● เล่ห์รักฤดูร้อน ●
ยกที่ 62 – จับต้นชนปลาย
“คิม”
“หือ?”
สามภพมองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มกริ่มเข้าใส่ มือข้างหนึ่งถือขนมยัดเข้าปาก อีกข้างเกาะคอเขาอย่างตีเนียน แล้วยังทำท่าจะลวนลามเข้ามาในคอเสื้อไปด้วยในอีกไม่ช้า หากไม่ติดว่ามาค้างเติ่งตรงคำพูดเขาเสียก่อน
“ชื่อดุ๊กดิ๊กนี่...ไปเอามาจากไหนนะ?”
มือคิมหันต์ชะงักอยู่ตรงจุดเดิม ทำเศษขนมร่วงลงพื้นนิดหน่อย เลิกคิ้วขึ้นสูง จ้องเขาอย่างพิจารณาครู่หนึ่ง สายตาราวกับจะอ่านรายละเอียดเบื้องลึกเบื้องหลังจากคำถามกะทันหันที่ได้ยิน จากนั้นก็ยักไหล่ด้วยท่าทางกวนประสาทอันเป็นบุคลิกประจำตัว
“คิดเองแหงอยู่แล้ว”
“งั้นหรือ”
อีกครั้งที่สายตาวาววับแบบนาน ๆ จะเห็นทีตั้งแต่เลิกตีกันของคิมหันต์จับจ้องมาเขม็ง ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรงบางเฉียบ ท่าทางคาดหวังจะให้เขาเฉลยอะไรต่อ แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรหลุดปากตามมา เจ้าตัวก็โผเข้ามากอดหมับพร้อมกันส่งเสียงฟึดฟัด
“พูดจาน่าสงสัย มีอะไรบอกผมสิ”
“...”
“เฮีย?”
“ไม่ละ” สามภพหัวเราะ ลูบผมอาตี๋ของเขาที่ทำหน้าเหวอใส่ป้อย ๆ “ปล่อยหมาคิมสงสัย ตลกดีออกจะตาย”
“ทำไมเป็นคนงี้วะเนี่ย” อีกฝ่ายบ่นอุบอิบ “เดี๋ยวหนีไปควงสาวเลย”
“หืม?”
เจ้าตัวไม่ตอบ แต่เหยียดรอยยิ้มยียวนกลับมาให้อย่างน่าเตะ
“พูดใหม่ซิ” เขาเอ่ยเสียงเย็น คล้ายจะเห็นรอยยิ้มบนริมฝีปากไอ้ตัวแสบเจื่อนลงนิดหน่อยเมื่อถูกคว้าต้นแขนไว้ก่อนทันได้ขยับหนีไปอยู่ในระยะปลอดภัย ลงท้ายด้วยการต้องทำเลิกคิ้วใสซื่อผิดเวลาเมื่อรู้ตัวว่าไปไหนไม่รอด
“..พูดเรื่อง?”
ยังจะทำไม่รู้อีก
“คิมหันต์”
“ครับผม”
ตอบกลับเสียงนุ่มเชียว กวนอวัยวะเบื้องต่ำละที่หนึ่ง
“พี่ไม่อยู่ด้วย ไม่ได้ไปให้ท่าคนอื่นใช่ไหม?”
แย่ตรงพอหลุดปากถามอย่างนั้นไป สถานการณ์ก็ราวกับจะพลิกให้ไอ้ตี๋แสบเป็นต่อขึ้นมาหนึ่งช่วงตัวทันที
“ที่ตั้งใจอ่อยอะไม่มี แต่ถ้าแบบที่ไม่ตั้งใจ...” คิมหันต์พูดช้า ๆ เสียงเนิบนาบ ยกมือลูบคางพลางทำหน้าครุ่นคิดไปด้วย “...ก็ไม่รู้สิ สาว ๆ คณะเราหวั่นไหวง่ายกันซะด้วย”
“คิม”
“หึงผมหรือ? หึงอะดิ๊” เจ้าของชื่อยิ้มเผล่ ทิ้งท้ายประโยคเสียงสูงชวนให้หมั่นไส้ แทบเห็นภาพหูตั้งหางกระดิกเมื่อยั่วเขาให้เล่นเกมตามไปได้
ไอ้ตัวแสบดิ้นรนพอเป็นพิธีตอนถูกรวบเอวเข้ามาใกล้ตัวเขา แต่พอถึงระยะห่างเหมาะสมสำหรับการพูดคุย มืออีกฝ่ายกลับเกาะหนึบเป็นตุ๊กแกพลางเบียดตัวเองเข้าหาจนแนบชิด ดึงอกเสื้อเขาขึ้นมาถูจมูกแล้วสูดเฮือกเหมือนพวกโรคจิต หยอดถ้อยคำออดอ้อนใส่แบบที่หากภูมิต้านทานไม่ดีคงได้มีละลายกันบ้าง
“...ผมคิดถึงเฮียเพี้ยนจนจะเพี้ยนตามเลย มาให้ฟัดหน่อยเร้ว”
สามภพขมวดคิ้ว ขยี้ผมคนที่ซุกเอา ๆ ด้วยความระอาแกมเอ็นดูแล้วผลักออกเบา ๆ เรียกเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจที่ถูกขัดจังหวะการลวนลาม
“ไม่ต้องมาพาเปลี่ยนเรื่อง”
“เฮียต่างหากที่พาเปลี่ยนเรื่อง” คิมหันต์แย้ง “คุยกันเรื่องชื่อหมาผมอยู่แท้ ๆ เลย”
“...”
“ทำไมหรือ มีวาระซ่อนเร้นอะไรแหงอะ”
อีกฝ่ายหรี่ตา ดูจะเซนส์ดีขึ้นมาจนสามภพนึกเสียใจที่ยกประเด็นนี้ขึ้นมาถามแต่แรก เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวยังข้องใจไม่หาย และไอ้ครั้นเขาจะเก็บไว้ก็ตะขิดตะขวงใจอย่างประหลาด ตลอดทางที่เขาขับรถจากราชบุรีถึงจุดหมายนั้นแทบไม่สามารถหยุดคิดเรื่องนั้นได้เลย
สุดท้ายแล้ว เขาก็ตัดสินใจว่าเล่าให้ฟังไปเถอะตอนคิมหันต์พยายามจะเข้ามานัวเนียอีกรอบ ต่อให้มันฟังดูออกจะไร้สาระไปสักหน่อย
“..โอเค ๆ ไม่ต้องหน้าอยากรู้อยากเห็นขนาดนั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก”
ชายหนุ่มถอนใจ ยกมือโอบรอบไหล่ไอ้ตัวยุ่งแล้วรัดไว้แน่น ๆ ในอ้อมแขนแสดงความคิดถึงอย่างที่ไม่ยอมออกปากพูด นิ่งอย่างนั้นอึดใจหนึ่งจึงค่อยคลายออก เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาโดยมีคิมหันต์เกาะหลังตามมาติด ๆ ฮัมเพลงเกาหลีที่เขาฟังไม่รู้เรื่องอีกแล้ว ท่าทางจะเป็นอัลบั้มใหม่
“งั้นก็ไม่เห็นต้องอิดออดนี่นา” คิมหันต์บ่นหงุงหงิงแทรกเนื้อเพลง พลางโน้มตัวมาจากข้างหลัง ทำท่าจะแทะใบหูเขาไปด้วยเรื่อยเปื่อย “เล่าเร็ว อยากรู้แล้ว”
สามภพเอื้อมมือไปดึงให้อีกฝ่ายโน้มคอลงมาอีก ก่อนจะฉกจูบแผ่วเบาบนริมฝีปาก รอจนใบหูคิมหันต์เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มจึงได้ลอบยิ้มพึงใจออกมาแล้วพูดต่อ
“พอดีวันนี้ตอนจะกลับ บังเอิญเจอหมาชื่อดุ๊กดิ๊กเหมือนกันเลย”
“อ่าฮะ”
คิมหันต์รอฟังอย่างจดจ่อ ตาเป็นประกายวาววับชวนให้นึกเอ็นดู และน่าเอ็นดูกับหน้าแกล้งก็ห่างกันแค่เส้นบาง ๆ กั้นเสียด้วย จึงได้ตัดบทเพียงเท่านั้นหวังยั่วให้โวยเล่น
“นี่แหละ”
“แค่เนี้ย!?”
“อยากฟังต่อก็จูบอีกที” เขายักไหล่ “แต่เราทำเองนะ”
“....”
สามภพส่งเสียงหัวเราะในลำคอให้กับพวงแก้มชมพูระเรื่อของคนฟัง ให้ทางเลือกต่ออย่างใจกว้างทว่ามีเป้าหมายแอบแฝง “ไม่อยากก็ไม่ว่าอะไร”
หนึ่งอึดใจแห่งความน่าฟัดบัดซบของภาพตรงหน้าผ่านพ้นไป กว่าคิมหันต์จะยอมออกปากงึมงำ
“..เฮีย..หันมาทางนี้ดิ๊”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วทำนองว่าไม่เข้าใจแม้รู้อยู่เต็มอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น จึงได้ยอมทำตามคำบอกแต่โดยดี
ขณะกำลังเพลิดเพลินกับสีเลือดฝาดบนใบหน้าอีกฝ่าย เขารู้สึกได้ถึงความร้อนจากฝ่ามือคนตรงหน้าซึ่งวางทาบบนแก้มสองข้างของตัวเอง ตามด้วยสัมผัสหยุ่น ๆ บนริมฝีปากนาบลงมาพริบตาหนึ่งก่อนจะถอยออกไป เร็วจนต้องยืมคำคิมหันต์เมื่อครู่นี้มาใช้
“แค่เนี้ย!?”
คิมหันต์กระตุกมุมปาก “อยากได้อีกก็ขยายความต่อดิ”
ถูกย้อนเข้าแล้วไง
“เบื๊อกเอ๊ย” เขาส่ายหน้าพร้อมส่งสายตาปรามาสอย่างจงใจ กึ่งดึงกึ่งลากอีกฝ่ายให้ปีนข้ามพนักพิงโซฟามานั่งคร่อมบนตัก “ลิ้นด้วยสิ ปกติชอบเวลาได้เป็นคนเริ่มเองไม่ใช่หรือ”
“เฮียเพี้ยนแม่งหน้าด้าน ไม่ได้จุ๊บนาน ๆ มันก็เขินกันมั่งเซ่!”
“ให้จูบ ไม่ได้ให้จุ๊บ” สามภพแก้ โบกมือไล่อีกฝ่าย “แต่ไม่อยากทำก็ช่างเถอะ ไปนอนไป”
“เฮ่ยอย่างอนดิ”
เขายักไหล่ “เปล่านี่”
“ตัวก็โตมาทำขี้งอนไม่น่ารักนะเว้ย”
“อือ รู้แล้ว ขับรถเมื่อย ไปนอนเหอะ”
“พี่ภพ”
เขาเหลือบมองคิมหันต์ที่ทำหน้าละห้อยด้วยท่าทางว่าจะเป็นไปโดยไม่รู้ตัว พยายามเต็มที่จะไม่หลุดขำออกมาก่อน เอาเข้าจริงไม่เห็นหน้ากันนาน ๆ กลับมาเจอไอ้ตัวแสบนั่งคร่อมทำตาใสใส่อย่างนี้ ใครนอนลงก็บ้าแล้ว ใจไปหมดแต่แรกนั่นละ ถึงอย่างนั้นก็ขออีกนิด แกล้งเจ้าเด็กน่าหมั่นไส้สักหน่อยพอหอมปากหอมคอค่อยมาโอ๋ทีหลังแล้วกัน
“ลุกซิ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ หิ้วปีกคิมหันต์ให้ลงจากตักตัวเองไปนั่งแหมะบนที่ว่างด้านข้างแทน
คนฟังทำหน้ามู่ทู่ ยอมโดนจับไปวางแต่โดยดี แต่ถ้าจบแค่นั้นเห็นทีจะไม่ใช่คิมหันต์ตัวจริง
“ทำเป็นเหินห่างแบบนี้มันอะไรกันเล่า คิดจะแกล้งผมหรือ ไม่หลงกลงั่ง ๆ ของเฮียหรอก”
ปากบ่นอุบอย่างตัดพ้อ แต่มือไม้ใช่จะอยู่นิ่ง ไร้ความลังเลสักนิดในการเอื้อมมาแกะกระดุมเสื้อเขาออกเหมือนเล่นแต่งตัวตุ๊กตา ทั้งที่หน้าตัวเองขึ้นสีแดงระเรื่อแย่แล้ว
‘ปล้ำแม่ง!’ เป็นความคิดฝ่ายอธรรมที่ลอยขึ้นมาในหัวสามภพ
และความอดทนของเขาก็จบลงตอนคิมหันต์แกะกระดุมเสื้อเขาลงมาถึงเม็ดที่สามนั่นละ“หมาตัวนั้นชื่อดุ๊กดิ๊ก เป็นโกลเด้นเหมือนกันด้วย แต่แก่แล้ว...เฮ่ยนี่! ไหนบอกอยากฟัง”
“อือ..ผมฟังอยู่” คิมหันต์งึมงำ นอนปวกเปียกหลังเสร็จไปแล้วสองรอบ เอาแก้มแนบบนอกเขาพลางทำตาปรือใส่เหมือนจะหลับ ปกติก็ตาตี่อยู่แล้วเลยไม่แน่ใจว่าปิดไปหรือยัง ไรผมชื้น ๆ ร่วงลงมาแปะบนหน้าผาก “ต่อดิ” ว่าแล้วก็คว้ามือเขาไปพาดไว้บบนเอวตัวเอง “กอดด้วย”
“นอนอ่อยอย่างนี้มันจะไม่มีอารมณ์เล่ารู้ไหม”
“แล้วมีอารมณ์อะไรอะ”
ช่างกล้าถามมาได้ สามภพพ่นลมออกจมูก แขนซึ่งพาดเอวอีกฝ่ายรวบหมับแล้วดึงเข้าหาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ผิวเนื้อที่แนบกันร้อนผ่าวราวกับจะไหม้ คิมหันต์หัวเราะปนประท้วงเมื่อเขาก้มลงกัดเบา ๆ ตามต้นคอ
“ฮ่า ๆ โอ๊ะ! เฮียอย่ากัดสูงดิ เดี๋ยวเป็นรอยหมด”
“คนอื่นจะได้เห็นไงว่ามีแฟนแล้ว” เขาพึมพำ ทำรอยต่ำลงมาเรื่อย
“คนเขารู้กันจะหมดคณะแล้ว อ๊ะ! ตรงนั้นก็...มะ...ไม่เอา...โอ้ย! ฮ่า ๆ ๆ ปล่อยก่อน เฮียเพี้ยนแม่งหื่น”
สามภพอดหัวเราะตามไอ้ตัวปากมากที่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนไปด้วยไม่ได้ ยังไม่ทันจะลงต่ำไปถึงไหนทำร้องลั่น ไหนจะไอ้ที่รีบดึงผ้าขึ้นมาปิดร่างกายตัวเองทั้งที่ยังคลุกวงในกันอยู่นี่อีก คู้คองอขาเสร็จสรรพแล้วยังกล้าเข้ามาเบียดใหม่พลางบ่นไปด้วย
“ล้อเล่นหน่อยเดียว อย่าขึ้นง่ายนักสิว้าลุงนี่”
“ถึงลุงก็ทำเด็กครางไม่เป็นภาษาได้ละ”
“....”
“อย่าทำหน้าเขินพร่ำเพรื่อนัก” เขาเหลือบมองแก้มแดง ๆ ของอีกฝ่าย กดจมูกลงทั่วใบหน้าอย่างรักใคร่ “...เดี๋ยวก็ต่ออีกรอบจริงหรอก”
คิมหันต์ก้มหนี แต่ยังทันมองเห็นว่ากลั้นยิ้มน่าดู
“ยิ้มอะไร”
“รักผมม้ากมากเลยอะดิ”
“....”
“ตอบรับหน่อยก็ไม่ได้”
อีกฝ่ายทำปากขมุบขมิบ ส่วนเขาเสมองไปทางอื่น เอ่ยรับคำในลำคอแบบขอไปที
“เออ”
คิมหันต์เหลือบมองในองศาที่ชวนให้ใจสั่นพิกล ครู่หนึ่งก็หัวเราะแผ่วเบาราวกับจะรู้ทัน เจื้อยแจ้วไปเรื่อยเมื่อได้ท่าที่สบายในอ้อมแขนเขา
“เฮียเพี้ยนก็ขี้อายเหมือนกันนี่หว่า น่ารักจนคุยกันไม่ถึงไหนสักทีเห็นปะ พอจะเข้าเรื่องหมาผมก็วอกแวกกลับมาเรื่องพี่ตลอด ตกลงว่าหมาดุ๊กดิ๊กอะไรยังไงยังไม่จบเลย คนตั้งชื่อนี้เซนส์ดีชะมัด โกลเด้นใช่ปะ ไปเจอที่ไหนนะ แถวนี้หรื—”
“...ที่ราชบุรี”
“...หือ?”
“แถวโรง’บาลน่ะ”
คิมหันต์เงียบไปพักใหญ่จนเขาแปลกใจ ถึงกับก้มลงไปดูด้วยสงสัยว่าหลับไปแล้วหรือเปล่า แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าเจ้าตัวลืมตาแป๋ว ผิดจากที่ทำตาปรืออยู่แต่แรกไปถนัด จนเมื่อเห็นเขาขมวดคิ้วน้อย ๆ อีกฝ่ายจึงได้ถามกลับ
“...หมาใครอะ พี่รู้ไหม?”
“ไม่รู้จัก เลยสงสัยว่าเกี่ยวกับหมาเราหรือเปล่านี่ไง”
“เจอเจ้าของใช่ปะ”
“เจอ” สามภพพยักหน้า ถือโอกาสเอาคางวางไว้กลางกระหม่อมอีกฝ่าย “แต่ไม่ได้ถามชื่อ น่าจะบ้านอยู่แถวนั้น พาหมามาเดินเล่น”
“ผู้หญิงผู้ชาย?”
“ผู้ชาย”
“หน้าตาล่ะ แล้วอายุประมาณเท่าไหร่ได้”
“เดี๋ยวนะ” ชายหนุ่มขัดจังหวะ หัวคิ้วย่นเป็นปมอยู่บนหน้าผาก ตระหนักได้ว่าคงไม่ใช่แค่คิดไปเองแล้วเรื่องเจ้าหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวนั้นที่เขารู้สึกว่าแปลก “มีอะไรน่าสนใจนักหรือไง”
คิมหันต์ท่าทางเหมือนจมอยู่กับความคิดตัวเองไปครู่ใหญ่ กว่าจะเงยขึ้นมองหน้าเขา ตอบคำถามด้วยคำถาม
“อายุเขา...สักสามสิบกว่า ๆ ได้ไหม หน้าคมหน่อย ผิว..ค่อนข้างเข้มนิด ๆ อะไรงี้”
“รู้จักเขาหรือ?”
อีกฝ่ายขยับปาก แต่คล้ายนึกคำพูดไม่ออก จนเขาต้องเอ่ยกระตุ้นอีกครั้ง “คร่าว ๆ ก็ประมาณนั้น อายุน่าจะสักสามสิบกว่า ผิวค่อนข้างคล้ำ กับหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์แก่ ๆ หนึ่งตัวชื่อดุ๊กดิ๊ก บอกว่าแฟนตั้งให้ แฟนเคยอยากเลี้ยง ก็คิดว่าเขาเลือกใช้คำแปลก ๆ จนขัดหู เคยอยากเลี้ยง...แสดงว่าตอนนี้ไม่อยากแล้ว...”
“...หรือไม่ก็เลี้ยงไม่ได้แล้ว...” ท่าทางคิมหันต์เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าบอกเขา
เป็นนาทีที่ทั้งสองเอาแต่จ้องหน้ากัน เครื่องหมายคำถามลอยอยู่ในแววตา และต่างคนต่างอับจนด้วยคำพูดขึ้นมานับแต่นั้น พร้อมกับที่ความรู้สึกอึดอัดซึ่งอธิบายแหล่งที่มาไม่ได้จุกตื้อขึ้นมาในอกจนหายใจไม่สะดวก
เขาจับต้นชนปลายไม่ได้ชัดเจนนัก ทว่าข้อมูลขาด ๆ หาย ๆ ที่เคยได้ยินมาจากพี่น้องบ้านวานิชตระการกูล ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือหลุดปาก กลับกระซิบบอกเขาว่าผู้ชายที่เพิ่งเจอต้องมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับทั้งสามคนเป็นแน่ คงไม่ใช่ว่าเป็น..
“....แฟนพี่ชายเรา...?” สามภพพึมพำเสียงแผ่ว นึกไปถึงใครคนหนึ่งที่เป็นความทรงจำซึ่งส่งผ่านมาจากคิมหันต์อีกที “..พี่เอก...ชื่อนี้ใช่ไหม? เป็นเขาหรือ?”
อีกฝ่ายเบิกตากว้าง จากนั้นโคลงศีรษะไปมา
“..ผมไม่รู้...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขายังอยู่ราชบุรีหรือเปล่า ตั้งแต่ตอนนั้นบ้านเราก็ไม่ได้ติดต่อเขาอีกเลย”
สามภพลูบหลังคิมหันต์แผ่วเบาโดยไม่ได้ถามอะไรอีก แต่กลับเป็นเจ้าตัวที่สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเล่าออกมาเอง
“...ป๊าไม่ให้เลี้ยงหมา แต่เมื่อก่อนผมไปเล่นไอ้ตัวขนฟูสีทอง ๆ ที่บ้านเพื่อนแล้วชอบ ก็เลยอยากได้ เฮียใหญ่บอกว่าเอาไว้เรียนจบจะซื้อ ให้ตั้งชื่อดุ๊กดิ๊กตามที่ผมขอ...ชื่อมันตลกใช่ไหมล่ะ ผมก็รู้หรอก แต่ตอนเด็กชื่อนั้นเท่สุดแล้วไง แล้วเราก็เครียดกันอีกว่าถ้าป๊าไม่ให้จะเอาไปเลี้ยงไว้ที่ไหนดี...”
คิมหันต์เงียบไปครู่หนึ่ง เหลือบมองเขาอย่างชั่งใจ หยิบเสื้อบนพื้นขึ้นมาสวมแล้วเอนตัวเข้ามาพิงอีกครั้ง
“...ตอนปรึกษากันพี่เอกก็มาได้ยิน เลยบอกว่างั้นฝากเขาเลี้ยงก่อนไหม เอาไว้เขาจะมีบ้านสีขาว มีสวนหย่อมให้หมาวิ่งเล่น ให้ไอ้ดุ๊กดิ๊กของผมอยู่กับเจ้าโรลล์ หมาโกลเด้นแก่ ๆ ของเขาไปก่อน ไว้ป๊าอนุญาตหรือถ้าผมโตมีบ้านของตัวเองค่อยเอากลับไป เฮียใหญ่ก็เออออไปด้วย ย้ำกับพี่เอกว่าต้องตั้งชื่อหมาตามใจผม.....แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครทันได้เลี้ยง...”
เสียงคิมหันต์เบาหวิวเมื่อพูดถึงตรงนั้น นิ่งไปนานจนเขาเริ่มเป็นห่วงจึงได้เบนประเด็นไปเรื่องอื่น “..แล้วไอ้ดุ๊กดิ๊กตัวปัจจุบันล่ะ...”
นั่นดูจะช่วยกู้สถานการณ์ขึ้นมาได้บ้าง คิมหันต์ท่าทางจะปลื้มไอ้ลูกชายที่รักเอามากจริง ๆ
“ตัวนั้นเป็นตอนเจ้ใหญ่กับเจ้สิออกมาอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ หลังจากนั้นผมสอบเข้าม.ปลายได้..ไอ้โรงเรียนที่เฮียเพี้ยนไปตามหาเรื่องนั่นแหละ” ถึงตรงนี้มีหันมาเขม่นใส่เขานิดหน่อย “...ผมก็ย้ายมาอยู่ด้วยอีกคน เจ้ใหญ่เลยพาไปซื้อหมาที่อยากเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก เขายังจำได้ด้วยว่าผมเคยจะให้ชื่อดุ๊กดิ๊ก ลูกชายผมก็มีที่มาประมาณนี้”
“..อ้อ...”
“ไม่รู้ทางฝั่งพี่เอกที่หลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกจะหามาเลี้ยงด้วยหรือเปล่า ยังอยู่ราชบุรีหรือย้ายไปที่อื่นแล้ว นับอายุตอนนี้เขาก็น่าจะราว ๆ สามสิบห้า แล้วถ้าหมาแก่ชื่อดุ๊กดิ๊กนั่นเป็นของเขาจริง...ก็แสดงว่าเขารักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเฮียใหญ่ เจ้านั่นเป็นดุ๊กดิ๊กที่หนึ่ง ส่วนไอ้ตัวที่บ้านตอนนี้คือดุ๊กดิ๊กที่สอง...ฮ่า ๆ ๆ”
เสียงหัวเราะขื่นของคิมหันต์ดังปิดท้าย อันที่จริงเสียงอีกฝ่ายฟังดูพิลึกตั้งแต่เจ้าตัวเอ่ยถึงพี่ชายผู้ล่วงลับของตัวเองแล้ว ก้มลงมองจึงได้เห็นนัยน์ตาเคลือบหยดน้ำวาววับของคนพูด ก่อนเจ้าตัวจะกระแอมเบา ๆ แล้วปรับสีหน้าแววตาให้เป็นปกติในอีกไม่กี่วินาทีถัดมา
“...ไหวไหมเรา?”
“หือ?”
เขายกมือขึ้นขยี้ผมอีกฝ่ายเบา ๆ แล้วดึงให้เอนศีรษะลงมาซบบนไหล่ ส่วนคิมหันต์ยื่นแขนมากอดรอบเอวเขาไว้เหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ
“ผมไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจถ้าเขาเป็นพี่เอกจริง.....ถ้าเขายังอยู่....แล้วเขายังรักเฮียใหญ่.....เรื่องมันสิบกว่าปีมาแล้ว แต่พวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่ก่อนผมจะเกิดเสียอีก....ทั้งที่นานขนาดนี้.....”
“อือ..”
“...เฮียเพี้ยนว่าจะใช่พี่เอกหรือเปล่า...”
เรื่องในอดีตจบไปแล้ว เอาจริง ๆ เขาไม่ใคร่ใส่ใจเรื่องคนอื่นเท่าไรนัก หากไม่ใช่เพราะมันเกี่ยวข้องกับคนรักของเขา ไหนจะปัญหากับสุชัยซึ่งยังค้างคา ตั้งแต่ถูกจับได้ว่าคบกับลูกชายเจ้าตัวจนบัดนี้ยังไม่เคยได้เหยียบเข้าไปในบ้านเลยสักครั้ง และหากผู้ชายคนนั้นเขาเจอเป็นคนเดียวกับที่คิมหันต์สงสัยจริง...บางทีปัญหาระหว่างเขากับสุชัยอาจยังพอมีทางออกอยู่บ้างก็ได้
สามภพกระชับอ้อมแขน กดจูบอ่อนโยนบนขมับอีกฝ่าย เขาไม่รู้ผู้ชายที่เจอจะใช่คนรักของพี่ชายคิมหันต์จริงหรือไม่ โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวที่ว่าจะเป็นตัวเดียวกับที่เคยให้คำมั่นสัญญากันไว้หรือเปล่า แต่คิดว่ากลับไปที่ทำงานจะลองตามหาบ้านของผู้ชายคนนั้นดู
สามภพหมุนปากกาเล่นอยู่ในมือ ชะเง้อดูเก้าอี้สำหรับนั่งรอหน้าห้องทันตกรรม เห็นไม่มีคนไข้อยู่ก็เดินเตร่ออกมาข้างนอก ทำทีเป็นทักทายพยาบาลวัยกลางคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า
"ไงครับพี่กานต์"
“อ้าวหมอภพ วันนี้คนไข้หมดเร็วนะคะ”
เขาพยักหน้า “คุณลุงคนเมื่อกี้ถอนง่ายกว่าที่คิดน่ะครับ ตอนแรกนึกว่าจะนานกว่านี้เลยไม่ได้นัดใครแล้ว”
“แหม..ฝีมือ”
ชายหนุ่มพยายามปั้นรอยยิ้มน้อย ๆ อย่างเป็นมิตร ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ “เอ้อ พี่กานต์รู้จักผู้ชายเลี้ยงหมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่อยู่แถวนี้บ้างไหม”
คนฟังทำสีหน้าแปลกใจใส่ จนเขาต้องขยายความต่อแบบกลาง ๆ ไว้ก่อน
“พอดีอาทิตย์ที่แล้วขับรถผ่าน เห็นเขาจูงหมาเดินเล่น รู้สึกหน้าคุ้น ๆ เหมือนเป็นคนรู้จักของเพื่อนอีกที น่าจะบ้านอยู่แถวนี้ เผื่อว่าพี่กานต์เคยเห็น...”
“เอ..พี่ก็ไม่แน่ใจนะคะ” เธอขมวดคิ้ว กัดริมฝีปากล่างอย่างครุ่นคิด “..หมาโกลเด้นหรือ...”
“ที่ชอบพาเจ้าหมาแก่มาเดินเล่นอีกซอยรึเปล่าคะหมอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
หันกลับไปมองก็เห็นพยาบาลสาวอีกคนยืนยิ้มกว้างอยู่ตรงนั้น ดูจากสีหน้าและคำพูดแล้วคงได้ยินบทสนทนามาตั้งแต่ช่วงแรก ๆ
“อ้า..ใช่” สามภพพยักหน้า ตัดสินใจลองหยั่งเชิงดูด้วยการเอ่ยชื่อต้องสงสัย หากไม่ใช่จะได้ไม่ต้องเสียเวลาคุยต่อ “...ที่ชื่อเอก..”
“พี่เอกจริงด้วย!” เธอหัวเราะน้อย ๆ “หมอภพรู้จักด้วยหรือคะ โลกมันกลมจริงเชียว”
เขาใจชื้น บอกตัวเองว่ามาถูกทางแล้ว
“คนรู้จักของเพื่อนอีกทีน่ะครับ” สามภพระวังตัวไว้ก่อน หากเธอเอาไปเล่าให้ผู้ชายคนนั้นฟังว่ามีคนชื่อภพมาอ้างว่ารู้จักมันคงฟังดูพิลึก “บ้านเขาอยู่ไหนหรือ แถวนี้รึเปล่า?”
“โอย ใกล้ ๆ ค่ะ” เธออธิบายเสียงร่าเริง “ซอยที่เขาชอบพาดุ๊กดิ๊กหมาเขามาเดินเล่นนั่นแหละ หมอภพเคยขับรถเข้าไปไหมคะ จะมีบ้านชั้นเดียวหลังหนึ่ง สีขาว มีสวนหย่อมอยู่ด้านหน้า สวยเด่นกว่าหลังอื่นเลย เขาเป็นสถาปนิก เห็นปุ๊บรู้ปั๊บแน่ค่ะ”
“อ้อ..บ้านหลังนั้นเอง” คุณพยาบาลคนแรกดูเหมือนจะเพิ่งนึกได้ “พี่จำได้ละ เอกภพ ที่ไม่มีแฟน ไม่แต่งงานสักที ผู้หญิงจ้องจะแย่”
“หือ? ไม่มีเลยหรือครับ” เขาแสร้งทำเสียงแปลกใจตามน้ำ เอ่ยข้อมูลตามที่คิมหันต์บอก “เขาน่าจะอายุสัก...สามสิบห้าได้แล้ว”
“แหม่! เคยมีนะคะ เห็นเขาว่ากัน ไม่รู้ยังไง แต่ลือว่าเสียไปแล้ว” พยาบาลสาวถอนใจเฮือก “ ตอนหนูมาทำงานที่นี่ใหม่ ๆ เห็นมาทำฟัน หล่อดี สุภาพ แต่ดูเข้าถึงยากแปลก ๆ”
“จะจีบเขาแล้วแห้วล่ะสิ” กานต์ขัดอย่างรู้ทัน
“ชู่ว! เบา ๆ สิคะ เดี๋ยวคนเข้าใจผิดกันพอดี หนูเปล่าจีบเสียหน่อย แค่เห็นว่าเป็นคนน่ามอง ดูใจดี ยิ้มง่าย ถึงจะชอบยิ้มเศร้าไงไม่รู้ก็เถอะ หน้าตาคงเป็นอย่างนั้นเอง แถมท่าจะรวยด้วย บ้านตั้งใหญ่โตแต่อยู่คนเดียว หนูมีบ้านมีแฟนอย่างนั้นบ้างก็ดีหรอก ฮ่า ๆ ๆ”
“เธอนี่!”
หญิงสาวหัวเราะร่วน “อะไรล่ะ พี่กานต์ก็.. หนูแค่ล้อเล่นเอง”
สามภพเลี่ยงจากบทสนทนาซึ่งกลายเป็นของสองสาวตรงนั้นออกมาเงียบ ๆ ใจเขายังเต้นแรงอยู่นิดหน่อยนับจากที่รู้ว่าเป็นคนเดียวกันกับที่สงสัยจริง
เอก...เอกภพ...อายุราวสามสิบห้าปี เคยมีแฟนแต่ลือว่าเสียไปแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่มีใครใหม่ เลี้ยงสุนัขโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ชื่อดุ๊กดิ๊ก หรือให้ชัดกว่านั้นก็อาจเป็นดุ๊กดิ๊กที่หนึ่งอย่างคิมหันต์ว่า
เขาก้มลงมองปฏิทินงานของตัวเอง หมุนปากกาไปมาอีกครู่หนึ่ง ครุ่นคิดว่าควรทำอย่างไรต่อ วันพฤหัสที่จะถึงนี้เขาว่างนับตั้งแต่หลังสี่โมงเย็น เดิมตั้งใจว่าจะไปพบสุชัยที่บ้านอีกครั้งตามเป้าหมายเก่า จีบคนลูกติดแล้วก็โน้มน้าวคนพ่อต่อ แม้ความหวังออกจะริบหรี่ แต่ตอนนี้คงต้องเลื่อนกำหนดการเดิมออกไปสักหน่อย
วัสสานะพร่ำบอกกับเขาว่าสุชัยอ่อนลงกว่าแต่ก่อนเยอะ คิดให้ดีแล้วคงต้องมีความรู้สึกผิดเจืออยู่ไม่มากก็น้อยจากเรื่องที่เกิดจนทำให้ต้องเสียลูกชายคนโต ท่าทางสับสนของสุชัยที่ปรากฏให้เห็นบางครั้งยิ่งช่วยยืนยันข้อสันนิษฐานของเขา
ตอนนี้ที่เขาอยากพิสูจน์ด้วยการเห็นกับตา ได้ยินกับหู ว่าพี่เอกในบ้านสีขาวถัดไปอีกซอย กับพี่เอกของเฮียใหญ่คนที่คิมหันต์อ้างถึงจะใช่คนเดียวกันแน่หรือเปล่า
หากเป็นเช่นนั้นจริง คิดอย่างเห็นแก่ตัวสักหน่อย พี่เอกที่ว่าอาจช่วยเขาได้บ้าง ต่อให้กลายเป็นว่าต้องใช้เรื่องน่าเศร้าในอดีตเป็นเครื่องมือให้สุชัยยอมรับ แต่ก็ช่างปะไร เขารักคิมหันต์ และมันจะต้องไม่จบลงแบบเดิม เรื่องก็มีเท่านั้นเอง
“หมอภพคะ มีเอกสารแจ้งรายละเอียดการออกหน่วยสัปดาห์หน้าค่ะ”
เขาเงยหน้า เอ่ยรับคำ ขีดฆ่ากำหนดการเดิมในปฏิทินทิ้ง แล้วหันไปสนใจเรื่องงาน แม้จะอ่านไม่ค่อยเข้าหัวนัก
มัวแต่ครุ่นคิดถึงแต่วันพฤหัสที่กำลังจะมาถึง- หมดยกที่ 62 –
มาต่อแล้วค่ะ แฮร่กก >w<
ความจริงตั้งใจว่าเรื่องนี้ควรจะไม่เกินหกสิบตอน ไหงมาจนตอนนี้ยังไม่จบ (บอกใกล้แล้วมาหลายรอบละ) มาไกลกว่าที่คิดค่ะ 555
ยกที่แล้วขอบคุณมากค่ะที่ช่วยแก้คำผิดให้ ตามไปแก้มาเรียบร้อย ^o^
วันนี้มีของแถมนิดหน่อยรีพลายถัดไปด้วยค่ะ
หัวข้อ: ● เล่ห์รักฤดูร้อน ● ตอนพิเศษวันสงกรานต์ (หน้า 151) 13/04/59 (อ่าน 1139578 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก