Chapter :: 12 :: กลัวตาย“ยังไงพี่ก็ไม่เห็นด้วย คุณจะให้เด็กนั่นอยู่กับยัยนาฏไม่ได้นะ ถ้าเกิดมันคิดฆ่ายัยนาฏขึ้นมาอีกคุณจะทำยังไง?”
“พี่นีครับ!”
“เฮอะ”
“เรื่องภายในครอบครัวผม ขอผมจัดการเองเถอะ”
“พี่ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกนะธัช ถ้าหนึ่งในสมาชิกครอบครัวคุณไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของพี่ บอกตามตรงว่าพี่ไม่ไว้ใจเด็กนั่น มันก็บ้าเหมือนแม่ของมันนั่นแหล่ะ”
“พี่นี!!”
ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง? สองชั่วโมง? ..ไม่รู้สิ
ประเด็นเดิมที่ถกเถียงกันวกไปเวียนมาดังแว่วมาจากห้องรับแขกชั้นล่างเป็นระยะๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนหนึ่งไม่ยอมทำความเข้าใจ หรืออีกคนพูดไม่รู้เรื่องกันแน่
“.........” ผมหันไปมองปฏิทินบนฝาผนัง
อีกสองวันจะถึงนัดครั้งถัดไปกับคุณหมอ ผมลุกจากเตียง หยิบของใส่เป้ แล้วออกมาจากห้องของตัวเอง
“น้องเพชร นั่นหนูจะไปไหน?” พอเดินผ่านห้องรับแขก คุณป๋าก็ร้องทักพร้อมทั้งรีบลุกขึ้นยืน สีหน้าท่าทางดูกระอักกระอ่วนกังวลใจคล้ายกลัวว่าผมจะได้ยินเรื่องที่เถียงกับป้านีเมื่อครู่
แต่ไม่ต้องห่วง ผมได้ยินครบทุกคำนั่นล่ะ
“ไปคลินิกฮะ” ผมตอบคุณป๋า หันไปยกมือไหว้ป้านี แต่ทางนั้นหันหน้าหนีไปทางอื่น
“เอ๊ะ ยังไม่ถึงวันนัดเลยไม่ใช่เหรอ?” คุณป๋าก้มดูนาฬิกาข้อมือ ทำเป็นไม่เห็นท่าทางของป้านี
“ผมแค่อยากไปฮะ”
“อ่า อืม งั้นให้ป๋าไปส่งไหม?”
“ไม่เป็นไรฮะ ผมไปเองได้ ขอตัวนะฮะ”
ผมยกมือไหว้ลาทั้งคุณป๋าและป้านี ถึงแม้รายหลังจะยังทำมึนตึงเหมือนเดิม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว
“จริงสิธัช วันนี้พี่ตั้งใจเอาการ์ดงานหมั้นของตานทมาให้ด้วย งานมีกลางเดือนนี้ล่ะ..” เสียงแหลมสูงที่ดังไล่หลังมาคล้ายจงใจพูดเน้นย้ำให้ผมได้ยิน
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอยู่ดี
“สวัสดีฮะ” ผมยกมือไหว้ผู้ชายตัวใหญ่หลังเคาน์เตอร์ในคลินิกกับพี่สาวพยาบาลที่นั่งข้างกัน
“สวัสดีครับน้องเพชร วันนี้คุณหมอเข้าเวรที่โรงพยาบาลถึงห้าโมงเย็นนะครับ”
“พี่หมอจี้ล่ะฮะ?”
“อีกเดี๋ยวคงมาล่ะครับ เพราะวันนี้คุณ..” จู่ๆ คนพูดก็หยุดไปดื้อๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง “เข้าไปนั่งเล่นที่ห้องสีฟ้าก่อนไหมครับ เดี๋ยวให้คุณแป๋มพาไป”
“ฮะ” ผมรับคำและเดินตามพี่สาวพยาบาลมาทั้งที่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปห้องสีฟ้า
“ห้องนี้ค่ะ” พี่สาวพยาบาลผลักประตูห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องสีขาวเปิด
“.........” แต่สายตาผมกลับมองผ่านกระจกทึบๆ เข้าไปเห็นเงาร่างของใครบางคนอยู่ในห้องอีกฝั่ง
“น้องเพชร?”
