หัวข้อ: เป็นได้แค่ตัวแทน

[wews]

ในที่สุดก็จะได้เจอกัน
ฟ่างอย่าใจอ่อนง่ายๆ
 

[Satang_P]

หวังว่าพี่เหมจะดีขึ้น 

[panari]

อัพทีไร เสียน้ำตาทุกที T^T หลังจากนี้จะแฮปปี้หรือยังเนี่ย

[อเลนคุง]

ชอบแม่พี่โจ้จัง
พี่เหมรู้ได้ไงว่าฟ่างอยู่ไหน อิพี่โจ้เป็นสายให้แน่เลย

[mutyamania]

เรื่องสั้นเรื่องนี้คือตัวอย่างที่ดี  ที่ทำให้เราได้รู้ว่า  บางครั้งนิยายดี ๆ ไม่จำเป็นต้องมีพล็อตที่แปลกแหวกแนว  ไม่จำเป็นต้องใช้ภาษาที่สวยเว่อร์  แต่ด้วยการเล่าเรื่องแบบเรียบง่าย  ของตัวละครเพียงด้านเดียวนี่แหละ  ทำให้ใครหลายคน  รวมถึงเรา  นั่งกดรีเฟรชเพจนิยายอย่างบ้าคลั่ง  ความดีความชอบยกให้คนแต่งจริง ๆ ที่แต่งออกมาได้ลงตัวที่สุด  ก็ไอ้ด้วยความที่เรารับรู้เรื่องราว  ผ่านมุมมองของน้องฟ่างเพียงคนเดียวนี่แหละ  คือเสน่ห์สำคัญที่ทำให้เราได้ลุ้น  เพราะไม่รู้ว่า...เออ....ไอ้พี่เหมมันคิดอะไรของมันกันแน่วะ

ดีแล้วที่พี่โจ้ไม่เผลอคิดเกินเลยกับน้อง  ไม่อยากเห็นคนดี ๆ ต้องเสียใจ  ให้พี่เหมมันเสียใจคนเดียวก็พอแล้ว...

ปล.บางครั้งรักกัน...แสดงออกบ้างก็ดีนะ  ทำเก๊กเป็นพระเอกแบบนี้  เกิดอีกฝ่ายเหนื่อยจนถอดใจไปแล้วล่ะก็  คนที่เจ็บคือแกนั่นแหละ

ปล.2 คำศัพท์วันนี้....นี่ตัวเอง....อย่ามาเหมได้ป่ะ  (เอาไว้ด่าพวกแฟนซึน ๆ)

[Aoya]

ระยะเวลาห้าเดือนหกวันที่ฟ่างไม่อยู่
พี่เหมไม่ได้ติดต่อหรือข้องแวะอะไรกับมิวเลยเหรอ
ตอนฟ่างอยู่ยังเห็นไปกับเค้าทุกวัน ยังใส่สร้อยติดตัวตลอด
แล้วเพิ่งมาเคลียร์ เพิ่งถอดคืนเค้าเมื่อวันที่ฟ่างไปเนี่ยนะ

ไม่เชื่อหรอกค่ะว่าเรื่องระหว่างพี่เหมกับมิวจะจบ
ถ้าเป็นไปได้อยากให้ฟ่างกลับบ้าน บ้านที่เป็นบ้านของพ่อกับแม่
อย่ากลับไปหาพี่เหมเลย เจ็บปวดใจเปล่าๆ

[drasil]

อยากอ่านตอนต่อไปจัง

[U_Ton]

  เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก... แววมาม่าเหมือนจะมายังไงไม่รู้อ่ะ

ไม่สบายใจเท่าไหร่555 (อินจัด)... พี่เหมดูแลน้องฟ่างดีดีล่ะ

โอกาสมีไว้ให้แก้ไขความผิดพลาด ให้ลองอีกสักครั้ง...

หวังว่าครั้งนี้จะรักษาโอกาสไว้ได้นะ อย่าทำให้ฟ่างเสียใจอีกเลย

[Fujoshi]

ทำไมเพิ่งมาเจอเรื่องนี้

หน่วงดีจริงๆ แต่ก็ชอบอ่านค่ะ
รีบมาต่อนะคะ จะรอค่ะ

[namtarn11]

มาดันรอตอนต่อไป มันค้างง่า

[ลู่เคอOlive♥]

พี่เหมต้องทำให้มันชัดเจนได้และ
ถ้าทำให้ฟ่างเสียใจอีกนะ

[GUNPLAPLASTIC]

พี่เหมจะยังไงเนี่ย อยากลองอ่านพาทพี่เหมบ้างอ่ะ
อยากรู้ว่าพี่เเกคิดไงกับฟ่างเนี่ย เเล้วที่ฟ่างเห็นมันจริงอ๊ะเปล่า
  ::ตอนหน้าขออย่ามาม่าเลยนะ

[aloney]

มาอีกน่ะ

เป็นคนโลภเพราะเรื่องนี้รู้ไหม?? อ่านเท่าไรก็ไม่พอจริงๆ

บางครั้งก็แอบสงสัยว่าตัวอักษรที่อ่านอยู่แอบมีสารบางอย่างแฝงอยู่ เสพย์ติดเรื่องนี้ไปแล้วจริงๆ
   

[*SparklinG*]

อ่านช่วงแรกจนถึงตอนที่แยกกันอยู่แล้ว ใจสั่นมากๆ สะเทือนใจแบบสุดๆ ไม่ได้อ่านเรื่องดีๆแบบนี้นานแล้ว นานๆจะได้เจอเรื่องที่สามารถสั่นไหวจิตใจได้ขนาดนี้ อาจจะดูโลภ แต่อยากอ่านต่อแล้ว ถ้ายังไงก็อยากจะให้มาอัพเร็วๆ

[พี่วันเสาร์]

ฟ่างเป็นคนรักษาสัญญานะบอกกับพี่เหมไว้ว่าจะกลับไปก็ทำตามที่ได้บอกไว้
แต่เมื่อกลับไปหาเหมแล้วยังต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง
บรรดาเพื่อนผู้หวังดีของเหมหรือมิวที่ตามติดเหมเหมือนปลิง
หรือตัวเหมเองทียังนิสัยเหมือนเดิมที่ไม่พูอะไรให้เข้าใจนอกจากพี่จะรอ

[sakiko]

เอิ่ม ค้างหนัด ค่า

[aehJTS]

  กอดนักเขียนแน่นๆ ที่ลงให้หลายตอนใน 1วันแม้ว่าจะเหนื่อยคะ

หวังอย่างยิ่งว่าฟ่างกลับไปจะมีความสุขแบบที่หวังซักทีนะ

  คะ

[parn11]

ปูเส่ือรอ
คืนน่ีอัพเถอะ เพี้ยง!

ดันๆ

[supizpiz]

ขึ้นเครื่องแล้วยังต่อค๊าา ยังไงต่ออออออออออออออ 
ค้างสุดพลัง.... 

รักคนแต่งนะ สู้ๆจ้าาา 
 

[Huo_To]

พี่จะรอ

   เห็นหลังคนเขียนไวไว ตอนห้าทุ่มกว่า 
ข้าวฟ่างจากเมืองแพร่ใกล้ถึงพระนครรึยังหนอ

[NannY]

พี่เหมไปรอที่ สนบ แล้วป่านนี้

[Ak@tsuKII]

ฟ่างยังบินไม่ถึง กทม แอร๊ย รอๆๆๆๆๆ

[rainbow67]

"คุณฟ่าง!!"

ผมที่กำลังยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ตรงประตูทางออกหันไปมองตามเสียงตะโกนเรียกก็เห็นพี่กิจ คนสนิทของพี่เหมที่เป็นทั้งคนขับรถและบอดี้การ์ดกำลังวิ่งกระหืดกระหอบตรงมาหา... ผมยืนรอแล้วยิ้มให้เมื่อพี่กิจวิ่งมาถึง

"โอยย ว่าแล้วทำไมมองไม่เห็น คุณฟ่างตัดผมใหม่นี่เอง" พี่กิจบอกเสียงหอบๆ

ผมยกมือลูบผมตัวเองเขินๆ "แล้วเป็นไงครับ เด๋อมั้ย"

"ไม่เด๋อครับ หล่อมาก"

"เอ้า แสดงว่าทรงเดิมไม่หล่ออะดิ" ผมแกล้งทำหน้าบึ้ง

"หล่อครับ ทรงเดิมก็หล่อ" พี่กิจรีบบอก "แต่คุณฟ่างตัวผอม ไว้ผมยาวแล้วหน้าโทรม ยังงี้ดีกว่า สดไส แล้วก็กระฉับกระเฉงดี แล้วนี่ผิวคล้ำลงหรือเปล่าครับ"

ผมพยักหน้า แล้วปล่อยกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ออกจากไหล่ เมื่ออีกฝ่ายดึงไปถือเอง เพราะไม่เคยปฏิเสธได้สักที "ตากแดดทุกวัน"

"ไปทำอะไรครับ ถึงต้องตากแดด"

"ปลูกผักครับ บางทีก็ไปขายของกับพี่โจ้ พี่ที่ผมไปอยู่ด้วยอะครับ" ผมไม่แน่ใจว่า พี่กิจรู้เรื่องระหว่างผมกับพี่เหมดีขนาดไหน ถึงแม้จะเป็นคนสนิทของพี่เหม แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเรื่องพี่โจ้พี่กิจจะรู้ด้วยเหรือเปล่า

พี่กิจพยักหน้าแล้วเปิดประตูให้ผมเข้าไปนั่งด้านหลัง และอธิบายโดยไม่ต้องให้ผมถาม "นายติดประชุมด่วนกับผู้ถือหุ้นครับ เลยมารับด้วยตัวเองไม่ได้ แล้วก็บอกให้พาคุณฟ่างไปที่บริษัทเลย" พี่กิจหันมายิ้มสบตาผมผ่านกระจกมองหลัง "สงสัยนายคิดถึงคุณฟ่างมาก ไม่อยากรอ"

ผมก็ยิ้มตอบพี่กิจแหยๆ แล้วพึมพำ "อ๋อ..."

ตลอดการเดินทาง พี่กิจก็อัพเดทข่าวสารในชีวิตของพี่เหมให้ฟังโดยไม่สนใจว่าผมจะอยากรู้หรือเปล่า... ทั้งเรื่องที่ต้องไปตีกอล์ฟกับลูกค้าเกือบทุกอาทิตย์จนแทบจะไม่มีวันหยุดพักผ่อน ทั้งเรื่องสินค้าตัวใหม่ที่กำลังจะออกสู่ตลาด ทำให้พี่เหมต้องกลับบ้านดึกๆ ทุกวัน ทั้งเรื่องผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่กำลังมีปัญหาว่าต้องการจะถอนหุ้น นั่นจึงเป็นเหตุให้พี่เหมมารับผมไม่ได้...

"เลยแล้วครับ" ผมบอกพี่กิจที่ขับรถเลยเลี้ยวที่จะเลี้ยวเข้าบริษัทของพี่เหม

"ไม่เลยหรอกครับ" พี่กิจบอก แล้วอธิบาย "ออฟฟิศใหม่อยู่แถวสาทรครับ"

"อ๋อ"



"ฟ่าง..."

ผมลุกขึ้นยืนแล้วหันไปมองคนเรียกด้วยความรู้สึกเคอะเขินเหมือนกับครั้งแรกที่ได้สบตากัน...

ดวงตาคู่นั้นยังคงสามารถทำให้ผมหวั่นไหวได้ไม่เปลี่ยนแปลง...

"โทษที ประชุมยืดเยื้อไปหน่อย ฟ่างรอพี่นานหรือยัง"

ผมไม่ตอบ แต่เหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนังห้อง จากบ่ายสามถึงทุ่มครึ่ง จะเรียกว่านานหรือไม่นานดีหละ และพี่เหมดูเหมือนจะนึกได้เหมือนกัน จึงถามใหม่ "หิวมั้ย"

"ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ครับ ก่อนนี้คุณแป้งเอาเค้กมาให้ทานแล้ว" คุณแป้งเป็นเลขาพี่เหมครับ เคยเจอกันครั้งหนึ่งตอนที่เธอแบกเอกสารไปให้พี่เหมเซ็นต์ที่คอนโดช่วงที่ผมป่วย

พี่เหมพยักหน้า แต่บอก "แต่พี่หิว ไปทานข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ"

"ครับ"



"พี่เหมผอมไปนะครับ" ผมชวนอีกฝ่ายคุย เมื่อขึ้นมานั่งบนรถ

พี่เหมยกมือลูบแก้มตอบๆ ของตัวเอง ก่อนจะบอก "งานหนัก..." แล้วก็จ้องหน้าผมนิ่งๆ จนอดรู้สึกประหม่าไม่ได้ "มะ มี อะไรติดที่หน้าฟ่างเหรอครับ"

"เปล่า" พี่เหมตอบแล้วยิ้มออกมา "ตัดผมทรงนี้ น่ารักดี"

"ขอบคุณครับ" ผมบอกเขินๆ

"อยู่ที่โน่น เป็นไงบ้าง สบายดีไหม"

'อ้าว พี่เหมยังไม่รู้อีกเหรอครับ' ผมคิดในใจ และเกือบจะผลั้งปากถามออกไป ถ้าไม่นึกถึงคำที่แม่สอนขึ้นมาได้ 'ไม่จำเป็นต้องแสดงว่ารู้ทันเขาไปหมดซะทุกเรื่อง แกล้งโง่บ้างก็ได้ ชีวิตจะได้เป็นสุข ไม่ทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง' ผมจึงตอบ "สบายดีครับ อากาศดี พี่โจ้ก็ดี แม่พี่โจ้ก็ดี"

พอบอกแม่พี่โจ้ดีเท่านั้นหละ พี่เหมหัวเราะหึๆ เลย... โดนไปเยอะ 555+



"พี่เหมมาบ่อยเหรอครับ" ผมถาม เมื่ออีกฝ่ายสั่งอาหารโดยไม่มองเมนู

"สองสามครั้ง" พี่เหมตอบ แล้วทำสิ่งที่ผมไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำ อธิบาย "ครั้งแรกมากับคุณแป้ง ฉลองท้องลูกคนแรก... ครั้งที่สองมากับทีมที่ทำโปรเจ็ค A เสร็จแล้วเลยพามาฉลอง... ส่วนครั้งที่สามมาคนเดียวเมื่อสองอาทิตย์ก่อน"

ผมพยักหน้า แล้วเสยกน้ำขึ้นดื่ม หลบสายตาที่มองจ้องมา ที่ไม่รู้ว่าต้องการจะสื่ออะไร "คุณแป้งมีลูกแล้วเหรอครับ ดูไม่เหมือนคนเป็นแม่เลย"

"อืม... นี่ก็กำลังท้องคนที่สอง" พี่เหมตอบ แล้วพนักงานก็เดินมาเสิร์ฟน้ำพอดี พวกเราจึงเงียบไป...



เช็คบิลเรียบร้อยแล้ว ขณะที่เรากำลังเดินออกมาจากร้านเพื่อไปยังลานจอดรถ พี่เหมก็หยุดแล้วหันมามองหน้าผม ก่อนจะเอ่ยถามกึ่งชวน "กลับบ้านนะ?"

ผมนิ่งไปนิด ก่อนพยักหน้า "ครับ"

พี่เหมคลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะเอื้อมมาจับมือผมไว้หลวมๆ แล้วจูงเดินไปยังลานจอดรถ ที่พี่กิจกำลังเปิดประตูรออยู่แล้ว...

"ไปไหนครับนาย" พี่กิจถามหลังจากเดินอ้อมมานั่งประจำที่คนขับเรียบร้อยแล้ว

"คอนโด"



เกือบสิบเดือนที่ไม่ได้เหยียบย่างเข้ามาในห้องที่เป็นเสมือนเรือนหอของผมและพี่เหม... ทุกอย่างยังคงเหมือน เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นยังคงวางอยู่ที่เดิม

"พี่เหม..." ผมดึงมือของคนที่กำลังจูงผมให้เดินตรงไปยังห้องนอนหยุดก่อน... เมื่ออีกฝ่ายหันมามองอย่างสงสัย ผมจึงบอก "คืนนี้ ฟ่างขอนอนห้องเล็กนะครับ"

คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน แต่พี่เหมก็พยักหน้า แล้วบอกเสียงเรียบ "แค่คืนนี้คืนเดียว"

"ครับ... คืนเดียว" ผมตอบ ก่อนจะดึงมือออกจากมือพี่เหม แล้วเดินเข้าไปในห้องเล็ก ห้องที่อยู่ข้างๆ กับห้องทำงานของพี่เหม

บ้านนี้ไม่เคยรับแขก... ห้องเล็กจึงไม่ใช่ห้องสำหรับแขก


'พี่ไม่ใช่คนละเอียดอ่อน... บางครั้งอาจจะเผลอทำให้ฟ่างโกรธ เสียใจ น้อยใจ หรือขัดใจในตัวพี่โดยไม่รู้ตัว... หากฟ่างมานอนที่ห้องนี้ พี่ก็จะได้เข้าใจ'


ห้องเล็ก... เป็นห้องของผมเอง

แต่ห้องเล็กก็ไม่เคยได้ถูกใช้มาก่อนจนกระทั่งบัดนี้... ทุกครั้งผมจะพยายามทน ไม่ว่าจะโกรธ เสียใจ เศร้าใจ หรือน้อยใจ ผมก็พยายามทน

เพราะรัก... ผมจึงยอมทน

เพราะไม่อยากทะเลาะกัน ไม่อยากให้อีกฝ่ายลำบากใจ... ผมจึงยอมทน

แต่นั่นกลับไม่เป็นผลดี... ยิ่งผมทนก็ยิ่งเหมือนคนเก็บกด

ตะกอนภายในใจมันสะสมและทับถมจนแทบจะหายใจไม่ออก...


ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมจะขอใช้ห้องนี้...

หลังจากนี้ผมอาจจะได้ใช้มันอีก... หรืออาจจะไม่ได้ใช้เลย

ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจในวันพรุ่งนี้...



=justasubstitute=

[403]

ดันไปเม้นชน แต่ไม่เสียแรงเลยที่รอ อ้าก หลับฝันดีอีกคืนแล้ว ขอบคุณค่ะ 

[kabung]

กรี๊ดดดด สั้นไปนะ รอตอนหน้าไม่ไหวนะ มาต่ออีก 55555

[parn11]

จิ้มมมมมม

[อเลนคุง]

ดีใจๆ คนเขียนมาอัพบ่อย อิพี่เหมดูเนียนๆเหมือนคนไม่มีความผิดเลยเนอะ อยากได้ซีนหวานๆกันบ้างจัง หม่นมาเยอะแล้ว

[noomamja]

ในที่สุดน้องฟ่าง ก็เจอกับพี่เหมแล้ว

พี่เหมดูมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ( รึเปล่า นะ ??? )

จบโดยให้ลุ้นอีกแล้วว่า

พรุ่งนี้น้องฟ่างจะตัดสินใจยังไง ????

อยากอ่านต่อจัง ...โกรธตัวเองนะเนี่ยที่ทำไมไม่มาอ่านทีเดียวตอนจบแล้ว
เพราะวันนึงเข้ามาดูหลายรอบมาก

รอนะคะคนเขียน ^^

[pimmae12]

 

โกรธพี่เหมอ่ะให้ฟ่างรอตั้งแต่สามโมงยันทุ่ม
โหย ขอร้อง่างอย่ากลับไปเลย

ไม่ไหวแล้วตอนนี้ U_U ขึ้นแทนฟ่างเลย
อย่าไปยอมเขานะ 

[milkshake✰]

ตอนนี้เรารอแค่อย่างเดียว คือการอธิบายจากพี่เหม
ยิ่งพี่เหมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตะกอนในใจมันยิ่งขุ่นมัว
มีแต่ความระแวงสงสัย ฟ่างคงไม่มีทางเบิกบานได้อย่างแท้จริงหรอก

แอบเดาว่าที่พี่เหมเรื่องนู่นนี่อย่างพี่แป้งท้องให้น้องฟังนี่เพราะรู้ตัวแล้วล่ะมั้ง
ว่าที่ผ่านมา ตัวเอง 'ไม่เคย' จะอธิบายอะไรให้น้องฟังเลย

รอตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอ
ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันที่ดีนะคะ สู้ๆ