“จริงๆ เลย” ไอ้ดิวตอบเสียงนุ่ม “ถ้าแมลงปอหึงโหด แล้วฆ่าพี่ขึ้นมาจะทำยังไง”
“ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ดิวก็น่าจะดีใจนะที่ได้ตายเพราะพิษรักแรงหึง
“ยายตัวแสบ” ไอ้ดิวบ่นขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
ผมขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ก่อนจะถอนหายใจ เพื่อควบคุมอารมณ์ของตัวเอง
สรุปแล้วไอ้สองพี่น้องคู่นี้กำลังปั่นหัวผมเล่นอยู่ใช่ไหม มิน่าพอเป็นเรื่องเกี่ยวกับยายน้องดาวนี่ทีไรก็ทำอ้ำอึ้งตลอด ที่แท้ก็กำลังรวมหัวกันแกล้งผมนี่เอง
“ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะปอ” พี่น็อตถามขึ้นด้วยความสงสัย ผมแค่นยิ้มออกมา
“ผมว่าไปนั่งฟังสองคนนั้นคุยกันดีๆ อย่างที่พี่บอกก็ดีเหมือนกัน” ผมบอก ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “เอาแต่แอบฟังแบบนี้ดูจะเสียมารยาทไปหน่อย”
“อืม... พี่นั่งรอตรงนี้แล้วกัน”
ผมพยักหน้ารับ แล้วหันหลังกลับไปมอง พร้อมกับคลี่ยิ้มส่งให้หญิงสาวที่ทำหน้าตกใจ นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง ก่อนน้ำเสียงหวานที่ดังเจื้อยแจ้วก่อนหน้านี้จะดังขึ้นอีกครั้ง
“พี่ปอ...”
:: +++++++++++++++ ::
“บังเอิญจังเลยว่ะ” ผมพูดขึ้น ก่อนจะมองหน้าไอ้ดิวที่แสดงความแปลกใจ แล้วหันไปยิ้มให้ดาวที่กำลังยิ้มแหยมาให้ “กูนั่งด้วยคนสิ”
“เชิญเลยค่ะพี่ปอ” ดาวบอก ก่อนจะรีบปั้นยิ้มส่งมาให้ผม “พี่ปอมากินร้านนี้ด้วยเรหอคะ บังเอิญสุดๆ เลยค่ะ”
“นั่นสิ แถมที่นั่งติดกันด้วย” ผมบอก ก่อนจะหันไปมองไอ้ดิวที่กำลังทำหน้าหงอยส่งมาให้ ก่อนที่ผมจะยิ้มขึ้น “พอดีได้ยินเรืองสนุกเลยตั้งใจจะมาฟังด้วย เมื่อกี้พูดกันถึงไหนแล้ว วางแผนจะทำให้ใครหึงอยู่นี่ใช่ไหม”
“อุ๊ย!” ดาวอุทานขึ้น แตผมไม่สนใจ แล้วเพ่งมองไปยังไอ้คนที่นั้งอยู่ข้างกันที่ตอนนี้ยังไม่ขยับปากพูดสักคำ ตั้งแต่ผมปรากฏตัวขึ้น
“ว่าไงมึง”
“เอ่อ.. แมลงปอใจเย็นก่อนนะ” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มให้ผม “กินน้ำก่อนไหม”
“มึงกินเองเถอะ เหมือนมึงจะคอแห้งนะ” ผมบอก ก่อนจะยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“อ่า...น่าจะประมาณนั้น” ไอ้ดิวตอบพลางพยักหน้า แล้วหยิบแก้วน้ำมาดูด ผมหัวเราะขึ้นเบาๆ
อยากจะรู้นักว่ามันจะแก้ตัวว่ายังไง...
“พี่ปอสั่งอะไรไหมค่ะ เดี๋ยวให้พี่ดิวเลี้ยงเนอะ” ดาวบอก แล้วรีบหยิบเมนูขึ้นมา
“พี่กินอิ่มแล้วครับ” ผมหันไปบอกดาวอย่างสุภาพ ก่อนจะหันมามองไอ้ดิวที่หนีสายตาผมอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก “โดยเฉพาะข้ออ้างกับคำแก้ตัวเนี่ย พี่กินจนเอียนเลย”
“อู้ย...” ดาวอุทนนอีกครั้ง ก่อนใบหน้าใสจะหงอยลง
“มึงจะไม่พูดอะไรหน่อยหรือไงวะ” ผมถามเร่งไอ้ดิวเสียงแข็ง
ให้ตายเถอะ! ตอนนี้ผมโคตรเคืองเลยครับ
“แมลงปอฟังกูให้จบ อย่าเพิ่งโมโหนะ” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะส่งยิ้มขัดตาทัพมาให้ ผมกอดอก ก่อนจะพยักหน้ารับ แล้วไอ้หน้ายิ้มก็ถอนหายใจออกมา “กูขอโทษนะ”
“แค่นี้เหรอ?”
“เดี๋ยวมึงจะหาว่ากูหาข้ออ้างมาลบล้างความผิดตัวเอง” ไอ้ดิวบอกเสียงอ่อย ก่อนนัยน์ตาคมจะสบมองผมด้วยแววตาไม่ต่างจากลูกแมว “แม้ว่ากูจะไม่ผิดคนเดียวทั้งหมด แต่กูยอมรับผิดแทนส่วนของดาวด้วยก็แล้วกัน”
“อ้าว! อะไรกันค่ะพี่ดิว ดาวไม่เกี่ยวซะหน่อย” ดาวรีบบอก ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้ผม “เรื่องเมื่อวานนี้น้องขอโทษด้วยนะคะ พี่ปอไม่โกรธกันเนอะ”
“ดาวเป็นน้องสาวไอ้ดิวเหรอ” ผมถามอย่างใจเย้น ดาวรีบพยักหน้าพลางปั้นหน้ายิ้มรับ
“ใช่เลยค่ะ น้องเป็นน้องสาวพี่ดิวแท้ๆ เลยค่ะ เอาเลือดไปตรวจดีเอ็นเอก็ได้” ดาวตอบอย่างกระตือรือร้น ผมได้ยินเสียงไอ้ดิวหัวเราะขึ้นเบาๆ
ผมรู้แล้วว่าไอ้ดิวกับดาวเหมือนกันตรงไหน...
“ขำอะไรของมึง!” ผมหันไปถามเสียงแข็ง ไอ้ดิวรีบปิดปากของตัวเองแล้วส่ายหน้าทันที
ทำไมมันเหมือนเด็กแบบนี้วะ…
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับน้องเลย งั้นน้องไปก่อนดีกว่า” ดาวพูด พร้อมกับลุกขึ้น แล้วหันมายิ้มหวานให้ผม “บ๊ายบายค่ะพี่ปอ”
หนีไปแบบนี้เลยเหรอ...
ผมได้แต่มองตามร่างของน้องดาวที่หันมายิ้มให้ ก่อนจะเดินออกจากร้านไปหน้าชื่นตาบาน เหลือแต่ผมกับไอ้ดิวสองคนที่ยังคงมีบัญชีแค้นที่ต้องสะสางกันต่อ
“แมลงปอไม่โกรธน้า...” ไอ้ดิวหันมาอ้อนผมต่อ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้เหมือนเช่นทุกครั้ง “แผนของดาวน่ะ กูไม่อยากขัด”
“แผนที่หลอกให้กูหัวปั่นหรือวะ” ผมถามเสียงแข็ง
“ดาวรู้ว่ากูชอบมึงอยู่ ก็เลยทำตัวจุ้นแบบน้องสาวที่ชอบยุ่งเรื่องของพี่ชายไง” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะกอดแขนของผมเอาไว้ “มึงไปแกล้งดาวเรื่องโทรศัพท์ก่อนทำไม”
“ความผิดกูใช่ไหม” ผมจอบอย่างคนไม่สบอารมณ์
“อะไรวะ! มึงไม่โกรธดาว แต่โกรธกูคนเดียว ไม่ยุติธรรม!” ไอ้ดิวบอกพลางทำหน้าบึ้ง
“เพราะกูแคร์มึงมากกว่าน้องสาวมึงไง” ผมตอบอย่างหงุดหงิด นึกอยากจะอาละวาดระบายความเครียด แต่มาเจอลูกอ้อนนิดหน่อยก็ก็พาลจะหายโกรธอีกแล้ว
ผมโคตรเบื่อตัวเองเลย
ถึงผมจะลดระดับความโมโหลง แต่ยังไงก็ไม่ยอมให้มันได้ใจง่ายๆ หรอกครับ ผมไม่สนใจว่าใครเป็นเจ้าของความคิด หรือสุดท้ายแล้วไอ้ดิวมันจะไม่มีส่วนผิดเลยก็ตามที
“แมลงปอ...” ไอ้ดิวเรียกชื่อผมเบาๆ
ผมไม่สนใจ แล้วดึงแขนที่มันกอดอยุ๋ออก พร้อมกับส่งสีหน้าที่บอกว่า 'กูเบื่อน้ำหน้ามึงมาก' ออกไปแทน
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อกู กูไปแล้ว เหม็นขี้หน้ามึง!” ผมบอกเสียงเย็น แล้วลุกขึ้นยืน
“งั้นกูไปด้วย” ไอ้ดิวบอก ก่อนจะลุกขึ้นตาม ผมหันไปบมองแล้วชักสีหน้าใส่
“ไม่ต้อง กูมากับพี่น็อต และกูจะกลับกับพี่น็อต ชัดไหมมึง!”
ผมเดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเองที่อยู่ถัดไป ก่อนจะมองใบหน้าของพี่น็อตที่มองผมเล็กน้อย แล้วเลยไปมองหน้าของไอ้ดิวแล้วยิ้มขึ้น
“จะกลับแล้วใช่ไหมปอ”
:: +++++++++++++++ ::
ผมเมินมันมาหลายวันแล้วครับ แค่ไม่ถึงกับไม่พูดกันเลย แต่ตอบเฉพาะที่อยากตอบ แล้วก็เป็นการตอบเฉพาะคำด้วย
หลังจากที่ผมไปถามไอ้กี้เรื่องของดาวอีกครั้ง ก่อนจะรู้ว่าดาวเป็นน้องสาวที่อ่อนกว่าผมหนึ่งปี ที่สำคัญไอ้ดิวหวงมาก คนเล่ายังมาบ่นกับผมว่ากำลังตามจีบน้องดาวอยู่ แต่โดนไอ้หน้ายิ้มขัดขวาง
ไอ้ดิวยังคงไปรับไปส่งผมอย่างเช่นปกติ ผมไม่มีความตำเป็นต้องลดความสะดวกสบายของตัวเองลง เพื่อประชดมันหรอกครับ ผมยังรับการบริการของมันเหมือนเดิม เพียงแต่ผมมักทำหน้าเซ็งใส่มันบ่อยๆ ก็เท่านั้น
“แมลงปอไปกินขนมกันไหม” ไอ้ดิวหันมาชวนผม รอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ผมไม่ได้สนใจ “หรือว่าอยากไปกินหารญี่ปุ่น เดี๋ยวกุพาไปเลี้ยงนะ”
ผมทำเหมือนไม่ได้ยิน แล้วเดินไปหยุดที่ประตูรถยนต์สีดำที่ตอนนี้นั่งบ่อยจนเหมือนเป็นรถของตัวเอง ผมเปิดประตูออกแล้วเข้าไปนั่ง ก่อนจะปรายตามองใบหน้าหงอยของไอ้ดิวไปด้วย
เมื่อรถยนต์เคลื่อนตัวได้ไม่นาน เส้นทางที่เปลี่ยนไปจากเดิม ทำให้ผมสงสัย ก่อนจะหันไปมองหน้าคนขับที่ยังทำตัวปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไปไหน” ผมถามขึ้นในที่สุด
นี่มันจะพาผมไปไหนเนี่ย…
“มึงพูดได้ด้วยเหรอ” ไอ้ดิวหันมาถามผมด้วยใบหน้าสงสัย แน่นอนว่ามันกำลังกวนประสาทผมอยู่
ผมถลึงตาใส่แล้วทำทีเป็นไม่สนใจ มันจะพาไปไหนก็เรื่องของมัน ไอ้ดิวคงไม่พาผมไปชาย หรือปล่อยแถวชายแดนหรอก มันจะมาไม้ไหน ผมก็ไม่กลัวอยู่แล้วครับ
ในที่สุดรถยนต์ก็มาจอดที่ริมสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ผมหันไปมองอย่างสงสัย ไอ้ดิวเลื่อนหน้าต่างลง กอนจะดับเครื่อง
“มึงจะไม่ยอมหายงอนจริงๆ ใช่ไหม” ไอ้ดิวหันมาถามผมอย่างจริงจัง ผมไม่ตอบ แต่ส่งสีหน้าที่บอกว่า ‘อย่างที่มึงเข้าใจนั่นแหละ’ ออกไป
“มึงทำให้กูไม่มีทางเลือก” ไอ้ดิวตอบพลางถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันหลังแล้วหยิบอะไรบางอย่างมาสวมที่ใบหน้าของตัวเอง และการกระทำนั้นผมให้ผมถึงกับตกตะลึง
“แมลงปอ ...ถ้ามึงยังไม่หายงอนอีก กูก็จนปัญญาแล้วนะ” ไอ้ดิวพูดขึ้น ก่อนจะเอียงคอถาม “น่ารักขนาดนี้ มึงคงหายโกรธแล้วเนอะ”
“ปัญญาอ่อน” ผมตอบ ก่อนจะกลั้นยิ้มเอาไว้
ไอ้บ้าเอ๊ย! ไม่นึกว่ามันจะมาไม้นี้...
ผมมองใบหน้าของไอ้ดิวที่ตอนนี้ถูกปิดด้วยหน้ากากรูปหมีพูห์ที่ผมชอบ ใบหน้าของเจ้าหมีสีส้มกำลังเอียงคอไปมา พร้อมกับน้ำเสียงทุ้มที่ดังอย่างออดอ้อน
“ยิ้มแล้วๆ อย่าฝืนสิ มึงยิ้มแล้วน่ารักจะตาย”
“พูดมากว่ะ”
“หายโกรธนะ ดิวขอโทษ”
“ให้กูต่อยก่อน” ผมพูดขึ้น ถึงอยากจะทำอย่างนั้น แต่ผมก็ต่อยมันไม่ลงหรอกครับ “บางทีกูอาจจะหายโกรธมึงทันทีเลยก็เด้”
“ก็ได้” ไอ้ดิวตอบรับ ก่อนจะหัวเราะออกมา “เอาจริงอ่ะ”
“เอาหน้ากากออกสิ” ผมบอก ก่อนจะกำมือของตัวเองแน่น
ทันทีที่ไอ้ดิวถอดหน้ากากออก นัยน์ตาคมที่มักทอแววยิ้มนั้นก็ถูกปิดลง เหลือเพียงเปลือกตาสีอ่อนและเสียงลมหายใจที่ผ่อนออกมา
ผมมองถาพนั้นอยู่เพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะดึงแก้มของคนชอบยิ้มเต็มแรง และนั่นทำให้คนที่โดนทำร้ายร้องในทันที
“โอ๊ย! แมลงปอ ไหนบอกจะต่อยไง”
“กูเปลี่ยนใจแล้ว ดึงแก้มมึงแบบนี้ น่าจะเจ็บกว่า” ผมยอก แล้วออกแรงดึงแก้มขาวทั้งสองข้างมากกว่าเดิม
“เบาหน่อยสิครับ! ดิวเจ็บนะ” ไอ้ดิวบ่นไม่หยุดพลางจับมือของผมเอาไว้
“ยิ่งบ่น กูยิ่งไม่หยุดนะ” ผมตอบ ก่อนจะหัวเราะออกมา
“ทำไมมึงชอบทำร้ายกูแบบนี้ทุกที” ไอ้ดิว่ยนขี้นอีกครั้ง ก่อนจะมองผมด้วยสายตาตัดพ้อ
“หมั่นไส้มึงไง” ผมตอบพลางผ่อนแรงที่ดึงแก้มของมันลง
ทันทีที่ผมปล่อยมือออก ไอ้ดิวก็ทำหน้ามุ่ย แล้วลูบแก้มที่เป็นปื้นสีแดงของตัวเองไปมา ก่อนจะโผเข้ามากอด โดนที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
“ดิวเจ็บขนาดนี้ แมลงปอต้องหายโกรธแล้วนะ”
“อืม” ผมบตอบรับพลางลูบหัวของมันเบาๆ เหมือนปลอบเด็ก
ขี้อ้อนแบบนี้ กูคงโกรธมึงได้ลงหรอก ไอ้ดิว...
TBC ::::::::::::::::::::::::::::::::: +++
Note :::กลับมาแล้วจ้า !!!!!!
หลังจากห่างหายไปเกือยสองเดือนแฮะๆ หวังว่าจะยังมีครที่รออยู่ (มีหน่อยน้า+++
)
แต่คนเขียนไม่ได้หายหัวไปทำอะไร นอกจากทำงานแล้วก็กำลังจัดการเรื่องรวมเล่มอยุ่ค่ะ (ให้อถัยหยูเถอะค่ะ!!!!
)
ตอนนี้ก็รีไรท์เนื้อเรื่องใหม่เสร็จหมดแล้ว อยุ่ในขั้นตอนการแต่งตอนพิเศษอยุ่จ้า
ใครที่ยังอยากได้? ก็รอกันอีกนิดนึง จะพยายามเต็มที่จ้า อิอิ
มาคุยเรื่องตอนนี้บ้างดีกว่า อิอิ
ในที่สุดความลับ? ที่ทุกคนคงเดากันได้แล้วก็เปิดเผย โดยส่วนจัวแล้วชอบตอนนี้มากเลยค่ะ แต่งแล้วยังฮาเอง
สงสารดิว แต่ก็สมนำหน้ามันเหมือนกัน
เอาเป็นว่า ดิวเค้าตามใจน้องสาวนั่นแหละค่ะ อิอิ
เหมือนจะดราม่า แต่ก็ไม่อ่านะ เพราะตอนท้ายแล้ว คนเขียนก็ยังคงคอนเซปคสามน่ารักไว้เหมือนเดิม อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามกันจยถึงตอนนี้ ถ้ามีคำผิดไปบ้างต้องขออภัยด้วยค่ะ (แต่ไม่น่าจะมีแล้วนะ)
ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งเรื่องนี้ไปจนกว่าจะจบนะคะ
รักและคิดถึงทุกท่านเสมอ จุ๊บๆ
ปล1 . ตอนหน้าสองคนนั้นเค้าก็จะ.... กันแล้วล่ะค่ะ เอิ๊กๆ ติดตามกันด้วยนะคะ
ปล 2. คนเขียนยังไม่ได้หาโรงพิมพ์เลยจ้า มีใครแนะนำได้บ้าง จะอบพระคุณมากค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
