ตอนที่ 14 ไม่อยากเป็นแค่เงา เฮ้อ กว่าจะซื้อไอศรีมให้ไอ้ดินมันได้ ทำเอายืนรอจนขาจะแข็งเลยครับ หลังจากนั้นก็ต้องมารอสองสาวพิณแจ้ง ที่โต๊ะหินอ่อน
“กริ๊ด ไอ้คิม (พลั่ก) มึงหายไปมาฮะ” กระโดดมาด้านหลังอย่างนี้เป็นไอ้รินชัวส์
“เจ็บโว๊ย ไอ้ริน”
“เออ ก็ได้ ให้กูกอดให้หายคิดถึงก่อนดิ” ผมก็ให้มันกอดไปครับ
“ริน ไปกอดมันทำไมครับ” เฮือก ! ไอ้เจ้านายมันมาด้วยเหรอ ค่อย ๆ หันไปข้างหลังที่จ้องผมอย่างคาดโทษ
“ริน ป ปล่อยกูเถอะ” เป็นไปอย่างอัตโนมัติ ชิส์ มึงเป็นอะไรไอ้คิม เราไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว
“เออก็ได้วะ ไปไหนมาหายหน้าหายตาไปเลยนะมึง” เดินมานั่งข้าง ๆ ผม
“กู.. ..”
“รินไปกันหรือยังครับ” มันเดินตรงมาที่ผมกันรินนั่งอยู่
“เดียวซิค่ะ พี่เจ้านายขอรินคุณกับคิมก่อน บอกมาดิ คิมหายไปไหนมา”
“เออ” มันจ้องมายังผมด้วยแววตาน่ากลัวมาก
“กู ไม่สบายนะ”
“แล้วหายดีหรือยัง ไหนดูดิ” เอาหน้าผากรินมาแตะกับหน้าผากของผม เหมือนตอนเด็ก ๆ ตอนเป็นไข้บ่อย ๆ รินก็จะดูแลตลอดเอาหน้าผากแตะวัดไข้
“พลั่ก โอ๊ย” ผมล้มลงไปกับพื้น
“พี่เจ้านายทำอะไรคะ เนี้ย ”
“ก็มันเอาหน้ามาใกล้รินนิน่า” พูดกับรินแต่มองจ้องคาดโทษมายังผม
“อ้าว คิมเป็นอะไรนะ” พี่อิมซานวิ่งมาพยุงให้ลุกขึ้น
“ขอบคุณครับ”
“ใครทำอะไรเราฮะ”
“”ไม่มีอะไรครับ พี่อิมซาน ผมแค่มึนหัวแล้วหงายหลังลงไปกับพื้นเอง” อย่ามีเรื่องกันนะผมขอร้อง
“เรากลับกันเลยไหม เดียวพี่ให้ยองแจไปเอารถมา”
“ไม่เป็นไรครับ ผมหายแล้ว พี่ไปเรียนเถอะ เดียวผมรอ” ยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“อืม ” เอามือลูบหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็น แต่ก็มีสายตาคู่หนึ่ง จ้องตาไม่กระพริบ กับมือที่กำแน่น
“งั้นเดียวพี่ไปเรียนก่อน เดียวมารับนะ”
“ครับ” ยิ้มให้พี่อิมซานที่เดินไปเรียนอีกครั้ง
“ไอ้คิม มึงรู้จักด้วยเหรอ พี่อิมซาน” ไอ้รินจ้องหน้าผม ประมาณว่ากูอยากรู้
“อืม”
“รินไปกันหรือยังครับ”
“อีกแป๊บนะคะ นาน ๆ ได้เจอพวกคิม” จากนั้นรินก็คุยกันพวกผมหลาย แต่ก็มีวกมาที่ตามว่าเนื้อตัวช้ำ ๆ ไปโดนอะไรมา ผมต้องค่อยเลี่ยง เพราะมีมันขัดตลอด รักรินมากขนาดนั้นเลยหรือเจ้านาย ผมทนที่อยู่ในสภาพที่บาดหัวใจไม่ไหวเลย ขอตัวไปห้องน้ำก่อน
“เฮ้อ ต้องผ่านมันไปให้ได้” ผมบอกกลับเอง เดินออกมาจากห้องน้ำ
“หมับ”
“เฮือก เจ้านาย” มันดึงผมไปยังลานจอดรถแล้วดันผมไปบนรถ ระหว่างที่มันอ้อมไปยังที่นั่งคนขับ ผมเลยเปิดประตูออกไปแล้ววิ่งออกไป
“ไอ้คิม มึงจะให้กูโมโหใช่ไหม ” วิ่งมาลากผมให้นั่งในรถเหมือนเดิม
“คุณจะพาผมไปไหน”
“เงียบ”
“เฮือก ไม่ไป”
“อย่าให้มีน้ำโห มึงก็รู้ว่าจะเป็นอย่างไง” ขับออกไปซักพักก็ไปทางที่ครุ่นตา นั้นมันบ้านเจ้านาย
“ปัง”
“ลงรถมา”
“ไม่ คุณพาผมมาทำไม” พามาทำไม เราไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้วนิ
“อย่างให้มีน้ำโห ไอ้ออร์ก้ามันไม่ยอมกินข้าว” ชี้ไปยังหมูหมาที่ตอนนี้หมูหมาผอมลงมากเลย
“บอกผมดี ๆ ก็ได้”
”โฮ่ง โฮ่ง ไงเจ้าออร์ก้า มากินอาหารสุดอร่อยนะ”
“โฮ่ง” ผมเลยเดินไปหยิบเอาอาหาร แล้วให้ เจ้าออร์ก้า
“เฮ้ย ๆ ค่อย ๆกินก็ได้” ซักพักผมเลยเข้าไปล้างมือ แล้วกะว่าจะกลับดีกว่า ใจยิ่งไม่ยอมเชื่อฟัง
“หมับ” อยู่ ๆ ก็มีแรงดึงแล้วเหวี่ยงผมไปยังที่เตียง
“นายเป็นอะไร”
“หึ หึ ก็สั่งสอนคนที่ไม่เชื่อฟังกูนะซิ”
“ผมเปล่านะ” รีบลุกออกจะเตียงวิ่งไปยังประตู
“แต่มึงพยายามทำ” คว้ามือแล้วพลั่กคิมไปติดผนังห้อง
“เปล่า ผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ปล่อยนะ” พยายามดึงมือจากเจ้านายออกไป
“หึ ไม่ได้ทำอะไรเหรอ ที่กูเห็นมึงพยายามจะบอกอะไรริน” พยายามพูดหลบเลี่ยงถึงจะถูกกว่านะ ไอ้ปูมะพร้าว
“ผมไม่เคยพูดอะไรทั้งนั้นเลย ปล่อยผม พี่อิมซานรออยู่”
“พูดถึงไอ้หน้าหล่อ มึงนี่ก็เด็ดจริง ๆ ห่างจากกูไม่กี่วันมีใหม่ซะละ” โกรธเลยครับ ในหัวสมองมันช่าง.......
“งั้นก็ปล่อยผมซะที อือ”
“ไม่ กูขอลองชิมหน่อยซิว่าลีลามึง ยังเหมือนเดิมหรือเปล่า” เจ้านายประกบปากพร้อมส่งลิ้นมาให้ ซึ่งคนคิม ก็จูบตอบมันรู้สึกดีไม่รู้สึกรังเกียจ (ไม่ ต้องหนี ) คิมนึกขึ้นได้ จึงพยายามสะบัดให้หลุด
“แฮ่ก แฮ่ก ปล่อยผม ” เพี๊ยะ! เจ้านายเอามือลูบแก้ม พร้อมส่งสายตาจ้องคิมที่สั่นเทา
“มึงตบหน้ากู มึง” ด้วยแรงจากเจ้านาย ส่งผลให้คิมหน้าติดกำแพง ไม่รอช้าเจ้านายถอดกางเกง แล้วรีบแทรกเข้ามาในทีเดียว
“โอ๊ย เจ็บ เอามันออกไป อะ” คิมสะดุ้งกับสิ่งที่แทรกเข้า ออก ในตัวเขา
“อะ ตอด ชะมัด”
“ฮือ ฮือ อะ ปล่อยผม” พยายามสะบัดออก แต่ก็ถูกดันให้หน้าติดผนังกว่าเดิม สักพักเจ้านายกระตุก 2-3 ที แล้วปล่อยเข้ามาในตัวของคิมจนล้นออกมา
“ตุบ” คิมทรุดลงกับพื้น
“มึงจำไว้ให้ดี ถ้ามึงพยายามจะบอกหรือเข้าใกล้ริน มึงได้เจ็บยิ่งกว่านี้แน่” ชี้มายังคิมที่มองอย่างเจ็บปวด
“ฮือ แล้วมึงทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”
“ก็ไม่ทำไม ของมันเคย ๆ แล้วกูกะว่าจะถนอมรินจนถึงแต่งงาน เลยอัด....”
“ไอ้เชี้ย ฮือ ฮือ กูไม่ใช่ของเล่นหรือตัวแทนใครนะ ฮึก ถึงกูจะรักมึง แต่ไม่ใช่แบบนี้” ผมไม่ไหวแล้ว ฮือ ฮือ
“ฮือ ฮือ ฮือ ทำไมต้องทำกับกูอย่างนี้ ” มันชะงัก มองมาที่ผม
“ก กู ชิบส์.. มึงอย่ามายุ่งกับริน จำเอาไว้” แล้วเดินออกไป
“ปัง”
ผมล้างตัว แล้วรีบออกมาจากบ้านนั้น เดินออกมาเรื่อย ๆ ก็คิดสิ่งมันทำกับผม..........
http://www.youtube.com/watch?v=g3-oobdNTI0 (ฟังเพลงนี้ประกอบ แล้วค่อยอ่านนะ)
(ผมจะดูแลคิมเองนะ)
“อืม”
(คิดถึงจังเลย วันนี้ทำอะไรครับ)
“อะ ไปช่วยออร์ก้าเลยนะ”
ฮ่า ฮ่า
(กูไม่ได้คิดอะไร กูไม่รู้ อยากถามให้มากนักจะได้ไหม)
“ไม่ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง "
(มึงลีลาดี แล้วก็ทำไงก็ไม่ท้อง แล้วกูก็รับปากพี่ต้นไว้ว่าจะดูแลมึง)
“ที่ผ่านมา”
(กูรักริน)
//
//
//
//
(ฮัลโหลครับ )
“พี่อิมซาน มารับคิมหน่อย”
(คิมอยู่ไหน)
“ฮึก คิมอยู่…. ”
(ได้ ได้ เดียวพี่ไปรับนะ)
(ฮือ ฮือ)
(คิมเป็นอะไร)
“ฮือ ฮือ ไม่ไหวแล้ว พี่อิมซาน พาคิมไปจากที่นี่ที ฮึก ไม่อยากอยู่แล้ว ฮือ พาคิมไปไกล ๆ ที”
(งั้นเราไปหาคุณตากัน)
“ฮือ ฮือ ฮึก ฮือ ”
ลาก่อนเจ้านาย
ผมไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร มันอาจจะดีถ้าเราไม่เคยเจอกันมาก่อน ........................
To Be Continued
"ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและทุกคอมเม้นต์ให้กำลังใจคิมจ้ง "
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
