Chapter :: 08 :: ความรัก“..แม่พลอยเป็นผู้หญิงที่ต้องการความรักอยู่ตลอดเวลา แม่คงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมัน”
ในห้องสีขาวเวลาเดิม..
“เวลาที่มีความรัก แม่มักจะหายออกจากบ้านไปหลายๆ วัน บางทีก็เป็นอาทิตย์ บางทีก็เป็นเดือน.. กลับมาอีกทีก็มักจะอยู่ในสภาพเมามาย เป็นอันเข้าใจได้ว่าความรักครั้งล่าสุดได้จบลงแล้ว”
เสียงขูดขีดปลายดินสอลงบนกระดาษกำลังดังคลอไปกับเสียงของผม
“ช่วงที่แม่หายไปก็ชอบมีคนมาโวยวายที่บ้านบ่อยๆ เจ้าหนี้บ้างล่ะ เมียของผู้ชายที่แม่ไปพัวพันบ้างล่ะ บางทีก็มีมาขว้างปา ทำลายข้าวของ มาตะโกนก่นด่าสาปแช่ง พอใจแล้วก็พากันกลับไป..”
“.........”
“ผมจะนั่งอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่างห้องนอนตัวเดิม แอบมองผ่านกระจกไปยังคนที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวพวกนั้น กอดเข่าตัวเองเอาไว้แน่น ปิดปากสนิท ไม่กล้าส่งเสียง ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว ..เฝ้ารอให้ทุกอย่างจบลง”
เสียงล้อเก้าอี้บดเบียดกับกระเบื้องเป็นสัญญาณว่าคนบนนั้นเริ่มขยับตัวเป็นครั้งแรก
“ผมชอบเวลาที่แม่เมา..”
ผมละสายตาจากเพดานไร้สีสัน หันไปมองคุณหมอที่กำลังมองมาทางนี้เช่นกัน
“ถึงจะเอาแต่ร้องไห้กับพูดขอโทษผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนฟังน่ารำคาญ พร่ำสัญญาในเรื่องเดิมๆ ที่ไม่เคยทำให้ได้ แต่ผมก็ยังชอบ เพราะแม่มักมองผมอย่างอ่อนโยน สัมผัสผมอย่างอ่อนโยน เวลาเมาเป็นเวลาที่แม่อ่อนโยนกับผมมากที่สุด”
“.........” แม้สีหน้าจะดูอ่อนโยน แต่แววตาภายหลังแว่นเปลือยกรอบของคุณหมอไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกจริงเลยสักครั้ง
“จนคิดอยากให้เป็นแบบนั้นไปตลอด”
ผมเบือนสายตาไปที่ภาพแม่ลูกกับเปียโนสีขาว
“อืม”
“แต่พอเลิกเมา แม่ก็กลับไปไล่ตามความรักเหมือนเดิม..”
“เพชร เพชร! ได้ยินหรือเปล่า?”
“.........”
“ถ้าอยู่ก็ช่วยส่งเสียงบ้างสิ เพชร!”
“เพชรเป็นอะไรหรือเปล่า? เปิดประตูให้เรากับนอยหน่อยสิ”
“.........”
“เพชรครับ เพชรได้ยินเราไหม?”
“ไอ้เปี๊ยก! ถ้ายังเงียบจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ”
“.........”
“เชี่ยนอย! มึงจะตะคอกทำป๊ะไรวะ? เดี๋ยวเพชรก็ตกใจกลัวหรอก”
“มึงคิดว่าคนอย่างเพชรจะตกใจกลัวกับเรื่องแค่นี้หรือไง ต่อให้มียูเอฟโอร่อนมาจอดบนระเบียงห้องมัน มันก็ไม่สะดุ้งหรอก”
“.........”
“มึงก็พูดเกิน.. แต่เพชรเงียบกริบเลยอ่ะ จะเป็นอะไรหรือเปล่าวะ? เฮ้ย! หรือว่าไอ้ยูเอฟโอลำนั้นมันจะลักพาตัวเพชรไปแล้ว?”
“มึงปัญญาอ่อนแล้วไอ้หล่อ เข้าไปดูเดี๋ยวก็รู้เอง”
“.........”
“เฮ้ย ทำไมมึงมีกุญแจห้องเพชรวะ?”
“มันให้กูไว้ เผื่อฉุกเฉิน”
“.........”
“ทำไมเพชรถึงเลือกไว้ใจคนอย่างมึงวะ ไม่เข้าใจ หน้าตาแม่งก็ไม่ได้น่าไว้ใจเลยสักนิด ออกแนวโรคจิตด้วยซ้ำ..”
“มึงจะบ่นพึมพำเป็นแม่บ้านวัยทองอีกนานไหมหล่อ.. ว่าไงไอ้เปี๊ยก ตายหรือยังเนี่ย นอนเงียบเลย”
“.........”
“โอ๊ะ เชี่ย! ตบหัวกูทำไม?”
“ตายเตยเชี่ยไร ปากหมา.. เพชรเป็นไงบ้าง ไม่สบายตรงไหน ทำไมนอนนิ่งเลยล่ะ?”
“.........”
“ยังกระพริบตาได้ หายใจอยู่ ตัวก็ไม่ร้อน ไม่เห็นมีเลือดมีแผลตรงไหน แบบนี้ไม่เป็นอะไรหรอก”
“เฮ้ยๆๆ ไอ้เชี่ยแว่น มึงจับตรงไหนบ้างน่ะ ระวังบ้างดิวะ แล้วบอกไม่เป็นอะไรได้ไง ก็เพชรไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยแบบนี้ เรียกรถพยาบาลดีกว่าไหม?”
“.........”
“ไม่เป็นไรหรอก.. สงสัยจะถอดปลั๊กตัวเองออกไปแล้ว”
“ถอดปลั๊ก?”
“เปล่า” ผมตัดสินใจเปิดปากในที่สุด
เสียงแห้งโหยที่หลุดลอดออกมาราวกับไม่ใช่เสียงของตัวเอง
“อ้าว ยังพูดได้นี่”
“เพชรพูดแล้ว! ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?”
“หนวกหู” ผมมองสองคนนั้นสลับกัน ตะนอยยังดูไม่รู้สึกรู้สาเหมือนเดิม ส่วนต๊อกแต๊กที่ดีอกดีใจเมื่อครู่ทำหน้าสลดลงทันที
“เออ ไหนๆ ก็ยอมพูดแล้ว งั้นก็ลุกไปอาบน้ำอาบท่าไป เดี๋ยวลงไปกินข้าวด้วยกัน ยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานเย็นใช่ไหม เห็นตั้งแต่กลับมาก็ปิดห้องเงียบเลย ..ให้ตาย พาเอาเป็นห่วงกันไปหมด”
“ไม่ไป” ผมพลิกตัวตะแคงหันหลังให้คนพูด
“ไปเหอะนะเพชร ไม่กินอะไรเลยเดี๋ยวจะไม่สบายนะ เหวอ!!” ต๊อกแต๊ก ร้องเสียงหลงขณะที่คนถูกอุ้มจนตัวลอยอย่างผมยังไม่ทันได้เปิดปากด้วยซ้ำ
“ทำเชี่ยอะไรของมึง ไอ้แว่น?!”
“จะทำอะไร?” ผมถามคนที่อุ้มผมเข้ามาในห้องน้ำ
“ไปล้างหน้าแปรงฟัน”
ตะนอยวางผมลงฝาชักโครก จากนั้นก็เดินไปหยิบแปรงสีฟัน บีบยาสีฟันใส่ แล้วเอามายัดปากผม พอผมยังนิ่ง หมอนั่นก็จัดการแปรงฟันให้ผมเองซะเลย ระหว่างนั้นต๊อกแต๊กก็เดินวนไปวนมาอยู่รอบตัวพวกเราเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก
“.........” ผมจ้องหน้าตะนอยนิ่ง หมอนั่นทำเป็นไม่สนใจสายตาของผมแล้วขะมักเขม้นกับงานตรงหน้าต่อไป
“นี่” ต๊อกแต๊กเริ่มทำตัวให้เป็นประโยชน์ด้วยการส่งแก้วน้ำให้
“อือ..” พอบ้วนปากเสร็จ ผมก็เอาปากตัวเองไปแนบกับปากตะนอย
มีเสียงของหล่นดังลั่นห้องน้ำ แต่ผมไม่ได้สนใจ มือจับท้ายทอยตะนอยเอาไว้ ปรับเปลี่ยนมุมหน้าของเราให้พอดีกัน เฝ้าเพียรดูดเม้มริมฝีปากของอีกฝ่ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ..แต่ตะนอยก็ยังเฉย
“ซี้ดด..” ฝ่ายนั้นครางเบาๆ เมื่อผมผละหน้าออกพร้อมกับพาเอาเลือดของเจ้าตัวออกมาด้วย
“.........” ผมเช็ดเลือดตะนอยออกจากปากตัวเอง สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของอีกฝ่าย
“พอใจหรือยัง?” คนถามย่อตัวนั่งยองในระดับต่ำกว่าผมเล็กน้อย พลางเช็ดเลือดออกจากปากตัวเองบ้าง สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าผมเช่นกัน
“ขอโทษ..” ผมซบหน้าผากลงไปบนไหล่ของตะนอย
“อย่าทำแบบนี้อีก ถึงนายจะคิดว่ามันเป็นร่างกายของนาย จะทำอะไรหรือยกให้ใครก็เรื่องของนาย แต่ช่วยนึกเห็นใจคนที่เขารักเขาห่วงนายบ้างเถอะ อย่างน้อยก็คุณป๋าของนายคนนึงล่ะ”
ผมงับเข้าบนไหล่ของคนพูดมากซะเลย
“เจ็บเป็นนะเว้ย” ทางนั้นประท้วงแต่ก็ยังนั่งนิ่งให้กัด
“ตะนอย..”
“อะไร?”
“กามตายด้านหรือเปล่า?”
“ซะที่ไหนล่ะ” ตะนอยเขกหัวผมไม่เบาเลย
“ให้ก็ไม่เอาเหรอ?”
“คงเอาไปแล้ว ..ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อน”
ผมผละออกมามองหน้าเพื่อนชัดๆ อีกครั้ง
“บางทีเราก็ต้องเหลือใครสักคนไว้ให้เชื่อใจบ้าง”
“.........”
“เข้าใจใช่ไหม?” ตะนอยขยี้หัวผมแล้วจับโครงไปมา
“ถ้าเป็นผู้หญิงเราคงตบนายไปแล้ว”
“เพชร..”
“ออกไป”
“.........” ตะนอยลดมือลง จ้องผมด้วยสายตาจริงจัง
“ออกไปก่อน จะอาบน้ำ ไม่ได้อาบมาตั้งแต่เมื่อวาน”
“แค่ห้านาทีพอนะ หิวแล้ว”
คราวนี้เพื่อนยอมลุกขึ้น เดินไปดึงประตูเปิด ไม่รู้ว่าต๊อกแต๊กหายไปจากตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“ขอสามนาทีพอ” ผมลุกขึ้นบ้าง
“ล้างสบู่ออกให้หมดล่ะ”
“รู้น่า..”
“แล้วก็.. อย่าเที่ยวไปทดสอบใครแบบนี้อีก” ชี้หน้ากำชับทิ้งท้ายก่อนปิดประตูลงเหมือนเดิม
“.........”
เพราะไม่เคยมีเงื่อนไง ไม่เรียกร้องอะไรตอบแทน จะความหวัง ความรัก หรืออะไรก็ตามที่ผมคงไม่มีให้
ผมไม่จำเป็นต้องซ่อนหลังกำแพงเวลาที่อยู่กับตะนอย
ตะนอยเป็นคนพิเศษ..
“ซี้ดด.. แสบ” หลังตักข้าวคำแรกเข้าปาก ตะนอยที่เพิ่งได้แผลจากผมไปหมาดๆ ก็ร้องขึ้นเบาๆ
“รู้ว่ามีแผลยังเสือกสั่งปลาราดพริกมาอีก นี่เหรอวะคนที่ได้ท็อปเกือบทุกวิชา มึงฟลุคเปล่าเนี่ย?” ปากต๊อกแต๊กบ่นไปเรื่อย ส่วนมือก็ผลักจานของตัวเองมาข้างหน้าตะนอย แล้วดึงจานของตะนอยไปไว้หน้าตัวเองแทน
“อะไรของมึง หล่อ?” คนถูกบ่นมองการกระทำของอีกฝ่ายงงๆ
“แลกกัน ของกูไม่เผ็ดหรอก” ว่าแล้วก็ตักข้าวในจานของเคยเป็นของตะนอยกินหน้าตาเฉย
“ขอบใจ” หลังจากอึ้งไปนิด คนที่ได้รับน้ำใจก็ก้มหน้าก้มตากินบ้าง
“.........” ผมชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก หันไปมองหน้าคนที่เพิ่งเอาปลาราดพริกชิ้นหนึ่งมาใส่จานให้
“อร่อยดีนะ เพชรลองกินดิ” ต๊อกแต๊กยิ้มให้จนตาหยี แล้วเริ่มตักข้าวกินต่ออย่างอารมณ์ดี
“.........” ผมหันไปสบตากับตะนอยที่ทำหน้าแปลกๆ อยู่ก่อนแล้ว
“เฮ้ยหล่อ กูถามจริง” ในที่สุดตะนอยก็คงอดปากไว้ไม่ไหว
“อะไร?” ต๊อกแต๊กถามกลับทั้งที่เคี้ยวข้าวเต็มปาก
“มึงเห็นความโรคจิตของเพชรเมื่อกี๊แล้วไม่คิดจะตกใจบ้างเหรอวะ?”
พรวดดด!
จบคำถามของตะนอย ข้าวในปากต๊อกแต๊กก็พร้อมใจกันพุ่งออกจากปาก พาเอาเจ้าตัวสำลักค่อกแค่กไปตามสูตร เดือดร้อนผมต้องช่วยลูบหลัง ตะนอยต้องช่วยป้อนน้ำให้อีก
“ถามเชี่ยไรของมึง เพชรไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย ..ใช่ไหม?” ตอนท้ายคนพูดหันมาถามผมอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“เห็นไหม?” ต๊อกแต๊กหันไปทำหน้าเย้ยคู่กรณี “ตอนแรกก็ตกใจอยู่ แต่กูเข้าใจว่าบางทีคนเรามันก็มีอารมณ์..เอ่อ..อินดี้กันบ้าง”
“.........” อารมณ์อินดี้?
“กูก็เคยเป็นเหมือนกัน แค่ยังไม่เคย..เอ่อ..กัดปากใครเท่านั้นเอง แล้วถ้าจะมีใครสักคนในนี้ที่โรคจิตนะ กูว่ามึงนั่นแหล่ะไอ้แว่น หน้าตามึงให้สุด เอ่อ ว่าแต่เมื่อกี๊มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ? คือแบบ..นะ นั่นแหล่ะ กับเพชรน่ะ” ประโยคหลังออกแนวกระซิบกระซาบถามมากกว่า แต่ผมก็ได้ยินอยู่ดี
“ต้องรู้สึกอยู่แล้วดิ ..เจ็บสัด แม่งเล่นเอาเลือดกบปาก”
“แค่นี้ทำเป็นบ่น กูยอมปากขาดเหอะ ถ้าได้เพชรเป็นคนกัด” หลุดปากพูดพร้อมสีหน้าหมั่นไส้ปนอิจฉาชัดเจน แต่พอสำนึกได้ว่าผมก็นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย ทั้งหน้าทั้งหูคนพูดก็เริ่มแดงเถือก
“เอ่อ..คือ..คือ..เรา”
“กูว่ามึงนั่นแหล่ะโรคจิตสุด ไอ้หล่อมาโซ แล้วตกลงวันนี้มึงมาทำห่าอะไรเนี่ย? จู่ๆ ก็โผล่มาเฉย”
“เอ้อ..กูก็มาหาเพื่อนหาฝูงบ้างไม่ได้หรือไงวะ?”
“ใครเพื่อนมึง มึงมีเพื่อนอยู่แถวนี้ด้วยเหรอ แล้วเขารู้ตัวหรือเปล่าว่าเป็นเพื่อนกับมึง?”
“เชี่ยนอย”
“เพชรจะรับมึงเป็นเพื่อนหรือเปล่ากูไม่รู้ รู้แต่กูไม่ค่อยอยากรับว่ะ”
“กูอยากเป็นเพื่อนกับมึงตายเลย ไอ้แว่นโอตาคุเอ๊ย”
“ไม่ใช่มึงไม่ดีนะหล่อ แต่เพื่อนกูมีพอแล้ว เหลือแค่อย่างเดียวที่กูยังไม่มี ถ้าสนใจจะยื่นใบสมัครทิ้งไว้ก็ได้นะ คุณสมบัติมึงก็พอเข้าเค้าอยู่”
“อะไร?”
“เมีย”
“ไอ้เหี้ย!”
“ตัวเล็ก” เสียงของผู้มาใหม่ทำให้เราทั้งสามคนหันไปให้ความสนใจ
“.........” ผมมองหน้าพี่แล้วหันไปมองหน้าตะนอย
“อ้าวเฮีย มาช้าว่ะ” ตะนอยทำไม่สนใจผมแล้วไปคุยกับพี่แทน
“โทษที พอดีไปเจอรถติดเข้าน่ะ เห็นว่าเกิดอุบัติเหตุล่ะมั้ง” พี่มาทิ้งก้นนั่งข้างผมตรงที่ว่างที่ตะนอยขยับให้
“หวัดดีพี่”
“หวัดดีแต๊ก มาไงล่ะเนี่ยเรา?”
“เอ้อ..ก็..มาหาไอ้นอยน่ะ” คนพูดหลุบตามองจานตรงหน้า
“อ๋อ ที่แท้ก็มาหากูนี่เอง คิดอะไรกับกูเปล่าเนี่ย?”
หลังประโยคนั้นก็ดูเหมือนทั้งคู่จะเปิดศึกกันใต้โต๊ะ
“เหรอ นึกว่ามาหาแฟนพี่ซะอีก ไม่ได้นะ คนนี้พี่หวง” พี่พูดยิ้มๆ ตาร้ายๆ ส่องประกายวิบวับมาทางผม
“เปล่า..” ต๊อกแต๊กเม้มปากนิดๆ เห็นหูแดงหน่อยๆ ส่ายหน้าปฏิเสธ
ผมก้มหน้ากินข้าวในจานต่อ คิดไม่ถึงว่าพี่จะมาหาอีก ทั้งที่ก่อนหน้านี้เงียบหายไปเลยแท้ๆ
“.........” นึกว่ายอมตัดใจไปแล้ว
“ตัวเล็ก?”
“.........”
“ตัวเล็ก?”
“พวกเฮียทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า? เพราะงี้ใช่ไหมเพชรถึงนอนเน่าประท้วงอยู่บนห้อง ที่แท้ก็งอนเฮียอินนี่เอง”
“ไม่เกี่ยว” ผมเงยหน้าขึ้นจ้องเพื่อนที่สรุปมั่วซั่วเอาเอง
“อ๋อ งอนพี่หรอกเหรอเนี่ย? เพราะพี่หายไปเลยใช่ไหม?” พี่ถามกลั้วยิ้มๆ
“ไม่เกี่ยว” ผมยืนยันคำเดิม ก็แค่รู้สึกว่าพลังชีวิตมันเหลือน้อยเหลือเกิน เลยไม่อยากขยับตัวทำอะไร ไม่ได้เกี่ยวกับพี่
“พอดีแม่พี่ไม่สบายน่ะ ที่บ้านก็เลยยุ่งๆ กันหน่อย ตัวเล็กไม่โกรธพี่นะ?”
“.........” ก็บอกว่าไม่เกี่ยว จะอธิบายทำไม
“ตัวเล็ก?”
“อิ่มแล้ว” ผมลุกขึ้น วางเงินไว้ที่โต๊ะแล้วเดินดุ่มออกมาเลย
“ตัวเล็ก” พี่คว้าแขนผมหลังจากเดินตามมาพักหนึ่ง
ตอนนี้เรากลับเข้ามาอยู่ในรั้วหอแล้ว
“มาทำไมอีกฮะ?”
“วันนี้วันเกิดพี่”
ผมหันไปมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจจุดประสงค์
“พี่ว่าจะไปทำบุญที่วัด ตัวเล็กไปด้วยกันนะ”
“จำเป็นด้วยเหรอฮะ?”
“จำเป็นสิ จำเป็นมากเลยสำหรับพี่ ไปด้วยกันนะ”
“.........”
“ตัวเล็ก?”
“ไม่ว่าพี่กำลังคิดจะทำอะไร รู้ใช่ไหมฮะว่ายังไงผมก็ไม่เปลี่ยนใจ ผมไม่คิดจะชอบพี่หรอก” ผมเงยหน้ามองพี่ตรงๆ
“พูดจาใจร้ายชะมัด” พี่เบะปาก แต่แล้วก็ยิ้มออกมาอีก “เอาเถอะ เราจะคิดยังไงมันก็เรื่องของเรา ส่วนพี่จะคิดยังไงมันก็เรื่องของพี่ ไม่เกี่ยวกัน ตัวเล็กเคยพูดทำนองนี้มาก่อนใช่ไหม ตกลงเอาตามนั้นแล้วกัน”
“.........” พี่กำลังย้อนผม
“จนป่านนี้แล้วมาบอกให้ตัดใจ..พี่ทำไม่ได้หรอก มันไม่ทันแล้ว ถ้าสุดท้ายจะต้องเจ็บก็ช่างมัน เดิมทีพี่ก็ไม่เคยมีหวังอยู่แล้ว จะเพิ่มความเสียใจเป็นออฟชั่นเสริมก็คงไม่เป็นไร จะว่าไปก็สะใจดี” พี่หัวเราะเบาๆ ต่อท้าย
“พี่เป็นมาโซหรือไงฮะ?”
ทำไมดื้อดึงแบบนี้?
“คงงั้นมั้ง ฮ่ะๆๆ แต่ถึงถอยก็ต้องเจ็บ งั้นพี่ขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า”
ผมมองคนที่ยิ้มให้ทั้งหน้า ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยังยิ้มได้ขนาดนั้น
“อย่ามาบ่นทีหลังแล้วกันนะฮะ”
“จะปิดปากให้สนิทเลย” พี่ทำท่ารูดซิปปาก แล้วชูสองนิ้ว ก่อนยิ้มกว้างกว่าเดิม
“.........” เอาเถอะ
“งั้นไปวัดกันนะ พี่ซื้อชุดสังฆทานไว้แล้ว” แล้วพี่ก็คว้ามือผมจูงให้เดินตามโดยไม่รอถามความสมัครใจอีก
“.........” ยังไงก็คงไม่เกี่ยวกับผม..
“แม่ครับ” พอจอดรถ พี่ก็ลงไปหาผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ ข้างหลังมีผู้หญิงสูงวัยอีกคนยืนอยู่ด้วย
ผมลงจากรถแล้วเดินตามพี่ไป พี่พาผมนั่งรถออกมาไกลถึงชานเมือง
“อิน มาช้าจังเลยลูก” ผู้หญิงบนวีลแชร์ยิ้มให้พี่แล้วเผื่อมาทางผมด้วย
“ผมไปรับน้องมาน่ะ แม่ครับนี่ตัวเล็ก ตัวเล็กนี่แม่ของพี่ ส่วนนั่นป้าทัย ป้าทัยช่วยเลี้ยงพี่มาตั้งแต่เด็กๆ”
“สวัสดีฮะ” ผมยกมือไหว้ทั้งคู่ แม่พี่ดูจะอายุพอๆ กับป้านี ส่วนป้าทัยนั้นดูแก่กว่าหลายปี
“สวัสดีจ้ะ” แม่พี่รับไหว้ผมพร้อมยิ้มใจดี หน้าตาดูซีดเซียวพอสมควร คงเป็นเพราะไม่สบายอย่างที่พี่บอก ดวงตาสีน้ำตาลที่มองสำรวจผมแม้จะไม่โจ่งแจ้งหรือหยาบคาย แต่ก็ทำให้รู้สึกอึดอัดได้พอสมควร
“.........” ไม่เห็นพี่บอกเลยว่าต้องมาเจอใคร
“หน้าตาน่าเอ็นดูจังเลยนะคะคุณพิม มิน่าคุณหนูอินถึงได้..” เสียงของป้าทัยจมหายไปเมื่อถูกแม่พี่ปรายตามองเพียงเล็กน้อย
“รีบเข้าไปข้างในกันเถอะ หลวงตาท่านมารออยู่นานแล้ว เดี๋ยวอินกับลุงโชติช่วยกันยกของในรถไปทีนะ” แม่พี่บอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพอกับหน้าตา ก่อนที่ป้าทัยจะเข็นวีลแชร์เข้าไปข้างในก่อน
“ครับ” พี่รับคำแล้วเดินไปหารถตู้ที่จอดอยู่ใกล้ๆ
มีผู้ชายสูงวัยคนหนึ่งยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“ตัวเล็ก นี่ลุงโชติ สามีป้าทัยน่ะ” พี่แนะนำ ผมยกมือไหว้
“ไหว้พระเถอะครับคุณหนู” ลุงบอกอย่างใจดี แล้วเริ่มรื้อของในรถออกมาให้พี่ช่วยถือ
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมฮะ?” ผมเห็นทั้งสองคนพะรุงพะรัง ขณะที่ผมยังมือว่างอยู่
“ช่วยรับรักพี่ทีสิ” พี่พูดหน้าทะเล้น เห็นลุงโชติแอบยิ้ม
“ไม่ฮะ”
“คิดนิดนึงก็ได้นะ แหม่ รีบตอบเร็วเชียว” พี่ทำหน้ายู่
“มันเสียเวลาน่ะฮะ ตอบเร็วตอบช้าก็ตอบเหมือนเดิม”
“ใจร้ายที่สุด” พี่ทำเป็นงอนแล้วเดินนำลิ่วๆ ไปข้างใน
“อย่าใจร้ายกับคุณหนูของผมนักเลย” ลุงโชติพูดยิ้มๆ ระหว่างที่เดินไปพร้อมกับผม “แกเป็นคนน่ารักนะครับ”
“.........” ถึงไงก็คงไม่รักหรอก..
“ได้ทำบุญแล้วรู้สึกสบายใจดีนะ” แม่พี่ชวนคุยขณะผมช่วยเข็นวีลแชร์ให้
เรากำลังเดินไปที่ท่าน้ำของวัดเพื่อปล่อยเต่าปล่อยปลาที่ซื้อมา ส่วนพี่ ป้าทัย ลุงโชติช่วยกันเอาของไปเก็บที่รถก่อน แล้วจะตามมาสมทบทีหลัง
“ฮะ” ผมตอบทั้งที่ไม่ได้มีความรู้สึกอะไร
“ตัวเล็ก..เอ่อ..”
“ผมไม่ได้ชื่อตัวเล็ก” ผมเอ่ยแทรกเมื่อเห็นว่าแม่พี่เงียบไปเฉยๆ
“ผมชื่อเพชรฮะ คิดว่าคุณคงจะเคยได้ยินจากป้านีมาบ้าง”
“จ้ะ พี่นีเคยเล่าหลายเรื่องของเพชรให้ป้าฟัง”
“ฮะ” ผมยังเข็นวีลแชร์ต่อไปเรื่อยๆ
“เพชร..”
“พูดมาเถอะฮะ สิ่งที่คุณคิดน่ะ ผมไม่เป็นไรหรอก”
ผมรู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่ได้เป็นที่ต้อนรับ ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ
“อินน่ะ รบกวนเพชรหรือเปล่า?”
ทั้งที่คิดว่าจะพูดเรื่องของผม แต่อีกฝ่ายกลับพูดเรื่องของพี่
“พี่เขาอาจจะดึงดันเรื่องของเพชรไปบ้าง แต่อย่าเกลียดพี่เขาเลยนะ”
“.........” ทำไมถึง..
“บ้านเราก็เหมือนอีกหลายบ้านที่ตั้งความหวังไว้กับลูกคนโต โอ๋ลูกคนเล็ก อินที่เป็นลูกคนกลางเลยอาจจะถูกปล่อยให้เหงาไปบ้าง ..ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่รักเขาหรอกนะ” แม่ของพี่นิ่งไปเหมือนกำลังหวนนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา “คงเพราะแบบนี้ล่ะมั้ง เขาเลยกลายเป็นเด็กช่างเอาใจคนอื่น เพราะหวังจะได้รับความสนใจบ้าง เก็บความรู้สึกเก่ง แสดงออกแต่ด้านดีๆ ไม่มีใครรู้เลยว่าลึกๆ แล้วเด็กคนนั้นกำลังคิดอะไร”
“.........” พี่เป็นคนดูยาก.. ข้อนี้ผมก็รู้
“มีแค่เรื่องเดียวที่เขาแสดงความเอาแต่ใจให้พวกเราได้เห็น ..ก็เรื่องของเพชรนี่ล่ะ”
“.........” เรื่องของผม..
“ตอนแรกก็ทำเอาป้าพูดไม่ออกเลยเหมือนกัน”
“.........” ไม่แปลกหรอก ผมก็พูดไม่ออกเหมือนกัน ไม่คิดว่าพี่จะกล้าพูดเรื่องผมกับแม่ตัวเอง
“แต่พอมาลองคิดดู อะไรที่จะทำให้เด็กคนนั้นมีความสุข คนเป็นแม่อย่างป้าก็ไม่น่าไปคิดขัดขวาง ถ้าเขามีเรื่องให้ยิ้มได้จากใจจริง ป้าก็ควรจะร่วมยินดีด้วย พอคิดได้แบบนี้ก็เลยรู้สึกสบายใจขึ้น”
“ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นผมน่ะเหรอฮะ?”
“นั่นสินะ แค่ลูกชายกลายเป็นเกย์ก็น่าหนักใจแล้ว นี่อีกฝ่ายยังเป็นเด็กที่เคยได้ยินแต่เรื่องไม่ดีมาทั้งนั้นอีก..”
“.........”
“พี่นีเป็นคนรักแรงเกลียดแรง ถ้าเธอรักใครเธอก็จะรักจนมองไม่เห็นข้อเสียของคนคนนั้นเลย ตรงกันข้าม ถ้าเธอปักใจเกลียดใครแล้ว แม้แต่เรื่องธรรมดาที่สุดก็ยังมองว่ามันเลวร้ายจนไม่น่าให้อภัยได้ คงเพราะรู้ดีในเรื่องนั้น เวลาได้ยินเรื่องของเพชร ป้าเลยฟังหูไว้หูมากกว่า”
“.........”
“ทุกคนมีส่วนดีเลวคละเคล้ากันไป ป้าพอจะเข้าใจ ..จริงสิ นอกจากนี้ป้าก็ยังเคยได้ยินเรื่องของเพชรจากน้องนาฏด้วยนะ” แม่พี่หันมายิ้มบางให้ผม
“คุณแม่..”
ผมชะงักเท้าโดยอัตโนมัติ พอรู้สึกตัวก็เริ่มออกเดินต่อ นึกไม่ออกจริงๆ ว่าเรื่องของผมที่ออกจากปากคุณแม่จะเป็นแบบไหน
“.........” แบบไหนกันนะ?
“ได้ยินว่าอีกไม่นานก็จะกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?”
“ฮะ”
“พยายามเข้านะ”
“ฮะ?”
“ป้ารู้ว่าเพชรกำลังพยายามอยู่ อินบอกป้าแบบนั้น”
“.........” พี่รู้..
“มาลองคิดดูตอนนี้ การที่อินไปสอบเข้าคณะเภสัชทั้งที่ใฝ่ฝันอยากเป็นวิศวกรเหมือนพ่อของเขามาตั้งแต่เด็กก็อาจจะมีเพชรเป็นเหตุผลส่วนหนึ่งก็ได้นะ”
“วิศวกรเหรอฮะ?” ผมก้มมองหน้าคนพูด
ก่อนหน้านี้ที่มีคนถามว่าทำไมพี่ถึงมาเรียนเภสัชรู้สึกจะตอบอะไรไร้สาระกลับไปหรือเปล่านะ?
“จ้ะ แต่ตอน ม.6 จู่ๆ อินก็มาบอกว่าจะเรียนเภสัช ตอนนั้นพวกเราก็งงๆ ถามอะไรไปเจ้าตัวก็เอาแต่ยิ้มกับตอบไร้สาระไปเรื่อยเปื่อย จนปัญญาจะซักไซ้เลยไม่ได้ถามอะไรอีก”
ตอนพี่อยู่ ม.6 ผมก็คง ม.4 ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ตั้งใจแล้วว่าจะสอบเข้าคณะนี้
“.........” พี่รู้ด้วยเหรอ?
“อินเขาชอบเพชรมากนะ”
“พูดแบบนั้น ต้องการจะให้ผมทำยังไงเหรอฮะ?”
“ไม่ได้ต้องการอะไรหรอก ทุกอย่างมันอยู่ที่เพชรกับอิน ป้าก็แค่อยากบอกให้รู้ว่าใครที่อินรัก ป้าก็ยินดีจะรักด้วย”
“.........” ช่างเป็นแม่ที่ประเสริฐ
“มากันแล้วล่ะ” ผมเงยหน้ามองไปทางเดียวกับคนพูด ก็เห็นพี่ ป้าทัย ลุงโชติกำลังหิ้วถุงปลาถุงเต่ามาทางนี้
“เห็นพี่บอกว่าคุณไม่สบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่าฮะ?” ผมถามทั้งที่สายตายังจับจ้องคนที่เดินยิ้มร่ามาแต่ไกล
“ไม่หรอกจ้ะ แค่โรคเก่าๆ นั่นล่ะ”
“.........” โรคเก่าๆ
“คุยอะไรกันอยู่ครับ?” พี่ยิ้มให้ผมที แม่ตัวเองที “แม่ลุกไหวหรือเปล่า ผมช่วยพยุงนะ”
“ขอบใจจ้ะ”
ผมยืนมองแม่ลูกประคองกันเดินลงไปที่ท่าน้ำ
“.........” ความสัมพันธ์ที่ดูเป็นธรรมชาติ
“ตัวเล็ก มัวยืนเหม่ออะไรน่ะ มานี่สิ”
“มาด้วยกันสิจ๊ะ”
ผมก้าวขาไปหาแม่ลูกที่ส่งยิ้มสดใสมาให้ ในใจมีแต่คำถามวนเวียน
ทำไม?
“พี่ฮะ?” ผมที่นั่งเงียบมาตลอดทางเปิดปากเป็นครั้งแรก
หลังรถพี่เลื่อนเข้ามาจอดนิ่งหน้าหอพัก
“ว่าไง?”
“ทำไมถึงมาเรียนเภสัชล่ะฮะ?”
“พี่อยากเจอตัวเล็ก” หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่งพี่ก็ยอมตอบ
“พี่บังเอิญรู้มาว่าเราอยากเข้าคณะนี้ ตอนนั้นคิดแค่ว่าได้เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันก็ยังดี อย่างน้อยพี่ก็จะได้หาเรื่องเข้าไปคุยกับเราได้อย่างไม่ดูจงใจเกินไป ฮ่ะๆๆ ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนโรคจิตเข้าไปทุกทีแฮะ”
“พี่มั่นใจได้ยังไงฮะว่าผมจะมาที่นี่?”
“ตัวเล็กเป็นพวกที่ถ้าตัดสินใจจะทำแล้วก็ต้องทำให้ได้ ..ใช่ไหมล่ะ? เพราะพี่รู้ว่ายังไงเราก็ต้องมาแน่ พี่เลยกล้ารอ”
“แบบนั้นมันเกินกล้าจนใกล้บ้าแล้วล่ะฮะ”
ถึงกับยอมทิ้งความฝันตัวเองนี่มัน.. บ้าชัดๆ
“ฮ่ะๆๆ”
“.........” ยังจะมาหัวเราะ
ความจริงแล้วพี่เป็นคนที่เข้าใจยากมากกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก
“ผมไม่เข้าใจว่าพี่มาเห็นดีเห็นงามอะไรในตัวผม”
“พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ..จนถึงตอนนี้ก็ยังหาคำตอบไม่ได้”
ผมหันไปมองคนพูด ตาร้ายๆ จ้องตอบมาอย่างจริงจัง
“บางที.. ความรักก็คงเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง”
“.........” ผมไม่เข้าใจ.. ใครๆ ก็อ้างถึงความรัก
“ตัวเล็ก”
“วันนี้พี่จงใจสินะฮะ เรื่องแม่พี่น่ะ” ผมเบือนหน้าออกนอกกระจก
“ฮ่ะๆๆ ถูกจับได้ซะแล้ว แล้วเป็นไงบ้าง แม่พี่พูดเชียร์พี่บ้างหรือเปล่า?”
“แม่พี่ป่วยเป็นอะไรเหรอฮะ?”
“โรคเกี่ยวกับเลือดน่ะ เพิ่งจะมาแสดงอาการหลังจากคลอดน้องชายพี่ ตั้งแต่ตอนนั้นแม่ก็ป่วยกระเสาะกระแสะมาตลอด”
“ท่าน.. ใจดีจังเลยนะฮะ”
“ใช่ไหมล่ะ” เงาของพี่ที่สะท้อนอยู่ในกระจกหน้าต่างรถกำลังยิ้มกว้าง
“ถ้าป้านีเป็นแบบนั้นบ้างก็คงดี”
“ตัวเล็ก” รอยยิ้มนั่นค่อยๆ จางหายไป
“ไม่ต้องเลิกเกลียดผมก็ได้ แค่ไม่บังคับฝืนใจพี่นทก็พอ”
แค่นั้นก็พอแล้ว..
“ตัวเล็ก” พี่ฉวยมือข้างหนึ่งของผมไปกุมไว้ “ต่อจากนี้ให้พี่เป็นคนดูแลตัวเล็กนะ”
“ผมดูแลตัวเองได้ฮะ” ผมดึงสายตากลับมาที่คนข้างๆ
ตาร้ายนั่นสลดลงนิด แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาฉายแววดึงดัน
เปล่าประโยชน์ที่จะพูด..
“แต่ถ้าพี่ยังยืนยันที่จะทำ”
“.........”
“นั่นมันก็เรื่องของพี่”
TBC. 
หัวข้อ: H E A R T L E S S อยากจีบ จีบได้ ..แต่ไม่รัก ♥ (อ่าน 309352 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก