หัวข้อ: แอบมารัก ... ก็ไม่บอก 20/05/2015

[่patsaporn]

เม้นท์ตอนพิเศษค่ะ

พระเอกโรแมนติกที่สุด เซอร์ไพร์สกันตั้งแต่ตื่นนอนเลยทีเดียวน้อ แล้วก็กล้าเนอะ
ใช้คนโน้นคนนี้ส่งดอกไม้ให้แมลงปอ คือพระเอกทุ่มทุนจริง ๆ จ๊ะ ต้องหาความหมาย
ของจำนวนดอกกุหลาบด้วยนะ เรียกว่าหาข้อมูลมาดีมาก
แมลงปอก็น่ารักมีหงุดหงิดที่ไม่เจอคุณแฟนซักที แต่พอได้อ่านข้อความก็เขินม้วนกันไป
โอ๊ย เล่นเปียโนได้ด้วยน๊า โรแมนติกมาก ชอบความหมายของบอกว่าแมลงปอเป็นของดิวคนเดียว
อยากให้แมลงปอพูดแทนตัวเองว่าปอบ่อย ๆ จัง น่ารักชะมัด เอาเฉพาะในวันวาเลนไทน์นี่ก็ได้นะ
ดิวได้ยินถึงกับเอ๋อเลย ถ้าพูดตลอดคิดดู๊ว่าจะอ้อนขนาดไหน ของขวัญไม่มีให้จ้าเพราะให้ใจไปหมดแล้ว ฮิ้วววว
เค้ารักกันน่ารักกุ๊งกิ๊งชะมัดเลยคู่นี้

 ขอบคุณค่า

[Noo_Patchy]

    เพิ่งมาอ่านอ่ะค่ะ  ขอของขวัญด้วยได้ไหมคะ พลีส   

[mur@s@ki]

เห็นดิวยิ้มแล้วอุ่นวาบไปทั้งใจ
นี่มันตะวันฉายแสงมาที่ฉันชัดๆ


วาดได้เยี่ยมไปเลยค่ะ 

[eaey]

พึ่งเข้ามาอ่าน. ตามมาจากเรื่องแนะนำ

/ม่น่าเชื่อว่าเพิ่งเริ่มแต่ง

Happy Valentine

[คนโง่]

ดิวหล่ออ่าาาาา

อยากเห็นภาพของแมลงปอจังเลย//อ้อนวอน

[So_Da_Za]

ตามอ่านจนทัน
น่ารักมากเลยอ่ะ ดิวดูเป็นคนอดทนดีมากอ่ะ
ค่อยๆหยอด ค่อยๆทำใหเแมลงปอรู้ตัว
รักกันเร็วๆน้า

[Lunatan]

เห็นดิวเรื่องนี้แล้วนึกถึงคาเสะฮายะใน kimi ni todoke เลย
ยิ้มโลกสดใสสุด น่ารักมากเลยจ้า

[p_a_n]

 :sad4:คิดถึงดิวแมลงปอแล้วค่ะ คิดถึงๆๆ เปล่ากดดันนะ5555

[marionatte]

Image Character #2

หลังจากมั่วในการวาดดิวมาแล้ว ก็ได้เวลาของแมลงปอบ้าง ฮ่าๆ 
เป็นภาพที่วาดขึ้นด้วยความบังเอิญขนานแท้ (อยู่ดีๆก็วาดเล่น)
หลังจากวาดด้วยปากกาเมจิกแล้วพบว่า หน้าตาประมาณนี้ก็น่ารักดีนะ  คนเขียนเลยทำการวาดด้วยดินสออีกครั้ง
ลองมาเทียบดูว่าแบบไหนดีกว่ากัน อิอิ แต่ลายเส้นยังมั่วเหมือนเดิม



แมลงปอสองรูปนี้เป็นอารมณ์หน้าบึ้งแต่ก็เขินอ่ะ ตามฉบับซินเดเระ 
ที่จริงแล้วคาแรกเตอร์ไม่มีอะไรมาก นอกจากอยากให้แมลงปอเป็นคนตาสวยค่ะ (น้องดิวเต้าชอบ)
หวังว่าจะชอบกันนะคะ แฮะๆ

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

แจ้งข่าวเล็กน้อยค่ะ
คนเขียนขอทำการเลื่อนตอนหน้าไปก่อนนะคะ เพราะช่วงนี้ต้องทำงานหกวันแบบมาราธอนแล้วค่ะ 
แต่ยังไงจะพยายามเอามาลงให้เร็วที่สุดค่ะ (ภายในเดือนนี้)

ต้องขออภัยอย่างสุดซึ้ง หวังว่าจะมีคนรอ 
ปล. ขอให้มั่นใจ เรื่องนี้จบแน่นอนพันเปอร์เซ็นต์!

ขอบคุณที่ติดตามกันถึงตอนนี้จ้า

[quiicheh.]

อู้ยยยยแมลงปอน่ารักจังเลยคะ55555555 ถึงว่าทำไมดิวชอบกรั่กๆๆๆ

[Takarajung_TK]

รอจ้า

[พลอยสวย]

   รอได้ค่ะ  แต่แอบเห็นไปเม้นนิยายอยู่หลายเรื่องนะคนเขียน  เอิ๊กๆๆ

[mur@s@ki]

cute!!!


 

[Lunatan]

แมลงปอ cute มากอิอิ
จะรอมาต่อจ้า

[HydrA]

รอจ้า ไม่เร่งแต่มาไวๆนะค่ะ อิๆ

[Maprang_W]

แมลงปอแบ๊วมาก มิน่าดิวติดใจ

[IIMisssoMII]

มาส่องค่าาาาา
คนแต่งหาย

[JingJing]

แมลงปอน่ารักจัง   
ยกมือรอจ้า

[p_a_n]

  แมลงปอบินหายไปไหนแล้ววว งื้อ กลับมาเต๊อะ คิดถึง!!

[oaw_eang]

รอ ร้อ รอ  อิอิ

[Sˢᵚᶥᶠᵗ]

ง๊าาาาาา ผมอยากได้มั่งง
 

[quiicheh.]

คิดถึงดิวกับแมลงปอแล้วน้าาาา

[marionatte]

จะพยายามลงให้ทันวันจันทร์หน้านี้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ

คิดถึงทุกคน กระซิกๆ

[marionatte]

ตอนที่ 24



   การรายงานเกี่ยวกับโครงงานการบำเพ๊ญประโยขน์ต่อสังคมผ่านไปด้วยดีครับ ถ้าอาจารย์ไม่ได้หมั่นไส้ไอ้กี้จนมากเกินไปตอนรายงาน ผมว่าโครงงานคราวนี้น่าจะได้เต็มนะครับ

   หลังจากกลับมาจากการเที่ยวทะเล ความจริงแล้วผมควรจะบอกว่าไปทำงานน่าจะดีกว่า ไม่ว่าจุดประสงค์ของการเดินทางในครั้งนี้คืออะไร แต่มันก็สร้างความสุขให้กับผมได้ไม่น้อย นอกจากจะได้ชื่มชมความสวยงามทางธรรมชาติแล้ว ผมยังดื่มด่ำกับความรู้สึกที่ถูกใครสักคนมาดูแลอย่างเต็มที่

   หัวใจที่เปิดกว้างขึ้น ทำให้ผมมองเห็นและซึมซับอะไรบางอย่างในความสัมพันธ์ระผว่างผมกับไอ้ดิวได้มากขึ้น ถึงแม้จะไม่มีสถานะของคำว่า ‘แฟน’ มาเชื่อมต่อระหว่างกัน แต่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความห่างของความใกล้ชิดที่มีอยู่ด้วยกันในตอนนี้

   ผมไม่ได้ต้องการอะไรมาก นอกจากเวลาต้องการใครสักคน ผมจะมองเห็นคนๆนั้นอยู่ในสายตา...

   ถึงจะบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว ผมกลับไม่ได้รู้สึกมักน้อยอย่างที่คิดไว้ คงเพราะความรู้สึกที่ก่อตัวมากขึ้น นับตั้งแต่วันนั้นผมก็เริ่มจับตามองคนที่อยู่ข้างกันมากขึ้น พร้อมกับมองสิ่งรอบตัวที่โอบล้อมคนๆนี้เพื่อเรียนรู้อะไรบางอย่างที่ผมเคยมองข้ามไป และนั่นก็ทำให้คนขี้หวงอย่างผมต้องตาวาวขึ้นมา

   ถึงจะรู้ตัวดีอยู่แล้วว่าไอ้ดิวมันฮอตติดลมบนแต่ผมก็ไม่เคยนึกใส่ใจ ทว่าในเวลานี้ที่ผมเองกำลังสนใจไอ้ตัวดีที่ว่านี่อยู่ ผมก็อดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่า สายตาหลายสิบคู่ที่แอบลอบมองทุกครั้งที่มันเดินผ่าน มันน่ารำคาญสักแค่ไหน

   ทุกเช้าที่เดินผ่านหน้าประตูโรงเรียน ผมที่เดินมากับมันจะต้องได้รับรังสีจากสายตาคนหลายคู่ พร้อมกับเสียงแว่วที่ฟังไม่ได้สรรพ มีหลายครั้งที่ผมมองกลับไปแต่ดูเหมือนว่ามันคงไม่มีผลต่อสายตาของคนเหล่านั้น ในเมื่อเจ้าของเป้าสายตาตัวจริงคืออีกคนหนึ่งต่างหาก

   “แมลงปอเป็นอะไรคิ้วขมวดกันเชียว” ไอ้ดิวถามขึ้น

   “ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอกพลางจับหว่างคิ้วของตัวเอง พร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเบาๆ ผมหันกลับไปมอง ไอ้ดิวอมยิ้มอยู่เล็กน้อย

   “ทำมากๆระวังหน้าเหมือนพูห์นะ”

   ผมเลิกคิ้ว เพราะยังไม่เข้าใจความหมายในทันที แต่ใช้เวลาไม่นานผมก็จัดการดึงแก้มของคนตรงหน้าอย่างนึกหมั่นไส้ เพราะไอ้ดิวถือกระเป๋าสองมืออยู่แบบนี้เลยหมดสิทธิ์ที่จะตอบโต้ ผมมองใบหน้าแหยๆแล้วยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

   “เจ็บอ่ะ” ไอ้ดิวบ่นขึ้น

   “หมั่นไส้ว่ะ” ผมบอกพลางตบแก้มขาวที่โดนดึงของมันเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ ถึงอย่างนั้นก็อดที่จะปรายตามองสายตาชาวบ้านที่กำลังทอดมองอยู่รอบๆไม่ได้อยู่ดี

   แล้วจะมองกันไปถึงเมื่อไหร่วะเนี่ย...

   เพราะนิสับเสียส่วนตัว ถึงแม้ไอ้ดิวจะปรนนิบัติผมดียังไง แต่การที่เห็นผู้หญิงยิ้มมาให้แล้วมันยิ้มตอบด้วยเนี่ย ทำให้ผมเริ่มไม่สบอารมณ์ ผมเข้าใจว่ามันหล่อ ก็เลยมีแต่คนสนใจ เข้าใจว่ามันยิ้มเก่ง เลยมีแต่คนมอง ไม่นับท่าทีง่ายๆดูเป็นกันเองจนน่าเข้าไปทำความรู้จักด้วยแล้ว ถ้าไม่เคลิ้มหรือเพ้อกันบ้างก็แปลกใจเต็มที ผมเข้าใจเรื่องนี้ดีครับ

   แต่ว่ามันเป็นคนของผม แล้วผมก็หวงมากด้วย

   เพราะฉะนั้นไม่ว่าความจริงที่ควรยอมรับได้จะเป็นอย่างไร แต่ผมก็ไม่สามารถทำใจไม่ให้หงุดหงิดขึ้นมาได้อยู่ดี ส่วนไอ้ตัวการมันคงไม่รู้หรอกครับ เพราะมันก็แค่ทำตามรูปแบบชีวิตประจำวันของมันไปเรื่อย ไม่อย่างนั้นผมจะเรียกมันว่าไอ้หน้านิ้มเหรอ

   “ทำหน้าดุด้วยอ่ะ โกรธอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ย” ไอ้ดิวถามผมต่อ ผมถอนหายใจออกมา

   “เปล่า”

   “แน่ใจ ไม่ใช่ของขึ้นเหมือนเมื่อคราวก่อนอีกนะ”

   ผมหันกลับไปมองหน้าคนพูดเล็กน้อย ก่อนจะดึงแก้มที่เพิ่งจัดการไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนอีกครั้ง พร้อมกับเสียงร้องโอยที่ดังขึ้น ไอ้ดิวหน้ามุ่ยลง พร้อมกับผมที่คลี่ยิ้มกว้างขึ้น

   “แมลงปออ่ะ ทำไมต้องรังแกกันด้วย”

   “ทำไม แค่นี้บ่นด้วยหรือไง” ผมพูดขึ้น อะไรวะ ผมไม่ได้ดึงแรงซะหน่อย

   “ซาดิสม์ว่ะ”

   “ไอ้ดิว” ผมตอบกลับด้วยสีหน้าเอาเรื่อง ไอ้หน้ายิ้มก็ยิ้มขึ้นจางๆแล้วเอาร่างมากระแทกผมเบาๆ ผมแสดงสีหน้าสงสัย ก่อนน้ำเสียงทุ้มจะดังขึ้นให้ได้ยินกันสองคน

   “ถึงไม่ปกติ แต่กูก็ชอบ”

   “ไอ้บ้า” ผมด่าก่อนจะยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

   เพราะมึงนั่นแหละที่ทำตัวให้กูหงุดหงิด มึงมาทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่กูจะเลิกหวงมึงซะทีล่ะวะ...


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


   คอนนี้ผมกำลังอยู่ในชั่วโมงพละ ซึ่งเป็นวิชาสุดท้ายของวันนี้ครับ เทอมนี้มีเรียนแบดมินตันกัน ผมที่สอบผ่านไปแล้วกำลังนั่งรอเวลาให้หมดชั่วโมง ส่วนไอ้กี้กับโต้งกำลังไปแข่งกับเพื่อนในคอร์ดอื่น เหลือแต่ไอ้ดิวคนเดียวที่กำลังคร่ำเคร่งอยู๋กับการสอบซ่อม

   คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ ไอ้คนเพอร์เฟคกำลังสอบซ่อม ก็อย่างว่านั่นแหละครับ คนเราไม่มีใครดีพร้อมไปทุกด้าน ไอ้ดิวเองถึงจะเป็นคนหน้าตาดี แต่ยังไงก็ยังเป็มนุษย์เดินดินธรรมดา มันก็ต้องมีข้อด้อยกลบกับข้อเด่นของมันบ้าง

   ผมนั่งมองไอ้ดิวที่พยายามหวดลูกเพื่อทำคะแนนตามที่อาจารย์กำหนดไว้ พลางถอนหายใจออกมา อยากจะช่วยมันอยู่หรอกครับ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ก่อนที่ผมจะมองเลยไปยังเพื่อนร่วมห้องอีกสองสามคนที่กำลังอยู่ในสภาวะเดียวกันกับมัน

   เอาน่า อย่างน้อยมึงก็มีเพื่อนร่วมสอบซ่อมนั่นแหละ พยายามเข้าแล้วกัน...

   ถ้าวัดเรื่องคุณลักษณะและภาพลักษณ์อื่นๆ ไอ้ดิวอาจจะดูดีที่สุดนั่นแหละครับ แต่ถ้าเป็นเรื่องกีฬาแล้วล่ะก็ ไอ้หน้ายิ้มห่วยแตกที่สุดเลยครับ ขนาดตอนสอบคู่พวกเรายังต้องเกี่ยงกันคู่กับมัน ก่อนจะตัดสินใจเป่ายิ้งฉุบเพื่อหาผู้โชคร้าย แน่นอนว่าคนๆนั้นไม่ใช่ผม แต่เป็นไอ้กี้เพื่อนเก่าสุดเลิฟของมัน อยากส่งเสริมเข้าข้างกันดีนักก็เชิญมึงสองคนไปอยู่ด้วยกันนั่นแหละ ผมยังจำได้ว่าการสอบแข่งคู่ครั้งนั้นไอ้กี้บ่นมากขนาดไหน จนไอ้ดิวต้องพาไปเซ่นที่ร้านอาหารในห้างเป็นการปลอบขวัญ

   ผมที่ว่างไม่มีอะไรทำ ครั้นจะไปแข่งด้วยก็ขี้เกียจ ใจจริงแล้วเป็นห่วงมันอยู่นิดหน่อยเลยไม่มีอารมณ์ไปเล่นมากกว่า ผมถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นไอ้ดิวกำลังคุยอะไรบางอย่าง ผมก็ได้แต่หวังว่าสวรรค์คงช่วยให้มันผ่านในไม่กี่นาทีนี้

   ผมก้มลงไปมองกระเป่าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือที่มันฝากเอาไว้ ตั้งใจว่าจะแอบดูโทรศัพท์มือถือแต่ดันติดรหัสผ่าน ผมเองก็ไม่รู้ด้วยเลยต้องหันไปสนใจกระเป๋าสตางค์แทน

   ผมหยิบกระเป๋าสตรงค์ยี่ห้อดังขึ้นมา ก่อนจะแอบแง้มดูคร่าวๆ โดยลอบมองเจ้าของที่กำลังสอบซ่อมอยู่ด้วย แต่ดูท่าว่าอีกสักพัก ผมเลยตัดสินใจสวมบทเป็นนักสืบเพื่อค้นหาความลับในกระเป๋าสตางค์ราคาแพงใบนี้

   ทันทีที่เปิดออกกว้าง ผมก็เห็นรูปถ่ายพวกเราสี่คนโชว์หราอยู่ด้านหน้า ภาพนี้เป็นภาพที่ถ่ายกันเมื่อเทอมที่แล้ว ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะเป็นวันแรกของการเปิดเรียนด้วยซ้ำ ไอ้กี้แนะนำเพื่อนเก่าที่เป็นเพื่อนใหม่ให้รู้จัก ก่อนที่คนบ้ากล้องจะบอกให้ถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึก

   ตัวของผมในรูปยังดูหน้ามึนอยู่เลยครับ แถมตอนนั้นจำได้ว่าไอ้ดิวมันติดไอ้กี้แจ แถมยังแย่งที่นั่งผมไปอีกด้วย ผมโคตรอารมณ์เสีย แต่นั่นก็เป็นวันแรกที่ผมได้เจอกับมัน ผมยังเก็บรูปนี้ไว้ในคอมพิวเตอร์ครับ

   ผมเริ่มค้นไปตามช่องต่างๆ พร้อมกับดูทีท่าของเจ้าของที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนนี้เป็นระยะ เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้หันมาสนใจ ผมก็เริ่มหยิบบัตรที่มันพกไว้ออกมาดู ไม่นานผมก็ได้เห็นบัตรประชาชนหน้าตาตลกของมัน บัตรส่วนลดร้านอาหารหลายที่ บัตรสมาชิกร้านหนังสือ ก่อนที่ผมจะไปสะดุดกับรูปถ่ายใบเล็กที่ถูกเก็บไว้ด้านใน

   ผมหยิบมาดูด้วยหัวใจที่เต้นเร็วขึ้น ก่อนจะมองไปที่รูปภ่ายใบนั้นที่ฉายภพใบหน้าของผมที่กำลังยิ้มอยุ่ เพราะว่าไม่ได้มองตรงมาด้านหน้า ทำให้เดาว่าน่าจะเป็นภาพแอบถ่ายมากกว่า ผมอมยิ้มขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกพองโตที่กำลังเติบโตอยู่ในหัวใจตอนนี้

   โรคจิตชะมัด..

   ผมเก็บของทุกอย่างกลับเข้าไปที่เดิม ผมนั่งรอดูมันที่ยังไม่ออกจากสนามสอบสักที ไม่ค่อยเข้าใจเลยว่า ทำไมมันยังสอบไม่ผ่านอีก ทว่าเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของมันก็ดังขึ้น ผมตกใจเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังเจ้าของตัวจริงที่ยืนอยู่ห่างออกไป

   เสียงร้องจากอุปกรณ์สื่อสารที่ดังไม่หยุด ทำให้ผมก้มลงไปมองเจ้าของปลายสาย ทันทีที่เห็นรูปภาพที่ปรากฏขึ้น หัวใจที่เคยพองโตอยู่เมื่อครู่ก็เหมือนโดนเข็มเล่มเล็กเจาะจนแฟบไปในทันที ผมหน้าตึงขึ้น ก่อนจะมองใบหน้าน่ารักของผู้หญิงที่ฉายอยู่ตรงหน้าเขม็ง

   เอายังไงดีวะ...

   ผมนึกลังเลใจขึ้นมา ก่อนจิตใต้สำนึกบางอย่างขะสั่งการให้ผมกดรับ ผมยกขึ้นแนบหูพลางเดินเลี่ยงไปอีกทาง เพื่อไม่ให้เจ้าของตัวจริงมองเห็น พร้อมกับเสียงหวานใสขี้อ้อนจะดังขึ้น

   [พี่ดิวขา เย็นนี้มารับน้องหน่อยสิคะ]

   แค่ประโยคแรกผมก็จี๊ดแล้วครับ ถ้าไอ้กี้มาได้ยินเนี่ยคงเริงร่าติดปีกแน่ ผมก็ว่าเสียงน่ารักดีนะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ปลื้ม

   [พี่ดิว!]

   “ดิวไม่ว่าง ไม่ต้องโทรมาอีก” พูดจบผมก็กดวางสายเลยครับ ไม่นึกอยากจะสนทนาต่อ เพราะผมไม่ใช่คนที่เก่งเรื่องต่อปากต่อคำนี่หรอกครับ โดยเฉพาะผู้หญิงด้วยแล้วผมไม่อยากยุ่ง นอกจากว่าเป็นเรื่องที่ผมยอมไม่ได้

   แต่เหมือนว่ายายผู้หญิงคนนั้นจะไม่รามือง่ายๆ ผมฟังเสียงโทรศัพท์มือถือที่แผดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะกดตัดสายทิ้งอย่างไม่นึกสนใจ ทว่าก้นบึ้งของหัวใจแล้วผมแอบสะใจอยู่นิดหน่อบ

   อยากจะรู้เหมือนกันว่า ระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับผมใครมันจะอดทนมากกว่ากัน..

   ผมเลิกคิ้วมองที่หน้าจอที่แสดงสายเข้าเข้ามาไม่หยุด ทันทีที่โน้ตตัวแรกดังขึ้นผมก็กดตัดสายฉับ ผมยิ้มขึ้นเมื่อเห็นว่าการทำงานของเครื่องกลับนิ่งสนิทเหมือนก่อนหน้านี้ ผมชักสีหน้าใส่โทรศัพท์ที่หยุดการติดต่อไปแล้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ทันได้ดูชื่อเลย เพราะมัวแต่สนใจภาพมากกว่า

   ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกับที่ผมเห็นไอ้ดิวไปควงด้วยเมื่อครั้งก่อน...

   ผมเดินกลับมาที่เดิมอีกครั้ง ก่อนจะเห็นไอ้ดิวที่กำลังคุยอยู่กับเพื่อนในห้องอีกคน ทันทีที่ผมเดินเข้าไปใกล้ไอ้หน้ายิ้มก็หันกลับมาสนใจในทันที

   “ไปไหนมา”

   “ไปเดินเล่น เบื่อๆ แล้วนี่มึงสอบผ่านหรือยังเนี่ย”

   “ผ่านแล้ว” ไอ้ดิวพูดพลางถอนหายใจเล็กน้อย เหงื่อที่ซึมผ่านเสื้อพละบ่งบอกความอ่อนล้าของเจ้าของได้เป็นอย่างดี “ไม่รู้จะอะไรหนักหนา กูไม่ได้คัดตัวไปทีมชาติสักหน่อย”

   “คนอื่นเขายังทำได้ เพราะมึงมันอ่อนไง” ผมพูดพลางหัวเราะเยาะ

   “แต่อย่างอื่นกูไม่อ่อนหรอกนะ อยากลองไหม”  ไอ้ดิวโต้กลับ ก่อนจะยักคิ้วขึ้นกวนๆ

   ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันต้องการจะสื่ออะไร แต่ดูจากท่าทาง สีหน้าและน้ำเสียงแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ ผมแต่นเสียงหัวเราะก่อนจะคืนกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มืถถือ ทว่าเจ้าของตัวจริงถือได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมรู้สึกคิ้วกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย

   ไอ้ดิวหันไปสนใจก่อนจะกดรับ โดยที่ผมไม่ทันสังเกตว่าใช่คนเดิมหรือเปล่า พร้อมกับน้ำเสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนนั้นจะดังขึ้น

   “ว่าไงครับ”

   ผมหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างกันด้วยสีหน้าจับผิด ไอ้ดิวคงรู้สึกได้ถึงเลิกคิ้วมองผมอย่างสงสัย นัยน์ตาคมเข้มสีดำสนิทนั้นมองผมแวบหนึ่งก่อนจะเลื่อนไปมองทางอื่นแทน

   “เย็นนี้เหรอ อืม... เดี๋ยวพี่ไปรับครับ”

   ไม่ผิดตัวแล้วครับงานนี้ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน ผมสนใจเรื่องที่มันพูดมากกว่า เมื่อกี้มึงบอกว่าจะไปรับยายนั่นเย็นนี้เหรอ มันเป็นใครวะเนี่ย ทำไมมึงต้องไปสนใจด้วย ทำแบบนี้แล้วเรื่องไปส่งผมล่ะครับ มันจะว่ายังไง

   “อย่างนั้นเหรอ” ไอ้ดิวพูดขึ้นอีกครั้ง ผมไม่อยากทนฟังอีกแล้วว่ามันจะพูดอะไรอีก เลยตัดสินใจไปหาโต้งที่กำลังยืนรอแข่งอยู่ข้างสนาม

[marionatte]

   
“ปอเป็นอะไรวะ” โต้งถามขึ้นทันทีที่เห็นหน้าผม ผมคงเป็นพวกดูออกแบบทะลุปรุโปร่งเลยใช่ไหมครับเนี่ย

   “ไม่มีอะไร เบื่อ”

   โต้งทำหน้างง ก่อนจะมองเลยไปยังด้านหลังของผม “แล้วมึงสอบผ่านแล้วเหรอ”

   “อืม”

   เสียงไอ้ดิวดังขึ้นข้างหลัง ผมลอบถอนหายใจเ เพื่อระบายความร้อนรุ่มในใจที่กำลังลุกโชนในตอนนี้ ก่อนจะรับรู้ได้ถึงน้ำหนักของท่อนแขนที่พาดลงบนลำคอ ผมตวัดสายตาไปมอง พร้อมกับเห็นนัยน์ตาสีดำที่สบมองกลับมา ไอ้ดิวยิ้มขึ้นอีกครั้งอย่างที่ทำเป็นประจำ ก่อนจะออกแรงลากผมไปอีกทาง

   “จะไปไหน”   

   ไอ้ดิวไม่ได้ตอบในทันที เมื่อเราสองคนมายืนอีกด้านของโรงยิมที่ไม่ค่อยมีคน ไอ้หน้ายิ้มที่กำลังกอดคอผมเอาไว้ก็ทำสีหน้าอ่อนลง พร้อมน้ำเสียงทุ้มที่เคยฟังนุ่มหู ทว่าในเวลานี้กลับระคายหูของผมสิ้นดี

   “เย็นนี้กลับบ้านเองได้หรือเปล่า”

   นี่มันอะไรกันเนี่ย?

   อย่าหาว่าผมหลงตัวเองเลยนะครับ เอาเป็นว่าถึงเราสองคนจะไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ในใจลึกๆแล้วผมก็รู้สึกเหมือนเป็นแฟนกันอยู่ดี อย่างน้อยมันก็เคยบอกกับผมว่า ผมเป็นแฟนของมันแล้ว ที่สำคัญไปกว่านั้นท่าทีและความรู้สึกที่มันแสดงออกในตอนนี้ก็ชัดเจนเสียจนหลับตายังรู้สึกได้ และเรื่องจริงที่มากไปกว่านั้น ไม่ใช่แค่คำว่า ‘ชอบ’ ที่ส่งมาให้ แม้แต่คำว่า ‘รัก’ ผมก็เคยได้รับจากมันมาแล้ว

   แล้วยายนี่มันเป็นใครวะ!? ถึงทำให้ไอ้ดิวเขี่ยผมทิ้งไปแบบนี้

   “แมลงปอ อย่าเงียบดิ” ไอ้ดิวยังว่าต่อ ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหงอยลงนั้น ทำให้ผมตีหน้ายุ่งมากกว่าเดิม “กูติดธุระอ่ะ ไม่งอนกันเนอะ”

   ไอ้บ้าเอ๊ย! กูไม่งอนมึงหรอก แต่กูโกรธมึงโว้ย!  นี่ขนาดไม่ได้เป็นแฟนกัน มึงยังทิ้งกูได้ลงคอ ถ้าคบกันแล้วมึงเบื่อขึ้นมา ไม่โยนกูลงถังขยะเลยหรือไงวะ...

   “ธุระอะไรวะ” ผมถามเสียงแข็ง ผมรู้ว่ายายนั่นต้องบอกเรื่องที่ผมตัดสายทิ้งแน่ แต่ที่ผมไม่รู้คือตอนนี้ไอ้ดิวมันคิดอะไรอยู่

   “ธุระส่วนตัวครับ” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะถอนหายใจออกมา “อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ กูกลัวอ่ะ”

   “งั้นไปส่งกูก่อน” ผมยื่นข้อเสนอ ผมไม่ได้เดือดร้อนที่ต้องกลับบ้านเองหรอกครับ แต่รู้สึกเสียหน้ามากกว่า

   “ถ้าไปส่งแมลงปอก่อน แล้วไม่ทันอ่ะ” ไอ้ดิวบอกเสียงอ่อย

   ผมถอนหายใจออกมา ดูท่าแล้วมันคงไม่อยากบอกผมเท่าไหร่ จะเซ้าซี้มากก็หาว่าไปเสือกเรื่องของมันอีก มันอุตส่าห์บอกแล้วว่าเรื่องส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องส่วนเรา เพราะฉะนั้นผมก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งใช่ไหมเนี่ย ในเมื่อตอนนี้ผมกับมันก็แค่เพื่อนสนิทธรรมดาเท่านั้น

   แค่คิดผมก็โมโหแล้วครับ!

   “เออๆ เรื่องของมึง” ผมตอบอย่างนึกรำคาญ ไอ้ดิวยังหน้าหงอยเหมือนเดิม ก่อนที่ผมจะรับรู้ได้ถึงสัมผัสเบาๆที่ข้างแก้ม ผมหันไปมองเล็กน้อย

   “เดี๋ยวดิวโทรหานะ”


:|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …


   เมื่อวานผมกลับบ้านพร้อมกับหอบความหงุดหงิดและความแคลงใจ ไอ้ดิวโทรหาอีกครั้งหลังจากผมถึงบ้านได้ไม่นาน ผมไม่นึกอยากจะคุยกับมันสักเท่าไหร่ ดูเหมือนไอ้ตัวดีคงรู้ว่าผมอารมณ์เสียอยู่เลยไม่ได้ทำตัววุ่นวายเพื่อเพิ่มระดับปรอทความโมโหให้ผมอีก

   วันนี้ไอ้หน้ายิ้มก็ยังทำตัวเหมือนปกติ ผมเองก็ยังเก็บเรื่องที่ยังคาใจไว้กับตัวเองอีกครั้งอย่างที่เคยทำเป็นประจำ คงเพราะผมเป็นลูกคนเดียว เวลามีเรื่องอะไรถ้าไม่ปรึกษาพ่อกับแม่ ตัวเลือกต่อมาก็คือเพื่อน แต่ผมว่าเรื่องนี้มันดูไร้สาระเกินกว่าที่จะเล่าให้ใครฟัง

   หลังจากหมดวิชาชมรม ผมกับนิ้งก็เดินออกมาจากห้องสมุด ก่อนที่เธอจะขอแยกตัวไปหาเพื่อนต่อ เหลือแต่ผมที่กำลังเคว้างคว้างอยู่คนเดียว ผมก้มลงมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ก่อนจะนึกไปถึงใครอีกคนที่มีหน้าที่ไปส่งผมที่บ้าน เพราะชมรมเบเกอรี่ของไอ้ดิวมักจะเลิกช้าอยู่แล้ว ผมเลยตัดสินใจหาอะไรทำรอ ก่อนจะเกิดความคิดประหลาดวิ่งเข้ามา

   ทำไมต้องมานั่งอยู่คนเดียวด้วยล่ะ ไปหามันดีกว่า...

   เมื่อผมตัดสินใจเสร็จสรรพ ผมก็ออกเดินไปทางห้องคหกรรมที่ไม่ค่อยได้ผ่านนัก ทว่าเดินไปได้ไม่นานกลิ่นหอมของขนมอบใหม่ก็ลอยฟุ้งแตะจมูกของผม ผมลอบสูดกลิ่นหวานของมันอย่างพอใจ อดคิดถึงคนที่ต้องอยู่ท่ามกลางกลิ่นหอมน่าอร่อยแบบนี้ขึ้นมาไม่ได้ว่าจะมีความสุขมากแค่ไหน

   ผมเดินมาจนถึงหน้าห้องขนาดยาวที่กำลังเปิดประตูอ้าไว้ พร้อมกับกลิ่นนมและเนยที่เดินทางมาทักทาย ผมขะโงกหน้ามองอยู่ห่างๆเพื่อมองหาไอ้ตัวดีที่น่าจะอยู่ในห้องนี้ แต่หลังจากที่มองดูรอบๆแล้วไม่ยักจะเห็นไอ้ดิวที่สังกัดชมรมนี้ มีแต่นักเรียนหญิงในชุดผ้ากันเปื้อนสีหวานที่เดินไปมาในห้องอยู่สองสามคน

   มันไม่อยู่เหรอวะ...

   ผมไม่เคยมาหาไอ้ดิวแบบนี้มาก่อน นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ผมมาเยือนชมรมเบเกอรี่แห่งนี้ ไม่ใช่ว่าผมเผลอเดินสวนทางกับมันไปแล้วหรอกนะ แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อทางเดินที่มายังห้องนี้มีอยู่ทางเดียวเท่านั้น ผมขมวดคิ้ว กะว่าจะมาแอบมองมันสักหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะพลาดเป้าไปแบบนี้

   ผมถอนหายใจ ถ้าแบบนั้นก็ไปหาที่นั่งรอแล้วค่อยโทรหามันอีกทีแล้วกัน เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็หันกลับก่อนจะผงะไปเล็กน้อย เมื่อเจอไอ้ดิวยืนกอดอกมองผมอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาที่ผมเห็นจนชินตากำลังอมยิ้มพลางทำสีหน้าสงสัยออกมา

   “แล้วมึงมายืนทำอะไรตรงนี้วะ” ผมบ่นออกมา

   “ก็มาดูคนแปลกหน้าที่มายืนทำตัวหน้าสงสัยอยู่หน้าชมรมน่ะสิ” ไอ้ดิวตอบกลับ ก่อนคิ้วเข้มนั้นจะเลิกคิ้วมาเล็นก้อย “มึงมาส่องสาวในชมรมเหรอไงวะ”

   “กูไม่ได้โรคจิตแบบนั้น” ผมตอบ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยลง ทั้งที่ภายในใจอดที่จะอายขึ้นมานิดๆไม่ได้

   กูไม่ได้มาส่องสาว แต่กูมาส่องหนุ่มต่างหากละโว้ย!

   “ก็แล้วไป” ไอ้ดิวว่าก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้น “หรือว่ามาหากู”

   “กูแค่เดินผ่านมาเฉยๆหรอกเว้ย” แล้วทำไมผมต้องอายด้วยเนี่ย

   “แบบนี้กูก็ดีใจเก้ออ่ะดิ” ไอ้ดิวตอบกลับ พลางมองสีหน้าผมไปด้วย “แล้วมาเดินผ่านอะไรแถวนี้ล่ะ”

   แล้วมึงจะไล่ต้อนกูไปทำไมล่ะวะ!

   “กูได้กลิ่นหอมๆเลยเดินมาดู” ผมตอบพลางชักสีหน้าใส่ “ที่นี่ห้ามกูผ่านหรือไงวะ”

   “เปล่า ที่แท้ก็ตามกลิ่นมานี่เอง” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ผมขมวดคิ้ว แล้วเลิกสนใจท่าทางของมัน เพราะความตกใจในคราแรก ทำให้ผมได้แต่มองหน้า แต่ตอนนี้ผมเพิ่งจะเห็นบางอย่างที่ผิดแปลกไปจากเดิม

   “ไอ้ดิว นี่มึง...” ผมพูดขึ้นพลางมองท่าทีแปลกใจของคนตรงหน้า ไม่นานไอ้หน้ายิ้มก็ยิ้มขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเบาๆ ผมเบ้หน้าออกมา ก่อนจะมองไปยังสิ่งผิดปกติที่อยู่บนตัวของมันอย่างไม่แน่ใจ

   ผ้ากันเปื้อนสีชมพู!

   ถ้าผู้หญิงมาใส่ ผมคงไม่แปลกใจเท่าไหร่ แต่นี่ผู้ชายสูงร้อยเจ็ดสิบห้า แถมยังหน้าด้านพอที่จะใส่ออกมาเดินนอกห้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้อีก

   “เลิกทำหน้าแบบนั้นเถอะ กูขำว่ะ” ไอ้ดิวบอก พลางหัวเราะออกมาเล็กน้อย “เครื่องแบบชมรม มึงจะตกใจอะไรนักหน้าเนี่ย”

   “ไอ้ดิวมึงแหววมาก” ผมตอบพลางขมวดคิ้ว แต่พอดูๆไปก็ไม่ขัดกับภาพลักษณ์ของมันเท่าไหร่ โชคดีที่ไอ้ดิวมันไม่ได้ดู
เถื่อนอะไรแบบนั้น ไม่อย่างนั้นมันคงขัดตาน่าดู

   “อะไรวะ มีแต่คนบอกว่าน่ารัก” ไอ้ดิวว่า ก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อเห็นผมมองหน้ามันเหมือนเห็นผี

   มึงก็พูดมาได้ ไม่อายปาก...

   “กล้าว่ะ แล้วนี่มึงไปไหนมา”

   “ออกไปถ่ายเอกสารมาน่ะ” ไอ้ดิวตอบ “กะว่าจะโทรให้มึงมารอที่นี่อยู่เหมือนกัน”

   “ทำไมวะ”

   “วันนี้กูจะลองทำคัพเค้กดูหน่อย คงเสร็จเย็นๆนั่นแหละ” ไอ้ดิวว่า “เข้ามารอข้างในก่อนดิ”

   “ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูรออยู่ข้างนอก”

   “จะมารอข้างนอกทำไม ข้างในที่ของกินด้วย” ไอ้ดิวว่าต่อ ก่อนจะยิ้มให้ผมอีกครั้ง “มึงไม่ได้กลิ่นเหรอ หอมจะตาย นั่งอยู่ข้างนอกก็ได้แต่ดมกลิ่นเท่านั้นนั่นแหละ”

   “คิดว่ากูเป็นพวกเห็นแก่กินหรือไงวะ” ผมตอบกลับ ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมมันต้องมาชักจูงผมด้วยการเอาของกินมาล่อแบบนี้ด้วย ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!

   แต่ว่า... ผมก็ชอบจริงๆนั่นแหละ

“เดี๋ยวกูทำให้กินด้วยดีไหม” ไอ้ดิวว่าต่อก่อนจะเข้ามากอดคอของผม “นี่เพิ่งไปได้สูตรมาน่ากินมากๆ” แล้วไอ้หน้ายิ้มก็ยื่นภาพขาวดำของคัพเค้กที่มันว่าให้ดู

   “ไม่ต้องลำบากมึงหรอก” ผมปฏิเสธ ไม่อยากให้มมันมาวุ่นวงายทำอะไรอีก เพราะนี่มันเวลาเลิกเรียนแล้วด้วย ถึงแม้ใจจริงผมก็อยากกินอยู่เหมือนกัน แค่นึกภาพได้กินขนมที่เพิ่งอบใหม่เนี่ย ผมก็เริ่มจะมีความสุขแล้วครับ

   “ลำบากอะไร กูอยากทำให้” ไอ้ดิวยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเบาขึ้นกว่าเดิม “เข้าไปนั่งข้างในเถอะ กูอยากให้มึงอยู่ใกล้ๆ”

   “เรื่องมาก”

   ผมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ฟังแบบนั้น ก่อนจะยอมเดินตามแรงดันหลัง ผมก้าวเข้าไปในห้องที่อยู่ตรงหน้า ด้วยหัวใจที่พองโตขึ้น

   เอาเป็นว่าผมไม่ได้เห็นแก่กินนะครับ แต่เพราะว่ามันทำตัววุ่นวายจนน่ารำคาญนั่แหละ ถ้าไม่ยอมเข้าไปตามที่มันว่า ไอ้ดิวก็คงอ้อนผมไม่หยุด แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้กลับบ้านล่ะครับ

   แค่นั้นจริงๆนะ...


TBC :|– ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: …

NOTE :::

มาลงตอนใหม่แล้วจ้า หลังจากเว้นระยะพอให้ได้คิดถึงกันบ้าง (รึเปล่า)
หวังว่าจะยังติดคามกันต่อไปนะคะ อิอิ

ตอนนี้แมลงปอก็จะออกอาการ 'หวง' ของตัวเองออกมาเล็กน้อย มีกลิ่นดราม่านิดๆ พอให้มีรสชาติ
ไม่แน่ใจว่าคำผิดเยอะไหม ยังไงก็ขออภัยด้วยจ้า

ขอบคุณี่ติดตามมาจนถึงตอนนี้ และขอให้ตามจนจบเรื่องนะคะ
สามารถแนะนำติชมเนื้อเรื่องได้เช่นเคย
ขอบคุณมากเลยค่ะ

ช่วงนี้จะลงช้าค่อนข้างนานนะคะ เพราะไม่มีเวลาพิมพ์ถึงจะเตรียมเนื้อเรื่องจบหมดแล้วก็ตาม แฮะๆ ทำงานเลิกดึกทุกวันเลยค่ะ
อดทนรอกันหน่อยนะคะ

ปล. คนเขียนเริ่มคิดว่า แต่ละตอนที่ลงๆไปนั้น มันยาวเกินไปหรือเปล่า
ปล. ต่อมา ก่อนหน้านี้จำผิด แฮะๆ ตอนหน้า หวานกันที่ชมรมเบเกอรี่จ้า ติดตามกันด้วยค่ะ

[nF]

จิ้มมมมมม =”>

คิดถึงจังเลยยยย แมลงปอ ดิว <3

ผญ คนนั้น น้อบสาวเปล่า ?

[puppyluv]

ในที่สุดแมลงปอก็บินมาให้อ่าน
น่ารักขึ้นนะนี่
มีผ้ากันเปื้อนสีชมพูด้วย
แมลงปอจะยิ่งหลงรักมากขึ้นทุกวันแหละนายดิวเพลาๆ วะบ้างเถอะ
แต่คนอ่านชอบ 555
อยากกินคัพเค้ก
บวกและเป็ด
ปล. รูปแมลงปอน่าหยิกแก้มสุดๆ

[mur@s@ki]

อาการอยากรู้แต่ไม่อยากถาม
อึดอัดใจเนอะแมลงปอ
แล้วยังไง ดิวใจเย็นไป หรือแมลงปอใจร้อน
โอ๊ยยย อยากจับดิวมาเขย่าคอ เค้นให้รู้เรื่องแทน


  คิดถึงนะคะ 

[RGB.__]

ผู้หญิงคนนั้นนี่ใคร คงไม่ใช่กิ๊กหรอก ดิวหลงแมลงปอขนาดนั้น 

[goosongta]

ไม่ใช้คำว่าแฟน แต่บอกว่าหวง
แล้วใช้สิทธิอะไรไปหวงล่ะแมลงปอ