บทที่ 13
“ กลับมาแล้วครับ ” ทุกสายตาหันมาหาผมทั้งหมด แม่ พี่เมย์ พี่เวย์ พี่วัฒน์ และในบ้านมีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย ซึ่งผมจำได้ดี น้าพร พี่พุต และคนที่นั่งอยู่กับพื้นที่ค่อยๆ หันหน้ามาหาผม นั่นทำให้ผมตกใจอยู่ไม่น้อย ที่ตกใจไม่ใช่ว่า สภาพของคนๆ นั้นเหมือนกับถูกรุมฟัด ไม่ใช่หน้าตาที่มีแต่รอยฟกช้ำ ไม่ใช่ร่างกายที่มีบาดแผล แต่เป็นเพราะ คนๆ นั้น คือ
“ พัต ”
“ เนย์...พัตกลับมาหาเนย์ กับลูกแล้วนะ ”-------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >
ผมชื่อว่า พัต ครับ ตอนนี้ก็กำลังเรียนอยู่อยู่ชั้น ม.3 ของโรงเรียนแห่งหนึ่งในกรุงเทพครับ ซึ่งอีกไม่กี่สัปดาห์ที่จะถึงนี้ พวกเราก็จะจบการศึกษาในระดับม.ต้นกันแล้ว กลุ่มของพวกเรามีทั้งหมด 8 คนครับ และหนึ่งในนั้น ก็เป็นคนที่ผมแอบมีความรู้สึกดีๆ เกินเพื่อนอยู่ นั่นก็คือ เนย์ เองครับ กลุ่มของพวกเราเคยพูดไว้ว่า เราจะเรียนม.ปลายที่เดียวกัน และเรียนมหาวิทยาลัยที่เดียวกันอีก แต่แล้วในเย็นวันหนึ่ง
“ พัตลูก...พ่อเรียกไปหาข้างบนห้องนะ ” ในขณะที่ผมกำลังนั่งดูทีวีกับพี่พุตอยู่นั้น แม่ก็ลงมาเรียกผมขึ้นไปหาคุณพ่อ ซึ่งนานๆ ครั้งที่ท่านจะกลับบ้านมา ท่านดูแลกิจการอยู่ที่เมืองนอกอยู่
“ มีอะไรหรือเปล่าครับแม่ ”
“ แม่ก็ไม่รู้จ๊ะ ขึ้นไปหาพ่อก่อนเถอะ ”
“ ครับ ”
“ พ่อครับ ” เคาะประตูเสร็จแล้วก็เรียกอีกสักครั้งเผื่อท่านจะทำธุระอยู่
“ เข้ามา ”
เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นพ่อกำลังนั่งเซนต์เอกสารอยู่ พ่อเป็นคนหนุ่มถึงแม้อายูจะเข้าหลักสี่สิบไปแล้ว แต่ท่านก็ยังดูดีอยู่
“ นั่งก่อน ”
“ ครับ...พ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ ”
“ เทอมที่แล้วเราได้เกรดเท่าไหร่ละ ”
“ หา...เอ่อ 3.90 ครับ พ่อถามทำไมครับ ”
“ เกรดสูงดีนี่...พ่อจะให้เราไปเรียนเมืองนอก ”
“ หา อะไรนะครับพ่อ ผมไม่ไปนะครับ ผมจะเรียนที่นี่ ”
“ ทำไมถึงไม่ไปละ หรือว่าแกมีอะไรที่นี่ ถึงไปไหนไกลไม่ได้ ”
“ เอ่อ...พ่อจะพูดอะไรกันแน่ครับ ”
“ คิดว่าพ่อดูไม่ออกหรือไง ว่าแกคิดอะไรกับเพื่อนของแก คนที่ชื่อ เนย์ นั่นนะ ”
“ พ่อ...”
“ ดังนั้นแกต้องไปเรียนเมืองนอก ตั้งแต่เทอมหน้าเป็นต้นไป ”
“ นี่พ่ออย่าบอกนะว่า พ่อจะจับผมแยกกับเนย์ เพื่อให้ผมตัดใจ...แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ไปเรียนเมืองนอกนะครับ ”
“ แกรักกันมากจริงๆ นะเหรอ ”
“ คะ...ครับ ”
“ ก็ได้ ถ้าแกไม่ไปเรียนเมืองนอก แกต้องหมั้นกับลูกสาวลุงสุพล ”
“ พ่อครับ...ผมไม่หมั้นนะครับ ”
“ พ่อให้เราเลือก ระหว่างไม่ไปเรียนเมืองนอกแล้วต้องหมั้นกับหนูเอื้อง หรือไปเรียนเมืองนอกแล้วฉันจะไม่จับแกหมั้น บางทีพ่ออาจจะให้แกคบกันก็ได้ ”
“ พ่อครับ แล้วทำไมพ่อต้องมาบังคับผมด้วยละครับ ผมก็แค่รักเพื่อนของผม ผมไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรงสักหน่อยนี่ครับ ”
“ ใช่ไม่ผิด ถ้าหากเพื่อนที่แกรัก ไม่ใช่ผู้ชาย ”
“ แต่ผม...”
“ ไม่มีแต่ พัต...ถึงแม้เนย์เองจะน่ารักขนาดไหน แต่การที่จะให้พ่อยอมรับในฐานะคนรักของเรานะ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะพัต แล้วไหนจะสังคมอีก แล้วเรายังเด็กจะทนกับแรงกดดันพวกนี้ได้หรือเปล่า ”
“ ผม...ผมมั่นใจ ”
“ พัตมั่นใจ แล้วเนย์ละ เนย์รักพัต ชอบพัตหรือเปล่า ”
“ ผมมั่นใจ ว่าเนย์ก็ชอบผม ”
“ ถ้าหากพัตมั่นใจขนาดนั้น ก็พิสูจน์ให้พ่อเห็นหน่อยสิ ว่าพัตรักเนย์จริงๆ หรือว่าแค่หลงรูปแค่นั้น ”
“ ถ้าหากผมไปเรียนเมืองนอกตามที่พ่อบอก พ่อจะยอมให้ผมคบกับเนย์ใช่ไหมครับ ”
“ ถ้าหากว่าเราทำได้นะ ”
“ แล้วนานแค่ไหนละครับ ”
“ 7 ปี เรียนจบปริญญาตรีที่นั่น แล้วพ่อจะถือว่าเราทำได้ พ่อก็จะอนุญาต ”
“ 7 ปี ทำไมนานขนาดนั้นละครับพ่อ ”
“ ทำไม หรือว่ากลัวจะทำไม่ได้ หรือกลัวว่าเนย์จะไปมีคนอื่นก่อน ถ้าหากว่ารักกันจริง แค่ 7 ปีเองทำไม่จะทนไม่ได้ ”
“ นี่คุณพ่อ ไม่ได้แค่ทดสอบผมใช่ไหมครับ ”
“ ใช่ เกย์ นะ มันไม่ได้มีอะไรมายึดเหนี่ยวกันและกันไว้เหมือนผู้ชายกับผู้หญิงนะพัต มีแค่ใจเท่านั้น ถ้าหากว่าแค่นี้ยังไขว้เขวละก็ พ่อก็บอกได้เลยว่า เราเองนั่นแหละที่จะต้องเสียใจ นั้นถ้าหากอยากให้พ่อได้เห็นว่าเราสองคน รักกันจริง ก็ไปเรียนเมืองนอกซะ ”
“ แค่ 7 ปีจริงๆ นะครับ ถ้าแบบนั้นแล้ว ผมก็จะพิสูจน์ให้พ่อเห็นเองครับว่าผมกับเนย์ รักกันจริงๆ ”
“ พ่อสัญญา ”
“ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ ”
“ เดี๋ยว...เรื่อที่เราจะไปเรียนเมืองนอกนะ ห้ามบอกใครเด็ดขาดนะ และก็ห้ามบอกเรื่องที่พ่อจะพิสูจน์พวกเธอสองคนด้วย ไม่อย่างนั้นพ่อจะถือว่าเป็นโมฆะ แกต้องหมั้นกับหนูเอื้อง เข้าใจนะ ถ้าเข้าใจก็ไปได้แล้ว ”
“ ครับพ่อ ”
แต่ก็นั่นแหละครับ ความลับมันมีในโลก มันก็แค่ว่าเราจะเก็บไว้ไห้มันเป็นความลับได้นานแค่ไหนเท่านั้นเอง ในวันสอบเสร็จวันสุดท้าย พะแพงก็รู้เรื่องนี้เข้าจนได้ และได้เอาไปบอกเพื่อนๆ ในกลุ่มจนทุกคนรู้เรื่องหมด หลังจากที่สอบเสร็จ และทำความสะอาดห้องเสร็จแล้วผมก็ไปอีกห้องหนึ่ง ซึ่งเพื่อนๆ ในกลุ่มเรียนอยู่ พอก้าวเข้าไปในห้องก็ได้ยินเสียงถกเถียงกันใหญ่
“ ไอ้บ้าแวน มึงคิดได้ไง ไอ้เลว ไอ้เวร ” เนย์ว่าไอ้แวนทั้งตีแขนตีขาแล้วดิ้นออกจากวงแขนของไอ้แวน ผมก็เดินเบาๆ ไปด้านหลังพวกมัน
“ ฮ่าๆๆๆๆ ก็จริงนี่หว่า ” ไอ้แวนว่าแล้วมันยังลักหอมแก้มเนย์อีก ก็เลยถูกกำปั้นของผมเข้าไปเต็มๆ กลางหัว
“ โอ๊ยยย มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ้พัต ”
“ มานานพอที่จะเห็นมึงทำอะไรนั่นแหละไอ้แวน ” ผมก็เดินเข้าไปหาเนย์ และก็ยีหัวมันเล่นนิดหน่อย ไม่รู้สิ ณุ้แต่ว่าเวลาทำแบบนี้แล้วเหมือนมันเป็นแมวน้อยยังไงไม่รู้
“ แล้วนี่พวกมึงสุมหัวกันทำไรอยู่ ทำไมไม่รอกูบ้าง ”ผมก็ถามพวกมันออกไป แล้วก็กอดคอเนย์เอาไว้อีก
“ แล้วมึงไม่คิดที่จะบอกพวกกูเลยเหรอวะ เรื่องที่มึงจะต้องไปเรียนเมืองนอกนะ ” อิงว่าเข้าให้ ผมเองก็ตกใจที่เพื่อนรู้เรื่องแล้ว ผมคิดว่าพรุ่งนี้ผมจะบอกเพื่อนๆ ยกเว้นก็แต่เนย์นี่แหละ ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ แล้วก็เล่าความจริงบางส่วนออกไปเท่านั้นเอง
“ ความจริงกูกะว่าพรุ่งนี้กูถึงจะบอก แต่ไหนๆ ก็รู้กันแล้วกูก็จะบอกนะ อืม ใช่นั่นแหละวันอังคารนี้กูก็จะบินไปแล้ว ส่วนเรื่องวุฒิแม่บอกว่าค่อยจะส่งไปให้ทีหลัง กูคิดว่าแม่น่าจะให้กูเรียนจนจบ ตรี ที่โน่นเลยละ ” ผมว่าเสร็จก็ก้มมองดูเนย์ ซึ่งเอาแต่ก้มหน้านิ่งเท่านั้น ทำไมผมจะไม่อยากบอกละ แต่ผมก็ต้องทำเพื่ออนาคตของผมกับเนย์ ดังนั้นผมจึงบอกไม่ได้
“ แต่กูก็จะพยายามโทรมาหาพวกมึงบ่อยๆ แล้วกัน แล้วของขวัญนะ ไม่ต้องหรอก แค่พวกมึงไม่ลืมกู ยังเป็นเพื่อนกูแค่นี้กูก็ดีใจแล้ววะ ” พวกเพื่อนๆ เองก็ยังมีสีหน้าเป็นกังวลอยู่ แต่ก็คงจะเข้าใจเองนั่นแหละ
