”
“ กูตื่นก่อนเด็กๆ นะ กูมาถึงตั้งแต่ตีห้าเลย ” ตอนนี้ก็หกโมงกว่าแล้ว เราออกเดินทางกันเจ็ดโมง
“ โห มึงไม่ตื่นตั้งแต่ตีสี่เหรอวะ ”
“ มึงเดาถูก ”
“ จริง ”
“ จริง ถ้ากูไม่ตื่นตั้งแต่ตีสี่นะ มีหวังพวกเด็กๆ ร้องไห้ตามกูมาแน่ นี่เมื่อวานพอรู้นะว่ากูจะไม่อยู่สามวัน พากันร้องไห้ใหญ่เลย กว่าจะกล่อมให้หลับได้ปาไปเป็นชั่วโมง ”
“ อือๆ ” แล้วหลังจากนั้นก็ทำการเช็คชื่อน้องๆ กัน แล้วหลังจากนั้นก็พากันขึ้นรถไป เราพากันไปทั้งหมด สามคัน แต่ละคันก็จะมีประมาณ 40-50 คน ในนั้นก็จะมีปีสามอยู่ด้วย เราแบ่งกระจายกันออกไปในแต่ละคัน ให้มีทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง จะได้กระชับความสัมพันธ์กันไปในตัวด้วย เราไม่รีบร้อนกันนักและอยากให้ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย เลยให้คนขับ ขับรถไม่เร็วมากนัก เราใช้เวลาเดินทางกันประมาณสามชั่วโมงครึ่งก็ถึงที่พักกันแล้ว แต่ละห้องก็ให้พักกันได้สองคน ซึ่งแน่นอนผมก็ต้องได้คู่กับไอ้ม่านมัน
วันแรกเรายังไม่ได้ให้ทำอะไร ก็เลยปล่อยให้น้องๆ ได้พักผ่อน บางคนก็ลงไปเล่นน้ำบ้าง จนถึงช่วงเย็นๆ เราถึงได้เรียกรวมตัวกัน และชี้แจงรายละเอียดต่างๆ รวมถึงการทำกิจกรรมในอีกหนึ่งวันที่เหลือ พอคิดดูอีกที จริงๆ รับน้องก็แค่วันเดียว ส่วนอีกสองวันที่เหลือ ผมว่า ทั้งอาจารย์และพี่ปีสาม คงหาเรื่องมาเที่ยวกันมากกว่า เพราะกิจกรรมแทบทั้งหมด ปีสองจะเป็นคนคุม จะมีบางกิจกรรมที่มีปีสามมาร่วมด้วยนิดหน่อย แต่อาจารย์ที่มาคุมนี่ ผมว่าน่าจะเรียกว่าอาศัยช่วงรับน้องมาเที่ยวมากกว่า เพราะมีอะไร ก็ให้ปรึกษาปีสามก่อน ส่วนหน้าที่ที่แท้จริงของอาจารย์ก็คือ ตั้งวงกับปีสาม มีเสียงร้องโหยหวนของปีหนึ่งเป็นกับแกล้ม มีความสุขกันจริงๆ
วันแรกของการรับน้องไม่มีอะไรมากก็แค่ให้น้องๆ ตามหาพี่รหัสของตัวเองให้เจอก่อนเที่ยงคืน สำหรับใครที่ไม่เจอ พรุ่งนี้เช้าก็รอรับโทษได้เลย กว่าที่น้องรหัสจะเจอผมก็กินเวลาไปเกือบห้าทุ่มแล้ว น้องรหัสผมเป็นเด็กผู้ชาย ถือว่าหน้าตาดีมากเลยละครับ
“ ดีใจจังได้พี่รหัสน่ารัก ”
“ หา เอ่อ น่ารักเอาไว้ใช้กับผู้หญิงดีกว่านะครับน้องก้าน ”
“ ใช้กับพี่นี่แหละเหมาะสุดแล้ว ”
“ แหม เสน่ห์แรงจริงนะไอ้เนย์...ขอโทษนะน้องเพื่อนพี่มันมีผัวแล้ว...เอ้ยมีแฟนแล้ว ”
“ ไอ้ม่าน มึงพูดอะไร ”
“ เห้ย จริงเหรอพี่ ”
“ จริงยิ่งกว่าจริง รู้แบบนี้แล้วอย่ามาหยอดมันสะให้ยาก ”
“ เสียดาย ”
“ เสียใจด้วยนะน้อง ”
“ พอเลยไอ้ม่าน แล้วนนี่น้องรหัสมึงละ ”
“ น่ารักวะ ชื่อน้องไอ ”
“ พอแล้ว ไปๆ นอนได้แล้ว ก้านเองก็รีบนอนละ เพราะพรุ่งนี้ หึๆ....”
“ ครับๆ ฝันดีครับรุ่นพี่ ”
แล้วหลังจากนั้นเราก็พากันไปนอน ตื่นเช้ามาก็มีกิจกรรมต่างๆ มากมายให้น้องๆ ทำ คงจะรู้สึกแล้วสิ ว่าที่ดีใจนะ มันไม่ใช่เลย หากจะเรียกว่ารับน้องคงไม่ถูกนัก ต้องเรียกว่า “ งานแกล้งน้อง ” มากกว่า เพราะแทนที่จะช่วยให้น้องๆ ทำกิจกรรมได้สำเร็จ ก็มีแต่คอยแกล้งน้องๆ ให้ทำไม่ได้อยู่ตลอด งานนี้น้องๆ เลยได้รับการลงโทษกันถ้วนหน้าทุกคน ย้ำว่าทุกคน เพราะทุกกิจกรรม ไม่มีใครทำได้เลย ก็จะทำได้ยังไง ถ้ามีคนจะทำได้ก็จะมีหน่วยจู่โจม เข้าคอยขัดขวางตลอด ดังนั้นค่ำของวันที่สอง พวกน้องๆ ต่างโวยเป็นเสียงเดียวกันว่า งานนี้โดนรุ่นพี่แกล้งชัดๆ แต่พวกเราก็ใช่ว่าจะสำนึก ก็เลยบอกแนวทางการแก้แค้นให้น้องๆ ไปว่า “ ปีหน้าก็มีรุ่นน้องเข้ามาแล้ว เราก็จะเป็นรุ่นพี่ ” บอกแค่นี้พวกที่ฉลาดหน่อยก็พยักหน้าเข้าใจ
เช้าวันที่สามก็ไม่มีอะไรมาก เราพาน้องๆ ไปปล่อยไว้ที่ตลาดแล้วก็ให้เดินซื้อของกันไป แล้วให้เจอกันอีกทีตอนเที่ยง งานนี้ไอ้ม่านเป็นคนลากผมไปซอกนั้นซอยนี้ ไม่รู้ว่ามันจะพาผมหลงทางหรือเปล่า แต่มันก็ไม่พาหลงแฮะ จนใกล้ถึงเวลานัดมันก็พาผมเดินกลับออกมา ในมือตอนนี้ต้องบอกว่ามีแต่ของฝากต่างๆ มากมาย ไม่รู้ว่ามันกะจะซื้อเอาไปเปิดร้านหรือไง
กว่าจะเดินทางมาถึงคณะได้ก็เกือบสี่โมงเย็นแล้ว งานนี้ผมกับไอ้ม่านเลยเรียกแทกซี่กลับด้วยกัน บ้านไอ้ม่านจะอยู่ใกล้มากกว่า เดินแค่สิบนาทีก็ถึง กว่าจะฝ่ารถติดในช่วงเย็นมาถึงบ้านได้ก็ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง เด็กๆ คงจะเล่นอยู่ในบ้านทั้งวันแน่เลย ช่วงที่ไปรับน้องผมก็โทรมาหาเด็กๆ ทุกวัน กว่าจะวางสายได้ก็เป็นชั่วโมง แต่วันนี้ทำไมดูเหมือนบ้านมันจะเงียบๆ พิกล เหมือนกับว่ามันจะมีเรื่องอะไรอย่างนั้นแหละ และนั่นก็ทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า วันนี้ไอ้พัตกลับมา ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย ผมค่อยเดินเข้าไปในบ้าน มองเข้าไปข้างในมีคนนั่งอยู่กันเต็ม แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรเลย จวบจนกระทั่งผมเดินเข้าไปนั่นแหละ
“ กลับมาแล้วครับ ” ทุกสายตาหันมาหาผมทั้งหมด แม่ พี่เมย์ พี่เวย์ พี่วัฒน์ และในบ้านมีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย ซึ่งผมจำได้ดี น้าพร พี่พุต และคนที่นั่งอยู่กับพื้นที่ค่อยๆ หันหน้ามาหาผม นั่นทำให้ผมตกใจอยู่ไม่น้อย ที่ตกใจไม่ใช่ว่า สภาพของคนๆ นั้นเหมือนกับถูกรุมฟัด ไม่ใช่หน้าตาที่มีแต่รอยฟกช้ำ ไม่ใช่ร่างกายที่มีบาดแผล แต่เป็นเพราะ คนๆ นั้น คือ
“ พัต ”
“ เนย์...พัตกลับมาหาเนย์ กับลูกแล้วนะ ”------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------>
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------>
ตอนนี้รู้สึกจะรวบรัดมาก...เพราะถ้าหากอธิบายรายละเอียดมากไป เกรงว่า กว่าที่พระเอกของเราจะได้เปิดตัว
คงปาเข้าไปตอนที่ 20 กว่าๆ
เอาเป็นว่า ตอนหน้า เรามาดูความคิดของพระเอกของเราบ้างดีกว่า เพราะรู้สึกเหมือนกับว่าจะมีคนเกลียดพระเอกกันเยอะเหลือเกิน
เผื่อจะเรียกคะแนนมาให้พระเอกของเราได้บ้าง ตั้งแต่ต้นเรื่องโดนตัดไปซะเยอะ อิอิ
แล้วพบกันตอนหน้าเน้อ
หัวข้อ: ม่าม๊าฮับ...ปะป๊าอยู่ไหน ? ** จบแล้ว ** บทพิเศษ หน้า 60 [01/01/2556] (อ่าน 749449 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก