Chapter :: 13 :: โกหก“ส่วนใหญ่เป็นเด็กชาวเขาเผ่ากระเหรี่ยงน่ะฮะ เห็นครูใหญ่ว่าทั้งโรงเรียนมีอยู่เกือบร้อยคน เปิดสอนตั้งแต่ประถมถึง ม.ต้น ส่วน ม.ปลาย ต้องลงจากเขาไปเรียนในตัวอำเภอ”
ผมตอบคำถามคนจากอีกฟากสายที่อยากรู้ว่าโรงเรียนบนเขาในเขตป่าสงวนของพื้นที่จังหวัดตากที่สมาชิกค่ายอาสาฯอุตส่าห์ดั้นด้นมาช่วยสร้างอาคารเรียนหลังใหม่ให้นี้มีใครมาเรียนบ้าง
“เหรอ แล้วตัวเล็กทำอะไรบ้างล่ะ?”
มีเสียงตะโกนโหวกเหวก เสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้นดังเอี๊ยดอ๊าด แล้วก็เสียงกรี๊ดกร๊าดอีกประปรายดังแทรกเข้ามาให้ได้ยินเป็นระยะ ท่าทางว่าพี่จะยังอยู่ในสนามซ้อม ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็เห็นว่าเกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว
“เด็กเสิร์ฟฮะ”
นี่คือหน้าที่ประจำของผมในค่ายนี้
“เสิร์ฟอะไร?” เสียงพี่ฟังแปลกใจไม่น้อย
“ก็..ทุกอย่าง..ที่ไม่หนักมาก”
มีตั้งแต่น้ำ ข้าว เครื่องมือเล็กๆ น้อยๆ หรืออะไรก็ได้ที่นึกออก โดยเฉพาะพวกรุ่นพี่ผู้ชายที่มาจากคณะวิศวะ ขอให้ได้เรียกไปหาเถอะ ได้หยอดนิดหยอดหน่อยก็ยิ้มกันหน้าบานแล้ว
“อะไรเนี่ย?” เสียงพี่โวยวายไม่จริงจังนัก
“ก็แบบนั้นแหล่ะฮะ”
“เขาจีบตัวเล็กด้วยหรือเปล่า?”
“แค่หยอดๆ”
“หวงนะนั่น”
“ไปบอกเขาสิฮะ”
“งั้นเอาโทรศัพท์ไปยื่นให้พวกมันทีละคนเลย”
“บ้าหรือไง..” สิ้นเสียงบ่นของผม เสียงเอาแต่ใจเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะลั่น
“แต่เรื่องหวง พี่พูดจริงๆ นะ” หัวเราะพอใจแล้วพี่ก็เปลี่ยนมาเป็นคนหยอดผมซะเอง
“ตัวผม”
“พี่ขอได้ไหมล่ะ?” เสียงแบบนี้พอฟังใกล้ๆ หูแล้วมันจั๊กจี้ชอบกล ไม่ต้องใช้จินตนาการมากมายก็พอจะนึกออกว่าตาร้ายๆ ของพี่ตอนนี้มันฉายแววแบบไหน
“ง่ายจังเลยฮะ” ผมถอนหายใจ
“งั้นเดี๋ยวพาแม่ไปขอดีกว่า จะได้ไม่ดูมักง่ายเนอะ” เสียงพี่เปลี่ยนมาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“.........” ผมเหม่อมองไปข้างหน้า เห็นเด็กผู้หญิงในชุดประจำเผ่าคนหนึ่งกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ริมขอบสระฝั่งตรงข้าม
ที่ผมยืนอยู่นี้ดูเหมือนจะเป็นพื้นที่สาธิตการเกษตรทฤษฎีใหม่ของโรงเรียน เห็นมีบ่อเลี้ยงปลา โรงเรือนเลี้ยงสัตว์ แปลงข้าว แปลงผัก ผลไม้.. จำได้ว่าครูใหญ่บอกว่าผลผลิตจากที่นี่เอาไปทำเป็นอาหารกลางวันสำหรับเด็กนักเรียนด้วย
“ตัวเล็ก”
“ฮะ”
“เห็นเงียบไป แอบเขินอยู่หรือไง? ฮ่ะๆๆ”
“เคยเห็นไหมล่ะฮะ?”
“ก็อยากเห็นสักครั้ง” พี่ทำเสียงอ้อนๆ
“แล้วพี่เป็นไงบ้างฮะ?”
“คิดถึงตัวเล็กแทบขาดใจ” พี่ตอบทันที
มีเสียงโห่แซวผสมด่าทอเรื่องที่พี่อู้มาอ้อนผมดังตามมาทันทีเช่นกัน จนพี่ต้องหันไปด่ากลับ แล้วก็มีเสียงทะเลาะกันล้งเล้งตามมาอีก
“กรี๊ด!”
จู่ๆ เด็กชาวเขาคนนั้นก็ลื่นไถลลงไปในสระพร้อมเสียงหวีดสั้นๆ อย่างคนตกใจ ตอนแรกดูเหมือนว่าเธอจะพยุงตัวในน้ำได้ ผมเลยคิดว่าเธอคงว่ายน้ำเป็น แต่แล้วเธอก็จมลงไป แล้วก็โผล่ขึ้นมาใหม่ แล้วก็จมลงไปอีก
“ตัวเล็กคร้าบตัวเล็ก พี่ชื่อสินน้า~ หล่อกว่าไอ้อิน นิสัยก็ดีกว่า ที่สำคัญโสดกว่าด้วย ฮ่าๆๆ”
“..ช่วย..ด้.วย..ช่ว..ย.หนู..”
ผมหันมองรอบตัว ไม่เห็นใคร หันไปมองเด็กอีกที เห็นเธอผลุบๆ โผล่ๆ ร้องขอความช่วยเหลือด้วยข้อความกระท่อนกระแท่นจากผมซึ่งยืนอยู่อีกฟาก
แววตาที่กำลังมองมามัน..
“.........”
“ห่าสินอย่าลามปาม ชื่อนั้นกูเรียกได้คนเดียวเว้ย เชี่ยกั้งปล่อยกู เฮ้ย! เอาโทรศัพท์ผมคืนมานะโว้ยไอ้พี่หมอก”
“พี่...พะ.พี่..”
เธอพยายามตะเกียกตะกายส่งสัญญาณมาให้ผมที่ยังยืนนิ่ง
“.........” ทำไมถึงดูหวาดกลัวขนาดนั้นล่ะ..
“ฮ่าๆๆ แน่จริงก็มาเอาคืนไปให้ได้ดิไอ้ลิงหล่อ เอ้า สัดก๊องรับ”
“ช่..ว.ย..ด้ว..ย”
“.........” ทำไมต้องดิ้นรน..
“น้องเพชรจ๋า~ พี่ก๊องสุดหล่อเองนะจ๊ะ ท่าทางไอ้อินมันคงไม่รอดแล้วล่ะ ให้พี่ดูแลน้องเพชรต่อแล้วกันเนาะ”
“ช่..ว...ย..”
“.........” ทำไมไม่ยอมจมลงไป..
“ไอ้เอี้ยก๊อง ไอ้เพื่อนชั่ว มึงอย่าอยู่เลย!”
“..ห.นู..”
“.........” ก็คุณแม่อยากตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอฮะ..
“ฮ่าๆๆๆ”
“.ด้.ว...ย..”
“.........” งั้นก็จมลงไปสิ..
“..ชะ...”
“จมหายไปเสียที!”
ผมสบถอย่างหมดความอดทนแล้วกลับหลังหันเดินจากมาเหมือนวันนั้น
ใช่ เหมือนวันนั้น ผมเดินกลับบ้าน กลับเข้าห้องนอน อาบน้ำ เข้านอนตามปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
ไม่มีอะไร...
ตูม!!
“...!!...” เสียงนั้นทำให้ผมสะดุ้งสุดตัว
หันกลับมามองก็เห็นใครคนหนึ่งกำลังดำผุดดำว่ายควานหาร่างที่เพิ่งจมหายไป คนอื่นๆ พากันวิ่งกรูมาจากอีกฟาก เสียงตะโกนเซ็งแซ่ว่ามีเด็กตกน้ำพาให้ยิ่งแตกตื่นกันไปใหญ่ ผมยืนมองความวุ่นวายจากฝั่งตรงข้ามด้วยความสับสน
“.........” ไม่เกินอึดใจคนคนนั้นก็อุ้มร่างเล็กๆ ขึ้นมาเหนือน้ำได้ในที่สุด
ผมหันหลังให้เหตุการณ์ทั้งหมด ก้าวเท้าจากมาด้วยอาการลอยๆ
“..หรือเปล่า? ตัวเล็ก!”
“...!!...” แต่เสียงเรียกที่ดังมาจากโทรศัพท์ในมือทำให้ผมต้องสะดุ้งอีกครั้ง
ก่อนจะทันได้รู้ตัว โทรศัพท์เครื่องนั้นก็ถูกปาออกจากมือไปกระแทกกับพื้นจนแตกกระจาย
“.........” ผมยืนมองเศษซากโทรศัพท์ด้วยสมองที่ว่างเปล่า แล้วก็ก้าวผ่านมันไป กลับเข้าห้องเรียนที่ถูกจัดให้เป็นโรงนอน ไปตรงที่นอนของตัวเอง เอาผ้าออกมาปูรอง แล้วนอนลงไปเหมือนที่ทำเมื่อคืน
“ไม่มีอะไร..” ปากผมพึมพำ ตาผมหลับลง หูผมได้ยินเพลงกล่อมนอนที่แม่พลอยชอบร้องตอนเมา..
Lavender's blue, dilly dilly,…Lavender's green.
When you are King, dilly dilly, ..I shall be Queen....
“เพชร.. เพชร?” ใครบางคนทั้งเรียกทั้งเขย่าจนผมต้องลืมตามองในที่สุด
“.........” ผมเห็นตะนอยและต๊อกแต๊กกำลังมองมาด้วยสายตาเป็นกังวล มองเลยออกนอกหน้าต่างก็เห็นว่าฟ้าเริ่มมืดแล้ว
“เพชรโอเคนะ?” ต๊อกแต๊กถามอย่างไม่แน่ใจนัก
“มีอะไร?” ผมยันตัวจะลุก ตะนอยก็เข้ามาช่วยประคอง
“ป๋านายกำลังตามหานายอยู่ ไอ้หล่อโทรบอกอาจารย์ธัชดิว่าเจอไอ้เปี๊ยกแล้ว”
“เออ จริงด้วย” ต๊อกแต๊กล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ามากดโทรออก
“เฮียอินโทรหาเราบอกว่าอยู่ดีๆ โทรศัพท์นายก็ตัดไป แล้วก็โทรไม่ติดอีก เรากับไอ้หล่อเลยเดินตามหานายแต่ก็ไปเจอซากโทรศัพท์นายอยู่แถวแปลงสาธิตแทน รู้ไหมว่าทำเอาตกอกตกใจแค่ไหน?”
“.........” พี่เหรอ..
“แล้วเราก็เลยไปบอกป๋านายกับกลุ่มพี่โอประธานค่ายให้ช่วยออกตามหาอีกแรง จนมาเจอนายนอนหลับอยู่ที่นี่แหล่ะ ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“.........” เกิดอะไร..
“อาจารย์กำลังมา” ต๊อกแต๊กหันกลับมาบอก
“เพชร?” ตะนอยเรียกกระตุ้นสติผมที่ยังนั่งนิ่ง
“เรา..ไม่แน่ใจ..” ผมพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้า
ฝัน?
“.........” สองคนนั้นยังเงียบรอฟัง
“เหมือนเห็นคนตกน้ำ..”
ใครกัน?
คุณแม่ ..ไม่ ไม่ใช่ ..เป็นเด็กผู้หญิง..
“เมื่อเย็นมีหลานภารโรงตกสระน้ำในสวน โชคดีที่ไอ้หล่อมันได้ยินเสียงร้องเลยไปช่วยขึ้นมาทัน แต่ก็สำลักน้ำไปเยอะเหมือนกัน ท่าทางขวัญเสียน่าดูด้วย”
“.........” เด็กผู้หญิง...
“เอ่อ..เพชรอยู่อีกฟากของสระใช่ไหม?” ต๊อกแต๊กถามด้วยท่าทางไม่แน่ใจ
“คือตอนวิ่งจะไปช่วยน้องเขา เหมือนเราจะเห็นแว้บๆ ว่ามีคนยืนอยู่ใต้ต้นมะม่วงน่ะ แต่พอช่วยเสร็จหันไปมองอีกทีก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว ทีแรกก็นึกว่าตาฝาด แต่พอเจอมือถือเพชรแถวๆ นั้น เลยคิดว่าคนที่เราเห็นน่าจะเป็นเพชรนี่แหล่ะ ..ใช่ไหม?”
“.........” กำลังจมลงไป..
“เพชร?”
“.........” จมลงไป..
“จริงๆ แล้วมันป๊อดน่ะ มันกลัวว่าที่มันเห็นจะไม่ใช่คน เพราะถามใครก็ไม่มีใครบอกว่าเห็นเหมือนมันสักคน”
“เป็นมึงมึงไม่กลัวหรือไง?”
“ใครเขาจะปัญญาอ่อนอย่างมึง”
“อืม เราเอง” ผมเอ่ยแทรกเสียงกัดกันของทั้งคู่
“เฮ้อออ โล่งไป” ต๊อกแต๊กระบายลมหายใจอย่างโล่งอก “ได้ยินเสียงร้องก็เลยวิ่งไปดูเหมือนเราล่ะสิ”
“อืม” ผมโกหก..
“แล้วไงต่อ เรื่องโทรศัพท์ล่ะ ทำไมเป็นแบบนั้นได้?”
“มันหลุดมือ” นี่ก็โกหก..
“แค่หลุดมือแตกได้ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ยรุ่นนี้..” ต๊อกแต๊กพึมพำ ดูเหมือนจะแค่แปลกใจกึ่งๆ เสียดาย ไม่ได้ติดใจอะไร
“แล้วนายก็กลับมานอนโดยทิ้งมันเอาไว้ตรงนั้น?” ตะนอยหรี่ตาเหมือนไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ต่อ
“อืม เราปวดหัว” โกหกทั้งเพ..
“แล้วตอนนี้ค่อยยังชั่วหรือยัง? เอายาไหม? เรามีนะ”
“ต้องไปกินข้าวก่อนค่อยกินยา”
“น้องเพชร!” คุณป๋าก็โผล่พรวดพราดเข้ามา ตะนอยกับต๊อกแต๊กเลยขยับหลบให้ ข้างหลังมีครูใหญ่ของโรงเรียนนี้กับพวกรุ่นพี่อีกสามสี่คนตามมาด้วย
“คุณป๋า”
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมหนู..”
“ผมปวดหัว ก็เลยเข้ามานอน ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะฮะ” ผมบอกคุณป๋ารวมทั้งครูใหญ่กับรุ่นพี่ข้างหลังด้วย
ทุกคนพยักหน้ารับ บอกว่าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คุณป๋าถามไถ่ผมอีกสองสามคำถาม จากนั้นพวกเราทั้งหมดก็ไปสมทบกับคนอื่นๆ ที่กำลังทานข้าวเย็นกันอยู่ที่โรงอาหาร
“พี่ชาย..”
สองวันก่อนกลับกรุงเทพฯ ผมได้เจอเด็กผู้หญิงที่ตกน้ำอีกครั้ง เธอหิ้วตะกร้าผลไม้มาส่งให้ต๊อกแต๊กฮีโร่ของเธอด้วยหน้าตายิ้มแย้มสดใส ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าเธอไม่สบายหลังจากตกน้ำ แต่ท่าทางวันนี้จะหายเป็นปกติแล้ว
“.........” แต่พอสังเกตเห็นผมเดินเข้าไปใกล้ เสียงคุยเจื้อยแจ้วก็หยุดไปดื้อๆ เธอดูตกใจ หน้าซีดเผือด ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปท่ามกลางความงุนงงของคนที่อยู่บริเวณนั้น
“อะไรน่ะ?” ตะนอยถามลอยๆ พลางมองตามแผ่นหลังเล็กๆ นั่นไป
“เมื่อกี๊ยังคุยดีๆ อยู่เลย” ต๊อกแต๊กดูจะงงหนักกว่าคนอื่น
“.........” ผมเข้าไปสมทบกับเพื่อนๆ
หากไม่ได้คิดไปเอง แววตาสุดท้ายก่อนจะหนีไปที่เด็กคนนั้นใช้มองผมมันมีทั้งความหวาดกลัวและเกลียดชังปะปนกันอยู่
“ว่าแต่ไอ้นี่มันลูกอะไรน่ะ?” ต๊อกแต๊กหยิบผลไม้รูปร่างแปลกๆ สีดำๆ แดงๆ ในตะกร้าขึ้นมาดูอย่างสนใจ
“ลูกหม่อนไงล่ะ”
“ภาษาปะกิตบ้านเกิดอ้ายเขาเอิ้นว่า มัลเบ๊อร์รี่~”
“กระแดะมาก สัดน็อบ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“หม่อน? ใช่ไอ้ที่เขาใช้เลี้ยงตัวไหมหรือเปล่า?”
“เออ เขาใช้ใบมันเลี้ยง ส่วนไอ้นี่น่ะลูกมัน”
“.........” ผมยืนฟังเพื่อนกับรุ่นพี่คุยกันผ่านหูซ้ายทะลุหูขวา
สายตายังจับจ้องทิศทางที่เด็กคนนั้นวิ่งหายไป..
“.........” ผมกระพริบตามองสระน้ำตรงหน้าสองสามที เหมือนผมจะเดินเหม่อมาถึงที่นี่โดยไม่ได้ตั้งใจ
ตั้งแต่วันนั้น.. ผมรู้สึกเหมือนติดอยู่ตรงกลางระหว่างความฝันกับความเป็นจริง อดีตกับปัจจุบัน ผมไม่แน่ใจว่าอะไรคือผิด แล้วอะไรเรียกว่าถูก
แต่ที่แน่ๆ คนถูกคงไม่ใช่ผม
“.........” แต่ผมไม่ได้ทำอะไร คนผิดก็ไม่น่าใช่ผมอีกเหมือนกัน
เหมือนเรื่องคราวนั้น.. มันไม่มีอะไร
“ไม่มีอะไร..” ผมพึมพำกับตัวเอง
ก่อนที่ตาจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างริมขอบสระ ผมเดินลงไปใกล้ๆ กำลังจะย่อตัวลงไปดูให้ชัด มือของใครบางคนก็ผลักผมจนเสียหลักตกลงไปในน้ำ
ผมจมลงไปตามแรงโน้มถ่วงทันที แต่พอได้สติก็ถีบตัวเองกลับขึ้นมา ปฏิกิริยาเป็นไปตามสัญชาติญาณแม้จะไม่รู้จักวิธีว่ายน้ำก็ตาม
“.........” ใบหน้าของคนที่ยืนอยู่บนฝั่งไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจแม้แต่น้อย
“อึก” ผมถูกดึงกลับลงไปอีกโดยไม่ทันได้ส่งเสียงร้อง หรือต่อให้มีเวลาร้องผมก็ไม่คิดจะทำแบบนั้น สีหน้าตื่นตกใจของเด็กคนนั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมได้เห็น ก่อนหลับตาลง
ปล่อยตัวไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก
จมลงไป..
ท่ามกลางท้องน้ำที่เย็นเยียบ ผมเห็นแม่พลอยแหวกว่ายเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนอ้อมแขนอบอุ่นจะโอบกอดผมเอาไว้ เสียงใสที่ไม่ได้ยินมาแสนนานเอ่ยเอื้อนท่วงทำนองคุ้นเคยที่ข้างหู
Lavender's blue, dilly dilly, … Lavender's green.
When you are King, dilly dilly, ..I shall be Queen....
“ถ้าแม่มีเงิน เราไปอยู่ต่างประเทศกันนะเพชร ไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา แม่สัญญาว่าจะไม่สนใจผู้ชายคนไหนอีก แม่จะรักแต่เพชรคนเดียว เราจะอยู่ด้วยกันแค่สองคน แค่แม่กับเพชร..When you are King, dilly dilly, I shall be Queen…”โกหก..
“.........” พอลืมตา..
ใบหน้าที่เห็นกลับไม่ใช่ใบหน้ายิ้มแย้มของแม่พลอย แต่เป็นใบหน้ากระวนกระวายของคุณป๋า อ้อมแขนที่โอบกอดผมอยู่ก็ไม่ใช่อ้อมแขนอบอุ่นของแม่พลอย แต่เป็นอ้อมแขนเปียกปอนของคุณป๋า..
ผมหลับตาลงอีกครั้ง แล้วสำลักน้ำออกมามากมาย
“น้องเพชร! น้องเพชร!!”
“.........” ก่อนสติสุดท้ายจะหายไปอีก ผมมองเห็นคุณแม่ยืนยิ้มละมุนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่ยืนมุง..
“คุณแม่รักน้องเพชรนะจ๊ะ คุณแม่รักน้องเพชรที่สุด..”
น้ำเสียงละมุนละไมไม่แพ้รอยยิ้มบนใบหน้าหวานของคนที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกวางใจแม้แต่น้อย ยิ่งมือเย็นเฉียบที่ยื่นมาสัมผัสลูบไล้ตามใบหน้าผมยิ่งทำให้รู้สึกหวาดกลัว
“รักมากกว่าใครๆ ..รักยิ่งกว่าใครๆ”
แล้วจู่ๆ แววตาสดใสของคุณแม่ก็แปรเปลี่ยนเป็นเบ้าลึกโหล แก้มเปล่งปลั่งเปลี่ยนเป็นซูบตอบเหี่ยวแห้ง น้ำเสียงแหบเคลือจนเหมือนเสียงครวญครางของสัตว์มากกว่าเสียงพูดของมนุษย์ มือที่เคยนุ่มนิ่มเหลือเพียงกระดูกปูดโปน กำลังบดบีบแขนทั้งสองข้างของผมไม่ยอมให้หนีไปไหน
!!..
ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาทำให้ผมต้องหวีดร้อง แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากเลยแม้แต่น้อย
“น้องเพชรเป็นของคุณแม่.. เป็นของคุณแม่คนเดียว.. ไม่ยกให้ใคร.. ไม่ยกให้ใครเด็ดขาด!!”
“...!!...” ผมสะดุ้งลืมตา รู้สึกถึงเหงื่อที่ผุดซึมตามร่างกาย ลมหายใจหอบถี่ราวกับเพิ่งวิ่งหนีอะไรมา
แต่ไม่ใช่.. ตอนนี้ผมอยู่บนเตียงผู้ป่วยในโรงพยาบาลในตัวจังหวัดตาก ผมถูกส่งตัวมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
แล้วเมื่อกี๊มันอะไรกัน?
“ขอโทษครับ..” เสียงขออนุญาตดังตามเสียงเคาะประตู ก่อนจะเปิดเข้ามา เป็นลุงคนหนึ่งกับเด็กผู้หญิงในชุดประจำเผ่าอีกคน
“.........” จริงสิ เมื่อเช้าคุณป๋าบอกว่าจะกลับไปดูความเรียบร้อยที่โรงเรียน ส่งพวกชมรมอาสากลับบ้าน แล้วจะกลับมาหาผมอีกทีตอนบ่ายๆ คุณป๋าบอกว่าเราจะค้างที่นี่เพื่อรอดูอาการของผมอีกคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับกรุงเทพฯ
“แกบอกว่าอยากมาเยี่ยมหนูน่ะ รบเร้าให้ลุงพามาจนได้ คงไม่รบกวนหนูนะ” ลุงพูดอย่างเกรงใจ บุ้ยใบไปทางหลานสาวที่ยืนหลบอยู่ข้างหลัง
“.........” ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
“แล้วหนูเป็นยังไงบ้าง ตอนได้ยินเขาพูดกันว่าถูกส่งต่อจากโรงพยาบาลในอำเภอเข้าตัวจังหวัดลุงก็ตกใจ”
“ไม่เป็นไรมากหรอกฮะ คุณป๋าเขาแค่อยากให้หมอนี่ที่เช็คร่างกายผมอย่างละเอียดเท่านั้น”
“งั้นเองหรอกเหรอ..” ลุงสอบถามอาการผมเล็กน้อยก่อนขอตัวออกไปรอข้างนอก ทิ้งเด็กคนนั้นเอาไว้กับผมตามลำพัง
“..ฮึก” จู่ๆ เด็กนั่นก็มีน้ำตาไหลอาบสองแก้ม สองมือกำแน่น สองขาค่อยๆ ขยับเข้ามาข้างเตียงผมช้าๆ
“.........” ผมนอนมองกิริยานั้นเงียบๆ
“หนูเกลียดพี่..แต่..ฮึก..แต่หนู..แค่จะแกล้ง..ไม่คิดจริงๆ ..ว่าพี่..จะว่ายน้ำไม่เป็น..เหมือนหนู...หนูขอโทษ”
“.........”
“หนู..ฮึก..หนูโกหกทุกคน..โกหกว่าพี่ลื่นลงไปเอง..ฮึก..หนูไม่กล้าบอก..ความจริง..หนูกลัว..”
“.........” ผมไม่คิดว่าตัวเองจะมีสิทธิ์พูดอะไรได้
เราต่างก็โกหก..
“หนูขอโทษ ฮือ..”
“.........”
แต่เด็กคนนี้เข้มแข็งกว่าผมมาก..
“ดึกขนาดนี้แล้ว ยังไงก็ค้างเสียนี่ที่เลยไหมล่ะ?” คุณป๋าก้มดูนาฬิกาพลางถามพี่ที่อุตส่าห์ขับรถไปรับพวกเราถึงตาก เพราะขาไปเราไปกับรถชมรม ขากลับถ้าพี่ไม่ไปรับก็คงต้องกลับรถประจำทาง
“ถ้าไม่รบกวนจนเกินไปครับ รู้สึกเพลียอยู่เหมือนกัน จะกลับบ้านก็กลัวหลับใน” พี่ตอบอย่างรักษาท่าที
“อืม งั้นไปนอนห้องที่นทเคยนอน..ไม่สิ ไม่ได้บอกให้คุณน้อมทำความสะอาดไว้ให้ด้วย ป่านนี้คงมีแต่ฝุ่น” คุณป๋าทำหน้าลำบากใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่มีห้องให้พี่นอน
“ผมนอนโซฟาข้างล่างก็ได้ครับ”
“เฮ้ย ได้ยังไง ขับรถก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว จะให้มานอนไม่สบายตัวอีกไม่ได้หรอก งั้น..” คุณป๋ามองหน้าพี่สลับกับผมแบบชั่งใจ
“นอนห้องเดียวกับผมไหมล่ะ?”
“เอ่อ..” พี่อึกอัก
“หรือจะไปนอนห้องเดียวกับน้องเพชร?”
“ผมขอเลือกช้อยส์นี้ได้ไหมครับ?”
“แล้วน้องเพชรล่ะ?” คุณป๋าถามผมบ้าง
“.........” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ พี่ยิ้มกว้างทันที แต่ก็ต้องยิ้มค้างเมื่อมีมือคุณป๋ามาบีบที่หัวไหล่
“ขอบใจมากที่อุตส่าห์ขับรถไปรับถึงที่นั่น แต่คืนนี้ผมคงอนุญาตให้คุณนอนได้แค่อย่างเดียวนะ ..ไอ้หนู” คุณป๋าตบไหล่พี่อีกทีส่งท้าย
ก่อนเดินไปเปิดประตูบ้านที่มืดสนิทของพวกเรา
“.........” พี่หันมามองผมด้วยหน้าตาแบบคนกำลังช็อค
ผมตบหลังพี่เบาๆ แล้วเดินตามคุณป๋ามาอีกคน..
“ตัวเล็ก..” ได้ยินเสียงคนที่ยังยืนอยู่ข้างรถดังมาแผ่วๆ
“นึกว่าเมื่อกี๊จะโดนเตะโด่งออกจากบ้านแล้วซะอีก” พี่ทำหน้าแหยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างเอาไว้หมิ่นเหม่
“นี่ฮะ” ผมยื่นชุดนอนที่เพิ่งไปยืมคุณป๋ามาให้
“ว่าที่พ่อตาพี่นี่เขี้ยวเหมือนกันแฮะ” พี่รับไป แต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะใส่
“ไม่ใส่ล่ะฮะ?”
“ก็เห็นตัวเล็กมองอยู่ เลยว่าจะปล่อยให้มองจนพอใจก่อน” พี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ตาร้ายๆ ส่อแววล้อเลียน
“.........” ผมเลยต้องละสายตา เดินไปหานมอุ่นที่ยกขึ้นมาไว้ก่อนหน้านี้แทน ได้ยินพี่หัวเราะเบาๆ แล้วเริ่มใส่เสื้อผ้า
จะว่าไปหุ่นพี่มันก็น่ามองจริงๆ เห็นมัดกล้ามเนื้อชัดเจน สมกับเป็นนักกีฬา ถ้าได้ลองเอามือลูบดู..
“คิดดังเชียว พี่ก็เขินเป็นนะ” เสียงจากอีกคนทำให้ผมต้องหันขวับไปมอง
“.........” แต่พอรู้ว่าถูกลักไก่ก็ต้องขมวดคิ้วใส่ให้ความเจ้าเล่ห์ของอีกคน
“ฮ่าๆๆ” คราวนี้พี่เลยหัวเราะดังลั่น
“นมฮะ” ผมหยิบแก้วนมอุ่นมายื่นให้
“ขอบคุณครับ แถมเด็กเสิร์ฟด้วยหรือเปล่า?” ตาร้ายฉายแววเจ้าชู้ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่ารับนมไปกระดกรวดเดียวหมดแก้ว
“ฮ้า~.. แล้วของตัวเล็กล่ะ?”
“ดื่มมาจากข้างล่างแล้วฮะ” ผมรับแก้วคืน แล้วเอาไปวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ
“เอาไว้บนนี้เหรอ?” พี่พยักพเยิดไปที่แก้วนม
“ฮะ พรุ่งนี้เช้าค่อยเอาลงไป” ผมแหงนมองหน้าพี่ตรงๆ
“อะไรเหรอ?” พี่เลิกคิ้ว
“จูบผมหน่อยสิฮะ”
“อึก..” พี่ทำท่าเหมือนสำลักน้ำลายตัวเอง
“.........” ถ้าจูบตอนนี้ก็คงเป็นจูบรสนม
“เอ่อ.. พี่ว่าคืนนี้อย่าดีกว่านะ” พี่เกาท้ายทอยเก้อๆ
“ทำไมล่ะฮะ?”
“คือ..” พี่ทำหน้าแหยๆ หันมองรอบตัว “สถานที่มันเป็นใจเกินไป”
“.........” เพราะเป็นห้องนอนเหรอ?
“อืม” พี่ยักหน้าเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร
“พี่จะหยุดอยู่แค่จูบไม่ได้เหรอฮะ?”
“ไม่ได้แน่ๆ” พี่ส่ายหน้า
“งั้นไม่ต้องหยุดก็ได้นี่ฮะ” ผมพูดยิ้มๆ แต่พี่ถลึงตาใส่
“คราวนี้คงไม่แค่โดนเตะหรอก แต่โดนยิงหัวเป็นรูแหงมๆ”
“.........” ผมเลยอดขำไม่ได้
“อย่าหัวเราะสิ พี่ซีเรียสนะ” พี่เท้าเอวพยายามทำหน้าเครียด แต่นั่นแหล่ะที่มันยิ่งดูตลก
“พี่จะนอนเลยหรือเปล่าฮะ?”
“ฮะ อ่า.. อืม”
“งั้นผมปิดไฟนะ”
“ครับ” พี่เดินไปนั่งที่เตียง ผมเดินไปปิดไฟ
กลับมาอีกทีก็รู้สึกว่าพี่ล้มตัวนอนลงไปแล้ว แถมยังพยายามนอนให้ห่างจากผมมากที่สุดด้วย
“ตัวเล็ก..” เสียงพี่ดังฝ่าความมืดมา
“ฮะ”
“ขอให้พี่เป็นคนเดียว.. ที่ตัวเล็กพูดจาแบบนี้ด้วยได้หรือเปล่า?”
“.........”
“ตัวเล็ก?”
“ฮะ ผมไม่เคยพูดแบบนี้กับใครหรอก”
ผมไม่เคยเอ่ยขอให้ใครจูบผมมาก่อน ..พี่เป็นคนแรก
“ขอบคุณครับ”
“พี่ฮะ?”
“หือ?”
“ถ้าคืนนี้ผมยอมให้ พี่ก็จะไม่ทำจริงๆ เหรอฮะ?”
“ไม่ทำหรอก”
“.........”
“.........”
“โกหกหรือเปล่าฮะ?”
“.........”
“.........”
“โกหกสิ”
“ราตรีสวัสดิ์ฮะ”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องคิดระแวงว่าสิ่งที่พี่พูดนั่นโกหกหรือเปล่า..
เพราะพี่โกหกจริงๆ
TBC. 
หัวข้อ: H E A R T L E S S อยากจีบ จีบได้ ..แต่ไม่รัก ♥ (อ่าน 309162 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก