แด่เธอ......ผู้ทำให้รักมีมิติ 14
20 มกราคม 2549 (บ่ายแก่ ๆ แล้ว แต่ก็ยังไม่หายคิดถึงสักที)
ถึงหยง.....คนที่พี่รักมาก
วันนี้พี่อยู่ที่ภูเก็ต....งานของพี่มันเป็นงานแล้วแต่อารมณ์
อยากจะทำพี่ก็ทำ...ไม่อยากจะทำพี่ก็ไม่ทำ
พี่เป็นคนที่แย่มากเลยล่ะหยง ทำไมพี่สักวาเป็นคนอย่างนี้กันนะ
แต่ตอนนี้พี่สักวาคิดถึงหยงมากเลย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับไปหาหยงสักที
หยงยังสบายดีหรือเปล่า ตั้งแต่วันที่เราจากกัน มันผ่านมา 4 วัน 12 ชั่วโมง 3 นาทีแล้วนะ
หยงบอกพี่สักวาว่า ที่บ้านขายก๋วยเตี๋ยว พี่สักวาไม่สนใจหรอกว่าอร่อยหรือไม่อร่อย
เพราะถ้าคนที่เสริฟให้พี่ชื่อว่าน้องหยง....อะไรอะไรก็ดูเหมือนจะอร่อยไปหมดเลย
อยู่ที่นี่ .... พี่มีหยงเป็นกำลังใจให้วาดภาพให้ผลิตงานให้เสร็จได้
หยงของพี่ยังน่ารักเหมือนเดิมหรือเปล่านะ......พี่ภาวนาทุกวันเลยล่ะ
อย่าให้ใครมาเห็นความน่ารักของหยงเหมือนที่พี่เห็นเลย
เพราะพี่คงจะต้องออกมาจากมิติที่พี่อยู่ เพื่อมากันท่าคน ๆ นั้นแน่
หยงคงหาว่าไอ้พี่สักวาคนนี้มันเพ้อเจ้อแน่เลยใช่มั้ย
แต่พี่สักวาก็คิดอย่างนี้จริง ๆ นั่นแหละ ก็หยงของพี่สักวาน่ารักที่สุดนี่นะ
เนี่ย พี่สักวา วาดภาพของหยง สลับกับการวาดภาพที่ต้องส่งทุกวันเลย
จริงสิ...พี่สักวาซื้ออะไรเยอะแยะเลย หอบนั่นหอบนี่เหมือนคนบ้าทุกวัน
ทั้งที่ไม่ชอบเรื่องการซื้อของเลย แต่พี่ก็เป็นไอ้บ้าหอบฟางซื้อนั่นซื้อนี่เต็มไปหมด
ไม่รู้จะขนมาไหวหรือเปล่า เห็นอะไรก็อยากให้หยงเห็นด้วย ชายหาดสวยมากเลยนะหยง
อยากให้เราสองคนมาเดินเล่นด้วยกันจังเลย
แต่ว่าหยงต้องอยู่ช่วยแม่นี่นา ..... เฮ้ออออออออออ
พี่เอาแต่พร่ำเพ้อเขียนหาหยงทุกวันเลย
เราสองคนนี่มันเชยเหลือเกินนะหยง ไม่มีโทรศัพท์ใช้เหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขา
แค่โทรกันกริ๊งเดียวก็ได้คุยแล้ว
แต่นี่พี่ก็มานั่งเขียนอะไรเพ้อเจ้อให้หยงอ่านทุกวันเลย
ถ้าหยงเบื่อ หรือว่าแม่ใช้มาก ๆ งานยุ่งก็ไม่เป็นไรนะ
ยังไงพี่สักวา ก็คิดถึงหยงมากที่สุดอยู่ดี
รักหยงนะ
พี่สักวา.....
คนที่ยืนถือจดหมายยิ้มหวาน ปิดกระดาษจดหมายซองที่ 7 ของวันนี้ลงแล้ว
จดหมายอีเอ็มเอสส่งด่วนทุกวันจากภูเก็ต หลายฉบับในเวลาไม่กี่วัน
ที่ไอ้หยงและพี่สักวา ไม่ได้เจอกัน
อยากจะโทรหาพี่สักวา แต่พี่สักวาเลิกใช้โทรศัพท์แล้ว
และที่บ้านแม่ก็ไม่ให้ใช้โทรศัพท์ด้วย
ใช้เมื่อไหร่โดนโวยทุกที
เลยใช้วิธีการเขียนจดหมายส่งถึงกันแทน แม่ทำท่าจะอ่านหลายครั้ง
แต่พอเห็นหน้างอหงิกของได้หยง
แม่ก็เลยบ่น ๆ ว่า ไม่อ่านก็ได้ ....
ไม่อยากให้แม่เห็นหรอกว่า ข้อความหวานซึ้งหยาดเยิ้มนี้ส่งมาจากใคร
จะว่าไปแล้วก็น่าแปลกประหลาดดีเหลือเกิน
ทั้งไอ้หยงและสักวา หนุ่มใต้หัวใจศิลป์ก็รักกันจะเป็นจะตาย
แต่เจอหน้ากัน 3 ครั้ง ครั้งแรกก็คือการเจอกันที่ม้านั่งใต้ต้นไม้
ครั้งที่สองคือการเจอกันในงานนิทรรศการแสดงภาพวาด
และครั้งที่สามคือตอนที่แอบแม่ไปส่งสักวาที่สนามบิน
ผ่านมาไม่กี่วัน
แต่ดูเหมือนความรักของทั้งสองฝ่ายต่างก็ทวีคูณเข้มข้นมากมายเหลือเกิน
มันจะกลายเป็นแค่รักที่ถูกครอบคลุมด้วยความหลงใหลด้วยหรือเปล่า
จะกลายเป็นความรักที่ไม่มั่นคงหรือเปล่านะ
“ไอ้หยงงงงงงงงงงงง ยืนยิ้มอีกแล้ว....ลูกค้ารออยู่นะเอ็ง....”
เสียงของแม่ที่ตะโกนมาจากหน้าร้าน
ทำให้ไอ้หยงหนุ่มหน้าจืด ได้สติทันที
หลุดออกจากภวังค์เคลิบเคลิ้มแบบไม่ทันตั้งตัว
“แม่นี่น่ากลัวจริง ๆ เล้ย...มาขัดอารมณ์ซึ้งของลูกชายซะได้”
ไอ้หยงบ่นงึมงำเสียงเบา
ก่อนจะหยิบกล่องพลาสติก ที่ในระยะเวลาแค่สี่วัน
มันกับอัดแน่นไปด้วยซองจดหมายแบบอีเอ็มเอสเต็มไปหมด
สักวาเขียนจดหมายหาไอ้หยง วันละหลาย ๆ ฉบับ
นึกอะไรได้ก็เขียน
แต่ได้หยงมีเวลาตอบได้แค่วันละหนึ่งฉบับเท่านั้น
เพราะไม่มีเวลาเลย
พี่สักวาจะว่าหยงหรือเปล่านะ กังวลใจเหลือเกินว่าพี่สักวาจะว่าหยงมั้ย
พี่สักวา
อย่าโกรธหยงเลยนะที่แทบไม่ได้ตอบจดหมายของพี่สักวาเลย
แต่หยงก็คิดถึงพี่สักวานะ
คิดถึงพี่สักวามากที่สุดเหมือนกัน
ร่างโปร่งบางใบหน้าจืดชืด เหม่อมองกล่องพลาสติกที่อัดแน่นด้วยซองจดหมายนั้นอีกครั้ง
ก่อนจะก้าวเดินไปช่วยแม่เสริฟก๋วยเตี๋ยวต่อไป
TBC.
***********************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
