Chapter :: 06 :: แฟนใหม่ “..ฉันเห็นแล้วล่ะ ทั้งพ่อนาย เพื่อนนาย ทุกคนทำเหมือนนายเป็นเด็ก เพราะงี้นายถึงไม่ยอมโตสักที” พี่หมอจี้พูดแบบนั้นระหว่างที่เรากำลังนั่งทานก๋วยเตี๋ยวร้านไม่ไกลจากคลินิกด้วยกัน
ผมคีบลูกชิ้นลูกสุดท้ายเข้าปาก วางตะเกียบ แล้วยกน้ำขึ้นมาดื่ม
“นายอาจจะรู้สึกว่ามันปลอดภัยกว่าเวลาที่มีคนมาคอยปกป้อง แต่อย่าลืมว่าไม่มีใครที่จะอยู่กับนายได้ตลอดไปหรอก สักวันคนพวกนั้นก็ต้องไป”
“.........” ผมยกนาฬิกาขึ้นดูเวลา ..อีกห้านาทีจะหกโมงเย็น เป็นเวลานัดกับคุณหมอเพลงพิณตามที่คุณป๋าจัดการไว้ให้ ผมมาถึงก่อนเวลานัดเกือบชั่วโมง หลังจากนั้นไม่กี่นาทีพี่หมอจี้ก็มา พอเห็นว่าผมนั่งรออยู่ว่างๆ ก็เลยชวนออกมาหาอะไรทานเป็นเพื่อน
“อิ่มแล้วใช่ไหม? งั้นไปกันเหอะ ป่านนี้คุณพิณคงกลับมาถึงคลินิกแล้ว” พี่หมอบอกหลังจากเรียกคนขายมาคิดเงินเรียบร้อยแล้ว
“พี่จะอยู่ที่คลินิกต่อหรือเปล่าฮะ?” ผมถามขณะที่เดินตามหลังอีกฝ่าย
“ว่าจะกลับคอนโดเลย ยังมีรายงานอีกเยอะแยะที่ฉันต้องเขียน”
“พี่หมอฮะ” ผมเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งในตอนที่เราเดินมาถึงหน้าคลินิก
“อะไร?”
“พี่ไม่เคยรู้สึกว่าอยากถูกปกป้องบ้างเหรอฮะ?”
“เราทุกคนมีช่วงเวลาที่อ่อนแอทั้งนั้นแหล่ะ แต่ไม่มีใครอ่อนแออยู่ตลอดเวลาหรอก” พี่หมอพูดแล้วผลักประตูเข้าไป
คุณหมอเพลงพิณเดินคุยโทรศัพท์ออกมาจากห้องทำงานพอดี
“อ้าวคุณจี้มาพอดี โทรศัพท์จากซันนี่แน่ะ” คุณหมอยื่นโทรศัพท์มาให้
“คุณพิณล่ะฮะ?” มีความยินดีผุดขึ้นวูบหนึ่งในแววตาที่มักจะดูเย็นชานั่น
“คุยกันแล้วล่ะ”
“ขอบคุณฮะ” พี่หมอรับโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปคุยอีกห้อง
“สวัสดีฮะ” ผมยกมือไหว้ทักทายคุณหมอเพลงพิณ
“สวัสดีครับ น้องเพชร” คุณหมอยกมือรับไหว้พร้อมรอยยิ้มอบอุ่น แล้วหันไปพูดกับผู้ชายตัวใหญ่หลังเคาน์เตอร์
“ผมจะใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงนะคุณโย ถ้าคุณประภัสสรพาน้องฮันนี่มาถึงก่อนหน้านั้นก็พาไปเล่นที่ห้องสีเหลืองก่อนแล้วกัน”
“ครับคุณหมอ”
“คุยกับคุณพ่อมาแล้วใช่ไหม?” คุณหมอถามพร้อมเดินนำไปที่ห้องเดิมที่ผมเคยมาคราวก่อน
ห้องสีขาว..
“ฮะ คุณป๋าอยากให้ผมมาที่นี่สักอาทิตย์ละครั้ง ก่อนที่เราจะกลับไปอยู่ด้วยกันกับคุณแม่”
“อืม เลือกที่นั่งตามสบายเลยนะ หรือจะนอนก็ได้ถ้าง่วง” พอเข้ามาข้างในคุณหมอก็ผายมือไปทางโซฟากับเก้าอี้นวมทรงสี่เหลี่ยมลูกเต๋าที่ตั้งกระจัดกระจายอยู่ในห้องสีขาว ส่วนตัวเองก็เดินไปนั่งตรงโต๊ะที่เหมือนจะเป็นโต๊ะทำงานโล่งๆ แทบไม่มีอะไรอยู่บนนั้น แต่มีลิ้นชักหลายอันที่ปิดไว้
ผมเลือกนั่งลงบนโซฟาที่อยู่เยื้องๆ กับโต๊ะที่คุณหมอนั่ง จ้องมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่กำลังไล่เปิดดูหน้าสมุดบันทึกที่ถือติดมือมาด้วย
“ก๋วยเตี๋ยวอร่อยไหม?” จู่ๆ คุณหมอก็ถามโดยไม่ได้หันหน้ามา ยังคงพลิกหน้ากระดาษสมุดอยู่
“ฮะ?”
“เห็นคุณโยบอกว่าน้องเพชรออกไปทานก๋วยเตี๋ยวกับคุณจี้”
“ก็ดีฮะ”
“คราวหลังลองทานราดหน้ายอดผักร้านข้างๆ กันสิ อร่อยดีนะ หมอยังชอบเลย แต่ดูเหมือนคุณจี้จะชอบก๋วยเตี๋ยวมากกว่า รายนั้นชอบทานลูกชิ้นเนื้อกับเส้นหมี่ขาวที่สุดแล้วล่ะ”
“ฮะ”
“แล้วน้องเพชรชอบอะไรเหรอ?”
“ก๋วยเตี๋ยวน้ำตกฮะ ลูกชิ้นเนื้อกับหมี่ขาวก็ชอบ ที่จริงเส้นเล็กก็ชอบ แต่ไม่ชอบถั่วงอกเท่าไหร่ ..แล้วเราไม่คุยกันเหรอฮะ?” ผมถามเมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะเข้าประเด็นที่ทำให้ผมต้องมาที่นี่สักที
“เรากำลังคุยกันอยู่..” คุณหมอหมุนเก้าอี้มาทางผมทั้งตัว วางสมุดไว้บนตัก มีดินสอไม้อยู่ในมือข้างหนึ่ง สีหน้าดูผ่อนคลาย น้ำเสียงก็ไม่ได้ฟังเป็นการเป็นงานนัก “จริงสิ วันนี้น้องเพชรเลิกเรียนตั้งแต่กี่โมงเหรอ? เห็นมาถึงที่นี่ก่อนเวลานัดตั้งนาน”
“บ่ายสามโมงฮะ คาบสุดท้ายเป็นแล็บเคมี บางทีก็เลิกช้า บางทีก็เลิกเร็ว แล้วแต่การทดลอง” ผมเอนหลังพิงไปกับโซฟา หยิบหมอนอิงที่อยู่ใกล้ๆ มากอดไว้บนตัก
“แล้ววันนี้ทดลองอะไรล่ะ?”
“ไตเตรทสารฮะ”
“สนุกไหม?”
“ก็ลุ้นดีฮะ ว่าเมื่อไหร่มันจะเปลี่ยนสี แต่ตอนคำนวณนี่ไม่สนุกเท่าไหร่”
โชคดีที่กลุ่มผมมีตะนอย..
“ฮ่ะๆๆ สมัยเรียนหมอก็ไม่ค่อยสนุกกับการคำนวณอะไรพวกนี้เหมือนกัน เห็นสูตรเคมีทีไรเหมือนความดันจะขึ้นทุกที”
“ขนาดนั้นเลยเหรอฮะ?”
“ใช่ ตลกไหมล่ะ ทั้งที่ไม่ชอบขนาดนั้น แต่ก็ยังดันทุรังอยากเป็นหมอ”
“แล้วทำไมคุณหมอถึงอยากเป็นหมอล่ะฮะ?” ผมเริ่มรู้สึกสนใจเรื่องของคุณหมอขึ้นมา
“เมื่อก่อนหมอเคยมีพี่สาวคนหนึ่ง ตั้งแต่เล็กจนโตหมอไม่เคยเข้าใจเลยว่าเธอคิดอะไรของเธอทั้งที่อยู่ด้วยกันมาตลอด แต่ละสิ่งที่เธอทำมักสร้างความประหลาดใจให้หมออยู่เสมอ หมออยากจะลองเข้าใจเธอ เข้าใจกระบวนการคิดของเธอ ก็เลยหันมาสนใจศาสตร์ด้านจิตวิทยาน่ะ ไม่ๆ มาๆ ก็มาลงเอยที่การเป็นจิตแพทย์นี่แหล่ะ”
“แล้วตอนนี้คุณหมอเข้าใจพี่สาวหรือยังฮะ?”
“ยังเลย” คุณหมอหัวเราะเบาๆ “พี่สาวหมอเป็นประเภทที่..เอ่อ ดูเหมือนเด็กสมัยนี้เขาเรียกกันว่า อินดี้ ล่ะมั้ง”
“.........” ผมพยักหน้าว่าพอจะเข้าใจ
“จริงสิ แล้ววันนี้น้องเพชรมาที่นี่ยังไงล่ะ คุณป๋ามาส่งหรือนั่งรถมาเอง? จำทางได้บ้างแล้วหรือยัง?”
“ยังฮะ แต่วันนี้มีพี่คนหนึ่งมาส่ง”
“พี่เหรอ?”
“ฮะ เป็นหลานชายคุณแม่ ชื่อพี่นท”
“อืม เล่าเรื่องพี่นทให้หมอฟังบ้างสิ..”
“...!...”
พอผมผลักประตูคลินิกออกมา ใครคนหนึ่งก็เข้ามาคว้าข้อมือหมับ
“ชี่..” ยังไม่ทันได้ถามอะไรก็ถูกยกมือขึ้นจุ๊ปาก แล้วดึงให้เดินตามไปหลบในมุมมืดของตึกบล็อกถัดไป
“เล่นอะไรฮะ?” ผมแหงนหน้ามองเจ้าของตาร้ายๆ ที่กำลังเพ่งมองไปทางคลินิกที่เราเพิ่งจากมา
“ซ่อนหา” พี่ก้มลงมาขยิบตาพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์
“.........” ผมมองไปทางเดียวกับพี่ แค่ไม่ถึงนาทีพี่นทก็ขับรถมาเทียบ แต่คงเพราะไม่เห็นผม พี่นทก็เลยลงจากรถแล้วเข้าไปในคลินิก สักพักโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น
“ฮะ”
“น้องเพชรอยู่ไหนครับ พี่มารับแต่คนที่คลินิกบอกว่าน้องเพชรออกมาแล้ว” น้ำเสียงพี่นทฟังดูร้อนรน
ผมเหลือบตาขึ้นมองอีกคนที่จ้องผมอยู่ก่อนแล้ว
“กำลังกลับฮะ” ผมพูดตามปากพี่ที่ขยับแบบไม่มีเสียง
“กลับยังไงครับ?”
“แท็กซี่ฮะ”
“น้องเพชร.. น้องเพชรยังโกรธพี่อยู่ใช่ไหม?” พี่นทถามหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง
“เรื่องนั้นเราคุยกันแล้วนี่ฮะ”
พี่นทมาหาผมตั้งแต่เย็นวันหลังจากเกิดเรื่อง เราคุยกันแล้ว แล้วก็ดูเหมือนคุณป๋า จะเรียกพี่นทไปคุยแล้วด้วย พี่นทขอโทษเรื่องป้านีซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ผมไม่ได้คิดจะโกรธตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“งั้นทำไมน้องเพชรถึงหนีกลับก่อนล่ะครับ พี่บอกแล้วว่าจะมารับนี่นา”
“.........” ผมเหลือบตามองคนข้างๆ อีกครั้ง
“น้องเพชร?”
“ผมลืมฮะ” ตอนที่ผมตอบไป คนที่จับข้อมือผมไว้ก็เริ่มออกแรงดึงให้ต้องเดินตามอีก
“น้องเพชร”
“ลืมจริงๆ ฮะ”
“โอเคครับ งั้นกลับดีๆ นะ เดี๋ยวพี่โทรไปราตรีสวัสดิ์อีกที จะได้เช็คด้วยว่าน้องเพชรกลับถึงห้องปลอดภัย” น้ำเสียงพี่นทฟังเศร้าลง คงเข้าใจไปแล้วว่ากำลังถูกผมหลบหน้า
“ฮะ”
“จริงสิ พี่ขอเลขทะเบียนรถที่น้องเพชรนั่งด้วยนะครับ เผื่อเอาไว้น่ะ”
“ฮะ” ผมบอกเลขมั่วๆ ไปก่อนวางสาย
“เนียนเหมือนกันนะเราเนี่ย” คนที่เดินนำหน้าแถมยังจับมืออยู่ผมหัวเราะเบาๆ
“เพราะใครล่ะฮะ?”
“เพราะพี่เอง” พี่หันมาแลบลิ้นให้ผมตอนที่เรามาถึงรถที่จอดทิ้งไว้พอดี
“พี่นทเขาห่วงผมนะฮะ”
“แต่พี่หวง” ตาร้ายๆ เป็นประกายระยิบระยับขึ้นมา มือพี่เอื้อมมาเปิดประตูรถให้
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ผมมุดประตูเข้าไป
พี่เดินอ้อมไปขึ้นอีกทาง “พี่หวงเอาไว้ก่อน”
“ทั้งที่ยังไม่ได้เป็นอะไรเลยน่ะเหรอฮะ?”
“พี่ก็กำลังพยายามอยู่นี่ไง ตัวเล็กก็เปิดโอกาสให้พี่บ้างสิ” พี่มองไปข้างหลังแล้วถอยรถออก
“ถึงผมไม่เปิดให้ พี่ก็หาทางฉวยไปเองอยู่ดี อย่างวันนี้ก็ไปลากคนอื่นเขามาหน้าตาเฉย” พี่หัวเราะลั่นตอนผมพูดแบบนั้น
แต่มันจริง หลังจากพูดแปลกๆ วันนั้น พี่ก็เริ่มรุกหนักขึ้นเรื่อยๆ แถมยังชอบทำอะไรตามใจตัวเองอีก แทบจะเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้เลย
“อืม พี่เอาแต่ใจแบบนี้แหล่ะ ตัวเล็กรับได้ใช่เปล่า?”
“ไม่ฮะ”
“อะไรเล่า ใจกว้างหน่อยสิ”
“ผมใจแคบฮะ”
“ใจร้ายด้วย” พี่เบะปากเหมือนจะร้องไห้ แต่แค่แป๊บเดียวก็ยิ้มออกมา
“หิวไหม?”
“ไม่ฮะ” เพิ่งทานก๋วยเตี๋ยวไปเมื่อชั่วโมงก่อนเอง
“แต่พี่หิวจัง ตั้งแต่เย็นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย เดี๋ยวเราแวะเข้าไปหาอะไรกินในห้างกันก่อนนะ”
“ถ้าตั้งใจจะไปแต่แรกอยู่แล้วจะถามทำไมฮะ?”
“แหม่ พี่ชอบคนรู้ทันจริงๆ นะเนี่ย” พี่หัวเราะอารมณ์ดีพลางยื่นมือไปเปิดวิทยุ
“พี่รู้ได้ยังไงฮะว่าผมอยู่ที่นี่?”
“พี่เก่ง”
“ตะนอยสินะฮะ”
“ฮ่ะๆๆ” พอหมุนเจอเพลงถูกใจพี่ก็ร้องคลอตามไปเบาๆ
“พี่อิน! พี่อินนี่นา หวัดดีค่ะ มืดค่ำป่านนี้ยังกลับไม่ถึงบ้านอีก เด็กไม่ดีนะเนี่ย” เสียงหัวเราะคิกคักทักทายจากด้านหลัง
ไม่ต้องหันไปมองผมก็จำได้ว่าเสียงใคร ..อรแน่นอน
“.........” ผมตักไอติมเข้าปาก เหลือบมองคนนั่งตรงข้ามก็สบตากันเข้าพอดี พี่ยิ้มให้ผมแล้วยิ้มเลยไปถึงพวกคนที่เดินมายืนข้างๆ โต๊ะเราแล้ว
“อ้าว เพชรนี่นา” อันนี้เสียงแพตตี้ เธอก้มมองผมด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่ตาคู่โตทอประกายวาบเหมือนเห็นเรื่องสนุก
ผมมองเลยเธอไปถึงอรที่ดูเหมือนเพิ่งจะสังเกตเห็นผมเหมือนกัน จากหน้ายิ้มเมื่อครู่จึงค่อยๆ หุบลง ข้างหลังทั้งคู่ยังมีเพื่อนผู้หญิงอยู่อีกสองคน ทั้งหมดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเที่ยวกันหมดแล้ว แต่ผมกับพี่ยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่
“สาวๆ นั่นแหล่ะ แต่งตัวกันสวยเชียว นัดเที่ยวไหนล่ะคืนนี้?” พี่แจกจ่ายยิ้มให้จนครบทุกคน
“ว่าจะมาดูหนังกันน่ะค่ะ คงไปไกลกว่านี้ไม่ได้หรอก คุณพ่อคุณแม่ห่วงแย่” อรปรายตามองผมเหยียดๆ “ว่าแต่เพชรนี่จัดคิวเก่งจังเลยนะ จำได้ว่าหลังเลิกเรียนออกมากับอีกคนนี่นา”
“.........” ผมนั่งตักไอติมเข้าปาก ใครอยากพูดอะไรก็พูดไป
“มัวมายืนทำอะไรกันอยู่ตรงนี้ พวกเรารออยู่ทางนู้นแน่ะ อ้าว นี่เพชรหรือเปล่า เพชรใช่ไหม? เราต้าร์แฟนอรไง ที่เจอกันคืนนั้นน่ะจำได้เปล่า?” จู่ๆ ผู้ชายคนหนึ่งก็เสนอหน้าเข้ามาทักผม หมอนั่นมองผมสลับกับพี่พลางทำหน้านึก
“อ๊ะ แต่ที่เจอพร้อมกันคืนนั้นไม่ใช่ผู้ชายคนนี้นี่นา”
“แล้วก็ไม่ใช่ผู้ชายคนเมื่อเย็นนี้ด้วย” อรแอบกระแทกเสียงเล็กๆ
“โห นี่ฮอตอย่างที่อรบอกจริงๆ เหรอเนี่ย? นึกว่าล้อกันเล่นซะอีก สุดยอดเลยเนอะเพชร” ผู้ชายคนนั้นตบมือปุๆ บนไหล่ผม แล้ววางค้างเอาไว้แบบนั้นจนพี่ต้องเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาเขี่ยออกไป
“แหะๆๆ” หมอนั่นยิ้มแหยๆ ให้พี่ที ผมที แล้วก็แฟนตัวเองที่จ้องตาเขียวปั้ดอีกหลายที
“แล้วนี่ดูหนังรอบไหนกันล่ะ?” พี่ถามพวกนั้นด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร แต่จงใจทิ้งสายตาคุกคามใส่ผู้ชายคนเมื่อครู่จนหมอนั่นต้องรีบหลบวูบ
“สองทุ่มครึ่งค่ะ พี่อินจะไปดูด้วยกันหรือเปล่า เพชรด้วย ไปด้วยกันไหมจ๊ะ?” แพตตี้เป็นคนชวน ตามด้วยเสียงใครอีกคนที่บอกชื่อหนัง
รู้สึกจะเป็นหนังรักที่กำลังเป็นกระแสในตอนนี้
“ตัวเล็กไปดูด้วยกันนะ พี่อยากดูหนังเรื่องนี้พอดี” พี่ยื่นมือมาแตะมือผม
“พี่อยากไปก็ไปสิฮะ เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว”
“ไปกับพวกอรก็ได้ค่ะพี่อิน บางทีเพชรเขาอาจจะมีอีกคิวรออยู่ก่อนหมดคืนนี้ก็ได้”
“มัวยื้อเอาไว้เดี๋ยวเกิดรถไฟชนกันพวกเราช่วยไม่ทันนะพี่” แพตตี้พูดแล้วก็หัวเราะกันคิกคักทั้งกลุ่ม
“ได้ไง หนังรักก็ต้องไปดูกับคนรักสิ” นอกจากจะไม่รับมุขแล้ว พี่ยังคว้ามือผมไปกุมต่อหน้าคนพวกนั้นอีก แถมยังทำหน้าอ้อนเสียงอ้อนใส่ด้วย
“ไปเหอะนะตัวเล็ก พี่อยากดู”
“เดี๋ยวนะพี่อิน ขออรทำความเข้าใจอะไรนิดนึงนะ ที่พี่ว่าคนรักนี่คงไม่ได้หมายถึงเพชรใช่ไหม?”
“พี่หมายถึงเพชรนี่แหล่ะ”
คำตอบชัดถ้อยชัดคำของพี่เล่นเอาคนถามและพรรคพวกอึ้งไปหมด
รวมทั้งผมด้วย..
“เราเป็นแบบนั้นกันตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ?” นั่งเงียบต่อไปเห็นจะไม่เข้าที ผมพยายามจะดึงมือตัวเองกลับมา แต่พี่ดันยื้อไว้แน่นเลย
“นั่นสิคะพี่อิน ตู่เอาแบบนี้เพชรเขาเสียหายนะ เดี๋ยวเรทติ้งตก แฟนคลับหาย เพชรก็เหงาแย่เลยสิ”
“คนมันเคยๆ นี่นะ” พวกนั้นยังเปล่งเสียงหัวเราะไม่ทันพ้นลำคอก็ต้องอ้าปากค้างไว้แบบนั้นเพราะคำพูดถัดมาของพี่
“งั้นเรามาเป็นตอนนี้เลยแล้วกัน”
“ฮะ?”
“เป็นแฟนกับพี่นะตัวเล็ก” เสียงพี่ดังจนโต๊ะรอบๆ ยังหันมามอง
“.........” ผมมองหน้าพี่ที่กำลังจริงจัง มองกลุ่มแพตตี้ที่กำลังอึ้ง มองไปถึงโต๊ะรอบๆ ที่ดูเหมือนกำลังลุ้นคำตอบของผมอยู่
สุดท้ายก็กลับมามองที่พี่อีก..
“ฮะ” ผมพยักหน้าตอบไปในที่สุด
“เย้!!!!!” พี่กระโดดดีใจจนตัวลอย
แปะๆๆๆ โต๊ะรอบๆ ก็พลอยปรบมือร่วมยินดี
“อร!!” แต่เพื่อนสนิทของแพตตี้เป็นลมล้มทั้งยืน..
“มีอะไรอยากจะสารภาพหรือไง?” คนขับที่ฮัมเพลงมาตลอดทางหันมาถามยิ้มๆ คงเพราะเห็นผมหันไปมองแล้วมองอีกแต่ยังไม่พูดอะไรสักที
“ฮะ เมื่อกี๊พี่ดีใจจริงๆ หรือเปล่า?” ผมขอถามก่อนแล้วคิดว่าจะตอบทีหลัง
“จริงสิ ใครได้ยินแบบนั้นก็ต้องดีใจทั้งนั้นแหล่ะ จะได้แฟนน่ารักทั้งทีนี่นะ แหม่” พี่หัวเราะร่วน
“.........”
“พูดมาเหอะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“เมื่อกี๊ตอนตอบตกลงผมแอบไขว้นิ้วไว้ข้างหลังด้วยฮะ”
“รู้อยู่แล้วล่ะ” ถึงตอนนี้รอยยิ้มก็ไม่ได้จางหายไปจากใบหน้าของพี่
“เห็นเหรอฮะ?”
“พี่ไม่ได้มีตาทิพย์นะเออ แต่ก็ไม่บ้าขนาดจะเชื่อจริงจังว่าตัวเล็กจะยอมตกลงเป็นแฟนด้วยง่ายดายแบบนั้นหรอกน่า ขนาดตามจีบมาตั้งนานก็ยังไม่เห็นมีท่าทีว่าจะใจอ่อนสักนิด เมื่อกี๊แค่อยากจะเอาชนะเพื่อนล่ะสิ? สมกับเป็นเราจริงๆ” พี่เอามือมาจับหัวผมโครงไปมา
“พี่พูดอย่างกับรู้จักผมดีงั้นแหล่ะ”
“ฮ่ะๆๆ” พี่ก็ยังเลี่ยงที่จะตอบคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ดี
“เพราะรู้อยู่แล้วก็เลยจงใจดึงเรื่องราวให้มันเดินไปในทำนองนั้นเหรอฮะ?”
“สนุกดีออก”
“งั้นที่ขอผมเป็นแฟนก็แค่แสดงสินะฮะ”
“ก็แอบเผื่อฟลุคนิดหน่อย”
“ไม่มีทางหรอกฮะ”
“ฮ่ะๆๆ รู้งี้ตอนดีใจน่าจะคว้าตัวมากอดแน่นๆ เนียนหอมแก้มสักฟอดสองฟอดท่าจะดี”
“คิดช้าไปแล้วฮะ”
“ทวงตอนนี้ได้เปล่า?”
“ไม่มีทางฮะ”
“ถือเป็นค่าจ้างที่ช่วยแกล้งเพื่อนน่า”
“พี่ช่วยเองนะฮะ ผมเปล่าขอร้อง”
“ขี้งก”
“.........” คนอย่างพี่นี่ดูยากจริงๆ
“ที่เขาพูดกันว่าหนูเป็นแฟนกับรุ่นพี่ที่ชื่ออินทัชนี่มันยังไงกันเหรอ?”
ดูเหมือนเรื่องที่ร้านไอติมคืนนั้นจะไม่ได้พูดกันแค่ในคณะแล้ว แม้แต่คุณป๋าที่อยู่ต่างคณะแถมยังเป็นอาจารย์ก็ยังรู้เรื่องกับเขาด้วย
“แค่เรื่องเข้าใจผิดน่ะฮะ”
ผมหย่อนน้ำตาลก้อนลงไปในถ้วยกาแฟของตัวเองทีละก้อนๆ ก่อนเอาช้อนคน
“งั้นเหรอ.. แล้วพี่เขาเป็นใครล่ะ?”
“เป็นสายรหัสปีสามฮะ”
ผมยกกาแฟขึ้นจิบ มันยังขมอยู่ ก็เลยหยิบน้ำตาลโยนลงไปอีกสองก้อน
“อ๋อ..”
“มันไม่มีอะไรหรอกฮะคุณป๋า”
คราวนี้กาแฟเริ่มหวานบ้างแล้ว
“อืม.. เดี๋ยวนี้พี่นทมาหาหนูบ่อยไหม?”
“เรื่อยๆ ฮะ ก่อนหน้านี้คุณป๋าพูดอะไรกับพี่นทบ้างเหรอฮะ?”
แต่ผมก็ยังใส่น้ำตาลลงไปอีก
“ก็หลายๆ อย่าง.. แล้วก็ถามว่าเขาคิดยังไงกับหนู”
“.........” ใส่ลงไปอีกจนกาแฟเริ่มล้นถ้วย
“พี่นทบอกว่ารักหนู.. เรื่องนี้ป้านีคงไม่มีทางยอมแน่ แต่ป๋าเองก็จะไม่ยอมให้ใครมาตีหนูอีกเหมือนกัน”
“.........” ผมยกขึ้นจิบ มันหวานมาก
“น้องเพชร”
“ฮะ”
กาแฟหวานจนแสบคอ
“ป๋าแล้วแต่หนูนะ”
“ไม่ต้องห่วงฮะ ผมไม่ได้รักพี่นทแบบนั้นหรอก..”
ผมยกกระดกรวดเดียวจนหมดถ้วย
“เพชร! มานั่งด้วยกันสิ” คาบจิตวิทยา เพื่อนชื่อต๊อกแต๊กกวักมือเรียกผมที่กำลังมองหาที่นั่งให้ไปนั่งด้วย
ตอนที่ผมเดินไปถึง แพตตี้กับอรก็เดินไปถึงตรงนั้นพอดี มันมีที่ว่างอยู่แค่สองที่ แต่ตอนนี้พวกเราสามคนกำลังยืนมองหน้ากันอยู่
“อรนั่งตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวเราไปหาที่นั่งข้างหลังก็ได้” แพตตี้เป็นคนแรกที่เอ่ยปากเสียสละ
“ไม่เป็นไรแพต แพตมองไกลๆ ไม่ค่อยเห็นนี่นา นั่งอยู่กับแต๊กนี่แหล่ะ เดี๋ยวเราไปนั่งข้างหลังเอง”
“.........” ต๊อกแต๊กมองหน้าพวกเราสลับกันด้วยสีหน้าลำบากใจ คงกำลังรู้สึกผิดที่ไม่ได้จองไว้หลายๆ ที่
“แต่เพชรคงไม่อยากนั่งกับเรา..” แพตตี้ตีหน้าเศร้ามองมาทางผม แล้วหันไปช้อนตามองต๊อกแต๊กอย่างน่าสงสาร
ตั้งแต่วิ่งร้องไห้หนีไปคราวก่อนโน้น เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นในมหาลัยแพตตี้มักจะทำเหมือนเกรงใจและคอยหลบเลี่ยงผมอยู่ตลอด
“อ่า เอางี้นะ ทั้งสามคนนั่งนี่แหล่ะ เดี๋ยวเราไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนข้างหลังเอง เรานั่งข้างหลังก็ยังมองเห็น ไม่ต้องห่วง” สุดท้ายต๊อกแต๊กก็เป็นคนลุกขึ้นอย่างเสียสละ
“มึงนั่งนี่แหล่ะไอ้หล่อ ไม่ต้องโชว์แมน” แต่ก่อนที่ต๊อกแต๊กจะได้ขยับขา ตะนอยที่เพิ่งเดินมาถึงก็กดไหล่ให้นั่งตามเดิม
“ส่วนสองคนนี้ไปหาที่นั่งเอาใหม่แล้วกันนะ เก้าอี้ตรงนี้เราขอ” แล้วตะนอยก็จัดแจงแทรกเข้าไปนั่งเก้าอี้ว่างข้างต๊อกแต๊กหน้าตาเฉย แถมยังตบเก้าอี้ว่างอีกตัวเรียกผมด้วย “เอ้า นั่งดิเพชร ยืนนานๆ ไม่เมื่อยหรือไง?”
แพตตี้ดูอึ้งไป ส่วนอรจ้องตะนอยเหมือนอยากจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนทั้งคู่จะสะบัดหางม้าล่าถอยไปในที่สุด
“มาทีหลังยังเสือกแย่งที่คนอื่นนั่งหน้าตาเฉยเลยนะมึง” เสียงต๊อกแต๊กที่นั่งอยู่อีกฟากกระซิบกระซาบข้างหูตะนอย “แล้วตัวนี้กูจองไว้ให้เพชร มึงเจ๋อมานั่งแทนทำไมเนี่ยไอ้แว่น?”
“เก้าอี้มหา’ลัย กูจ่ายค่าเทอมทำไมกูจะนั่งไม่ได้ หรือพ่อมึงมาซื้อไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เสียงตะนอยตอบกลับไป
“.........” ผมรื้อชี้ทในเป้มากางออกดู
“เหอะ คราวก่อนก็ว่าผู้หญิงจนร้องไห้ไปที คราวนี้ยังไล่ผู้หญิงไปหาที่นั่งใหม่อีก ผู้ชายจริงหรือเปล่ามึงเนี่ย? แมนสัด”
“เออ กูเป็นเกย์ มึงมีปัญหาไหมล่ะ?”
“.........” ดูเหมือนตะนอยจะทำให้คู่สนทนาอึ้งสนิท
“.........” ผมพลิกชี้ทมาหน้าที่เรียนค้างเอาไว้คราวก่อน
“ตัวเล็ก เย็นนี้พี่มีแข่งบาสด้วยล่ะ” ตอนที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนร่วมรุ่นใต้คณะ จู่ๆ พี่อินก็เดินยิ้มเผล่เข้ามาพูดแบบนั้น
“.........” ผมเงยหน้ามองคนพูด
“กับมหา'ลัยไหนเหรอพี่?” เพื่อนที่ชื่อจี๊ดถาม
พี่บอกชื่อมหาลัยคู่แข่งแล้วต่อท้ายว่าเป็นแค่เกมอุ่นเครื่อง
“ไปเชียร์พี่นะ พี่อยากได้กำลังใจ” แล้วก็หันมาทำหน้าอ้อนใส่ผม จนคนอื่นๆ ในกลุ่มพากันส่งเสียงล้อเลียน
“แหม ตั้งแต่เปิดตัวนี่หวานไม่แคร์สื่อเลยนะพี่ มีอ้งมีอ้อนขอกำลังใจกันด้วย ฮิ้ววววว”
“มันก็ต้องมีบ้างดิ ฮ่ะๆๆ” ดูเหมือนพี่จะทำเนียนรับสมอ้างเป็นแฟนผมตั้งแต่วันนั้นเลย
ช่วงแรกเรื่องนี้ทำหลายคนช็อคไปตามๆ กัน รวมทั้งเพื่อนกลุ่มพี่เองด้วย เท่าที่ผมได้ยินมา ก่อนหน้านี้ไม่มีใครเชื่อจริงจังว่าพี่จะชอบผู้ชายจริงๆ เรื่องของพี่กับแฟนพี่หมิงก็เป็นแค่เรื่องแซวกันขำๆ มีเรื่องเดียวที่ทุกคนสงสัยคือทั้งที่พี่เนื้อหอมขนาดนั้น แต่ตั้งแต่เข้ามหา’ลัยจนขึ้นปีสามพี่ยังไม่เคยมีแฟนให้เห็นสักคนเลย
พอมีข่าวว่ามาเป็นแฟนกับผม ทุกคนก็เลยลงความเห็นว่าที่พี่โสดมาจนป่านนี้ก็คงเพราะพี่เป็นเกย์นั่นล่ะ
“.........” และมีอีกหลายคนที่บ่นเสียดาย
“ไปนะ?” พี่ถามผมซ้ำ
“ฮะ” ผมพยักหน้ารับ
“เย้! แล้วเจอกันที่สนามนะ” พี่บอกก่อนวิ่งยิ้มร่าออกไป
เสียงแซวจากเพื่อนในกลุ่มดังขึ้นรอบโต๊ะ
“.........” บางทีไปนั่งดูพี่วิ่งในสนามบาสคงดีกว่า..
“ถ้าจะเอาแบบนั้นก็โทรไปบอกอีกคนสิว่าไม่ต้องมารับแล้ว” ตะนอยที่นั่งข้างกันสะกิดบอก
“อือ”
ผมล้วงหาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก..
“พี่นท..”
ในที่สุดก็ถึงวันนี้จนได้..
กว่าจะทำแล็บชีวะเสร็จก็เกือบหกโมงเย็น พอเดินออกมาก็เจอพี่นทจอดรถรออยู่หน้าตึกคณะวิทย์แล้ว
“น้องเพชร” ทางนั้นผละจากรถเดินตรงมาทางผม
“ให้รอหรือเปล่า?” ตะนอยสะกิดถาม
ผมลังเลตอนแรก แต่ก็ส่ายหัวในที่สุด เพื่อนตบไหล่ผมทีก่อนเดินออกไป
“น้องเพชร..”
ก่อนพี่นทจะทันได้พูดอะไรมากกว่านั้น เสียงกระแนะกระแหนของอรก็ดังมาจากข้างหลัง
“อะไรกันเนี่ยเพชร มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วยังจะนัดให้คนอื่นมารับอีกเหรอ? แบบนี้พี่อินก็น่าสงสารแย่สิ”
“เพชร..” ต๊อกแต๊กที่เพิ่งเดินลงมาจากตึกชะงักเท้ามองพวกเรา
“ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะเพชร หัดรู้จักรักษาน้ำใจแฟนตัวเองบ้างสิ” แพตตี้ตักเตือนน้ำเสียงจริงจัง มองผมสลับกับพี่นทด้วยสีหน้าหนักใจ ก่อนถอนหายใจออกมาอีกที “ไปกันเถอะอร แต๊ก”
“เพชร..” ต๊อกแต๊กที่ถูกดึงให้ต้องเดินตามหันกลับมามองผมด้วยสายตาแฝงความผิดหวัง
“น้องเพชร เด็กพวกนั้นพูดอะไรกันน่ะ? ที่ว่าแฟนน้องเพชรนี่มันหมายความว่ายังไงกันครับ?” พี่นทเข้ามาจับผม ถามน้ำเสียงร้อนรน
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นแอบมองเราด้วยความสนใจ
“.........”
“น้องเพชร?”
ยิ่งผมเงียบ สีหน้าพี่นทก็ยิ่งดูแย่ลงเรื่อยๆ
“น้องเพชรบอกพี่สิครับ มันหมายความว่ายังไง?”
“.........” ผมเหลือบตามองเลยหลังพี่นทไป เห็นรถบีเอ็มคุ้นตาขับเลี้ยวเข้ามา ผมสบตากับคนขับ แต่แทนที่รถจะหยุดอย่างที่ผมคิด คนขับกลับพามันวนย้อนออกไปทางเดิม
ทำไม?
“น้องเพชรครับ?”
ปกติพี่มักจะชอบมาแสดงตัวเป็นแฟนผมต่อหน้าคนอื่นนี่นา พี่ไม่เคยยอมพลาดโอกาสแบบนี้เลยสักครั้ง
!.. แล้วจู่ๆ โทรศัพท์ผมก็สั่นเตือนข้อความ
“โทษนะฮะ พี่นท” ผมบอกก่อนค่อยๆ ดึงมือออกจากมืออีกฝ่ายเพื่อกดเปิดดูข้อความ ..จากเบอร์ของพี่
‘บอกไปสิว่ามีแฟนแล้ว’
ผมตัดสินใจโทรออกตอนนั้นเลย
“ตัวเล็ก?” ทางนั้นรับสายทันที
“ถ้าอยากบอกก็มาบอกเองสิฮะ วนรถกลับมาเดี๋ยวนี้เลย” ผมกรอกเสียงลงไปแล้วกดวางสายเลย
“น้องเพชร?” พี่นทมองผมสลับกับโทรศัพท์ในมือ
“แฟนใหม่น่ะฮะ”
“ที่หลบหน้าพี่ ก็เพราะแบบนี้เองเหรอครับ”
ขอบตาที่แดงเรื่อขึ้นของพี่นททำให้ผมต้องเบือนหน้าไปทางอื่น
“.........”
ให้มันจบแหล่ะดีแล้ว..
TBC. 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
