หัวข้อ: "แด่เธอ... ผู้ทำให้รักมีมิติ" โดย aoikyosuke

[Junrai_Hyper™]

"โอ้ยยยย...."

ไอ้หยงร้องลั่นเมื่อรับรู้ถึงการกอดรัดอย่างรุนแรงจากด้านหลัง

พร้อมกับที่คน ๆ นั้น
รีบดึงให้มันหันหน้ามาเจอ

"อะไรวะ....มันเจ็บนะเว้ย..." ไอ้หยงกำลังจะด่า
คนที่กอดมัน

นี่มันป้ายรถเมล์นะเว้ย
โรคจิตหรือไงวะ

แต่แล้ว

"คิดถึงจังเล้ย.......คิดถึง....คิดถึงจะตายอยู่แล้ว"
คน ๆ นั้นเหนื่อยหอบ
และพูดถ้อยคำเดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมา

ไอ้หยงตาค้าง
เมื่อรู้ว่าใครคือคนตรงหน้า

คน ๆ นั้นยืนยิ้มให้มัน
ใบหน้าแดงก่ำ

เพราะการวิ่งอย่างเร็ว
อาการหอบ
ยังไม่ทันจางหาย

"หาเจอแล้วนะ.....ในที่สุดก็หาเจอแล้ว..อย่าไปไหนอีกนะ...ขอร้องล่ะ"

ไอ้สักวารีบพูดถ้อยคำที่มันอยากพูดมากที่สุด
กับคนตรงหน้า

ไม่มีวันแล้ว
จะไม่ปล่อยให้หายไปอีก

จะไม่ปล่อยให้หายไปไหนอีกแล้ว
เชื่อสิ
จะไม่ให้หายไปอีกเลยตลอดชีวิตนี้
ไม่มีวันนั้นแน่ ๆ

TBC.

********************

[ภาณุเมศพลัง]

เจอเเล้ว โอ้วววววววววววววววววววววววววววววววเยี่ยมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม  ดีใจกับไอ้หนุ่มสักวาเเละหยงนะจ๊ะ

[nithiwz]

นึกถึงเพลงหากันจนเจอเลยอ่ะ  กว่าจะหากันจนเจอ  มันช่างยาวนานเสียจริงๆ

เหงาๆ เศร้าๆ ยังไงไม่รู้   อ่านแล้วแอบ Hurt อ่ะนะ เหอะๆ

[anna1234]

เจอแล้ว แล้วจบด้วยหรือเปล่า (TBC.)

[FOAM]

ในที่สุดก้อเจออซะที


ลุ้นต่อไปว่าจาเป็นยังไง

[Junrai_Hyper™]

แด่เธอ.....ผู้ทำให้รักมีมิติ 9

สักวาหัวเราะเสียงเบา และส่ายหัวช้า ๆ
นี่ใจคอจะคิดว่าคนที่เดินชนเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาจะเป็นเขาคนนั้นงั้นเหรอ
ร่างสูงหันกลับไปดูที่ป้ายรถเมล์ที่เขากระโดดขึ้นรถมาอีกครั้ง
เวลาทุ่มกว่า ๆ แล้ว
มืดขนาดนี้ จะไปมองเห็นใครได้ยังไงกันล่ะ
ก็ได้แต่จินตนาการ
ว่าถ้าใช่ก็จะกระโดดลงจากรถ
จะวิ่งไปหา
จะกอด
จะบอกว่าคิดถึงมากมาย

ไอ้สักวา สร้างจินตนาการของตัวเองไปไกลโข
คิดว่าหันกลับไปแล้วจะเจอคนที่มันคิดถึง
คิดว่าจะจะวิ่งกลับไปหา
และอะไรอีกล่ะ คิดว่าจะไปบอกเขาคนนั้นว่าคิดถึงมากแค่ไหนอย่างนั้นเหรอ

สักวาคิดถึงคน ๆ นั้นจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว
แล้วคน ๆ นั้นเขาจะคิดถึงเหมือนกันหรือยังไง

เรื่องที่ชอบสร้างโลกส่วนตัว
สร้างความคิดความฝันเงียบ ๆ คนเดียว
คิดนั่นคิดนี่ว่าเวลาเจอเขาคนนั้นจะทำแบบไหน

ไอ้สักวา จินตนาการทุกวัน
ในร้านก๋วยเตี๋ยว
ในที่แสดงภาพ
บนเก้าอี้ใต้ต้นไม้ต้นนั้น
แล้วอะไรอีกล่ะ

ที่พอจะคิดได้

ไอ้สักวา ส่ายหัวอีกครั้ง อมยิ้มอยู่คนเดียว

คน ๆ นั้นของเขา ถ้าอยู่ใกล้แค่เอื้อมก็คงดี

จะได้ไม่ต้องมาสร้างฝัน
สร้างจินตนาการอย่างนี้

************************
จากเดินช้า ๆ ไอ้หยงหนุ่มหน้าจืดก็ต้องรีบวิ่ง
ตายแน่แล้วหยงเอ๋ย

เรื่อยเปื่อยจนได้เรื่อง
ป่านนี้แม่ยืนรอด่าแล้ว
และก็เป็นจริงเมื่อมันวิ่งกลับมาถึงร้านขายก๋วยเตี๋ยวที่บ้านของมัน