“ เออ งั้นพวกกูจะจัดเลี้ยงส่งมึงก็แล้วกัน เอาวันอาทิตย์เลยดีไหม ” ไอ้ออมว่าพรางหันไปถามความคิดเห็นของเพื่อนๆ
“ เออดีเหมือนกันวะ แล้วจะจัดที่ไหนดีละเนี่ย ” อิงถามต่อ
“ จะยากอะไรก็จัดที่บ้านไอ้พัตมันนั่นแหละ ” พะแพงว่าต่อ
“ อ้าวเฮ้ย แล้วทำไมต้อง...” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ ไอ้ม่านก็ยกมือขึ้นห้ามผมแล้ว
“ โทษฐานที่มึงไม่ยอมบอกเพื่อนไง ” เพื่อนๆ ต่างก็พยักหน้าเห็นด้วยไม่เว้นแม้แต่เนย์เอง
“ เออๆ เอางั้นก็ได้ วันอาทิตย์นะ ” ผมเองก็ต้องจำยอมไปตามระเบียบนั่นละครับ
วันอาทิตย์
ณ สนามหลังบ้านของผม ตอนนี้เพื่อนๆ ในกลุ่มต่างก็มากันครบแล้วครับ จะขาดก็เนย์คนเดียวที่ยังมาไม่ถึง แต่อีกสักพักก็คงจะมานั่นแหละครับ พูดยังไม่ทันขาดคำ เนย์ก็เดินเข้ามาถึงที่เราจัดปาร์ตี้เล็กๆ แล้วละครับ ซึ่งงานนี้ก็แอบมีแอลกอฮอล์นิดหน่อย ซึ่งก็ไอ้แวนกับพิมพ์นี่แหละครับที่เป็นคนแอบเอาเข้ามา ถ้าหากคนที่เอาเข้ามานี่เป็นไอ้แวนกับพะแพงละก็ ผมจะไม่สงสัยอะไรเลย แต่กลับเป็นพิมพ์นี่สิ ที่ดูท่าว่าจะเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยที่สุดแต่ไม่น่าเชื่อว่า พิมพ์จะแอบมีมุมดาร์คนิดๆ ด้วย
ย์มาถึงก็นั่งลงข้างๆ ออมกับม่านนั่นแหละครับ พวกเราก็นั่งกินไปคุยไป จนเวลาล่วงเลยไปนานเท่าไหร่ไม่รู้แล้ว จนกระทั่งแม่เป็นคนเดินมาไล่ให้พวกเราขึ้นไปนอนบบนห้องนั่นแหละครับ ผมเองก็พอที่จะมีสติอยู่บ้างก็เลยจับพวกผู้หญิงไปนอนที่ห้องหนึ่งทั้งสามคนนั่นแหละ ส่วนพวกผู้ชายก็เอามันไปกองไว้ที่ห้องรับแขกนั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่าเนย์หายไปไหนนี่สิ ผมก็เดินตามหาอยู่นาน จนกระทั่งเดินเข้ามาในห้องตัวเอง ถึงได้เห็นว่าเนย์ได้เข้ามานอนอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งผมก็น่าจะคิดได้ตั้งนานนะ ว่าทุกครั้งที่เพื่อนๆ มาค้างที่บ้านผม เนย์จะชอบเข้ามานอนในห้องมากกว่า
ผมก็พอจะมีแรงในการจัดการตัวเองอยู่บ้างจึงเข้าไปอาบน้ำอาบท่าก่อน เดินออกมามีผ้าขนหนูพันกายเพียงตัวเดียว ก็เห็นเนย์ยังนอนทั้งๆ ที่ยังใส่ชุดเดิมอยู่ เกรงว่าเนย์จะนอนไม่สบายตัว ผมก็เลยจัดการถอดเสื้อผ้าเนย์ออก แต่ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือว่าความรู้สึกที่มีต่อเนย์มันมากจนเกินไป ผมถึงได้รู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังตื่นตัวอยู่ตรงกลาง ยอมรับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเองก็ไม่เคยบอกรักเนย์สักครั้ง เหมือนกับที่เนย์เองก็ไม่เคยบอกความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน แต่ผมก็มั่นใจว่าเนย์เองก็รู้สึกไม่ต่างอะไรจากผมมากนัก
ดังนั้น ถ้าหากว่าผมจะขอตีตราจองเนย์ไว้ว่าเนย์มีผมเป็นเจ้าของแล้ว มันคงไม่ผิดอะไรใช่ไหม ที่ผมจะใช้วิธีนี้เป็นข้อผูกมัดระหว่างเราสองคนเอาไว้ จนกว่าจะถึงเวลานั้น เวลาที่ผมสามารถบอกเนย์ และให้เนย์ได้ทุกอย่าง
“ เนย์...พัตรักเนย์นะ...นับจากวินาทีนี้ไป เนย์จะเป็นของพัตคนเดียวเท่านั้น ”
แล้วผมก็ได้ครอบครองเนย์ไว้ในคืนนั้น และจะตลอดไป
นี่คงเช้าแล้วสินะ หลังจากที่เมื่อคืนนั้น เนย์ก็ได้เป็นของผมแล้ว ทีนี้ผมก็มั่นใจได้แล้วว่า เวลาที่ผมไม่อยู่นั้น เนย์จะไม่ปันใจไปให้ใครหน้าไหนเด็ดขาด ต่อให้มีผมก็จะแย่งกลับคืนมา เนย์เองก็ยังคงนอนหลับสบายอยู่ แต่รู้สึกว่าเนย์เองจะนอนดิ้นอยู่นิดหน่อย ผมลอบมองกิริยาเหล่านั้นตลอดเวลาที่ผมได้นอนกอดเนย์อยู่นี้ เป็นครั้งแรก ที่ได้นอนกอดในฐานะอื่น ที่ไม่ใช่เพื่อน
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” เนย์ไม่รู้เป็นอะไรสงสัยคงจะฝันร้าย ถึงได้เหงื่อออกเต็มขนาดนี้ นี่ถ้าหากเนย์รู้ว่าเราสองคนเกินเลยคำว่าเพื่อนไปแล้ว เนย์จะแสดงอาการแบบไหนกันนะ ผมก็เลยกอดเนย์แน่นเข้าไปอีก แล้วก็แกล้งทำเป็นหลับต่อไป
เนย์นิ่งไปสักพักแล้วผมก็รู้สึกได้ว่าเนย์กำลังเลิกผ้าห่มออกดู ซึ่งไม่รู้ว่าจะดูอะไร แต่ก็ต้องปล่อยไว้แบบเดิมนั่นแหละ ผมก็เลยแกล้งนอนกลิ้งอีกสักหน่อย เนย์เองก็นิ่งสนิทคงกลัวว่าผมจะตื่นขึ้นมา ผมเลยกลิ้งตัวออกห่างเนย์ ซึ่งผมคิดว่า เนย์คงจะตาค้างอยู่ไม่น้อยนั่นแหละ
“ พัต ” เนย์อุทานออกมาเบาๆ
“ อืม ” ส่งเสียงอีกนิดหน่อยเพื่อเพิ่มความสมจริง
เนย์นิ่งไปนานนิดหน่อย จนผมจะเลิกแกล้งไปแล้ว
“ โอ๊ยยย แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย ” เนย์มันโวยวายแล้วยังเริ่มดิ้นอีก ผมว่าถ้าหากไม่ห้ามนะ อีกหน่อยเนย์คงจะกลิ้งไปนอนกับพื้นนั่นแหละ
“ อะไรวะ น่ารำคาญ คนจะนอน ” ผมก็โพล่งออกไปเพื่อหวังจะหยุดเนย์เอาไว้ แล้วผมก็นอนนิ่งเหมือนเดิม เนย์หยุดดิ้นแล้วละครับ แต่พักหนึ่งเนย์ก็ค่อยๆ ลุกออกไป แต่ก็ใช้เวลานานเหมือนกัน เนย์เข้าห้องน้ำไปได้เกือบชั่วโมงหนึ่ง แล้วก็เดินออกมาในสภาพผ้าขนหนูตัวเดียว ผมนั่งมองเนย์อยู่ก่อนแล้ว เนย์เหมือนจะชะงักไปนิด แล้วผมก็เดินเข้าไปหาเนย์ แต่เหมือนเนย์จะรู้สึกกลัว ผมเลยเลือกที่จะให้เนย์ปรับตัวอีกนิด แล้วหลังจากนั้นผมก็ค่อยสารภาพทุกอย่างให้เนย์รู้ และบอกเหตุผลที่ผมต้องไปเรียนเมืองนอก ถึงแม้จะผิดคำพูดกับพ่อ แต่ถ้าหากเนย์ไม่พูดออกไป พ่อก็คงไม่รู้หรอก ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนักแล้วผมก็ออกมาในสภาพเดียวกันกับเนย์ตอนนั้น
แต่พอออกมาก็เห็นเนย์น้ำตาไหลอยู่ ผมเดินเข้าไปหาเนย์แล้วช้อนคางให้เนย์มามองหน้าผมแล้วจากนั้นก็กอดเนย์เอาไว้ จนแน่ใจว่าย์หยุดร้องไห้แล้ว ผมถึงได้ผละออกมา
“ รอ....รอได้ไหม? ” มองตาเนย์ เหมือนจะมีคำถามมากมายอยู่ในนั้น
“ ตอนนี้ พัต ยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบเนย์.........ตอนนี้พัตยังมีสิ่งที่ต้องทำและความฝันอีก ฉะนั้น เนย์ รอพัตได้ไหม? ” ถึงแม้จะผิดคำพูดกับพ่อ แต่ก็ขอปกป้องท่านบ้าง ผมยังไม่ได้บอกเนย์ไปหมดทุกอย่างแต่ผมคิดว่าเนย์เองก็คงจะเข้าใจผมคิดแบบนั้น
“ เนย์ ตอนนี้พัตกำลังจะมีอนาคตที่ดีแล้วนะ เนย์ไม่อยากเห็นพัตมีอนาคตดีๆ เหรอ เนย์ เข้าใจพัตนะ พัตยังไม่อยากทิ้งอนาคตไป ขอให้เนย์รอพัต ได้ไหม? ” ผมพูดออกไปแบบนั้น แต่ผมยังพูดไม่หมด เนย์เองก้เบิกตาโพลงกับสิ่งที่ได้ยิน ผมกลัวว่าเนย์จะเข้าใจผิดไปกันใหญ่กว่านี้
“ เนย์ พัตไม่ได้หมายความว่า....”
“ พอเลยพัต ” เนย์พูดห้ามผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะได้บอกอะไรให้เนย์ฟัง ทำไมตอนนี้เนย์ถภึงไม่ตั้งใจฟังก่อน
“ ถ้าพัต จะบอกให้เนย์รอ พัตไม่ต้องพูดอีกแล้วละ เนย์ไม่เชื่อคำพูดแบบนี้ ที่บอกว่าให้รอแล้วไม่กลับมาอีก เนย์ไม่ฟัง ไม่เชื่อ ” เนย์พูดออกมายาว แล้วหยุดสูดลมหายใจไปหน่อย เนย์เข้าใจผมผิดไปแล้ว ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น หรือผมจะเลือกคำพุดผิดไป
“ เนย์จะถือวะว่า............มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา แล้วเนย์ก็จะลืมมันไป แล้วเราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ”
“ เนย์....”
“ พอแล้ว...” ผมห้ามเนย์ไว้ไม่ทัน เนย์เองก็ดึงผ้าเช็ดตัวผมจนหลุดไปอีกด้านหนึ่ง แล้วเนย์ก็วิ่งออกไปจากห้องของผมรีบร้อนหยิบเสื้อผ้าที่ใส่ได้เร็วๆ ออกมา วิ่งตามเนย์จนมาถึงหน้าบ้านแล้ว เนย์ขึ้นรถแทกซี่ออกไปแล้ว ผมได้แต่มองตามเนย์ออกไป จนสุดสายตาผมถึงได้กลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง
ทั้งวันผมเอาแต่นั่งเหม่อหาเนย์ ไม่รู้ว่าป่านนี้เนย์ จะไปอยู่ที่ไหนแล้ว วันนั้นผมก็ไปหาเนย์ที่บ้านแต่กลับไม่มีใครอยู่ ผมรอจนบ่ายผมถึงได้กลับเข้ามาบ้าน
โทรไปหาเนย์ก็ไม่รับ ส่งข้อความไปอีกมากมายเนย์ก็ไม่รู้ว่าจะได้อ่านหรือเปล่า จนวันนี้
วันนี้ผมต้องเดินทางไปแล้ว ซึ่งผมหวังไว้เหลือเกินว่า วินาทีสุดท้ายเนย์อาจจะมาส่งผมก็ได้ แต่ผมก็ได้แต่รอ จนแล้วจนรอด เนย์ก็ไม่มาจนวินาทีสุดท้ายที่ผมกำลังจะตัดสินใจว่าจะกลับไปหาเนย์ ไปอธิบายทุกอย่างให้เนย์เข้าใจ แล้วค่อยเลื่อนเที่ยวบินไปทีหลัง พร้อมกับที่โทรศัพท์มีข้อความเข้ามา จากเนย์ มันไม่ใช่คำอวยพรใดๆ ทั้งสิ้น
......................พัต
ถ้าเป็นไปได้........มึงก็อย่ากลับมาหาอดีตที่มึงคิดว่าไม่ดีเลย
และกูเองก็จะไม่ขอกลับไปหาอดีตนั่นอีกเหมือนกัน
ลาก่อน...กูกับมึงคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ
ขอให้มึงเดินหน้าไปหาอนาคตที่ดีต่อไป แล้วอย่าหันหลังกลับมาอีก
เพื่อนกัน..................
หลังจากนั้น ในทุกๆ วันผมจะส่งข้อความไปหาเนย์ โทรไปหาเนย์ทุกวัน แต่เนย์ก็ไม่เคยรับสายผมสักครั้ง ติดต่อเพื่อนทุกคนที่อยู่ที่นั่นให้ช่วยดูเนย์ให้ แต่ก็ติดต่อได้ไม่นาน
“ พัต พ่อขออีเมล์ รหัสผ่าน และก็โทรศัพท์เรา และก็ทุกอย่างที่เราใช้ติดต่อเพื่อนที่ไทยทั้งหมดมาให้พ่อ ”
นั่นแหละครับ หลังจากนั้น ผมก็ไม่สามารถติดต่อใครได้อีก จนเวลาล่วงเลยมานับสี่ปีได้แล้ว ผมก็ยังคงรักเนย์อยู่ ผมจะไม่เปลี่ยนแปลงไปเด็ดขาด จนวันหนึ่งพ่อก็ได้ยกเลิกสัญญานั้นกับผม
“ พัต อาทิตย์หน้า เตรียมตัวกลับไทยนะ ”
“ อะ...อะไรนะครับ กลับไทย นานแค่ไหนครับ ”
“ ตลอดไปก็ได้ตามใจพัต และก็กลับไปเรียนที่ไทยด้วย พ่อจัดการเรียบร้อยแล้ว ”
“ ฮะ...อะไรนะครับพ่อ ทำไม...พ่อมีแผนอะไรอีกหรือเปล่าครับ ถ้าหากจะให้ผมกลับไปหมั้นนะ ผมไม่กลับนะครับ อีกแค่สามปีเท่านั้น ผมก็จะทำได้แล้ว ”
“ เปล่า...พ่อจะให้พัตกลับไปรับผิดชอบในสิ่งที่พัตทำต่างหากละ ”
“ รับผิดชอบ ”
“ ใช่ รับผิดชอบในสิ่งที่พัตได้ทำเอาไว้ก่อนที่จะมาเรียนที่นี่ยังไงละ ”
“ รับผิดชอบ อะไรครับ ”
“ เอาไปดูเองก็แล้วกันนะ พ่อตามสืบจนมั่นใจแล้ว เอ้า เอาไป ”
พ่อยื่นกระดาษอะไรสักอย่างมาให้ ซึ่งมีทั้งตัวเลขและก็ตัวอักษรมากมาย
“ รหัสผ่านอีเมล์พ่อนั่นแหละ เดี๋ยวพ่อต้องไปประชุม รีบดูเข้าละ ”
หลังจากที่ผมเข้ามาดูอีเมล์ของพ่อแล้วก็ต้องงง เพราะมีเพียงแค่ไม่กี่ฉบับเท่านั้น แต่พอเปิดดูแต่ละฉบับ ก็มีแต่รูปของเนย์และก็ข้อความบรรยายต่างๆ ดูวันที่ส่งเข้ามาแล้ว ก็น่าจะเกือบสี่ปีได้แล้ว แต่มีฉบับหนึ่งที่ทำให้ผมต้องตกตะลึงอย่างมาก
ในนั้นเขียนบอกว่า เนย์กำลังตั้งท้อง ซึ่งผมคงไม่เชื่อแน่ๆ แต่ในนั้นมีทั้งรูปภาพของเนย์ และใบรับรองแพทย์อีก แล้วก็รูปของเนย์ที่กำลังอุ้มท้องอยู่ นี่พ่อกำลังจะบอกอะไรผมอยู่
แต่แล้วในใบสุดท้ายที่แนบมานั้น เป็นใบสูติบัตร ในนั้นชื่อของคนที่เป็นแม่ คือชื่อของเนย์ และชื่อของคนที่เป็นพ่อ
คือชื่อของผม
หรือว่านี่จะหมายถึง เนย์ท้องกับผม และนั่นก็เป็นลูกของผม
ผมเปิดดูทุกฉบับแบบละเอียดในนั้นมีทั้งรูป คลิป และข้อความบรรยายต่างๆ
เนย์เลือกที่จะปิดบังผม เพียงเพราะคิดว่าผม นั้นทิ้งเนย์ไป แต่เนย์จะรู้หรือเปล่า ว่าที่ผมทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อ เราทั้งสองคน แต่ตอนนี้เพิ่มเป็นสามแล้ว
ไตเติ้ล นี่คือลูกของผม เด็กผู้ชายน่ารักๆ ที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับเนย์ ดูมีความสุขมาก แต่ขาดก็เพียงคนเป็นพ่อแบบผมเท่านั้น แต่รออีกหน่อยนะไตเติ้ล อีกไม่นานพ่อจะกลับไปหาแล้ว
ไม่ว่าอย่างไร พ่อก็จะกลับไปรับผิดทุกอย่างที่พ่อได้ทำเอาไว้ อีกไม่นาน
ผมนั่งดูรูปวนไปวนมาอยู่นานมาก จนเริ่มรู้สึกได้ว่า ใครเป็นคนส่งมาให้
ดูอีเมล์ที่ส่งมาให้แล้วก็พาลทำให้แปลกใจอยู่หน่อย เพราะรู้สึกเหมือนคุ้นกับอีเมล์นี้ พอลองเอาไปเสิร์ชหาก็ถึงได้รู้ว่า คนที่ส่งมาให้นั้นเป็นใคร
sayways[at]........com >>>> search >>>>>>
นาย เวรัต ..................
พี่เวย์ พี่ชายของเนย์ เป็นคนส่งมา[/b]
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- >
แหะๆ หลังจากที่หายไปหลายวัน 
ในที่สุดวันนี้ก็ได้มาต่อ
ดูพาร์ทของพัตบ้างแล้วรู้สึกเป็นยังไงกันเอ่ย พอที่จะให้อภัยกันได้ไหมน๊าาาาา
เอาเป็นว่า จะพยายามไม่ให้ดราม่า และก็มาม่า นะครับ เพราะทุกวันนี้ก็กินอยู่แล้ว
ส่วนที่ทิ้งท้ายเอาไว้...................................พี่เวย์เป็นคนส่งมาให้นั้น
พี่เวย์แกก็มีเหตุผลอยู่นะ เป็นพระเอกมว๊ากกกกกกกกกกกก ฮิๆๆ รอดูตอนต่อๆ ไปก็แล้วกัน
ส่วนศึกชิงนาง (มั้ง) จะเกิดขึ้นหรือไม่.............อันนี้.........ไม่บอก
รอดูไปละกัน เอาละ.........................................................................................
มาเอาใจช่วยพัตกันดีกว่า.............ว่าเนย์จะให้อภัยหรือเปล่า ส่วนน้องไตเติ้ลของเรา
จะได้มีพ่อแล้ว
คืนนี้หลับฝันดีทุกคนครับ.......................... 
หัวข้อ: ม่าม๊าฮับ...ปะป๊าอยู่ไหน ? ** จบแล้ว ** บทพิเศษ หน้า 60 [01/01/2556] (อ่าน 749394 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก