หัวข้อ: แอบมารัก ... ก็ไม่บอก 20/05/2015

[่patsaporn]

แมลงปออ่า เย็นชาใส่ดิวทำไม เริ่มจะเห็นใจพระเอกเมื่อไรแมลงปอจะใจอ่อนน้า
ดิวหลอกให้รักจนหัวปักหัวปำเลยดิ๊ หรือจะต้องมีคนมาชอบออกตัวแรง ๆ กับดิว
แมลงปอถึงจะมีอาการ ในที่สุดแมลงปอก็แพ้การยั่วยวนด้วยของกินอยู่ดี ฮานะเธออ่ะ
ดิวห้ามท้อ สู้ต่อไป

 

[MinKKniM]

แมลงปอคงกำลังสับสน แต่เชื่อว่าดิวเอาอยู่ >..<

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

มาให้กำลังใจดิว อยากให้แมลงปอรู้ใจตัวเองเร็วๆ

[♫~Eristneth~♪]

น่ารักมาก 
อ่านแล้วนั่งยิ้ม เขิน 

แฮปปี้ๆๆ สินะ 
กลัว 

[bobby_bear]

มาลงชื่อว่ามาใหม่และอ่านทันแล้วค้าบบ
 
แมลงปอน่ารักอ่ะ ชอบเวลาที่คุยกับแม่ เหมือนเด็กน้อย ชอบ
พ่อดิวก็นะ บทจะเฉี่อยจะเอื่อยก็ตั้งนาน ต้องให้อีพี่น็อตมาแย่งนั่นแหละถึงจะแสดงออกมากขึ้น
สู้ ๆ เข้านะ แมลงปออ่ะเค้าหวั่นไหวไปเจ็ดสิบล้านรอบแล้ว อิอิ

ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องสนุก ๆ ให้อ่านนะค้าบ

[ชัดเจนกาบ]

ดูอึดอัดยังไงไม่รู้ ดิวชัดเจนกว่านี้หน่อย แต่ก็สู้ละกัน ก็ปอมันมีทิฐิก็ทำใจยอมรับยากนั้นแหละนะดิว

[Maprang_W]

แมลงปออย่าใจร้ายนักสิ สงสารดิว

[Aryl]

กลับมาอ่าน5ตอนรวดเลย ความสัมพันธ์พัฒนาไปเยอะกว่าที่คิดนะ อิอิ
ถึงจะเอาของกินมาล่อก็เถอะ 
ตอนพิเศษมัน  มาก
ชอบดราม่า อยากอ่านมากค่าาาาา

[marionatte]

แมลงปอชักจะไม่น่ารักแล้วนะ มาเหวี่ยงใส่ดิวสุดหล่อได้ไง
แต่ช่วยลดความซึนของแมลงปอลงสักหน่อยก็ดีนะ เห็นใจดิว

ขอบคุณท่กเลยค่ะ โอ้... จะพยายามลดลงนิดนึงค่ะ อิอิ
(ไม่แน่ใจว่าจะทำได้รึเปล่า)

กุ๊กกิกใสๆ เล็กน้อยถึงปานกลาง

ช่วงนี้กำลังอยู่ในโหมดอึมครึ้มเล็กน้อย อีกไม่นานก็จะได้กุ๊กกิ๊กกันเยอะขึ้นจ้า ขอบคุณค่ะ

แมลงปอนี่ทั้งซึนทั้งทึ่มเลยแฮะ ไม่รู้ใจตัวเองแล้วก็ไม่ค่อยเปิดใจอีก

อยากอ่านตอนพิเศษอ่ะ (ว้ายๆ เป็นแฟนกันแล้วอยากรู้ว่าบรรยากาศมันจะเป็นยังไง)

ตามประสาคนที่มึนตั้งแต่แรกนั่นแหละค่ะ อิอิ
อยากเขียนเหมือนกันค่ะ น่าจะมีโอกาสอีกทีก็ตอนวาเลนไทน์ล่ะมั้ง เอาหวานกันไปเลย
ขอบคุณมากเลยค่ะ

ถึงแมลงปอจะซึนยังไง
ดิวก็มีเทคนิคพิชิตใจเด็กซึนล่ะน่า

ดิวสู้ๆ สะบัดพู่เชียร์จ้า

ใช่แล้วจ้า ไม่นานความซึนของแมลงปอจะหายไปเหลือแต่ความหึงหวง ฮ่าๆ (แอบสปอยเล็กน้อย)
ช่วยเชียร์กันด้วยจ้า

สู้ต่อไปนะ ดิว 

แมลงปอใกล้จะยกธงขาวในอีกไม่กี่ตอนข้างหน้าแล้วจ้า อิอิ
ขอบคุณมากเลยค่ะ

อะไรว้า ยังไม่หวานเลย  จะมีเมฆหมอก มาแล้วเหรอ   ดิวสู้สู้นะ   

ตอนนี้กำลังอยุ่ในช่วงเกือยขะไคล์แมกเล็กน้อย จะพยายามให้หวานเท่าที่จะทำได้ (ตามมีตามเกิด?)
ถ้าแมลงปอยอมรับเมื่อไหร่ ก็จะหวานแน่นอนค่ะ
ขอบคุณค่ะ

คนที่รักจริงและดูแลลูกคุณแม่ได้น่ะมีแล้ว
แต่เป็นผู้ชายเท่านั้น คุณแม่ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย

คุณแม่ยังไม่รู้ค่ะ แต่ไม่น่าจะทำอะไรมั้ง อิอิ
ต้องรอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ

บทของแมลงปอ คือ " นายเอก" คะ
^ ^
กินบ่อย ๆระวังจะเคยตัวเน้อออ
โิ้อ้ยยยย เค้าแอบอยากได้จูบแรกของสองคนนี้อ่ะ
ไม่ต้องเร่งรัด แต่อยากให้มีกุ๊กกิ๊กๆ บ้าง

เดี๋ยวจะรับไปบอกคุณแม่ให้เข้าใจใหม่ค่ะ อิอิ
คนเขียนจัดไว้แล้วค่ะ อยู่ในตอนที่ 18 จ้า (สปอยต่อ) ช่วงนี้ต้องหวานอมขมไปก่อนนะคะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ

ไม่อยากให้มีเมฆหมอกเลย สงสารดิว
แมลงปอนี่ก้อย่างซึน พวกไม่ยอมรับใจตัวเอง
เดี๋ยวเถอะๆ เดี๋ยวจะให้ดิวจัดการ ฮ่าๆ

ชอบดิวอะ มีลูกล่อลูกชนเยอะเชียว แถมชอบทำตัวให้แมลงปอแพ้ทาง
ซึ่งคนอ่านชอบมาก น่ารักน่าหยิกดีจริงๆ
ยังไงก้จะเอาใจช่วยดิวแน่ๆ แมลงปอยอมๆดิวไปเถอะนะ!!!

ไม่ได้ดราม่าอะไรหรอกคะ แค่อึมครึม อิอิ
น้องดิวเขามีวิธีจัดการความซึนไว้ในใจแล้วจ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะ เอาใจช่วยเต่าดิวต่อไปด้วยเน้อ

ไม่ได้ใจร้อนนะคะแต่อยากให้กุ๊กกิ๊กกันแล้วอะ5555555555
ดิวน่ารักจะตายแมลงปอยอมๆไปเห้อะ;p

ตามโครงเรื่อง คงต้องกุ๊กกิ๊กแล้วแต่เวรแต่กรรมของดิวมันแล้วล่ะค่ะ คนเขียนก็อยากให้โลกนี้เป็นสีชมพู แต่มันยังไม่ถึงเวลาจ้า
อดใจรออีกนิดนึงนะคะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!11

แวะมาตอบเม้นเล็กน้อย
เผื่อมีใครเข้ามาอ่าน
ขอสปอบไว้ตรงนี้ก่อนก็แล้วกันค่ะ อิอิ
(เพื่อความสบายใจของคนเขียนและคนอ่านที่กำลังอดใจรอไม่ไหวแย้วว~)

ตามโครงเรื่องตอนนี้ อยุ่ในช่วงโค้งสุดท้ายของอารมณ์แมลงปอแล้วค่ะ อีกไม่กี่ตอนก็จะได้กุ๊กกิ๊ก โลกนี้เป็นสีชมพู แต่ตอนนี้เป็นสีเทาไปก่อนนะคะ

อดใจรอกันนิดนึง ไม่อยากให้ผู้ชายคนนึงที่ไม่ได้ชอบผู้ชายเลย ยอมรับเรื่องนี้กันได้ง่ายเกินไป (จะโดนใครถีบไหมเนี่ย เอิ๊กๆ)
บวกกับนิสัยของแมลงปอที่มันดื้อด้าน ฟอร์มเยอะแล้วยังซึนอีกเนี่ยยอมรับว่าตัวเองชอบผู้ชาย มันไม่ยอมง่ายๆจนกว่าจะถึงชึดสุดแล้วจริงๆนั่นแหละค่ะ เหอะๆ
ขอเวลาให้แมลงปอนิดนึงนะคะ

สุดท้าย สองคนนี้จะได้จุ๊บๆกันในอีกสามตอนข้างหน้าค่ะ อั๊ยยะ!

ขอบคุณมากเลยค่ะ

[marionatte]

แมลงปออ่า เย็นชาใส่ดิวทำไม เริ่มจะเห็นใจพระเอกเมื่อไรแมลงปอจะใจอ่อนน้า
ดิวหลอกให้รักจนหัวปักหัวปำเลยดิ๊ หรือจะต้องมีคนมาชอบออกตัวแรง ๆ กับดิว
แมลงปอถึงจะมีอาการ ในที่สุดแมลงปอก็แพ้การยั่วยวนด้วยของกินอยู่ดี ฮานะเธออ่ะ
ดิวห้ามท้อ สู้ต่อไป

 

ขอบคุณมากเลยค่ะ แมลงปอก็ใจแข็งได้ไม่นานหรอกมั้งค่ะ อิอิ
มันเห็นแก่กินอยู่ดีนั่นแหละ เอิ๊กๆ

แมลงปอคงกำลังสับสน แต่เชื่อว่าดิวเอาอยู่ >..<

ดิวหาจังหวะเอาอยู่ค่ะ ฮ่าๆ
เอาใจช่วยต่อไปด้วยนะคะ

มาให้กำลังใจดิว อยากให้แมลงปอรู้ใจตัวเองเร็วๆ

ขอบคุณมากเลยค่ะ ^^

น่ารักมาก 
อ่านแล้วนั่งยิ้ม เขิน 

แฮปปี้ๆๆ สินะ 
กลัว 

ขอบคุณค่ะ แฮปปี้แน่นอนจ้า

มาลงชื่อว่ามาใหม่และอ่านทันแล้วค้าบบ
 
แมลงปอน่ารักอ่ะ ชอบเวลาที่คุยกับแม่ เหมือนเด็กน้อย ชอบ
พ่อดิวก็นะ บทจะเฉี่อยจะเอื่อยก็ตั้งนาน ต้องให้อีพี่น็อตมาแย่งนั่นแหละถึงจะแสดงออกมากขึ้น
สู้ ๆ เข้านะ แมลงปออ่ะเค้าหวั่นไหวไปเจ็ดสิบล้านรอบแล้ว อิอิ

ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องสนุก ๆ ให้อ่านนะค้าบ

ขอบคุณมากลเยค่ะ อยากให้ความสัมพันธ์เป็นแบบค่อยเป็นค่อยไปค่ะ
ดีใจมากเลยค่ะที่ชอบ ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

ดูอึดอัดยังไงไม่รู้ ดิวชัดเจนกว่านี้หน่อย แต่ก็สู้ละกัน ก็ปอมันมีทิฐิก็ทำใจยอมรับยากนั้นแหละนะดิว

ช่วงนี้จะออกแนวหน่วงแบบนี้แหละค่ะ
แมลงปอก็มีจุดยืนของตัวเองเหมือนกัน
การยอมรับอะไรบางอย่างก็ไม่ใช่เรื่องที่จะสามารถตัดสินใจกันได้ง่ายๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ

แมลงปออย่าใจร้ายนักสิ สงสารดิว

ต่อไปดิวก็จะได้รับความรักจากแมลงปออย่างสาสมแน่นอนค่ะ อ่าๆ

กลับมาอ่าน5ตอนรวดเลย ความสัมพันธ์พัฒนาไปเยอะกว่าที่คิดนะ อิอิ
ถึงจะเอาของกินมาล่อก็เถอะ 
ตอนพิเศษมัน  มาก
ชอบดราม่า อยากอ่านมากค่าาาาา

ขอบคุณมากเลยค่ะ
ไม่ถึงกับพราม่าเท่าไหร่หรอกค่ะ แค่เนื้อหาจะไม่หวานอย่างที่ควรจะเป็น อิอิ

++++++++++++++++++++++++++++

แวะมาตอบก่อน
สวสดีปีใหม่ย้อนหลังด้วยนะคะ
จะมาลงตอนเย็นอีกที ขอบคุณมากเลยค่ะ อิอิ

[ชัดเจนกาบ]

จะรอนะครับ

[marionatte]

ตอนที่ 16




พิซซ่าขอบชีสถาดใหญ่ถูกวางลงบนโต๊ะ ผมเลื่อนจานหอมใหญ่ทอดที่วางเสิร์ฟก่อนหน้านี้ออก เพื่อเพิ่มพื้นที่ให้กับเมนเมนูของมื้อนี้ พนักงานสาวหันมามองไอ้ดิวเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเอ่ยขึ้น

“อาหารได้รับครบไหมค่ะ”

“ยังขาดอะไรอีกไหม” ไอ้ดิวหันมาถามผมแทน ผมมองดูอาหารบนโต๊ะอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้า ไอ้หน้ายิ้มจึงหันไปยิ้มตอบกับคนถามอีกครั้ง “ได้ครบแล้วครับ”

เธอยิ้มรับคำพูดนั้น ก่อนจะเดินจากไป ผมหันมาสนใจคนตรงหน้าอีกครั้งเมื่อเห็นไอ้ดิวกำลังยกชิ้นพิซซ่าถาดร้อนขึ้นเหมือนในโฆษณา

“ชีสยืดเลยอ่ะ” ไอ้ดิวพูด ก่อนจะยิ้มมาให้ผม

“แล้วไงวะ” ผมไม่นึกสนใจท่าทีของมันเท่าไหร่ แต่แทนที่มันจะตักชิ้นนั้นใส่จานของตัวเอง แต่กลับวางลงบนจานของผมแทน ผมก้มลงมองพิซซ่าที่อยู่ในจาน ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองไอ้หน้ายิ้มเป็นเชิงถาม

“เชิญแขกกินก่อนเลยครับ เดี๋ยวเจ้าภาพกินทีหลัง” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

นี่มึงไม่ได้ประชดอะไรกูใช่ไหม...

ผมถลึงตาใส่มันเล็กน้อย ก่อนจะหยิบซอสมะเขือเทศเทราดลงบนพิซซ่าที่กำลังส่งกลิ่นหอม ตามด้วยชีสและเกลือตามลำดับ โดยไม่ลืมปิดท้ายด้วยออริกาโนถือว่าเป็นอันเสร็จสิ้นสมบูรณ์ครับ

“ใส่ซอสเยอะมากเลยนะ” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะหยิบหอมใหญ่ทอดมากิน

“ก็กูชอบ” ผมบอก ก่อนจะใช้มือหยิบชิ้นพิซซ่าขึ้นมากัดคำใหญ่

“แล้วมึงชอบอะไรล่ะ ซอสมะเขือเทศ ชีส เกลือ หรือว่าออริกาโน” ไอ้ดิวถาม พร้อมกับมองหน้าผม

“ก็ชอบหมดนั่นแหละ” ผมไม่ได้เลือกชอบอะไรเป็นพิเศษครับ แค่ไม่ชอบซอสพริกอย่างเดียว นอกนั้นใส่ๆเข้าไปเถอะ ผมกินได้หมด บางครั้งแม่ยังเคยแซวผมว่าเป็นพวกลิ้นจระเข้

“แล้วคนเลี้ยงชอบด้วยเปล่า” ไอ้ดิวถามขึ้นอีกครั้ง ผมเกือบสำลักสับปะรดที่อยู่ในปาก โชคดีที่ยั้งตัวเองเอาไว้ทัน ผมไอเล็กน้อย ก่อนจะดูดน้ำอัดลมเข้าไปอึกใหญ่

“ไหนบอกจะไม่ทำให้เสียบรรยากาศ” ผมบอกมันเสียงเข้ม ไอ้บ้าเอ๊ย! ยังดีที่ไม่คิดคอตายไปก่อน ทว่าคนที่ถูกต่อว่า กลับยิ้มหน้าตาเฉย

“ก็เผื่อฟลุคหลุดปากออกมา” ไอ้ดิวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ ผมถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
ผมไม่ได้ตอบอะไรมันต่อ ก่อนจะใช้เวลากินอาหารโดยนึกลืมคนตรงหน้าไปชั่วขณะ เอาไว้ค่อยนึกถึงมันตอนจ่ายเงินทีเดียวก็พอ ผมนั่งกินไปได้ครู่ใหญ่ ก่อนจะนึกได้ว่าลืมถามอะไรบางอย่าง

“แล้วกีตาร์นี่ มึงจะฝึกเล่นเองใช่ไหมวะ” สงสัยเพราะพริกหยวกชิ้นใหญ่ที่เพิ่งเคี้ยวกลืนไปเมื่อครู่ จะเร่งการทำงานของสมองขึ้นมา ก่อนความรู้สึกนึกระแวงบางอย่างจะก่อตัวขึ้นช้าๆ

“เปล่าหรอก ก็หาจังหวะจะบอกอยู่นี่แหละ” ไอ้ดิวพูด ก่อนจะส่งยิ้มบางๆออกมา ผมได้แต่นึกขมวดคิ้วล่วงหน้า เหมือนมีลางบอกเหตุว่าผมอาจจะได้ยินประโยคที่ไม่เข้าหู พร้อมกับเสียงทุ้มของคนตรงหน้าที่ดังขึ้นอีกครั้ง “มึงช่วยสอนกูหน่อยนะ”

ไอ้สัดเอ๊ย! กูนึกแล้วเชียว


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


   “แมลงปอ อย่าลืมอาบน้ำให้น้องด้วยนะ”

เสียงของแม่ที่ดังขึ้น ทำให้ผมนึกถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่กำลังนอนสบายอยู่ที่พื้น พูห์เป็นสุนัขที่ได้มาจากเพื่อนของแม่ครับ เนื่องจากเจ้าของไม่อยากเลี้ยงเพิ่มอีก แต่แม่สุนัขก็ดันท้องขึ้นมาเสียดาย สุดท้ายเลยต้องทยอยแจกให้กับคนรู้จัก ก่อนจะพามันไปทำหมัน แม่ของผมเลยได้พูห์มาด้วยเหตุการณ์เช่นนี้

แรกเริ่มแม่เคยบอกว่าไม่อยากมีสัตว์เลี้ยง เพราะไม่อยากมีภาระเพิ่ม หนึ่งตัวก็เหมือนหนึ่งชีวิตถ้าคิดจะเลี้ยงก็ต้องดูแลให้ดีที่สุด แต่เพราะผมรบเร้าอยากได้ แถมไม่ต้องเสียเงินอีกต่างหาก ด้วยความที่ผมเป็นลูกคนเดียวช่วงนั้นก็ออกแนวขี้เหงาไม่มีเพื่อนเล่น แม่ที่ทนผมอ้อนได้ไม่นานก็ใจอ่อนในที่สุด ก่อนจะให้ผมสัญญาว่าจะดูแลและไม่ทอดทิ้งเจ้าหมาน้อยที่จะมาเป็นสมาชิกใหม่ภายในบ้านอย่างเด็ดขาด

นอกจากจะมีน้องสาวตัวใหม่แสนน่ารักแล้ว ผมยังมีหน้าที่ของพี่ชายที่ต้องแบกรับตามมาด้วยเช่นกัน ผมต้องคอยดูแลเรื่องอาหาร อาบน้ำ ไม่ให้มันสกปรกหรือไม่สบาย ส่วนเรื่องตัดขน ตัดเล็บและตรวขสุขภาพแม่จะเป็นคนจัดการให้ แม่เคยเตือนผมเอาไว้สมัยที่พูห์ยังเป็นลูกสุนัขว่า โลกของผมจะต้องได้เจอเพื่อนหรือคนใหม่ๆอยู่อีกมากมาย แต่โลกของพูห์ทั้งใบนั้นจะมีผมแค่คนเดียว อย่าแค่เอ็นดูชั่วครั้งชั่วคราว ขอให้รักและดูแลมัน เพราะไม่นานพูห์ก็จะจากผมไป อย่าทำให้ช่วงเวลาสั้นๆของเจ้าตัวเล็กนี้หมดความหมาย

แน่นอนว่า ผมยังจำสัญญาที่ให้ไว้ได้เป็นอย่างดี...

ผมลุกจากโซฟาหลังจากที่ดูรายการเพลงจบ ก่อนจะเดินไปอุ้มพูห์ที่ผงกหัวขึ้นทันทีที่ถูกสัมผ้ส พร้อมกับจมูกเย็นๆของมันที่เข้ามาคลอเคลียราวกับกำลังออดอ้อน 

“ไปอาบน้ำกัน” ผมพูดขึ้น ก่อนจะลูบหัวมันเบาๆ

ทุกวันอาทิตย์จะเป็นวันอาบน้ำของพูห์ครับ แน่นอนว่าผมเป็นคนจัดการเองทั้งหมด โชคดีที่ฝึกเรื่องการขับถ่ายตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นลูกสุนัข ไม่อย่างนั้นผมคงต้องมาค่อยเช็ดคอยเก็บกันให้วุ่นล่ะครับ

“เอ้า! หยุดอยู่ตรงนี้ก่อน“ ผมบอก ก่อนจะวางมันลงบนพื้นบริวเณลานปูนซีเมนต์ด้านหลังของบ้าน ดูเหมือนพูห์เองก็รู้ว่ากำลังจะอาบน้ำ มันไม่ได้วิ่งหนีไปไหน แต่กำลังนั่งรอผมอยู่ ผมเดินไปหยิบอุปกรณ์ที่ต้องใช้ เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็จัดการใช้สายยางรดบนขนสีคาราเมลของเข้าตัวเล็กจนเปียกชุ่ม

“พูห๋อย่าสะบัด!” ผมพูดออกมาเสียงดัง เมื่อเจ้าตัวเล็กเริ่มแผลงฤทธิ์ พูห๋แลบลิ้นออกมา ลำตัวที่เคยพองเพราะขนที่ฟูฟ่องบัดนี้กลับตัวเล็กลงพร้อมกับขนที่ลึบไปตามลำตัว ก่อนที่มันจะมองหน้าของผม พอได้จังหวะที่มันอยู่นิ่ง ผมก็เทแชมพูแล้วเริ่มกระบวนการทำความสะอาดอีกครั้ง แต่ทำได้ไม่นานเจ้าตัวยุ่งก็เริ่มเล่นตัว ก่อนที่มันเริ่มขยับตัวหนีจากมือของผม

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ผมตวาดเสียงดัง แต่คำพูดของผมก็เหมือนจะไร้ผล เมื่อเจ้าตัวเล็กเลือกที่จะขัดคำสั่งของผม ผมมองตามไปยังทิศทางที่พูห์วิ่งเข้าหาโดยที่ยังไม่ลุกไปไหน สายตาที่เห็นภาพเบื้องหน้า ทำให้ผมแปลกใจขึ้นมาไม่น้อย ก่อนน้ำเสียงคุ้นเคยจะดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เห็นได้ทุกครั้งที่ได้มอง

“ให้ช่วยไหม”


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


น้องสาวของผมนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ

ผมถอนหายใจ ก่อนจะมองพูห์ที่กำลังวิ่งสะบัดก้นไปมาใส่ไอ้ดิวที่กำลังยิ้มให้ผมอยู่ นี่น้องสาวผมใจแตกเสียท่าให้มันแล้วใช่ไหมเนี่ย

“ไอ้ดิว มึงมานี่” ผมบอกผู้มาใหม่อย่างนึกละเหี่ยใจ ไม่ผิดจากที่คิดไว้ พูห์วิ่งตามพันแข้งพันขามันไม่หยุด ผมนึกปวดหัวขึ้นมาชั่วขณะ “มึงพามันมาตรงนี้”

“”ให้อุ้มไปเหรอ” ไอ้ดิวถามอย่างสงสัย เพราะตอนนี้พูห์กำลังตัวเปื้อนแชมพูเต็มไปหมดเลยครับ

“ใช้มือลากตัวมันมาล้าง” ผมบอก ก่อนจะจัดการเตรียมสายยางให้เสร็จสรรพ ธรรมดามันไม่ค่อยหนีมือของผมสักเท่าไหร่ เว้นเสียแต่ว่าจะมีอะไรที่น่าสนใจมากกว่า ผมนึกทอดถอนใจกับตัวเอง นอกจากเพื่อนจะทิ้งให้เป้นหมาหัวเน่าแล้ว น้องสาวตัวเดียวของผมก็ยังสนใจมันมากกว่า

 “แบบนี้ใช่ไหม” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะทำท่าเก้ๆกังๆลากพูห์ที่นึกว่าไอ้หน้ายิ้มกำลังเล่นด้วย มันเลยวิ่งหลบไปหลบมา ไม่ต่างจากนางเอกในหนังภาราตะ ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเริ่มเห็นท่าตลกของไอ้ดิวอีกครั้ง

“มึงจับตัวมันดีๆแล้วลากมันมา มันนึกว่ามึงกำลังเล่นด้วยอยู่” ผมบอก ก่อนจะดูว่าไอ้หนุ่มฮอคจะมีปัญญาพาสุนัขมาอาบน้ำไหม

ไอ้ดิวพยักหน้า ก่อนจะตัดสินใจอุ้มเจ้าตัวเล็กที่ทำตัวนิ่งทันทีที่ขาทั้งสี่ข้างลอยไม่ติดพื้น ผมอดที่จะหัวเราะกับท่าทางที่มันยกพูห์เหมือนกำลังยกวัตถุอันตรายบางอย่างไม่ได้ เจ้าตัวเล็กหันหัวไปมาด้วยความสงสัย ก่อนที่ไอ้หน้ายิ้มจะวางเจ้าตัวเล็กลงตรงหน้าผมอีกครั้ง

“สนุกดีเหมือนกันนะ”

ผมเงยหน้ามองคนพูดเล็กน้อย ก่อนจะลูบไล้ไปตามตัวของพูห์ที่พยายามเอาขาหน้าตะกายไอ้ดิวที่ย่อตัวลงอยู่ในระดับเดียวกัน ไอ้ดหน้ายิ้มหัวเราะออกมา ก่อนจะจับขาของพูห์ให้มันอยู่ในท่าเหมือนจะยืนสองขา

“อย่าไปเล่นกับมันสิวะ เดี๋ยวก็เปรอะหมด” ผมบอก แต่ดูเหมือนจะช้าไปแล้ว เพราะขากางเกงยีนส์และชายเสื้อยืดที่ไอ้ดิวใส่มานั้นเปียกน้ำเต็มไปหมด ก่อนหันไปดุพูห์ต่อ “พูห์อยู่เฉยๆ”

“ไม่เป็นไร อยากช่วยอาบน้ำให้พูห์ด้วย” ไอ้ดิวหันมาบอกผนกม ก่อนจะมองไปยังเจ้าพุดเดิ้ลที่ตัวเองจับอยู่ “วุ่นวายเหมือนกันนะ”

“มันเป็นหน้าที่ของพี่ชายอย่างกู”

“งั้นขอเป็นพี่ชายของพูห์อีกคนได้ไหม” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะยิ้มให้ผมในระยะเผาขน ผมขมวดคิ้วข่มอาการบ้าๆที่เริ่มเล่นงานผมอีกครั้ง

“มีกูแค่คนเดียวก็พอแล้ว” ผมบอกเสียงเข้ม แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีผลต่อคนฟังสักเท่าไหร่

“ถ้าเป็นพี่ชายของพูห์ไม่ได้ งั้นขอเป็นแฟนพี่ชายของพูห์ได้หรือเปล่า” ไอ้ดิวถามขึ้นอีกครั้ง พลางมองผมด้วยประกายบางอย่างที่ทำให้ผมไม่กล้าสู้หน้า

บรรยากาศบางอย่างเริ่มก่อตัวพร้อมกับหัวใจของผมที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ความชื้นแฉะและกลิ่นแชมพูสุนัขจางๆที่รู้สึกได้เริ่มทำให้ผมรู้สึกแปลก ก่อนที่ผมจะแบกหน้าที่ร้อนของตัวเองหันไปหยิบผ้าขนหนูของพูห์ที่ใช้เช็ดตัวมาแก้เก้อ
“ได้ไหม”

คำถามที่ถามย้ำด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนผมขนลุกนั้น ทำให้ผมต้องเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น ก่อนจะตวัดสายตาขึ้นไปสบมองคนพูดที่มองมาอย่างอารมณ์ดี

“ไม่ได้โว้ย!”

“แหมแค่นี้ก็ไม่ได้ ไม่รู้จะหวงไปทำไมเนี่ย” ไอ้ดิวพูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


“แล้วมึงมาทำไมวะ” ผมถามขึ้น ก่อนจะวางพูห์ที่ถูกห่อด้วยผ้าชนหนูลงที่พื้นหลังจากที่กลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง ผมนั่งลงที่พื้นแล้วเอื้อมไปหยิบไดร์ที่เสียบปลั๊กไว้ ก่อนจะจัดการเป่าขนของมันให้แห้ง

“คืดถึง” ไอ้ดิวพูดขึ้นพลางนั่งลงที่พื้นตาม

“ห๊ะ? มึงว่าอะไรนะ” ผมเงยหน้ามองคนพูดอีกครั้ง ผมปิดสวิศซ์ลงเพื่อลดเสียงรบกวน ไม่แน่ใจว่าหูแว่วหรือเปล่าที่ได้ยินมันพูดว่าคิดถึง

“มาให้มึงสอน” ไอ้ดิวพูดอีกครั้ง ผมขมวดคิ้ว เพราะแน่ใจว่าก่อนหน้านี้มันไม่ได้พูดแบบนี้

“ไหนบอกจะเริ่มอาทิตย์หน้าไง” ผมถาม ก่อนจะเริ่มต้นเป่าขนสีคาราเมลอีกครั้ง

เมื่อวานนี้หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ไอ้ดิวต้องการ ผมก็ปฏิเสธทันที  แต่คนเจ้าเล่ห์มันก็ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่วันยั่งค่ำ ความหน้าตาดีและรอยยิ้มของมันไม่ต่างจากภาพมายาที่ล่อลวงใครที่พบเห็นให้หลงเชื่อ ถึงแม้ผมจะรู้ความจริงข้อนี้ดีอยู่แล้ว แต่ก็ไม่อาจพาตัวเองให้หลุดจากบ่วงบาศที่มันตั้งใจคล้องมาได้

    ทันทีที่ไอ้ดิวไม่ได้รับคำตอบที่พอใจ ไอ้ตัวดีเลยเริ่มยกเรื่องบุญคุณเก่าที่มันได้สะสมมา ก่อนจะใช้เรื่องหนี้ของผมที่ติดค้างไว้เป็นเครื่องมือ โดยบังคับให้สอนมันเล่นกีตาร์อย่างไม่มีข้อแม้ ถึงแม้ในใจจะอยากปฏิเสธแค่ไหน แต่หนี้ติดค้างที่คาใจอยู่ในตอนนี้ ทำให้ผมต้องตบปากรับคำอย่างที่ไม่สามารถหลักเลี่ยงได้ พร้อมกับบอกให้เจ้าหนี้รู้ตัวว่า งานนี้ถือเป็นการใช้หนี้รวดเดียวจบ

“ทนรอไม่ไหว เลยตัดสินใจมาวันนี้” ไอ้ดิวว่าต่อ “แถมมึงก็ไม่ได้ไปไหนด้วยนี่”

“แล้วทำไมไม่โทรบอกก่อน กูจะได้เตรียมตัว” ผมบอกอย่างไม่ชอบใจนัก อะไรชองมันอยู่ดีๆอยากมาก็มา เสียมารยาทจริงๆ ผมปิดสวิตซ์ไดร์ แล้วเริ่มเอาหวีแปรงมาสางขนของพูห์เบาๆ

“ขืนโทรบอกก่อน มึงก็เตรียมตัวหนีทันน่ะสิ” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น “เพราะนิสัยของมึงเองนั่นแหละ ทำให้กูต้องทำแบบนี้”
รู้ดีจริงนะ... ผมนึกด่ามันในใจ ก็อย่างที่มันว่า ใครจะไปอยู่รอต้อนรับล่ะครับ ผมมองขนของพูห์ที่เริ่มแห้งพร้อมกับลำตัวของมันที่พองขึ้นมาเล็กน้อย

“อ้าวเด็กๆ มาทานข้าวกลางวันกันก่อน” แม่ของผมพูดขึ้น “แมลงปอไปล้างมือ แล้วไปช่วยแม่ยกหม้อราดหน้าในครัวออกมาด้วย”

[marionatte]

“เดี๋ยวดิวไปยกให้เองครับ” ไอ้ดิวลุกขึ้นจากพื้น ก่อนจะกุลีกุจอตามแม่ของผมเข้าไปในครัว ผมย่นหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปล้างมือแล้วตามเข้าไปทีหลัง


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


“กินได้หรือเปล่าลูก”

“แหม คุณแม่ทำอาหารเก่งจริงๆนะครับเนี่ย”

ทันทีที่ไอ้ดิวพูดจบ แม่ของผมก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมนึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ ไม่ใช่ว่ารสมือของแม่ไม่อร่อยหรอกนะครับ เพราะผมกินประจำเลยคุ้นเสียจนชินแล้วมากกว่า แต่ท่าทางเยินยอออกหน้าออกตาของมันเนี่ย ช่างแทงสายตาของผมเสียจริงๆ

“ตั้งแต่ยังเด็กแม่ก็เข้าครัวช่วยยายของแมลงปอเป็นประจำ พอรู้ตัวอีกทีก็ทำอาหารเป็นซะแล้ว” แม่พูดติดตลก ก่อนที่ไอ้ดิวจะยิ้มรับ

“คุณแม่ของดิวทำกับข้าวไม่เป็นหรอกครับ อาศัยให้แม่บ้านทำให้” ไอ้หน้ายิ้มเล่าบ้าง

“ตายจริง! เมื่อวันก่อนยังพูดเรื่องนี้กับแมลงปออยู่เลย ไม่นึกว่ารุ่นเดียวกับแม่จะมีแบบนี้ด้วย” แม่พูดขึ้นอย่างแปลกใจ แต่ไม่ได้มีเจตนาจะว่าอะไรแม่ของไอ้ดิวหรอกนะครับ

“คุยเรื่องอะไรกันหรือครับ” ไอ้ดิวถามอย่างสงสัย ไอ้นี่ก็อีกคน ทำไมต้องอยากรู้ไปซะทุกเรื่อง

“พูดเล่นๆกันว่า สมัยนี้น่ะหาผู้หญิงที่เป็นแม่ศรีเรือนยากเต็มที ตอนนี้อะไรก็สำเร็จรูปสะดวกสบายไปเสียหมด จนบางครั้งก็ลืมแบบแผนพื้นฐานที่เรียบง่ายไป” แม่พูดก่อนจะถอนหายใจออกมา “เด็กสมัยนี้ติดจะทำอะไรก็ต้องรวดเร็วไว้ก่อน แค่น้ำพริกง่ายๆ บางคนยังต้องซื้อสำเร็จรูปมากินด้วยซ้ำ”

“แม่พูดเป็นคนแก่ไปได้” ผมแซวขึ้น ก่อนที่แม่จะหันมาชักสีหน้าใส่ผมแทน

“เราเองก็ระวังไว้ให้ดีเถอะ เกิดได้แฟนแบบที่แม่ว่า จะหัวเราะเยาะให้”

“แล้วคุณแม่อยากให้แฟนของแมลงปอ เขาเป็นคนแบบไหนหรือครับ” ไอ้ดิวถามต่อ ก่อนที่ผมจะสำลักเส้นก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง จนต้องต้องหาแก้วน้ำมาดื่ม โชคดีที่แม่ไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่มองรอยยิ้มของไอ้ตัวดีที่กำลังรอฟังงคำตอบอยู่

“แม่ก็ต้องอยากได้แบบที่เป็นงานบ้านงานเรือนนั่นแหละ ทำอาหารเป็น ดูแลเอาใจใส่ก็พอแล้ว”

“แล้วถ้าทำอาหารไม่เก่ง แต่ทำขนมได้นี่ พอจะผ่านเกณฑ์ไหมครับ” ไอ้ดิวว่าต่อ ไม่ได้สนใจสีหน้าเหมือนเห็นผีของผมในตอนนี้

“ทำขนมได้งั้นเหรอ?” แม่ทำท่าคิดเล็กน้อย “แต่อย่างน้อยก็เคยเข้าครัว เรื่องทำอาหารไม่เก่งก็ถือว่าฝึกกันตอนหลังได้ไม่ยากเท่าไหร่ ถือว่าใช้ได้นั่นแหละ ว่าแต่แฟนของแมลงปอทำขนมเป็นเหรอ” แม่ถามไอ้ดิวกลับด้วยความสนใจ

“แม่! ผมยังไม่มีแฟน” ผมรีบร้องบอก ก่อนจะได้ยินเสียงไอ้ดิวที่หัวเราะขึ้นมาเบาๆ

“แหม คิดว่าแอบมีแล้วไม่บอกแม่เสียอีก เห็นพักนี้ดูใจลอยๆ” แม่แซวต่อ โดยไม่สนว่าสีหน้าของผมตอนนี้มันแย่ขนาดไหน

“ไม่จริงสักหน่อย!”

“ก็แล้วไป” แม่พูดอย่างไม่ถือสาเอาความ ก่อนจะหันไปคุยกับไอ้ดิวแทน “ดิวก็คอยดูให้แม่ด้วยนะลูก แมลงปอมีแฟนเมื่อไหร่ก็มาบอกแม่ แม่จะได้เตรียมตัวรับลูกสะใภ้ให้ถูก”

“ครับ” ไอ้ดิวยิ้มรับ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม

ผมอยากจะย้อนเวลา แล้วไล่มันกลับบ้านไปซะจริงๆ


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


   “คุณแม่ของมึงน่ารัก” ไอ้ดิวพูดขึ้น พลางรับจานที่เปื้อนน้ำยาล้างจานไปล้างน้ำเปล่าต่อ

   “แน่ล่ะ นั่นแม่ของกูนี่” ผมว่าไปตามเรื่อง นึกหมั่นไส้มันแต่ก็ยังหาวิธีจัดการไม่ได้ หลังจากมื้ออาหารกลางวันสุดหรรษา? จบลง ผมกับไอ้ดิวก็สวมบทบาทพนักงานล้างจานเก็บกวาดโต๊ะให้เรียบร้อย

   “แต่ลูกชายของคุณแม่น่ารักกว่า”

   “เงียบไปเลยไอ้ดิว!” ผมตอบกลับ ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถลดอาการร้อนผ่าวที่วิ่งเล่นอยู่ทั่วใบหน้าในตอนนี้ได้

   ถ้ามึงไม่อายที่จะพูด ก็ช่วยนึกแคร์ว่ากูอายที่จะฟังด้วย...

   ผมได้แต่คืดกับตัวเองอย่างนึกสงสัยว่า ส่วนไหนของร่างกายที่ไปกระตุ้นต่อมพิศวาสของผู้ชายได้ นอกจากความสูงร้อยเจ็ดสิบสามที่ถือว่าเลยความน่ารักไปแล้ว ผมเองก็ไม่ใช่คนผิวขาวแถมผอมอีกต่างหาก หน้าอกแบนแบบนี้มันน่าดึงดูดใจตรงไหน ไม่นับหน้าตาที่แสนธรรมดาไม่สะดุดตานี่อีก ผมก็เริ่มสงสัยว่า มีใครเล่นของให้มันมาสนใจผมหรือเปล่าเนี่ย

   อย่าให้รู้ตัวเชียว ผมจะตามกระทืบให้ถึงบ้าน!

   “แมลงปอเอาแต่หนีตลอด” ไอ้ดิวบ่นขึ้น ก่อนจะเอาจานที่ล้างเสร็จเรียบร้อยวางผึ่งน้ำเอาไว้ที่ชั้น

   ยังมีหน้ามาว่ากูอีกนะ!

 ผมตวัดไปมองคนพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ “กูว่ามึงตั้งใจทำงานของมึงไป ล้างให้สะอาดด้วย กูกับแม่ไม่อยากกินคราบน้ำยาล้างจาน” ผมบ่นบ้าง พลางก้มหน้าถูหม้อที่เริ่มล้างออกยากค่อ

   “เชื่อมือได้ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา กูยินดีรับผิดชอบ” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะรับหม้อที่ผมเพิ่งขัดเสร็จไปล้างค่อ

   “หึ” ผมแค่นเสียงในลำคอ ก่อนจะเห็นไอ้ดิวยักคิ้วมาให้ ผมรอให้ไอ้หน้ายิ้มล้างหม้อด้วยน้ำเปล่าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยล้างมือที่เปื้อนฟองของตัวเองต่อ ผมยืนรอพร้อมกับมองดูท่าทางของมันไปด้วย “ไม่นึกว่าคุณชายอย่างมึงจะทำอะไรแบบนี้ได้”

   “กูก็คนธรรมดานะ เคยเรียนลูกเสือมาด้วย เรื่องล้างจานแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่” ไอ้ดิวตอบก่อนจะยิ้มออกมา

   เมื่อเห็นไอ้หน้ายิ้มยกหม้อที่ล้างสะอาดแล้วออกจากอ่าง ผมก็เอามือไปล้างต่อ ก่อนจะต้องกระพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นมืออีกคู่มาคว้ามือของผมเอาไว้ ผมเงยหน้าไปมองเจ้าของมือที่กำลังจับมือของผมแล้วถูเบาๆ

   “ทำอะไรของมึงเนี่ย!” ผมพูดพร้อมกับดึงมือที่เปียกน้ำของคัวเองออก

   “อ้าว ก็คิดว่าอยากให้ล้างน้ำเปล่าให้ด้วย” ไอ้ดิวว่าหน้าตาย แล้วค่อยเผยรอยยิ้มออกมา

   “ไอ้บ้าเอ๊ย!” ผมสบถอย่างหัวเสีย พร้อมกับความร้อนที่วิ่งขึ้นสู่ใบหน้าในทันที หัวใจที่เคยเต้นปกติก็เริ่มเสียจังหวะอีกครั้ง ก่อนความตกใจจะแปรเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจ จนท้ายที่สุดกลายเป็นความอายที่ซึมซาบไปตามเส้นความรู้สึก  ผมเดินออกจากห้องครัวโดยไม่ได้สนใจคนข้างหลังอีก พร้อมกับมือที่เปียกน้ำกำแน่น

   ในครัวอากาศร้อนเป็นบ้า!


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองไอ้หน้ายิ้มที่นั่งอยู่ที่พื้นห้องนอนของผมครับ มันยกกีตาร์ของตัวเองมาไว้บนตัก ก่อนจะเงยหน้ามามองผมที่นั่งมองมันอยู่บนเตียง ถึงจะบอกว่าเป็นกีตาร์ของมัน แต่ผมก้ป็นคนเลือกมาด้วยตัวเอง อาจจะเรียกได้ว่า ผมเป็นเจ้าของส่วนหนึ่งด้วยเหมือนกัน ถึงจะไม่ได้ออกเงินเลยก็เถอะ

   “ทำไมมึงถึงอยากเล่นเป็น” ผมถามขึ้นอย่างสงสัย คนเราเวลาตั้งใจจะทำอะไรบางอย่างก็ควรมีจุดมุ่งหมายของตัวเอง ว่าทำแล้วได้อะไร ทำไปทำไม อย่างน้อยจะช่วยเป็นแรงผลักดันในการเรียนรู้

   “แล้วมึงจะอยากรู้ไปทำไม” ไอ้ดิวถามกลับ ผมชักสีหน้าใส่มัน อุตส่าห์จะตั้งใจสอนดีๆแล้วนะเว้ย

   “กูจะได้คิดว่าควรค่าพอที่จะเสียเวลาสอนไหม” ผมตอบพลางมองหน้าไอ้ดิวที่อยู่เบื้องล่าง

   “จะเอาไว้เล่นให้แฟนฟัง เหตุผลใช่ได้หรือเปล่า” ไอ้ดิวเลิกคิ้วถาม ก่อนจะมองผมพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นที่มุมปาก

   ผมไม่ได้ตอบแต่เสมองไปทางอื่นแทน ริมฝีปากถูกเม้มแน่น ผมปรับสีหน้าตัวเองอีกครั้งพร้อมกับหยิบตุ๊กตาบนเตียงที่อยู่ใกล้มาถือไว้ ก่อนจะหันกลับมาทางเดิม “มัวแต่มองหน้ากูอยู่ได้ มองไปที่กีตาร์มึงสิวะ!”

   “ครูดุอ่ะ” ไอ้ดิวย่นจมูกของตัวเอง ก่อนจะก้มลงตามที่ผมว่า “กูคิดว่าตัวเองเป็นนักเรียนที่ดี ไม่ต้องเข้มงวดนักก็ได้”

   “ดีตายห่าเลยมึง นอนหลับเวลาเรียนประจำ” ผมแขวะมันเล็กน้อย พร้อมกับไอ้ดิวที่ส่งยิ้มจางๆมาให้

   “รับรองคราวนี้ตั้งใจเรียนสุดๆ” ไอ้ดิวเอ่ยย้ำขึ้น

“เรื่องของมึง” ผมเลิกต่อปากต่อคำกับมันต่อ ก่อนจะเริ่มต้นสอนอย่างจริงจัง “กีตาร์มีหกสาย สายล่างสุดเรียกว่าเส้นที่หนึ่งไล่ขึ้นมาจนถึงเส้นที่หก”

   ผมเริ่มบอกส่วนพื้นฐานที่ต้องใช้งาน “มึงเห็นเส้นขวางนั่นไหม เขาเรียกว่าเฟร็ต คงเหมือนกับการแบ่งห้องของดนตรีล่ะมั้ง” ผมตอบอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก ก็อย่างที่ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่ได้มีความรู้ด้านดนตรีเท่าไหร่นัก เรียกว่าเล่นไปได้เรื่อยๆนั่นแหละครับ

   “อืมๆ” ไอ้ดิวตอบรับพลางมองตามสิ่งที่ผมบอก

   “คราวนี้เริ่มจับคอร์ดแรกดูก่อนแล้วกัน” ผมบอก ก่อนจะมองไปยังกีคาร์ที่อยู่บนตักของมัน “เอานิ้วขี้กดลงบนเส้นที่ห้าเฟร็ตสอง นิ้วกลางกับนิ้วนางอยู๋เหร็ตเดียวกัน กดเส้นที่หกกับเส้นที่หนึ่ง”

   “แบบนี้น่ะเหรอ” ไอ้ดิวเงยหน้ามองผมอีกครั้ง ผมพยักหน้า เมื่อเห็นไอ้หน้ายิ้มวางนิ้วได้ถูกต้อง

   “ต่อไปมึงลองดีดลงเป็นจังหวะทีเดียวหกเส้นเลย”

   ไอ้ดิวพยักหน้ารับ ดูมันเกร็งนิ้วของตัวเองเพราะคงไม่ชิน ก่อนที่เสียงแปร่งๆจะดังขึ้นเมื่อไอ้หน้ายิ้มเริ่มบรรเลงขึ้นเป็นครั้งแรก

   บอดสนิท...

   “เป็นยังไงบ้าง” ไอ้ดิวถาม พร้อมกับดีดลงเป็นจังหวะไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป ทว่าเสียงที่ได้ก็ยังแปร่งเหมือนเดิม

   “มึงกดนิ้วของตัวเองลงไปอีก” ผมบอก

   “กูกดแล้ว”

   “ยังกดไม่แน่นพอ กดให้แน่นๆ” หมบอกย้ำ นี่เป็นปัญหาของพวกมือใหม่ที่ต้องเจอกันทุกราย

   “ถ้าแรงกว่านี้จะเริ่มเจ็บนิ้วแล้ว” ไอ้ดิวบ่นออกมา แต่ก็ทำตามที่ผมบอก คิ้วเข้มเริ่มขมวดกันเล็กน้อย “ได้หรือยัง”

   “ปล่อยก่อน” ผมบอก ก่อนจะดึงกีตาร์ของมันมาไว้บนตักของตัวเอง “มึงดูนิ้วกู แล้วสังเกตเสียง” พูดจบ ผมก็ลองเล่นคอร์ดซีที่เพิ่งสอนมันเมื่อครู่ให้ดู “ถ้ามึงกดนิ้วไม่แน่นพอ มันจะทำให้เสียงบอดแล้วเป็นอย่างที่มึงเล่นเมื่อกี้” ผมลองทำแบบทีไอ้ดิวทำเมื่อครู่ให้เจ้าตัวดู “แต่ถ้ามึงกดสายแน่นพอ มันจะได้เสียงที่ใสออกมา” แล้วผมก็เพิ่มแรงกดลงที่นิ้ว พร้อมกับดีดจนเกิดเสียง

   “ยากเหมือนกันแฮะ” ไอ้ดิวพยักหน้ารับรู้

   “ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆหรอก” ผมบอก ก่อนจะส่งกีตาร์คืนให้เจ้าของตัวจริง

   “ถ้าเป็นเรื่องนั้นกูเข้าใจดีเลยว่ะ” ไอ้ดิวพูดอีกครั้ง ก่อนจะกดนิ้วลงบนสายกีตาร์

   “ไม่ใช่แล้วมึง” ผมบอกอีกครั้ง เมื่อเห็นมันกดนิ้วผิดสาย “นิ่วชี้อยู่สายที่ห้า ไม่ใช่สานที่สี่”

   “แบบนี้ใช่ไหม”

   ผมพยักหน้า ก่อนจะเริ่มฟังเสียงกีตาร์ที่ดังขึ้นอีกครั้งแล้วถอนหายใจออกมา เพราะเข้าใจดีว่าตอนเริ่มแรกใหม่ๆ มันค่อนข้างจะยากอยู่ไม่น้อยที่ต้องคอยกดนิ้วในลักษณะประหลาดแบบนี้ ผมตัดสินใจลงไปนั่งที่พื้นตรงหน้ามัน ก่อนจะใช้มือของตัวเองกดนิ้วของไอ้ดิวที่ตอนนี้กำลังกดทับเส้นกีตาร์ให้แน่นกว่าเดิม

   “มึงดีดไปเรื่อยๆ ไม่ต้องเกร็ง” ผมบอก “เพราะมึงลงแรงกดนิ้วไม่สม่ำเสมอ เสียงมันเลยแปลกๆ”

   “ลำบากว่ะ” ไอ้ดิวว่า ทำให้ผมที่กำลังก้มลงมองนิ้วของมันต้องเงยหน้ามอง ก่อนจะเห็นรอยยิ้มบางที่ปรากฏขึ้น “พอมึงมาจับแบบนี้แล้วกูแอบตื่นเต้น”

   “ไอ้บ้า” ผมด่าออกมา พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเบาๆ ผมตั้งใจจะเอามืออก แต่มืออีกข้างไอ้ดิวกลับจับมือของผมเอาไว้ที่เดิม ทำให้เสียงที่ควรจะเกิดขึ้นนั้นเงียบไปในทันที

   “จับไว้อย่างนั้นแหละดีแล้ว”

   น้ำเสียงทุ้มที่ดังชิดริมใบหูนั้น ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก ผมพยักหน้าโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีกพลางฟังเสียงของคอร์ดซีที่ใสอย่างที่ควรจะเป็น ผมคลายแรงกดของตัวเองออกเหลือเพียงสัมผัสที่ทาบทับอยู่บนนิ้วมืออยู่บางเบา  พร้อมกับหัวใจที่สั่นไหวไม่ต่างจากสายกีตาร์ที่กำลังถูกไอ้ดิวเล่นในอตนนี้


TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …

  Note :::

เอาตอนใหม่มาลงแล้วค่ะ อิอิ
ไม่รู้บรรยากาศตอนนี้มันอารมณ์ไหนกันแน่ แต่ไม่อยากให้มันดูอึมครึมมากเกินไป
ตอนนี้คิดว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้กระดึบมานิดนึงแล้วล่ะค่ะ ฮ่าๆ

อีกไม่กี่ตอนก็จะหวานกันแล้วค่ะ อดทนกันอีกนิดนึงเน้
ขอบคุณมากเลยค่ะที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้
ขอบวกแทนคำขอบคุณให้นะคะ หากมีคำผิดไปบ้างต้องขอโทษด้วยค่ะ
สามารถแนะนำติชมได้ตามสบายเช่นเดิม เพื่อนำไปำัฒนาต่อไป แฮะๆ

เอาใจช่วยน้องดิวกันต่อไปด้วยนะคะ แมลงปอใจแข็งได้ไม่นานหรอกค่ะ เพราะธรรมดามันเป็นคนใจอ่อน เอิ๊กๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ

[nightsza]

รู้สึกเหมือนบรรยากาศจะหวานแบบเบาๆ เมื่อไรแมลงปอจะยอมรับความจริงสักที

[่patsaporn]

กีตาร์สื่ือรักจ้า คุณดิวเค้าก็หาเรื่องใกล้ชิดแมลงปอได้ตลอดแหละ
วันหยุดทีไรมาหาที่บ้านตลอด เค้าคิดถึงของเค้าเนอะ หยอดแล้วหยอดอีก
แมลงปอก็เขินแล้วเขินอีก แต่ยังอีกนิด ๆ อ่ะนะ จะแกรนด์โอเพนนิ่งทั้งทีให้เวลาแมลงปอหน่อย
แต่พระเอกเราน่ารักมากนะ ปลื้มอ่ะ มีแอบถามว่าที่แม่ยายว่าอยากได้เขยบ้านแบบไหน ฮิ้วววว

 

[nunnuns]

อีกไม่กี่ตอนก็หวานเหรอคะ .. นั้นรอ กร๊ากกก ชอบอะตอนหวานๆ

ตอนนี้ก็หวานนะคะ แหมสุนทรีย์กันทั้งคู่ อิอิ

[chancha]

ได้คอร์ดแรกแล้ว สอนกันแบบนี้ก็ได้ทั้งเล่นเป็น ได้ทั้งแฟนล่ะจ๊ะ

[IIMisssoMII]

พร้อมกับหัวใจที่สั่นไหวไม่ต่างจากสายกีตาร์ที่กำลังถูกไอ้ดิวเล่นในอตนนี้

ท่าทางหัวใจแมลงปอ จะเป็นเสียง "บอด" 

ขอหวานนิด ๆ นะ ไม่เอาเลี่ยน เจอหยอดแบบนี้ทุกวัน ใจไม่ด้านพอเลย
ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้ว 
อยากได้ ๆๆๆ  อยากได้แบบดิวววววว 
บวกหนึ่งคะ
แฮปปี้นิวเยียร์เน้อ 

[ชัดเจนกาบ]

ก็ดูอบอุ่นดี แต่คุณแม่อยากได้ลูกสะใภ้ไม่ไช้ลูกเขยนะดิว แต่ดิวไม่เห็นจะแคร์ ก็คนอยากเป็นลูกเขยแม่แทนลูกสะใภ้นิเนอะ

[oaw_eang]

จัดไปหนึ่งบวก

[พลอยสวย]

   บรรยากาศเหมือนมีสีม่วงรำไรๆ

[p_a_n]

 :z3:ดิวน่ารักเกินไปไม่ไหวแล้วๆๆ  ละลายตั้งแต่หน้าประตู อ๊ายยย  แมลงปอใจอ่อนหน่อยเถอะ  นะๆๆๆ

[Takarajung_TK]

 เขาสอนกีตาร์กันแบบนี้ใช่่ป่ะ 

[hello_lovestory]

ิวแอบมาล้วงข้อมูลจากแม่นะเนี่ย

[Ball]

เห็นวี่แววว่าจะหวานแล้วววววว
เชียร์ดิวๆ ดิวน่ารัก แถมเจ้าเล่ห์ตัวพ่อเลย ฮ่าๆ
แมลงปอระวังตัวเถอะ
รู้ตัวอีกทีใจอาจจะหายไปอยู่กับดิวแล้วก้ได้นะ >.<

[marionatte]

ตอนหน้าน่าจะลงในวันพรุ่งนี้ หรือไม่ก็วันจันทร์นะคะ
กำลังปั่นอยู่จ้า ขอบคุณมากเลยค่ะ

[marionatte]

รู้สึกเหมือนบรรยากาศจะหวานแบบเบาๆ เมื่อไรแมลงปอจะยอมรับความจริงสักที

น่าจะประมาณนั้นแหละค่ะ อดใจรออีกนิดนึงจ้า

กีตาร์สื่ือรักจ้า คุณดิวเค้าก็หาเรื่องใกล้ชิดแมลงปอได้ตลอดแหละ
วันหยุดทีไรมาหาที่บ้านตลอด เค้าคิดถึงของเค้าเนอะ หยอดแล้วหยอดอีก
แมลงปอก็เขินแล้วเขินอีก แต่ยังอีกนิด ๆ อ่ะนะ จะแกรนด์โอเพนนิ่งทั้งทีให้เวลาแมลงปอหน่อย
แต่พระเอกเราน่ารักมากนะ ปลื้มอ่ะ มีแอบถามว่าที่แม่ยายว่าอยากได้เขยบ้านแบบไหน ฮิ้วววว

 

ขอบคุณมากเลยค่ะ คนเขียนยังอยากได้น้องดิวเองเลยค่ะอิจฉาๆ

อีกไม่กี่ตอนก็หวานเหรอคะ .. นั้นรอ กร๊ากกก ชอบอะตอนหวานๆ

ตอนนี้ก็หวานนะคะ แหมสุนทรีย์กันทั้งคู่ อิอิ

เรื่องนี้มันจะสุนทรีย์ไปเรื่อยแหละจ้า ฮ่าๆ
ตอนนี้ก็หวานนิดๆก่อนนะคะ
อีกไม่นานแล้วจริงๆนะ

ได้คอร์ดแรกแล้ว สอนกันแบบนี้ก็ได้ทั้งเล่นเป็น ได้ทั้งแฟนล่ะจ๊ะ

อิอิ ดนตรีสอนรักจ้า
ขอบคุณมากเลยค่ะ

ท่าทางหัวใจแมลงปอ จะเป็นเสียง "บอด" 

ขอหวานนิด ๆ นะ ไม่เอาเลี่ยน เจอหยอดแบบนี้ทุกวัน ใจไม่ด้านพอเลย
ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้ว 
อยากได้ ๆๆๆ  อยากได้แบบดิวววววว 
บวกหนึ่งคะ
แฮปปี้นิวเยียร์เน้อ 

กร๊ากกก ตั้งใจทิ้งท้ายให้หวานนิดๆเลยนะนั่น อิอิ
จะพยายามไม่ให้หวานเกินไปตามไตล์แมลงปอ
ขอบคุณมากเลยค่ะ

ก็ดูอบอุ่นดี แต่คุณแม่อยากได้ลูกสะใภ้ไม่ไช้ลูกเขยนะดิว แต่ดิวไม่เห็นจะแคร์ ก็คนอยากเป็นลูกเขยแม่แทนลูกสะใภ้นิเนอะ

ใช่แล้วจ้า
ดิวมันไม่สนใจหรอกค่ะ ขอให้เป็นลูกบ้านนั้นก็พอ ฮ่าๆ
ขอบคุณมากเลยค่ะ

จัดไปหนึ่งบวก

ขอบคุณมากเลยค่ะ

  บรรยากาศเหมือนมีสีม่วงรำไรๆ

เห็นแล้วใช่ไหมคะ กำลังมาแล้วค่ะ อิอิ

:z3:ดิวน่ารักเกินไปไม่ไหวแล้วๆๆ  ละลายตั้งแต่หน้าประตู อ๊ายยย  แมลงปอใจอ่อนหน่อยเถอะ  นะๆๆๆ

อดทนรอนิดนึงนะคะ
ช่วงนี้แมลงปอกำลังเล่นตัวค่ะ เดี๋ยวจะไม่มีโอกาสแล้ว ฮ่าๆ

เขาสอนกีตาร์กันแบบนี้ใช่่ป่ะ 

สอนแบบตัวต่อตัว สัมผัสกันอย่างใกล้ชิดแบบนี้แหละ อิอิ
จะได้เป็นเร็ว ฮ่าๆ ขอบคุณมากเลยค่ะ

ิวแอบมาล้วงข้อมูลจากแม่นะเนี่ย

ดิวกำลังแทรกซึม อิอิ
]

เห็นวี่แววว่าจะหวานแล้วววววว
เชียร์ดิวๆ ดิวน่ารัก แถมเจ้าเล่ห์ตัวพ่อเลย ฮ่าๆ
แมลงปอระวังตัวเถอะ
รู้ตัวอีกทีใจอาจจะหายไปอยู่กับดิวแล้วก้ได้นะ >.<

อิอิ น่าจะประมาณนั้นแหละต้า
ดิวเขาน่ารักเนอะ

[marionatte]

ตอนที่ 17



“แมลงปอคอร์ดเอไมเนอร์นิ้วชี้อยู่ที่สายสองเฟร็ตหนึ่งใช่ไหม”

“อืม” ผมนิ่งคิดเล็กน้อย พลางนึกไล่ไปถึงคอร์ดที่มันถามว่าต้องจับอย่างไร

“แล้วนิ้วกลางกับนิ้วนางอยู่คนละเฟร็ตหรือเปล่า”

“อยู่เฟร็ตเดียวกัน” ผมตอบพร้อมกับขมวดคิ้ว

“อืม แล้วคอร์ดจีเนี่ย นิ้วนางอยู่สายสามเฟร็ตหนึ่ง นิ้วชี้อยู่สายห้าเฟร็ตสอง แล้วนิ้วกลางอยู่สายหกเฟร็ตสามใช่ไหม”
ผมหันไปมองคนถามอีกครั้ง ก่อนจะเห็นว่าไอ้ดิวกำลังมองผมพร้อมกับรอฟังคำตอบ ผมนึกไล่วิธีการจับคอร์ดจีที่ฝังอยู่ในสมองอีกครั้ง ก่อนจะตอบออกมา

“ไม่ใช่ นิ้วนางอยู่เส้นหนึ่งเฟร็ตสาม” ผมถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “มึงเลิกถามกูได้แล้ว กูกำลังตั้งใจเรียน”

“กูกำลังทบทวนความรู้อยู่นี่ไง”

“มึงจะบ้าเหรอ!” ผมเอ็ดออกมาเสียงเบา “มันจะออกสอบหรือไง นู้น! ทำไมมึงไม่ดูบนกระดาน อันนั้นออกสอบชัวร์” นึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

   “ก็อยากเล่นเป็นเร็วๆนี่” ไอ้ดิวพูดเสียงอ่อนลง เมื่อเห็นท่าทีที่เริ่มไม่พอใจของผม

   “มึงหัดบ่อยๆก็เป็นเร็วเองนั่นแหละ ไม่ต้องรีบร้อนเกินไปหรอก” ผมบอก พอมองเห็นสีหน้าของมันหงอยลง ผมก็เริ่มใจอ่อนทุกที “ไหนเอามือมานี่ดิ”

   ไอ้ดิวทำหน้าสงสัยพร้อมกับส่งมือสองข้างมาให้ผมแต่โดยดี ผมจับมือข้างขวาของมัน ก่อนจะดูร่องรอยสีแดงที่ปรากฏขึ้น เป็นแบบนี้แสดงว่าไปฝึกมา

   “ทำไมเหรอ” ไอ้ดิวถามขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นผมลูบที่ปลายนิ้วของมันเบาๆ “มึงจะหลอกจับมือกูหรือไง”

   ผมปล่อยมือทันทีที่มันพูดจบ ไอ้ดิวยิ้มเล็กน้อยแบบไม่ถือสา “มึงนอนมากจนละเมอหรือไง ใครจะอยากไปทำแบบนั้นกับมึง กูแค่ตรวจการบ้าน”

   “ตรวจการบ้าน?”

   “แค่อยากรู้ว่ามึงไปฝึกเล่นมาบ้างหรือเปล่า” ผมตอบ เริ่มสอนมันตั้งแต่เมื่อวันอาทิตย์จนถึงวันนี้ก็เลยมาสองสามวันแล้วครับ แค่อยากจะรู้ว่ามันเป็นพวกท่าดีทีเหลวหรือเปล่าก็เท่านั้น

   “มั่นใจได้เลยครับคุณครูว่าเด็กกชายดิวฝึกทุกวัน” ไอ้ดิวบอกพร้อมกับยิ้มออกมา ผมชักสีหน้าใส่ ก่อนที่เสียงทุ้มของไอ้หน้ายิ้มจะดังขึ้นมาอีกครั้ง “สงสัยต้องรอให้นิ้วด้านแบบมึงก่อน ถึงจะจบหลักสูตรใช่ไหมเนี่ย”

   “ก็คงงั้น” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ

   “เฮ้อ พอถึงตอนนั้นก็หวังว่าแฟนคงดีใจที่ได้ฟัง มึงว่าอย่างนั้นไหม” ไอ้ดิวพูด ก่อนจะหันมาถามผมพร้อมกับรอยยิ้ม

   “กูจะไปรู้เรอะ!” ผมตอบพร้อมกับเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น

   อย่าหลวมตัวไปหลงกลมันเลยเชียว....

   “นั่นสินะ สงสัยต้องรอให้ถึงตอนนั้นก่อน บางทีเผื่อมึงจะรู้”

   “ตอนไหนกูก็ไม่รู้ทั้งนั้นนั่นแหละ” ผมตอบรัวเร็ว พร้อมกับได้ยินเสียงทุ้มที่หัวเราะขึ้นมาเบาๆ

   “แมลงปออย่าพูดอย่างนั้นสิ มึงเองก็รู้ตัวดีว่าสักวันหนึ่งก็ต้องได้รู้อยู่แล้ว”

   ไอ้ห่าดิว! ผมตะโกนอยู่ภายในใจโดยไม่ได้หันไปสนใจคนที่นั่งอยู่ข้างๆอีก พอมาได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาซะอย่างนั้น เหมือนลางร้ายบอกเหตุไม่มีผิด

   ผมคงจะไม่เจอเหตุการณ์อย่างที่มันว่าหรอกใช่ไหมครับ!


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


   ตอนนี้ผมกำลังอยู่ท่ามกลางหมู่นักเรียนที่กำลังเข้ามาดูคะแนนที่แปะประกาศเอาไว้ครับ หลังจากการสอบกลางภาคที่เสร็จสิ้นไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ผลคะแนนของแต่ละวิชาก็ค่อยๆผุดขึ้นมา พร้อมกับเหล่านักเรียนที่ลุ้นกันตัวโก่งไม่ต่างจากลุ้นสลากกินแบ่งรัฐบาลสักเท่าไหร่ นอกจากนักเรียนทุกคนจะได้รู้คะแนนของตัวเองกันแล้ว อีกนัยหนึ่งก็คือการประจานคะแนนดีๆนี่เอง

   ผมแทรกเข้าไปในระยะที่ตัวเองมองเห็น ก่อนไล่สายตามองรายชื่อที่ถูกพิมพ์เรียงตามเลขที่ พร้อมกับเริ่มจดคะแนนแต่ละวิชาของตัวเองในกระดาษที่เตรียมเอาไว้ พอเสร็จเรียบร้อยผมก็ฝ่ากลุ่มคนออกมายืนรอไอ้กี้ที่กำลังเข้าไปจดคะแนนอยู่เหมือนกัน
   
“กูทำสำเร็จแล้วโว้ย!” ไอ้กี้ร้องบอก พร้อมกับคลี่ยิ้มกว้าง

“รอบนี้ไม่ตกเลยใช่ไหมวะ” ผมถาม พร้อมกับไอ้กี้ที่พยักหน้าตอบ

   “คะแนนปริ่มขนาดนั้น ทำอย่างกับได้ท็อป”

   เสียงที่ดังแทรกขึ้น ทำให้ผมกับไอ้กี้หันไปมอง พร้อมกับร่างของหัวหน้าห้องที่กำลังยืนมองพวกผมอยู่ แววเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “ไม่อายบ้างหรือไงยะ”

   “อะไรจ๊ะคุณเธอ เสือกไม่เข้าเรื่องอีกแล้วนะ” ไอ้กี้พูดพลางทำสีหน้ายียวนใส่ ผมถอนหายใจออกมา อย่างที่ผมเคยบอกเมื่อนานมาแล้วว่าไอ้กี้กับแววไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ไม่ได้มีเรื่องอะไรร้ายแรงหรอกครับ นอกจากนิสัยที่ขัดแย้งกันส่วนตัว คนหนึ่งก็เข้มงวด มีระเบียบ อีกคนหนึ่งก็ไร้สาระ หาเรื่องอู้ตลอด พอมีโอกาสได้ร่วมงานกันเลยปะทะกันจนได้

   “ไม่ได้อยากเสือกนักหรอก แค่อยากจะเตือนในฐานะที่อยู่ห้องเดียวกัน เก็บอาการหน่อย กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าไม่ค่อยฉลาดน่ะ” แววว่าต่ออย่างไม่ยอมแพ้ ผมได้แต่ละเหี่ยใจ นึกลังเลว่าควรจะลากไอ้กี้หนีไปเลยดีไหม

   “เหรอจ๊ะแม่คนดี แบบนี้ไม่เรียกว่าเสือกแล้วเรียกว่าอะไร แส่เรื่องชาวบ้านเหรอ” ไอ้กี้ว่าต่อด้วยน้ำเสียงที่ผมคิดว่ามันโคตรกระตุกปลายเท้าเอามากๆ ไม่นับสีหน้าที่เชิญชวนให้เอาอะไรอัดใส่อีกนั่นแหละ ถ้าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายบางทีอาจจะโดนกระทืบเล็กน้อยแกอารมณ์ของคนฟังได้ “ไม่ว่าจะเสือก สอด แส่ กูว่าความหมายก็ใกล้กันหมดนะ แยกไม่ค่อยออกเท่าไหร่ เชิญเลือกตามใจชอบเลยนะยายหัวหน้าห้อง”

   “ไอ้บ้า!” แววตวาดเสียงดัง พร้อมกับคนในบริเวณนั้นที่เริ่มหันมาสนใจ ผมกระตุกแขนไอ้กี้ แต่ดูเหมือนว่าไอ้หน้าตี๋จะไม่ได้สนใจ นัยน์ตาเรียวยังคงทอดมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างนึกสนุก

   “นอกจากหน้าตาจะไม่ได้เรื่องแล้ว เสียงของเธอเนี่ยสุดจะทนจริงๆ” ไอ้กี้ว่าพลางทำท่าแคะหูตัวเอง “เสียงควายร้องไห้ตอนออกลูกยังน่าฟังมากกว่านี้อีก สงสัยชาตินี้คงขึ้นคานไม่มีใครเอาแล้วล่ะมั้ง” ไอ้กี้ทำสีหน้าเศร้าเล็กน้อย “น่าสงสารว่ะ”

   “ไอ้ปากหมา! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ!” แววร้องตะโกนไม่หยุด พร้อมกับผมที่ดึงแขนเพื่อนของตัวเอง แต่ไอ้กี้ดันออกแรงฝืนเอาไว้

   “เรื่องจริงแค่นี้ก็รับไม่ได้” ไอ้กี้พูดต่อ ก่อนจะหันมามองผม “แล้วมึงจะดึงกูทำไมเนี่ยไอ้ปอ กูกำลังสาธยายคุณลักษณะของยายนี่ให้คนอื่นฟังกันอยู่ ถือว่าบรรยายสายพันธุ์ประหลาดเผื่อใครอยากรู้จะได้ไม่ต้องเสียเวลาศึกษา กูกำลังทำความดีแล้วมึงจะมาขัดขวางทำไมวะ”

   “มึงจะบ้าเหรอไง” ผมบอก ก่อนจะดึงร่างออกมา เพราะตอนนี้เสียงของแววดังขึ้นพร้อมกับคำหยาบคายมากมายที่ไม่ควรค่าแก่การฟังเลยสักนิด ก่อนที่เสียงของเธอจะกลายเป็นเสียงแว่วไม่ต่างจากเสียงของลม “มึงก็รู้นิสัยของเขาดี แล้วไปยั่วโมโหเขาทำไม”

   “ยายนี่ชอบเบ่งใส่กุทุกที คิดว่าตัวเองเป็นหัวหน้าห้องแล้วจะมาด่ากูได้หรือไงกัน” ไอ้กี้บ่นออกมา ก่อนจะหัวเราะ “สมน้ำหน้า”

   “เอาน่ามึง แววเขาเป็นคนแบบนั้น มึงก็อย่าไปสนใจเลย” ผมถอนหายใจออกมา “ที่สำคัญแววเป็นผู้หญิงด้วย มึงไม่ควรไปพูดอะไรแบบนั้น”

   “อ่อ กูลืมไปว่ามึงมันสุภาพบุรุษ” ไอ้กี้หันมาเล่นเสียงใส่ผม “มึงควรใช้เกียรตืสุภาพบุรุษของมึงตอนนี้ให้เต็มที่ เผื่ออนาคตมึงอาจจะไม่มีโอกาสได้ใช้”

   “ทำไมวะ” ผมมองสีหน้าที่ประดับยิ้มกวนของไอ้กี้ด้วยความสงสัย

   “อนาคตมึงอาจจะเปลี่ยนไปใช้สิทธิ์ของสุภาพสตรีแทนไง” ไอ้หน้าตี๋พูดแล้วหัวเราะออกมา

   “ไอ้สัด!”

   “ไม่เห็นต้องชมกูเลย” ไอ้กี้ว่าอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นผมชักสีหน้าใส่  “เอาน่า แล้วคะแนนมึงเป็นยังไงบ้างวะ”

   “ก็โอเค” ผมบอกแบบไม่สบอารมณ์ โดยรวมผลการสอบในครั้งนี้เป็นที่น่าพอใจครับ “แต่โต้งดิแม่งซุ่ม คะแนนสูงมากมึง”
   
“กูว่าไอ้เชี่ยดิวต่างหากที่ซุ่มจริง” ไอ้กี้ว่าต่อ “ดูคะแนนคนนอนหลับในห้องเรียนดิ แม่งเยอะสาด”

   เพราะมีการประกาศคะแนนในช่วงกลางวันที่มีคนมามุงดูกันเยอะ กลุ่มของผมเลยมีการแบ่งสายออกมาเล็กน้อย โดยที่ผมกับไอ้กี้มาจดผลคะแนนสอบ ส่วนโต้งกับไอ้ดิวไปจองโต๊ะกินข้าวกลางวัน และด้วยจำนวนคนที่มามุงดู ผมกับไอ้กี้เลยแบ่งกันจดคะแนน โดยผมจดของโต้ง ส่วนไอ้กี้จดของไอ้ดิว

   ผมมองดูคะแนนในมือของตัวเอง ก่อนจะเลยไปมองตัวเลขบนกระดาษของไอ้กี้ต่อ พร้อมกับเสียงของไอ้หน้าตี๋ที่ดังขึ้น “ไอ้ที่กูวงไว้คือมันได้ท็อป แล้วดูมาเทียบกับคะอนนคาบเส้นของกู เจ็บปวดว่ะ”

   “มึงอย่ามัวแต่ไปเทียบกับคนอื่นสิ ” ผมเตือน การสอบไม่ต่างจากการต่อสู้กับตัวเอง ผลคะแนนที่ออกมาคือตัวเลขที่บ่งบอกความพยายามในการเรียน ผมเลยไม่ค่อยแคร์เรื่องคะแนนของคนอื่นเท่าไหร่ ถ้าผ่านเป้าที่ตั้งใจไว้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จครับ
   
“กูก็แค่พูดเล่นไปเรื่อยนั่นแหละ” ไอ้กี้ว่าต่อ ก่อนจะส่งยิ้มออกมาให้ผม “แต่ว่าที่แฟนมึงสุดยอดจริงๆเลยว่ะ สงสัยกูต้องไปเค้นเอาเคล็ดลับวิชาจากมัน นอนตอนเรียนแล้วทำข้อสอบได้เนี่ย”

   “พูดหมาๆแล้วมึง” ผมพูดออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ พร้อมกับไอ้กี้ที่หัวเราะรับ

   ให้ตายเถอะ! สมกับเป็นคุู่ดูโอ นิสัยแม่งไม่ต่างกันเลยจริงๆ


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


   เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น เรียกความสนใจจากผมที่กำลังยืนพิงข้างประตูอยู่ในรถไฟฟ้าได้ชะงัด ก่อนจะล้วงขึ้นมาดู รู้สึกว่าชื่อของเจ้าของปลายสายจะติดต่อผมบ่อยเกินไปแล้ว

   “อะไร”

   “โทษที วันนี้ไปเรียนกีตาร์ไม่ได้นะ”

   ผมกระพริบตาพร้อมกับย่อยข้อมูลที่ได้ฟังอีกครั้ง ก่อนจะตอบรับไปอย่างว่าง่าย ไอ้ดิวเอ่ยขอโทษผมอีกครั้ง ก่อนจะวางสายไป ถ้าไม่นับการมาอย่างกะทันหันของมันเมื่ออาทิคย์ก่อน อาทิตย์นี้จึงควรจะเป็นวันแรกที่เริ่มเรียนด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อมันไม่ว่างก็ดี ผมก็จะได้ว่างด้วย

ผมออกจากรถไฟฟ้า ก่อนจะมุ่งหน้าเข้าสู่โรงเรียนสอนพิเศษอีกครั้งด้วยความรู้สึกเซ็งขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อไหร่ชีวิตของผมจะหยุดหมุนรอบโรงเรียนกวดวิชาเสียทีนะ....


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


   ผมเดินออกจากห้องด้วยความเบื่อหน่าย ต้องขอบคุณในความพยายามอันน้อยนิดที่เจียดเวลาไปอ่านทบทวนเนื้อหาของเมื่อสัปดาห์ก่อนมาเรียบร้อย ทำให้การเรียนในสัปดาห์นี้เริ่มเป็นไปอย่างปกติ ผมเดินลงบันไดพร้อมกับภาพบรรยากาศเดิมๆที่เห็นจนชินตา

   การที่ต้องมายืนอยู่คนเดียวท่ามกลางเหล่าเด็กวัยรุ่นที่รวมตัวกันเป็นกลุ่ม ทำให้ผมรู้สึกเคว้างเคว้างขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะนึกไปถึงไอ้เพื่อนตัวแสบที่ระยะนี้ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวด้วยกันสักเท่าไหร่ ผมเดินแทรกกลุ่มนักเรียนที่กำลังยืนออคุยกันที่ชั้นล่าง เมื่อหาพื้นที่ของตัวเองได้แล้ว ผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองเพื่อโทรไปหาไอ้กี้เสียหน่อย

   ทว่าไม่ทันได้กดปุ่มโทรออก แรงสะกิดที่ไหล่ ทำให้ผมต้องหันหลังไปมอง ก่อนจะเห็นร่างรุ่นพี่คนดังที่กำลังส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

   “อ้าว พี่น็อต” ผมเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ ไม่นึกว่าจะได้เจอพี่เขาที่นี่

   “ไม่นึกว่าจะได้เจอกันที่นี่เลยนะ” พี่น็อตเอ่ยทัก “เรียนมาครึ่งคอร์สเพิ่งเคยเจอปอเนี่ย”

   “ผมก็ไม่เคยเห็นพี่เหมือนกัน” ผมเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเองใส่กระเป๋าเหมือนเดิม “แต่พี่เก่งนะเนี่ย คนเยอะอย่างนี้ยังหาเจออีก”

[marionatte]

   “ก็ไม่เชิงหรอก เห็นแล้วคุ้นๆเลยเข้ามาดูใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่าเป็นปอน่ะ” พี่น็อตพูเอีกครั้ง “แล้วปอมีเรียนอีกหรือเปล่า”

   “ไม่มีแล้วพี่”  ผมตอบอย่างไม่ได้นึกเอะใจสงสัยอะไร

   “ถ้าไม่รีบไปไหน ไปเดินเล่นกับพี่ก่อนไหม” พี่น็อตชวน ผมได้แต่ยิ้มรับ

   “ไม่เป็นไรพี่ ไว้คราวหน้าดีกว่า” ผมตอบ ไม่อยากให้ความหวังอะไรกับรุ่นพึ่คนนี้เท่าไหร่ ผมอยากจะจบปัญหาคาราคาซังนี้ เว้นแต่ว่าพี่น็อตจะคิดกับผมแค่รุ่นน้องธรรมดาเท่านั้น

   “กลัวจะเจอคราวหน้าตลอดไปน่ะสิ” พี่น็อตเอ่ยอย่างหยอกล้อ ผมได้แต่ถอนหายใจ ทำไมผมต้องมาเจอแต่พวกดักทางผมได้ตลอดด้วยนะ ผมแก้ตัวไม่ออกเลยได้แต่ส่งยิ้มขัดตาทัพไปให้

   “โอเคนะครับ เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรกินอร่อยๆ”

   “รบกวนพี่น็อตเปล่าๆ” ผมเอ่ยขัดขึ้นอีกครั้ง

   “คิดมากไปแล้ว พี่เต็มใจครับ” พี่น็อตพูดขึ้นพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย “ปออย่าปฏิเสธเลย ฟังดูแล้วเหมือนปอรังเกียจพี่ยังไงก็ไม่รู้”

   “ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ” ผมรีบบอก ไม่อยากให้พี่น็อตเข้าใจผิด ถึงจะไม่สามารถตอบรับความสัมพันธ์ที่รุ่นพี่คนนี้พยายามมอบให้ได้ แต่ผมไม่เคยเกลียดอะไรพี่เขาเลยครับ

   “ถ้าอย่างนั้นให้โอกาสพี่พาปอไปเลี้ยงสักครั้งนะ” น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง ผมมองใบหน้าที่มองมาอย่างมีความหวังแล้วถอนหายใจให้กับความใจอ่อนของตัวเอง ผมไม่ชอบเลยที่จะเห็นใครมีสีหน้าผิดหวัง โดยเฉพาะมีสาเหตุมาจากผมแบบนี้

   “ก็ได้ครับ” ผมตอบอย่างจำใจ สงสัยผมคงเป็นพวกปฏิเสธคนอื่นไม่ขึ้น

   ทำไมช่วงนี้ผมถึงถูกล่อลวงด้วยของกินบ่อยจัง คุณว่าอย่างนั้นไหมครับ....


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


   “จริงๆพี่น่าจะไปกับพวกเพื่อนๆมากกว่า” ผมตอบ เมื่อเห็นกลุ่มเพื่อนของพี่น็อตเดินจากไป นอกจากจะรู้สึกเกรงใจแล้วยังแอบรู้สึกผิดนิดหน่อยที่รุ่นพี่คนนี้ต้องมากับผมแทนที่จะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนต่อ

   “ไปกับเพื่อนเมื่อไหร่ก็ได้ แต่กว่าจะได้มาเดินเล่นกับปอเนี่ย หาโอกาสยากนะ”

   ผมได้แต่ยิ้มอย่างคนไร้คำพูด ไม่นานพี่น็อตก็พาผมมายังร้านไอศกรีมชื่อดัง พร้อมกับพนักงานสาวที่แต่งตัวในชุดแบบฟอร์มของร้านที่กระวีกระวาดเข้ามาต้อนรับ ทันทีที่ได้ที่นั่ง พนักงานก็ยื่นเมนูให้ ก่อนจะบอกว่าจะมารับออเดอร์ที่หลัง

   “ผมว่าผู้ชายสองคนมานั่งกินไอศกรีมด้วยกันนี่ มันดูแปลกๆนะ” ผพูดขึ้นพลางมองเมนูไปด้วย ตอนแรกนึกว่าพี่น็อตจะพาไปกินอะไรที่หนักท้องกว่านี้เสียอีก ไม่นึกว่าจะพามากินไอศกรีมแบบนี้ ผมมองไปรอบๆอีกครั้ง เมื่อเห็นแต่คู่รัก ไม่ก็เพื่อนสาว หากเป็นผู้ชายก็มากันมากกว่าสองคนขึ้นไป

   “ปอคิดมากไปเองหรือเปล่า” พี่น็อตเงยหน้าขึ้นจากเมนูในมือ พร้อมกับมองมาที่ผม

   “พี่คิดว่าอย่างนั้นหรือครับ” ผมนึกไม่แน่ใจเท่าไหร่ รู้สึกเหมือนคนมีชนักติดหลังอย่างบอกไม่ถูก แต่เดิมผมอาจจะไม่ใช่คนคิดมากแบบนี้ แต่พอมีเรื่องอะไรมากมายที่ผ่านเข้ามา ทำให้ผมรู้ว่าสิ่งรอบตัวมีอะไรที่ละเอียดซับซ้อนมากกว่านั้น อย่างน้อยก็เรื่องไอ้ดิวที่อยู่ดีๆก็มาคิดแบบนั้นกับผมซะได้ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยจะใส่ใจเลยมองไม่เห็น แต่พอมามองดูอย่างละเอียดอีกครั้งก็ทำให้ผมแทบหงายหลังด้วยความตกใจสุดๆ

   “ดูผู้หญิงสองคนนั้นสิ บางทีเขาอาจจะเป็นแฟนกันก็ได้นะ” พี่น็อตพูดขึ้นอีกครั้ง ผมมองตามไปยังทิศทางที่ว่าพลางขมวดคิ้ว
   
“ไม่หรอกมั้ง” ผมตอบอย่างไม่แน่ใจนัก ในเมื่อผู้หญิงสองคนที่ว่าก็น่ารักทั้งคู่ คงน่าจะเป็นเพื่อนกันมากกว่า แต่อย่างว่าเรื่องแบบนี้มันก็ไม่แน่เสมอไป สิ่งที่เป็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ตามองเห็น

   “ก็นั่นน่ะสิ ไม่มีใครคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกันหรอก” พี่น็อตตอบพร้อมกับรอยยิ้ม “มัวแต่คิดมากแบบนี้ เดี๋ยวก็กินไม่อร่อยหรอก”

   ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วหันไปสั่งเมนูกับพนักงานสาวที่เดินมารับออเดอร์ รอได้ไม่นานไอศกรีมที่ผมสั่งไว้ก็มาถึง น่ากินเหมือนกันนะครับเนี่ย!

   “กินก่อนได้เลย” พี่น็อตบอก เพราะไอศกรีมที่ผมสั่งได้ก่อน ผมส่ายหน้า

   “ใครจะกล้ากินก่อนครับ พี่เป็นคนเลี้ยงนี่ ห้ามมาเปลี่ยนใจที่หลังนะ” ผมบอก แม้ในใจจะนึกอยากจัดการไอศกรีมตรงหน้ามากแค่ไหน แต่มารยาทที่ได้สั่งสมมาก็สามารถข่มอาการยากเหล่านั้นเอาไว้ได้

   “ไม่เบี้ยวหรอก” พี่น็อตว่าพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ไม่นานไอศกรีมของพีเขาก็มาเสิร์ฟ ทีนี้ก็ได้เวลาของผมเสียที

   โอ้ว... อร่อยมากครับ!

   “ปอกินเชอร์รี่ไหม” พี่น็อตถามผม ผมทำหน้างงแต่ก็พยักหน้ารับ

   “พี่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เอาของพี่ไปกินไหม”

   “ก็ได้ครับ” ผมบอก พร้อมกับพี่น็อตที่หยิบเชอร์รี่สีแดงน่ากินมาใส่ในถ้วยของผม

   พี่น็อตชวนผมคุยเกี่ยวกับงานอดิเรกแล้วก็ความชอบส่วนตัว พอจะเดาได้ว่าพี่เขาอยากรู้ ผมเองก็ไม่เห็นว่าจะเสียหายอะไร เพราะไม่ใช่ความลับที่บอกให้ใครรู้ไม่ได้

   “ผมคิดว่าพี่อยากเป็นนักฟุตบอลเสียอีก” ผมถามด้วยความแปลกใจ

   “ฟุตบอลแค่เตะเล่นๆ ถือว่าออกกำลังกายน่ะ แต่พี่ตั้งใจจะเข้าสภาปัตย์“ พี่น็อตตอบ ไม่ใช่พี่เขาเอาแต่ถามเรื่องของผมอย่างเดียว พี่น็อตเองก็เล่าเรื่องของตัวเองให้ผมฟังเหมือนกัน ผมรู้สึกสบายใจไม่น้อยที่ได้คุยเรื่องพวกนี้มากกว่าจะมาฟังประโยคหวานชวนแสลงหู

   “สุดยอดเลยพี่” ผมชม ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกหรอกครับว่าอยากจะเรียนอะไร รอให้เวลาจวนตัวก่อนค่อยคิดอีกที

   “จริงสิ พี่ว่าจะถามปอสักหน่อย เกือบลืมไปแล้วเนี่ย”

   “อะไรเหรอพี่”

   “พี่ไปขอเป็นเพื่อนกับปอในเฟสบุ๊คตั้งนานแล้ว ไม่เห็นปอจะตอบรับสักที” พี่น็อตถาม พร้อมกับน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย
   
“อ่อ ผมไม่ค่อยได้เล่นหรอกครับ” ผมบอกเพื่อให้พี่น็อตสบายใจ

   “อ้าวเหรอ” พี่น็อตมีท่าทีแปลกใจไม่น้อย คงคิดว่าผมเป็นพวกวัยรุ่นตกยุคหรือเปล่าที่ไม่ตามติดสังคมออนไลน์แบบนี้

   “ผมรู้จักคนไม่เยอะ ส่วนใหญ่มีอะไรก็โทรคุยกันมากกว่า” ผมชี้แจงให้ฟัง พร้อมกับรุ่นพี่คนดังที่พยักหน้ารับรู้

   “ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเบอร์ของปอได้ไหม” พี่น็อตถามขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ผมชะงักไปเล็กน้อย

   พี่น็อตเคยขอเยบอร์ของผมเมื่อนานมาแล้ว ก่อนจะเจอไอ้ตัวดีเบรกไว้เสียก่อน จริงๆผมก็ไม่ได้หวงหรือเล่นตัวอะไรหรอกครับ เพียงแต่รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ที่ต้องให้เบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองกับพี่เขา ทั้งที่รู้ตัวเองดีว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของพี่น็อตคืออะไร

   “ไม่ใช่อะไรหรอกนะพี่ แต่ผม...” ผมกำลังตั้งท่าจะปฏืเสธ เพราะไม่อยากให้ความสัมพันธ์มันมากเกินไปกว่านี้ ในเมื่อพี่น็อตไม่หยุด ผมเองก็ควรจะเป็นคนที่หยุดเอง จนกว่าผมจะวางใจ

   “แค่รุ่นพี่ที่อยากได้เบอร์ของรุ่นน้อง ปอคงไม่คิดมากเกินไปหรอกนะ” พี่น็อตขัดขึ้น ผมเผลอขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

   “พี่ก็น่าจะรู้ดีนี่ครับว่าผมคิดยังไงกันแน่” ผมบอกด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจนัก

   “พี่แค่อยากรู้จักปอมากกว่านี้ ไม่ได้เรียกร้องอะไรมากเลย” พี่น็อตร้องบอกอีกครั้ง “ปอคงไม่คิดจะเลิกคุยกับพี่ไปเลยหรอกใช่ไหม”

   “ผมไม่เคยคืดแบบนั้น” ผมบอกพร้อมกับกับมองไปยังใบหน้าคมเข้ามของพี่น็อต “ผมจะดีใจมากถ้าพี่จะเลิกคิดกับผมแบบนั้น แล้วคุยกันอย่างรุ่นพี่กับรุ่นน้องอย่างที่พี่ว่า”

   “พี่แค่อยากลองดูให้ถึงที่สุดก่อน”

   “ผมเข้าใจ แต่ไม่เห็นด้วยเท่าไหร่” ผมบอกไปตามตรง “ผมลำบากใจด้วย”

   “พี่ก็รู้เรื่องนี้เหมือนกัน พี่เองก็ลำบากใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้” พี่น็อตพูดพลางถอนหายใจออกมา “พี่ไม่ได้อยากทำให้ปอไม่สบายใจเลย” ก่อนที่นัยน์ตาคมจะมองสบตากับผม “แต่ในเมื่อมันชอบไปแล้ว จะให้พี่ทำยังไงล่ะ”

   ผมเบือนหน้าหนีเล็กน้อย พอมาได้ยินคำพูดแบบนี้ตรงๆก็อดรู้สึกเขินขึ้นมาอยู่เหมือนกัน ผมก้มหน้าก่อนจะตักเนื้อไอศกรีมเย็นเฉียบเข้าปากของตัวเอง สมองยังนึกหาว่าควรจะตอบคำถามของพี่น็อตอย่างไรดี

   “ทำไมพี่ชอบถามแต่เรื่องที่ตอบยากจัง” ผมบ่นออกมาเล็กน้อย ในเมื่อคำถามของพี่น็อตมีแต่เรื่องที่ทำผมนึกอยากเอาหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอด บางทีเส้นเลือดบางเส้นอาจจะอุดตันจนทำให้สมองของผมคิดเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยออก

   ”จะยากหรือไม่ยาก มันก็แล้วแต่มุมมองของแต่ละคน ถ้าคิดว่ามันยากมันก็ยาก แต่ถ้าคิดว่าไม่ยากมันก็ไม่ยาก”

   “สงสัยช่วงนี้ผมจะเจอแต่เรื่องยากๆทั้งนั้นเลย ถึงจะคิดว่ามันไม่ยาก แต่ความจริงมันก็ยากอยู่ดี” ผมตอบกลับ “ผมจะไม่ทำเรื่องให้ยุ่งยากอย่างที่พี่ว่า แต่พี่อย่ามาทำให้ผมรู้สึกว่าเวลาที่ต้องคุยกับพี่เป็นเรื่องที่ยากแล้วกันนะครับ”

   พี่น็อตยิ้มรับ ผมถอนหายใจออกมาอย่างนึกปลงกับชีวิตตัวเอง ผมเคยบอกพี่แล้วใช่ไหมว่า ผมไม่อยากให้ความใจอ่อนของผมทำให้พี่เสียเวลา แต่พี่ก็ไม่ยอมเชื่อผมสักที ถ้าไม่สมหวังก็อย่ามาบ่นทีหลังก็แล้วกัน...


   :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


   ผมให้เบอร์พี่น็อตไป พร้อมกับที่พี่เขายิงเบอร์ของตัวเองส่งมาให้เช่นกัน  เหมือนพี่น็อตจะอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย เลยชวนผมคุยเล่นไม่ยหุด ขนาดไอศกรีมหมดแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกจากร้าน

   “แล้วพี่จะโทรหาปอได้ทุกวันหรือเปล่า” พี่น็อตถามผมอย่างกระตือรือร้น

   “แล้วแต่พี่เถอะครับ อย่าดึกมากแล้วกัน ผมนอนร็วน่ะ” ผมบอกอย่างไม่เรื่องมาก

   “อืม เข้าใจแล้วครับ” พี่น็อตว่า ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม “แล้วปอกลับบ้านยังไงเหรอ”

   “กลับรถไฟฟ้า” ผมตอบ ในเมื่อพี่น็อตไม่มีทีท่าว่าจะลุก ผมก็ต้องนนั่งต่อไป ถือเป็นการลงโทษของพวกกินฟรีหรือเปล่า คงต้องรอจนกว่าเจ้าภาพจะลุกนั่นแหละครับ

   “พี่ไปส่งไหม พี่ขับรถมาเองน่ะ”

   “อย่าเลยพี่ ผมกลับเองสะดวกกว่า” ผมรีบบอก พอได้คีบขะเอาศอกเลยนะพี่ เหอะๆ

   “อย่างนั้นเหรอครับ” พี่น็อตดูไม่แปลกใจกับการปฏิเสธของผมเท่าไหร่ ก่อนที่รุ่นพี่คนดังจะตัดสินใจลุกออกจากโต๊ะ “แล้วนี่จะกลับเลยหรือเปล่าครับ”

   “ก็คงเป็นอย่างนั้นแหละพี่” ผมบอก ในเมื่อไม่มีธุระอะไรก็กลับเลยดีกว่าครับ

   เมื่อผมกับพี่น็อตออกจากร้านพร้อมกับจ่ายเงินเรียบร้อย ผมก็ไม่ลืมจะบอกขอบคุณกับน้ำใจที่พี่เขาพามาเลี้ยง ถึงแม้ผมจะต้องจ่ายค่าไอศกรีมด้วยเบอร์โทรศัพท์มือถือของตัวเองก็ตาม

   “เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่สถานีก็แล้วกัน” พี่น็อตบอก ผมพยักหน้ารับ เพราะเริ่มรู้จักนิสัยดื้อดึงของรุ่นพี่คนนี้แล้วเหมือนกัน
   
ทว่าเมื่อเดินไปได้ไม่นาน สายตาของผมก็พลันสะดุดเขากับแผ่นหลังของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนคู่กับผู้หญิงหน้าตาน่ารักอีกคนที่หันหน้ามาทางผม เธอกำลังยิ้มสดใสพร้อมกับเอื้อมมือมากอดแขนของผู้ชายที่ยืนอยู่ด้วยกันอย่างเป็นเจ้าของ

สงสัยจะเป็นแฟนกันล่ะมั้ง...

ผมนึกสงสัยกับตัวเองในใจว่าจะไปสนใจทำไม แต่ในวินาทีที่ผมกำลังจะหันหน้ากลับไปทางเดิม ผู้ชายที่มีแผ่นหลังที่คุ้นตาก็ขยับตัวอีกครั้ง แม้จะไม่ได้เห็นใบหน้าตรงๆ แต่เสี่ยวหน้าด้านข้างที่ผมมักจะลอบมองจนติดเป็นนิสัยไม่อาจจะทำให้ผมคิดผิดไปได้ ยิ่งรอยยิ้มที่กำลังฉายชัดอยู่บนใบหน้าแบบนั้น

   ไอ้ดิว....


TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

  Note ::::

มาเรื่อยๆเลยค่ะตอนนี้ แอบทิ้งระเบิดให้แมลงปอ เพื่อกระตุ้นจ้า อิอิ
บทนี้ก็ยกให้พี่น็อตเขาหน่อยนะคะ (คนเขียนรักตัวละครทุกตัวค่ะ ช่วยๆกันไป)

เป็นตอนที่สร้างปมให้แมลงปอตั้งแต่ดิว กี้ พี่น็อตเลยจ้า
โค้งสุดท้ายของการตัดสินใจแล้ว อิอิ 
เนื้อเรื่องอาจจะช้าไปนิด(คนอ่าน : ไม่นิดแล้วโว้ย!) แต่ก็อยากให้มันเป็นไปแบบเรียบง่ายที่สุดนั่นแหละค่ะ (จะโดนใครอัดไหมเนี่ย)
ยังไงเอาใจช่วยกันต่อไปด้วยเน้อ 

ขอบคุณมากลเยค่ะที่ติดตามจนมาถึงตอนนี้
ขอบวกแทนคำขอบคุณ และสามารถแนะนำติชมได้เต็มที่เหมือนเดิมค่ะ
หากมีคำผิดหลงไปบ้างก็ขอโทษด้วยนะคะ

ปล. ตอนหน้าก็จะได้จุ๊บุ จุ๊บุแรกกันแล้วจ้า อิอิ 

[misso]

ดิวๆ ดิวๆ ดิวๆ รักดิว เชียร์ดิว

ดิวสู้ๆ คนเขียนสู้ๆ แมลงปอยอมแพ้เหอะ!

สวัสดีปีใหม่นะคะ

จะว่าไปชักอยากรู้ว่าดิวซุ่มอ่านหนังสือยังไง คะแนนถึงเยอะยังงั้นน้า