“ไอ้หยงงงงงงงงงงง ไปไหนมาห๊า แม่บอกว่ายังไง”
แม่ของไอ้หยงยืนยิ้มร่าเริงต้อนรับลูกชาย

และไอ้หยงก็รู้แล้ว ว่าวันนี้เป็นวันโลกแตกแน่ ๆ
แม่ที่แสนใจดีขี้บ่นปั้นหน้ายิ้มอยู่

ไอ้หยงรีบวิ่งไปเก็บร้าน
ล้างหม้อต้มก๋วยเตี๋ยวอย่างร้อนรน
เก็บโต๊ะเก็บจานไปล้าง

เช็ดโต๊ะกวาดพื้น
เร่งรีบการทำงาน ให้เร็วที่สุด เรียบร้อยที่สุด
ทั้งที่ใส่ชุดนักศึกษาอยู่แบบนั้น

แม่ของมันไม่ได้โกรธเกรี้ยวอะไรนัก
บางทีหล่อนก็คิดว่า ลูกชายควรจะออกนอกกรอบบ้าง
ไม่ใช่เอาแต่อยู่อย่างนี้

วัน ๆ เอาแต่ขายก๋วยเตี๋ยวอยู่กับบ้าน
ไม่เคยได้รู้เลยว่าโลกภายนอกร้านก๋วยเตี๋ยวมันเป็นยังไง

ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นตะลอน ตะลอนเหมือนคนอื่นเขา
หล่อนก็เห็นใจ
แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อ ยงยุทธเป็นลูกชายคนเดียว
ที่ต้องสานต่อกิจการครอบครัวต่อไป

“ใครคนนั้นของผม....แม่ดุผมอีกแล้วเนี่ย....มาโอ๋ผมหน่อยสิ”
ไอ้หยงบ่นงึมงำรีบทำความสะอาดพื้นอย่างรวดเร็ว

“บ่นอะไรวะ....บ่นให้ดัง ๆ สิ..ให้แม่ได้ยินสิไอ้หยงลูกรัก”

แม่ของไอ้หยงแกล้งทำเสียงดังให้ลูกชายกลัว
และก็หัวเราะเสียงเบา
หยงเอ้ย
หยงลูกแม่
เมื่อไหร่จะโตเป็นผู้ใหญ่กับเขาสักทีล่ะลูกเอ้ย
ถ้าไอ้หยงได้ยินที่แม่ของมันพูด

มันคงจะเถียงตอบเป็นแน่แท้
แม่.........หยงไม่ใช่เด็กแล้วนะแม่
หยงรู้จักรัก
รู้จักคิดถึงใครคนหนึ่งของหยงแล้วด้วย
แม้ว่าไม่รู้จะเจอเขาคนนั้นอีกเมื่อไหร่ก็ตามที

*************************

ใครคนนั้นของผม
วันนี้ไอ้หยงโดนคนบ้าชนที่ป้ายรถเมล์อ่ะ

ยังเจ็บไหล่อยู่เล้ยเนี่ย

ไอ้หยงวางปากกาแล้วนวดไหล่ตัวเองเบา ๆ หน้ามุ่ย

“ชนมาได้เจ็บชิบหายเลยเว้ย....”

ร่างเล็ก ๆ นั้นจรดปลายปากกาลงไปเขียนในสมุดที่เป็นกระดาษฉีกสำหรับจดรายการ
ที่ลูกค้าสั่งก๋วยเตี๋ยวต่อ

ตัวหนังสือบิด ๆ เบี้ยว ๆ
เขียนก็ไม่สวย
เขียน ขึ้น ๆ ลง ๆ
เป็นคลื่น เพราะว่าสมุดไม่มีเส้น

ไอ้หยงหัวเราะเบา ๆ

ห่าหยงเอ้ย ........ นี่ขนาดเอามาเขียนเป็นบันทึกเลยเหรอเนี่ย

แม่รู้ว่าเอาสมุดจดรายการก๋วยเตี๋ยวมาเขียนเล่นแบบนี้โดนด่าตายเลย

ไอ้หยงพลิกกายลงนอน
และยิ้มกับตัวเอง

ช่างมันเถอะว้า
ถึงไม่ได้เจอวันนี้ อย่างน้อยก็รู้แล้ว ว่าใครเป็นคนวาดภาพในงานนิทรรศการนั้น
พรุ่งนี้แหละ พรุ่งนี้จะต้องไปหาให้เจอให้ได้
ต้องเจอกันอีกครั้งให้ได้อย่างแน่นอน
ไอ้หยงหลับตาลงอย่างมีความหวัง
ช่างเถอะ
ถึงเขาคนนั้นจะลืมเลือน เรื่องเมื่อวันนั้นไปแล้ว
แต่แค่ได้เห็นหน้า
ได้เห็นอยู่ห่าง ๆ ได้พบได้เจอเขาอีกสักครั้ง
ก็ดีแล้วล่ะ
ไอ้หยงยิ้มอย่างดีใจ
รอแค่ไม่กี่ชั่วโมง
พรุ่งนี้หลังจากตื่นนอน
ช่วยแม่ต้มน้ำก๋วยเตี๋ยว
ไปเรียนตามปกติ
แล้วมันจะไปหาเขาคนนั้น ไปหาเขาคนนั้นที่ทำให้มันนอนไม่หลับทุกคืน
ทำให้มันยิ้มได้ทุกวัน
ทำให้ชีวิตธรรมดาจืดชืด
ได้มีสีสันขึ้นมา

TBC.

****************************

[FOAM]

เอ่อ........ แบบว่า งงอ่ะคับ

เจอหรือไม่เจอหว่า

 

[three]

สุดท้ายก็ไม่เจออีกตามเคย

[Junrai_Hyper™]

10

"พี่สักวา...พรุ่งนี้ไม่มาเหรอพี่...วันรับรางวัลนะ" รุ่นน้องในงานโทรกลับไปหาสักวา
ที่ตอนนี้กำลังง่วนกับการวาดภาพ

และกำลังลงสีอยู่

"ไม่ดีกว่า...เราก็รับแทนพี่หน่อยแล้วกัน..บอกว่าคนวาดป่วยหนักนะ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
สักวาหนุ่มใต้หัวใจศิลป์ สูง 180 เซนติเมตร หัวเราะกับรุ่นน้องและวางสายไปแล้ว

พรุ่งนี้เป็นงานแจกรางวัลและงานก็มีถึงพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้าย
เขากะว่าจะหายตัวไป
กลับบ้านเกิดที่ภูเก็ตสักพัก
อยากไปพาเขาคนนั้นไปทะเล ไปสัมผัสบรรยากาศ
สักวาอยากจะไปวาดรูปคน ๆ นั้นในบรรยากาศแห่งท้องทะเล
เขากะว่า จะไม่ไปงาน
ไปก็ไม่มีประโยชน์นี่นา
ก็แค่รับรางวัล แล้วไงล่ะ ก็รับจนรางวัลมันจะท่วมลงมาทับตัวตายอยู่แล้ว

และที่สำคัญ

"จะให้ทิ้งไปได้ไงล่ะหือ...ก็มายิ้มให้แบบนี้เนี่ย...แล้วใครจะทิ้งได้ลงล่ะ"
สักวายิ้มกับภาพที่วาดขึ้นตรงหน้า

ภาพที่เท่าไหร่ไม่รู้
แต่ที่แน่ ๆ ภาพของเขาคนนั้น
ติดเต็มไปทั้งห้อง
จนแทบไม่มีที่จะนอนแล้ว

"ความรักนี่แปลกดีนะ...เหมือนสายลมที่พัดมาให้ชื่นใจ...ถึงสัมผัสไม่ได้แต่ก็รู้สึกได้"

ร่างสูงนั้นยิ้มและเอ่ยกับภาพเหมือนตรงหน้า
เริ่มลงสีสัน
ให้กับภาพวาด
คนรักในจินตนาการ
เขาคนนั้นที่แสนคิดถึง

มากที่สุดของความคิดถึง
รักยิ่งกว่ารัก
คิดถึงที่สุดมากกว่าความคิดถึง

ไอ้สักวายิ้มอย่างสดใสอีกครั้ง

ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันในเร็ววัน
คนที่โขมยหัวใจของไอ้สักวาคนนี้ไป

รับผิดชอบด้วยล่ะ
คนรักของผม

*****************************
ต้องได้เจอแน่ ๆ
ต้องเจอให้ได้
ไอ้หยงพาตัวเองเข้ามาในงานแจกรางวัล
นิทรรศการภาพเขียนที่ดูภาพไหนแล้วก็ไม่เข้าใจ

ว่ามันสวยตรงไหน
ทำไมถึงได้รางวัล
หัวคงไม่สูงพอแน่ ๆ เลยดูไม่ออกว่าไอ้ภาพเลอะ ๆ เละ ๆ นี่มันสวยตรงไหน

"พี่ครับ...วันนี้เขาจะมารับรางวัลใช่มั้ยครับ...คนที่ได้รางวัลที่หนึ่งอ่ะ"
ไอ้หยงถามกับคนที่อยู่หน้างาน
ด้วยความหวังเต็มเปี่ยม

"พี่สักวาแกไม่มาหรอก...แกป่วยนะไม่สบาย" ไอ้หมอนั่นที่ไอ้หยงเอ่ยถามบอกกับร่างบาง
หน้าจืดสนิท

เหมือนหัวใจของไอ้หยงหลุดลอยไปแสนไกล
ความหวังเต็มเปี่ยมทั้งคืน
เลือนหายไปเหมือนสายลม
มันอยากจะทรุดนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่อยากจะไปไหน

ไอ้หยงแทบจะยืนไม่อยู่
อยากจะร้องไห้เสียให้ได้
แล้วเมื่อคืนนี้มันหวังอะไร มุ่งหวังอะไรมากมาย

"พี่ติดต่อเขาได้มั้ยครับ...คนที่วาดภาพคนนั้นอ่ะ" ไอ้หยงเอ่ยถามน้ำเสียงแหบแห้ง
ไม่มีกะจิตกะใจอยากจะอยู่ในงานนี้ต่อ

"อ๋อ...พี่สักวา...แกไม่ชอบให้ใครรบกวนน่ะ...เห็นทีจะติดต่อไม่ได้นะ" ฟางเส้นสุดท้ายของไอ้หยง
หลุดลอยไปกับคำพูดของคน ๆ นั้นเสียแล้ว
ไปไกลแสนไกล

ไอ้หยงไม่น่าหวังเลย
หวังแล้วก็ต้องผิดหวัง
หวังสูง
ก็ผิดหวังมาก

ใบหน้าของมันหมองเศร้าลง
ค่อย ๆ เดินอย่างเชื่องช้า เพื่อออกไปจากงาน
ให้เร็วที่สุด
พร้อมกับความหวังของมันทั้งหมด ที่ต้องหอบเอากลับไปบ้าน
เอาไปเก็บให้หมด
พร้อมกับการที่ต้องใช้ชีวิต
อย่างธรรมดาของมันต่อไป

TBC.

*******************************

[อาจารย์..สีฟ้า]

สุดท้ายก็ไม่ได้พบกัน น่าสงสารหยงจัง หวังมากก็ผิดหวังมาก


เป็นกำลังใจให้คนโพสต์ครับ 

[nanao]

ลุ้นต่อปาย คงใกล้จะเจอกันแล้วใช่ไหมเนี่ยย

[Shumi]

ทำให้ลุ้นบ่อยจริง ๆ 

[FOAM]

คลาดกันอีกแระ

ออกแนวทรมานคนอ่านนะเนี่ย

[ภาณุเมศพลัง]

อ๊ะเจ้ยยยย~...ยังไม่เจอ 

ลุ้นๆ สักวาตามตัวยากจริง คนอ่านลุ้นตัวโก่งเเล้วนะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[Junrai_Hyper™]

แด่เธอ.....ผู้ทำให้รักมีมิติ 11

"อ้าวพี่...มาไงพี่สักวา...เดี๋ยวขึ้นรับรางวัลเลยดิพี่" ไอ้รุ่นน้องของสักวาอดจะแปลกใจไม่ได้
ที่จู่ ๆ สักวาก็เข้ามาในงาน

"ก็...ไม่รู้สิ..พี่มาตามเสียงเรียกร้องของหัวใจน่ะ" ไอ้สักวาหนุ่มใต้ร่างสูงแกล้งพูดอะไรตลก ๆ ไปเรื่อย
เล่นเอารุ่นน้องหัวเราะตามไปด้วย

อันที่จริงเขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงต้องมา
ก็แค่อยากมา
ก็เลยมา
ก็แค่นั้นเอง
ไม่มีเหตุผลในการอธิบายความรู้สึกนี้หรอก

"รางวัลที่ 1 ครับ..........พี่สักวาของเราเอง..ยินดีด้วยครับ" เสียงประกาศบนเวที
ทำให้สักวาต้องละจากรุ่นน้องคนนั้นขึ้นไปรับรางวัลบนเวที

ร่างสูงก้าวยาว ๆ เพื่อขึ้นไปรับรางวัล

ไอ้หยงหันกลับไปมองบนเวทีอีกครั้ง
มันไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่ามีใครประกาศชื่อใครได้รางวัล
รางวัลอะไรมันก็ไม่สนใจหรอก
ในเมื่อยังไงซะ เขาคนนั้นก็ไม่ได้มา
ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก
ถึงอยากติดต่อก็ติดต่อไม่ได้
ไอ้หยงคิดอย่างสิ้นหวัง
มันหันหลังกลับอีกครั้ง ทำท่าจะเดินออกไปในงาน
ใจมันแห้งเหี่ยวเป็นใบไม้แห้งกรอบที่ร่วงลงมาจากต้น
ไม่มีใครเข้าใจหรอกว่ามันรู้สึกยังไง
**********************

สักวารับรางวัลมาไว้ในมือ
และยิ้มกับเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกคนภายในงาน
มีการถ่ายภาพกันบ้างเล็กน้อยตามมารยาท
และเสียงปรบมือก็กึกก้องไปทั้งงาน

"ทุกคนคงอยากจะเห็นแบบของพี่สักวานะครับ....คนที่เป็นแบบให้พี่สักวาวาด..เขามาในงานนี้ด้วยครับ..
ยินดีต้อนรับครับแบบของพี่สักวา ...... ปรบมือให้หน่อยครับ..สปอร์ตไลน์ส่องไปที่น้องนักศึกษาเสื้อขาวด้วยครับ"

เสียงคนประกาศรางวัลในงานเอ่ยบอกกับทีมงาน
และทุก คนก็หันไปมอง
ต่างก็อยากรู้ว่าคนที่เป็นต้นแบบให้สักวา วาดภาพได้สวยงาม
ถ่ายทอดอารมณ์ได้อย่างลึกซึ้งละเมียดละไมนั้นคือใคร

แม้กระทั่งตัวของไอ้สักวาเอง ก็อยากจะเห็น...นี่พวกรุ่นน้องมันเล่นอะไรกันน่ะ
ไอ้สักวา ทำหน้ายิ้ม
ถ้าได้เจอคงจะตลกน่าดู
หาตั้งนานไม่เจอ
มาเจอในงานประกาศรางวัลของตัวเองเนี่ยอะนะ
มันจะบังเอิญเกินไปแล้ว

*******************************
แสงสปอร์ตไลน์ที่ส่องมาที่ไอ้หยง
ทำให้มันต้องยกมือขึ้นบังด้วยความแสบตา
และก็หันหน้ากลับมาในงานอีกครั้ง

ไอ้สักวายิ้มค้าง
เหม่อมองไปที่ร่างที่อยู่ท่ามกลางแสงไฟที่ส่องสว่าง
และละวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า
เหมือนนานชั่วกัปชัวกัลป์

และเมื่อมือเล็ก ๆ นั้นค่อยลดลง
เมื่อปรับสายตาเข้ากับแสงไฟได้แล้ว

ไอ้สักวาก็อยู่ในอาการเหมือนหลุดไปอีกมิติหนึ่ง

เขามองไม่เห็นใครในงานอีกเลย
เห็นแต่หน้าของ คน ๆ นั้นของ คนที่คิดถึง
คนที่ทำให้ต้องวาดภาพเป็นบ้าเป็นหลั่งเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกไปให้ถึง
คนที่กลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา

ผู้ชายธรรมดาเรียบ ๆ คนนั้น
กำลังยืนอยู่ตรงหน้า
แค่เอื้อมมือไปก็จะสัมผัสได้
กอดได้
ถ่ายทอดความอบอุ่นให้ได้เหมือนคืนนั้น

ไอ้หยงเงยหน้าขึ้นมองคนที่ได้รับรางวัลบนเวที
ร่างเล็กบางยืนนิ่ง
มันไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย

ฝันหรือเปล่า
นี่ฝันไปหรือเปล่า มันฝันอีกแล้วใช่มั้ย
หัวใจที่แห้งเหี่ยวเท่าเม็ดถั่วเขียว
ค่อยฟูฟ่องขึ้นอย่างรวดเร็ว
ในเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที
ฟางเส้นสุดท้ายที่หลุดลอย
กลับกลายเป็นเกลียวเชือกเส้นใหญ่
ให้มือของมันได้เกาะเกี่ยวเอาไว้

ใครคนนั้น คนที่ตามหา คนที่เป็นครึ่งหนึ่งที่หายไป
ได้พบแล้วจริงหรือ
ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย
เขายืนอยู่ตรงหน้าเพียงแค่นี้
เพียงแค่ก้าวเท้าไปหา
เพียงแค่เท่านั้นเอง

***********************************
สักวาก้าวเท้าลงจากเวที

ดวงตาไม่ได้ละจากคนตรงหน้าสักนิด
เขากลัว
กลัวว่ามันจะกลายเป็นภาพฝัน
กลัวมันจะกลายเป็นแค่จินตนาการซ้ำซากของตัวเอง

ไอ้สักวาไม่แม้แต่จะกระพริบตา
เขากลัวอย่างถึงที่สุด
กลัวภาพตรงหน้าจะค่อยจางหายไปเป็นหมอกควันเหมือนเช่นทุกครั้ง
ที่เขาตื่นจากความฝัน

คน ๆ นั้นอยู่ตรงนี้แล้ว
มาให้เขาสัมผัสมาให้เขากอด
มาให้เขาได้ชื่นใจแล้ว

ไอ้หยงแทบจะถลาวิ่งเข้าไปหาร่างสูงที่ก้าวยาว ๆ เข้ามาหา

ความดีใจ
ปลื้มปรีติอย่างถึงที่สุด
ชนิดที่ชีวิตนี้มันไม่เคยได้รู้สึก

คน ๆ นั้นของมัน คน ๆ นั้นจริง ๆ หรือนี่
เขามาแล้ว
มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

******************************
"ฉันคิดถึงนาย....ฉันคิดถึงนายรู้มั้ย...รู้มั้ยว่าฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน...ฉันจะต้องตายแน่ ๆ ถ้าไม่ได้เจอนายสักวันหนึ่ง"

สักวากอดรัดร่างเล็กบางไว้ในอ้อมแขน
กอดแน่นเท่าที่จะแน่นได้

หยาดน้ำตาแห่งความดีใจหลั่งริน

ไม่ต่างจากไอ้หยงเลย
มันกอดรัดร่างอบอุ่นตรงหน้า
กอดตอบ
เท่าที่ใครคนหนึ่งจะมอบสัมผัสให้ใครอีกคนได้เช่นเดียวกัน

ความจริง มันเป็นความจริงแล้ว
คน ๆ นี้ มาอยู่ตรงหน้าแล้ว

"ฉันก็คิดถึงนายเหลือเกิน....คิดถึงนายจนแทบจะทนไม่ไหว...ฉันคิดถึงนายมากเหลือเกิน"
ไอ้หยงเอ่ยถ้อยคำแห่งความรู้สึกของตัวเองออกมา

สองร่างกอดรัดแนบแน่น
ถ่ายทอดสัมผัสอบอุ่นให้กันและกันอีกครั้ง

ความอบอุ่นที่เป็นจริง
ความอบอุ่นที่จะไม่จางหาย
เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

และตลอดไป

แม้จะไม่เข้าใจนัก
แต่คนทั้งงานก็ปรบมือสนั่นหวั่นไหว
ภาพการพบกันอีกครั้งของคนสองคน
มันอบอุ่นอ่อนโยน
จนใครหลายคนต้องหลังน้ำตาออกมา

สักวาและไอ้หยงยังคงกอดกันแนบแน่น
ให้สมกับที่รอคอย
ให้สมกับที่ต้องตามหากันมา
ตลอดเวลาที่เดินอย่างเชื่องช้า
อ้อยอิ่ง
ที่จริงแล้ว
เวลาของหยงและสักวา อาจจะเดินช้าเดินเร็วไปบ้าง
แต่ก็เพื่อให้คน สองคนได้เจอกัน ก็เท่านั้นเอง

TBC.

*************************

[ja ne]

พี่สักวาสุดเท่ห์ จะหนีหยงไปหนายยยยยยยยยยยย มามะ

[@#Jackie#@]

ว้าว เจอกันซะที นึกว่าจะต้องข้ามภูเขาอีกหลายลูก 

[oaw_eang]

พูห์อะ

เอาเรื่องดีๆ มาลงก็ไม่บอก

เจ้งอนส์

ชิส์

[Shumi]

ในที่สุด ก็ได้พบกันเสียที 

[FOAM]

แต่เราก้อหากันจานเจอ..............ซักที

เจอกันแล้วจะมีรเองไรต่อไปนี่

รอตอนต่อไปครับ

[Junrai_Hyper™]

พูห์อะ

เอาเรื่องดีๆ มาลงก็ไม่บอก

เจ้งอนส์

ชิส์

เหอเหอ

ก็นึกว่าเจ้จะหูไวตาไว

มาแล้วก็ตามมาอ่านซะดีๆ

เอิ๊กๆ

 

[oaw_eang]

แล้วเมื่อไหร่จะเอามาลงต่อยะพ่อคุณทูนหัว


รอจนหอยแห้งแล้วเนี้ย อิอิ

[Junrai_Hyper™]

12

“กินน้ำมั้ยอ่ะ...” สักวายื่นขวดน้ำให้กับไอ้หยงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แบบไม่รู้จะทำหน้ายังไง
ก็มันเขินนี่หว่า
เล่นกอดกันกลางงานแบบนั้น
แรก ๆ คนก็ปรบมือ
แต่ตอนหลังต้องให้รุ่นน้องมาแยก
เพราะสองคนยืนกอดกันแน่นกลางงาน
แบบว่าชาตินี้เราจะไม่พรากจากกันอีก

ก็มันคิดถึง แล้วก็ไงดีล่ะ
ก็มันรักนี่ คิดถึงแทบตาย
เวลาเจอก็อยากจะกอดอยู่อย่างนั้นทั้งวันทั้งคืนนี่นา

ไอ้หยงส่ายหน้าไม่ได้รับขวดน้ำมาดื่ม
ก็....ไม่รู้ทำไมถึงไม่รับน้ำมาดื่มมาทั้งที่คอแห้งจะแย่แล้ว
มันทั้งอายทั้งเขิน จนหน้าแดงเถือกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ก็เลยได้แต่นั่งบิดกันไป ม้วนกันมาอยู่แบบนี้

สักวาก็พยายามชวนคุย ทั้งที่ไม่รู้จะคุยอะไร
ไอ้ที่ไม่เคยพล่าม ก็เริ่มพล่ามไปเรื่อยเปื่อย แบบไม่มีที่มาที่ไป
เช่น...น้ำอร่อยนะ.
หรือ..ทำไมแอร์มันเย็น ๆ ไม่ร้อนเลยเนอะ
เป็นอะไรที่ไม่รู้จะถามจะพูดไปทำไม

น้ำเปล่าบ้านใครมันจะอร่อยกัน
แล้วแอร์ถ้าเปิดให้ร้อนมันจะเปิดทำซากอะไร
และอีกนา ๆ คำพูดที่ไอ้สักวาเองก็ไม่รู้ว่ามันจะพูดทำไม
เหมือนคนประสาท ไม่เต็มบาตรรพูดกัน

นี่น้องหยงจะหาว่าไอ้บ้าที่นั่งข้าง ๆ นี่เป็นบ้ามั้ยเนี่ย
น้องหยง ชื่อน่ารักจัง
ถามแล้ว ร่างบาง น่ารักสำหรับเขาคนนี้ชื่อน้องหยง
โหยยยยยยยยยยย ขนาดชื่อก็ยังน่ารักเลยนะเนี่ย

อายก็อายเขินก็เขิน
อยากรู้เรื่องของน้องหยง แต่ก็กลัวหาว่าสอบถามประวัติอย่างกับผู้ต้องสงสัยคดีอะไรสักอย่าง

สักวาหนุ่มใต้ก็เลยนั่งเงอะ ๆ งะ ๆ อยู่แบบนั้น

“ง่า...สักวา..เอ่อ..พี่สักวา..ผมกลับบ้านก่อนนะ” ไอ้หยงรีบลุกพรวดพราดขึ้นยืน

ไม่รู้จะนั่งต่อไปได้ยังไง
ในเมื่อหัวใจของมันเอาแต่เต้นระรัวไม่หยุด
มือก็เย็นจนจะเป็นน้ำแข็งแล้ว
แต่หน้าดันแดงเถือก ร้อนไปหมดทั้งหน้า
ยิ้มไปยิ้มมา อายม้วนไปม้วนมา เหมือนคนบ้าเต็มที
แล้วพี่สักวาที่คิดถึง
เขาจะว่าอะไรมั้ยเนี่ย
มีทางเดียวต้องอยู่ห่าง ๆ พี่สักวา ไม่งั้นตายแน่ไอ้หยง
ได้อายม้วนจนเป็นบ้าตายแน่
ทั้งที่คิดถึงจะเป็นจะตาย แต่เวลาเจอ
ดันอายจนไม่กล้าจะมองหน้าไปซะได้
บ้าดีจริง ๆ เลยไอ้หยงเอ้ย

“กะ...กะ..กลับเลยเหรอ...ทำไมอ่ะ..พี่พูดอะไรไม่ดีไปเหรอ..พี่ขอโทษ...หยงโกรธพี่เหรอเนี่ย”
ไอ้สักวาหน้าเสีย เมื่อเห็นร่างบางนั้นทำท่าจะกลับ
แล้วดันไปคว้ามือน้องหยงของเขา (ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ) ไว้อีก

เล่นเอาไอ้หยงตัวสั่นพั่บ ๆ
แค่นั่งใกล้ ก็จะเป็นลมแล้ว
นี่ดันคว้ามือมาจับอีก
โอยยยยยยยยยยย ไอ้หยงอยากจะเป็นลมให้ได้

“มือทำไมมันเย็นอย่างเนี้ยอ่ะ...” ไอ้สักวายิ่งจับมืออีกข้างของไอ้หยงมากุมไว้
อยากถ่ายทอดความอบอุ่นให้
น้องหยงคงจะหนาว ก็แอร์มันเย็นขนาดนี้น้องหยงต้องหนาว ๆ เลย

“ง่า...ม่ายช่าย..คือโอ้ยยยยยยย” ไอ้หยงยิ่งหน้าแดงตัวสั่นเข้าไปใหญ่

และสักวาก็เห็นชัดและสัมผัสได้
รีบปล่อยมือของร่างเล็กทันที
พร้อมกับที่ไอ้สักวาเองก็อายพอกัน

ไงดีอ่ะ ถึงจะเคยไปนอนกอดกันขนาดนั้น
แต่แบบนี้มัน มันเขินนะเนี่ย โอ้ยยยยยยย เขิน ทำไงดีวะ
จะชวนหยงคุยอะไรดีเนี่ย

“กะ..กะ..กิน...ข้าวกันก่อนเถอะนะ..” ไอ้สักวาไม่รอให้ไอ้หยงตอบอะไร
รีบลากแขนไอ้หยงให้เดินลิ่ว ๆ ไปตามมัน
และไอ้หยงก็ผวาเดินตามไปทันที

ลืมคำสั่งของแม่ที่ว่า

“ไอ้หยง.........รีบกลับมานะ...ไม่งั้นแม่หักค่าขนมเอ็งแน่”
คำสั่งที่แสนจะน่ากลัวและหวาดผวา
แต่ไอ้หยงลืมไปเสียสนิทใจ

********************
"พี่คิดถึงหยงนะ...." ไอ้สักวาเดินมาส่งไอ้หยงที่หน้าทางเข้าบ้านหลังจากกินข้าวด้วยกันเรียบร้อยแล้ว

เดินมาด้วยกันก็แทบจะไม่มองหน้ากัน
เพราะเวลาเหลือบมอง
โอยยยยยย ใจมันก็เต้นไม่เป็นส่ำขึ้นมาดื้อ ๆ
แบบว่า เห็นหน้าเธอแล้วใจจะวาย แทบละลาย
แค่ได้สบตา
แม้ไอ้สักวาจะพูดอะไรเสี่ยว ๆ ออกมา

และไอ้หยงก็ตอบรับ
แล้วก็เดินเฉไปมา แทบไม่ตรงทาง

"หยงก็คิดถึงพี่..." ไอ้หยงตอบกลับ

แล้วต่างคนก็เลยต่างอายกันเอง
โอววววววว มันจะอะไรนักหนาวะเนี่ย

ก่อนจะลาจากกันวันนั้น
ไอ้สักวายืนมองไอ้หยงที่เดินเข้าซอยบ้านไปอย่างตาละห้อย

และไอ้หยงก็อาการเดียวกัน
จากที่เคยเดินเรื่อย ๆ ก็เลยยิ่งช้าเข้าไปใหญ่
ประดุจดังว่า
คืนนี้ทั้งคืน กว่าจะเดินถึงบ้านก็คงเช้า

ร่างสูงของสักวามองตามน้องหยง
แล้วก็ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม

น้องหยงจะประทับใจไอ้สักวาคนนี้ไหมหนอ
แค่จากกันไม่ถึง 5 นาทีก็คิดถึงจะตายแล้ว

แล้วน้องหยงจะคิดถึงพี่สักวา หนุ่มใต้หัวใจศิลป์คนนี้บ้างเหมือนที่พี่สักวา คิดถึงน้องหยงบ้างหรือเปล่า
พี่สักวาคนนี้อยากรู้จริง ๆ


TBC.
******************

[@#Jackie#@]

หุหุ มันแต่เิขินอายกันอยู่นั่นแหละ 

[FOAM]

อายกันซะน่ารักเชียว


แล้ว ถ้าต้องทำไรมากกว่านี้  จะตายคาอกกันเลยป่าวเนี่ย


รอตอนต่อไปครับ...........

[Shumi]

โอ๊ย น่ารักจริง เขินกันไป เขินกันมา 

[kuwa[R]i...]

ฉากตอนที่เจอกันประทับใจมากๆเลย อ่านแล้วขนลุก ชอบๆๆๆ

[Junrai_Hyper™]

13

“แด่เธอ......ผู้ทำให้รักมีมิติ13

หยงจ๋าป่านนี้หยงจะนอนหรือยัง หยงบอกว่าหยงนอนดึก
แล้วป่านนี้หยงจะนอนหรือยังนะ
จะกินข้าวอิ่มหรือยัง แล้วเวลานอนห่มผ้ามั้ย
พี่สักวาเป็นห่วงหยงเหลือเกิน

พี่สักวาอยากไปกอดไปให้ไออุ่นกับหยง
อยากถามหยงว่า
หยงรักพี่สักวาคนนี้มั้ย
เหมือนที่พี่สักวารักหยงหรือเปล่า
แล้วก็อยากจะกอดหยงไว้แนบอก
วันหยุดอยากจะทำความสะอาดห้องเขียนรูปด้วยกัน
หยงใส่ผ้ากันเปื้อนสีขาว พี่สักวาใส่ผ้ากันเปื้อนสีขาว
ช่วยกันทำความสะอาดห้อง
ถ้าพี่สักวาเหงื่อออกก็อยากให้หยงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้
แล้วเราก็จะส่งยิ้มให้กัน

เวลากินกาแฟ พี่สักวา ก็อยากให้แก้วยกาแฟของเรามีลวดลายเหมือนกัน
อยากให้ในห้องน้ำ มีแปรงสีฟันของหยงหนึ่งอัน แล้วก็ของพี่สักวาหนึ่งอัน

หยงขายก๋วยเตี๋ยว พี่สักวาก็ช่วยหยงยกชามก๋วยเตี๋ยวไปเสิร์ฟ
ยามว่างเราก็ไปนั่งเขียนรูปด้วยกัน ให้หยงเป็นแบบของพี่สักวา

โดยที่พี่สักวาไม่ต้องจินตนาการอีกต่อไป
ดีมั้ยหยง
หยงว่าดีมั้ย แบบนี้

ร่างสูงจรดปลายพู่กันกับภาพตรงหน้า หยงที่กำลังยิ้มข้าง ๆ เขา
เมื่อช่วงบ่าย
ยังติดตาตรึงใจไม่หาย
สักวารักหยงเหลือเกิน อยากจะเห็นหน้าเร็ว ๆ อยากจะได้คุย

อยากจะบอกว่ารัก ว่าคิดถึงหยง เป็นพัน ๆ ครั้ง
เวลาที่เหงาที่สุด จะกอดหยงไว้
ให้หยงหนุนไหล่ และหลับใหลไปพร้อมกัน
รักหยงนะ
รักหยงเหลือเกิน

"พี่รักหยงนะ.....รักที่ไม่เคยเป็นไปได้ของพี่...ต่อไปนี้พี่ไม่ต้องฝันสร้างมิติของตัวเองอีกแล้วใช่มั้ย" ร่างสูงยิ้มกับภาพตรงหน้า

หยงน่ารักจังเลย ขออย่าให้ใครมาเห็นบางอย่างที่น่ารักของหยงอย่างที่เขาเห็นเลย
เขากลัว
กลัวว่าใครจะมาเห็นความธรรมดา
ความสดใสของหยง แล้วแย่งหยงไปจากเขา
สักวาอยากจะเก็บหยงไว้ในใจคนเดียว
ไม่อยากให้ใครต้องพบเห็นเลย

*********************
"พี่สักวา......" ไอ้หยงนอนตาลอย กอดหมอนข้างแล้วก็ยิ้มหวาน

ความรู้สึกที่ปลายนิ้วยังไม่เจือจางไป
ใบหน้าของพี่สักวาที่คิดถึงยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำไม่จืดจาง

พี่สักวายิ้ม พี่สักวาทำหน้าตกใจ
พี่สักวา ตอนเหม่อ

ไอ้หยงจำได้หมดทุกอย่างที่รวมกันเป็นสักวา
เขารัก
เขาชอบพี่สักวา

แล้วพี่สักวาล่ะ
จะคิดเหมือนกันมั้ยนะ
แต่พี่สักวาบอกว่ารักหยง คิดถึงหยง
คำพูดและแววตาที่สื่อออกมาชัดเจน

แต่ว่า
พี่สักวาต้องไปภูเก็ตอีกสองวันนี้
หยงจะไม่ได้เจอพี่สักวา

ตอนนี้คิดถึงพี่สักวาจังเลย
พี่สักวาจะทำอะไรอยู่นะ
พี่สักวา

นัยย์ตากลมโตหมองเศร้าลง แค่คิดว่าพี่สักวามาให้ชื่นใจไม่นานแล้วพี่สักวาก็จะหายไป
หยงก็แทบทนไม่ได้แล้ว

"พี่สักวา...กลับมาเร็ว ๆ นะพี่สักวา"
เพราะความรักความคิดถึง
ทำให้ไอ้หยงน้ำตาซึม

ก็มันรักอ่ะ
รักพี่สักวา
รักแบบไม่เคยรักใครแบบอยากเห็นหน้า อยากพูดคุย อยากเล่าทุกอย่างให้ฟังทุกวัน
ว่าวันนี้พี่สักวาทำอะไร และวันนี้หยงทำอะไร

ถ้าเกิดวันหนึ่งพี่สักวาหายไปจากชีวิตอีกครั้ง
แล้วหยงจะทำยังไงดี
พี่สักวา
หยงกลัว
กลัวว่าพี่สักวา จะหายไปอีกครั้งจังเลย ทำไมมันกลัวอย่างนี้
ความกลัวนี้มันอะไรกันนะ ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ


TBC.

******************

[salapaw]

ซ้ำอ่า

[Junrai_Hyper™]

ซ้ำอ่า

แก้ให้แล้วนะครับ แบบว่าตื่นเช้ามาก เลยเบลอ

เอิ๊กๆ