ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
...........................................................................................
ก่อนอื่นขอบคุณทุกๆ กำลังใจคับ จากที่ผมอ่านกระทู้ดู น่าจะมีเด็กวิศวะเยอะนะคับ ถ้ายังไงก็เขียนแบ่งปันประสบการณ์ที่เราเคยผ่านพ้นมา ให้เพื่อนที่อยู่คณะเดียวกันแต่คนละมหาวิทยาลัย หรือเพื่อนๆที่อยู่ต่างคณะกันได้อ่านกันก็ดีนะคับ อีกอย่างผมก็สงสัยเรื่อง Engineer หรือ Intaner อยู่เหมือนกัน แต่ก็มาได้คำตอบจากที่นี่แหละคับ อยากถามต่อไปอะคับว่า แล้วทำไมต้องใช้ต่างกันด้วยอะคับ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจคับ จาก บิ๊ก
...........................................................................................
สวัสดีคับ ผมชื่อ บิ๊ก คับ เป็นสมาชิกได้ระยะหนึ่งคับ แต่ไม่เคยอ่านและไม่เคยสนใจที่จะมาเขียนบทความเลยคับ ด้วยความที่ไม่ชอบอ่านนิยายรัก รัก หวาน หวาน เอาเสียเลย ประกอบกับ ผมเรียนวิศวะคับ เลยไม่ค่อยได้แตะเกี่ยวกับเรื่องการเขียนบทประพันธ์ หรือบทความสักเท่าไหร่
วันนี้ผมทำให้แฟนผมเหงาและเขาคงเสียใจคับ 14 ก.พ. เป็นวันของคนที่รักกันใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน หรืออย่างน้อยก็มอบดอกไม้ให้กันสักช่อ แต่วันนี้ผมกลับปล่อยเขาให้อยู่หอคนเดียว ดอกไม้สักดอกผมก็ไม่ได้ซื้อให้เขา เขาก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากผม วันนี้ผมคงไม่มีปัญญาทำแบบคนอื่นได้ ผมคงทำได้แค่เขียนบทความที่เขียนบันทึกถึงเรื่องราวของผมกับเขาตั้งแต่เจอกันจนกระทั้งถึงวันนี้ เป็นของขวัญวันวาเลนไทด์ให้เขาแล้วกันคับ สุดท้ายผมอยากบอกเขาว่า
" ต้อม กว่าเราจะมีวันนี้ได้ เราและนายต้องอดทนกับอะไรไม่รู้หลายสิ่งหลายอย่าง มันเป็นบททดสอบที่ลำบาก แต่เราก็ผ่านกันมาได้ ขอบคุณที่นายบอกรักเรา และ เราก็รักนายนะ "
ป.ล. ขอโทษนะคับหากผมสะกดคำผิด และต้องออกตัวว่าเรื่องนี้แต่งเป็นเรื่องแรกในชีวิตและจะเป็นเรื่องสุดท้ายด้วยคับ
..........................................................................................
(( เริ่ม ))
ผมเพิ่งยอมรับว่าความรัก..เกิดขึ้นได้กับทุกคน..ทุกวันเวลา..ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลกันสักแค่ไหน ไม่ว่าจะแห่งหนใด ถ้าคนสองคนเกิดเพื่อมาเพื่อเป็นเพื่อนที่คอยดูแลหัวใจของกันและกัน....ไม่มีสิ่งใดขวางกั้นเพื่อไม่ให้เราพบกันได้.....
บทที่1 ...ผม...
รุ่งเช้าของเดือนตุลาคม วันนี้อากาศค่อนข้างเย็น มีหมอกบางๆ ลอยตามกระแสลมที่พัดไปมาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับพากลิ่นของปลาสดๆ จากรถขนปลาที่แล่นมาจากท่าเทียบเรือประมงแถวปากน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอของผม
นาฬิกาปลุกที่ไม่ค่อยรักดีของผมดังขึ้น
" แปลกแหะ...ทำไมมันมาดังเอาตอนฟะ " ผมเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาดู มันชอบทำให้ผมอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าเพราะมันจะคอยส่งเสียงร้องอันน่ารำคาญก่อนถึงเวลาที่มันควรส่งเสียง มันปลุ่กผมเร็วไป 5 นาที สำหรับผมมันคือ 5 นาทีที่มีค่าที่สุด หลังจากอดหลับอดนอนเพื่ออ่านหนังสือสอบเอนสทรานส์...ผมยังคงนอนคดคู่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างสบายโดยไม่สนใจไอ้นาฬิกาปลุกเซ็งกะบ๋วยนั้นอีก
แสงแดดยามเช้าจากหัวนอนที่ส่องผ่านหน้าต่างทำให้ผมต้องรีบกระโดดออกจากเตียงอย่างฉับไว
" เฮ้ย 07.30 ฉิบ!" ผมไม่ชอบไปโรงเรียนสายและไม่ชอบทำอะไรที่แหกกฎของโรงเรียน เช้าวันนั้นผมรีบมาก ได้แค่แปรงฟัน แล้วก็แต่งชุดนักเรียน คว้ากระเป๋าใบเก่าซึ่งซื้อมันมาตั้งแต่ ม.4 แล้วรีบวิ่งไปโรงเรียน
ช่วงนี้นับได้ว่าเป็นช่วงนรกของเด็ก ม.6 ไหนจะต้องอ่านหนังสือ ต้องหาที่เรียนต่อ และที่สำคัญ....หากมีใครสักคนมานั่งอ่านหนังสือเป็นเพื่อนก็คงดี .... ผมถือว่าโชคดีกว่าคนอื่นคับ มีเพื่อนที่รู้ใจมาคอยอ่านหนังสือ.."แพท"..เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผู้ชายในโรงเรียนมาจีบเยอะมาก แต่เท่าที่ผมสังเกตุ แพท ไม่สนใครสักคน เพียงแต่แค่คุยเล่นๆ เท่านั้น
แพทกับผมอยู่ห้องเรียนเดียวกันและสนิทกันมากจนเรียกได้ว่ามองตาก็รู้ใจกัน ผมชอบชวนแพทไปดูหนังและกินข้าวบ่อยๆ จนเพื่อนล้อว่าเป็นแฟนกัน แพทยิ้มๆ และมองมาทางผม ผมเขินคับได้แต่ยิ้มและมองตากัน แพทดูแลผมดีมากคับ ผมชอบเล่น แบดทุกเย็นหลังเลิกเรียน เขาก็มาดูผมเล่น และเอาผ้าเช็ดหน้ามาคอยซับเหงื่อให้ ผ้าเช็ดหน้าของแพทหอมมากคับ เรียกได้ว่าเช็ดแล้วหายเหนื่อเลย กินข้าวก็เอาจานไปเก็บให้ น่ารักมากคับ.......แต่ถ้าถามผมว่ารู้สึกกับแพทอย่างไร...... ผมตอบไม่ได้คับ
" บิ๊ก บิ๊กอยากเรียนคณะไรอะ " มันเป็นคำถามที่ติดปากเด็ก ม.6 ทุกคนในช่วงแห่งรอยต่อของชีวิต
" ไม่รู้ดิ แพทอยากให้บิ๊กเรียนไรหละ " ผมถามคำถามเดิมกับแพทรอบนี้เป็นรอบที่ 10 น่าจะได้
" เรียนวิศวะดิ เท่ห์ดี " แพทตอบอย่างเดิมเป็นรอบที่ 10 อีกเช่นกัน
" ไม่เอาอะ เราโครตเกรียดฟิสิกส์เลย " ผมบอกออกมาด้วยความรู้สึกจากใจของผม แม้อีกใจหนึ่งก็คิดว่าถ้าเรียนก็เรียนได้ เงินก็ดี เท่ห์ดีด้วย แต่เหตุผมที่ทำให้ผมไม่ชอบวิศวะอีกอย่างหนึ่งก็คือ ผมไม่ชอบเรียนกับห้องที่มีผู้ชายเยอะๆ ทำไมนะหรอ? ตอนนี้ผมก็ตอบใจผมเองไม่ได้เหมือนกัน แต่ในใจลึกๆ รู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก..
ช่วงนี้เป็นฤดูแห่งการสอบโควต้าตรงเพื่อเข้าเรียนตามคณะที่ตนอยากเข้า ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ใฝ่ฝันที่จะสอบผ่านโควต้าเหล่านี้ โควต้าที่ผมไปสอบทุกโควต้าล้วนเป็นโควต้าของคณะบริหารทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็น บริหารจุฬา ธรรมศาสตร์ เกษตร ผมเดินสายไปสอบมาเกือบหมด ด้วยความหวังว่ามันต้องติดสักที่เหอะนา
" บิ๊ก ตัวสอบติดที่ไหนบ้างยัง " แพทถามผม
" รอผลอยู่ " ผมตอบ
" เมื่อวานแพทไปห้องแนะแนวมา มีโควต้าวิศวะของพระจอม เอา 4 คน ลองไปสมัครดิ เพื่อติด " แพทบอกด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ผมคิดว่า ถ้าผมไม่ไปแพทต้องงอนผมแน่ ผู้หญิงงอนง่ายคับ แต่ถ้าง้อแล้วจะยิ่งงอนเข้าไปใหญ่ - -*
" เออ เออ ก็ได้ " ผมตอบแบบขอไปที
การตอบแบบขอไปทีของผมในครั้งนี้ เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไปราวหน้ามือเป็นหลังมือ
....ผมสอบคณะบริหารไม่ติดสักที่.... แต่คณะวิศวะที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเรียนต่อแม้แต่น้อย ผมดันสอบผ่าน ทั้งๆ ที่มีคนสอบทั้งภาคตะวันออก
" แพท เอาไงดีวะ " ผมถามแพท หลังจากผมถามใจตัวเองแล้วไม่ได้คำตอบ
" ตอบไม่ยากเลย บิ๊ก " แพทตอบพร้อมส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความดีใจมากว่าผมเสียอีก
" วิศวะผู้ชายเยอะอะ หาผู้หญิงไม่ค่อยได้ แพทไม่กลัวบิ๊กมีกิ๊กเป็นผู้ชายหรอ " ผมพูดพร้อมทำหน้าตาจริงจัง
" ก็ลองดิ บิ๊กมีกิ๊กเป็นผู้ชาย เราก็จะมีกิ๊กเป็นผู้หญิง " อ้าว กำ แพทยังย้อนผมอีก
ผมไม่รู้ว่าแพทจะรู้ไหมว่าสิ่งที่เราพูดกันในวันนั้น เป็นคำพูดที่บ่งบอกอะไรบางอย่างกับอนาคตบนเส้นทางของความรักและความเป็นเพื่อนของเราสองคน
จบบทที่ 1
To Be conTinue
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