“ใครเหรอฮะ?” ผมหันกลับมาถามคนข้างตัว
“หลานอีกคนของคุณหมอค่ะ”
“.........” หลานอีกคน..
ไม่รู้ทำไมผมถึงนึกภาพแม่ลูกกับเปียโนสีขาวขึ้นมา
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“ผมเข้าไปรอในห้องสีขาวเหมือนทุกทีได้ไหมฮะ?”
“เอ่อ..” คนถูกถามมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
“เขาดุเหรอฮะ?”
“ไม่หรอกค่ะ เขาแค่..” พี่สาวพยาบาลทำหน้าเหมือนไม่รู้จะอธิบายยังไง
“.........” ผมยังรอคอยคำตอบ
“งั้นเดี๋ยวนะคะ” พี่สาวพยาบาลตัดสินใจเคาะประตูห้องสีขาว ก่อนจะผลักแล้วชะโงกหน้าเข้าไป “มีน้องมารอคุณหมอค่ะ ให้เข้ามารอในห้องนี้ด้วยได้หรือเปล่า?”
“.........” ไม่มีเสียงตอบจากคนข้างใน
แต่พี่สาวพยาบาลหันมายิ้มกว้างให้ผม
“เชิญค่ะ” เธอผลักประตูแล้วผายมือเข้าไป “เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้นะ”
ผมเดินเข้ามา เสียงประตูปิดตามหลัง คนที่อยู่ข้างในก่อนกำลังมองมาทางผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ตาทั้งสองข้างถูกอำพลางด้วยเลนส์สีชาของแว่นกันแดด ผมยกมือไหว้โดยไม่ได้เอ่ยปากทัก คนที่นั่งจมตัวอยู่ในโซฟาก็แค่พยักหน้ารับแล้วไม่ได้สนใจอะไรผมอีก เหมือนเขาจะนั่งหลับหรืออะไรสักอย่าง แต่พอผมเดินไปทิ้งตัวนั่งข้างๆ เขาก็หันมามองอีกครั้ง แต่ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี
“.........” ผมคิดว่าบางทีเขาอาจจะไม่อยากให้ผมมานั่งใกล้ ผมเลยตั้งใจจะลุกไปนั่งบนเก้าอี้นวมแทน แต่แขนยาวๆ ที่ยื่นมาตรงหน้า พร้อมฝ่ามือเรียวสวยที่ข้างบนมีลูกอมหน้าตาแปลกๆ อยู่เม็ดหนึ่งก็ทำให้ผมต้องแปลกใจ
“เห็นทำหน้าเหมือนหิว” น้ำเสียงเฉื่อยๆ กับสำเนียงเนิบๆ บอกผมแบบนั้น
“.........” ผมไม่แน่ใจว่าควรจะรับน้ำใจนั่นดีหรือเปล่า จึงได้แต่มองลูกอมสลับกับหน้าของคนมีน้ำใจ ผิวของเขาขาวจนอมชมพู ใบหน้าที่ถูกปิดไปเกือบครึ่งเพราะแว่นกันแดดยังพอมองออกว่าดูดีมากขนาดไหน ทั้งที่ใส่สีขาวตั้งแต่รองเท้าผ้าใบ สกินนี่เดฟ เสื้อยืดแขนยาว รวมทั้งหมวกไหมพรมที่เก็บผมเข้าไปหมดนั่น แต่กลับให้ความรู้สึกว่าถูกห่อหุ้มไว้ด้วยสีดำสนิทมากกว่า
แต่ที่ผมกำลังคิดอยู่ตอนนี้คือ ผมไม่ได้รู้สึกหิวสักหน่อย
“.........” คิ้วที่อยู่หลังแว่นยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อผมผลักมือข้างนั้นกลับคืนไปอย่างพยายามรักษามารยาท ..แม้เพียงสัมผัสฉาบฉวย แต่ก็รับรู้ได้ถึงความเย็นระดับสิ่งไร้ชีวิตเช่นเดียวกับคุณหมอเพลงพิณไม่ผิดเพี้ยน
“คุณเองก็กำลังทำหน้าเหมือนหิวอยู่เหมือนกัน”
พอลองสังเกตสีหน้าของอีกฝ่ายดีๆ ผมว่าบางทีผมพออาจจะเข้าใจความหมายของคำว่า ‘หิว’ ที่เขาว่า
“เม็ดสุดท้ายพอดี” ได้ยินเสียงระบายลมหายใจคล้ายโล่งอกเบาๆ
ผมมองเขาเริ่มแกะห่อลูกอมหน้าตาประหลาด นึกสงสัยว่าถ้าเสียดายขนาดนั้นจะยื่นมาให้ทำไมตั้งแต่แรก
“.........” จนอีกฝ่ายแกะเสร็จ เหมือนมันจะเป็นคาราเมลหรืออะไรทำนองนั้น ก่อนที่เขาจะได้เอามันใส่ปาก ผมก็ฉวยลูกอมเม็ดนั้นมาใส่ปากตัวเองแทน
มนุษย์ชุดขาวหันมามองผม ก็แค่หันมา ไม่ได้ขยับตัว ไม่ได้แสดงอาการแปลกใจหรือไม่พอใจ เพียงแต่เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างมากกว่า
“นั่นเม็ดสุดท้าย..”
“ฮะ” ผมพยักหน้า
คาราเมลจริงๆ ด้วย
“รู้หรือเปล่าว่าเพิ่งแย่งลูกอมเม็ดสุดท้ายของใครไป?”
“หลานอีกคนของคุณหมอฮะ”
“แล้วก็เป็นคนที่กระทืบคนอื่นเพราะลูกอมเม็ดเดียวได้ด้วย” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่น้ำเสียงก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม
“งั้นเหรอฮะ”
“อือ” เขาซุกสองมือลงกระเป๋ากางเกง กลับไปจมตัวอยู่ในโซฟา
ส่วนผมก็ไล่สายตาไปตามภาพวาดบนฝาผนัง จนถึงภาพแม่ลูกกับเปียโนสีขาว
“บางครั้งผมก็ชอบเห็นความสิ้นหวังของคนอื่น”
“นิสัยไม่ดี”
“ฮะ ผมก็ว่าแบบนั้น”
“ประหลาดคน”
“คุณก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ” ผมหันไปมองคู่สนทนา เขาดูเหมือนกำลังนั่งหลับ แต่เสียงเนิบๆ ยังดังตอบโต้กับผมเรื่อยๆ “ผมรู้สึกว่าเราคล้ายๆ กัน”
“ทางนี้เป็นคนดีนะ”
“เคยไปบอกแบบนี้กับคนอื่นหรือเปล่าฮะ?”
“เคยอยู่คนนึง” หลังคำตอบมีเสียงหัวเราะลงคอเบาๆ
“แล้วเป็นไงฮะ?”
“ถ้าทางนี้เป็นคนดี โลกนี้ก็ไม่มีคนบ้าแล้ว ..เขาว่ากลับมางั้นแหล่ะ”
คำตอบนั้นทำผมผุดยิ้มมุมปากอย่างไม่ตั้งใจ ดูเหมือนคนพูดเองก็กำลังยกยิ้มน้อยๆ กับตัวเองเหมือนกัน
“ผมชื่อเพชรฮะ”
“ฟ้าประทาน”
ก๊อกก๊อก..
เสียงเคาะประตูตามด้วยใบหน้าหวานๆ ของพี่สาวพยาบาลเข้ามาพร้อมน้ำอัดลมสีเข้มสองแก้ว ผมบอกขอบคุณ พี่สาวยิ้มรับก่อนออกไป
“คุณรู้จักคนในภาพนั้นไหมฮะ?”
ดวงตาภายใต้แว่นสีชามองตามนิ้วชี้ของผม
“ไม่รู้สิ”
“ผมนึกว่านั่นเป็นคุณซะอีก”
เด็กผู้ชายชุดขาวในภาพนั้น ก็คือผู้ชายชุดขาวคนนี้..
อะไรบางอย่างบอกผมแบบนั้น
“เหรอ”
“ไม่ใช่ช่วงเวลาที่น่าพูดถึงเหรอฮะ?”
ผมหันไปมองที่ภาพอีกที ทั้งที่เด็กคนนั้นดูมีความสุข..
“ไม่มีช่วงเวลาไหนในชีวิตฟ้าประทานที่น่าพูดถึง ..ยกเว้นช่วงเวลาที่อยู่กับซันนี่”
“.........” ผมเอียงคอมองอีกฝ่ายที่ยังจมตัวอยู่ในโซฟาอย่างนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ดวงตาของเขามองอยู่ที่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
“ฟ้า!!” เสียงเรียกตื่นๆ ดังตามหลังเสียงกระชากประตูเปิดมาติดๆ
“ไฮ~” มนุษย์ชุดขาวยกมือทักทายพี่หมอจี้ด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชาระดับเดิม
“อ้าว ไอ้ดื้อ?” ดูเหมือนพี่หมอจะเพิ่งสังเกตเห็นผม
“ผมแค่อยากมา” เห็นอีกฝ่ายทำหน้างง คงเพราะจำได้ว่าไม่ใช่วันนัดตามปกติ ผมเลยบอกจุดประสงค์ของตัวเอง
“อืม อีกหลายชั่วโมงกว่าคุณพิณจะมา จะคุยกับฉันก่อนก็ได้นะ ถ้านายมีเรื่องอยากพูด” คนพูดก้มดูนาฬิกา
“วันนี้ผมแค่อยากมาเฉยๆ ฮะ ไม่ได้อยากพูด” ผมยืนยันจุดประสงค์
พี่หมอพยักหน้ายอมรับ แล้วเปลี่ยนเป้าหมาย
“ฟ้า?” พี่หมอใช้สายตาถามแทนคำพูด
“กูแค่อยากมา” คนนั้นลอกคำตอบผมซึ่งหน้าเลย
“ฟ้า?” พี่หมอเพิ่มระดับความคาดคั้นลงในน้ำเสียงอีก
“มาเดินเล่นแก้เซ็ง” คนตอบไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“เดินเล่นเอี้ย! ไกลข้ามทวีป มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” พี่หมอถึงกลับหลุดมาดเย็นชาตามปกติ
“อะไรจะกล้ามามีปัญหากับฟ้าประทาน ..กูแค่คิดถึงซันนี่” พูดแล้วก็ถอนหายใจหนักๆ
“เมาเครื่องบินหรือไง ซันชายน์อยู่ลอนดอน ไม่ใช่ที่นี่”
“ก็เพราะว่าไม่ใช่ที่นี่น่ะสิ” จู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็ดีดตัวลุกขึ้นยืน ขายาวๆ พาเจ้าตัวเดินไปแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงประตู “ไปกินไอติมกันเหอะ”
“.........” ผมหันไปมองพี่หมอที่กำลังถอนหายใจแล้วส่ายหน้า เมื่อแผ่นหลังสีขาวลับสายตาไป
“มาด้วยกันสิ” คนพูดหันมาพยักหน้าชวนผมก่อนเดินนำไปอีกคน
“.........” ไอติมเกือบจะหมดถ้วยอยู่แล้ว แต่เราสามคนที่นั่งกันอยู่คนละมุมโต๊ะ ยังไม่มีใครคิดจะเปิดปากพูด
อันที่จริงก็ยังไม่มีใครเปิดปากพูดเลยตั้งแต่ออกจากห้องสีขาวนั่นล่ะ
“เออ แล้วนี่สองคนรู้จักกันหรือยัง?” ในที่สุดพี่หมอก็เป็นคนแรกที่ยอมส่งเสียง เขามองหน้าผมกับพี่ฟ้าสลับกัน
“.........” เราทั้งคู่พยักหน้าแทนคำตอบ
“ไอ้ดื้อนี่เป็นรุ่นน้องสายรหัสเดียวกับมึง อยู่ปีหนึ่ง”
พี่ฟ้าเงยหน้าจากถ้วยไอติม ดวงตาหลังเลนส์สีชามองผมอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดออกมา
“ไดมอนด์”
“.........” ผมพยักหน้ารับ จำได้ว่าของขวัญจากอิตาลีที่พี่ปอให้มา บนฝากล่องเขียนว่า Diamond
“.........” พี่ฟ้าก็พยักหน้าแล้วกลับไปสนใจถ้วยไอติมตรงหน้าต่อ
พี่หมอเลิกคิ้วนิดนึง แต่ไม่ได้ติดใจถามต่อ บทสนทนาจึงจบลงแค่นั้น
ความเงียบกลับมาเยือนเราทั้งสามอีกครั้ง..
จนกระทั่งมื้อนั้นสิ้นสุดลง..
ท่ามกลางบรรยากาศพิลึกกึกกือ
“พี่ฟ้าฮะ?” ผมเรียกคนที่เดินนำออกมารอหน้าร้าน ระหว่างที่พี่หมอกำลังจ่ายเงิน
“.........” เจ้าของชื่อหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ตัวเขาสูงมากจนผมต้องแหงนมองคอตั้งบ่า อาจจะสูงพอๆ กับพี่ แต่ดูผอมกว่าพี่พอสมควร
“ซันนี่เป็นใครเหรอฮะ?”
ผมไม่ได้อยากรู้ประวัติความเป็นมาของ ‘ซันนี่’ ที่ว่าหรอก ที่ผมติดใจคือเพราะอะไรชื่อนั้นถึงดูมีอิทธิพลกับคนที่ดูเหมือนไม่ใส่ใจอะไรในโลกใบนี้ คนที่ดูเหมือนอยู่ในโลกใบอื่นที่ใครก็ไปไม่ถึง ..คนอย่างพี่ฟ้านั่นล่ะ
“ซันนี่..เป็นคนที่ทำให้รู้สึก..กลัวตาย”
“.........”
“กลัวว่าจะต้อง..ตายจากไป...”
“มีใครมาแน่ะเพชร” ตะนอยดึงหูฟังไอพอดออกจากหูผม ขณะที่ต๊อกแต๊กเป็นคนพูดประโยคนั้น
“.........” ผมชะเง้อมองออกไปหน้าบ้าน เห็นรถคุ้นตาก็ลุกขึ้น ปล่อยให้เพื่อนสองคนที่นั่งเล่นเกมส์ไปเถียงกันไปไว้ข้างหลัง
“น้องเพชร” พี่นทปิดประตูรถแล้วเดินเข้ามาหา
“คุณป๋าไม่อยู่นะฮะ” ที่ต้องบอกแบบนั้นเพราะหลายวันก่อนพี่นทมาขอคำปรึกษาเรื่องงานจากคุณป๋า
“วันนี้พี่มาหาน้องเพชรครับ” วูบหนึ่งในแววตาของพี่นทดูหม่นลง แต่ก็กลับมาปกติได้เหมือนเดิม
“.........” ผมหันกลับเข้าไปในบ้าน สองคนนั้นกำลังชะเง้อมองมา ผมเลยหันกลับมาพยักหน้าให้พี่นทแล้วเดินนำไปที่โต๊ะม้าหินในสวน
“น้ำค่ะ” คุณป้าแม่บ้านที่คุณป๋าจ้างไว้ทำงานแบบมาเช้ากลับเย็นยกน้ำมาให้
“น้องเพชร..” คล้อยหลังแม่บ้านพี่นทก็เริ่มเปิดปากพูด
“ฮะ”
“เกลียดพี่หรือเปล่าครับ?”
“.........” คำถามแบบไม่มีบทนำของพี่นททำให้ผมแปลกใจ แต่ก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ พี่นทยิ้มรับ แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ดูเหนื่อยล้าเต็มทน
“กลางเดือน.. จะมีพิธีหมั้นแล้ว”
“ฮะ เมื่อวานป้านีเอาการ์ดมาให้คุณป๋าแล้ว”
พี่นทบอกเรื่องหมั้นกับผมครั้งแรกตอนผมยังอยู่โรงพยาบาล แต่ก่อนหน้านั้นผมรู้มาจากพี่อินแล้ว แต่ไม่ได้พูดอะไร
“งั้นเหรอ..” ดูเหมือนพี่นทจะไม่รู้ว่าเมื่อวานป้านีมาที่นี่
“แม่ไม่ได้ว่าอะไรน้องเพชรอีกใช่ไหม?”
“.........” ผมส่ายหน้า พี่นทระบายลมหายใจโล่งอกเบาๆ
“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้น้องเพชรเจ็บตัวครั้งแล้วครั้งเล่า”
“ไม่ใช่ความผิดของพี่หรอกฮะ” ผมส่ายหน้าอีกครั้ง
พี่นทขอโทษมาหลายครั้งแล้ว แต่พี่นทก็ยังส่ายหน้าราวกับจะบอกว่าเป็นความผิดของพี่เอง
“เรื่องหมั้น.. แน่ใจแล้วเหรอฮะว่าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้” ผมอดปากถามไม่ได้
“อืม”
“.........” ยิ่งเห็นแววตาของพี่นท ผมก็ยิ่งรู้สึกวูบโหวงในอก
“ชีวิตพี่มีคนสำคัญอยู่แค่สองคน ในเมื่อคนหนึ่งพี่ไม่สามารถทำให้เขามีความสุขได้ อย่างน้อยอีกคนที่เหลืออยู่ พี่ก็ควรจะทำให้เขามีความสุขที่สุดเท่าที่จะทำได้”
คนนั้นคงหมายถึงป้านี ส่วนอีกคน..
“แล้วตัวพี่ล่ะฮะ?”
“.........” พี่นทไม่ไต้ตอบ แต่ฝืนยิ้มแห้งแล้งส่งมาแทน
“.........” ผมเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเหมือนกัน
“น้องเพชรล่ะ แน่ใจเรื่องอินแล้วใช่ไหม?”
“ไม่ฮะ ผมไม่แน่ใจอะไรหรอก” ผมเลือกตอบตามตรง
“อินเป็นคนดีนะ อะไรที่ตัดสินใจแล้วเขาจะมุ่งมั่นทำมันอย่างเต็มที่ เพราะงั้นพี่เลยเชื่อว่าเขาจะสามารถทำให้น้องเพชรมีความสุขได้”
“.........” พี่นท..
“ถึงตอนนี้พี่จะพูดเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ควรพูด แต่เรื่องที่อยากเห็นน้องเพชรมีความสุข พี่พูดจากใจ”
“พี่นท.. เคยคิดเกลียดผมบ้างหรือเปล่าฮะ?”
“ไม่เลย พี่รัก..” คำพูดถูกกลืนกลับลงไป พี่นทส่ายหน้าช้าๆ “พี่ไม่มีสิทธิ์พูดคำนั้นอีกแล้ว”
“ผมขอโทษนะฮะ” ผมเสตามองแก้วน้ำที่มีหยดน้ำเกาะพราว
“ไม่ใช่ความผิดของน้องเพชรเหมือนกัน..”
“..กลัวตาย” ผมพึมพำคำพูดที่ยังติดอยู่ในหัว สายตาเหม่อมองไปยังต้นกระบองเพชรรูปหัวใจที่เก็บกลับมาด้วยหลังออกจากโรงพยาบาลคราวนั้น
จนถึงตอนนี้ก็ยังนึกไม่ออกว่าใครเป็นคนให้มา
“หือ เมื่อกี๊หนูพูดอะไรหรือเปล่า?” คุณป๋าที่เพิ่งยกนมอุ่นเข้ามาให้ดื่มก่อนนอนเลิกคิ้วถาม
“ผมกำลังคิดว่า มีเหตุผลอะไรบ้างที่ทำให้คนคนหนึ่งรู้สึกกลัวความตาย?” ผมหันมามองหน้าคุณป๋า
คุณป๋าทำหน้าแปลกใจ ดึงเก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือออกมานั่งเหมือนพร้อมจะคุยนาน ขณะที่ผมนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอน
“เหตุผลเดียว” คุณป๋าพูดยิ้มๆ
“ฮะ?”
“ความรักไงล่ะ”
“ความรัก?”
“ใช่ ไม่ว่าจะรักตัวเองหรือรักคนอื่น ทุกคนต่างก็ไม่อยากจากคนที่รักไปทั้งนั้น เพราะแบบนี้เราก็เลยกลัวความตาย”
“มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอฮะ?” ผมเสตากลับไปเหม่อมองต้นกระบอกเพชรจิ๋วริมหน้าต่าง
“น่ากลัวสิ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่ายังไงคนเราก็ต้องตาย แต่พอคิดว่าจะไม่ได้ดูแลน้องเพชร ไม่ได้ดูแลคุณแม่ ป๋าก็คิดว่ายังไงก็ไม่พร้อมที่จะตายตอนนี้”
“.........”
“ทำไมจู่ๆ ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ?” คุณป๋าเดินมานั่งที่ข้างๆ มือลูบหัวผมเบาๆ
“เมื่อวาน.. ผมเจอคนคนหนึ่ง เขาบอกว่าเขามีคนที่ทำให้รู้สึกกลัวว่าจะต้องตายจากไป”
“อืม..”
ผมยื่นสองแขนไปโอบรอบคอคุณป๋าไว้ หอมแก้มสากๆ อีกทีหนึ่ง
“ผมรักคุณป๋านะฮะ”
“ป๋าก็รักหนู” คุณป๋ายิ้มกว้าง ขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู แล้วลุกขึ้น “อย่าลืมดื่มนมก่อนนอนนะ”
“ราตรีสวัสดิ์ฮะ”
“ราตรีสวัสดิ์ลูกรัก”
“ค่ายอาสาเหรอ?” พี่ยู่หน้าเมื่อผมบอกเรื่องจะไปค่ายอาสาฯกับคุณป๋า
เพราะคุณป๋าเป็นที่ปรึกษาชมรมนั้น คุณป๋าเลยชวนผมไปด้วย ดีกว่าอยู่บ้านว่างๆ ในช่วงปิดเทอม
“ฮะ ตะนอยกับต๊อกแต๊ก แล้วก็เพื่อนกลุ่มต๊อกแต๊กก็ไป”
“แล้วทำไมพี่ถึงไม่ได้ไปกับตัวเล็กล่า~” พี่ทำท่างอแงเป็นเด็ก ทั้งที่ตัวใหญ่เป็นยักษ์
“ก็พี่ต้องอยู่ซ้อมบาสนี่ฮะ” ผมจำที่พี่บอกผมแบบนั้นตั้งแต่ก่อนปิดเทอมได้
“พี่ไม่อยากซ้อมแล้ว พี่ไม่มีกำลังใจ” พี่พาดคางตัวเองไว้บนราวกั้นอย่างคนหมดแรง
ตรงหน้าเราคือแม่น้ำเจ้าพระยา หลังทานมื้อเย็นในร้านแถวนี้เสร็จ เราก็ออกมาเดินเล่นรับลมก่อนกลับบ้าน
“.........”
“จะไม่พูดหรือทำอะไรปลอบใจพี่สักหน่อยเหรอ?” พอเห็นผมเงียบ พี่ก็หันมาเรียกร้องความสนใจ
“.........” ผมเลยเอื้อมมือไปลูบหลังพี่สองสามที
“แค่เนี้ย?”
“แค่นั้นแหล่ะฮะ”
“งกอ่ะ เราจะไม่ได้เจอกันเกือบสองอาทิตย์เลยนะ” พี่ยังอ้อนต่อ
“ไม่ใช่ตลอดชีวิตสักหน่อยนี่ฮะ”
“ใจร้ายอีกแล้ว”
“จริงด้วย”
“เห็นด้วยกับพี่แล้วใช่ไหมว่าตัวเองน่ะใจร้าย?”
“เปล่าฮะ ผมเพิ่งนึกอะไรออก”
“หือ?”
“วันก่อนผมเจอพี่ฟ้าด้วยฮะ”
“พี่ฟ้า ..ไหน?”
“พี่ฟ้าประทาน สายรหัสปีห้า”
“เอ๊ะ จริงเหรอ?”
“ฮะ เจอที่คลินิก พี่เขาบอกว่ามาเดินเล่น”
“เดินเล่น.. จากอิตาลีเนี่ยนะ” พี่นิ่วหน้า “อ้อ แต่ไม่น่าแปลกใจหรอก เพราะเขาคือพี่ฟ้าประทานคนนั้นไงล่ะ”
“พี่เคยเจอกับเขาไหมฮะ?”
“ไม่เคยหรอก เคยเห็นแต่รูปถ่าย ได้ยินเรื่องเล่า แล้วก็ได้รับของฝากผ่านพวกพี่ปอพี่ฝูเท่านั้นแหล่ะ ตัวเล็กนี่โชคดีจังเลยแฮะ แล้วเป็นยังไงบ้าง?”
“ผมแย่งลูกอมเม็ดสุดท้ายของพี่เขามาล่ะ”
“ห๊ะ?” พี่ทำหน้าตกใจ จับผมหันซ้ายหันขวาเหมือนสำรวจหาร่องรอยบางอย่าง “ตัวเล็กไม่เป็นไรนะ?”
“จะเป็นอะไรล่ะฮะ?” ผมมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ พี่เกาแก้มตัวเองเก้อๆ
“พี่เคยได้ยินมาว่าบางครั้งพี่ฟ้าก็อาละวาดด้วยเหตุผลแปลกๆ น่ะ”
“ก็แปลกจริงๆ” ผมพยักหน้าเห็นด้วย
นึกถึงคนแปลกๆ ที่ให้ความรู้สึกประหลาดๆ เมื่อวันก่อน
“แต่เขาหล่อดีนะฮะ”
“เอ่อ..ตัวเล็ก” พี่หันมาทำหน้าพิลึกๆ ใส่
“ฮะ?”
“เขาหล่อกว่าพี่อีกเหรอ?” พี่ดูไม่ค่อยแน่ใจ คล้ายแอบกลัวคำตอบไม่มากก็น้อย
“อยากให้ตอบความจริงหรือเปล่าล่ะฮะ?” จู่ๆ ผมก็นึกอยากแกล้งคนตัวโตที่ชอบเรียกร้องความสนใจขึ้นมา ท่าทางอึกอักลังเลนั่นดูตลกดี
สุดท้ายพี่ก็เอาหัวไปโขกกับมือที่วางอยู่บนราวกั้นเสียหลายที
“พี่ขอคำตอบที่ฟังแล้วสบายใจได้ไหม?” พี่หันมาทำหน้าน่าสงสาร
“.........” จนผมไม่สามารถกลั้นยิ้มไว้ได้อีกต่อไป
“ตัวเล็ก?” พี่เบิกตากว้าง หูทั้งสองข้างเห็นเป็นสีแดงเรื่อ
“ถึงเขาจะหล่อกว่า แต่สำหรับผมแล้วพี่ดีกว่า” ผมบอกทั้งที่รอยยิ้มยังไม่จางหายไปจากใบหน้า
ส่วนพี่ที่ดูอึ้งจนถึงเมื่อครู่ก็ค่อยๆ เผยยิ้มกว้างออกมาจนกระจายเต็มใบหน้า ก่อนกระโดดชกลมชกฟ้าด้วยท่าทางดีใจสุดกู่
“วู้วววววว~!!”
ผมว่า..
ผมเองก็เริ่มจะกลัวความตายขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ
TBC. 
ตอนนี้เบาๆ + แขกรับเชิญพิเศ๊ษพิเศษ อิอิ :"3
หัวข้อ: H E A R T L E S S อยากจีบ จีบได้ ..แต่ไม่รัก ♥ (อ่าน 309069 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก