หัวข้อ: "แด่เธอ... ผู้ทำให้รักมีมิติ" โดย aoikyosuke

[yukisaki]

คลาดกันนิดเดียวเองอ่ะ
เรื่องนี้สนุกดีนะ  มีกลิ่นอายเหงาๆบอกไม่ถูกเลย
เอาใจช่วยให้เจอกันเร็วๆนะ

[three]

หวิดกันไปนิดเดียวเองเลยสู้ๆนะครับผม

[myLoveIsYOu]

ใกล้แล้วครับ อีกนิดเดียวเอง เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว 

[nanao]

แต่เราก็หากันเจอ...

จะเจอกันเลยไหมน้า อยากรู้จังเลย มาต่อไวๆ นะคร้าบ

[FOAM]

ขอให้เจอกันนะครับ


ลุ้นๆๆๆๆ

[pantanakan]

เดี๋ยวก็ได้เจอแล้วๆๆๆๆ ๆ   อีกนิดเดียว

เห็นชื่อคนแต่งก็รู้แล้วว่าสนุกแน่นอน   

[@#Jackie#@]

ยังไม่มาต่ออีกเหรอคร๊าบบบ 

[Junrai_Hyper™]

5
"อ้าวไอ้หยง....กลับมาทำไมวะ..ไหนว่าจะเอากระดานไปคืนเขาไง.."

แม่ของยงยุทธเอ่ยถามลูกชาย
ที่เดินกลับเข้ามาพร้อมกระดานวาดรูป

"แม่...ผมจะคืนถูกได้ไงล่ะ..คนไหนก็ไม่รู้...แม่นี่ก็"

ไอ้หยงบอกกับแม่ของตัวเอง

มันก็บ้าดีแท้
วิ่งออกไป
แล้วก็วิ่งกลับมา

แล้วจะรู้มั้ยว่าจะเอากระดานวาดภาพไปให้ใครในเมื่อตอนที่ไอ้หมอนั่นมากินราดหน้า

มันไปสั่งน้ำแข็ง แล้วพอมันกลับมา
ไอ้หมอนั่นก็ออกไปแล้ว

"เออว่ะ...แม่ก็ลืมไป...เออ..เอาผัดกระเพราไปส่งที่ร้านซ่อมรถด้วยเขาโทรมาสั่ง แม่ห่อใส่ถุงให้แล้ว"

แม่ของไอ้หยงยื่นห่อใส่ผัดกระเพราให้ลูกชาย

และไอ้หยงก็เดินออกไปส่งของในทันที

**********************
"ผมลืมของไว้ครับ...."

ไอ้สักวาหนุ่มใต้หัวใจศิลป์
รีบย้อนกลับมาเอาของที่ลืมเอาไว้

เขานี่เป็นคนยังไง
พอมีความรักแล้วเหม่อ ๆ ลอย ๆ พิกล

"อ๋อ...เมื่อกี้ลูกชายก็จะเอาไปให้..แต่มันไม่รู้จะเอาไปให้ใครน่ะค่ะ..."

แม่ของไอ้หยง
ยื่นกระดานวาดภาพให้กับลูกค้า

ไอ้สักวา

ยิ้ม

และรับกระดานวาดภาพมาถือไว้
เดินออกจากร้านขายก๋วยเตี๋ยวไปเงียบ ๆ

ก็จะรู้ได้ไงล่ะ
คนไม่เคยเจอกัน

ถ้าเป็นเขาคนนั้น ก็ว่าไปอย่าง
เจออีกครั้ง
จะกอดให้หนำใจ
ไม่ปล่อยให้หายไปอีกแล้ว

สักวา หนุ่มใต้ร่างสูง
เดินยิ้มกริ่มออกไปจากร้านขายก๋วยเตี๋ยว

โดยที่มันไม่เคยรู้เลยว่า
เพียงแค่มันก้าวเดินให้ช้ากว่านี้
มันก็ได้เจอคนที่มันอยากจะกอดไว้ไม่ปล่อย

และมันจะได้เจอคน ๆ นั้นที่มันแสนคิดถึง
เพียงแค่มันรอ

รอแค่เสี้ยววินาที

แค่นั้นเอง

************

คุ้นตาเหลือเกิน
คน ที่เดินออกไปจากร้านเมื่อกี้

ไอ้หยงเดินถือแบงค์ 20 หลายใบ
เดินเข้ามาในร้าน
และก็นำมาวางให้แม่มันนับ

เมื่อกี้มันได้ทันเห็นลูกค้าที่เดินออกไปจากร้าน

"แม่...เขามาเอากระดานแล้วเหรอ..คนเมื่อกี้อ่ะ"

ไอ้หยงเอ่ยถามแม่ของมัน

และมันคงเดาไม่ผิดนักหรอก
เพราะมันเห็นคนตัวสูง ผิวดำแดงคนนั้น
เดินออกไปจากร้าน
พร้อมกับกระดานวาดภาพ

"เออ..." แม่ของไอ้หยงตามรับ

ตัวสูง
วาดภาพ

มีกระดานวาดภาพ

ผิวดำแดงงั้นเหรอ

ไอ้หยงบ่นงึมงำเมื่อฉุกคิดขึ้นได้

เขาคนนั้น
คนที่โอบกอดมันไว้ทั้งคืน
คนที่มันไม่มีวันลืม

ก่อนที่มันจะทันคิดจบ

ขาของมันก็ก้าวออกจากร้าน
วิ่งไปด้วยความเร็ว

"ไปไหนไอ้หยง...ไปไหนอีกเนี่ย..ไอ้ลูกเวร"

แม่ของไอ้หยงตะโกนไล่หลัง

แต่ไอ้หยงไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

มันตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง

วิ่ง
วิ่ง
และวิ่งไป

เร็วเท่าที่มันจะเร็วได้

ไอ้หยงวิ่งออกไปจนเหนื่อย
มันไม่รู้ว่ามันวิ่งมาไกลเท่าไหร่

มันวิ่งจนมันเหนื่อย
เหนี่อยจน
มันยืนหอบ

อยู่ข้างถนน

ดวงตาสอดส่ายหาคน ๆ นั้น

แต่ไม่เจอ

ไม่มีคน ๆ นั้นอีกแล้ว

มันกัดปากแน่น

โมโหตัวเอง
ทำไมไม่คิดให้มันเร็วกว่านี้

ไอ้หยงยืนปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมา

ทำไมต้องคลาดกันด้วย
แค่เสี้ยวนาที
แค่เสี้ยวนาทีแค่นั้น

ขอเจออีกครั้งไม่ได้หรือไง

แค่แว่บเดียวก็ยังดี

ไม่ได้หรือยังไง


TBC.

**********************
 

[@#Jackie#@]

ง่า คลาดกันอีกแล้ว      อะไรเนี่ย เมื่อไหร่จะได้เจอกันซะที 

[FOAM]

เกือบได้เจอกันแล้วเชี๊ยวววววว

รอตอนต่อไปครับ

[yukisaki]

คลาดกันแป๊บเดียว 
แต่ช่วงเวลาแค่แป๊บเดียว กลับทำให้สองคนไม่ได้เจอกัน
ทั้งๆที่ถ้ารออีกแป๊บเดียวก็จะได้เจอกับคนที่เฝ้ารอแล้วแท้ๆ
 

[My name M]

 ....นิยายอีกเรื่องที่น่าติดตาม

อ่านไป ลุ้นไปว่าจะมาแนวไหน โอ้ยยย

จะบ้าตาย ตามอ่านอยู่ครับ มาลงน่ะ 

[pantanakan]

ลุ้นตัวโก่งเลยค่ะ   อ่านไปตื่นเต้นไป

เมื่อไหร่จะได้เจอกันเนี่ย   

อยากอ่านมากมาย  มาต่อเร็วๆนะคะ   

ขอบคุณคนแต่งและคนที่เอามาลงด้วยจ้า

[nanao]

มารอลุ้นง่า  เจอกันไวๆ นะ 

[ภาณุเมศพลัง]

อ่านเเล้วลุ้นน่าดูเลยค่ะ ชอบๆ

รออ่านต่ออยู่นะคะ

[three]

วนซ้ายวนขวาซะจริงๆลุ้นจะแย่แล้วนะครับผม

[Junrai_Hyper™]

6
"เฮ้ย...หยง...มีรูปมึงด้วยว่ะในงานอ่ะ"

เพื่อนของยงยุทธเอ่ยบอกกับหนุ่มหน้าจืดที่นั่งรอเวลาจะขึ้นเรียนอยู่

"รูปใคร...กูไม่เคยไปเป็นแบบให้ใคร..แล้วหน้าอย่างกูคงไม่มีใครเอาไปเป็นแบบหรอก"

ไอ้หยงส่ายหัวดิ๊ก

เพื่อนมันก็ท่าจะบ้า
หน้าจืด ๆ อย่างไอ้หยง
มีชีวิตธรรมดาอย่างมันนะเหรอ

จะมีใครเอาไปเขียนรูป

"ส่งเข้าประกวดเลยนะมึง...ทำเล่นไปไอ้หยง"

เพื่อนของไอ้หยงยังยืนยันเป็นมั่นเหมาะว่าใช่แน่ ๆ

"เชื่อมึงกูก็บ้าดิ..." ไอ้หยงทำหน้าไม่เชื่อ

และก็ทำท่าจะเดินหนี่
เพื่อนมันนี่ท่าจะบ้าแต่เช้า

"ไอ้หยง...ไม่เชื่อกู..มึงไปดูเลย..ใกล้ ๆ บ้านมึงอ่ะ
ที่เขาจัดเทศกาลอ่ะ"

ไอ้บ้านั่นยังยืนยันไม่เลิก

แต่ยงยุทธหัวเราะอย่างเซ็ง ๆ

ใครเชื่อก็บ้าแล้ว
เรื่องแบบนั้น

หน้าอย่างไอ้หยงน่ะหรือจะมีใครเขาเอาไปเป็นแบบ

"เฮ้ย...กูลืมบอก...รูปมึงอ่ะ..ชนะการประกวดด้วยนะ...เขาวาดดีมากเลย...กูยังไม่เชื่อเลยว่าเขาจะวาดรูปมึงได้ดีขนาดนั้น..."

ไอ้หมอนั่นยังคงพล่ามไม่เลิก

แต่ไอ้หยงได้แต่ส่ายหน้า
ยิ้มขำกับคำพูดของมัน

ใคร ๆ ก็รู้ไอ้หมอนี่มันขาอำ
อำแหลก

ใครเชื่อก็เซ็งทุกที

ไอ้หยงรีบขึ้นเรียน
เมื่อได้เวลา

มันคงจะไปดูรูปหรอกนะ
ในเมื่อแม่มันกำชับเป็นมั่นเหมาะว่าให้รีบกลับร้านเร็ว ๆ

เพราะจะพาพ่อไปหาหมอ
ลูกที่ดีอย่างมัน
ก็ต้องพาตัวเองกลับบ้านไปเฝ้าร้านโดยด่วนนั่นแหละ

จะไปดูรูปได้ไงกัน

แล้วมันเอง
ก็ไม่หัวศิลป์ขนาดดูรูปพวกนั้นออก
แล้วเก็บเอามาซาบซึ้งหรอก

******************
รักที่เป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ

ไอ้หยงยืนมองรูปวาด
ที่ต่อกันยาว
ทั้งภาพขาวดำ
และภาพสี

รูปของมันล้วน ๆ ใครวาดกัน
ใครเป็นคนวาด

ทั้งที่เวลานี้มันต้องกลับบ้านตามคำสั่งแม่ของมัน

แต่วันนี้ขาของมันกลับพามันมาที่นิทรรศการที่จัดแสดง

เพราะเห็นว่าอยู่ใกล้บ้านมันจึงได้ลองเข้ามาดู

ไม่เสียหายหรอกมั้ง

ถ้าจะมาดู
ถ้าไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไรนี่

แต่มันก็ได้มาเห็นกับตาของมัน

ภาพของมันทุกอิริยาบท

ในชุดนอนสีฟ้าลายทาง

ทั้งยิ้ม
ทั้งหัวเราะ

ทั้งเฉยนิ่ง

และอีกหลายรูปที่ต่อกัน

มันบ่งบอกได้ว่าคนที่วาดรูปนี้

สังเกตท่าทางมันทุกอิริยาบท

ไอ้หยงวิ่งไปหาเจ้าของงาน

"พี่ครับ....คนที่ได้ที่ 1 อ่ะพี่..รูปนั้นน่ะ...คนวาดรูปนั้นเขาอยู่ไหนเหรอพี่..."

ไอ้หยงรีบถามเจ้าของงาน

"อ๋อ...พี่สักวา...เห็นเดินอยู่เมื่อกี้...เอ่ะ...นี่มันแบบวาดรูปของพี่เขานี่หว่า....เดินไปทางโน้นล่ะมั้งไปหาดูสิ..."

ไอ้หนุ่มหน้าจืด
นามว่ายงยุทธ
รีบวิ่งลิ่วไปตามที่คน ที่มันคุยด้วยชี้ทางให้

มันทั้งวิ่งทั้งสอดส่ายสายตาหา

อยู่ไหน

คน ๆ นั้นอยู่ไหน

คนที่มันคิดถึงอยู่ไหนกัน

ขอแค่ได้เจอ

อยู่ไหน

เขาอยู่ไหนกัน

ต้องหาให้เจอให้ได้

ต้องหาให้เจอให้ได้

คิดถึงเหลือเกิน

คิดถึงจนทนไม่ไหวแล้ว

********************
สักวาหนุ่มร่างสูง
เดินกลับมาที่รูปที่ตัวเองวาดอีกครั้ง

เขายิ้มกับรูปภาพตรงหน้า

และเอื้อมแตะปลายนิ้วที่ใบหน้าของคนในภาพ

"มาหาสักทีสิ...อยากเจอจะแย่แล้วนะ..เมื่อไหร่เราจะเจอกันอีกสักที"

ไอ้สักวายิ้มอย่างหมองเศร้าให้กับภาพที่มันวาด

หัวใจของมันยกให้คนที่พบหน้ากันแค่ครั้งเดียวไปหมดแล้ว

รอแค่คน ๆ นั้นจะเอากลับมาคืนให้กับมันเมื่อไหร่แค่นั้นเอง

ไอ้สักวาหนุ่มใต้หัวใจศิลป์ยิ้มกับภาพตรงหน้าอีกครั้ง

ก่อนจะค่อยเดินออกไปจากงาน

อย่างเงียบ ๆ
พร้อมกับความรู้สึกคิดถึง
อย่างท่วมท้น
เต็มเปี่ยมหัวใจมัน

********************
TBC.

[CMYK]

ก็ยังไม่เจออยู่ดี

[myLoveIsYOu]

ง่ะ เมื่อไหร่ จะเจอกันสักทีหนึ่ง 

[FOAM]

ไม่เจออีกแระ

ใกล้เข้ามาทุกที

[Junrai_Hyper™]

7
เหนื่อยแล้ว....หาจนเหนื่อย
หาจนทั่วแล้วแต่ก็ไม่เจอ

ไอ้หยงเดินวนไปวนมาซ้ำอยู่หลายรอบ
แต่มันก็ไม่เจอคนที่มันต้องการจะเจอ

มันเดินออกจากงานด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย
แม่ของมันโทรมาตาม
และจิกหัวด่าไปหลายรอบแล้ว

แต่มันก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรได้ต่อ

ไอ้หยงเดินออกมาอย่างเศร้าสร้อย

ในเวลาเกือบค่ำ

มันได้แต่บอกแม่ว่า
มีธุระจำเป็น ยังกลับไม่ได้จริง ๆ
แต่แม่ของมันคงไม่สนใจนักหรอก
ว่ามันจะอยู่ในอารมณ์ไหน

ไอ้หยงเดินขึ้นสะพานลอย

และเดินไปยังฝั่งตรงข้าม

เตรียมจะกลับบ้านของมัน

มันเดินเหม่อลอย

ฟ้าคงไม่ให้มันได้พบ กับเขาคนนั้นจริง ๆ สินะ

เพราะเขาคนนั้น เป็นคนไม่ธรรมดา
ส่วนมันก็เป็นแค่คนธรรมดา

ฟ้าคงไม่ให้เจอกันอีกแล้ว

ได้หยงเดินกลับบ้านอย่างท้อใจ

แต่มันก็คงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้

นอกจากเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจ

และก็ไปใช้ชีวิตอันปกติธรรมดา
เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
ด้วยการช่วยแม่ขายก๋วยเตี๋ยวต่อไป

********************
สักวา หนุ่มใต้หัวใจศิลป์
เดินถือกระเป๋า
และกระดานวาดภาพมายืนรอรถเมล์
ที่ป้ายรถเมล์
แต่รอตั้งนานก็ไม่ปรากฎวี่แววของรถที่จะมาสักที

ได้แต่ยืนรออยู่อย่างนั้น
เวลาก็ยิ่งผ่านไปเรื่อย ๆ
ไอ้สักวา หนุ่มร่างสูง
เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้ง
เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว

เวลาของมันเดินช้าลงทุกที
ตั้งแต่รู้จักเขาคนนั้น คนที่มาแย่งชิงหัวใจไป

ทุกเวลานาที ผ่านไปอย่างทรมาน
เชื่องช้า

เพราะความคิดถึง
มันกำลังท่วมท้น
กำลังจะทะลักออกมา

สักวายิ้มอีกครั้ง
ก่อนจะหันหน้าไปสนใจกับการรอรถเมล์
ที่ต้องใช้โดยสารกลับบ้านต่อไป

******************
"อ๊ะ.....ขอโทษครับ"

ไอ้สักวาวิ่งตามรถเมล์ที่วิ่งเลยป้าย
และชนกับใครคนหนึ่ง

มันรีบขอโทษขอโพยคน ๆ นั้น
โดยไม่ทันได้มองหน้า

ไอ้สักวาไม่มีเวลามากนัก
รถเมล์กำลังจะออกจากท่า
เขารีบวิ่งขึ้นรถด้วยความเร็ว

ไม่ทันได้มองหน้าของคนที่ล้มลง

ไอ้หยง
ยืนตัวตรงได้

หลังจากเมื่อไม่กี่วินาทีมันถูก
ใครคนหนึ่งชนเข้าให้

มันยังงง ๆ อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น

มันค่อย ๆ ก้าวเดินอย่างเชื่องช้าต่อไป
เพื่อกลับบ้านของมัน

ป่านนี้แม่คงจะยืนรอด่าอยู่เป็นแน่แท้
ไอ้หยงไม่มีเวลาจะคิดเศร้าเสียใจ
เรื่องของเขาคนนนั้น ที่มันพลาดโอกาสจะได้เจอ
ตอนนี้หน้าของแม่ ตอนโกรธ
ดึงความสนใจของไอ้หยงไปหมดแล้ว

TBC.

**********************

[myLoveIsYOu]

ก็ยังหากันต่อปายยยย 

[Shumi]

ค่อย ๆ เข้าใกล้กัน ทุกที ๆ แล้วสินะ 

[three]

อยากร้องให้จังเลย :sad2:เจอกันแล้วแต่ไม่สังเกตุ

[Junrai_Hyper™]

8
ไอ้สักวาหลังจากที่ขึ้นไปโหนบนรถเมล์ได้

ก็รีบหันหลังมาดู
คนที่มันวิ่งชน

และสิ่งที่มันเห็น

เขาคนนั้นของมัน
กำลังเดินอย่างเชื่องช้า
ท่ามกลางผู้คน

สักวากำลังช็อค

ไอ้สักวา
รีบกดกริ่ง ย้ำ ๆ
มันกลัว
กลัวคนขับไม่จอดรถ และก็เป็นจริง
กว่าจะจอดก็เลยป้ายนั้นมาไกลโข

ไอ้สักวารีบวิ่งกลับไปที่ป้ายรถเมล์เดิม

มันวิ่งด้วยความเร็วที่สุด ในชีวิต
เร็วเท่าที่มันจะเร็วได้

มันเหนื่อยหอบ
แต่มันไม่หยุดวิ่ง
ไอ้สักวายิ้มอย่างดีใจ

เจอแล้ว
ในที่สุดก็เจอแล้ว

คน ๆ นั้น คน ๆ นั้นของไอ้สักวา

ได้เจอแล้วคนที่แสนคิดถึง

สิ่งที่ไอ้สักวาต้องการตอนนี้คือเวลา
ขอเวลาสักนิด
ขอเวลาให้คน ๆ นั้นเดินช้าลง

เพื่อมันจะได้เจออีกครั้ง
ขอแค่ห้านาที
ห้านาทีเท่านั้น
ขอให้คน ๆ นั้นเดินช้าลง
ขอร้องล่ะ
แค่ห้านาที

แล้วจะไม่ขออะไรอีกเลย

********************
"โดนแม่ด่าแน่เล้ย....เบื่อว่ะ"
ไอ้หยงเดินหน้าเศร้า

มันอยากให้เวลาเดินช้าลง
มันก็เลยเดินช้าลง
เพื่อที่จะให้เจอแม่ตอนโมโหช้าลง

ไอ้หยงคิดอย่างเบื่อหน่าย
ไม่อยากกลับบ้านเลย
ป่านนี้แล้ว
แม่รอเฉ่งอยู่แน่ ๆ

ไอ้หยงยืนนิ่งอยู่กับที่
พร้อมกับถอนหายใจ

"เฮ่อ....รีบ ๆ มาปลอบใจผมหน่อยเถอะ..คน ๆนั้นของผม...ผมไม่อยากโดนแม่ด่าเลยจริง ๆ"

ไอ้หยงยืนเหม่อ
ไม่อยากจะรีบเดินเข้าบ้าน

มาหาหน่อยเถอะ
อยากได้กำลังใจจะแย่แล้ว

มันคิดอย่างขำ ๆ ตัวเอง

ป่านนี้อยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้
คงจะมาหรอกนะ

"เฮ่อ...." ไอ้หยงถอนใจอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเดิน

ยังไงก็ต้องเจอแม่ด่าอยู่ดี

เอาวะ
กลับก็กลับ

เอาวะไอ้หยง
แม่ด่าอยู่ทุกวัน
ไม่มีอะไรหรอก
มันจะอะไรกันนักกันหนาเชียว
เรื่องแค่นี้

ไอ้หยงหัวเราะกับตัวเอง
และเดินออกไปจากป้ายรถเมล์

TBC.

*********************

[FOAM]

เจอ  ไม่เจอ  เจอ  ไม่เจอ    เจอ  ไม่เจอ  เจอ  ไม่เจอ

 

รอตอนต่อไปครับ

[My name M]

 ...อ่นเรื่องนี้แล้วระทึกอ่ะ ลุ้นกันซะง่านนนนนนนนนนน 555+


เป็นกำลังใจให้คนลงครับบบ

[three]

cแล้วก็ไม่เจอกันอีกแล้ว

[Lucifer]

คนอ่านจะขาดใจ ลุ้นมากไปมั๊ยเนี่ยยยย 

[Shumi]

ลุ้นนะนี่