Chapter :: 14 :: บิดเบี้ยว“สังเกตหรือเปล่าว่าเรื่องที่น้องเพชรเล่ามันไม่ประติดประต่อ บางช่วงบางตอนก็ฟังแปลกๆ ไม่สมเหตุสมผล โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับคุณแม่และเย็นวันนั้น”
“บางครั้งผมก็เคยคิด.. แต่นั่นคือทั้งหมดที่ผมจำได้จริงๆ”
“บิดเบือน”
“.........”
“หมอไม่ได้ว่าน้องเพชรบิดเบือน ความทรงจำของน้องเพชรต่างหากที่บิดเบือน”
“ความทรงจำของผม?”
“ครับ”
“หมายความว่ายังไงฮะ?”
“หมายความว่า.. จิตสำนึกของน้องเพชรปฏิเสธความจริงที่เกิดขึ้น กลไกการป้องกันตัวเองจึงทำงานการโดยบิดเบือนเรื่องที่เกิดขึ้นให้อยู่ในระดับที่จิตสำนึกพึงใจและยอมรับได้ พอตอกย้ำซ้ำๆ กับตัวเองบ่อยๆ ก็คล้ายกับการสะกดจิตตัวเอง เมื่อถึงจุดๆ หนึ่ง เรื่องราวที่ถูกบิดเบือนไปนั้นก็จะกลายเป็นเรื่องจริงในที่สุด”
“ก็หมายความว่า ความเป็นจริงมันอาจเลวร้ายกว่านี้ใช่ไหมฮะ?”
“เป็นไปได้ครับ.. ในทางกลับกัน ความจริงแล้วมันอาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นก็ได้”
“ถ้าเป็นแบบนั้นจะต้องบิดเบือนทำไมล่ะฮะ?”
“บางทีน้องเพชรอาจจะรู้สึกผิดกับอะไรบางอย่าง หรือรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่คิดว่าตัวเองทำไม่ถูกต้อง มีส่วนทำให้มันไม่ถูกต้อง การบิดเบือนเรื่องราวให้ดูเลวร้ายกว่าความเป็นจริงจึงเกิดขึ้นเพื่อเป็นการลงโทษตัวเอง”
“คุณหมอจะบอกว่าผมกำลังทรมานตัวเองอยู่เหรอฮะ?”
“มีความเป็นไปได้.. แต่ก็อย่างที่น้องเพชรว่า จริงๆ แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นมันอาจจะเลวร้ายกว่านี้ก็ได้ ตราบใดที่หมอยังไม่รู้ว่าความจริงคืออะไร ทุกอย่างจึงยังเป็นเพียงการคาดเดา”
“คุณหมอ.. มีทางที่จะรู้ได้ใช่ไหมฮะ?”
“ถ้าน้องเพชรอนุญาต หมอสามารถทำแบบนั้นได้ครับ ถึงแม้จิตสำนึกของน้องเพชรจะเปลี่ยนแปลงเรื่องราวไปแล้ว แต่ข่าวดีคือ ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายครับ เพียงแต่อาจจะถูกฝังไว้ในระดับที่ลึกลงไปอย่างจิตใต้สำนึกเท่านั้นเอง”
“จะสะกดจิต..เหรอฮะ?”
“ครับ เราจะใช้วิธีสะกดจิตบำบัด”
“แล้วถ้าผมไม่อนุญาตล่ะ?”
“หมอก็คงไม่ทำ.. แต่น้องเพชรอยากติดอยู่กับความทรงจำบิดเบี้ยวแบบนี้ตลอดไปเหรอครับ?”
“คุณหมอช่วยลบมันออกไปเลยได้ไหมฮะ?”
“.........”
“ถ้าคุณหมอสามารถแทรกแซงเข้าไปในระดับจิตใต้สำนึกของผมได้จริง คุณหมอก็น่าจะกำจัดบางความทรงจำออกไปจากที่นั่นได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอฮะ?”
“เรื่องนั้น..”
“ต่อให้ผมบิดเบือนหรือจำมันไม่ได้จริงๆ ผมก็ไม่นึกอยากที่จะรื้อฟื้นมันขึ้นมาหรอกฮะ ถ้าเกิดความเป็นจริงมันเลวร้ายกว่าสิ่งที่อยู่ในความทรงจำของผมตอนนี้...”
“หมอมีหน้าที่ทำให้น้องเพชรดีขึ้นอยู่แล้วครับ เรื่องนั้นอย่ากังวลไปเลย”
“ผมจะดีขึ้นก็ต่อเมื่อมันหายไปฮะ”
“น้องเพชรจะดีขึ้นก็ต่อเมื่อยอมรับมันได้ต่างหาก”
“.........”
“หมออยากให้น้องเพชรเข้าใจนะครับ ว่าความทรงจำของคนเราจะถูกบันทึกเอาไว้ที่เซลล์ประสาทส่วนบันทึกความทรงจำภายในสมอง และเมื่อสมองได้บันทึกความทรงจำใดๆ ลงไปแล้ว ข้อมูลนั้นจะถูกบันทึกอยู่อย่างถาวรจนกว่าเซลล์ความจำส่วนนั้นจะเสื่อมชำรุดหรือได้รับความเสียหาย อาจจะเนื่องมาจากการกระทบกระเทือน หรือการติดเชื้อ หรืออะไรทำนองนั้น”
“.........”
“นั่นก็หมายความว่า โดยทฤษฏีแล้ว หมอไม่สามารถทำให้น้องเพชรสูญเสียความทรงจำได้ นอกเสียจากว่าหมอจะหาอะไรสักอย่างมาฟาดศีรษะน้องเพชรนั่นล่ะ”
“คงเจ็บน่าดูเลยนะฮะ”
“ฮ่ะๆๆ ไม่รับประกันว่าจะสำเร็จด้วยนะครับ”
“อาจจะเจ็บตัวฟรี”
“นั่นน่ะสิ”
“ผมเข้าใจแล้วฮะ”
“มีอีกเรื่องที่หมอยังไม่ได้บอก ถึงแม้โดยทฤษฏีแล้วหมอจะไม่สามารถสะกดจิตให้น้องเพชรสูญเสียความทรงจำได้ก็จริง แต่ในทางปฏิบัติ.. หมอสามารถใช้วิธีสะกดจิตบำบัดเพื่อช่วยลบเลือนความทรงจำให้น้องเพชรได้นะครับ”
“จริงเหรอฮะ?”
“จริงสิ”
“ทำยังไงเหรอฮะ?”
“สร้างการยอมรับครับ”
“.........”
“เราจะเน้นการสร้างการยอมรับต่อความทรงจำที่ไม่พึงประสงค์นั้นในระดับจิตใต้สำนึกก่อน เมื่อจิตใต้สำนึกเกิดการเรียนรู้ที่จะยอมรับอย่างแท้จริงแล้ว สภาพอารมณ์อันเป็นผลการทำงานจากจิตใต้สำนึกก็จะพัฒนาไปสู่การวางเฉย ซึ่งการวางเฉยนี้เองที่จะทำให้ความทรงจำนั้นค่อยๆ ถูกลดทอนความสำคัญลง จนนำไปสู่การลืมเลือนได้ในที่สุด”
เขากำลังจะชะโงกเข้ามาดู..
“อย่ากังวลไปเลย”
ดูว่ามีอะไรซ่อนอยู่หลังกำแพงอิฐสีแดง..
“หมอจะไม่ถามในสิ่งที่น้องเพชรไม่อยากบอก”
เขากำลังล่อลวงผม..
“เชื่อหมอเถอะครับ”
ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.. ด้วยสายตาอ่อนโยน..
“เราจะช่วยกันแก้ไข..”
เมื่อไหร่ที่ผมเผลอ.. เขาก็จะขโมยมันไป..
“บางอย่างที่บิดเบี้ยว ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม”
เอามันไปจากผม..
“นะครับ”
ของของผม..
“.........”
“คุณป๋า..” พอเดินออกมาบริเวณล็อบบี้ของคลินิก ผมก็เห็นคุณป๋าในสภาพเรียบร้อยกว่าปกติกำลังนั่งอ่านนิตยสารแม่และเด็กรออยู่บนโซฟา
ตอนขามาผมมาเอง แต่ตอนขากลับคุณป๋าบอกไว้แล้วว่าจะมารับเพราะต้องเข้ามาเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายให้ผมอยู่แล้ว
“เสร็จแล้วเหรอน้องเพชร?” คุณป๋าเก็บหนังสือเข้าที่แล้วลุกมาหา
“สวัสดีครับคุณหมอ”
“สวัสดีครับคุณธัช ตัดผมใหม่เหรอครับ? ดูแปลกตาเชียว” คุณหมอทักทายกลับด้วยรอยยิ้มเป็นกันเอง
“.........” ตัดผมใหม่นี่เอง มิน่าล่ะดูแปลกๆ เมื่อเช้ายังไม่เป็นแบบนี้เลย หนวดก็โกนซะเกลี้ยงกริบ
“เอ่อ ครับ พอดีถูกคณะบดีทักมาน่ะ ก็เลยไปตัดออกสักหน่อย มันดูแปลกขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” คุณป๋าลูบท้ายทอยเก้อๆ มองผมกับคุณหมอสลับกัน ร่างสูงโย่งค้อมลงเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” คุณหมอหัวเราะเบาๆ “คงเป็นเพราะผมยังติดตากับภาพลักษณ์เซอร์ๆ ของคุณล่ะมั้งครับ เลยรู้สึกว่ามันแปลกตาไป”
“คุณป๋าแต่งตัวเรียบร้อยด้วยนี่ฮะ”
วันนี้ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็คที่ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่ ยิ่งนุ่งทับในแบบนี้ยิ่งไม่ค่อยได้เห็น ปกติเห็นใส่แค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์เท่านั้นแหล่ะ
“อ้อ คงเพราะการแต่งตัวด้วยนี่เอง” คุณหมอพยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง
“คือผมไปประชุมวิชาการที่มหา’ลัยอื่นมาน่ะครับ เลยต้องแต่งตัวให้เกียรติสถาบันเขาหน่อย เดี๋ยวจะโดนเขารังเกียจเอา” คุณป๋าหัวเราะกับคุณหมอ ก่อนหันมาหาผม
“ป๋าบอกหนูตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไง”
“.........” ผมพยักหน้าไปตามเรื่องราวทั้งที่ไม่ได้ใส่ใจนัก
“งั้นน้องเพชรไปรับยาที่คุณโยก่อนนะครับ นอกจากวิตามินที่เคยให้เหมือนทุกครั้งแล้วก็มียาตัวใหม่อีกสองตัวอย่างที่ได้บอกไปแล้ว เดี๋ยวคุณโยจะอธิบายรายละเอียดให้ฟังซ้ำอีกที ระหว่างนี้หมอจะขอคุยกับคุณป๋าของน้องเพชรสักครู่ ..เชิญคุณธัชทางนี้เลยครับ”
“.........” ผมมองตามแผ่นหลังคุณป๋าที่เพิ่งลับหายเข้าไปในห้องทำงานของคุณหมอ ก่อนจะเหเท้าเดินไปหาผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์
“ดูเรื่องอะไรดี?” ต๊อกแต๊กพึมพำพลางกวาดสายตาไล่ไปตามโปรมแกรมหนังที่เข้าฉายวันนี้ “เรื่องนี้ก็น่าดู เรื่องนี้ก็น่าจะฮา เรื่องนี้ก็น่าสนใจ อืมๆๆ”
“สักเรื่องเหอะไอ้หล่อ” ตะนอยที่ยืนรออยู่ด้านหลังส่งเสียงเร่งอย่างเบื่อหน่าย คนถูกเร่งตวัดสายตาขวางๆ ใส่ที ก่อนเบนมาหาผม
“เพชรอยากดูเรื่องอะไร?”
“อะไรก็ได้”
“มึงคิดว่าจะได้คำตอบที่สร้างสรรค์กว่านี้จากปากไอ้เปี๊ยกหรือไง?”
“เสือก” กระแทกเสียงใส่ตะนอยเสร็จก็กลับไปสนโปรแกรมหนังต่อ
“.........” ผมหันไปมองคนโดนด่าที่แค่ไหวไหล่ไม่พูดอะไร แล้วหันกลับมามองคนที่ยังตัดสินใจไม่ได้สักที
บรรยากาศตึงๆ ระหว่างสองคนนี้มีให้เห็นตั้งแต่ขับรถไปรับผมที่บ้านแล้ว ไม่รู้ระหว่างทางทะเลาะอะไรกันมา แถมวันนี้ตะนอยยังกลับไปอยู่ในลุคแบดบอยที่ไม่ได้เห็นอีกเลยหลังจากได้แว่นใหม่ด้วย
“พี่นอย หน่อย นอย น้อย นอย หน่อย นอย~” เสียงใสๆ ของเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับที่ใบหน้าใสไม่แพ้น้ำเสียงโผล่มาทางด้านหลังของตะนอย
“เก้า?”
“จับได้แล้ว” เด็กคนนั้นกอดแขนตะนอยหมับ ยิ้มให้จนตาหยีแสดงความดีใจ ดูจากลักษณะทรงผมเกรียนๆ แล้วคงจะยังอยู่มัธยม ส่วนสูงก็คงไม่เกินผมเท่าไหร่
“เล่นอะไรเนี่ย?” ตะนอยแกะมืออีกฝ่ายออกจากแขนตัวเองพลางเหลือบมองคนที่ทำเป็นสนใจแต่ป้ายโปรแกรมหนังอย่างเดียว ทั้งที่เมื่อกี๊ผมเห็นหรอกว่าแอบมองอยู่เหมือนกัน
“ชิ แค่นี้ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว ทีเมื่อก่อนพี่อยากจะจับตรงไหนเก้า เก้ายังไม่เคยหวงเลยแท้ๆ บู่ๆๆ” เด็กนั่นทำแก้มป่องกระเง้ากระงอดจนตะนอยต้องส่งเสียงปราม
“เฮ้ยๆๆ”
“แทนที่จะทักทายกันดีๆ นะ คนเขาอุตส่าห์ดีใจที่ได้เจอ แต่นี่อะไร.. ไม่มีอ่ะ หวัดดงหวัดดีสักคำไม่มีอ่ะ”
“เออ หวัดดี สบายดีไหมล่ะ?”
“ไม่ดีเท่าไหร่ เพราะใครบางคนไม่โทรหากันบ้างเลย”
“เอาเหอะ” ตะนอยพยักหน้าส่งเดชเหมือนไม่อยากต่อความยาว เลยถูกเด็กนั่นขว้างค้อนวงใหญ่ให้เสียหลายที
“หวัดดีคร้าบ เก้าเป็นรุ่นน้องโรงเรียนสุดท้ายของพี่นอย ที่ต้องพูดว่าโรงเรียนสุดท้ายเพราะพี่แกย้ายมาหลายโรงเรียนเกิ๊น กลัวจะสับสน ฮ่าๆๆ แล้วพี่ชื่ออะไรอ่ะครับ เป็นแฟนใหม่พี่นอยเหรอ?” แล้วเด็กนั่นก็หันมายิ้มแฉ่งตีสนิทกับผมที่ยืนอยู่ใกล้ตะนอย ท่าทางเข้ากับคนอื่นง่ายน่าดู
“เป็นเพื่อน ชื่อเพชร” ผมตอบ
“เอ๊า มาดูหนังกับเพื่อนแบบนี้ก็แปลว่าพี่ยังฟรีอยู่ดิ สนใจรับถ่านไฟเก่าสักก้อนไหมครับ?” เด็กเก้าหันไปยิ้มทะเล้นพร้อมชูสองนิ้วใส่ตะนอย “รับประกันความร้อนแรง”
“เดี๋ยวเหอะ” ตะนอยดีดหน้าผากคนพูดจนได้ยินเสียงดังป๊อกชัดเจน
“ฮ่าๆๆๆ” แต่คนโดนดีดกลับหัวเราะชอบใจ พลางถูหน้าผากแดงๆ ของตัวเองไปมาอย่างไม่เดือดร้อน
“แหม ทำเป็นเก๊กนะ ไม่ใช่ว่ากำลังจีบเพื่อนเพชรผู้น่ารักอยู่หรอกนะพี่?”
“บอกเพื่อนก็เพื่อนดิ ไอ้นี่” ตะนอยพูดไปก็เหลือบมองอีกคนที่ยืนหันหลังให้เป็นระยะๆ
“ก็เห็นว่าเงียบหายไปเลย ไม่รู้จักติดต่อน้องนุ่ง ไอ้เราก็นึกว่าไปได้ดิบได้ดีมีใหม่จนลืมเก่าไปแล้วน่ะสิ ตกลงว่าฟรีหรือไม่ฟรีเนี่ย? เก้ารอคำตอบพร้อมความหวังอยู่นะครับ” เด็กเก้าเข้าไปเกาะแขนตะนอยอีกรอบ ทำตาปิ๊งๆ ใส่
“เลิกพูดเรื่องนี้สักทีเหอะไอ้เก้า”
รู้สึกกับคนนี้ตะนอยจะแพ้ทางอยู่พอสมควร เห็นทำได้แค่ปั้นหน้าขรึม ประหยัดคำพูดให้มากที่สุด ไม่ทำปากหมาใส่เหมือนทุกที
“แล้วนี่มายังไงกับใครล่ะเนี่ย?”
“ก็ว่าจะมาดูหนังกับเพื่อนๆ น่ะ” เด็กเก้าชี้ไปทางเพื่อนที่ยืนจับกลุ่มกันอยู่ห่างๆ “แต่ตอนนี้อยากเปลี่ยนใจไปกับพี่นอยมากกว่า อยากรำลึกความหลังอ่ะ..โอ๊ย!!”
“ก็บอกให้เลิกพูดไง” ตะนอยลดมือที่เพิ่งดีดหน้าผากอีกฝ่ายลงพลางกำชับดุๆ
“รุนแรงกับน้องตลอด พี่เพชรดูดิ” แล้วเด็กนั่นก็โผมาเกาะแขนผมเฉยเลย
“แต๊ก.. แต๊ก!” จู่ๆ ตะนอยก็พรวดพราดผ่านหน้าพวกเราไป
หันมองตามก็เห็นต๊อกแต๊กเดินลิ่วๆ ออกไปไกลแล้ว
“อะไรอ่ะ? พี่หล่อๆ คนนั้นก็มาด้วยกันหรอกเหรอ เห็นไปยืนซะห่างเชียว”
เจ้าเด็กนั่นทำหน้างง แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากแขนผม
“.........” ผมพยักหน้าส่งๆ
“เก้าก็เล็งอยู่ตั้งนาน ถ้ารู้ว่ามาด้วยกันคงเข้าไปทักแล้วเนี่ย น่าเสียดาย..”
“.........”
“เขาเป็นแฟนพี่นอยเหรอ?”
“งั้นมั้ง”
“อ้าว งั้นแบบนี้เก้าก็เผลอไปทำครอบครัวเขาร้าวฉานซะแล้วสิ” ในที่สุดเด็กนั่นก็ยอมปล่อยมือจากแขนผม ยกมือพนมไหว้ไล่หลังสองคนนั้นไป
“อมิตตาพุต เวรก๊ำเวรกรรม เก้าฝากพี่เพชรขอโทษเขาทีนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แค่อยากแหย่พี่นอยเล่นเฉยๆ”
“.........” ผมพยักหน้าส่งๆ อีกครั้ง
หน้าตาเจ้านั่นก็ไม่ได้ดูรู้สึกผิดอะไรหรอก ยังระรื่นเหมือนเดิม
“ว่าแต่พี่เพชรล่ะ ฟรีหรือเปล่า? เก้าสนใจนะ” แล้วอยู่ๆ ก็จู่โจมผมหน้าตาเฉยเลย
“ไม่สนใจ” ผมส่ายหน้า
“คิดหน่อยก็ได้ แหม่” เด็กเก้าหัวเราะร่วน “แล้วนี่มากันแค่สามคนเหรอครับ?”
“อือ”
“งั้นพี่ก็ถูกทิ้งแล้วล่ะ ไปกับเก้าเหอะ”
“กลับบ้านดีกว่า”
“ยังไม่ได้ดูหนังเลยไม่ใช่เหรอ?”
“อือ”
“งั้นไปดูหนังกับเก้าก่อนแล้วค่อยกลับ”
“.........”
“ไหนๆ ก็มาถึงหน้าโรงหนังแล้วน่า”
แล้วเด็กนั่นก็ลากผมไปรวมกลุ่มกับเพื่อนของตัวเองโดยไม่ถามอะไรอีก จัดการแนะนำผมกับเพื่อนเสร็จสรรพก็ไปซื้อตั๋วหนังมาให้ ทั้งกลุ่มมีแต่เด็กมัธยมคละชายหญิงคุยกันเจี๊ยวจ๊าวจนฟังไม่ทัน
ผมส่งข้อความบอกตะนอยว่าไปดูหนังกับเด็กเก้า เพื่อนจะได้รู้ว่าผมอยู่ไหน เพราะถึงยังไงหมอนั่นก็ต้องกลับมารับผมอยู่ดี หมอนั่นไม่มีทางทิ้งผมหรอก เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะต้องเสียเวลาง้องอนต๊อกแต๊กอีกนานแค่ไหน ผมเองก็ขี้เกียจนั่งรอเฉยๆ เลยไปดูหนังฆ่าเวลาดีกว่า
“เดี๋ยวป๋าต้องไปงานแต่งงานรุ่นน้องที่นครสวรรค์ ถึงจะพยายามกลับมาให้เร็วที่สุดยังไงก็คงเลยเที่ยงคืนไปแล้วอยู่ดี คืนนี้ป๋าเลยให้คุณน้อมมาค้างที่บ้านเรานะ” คุณป๋าเอ่ยย้ำเรื่องที่เคยบอกไว้ก่อนหน้านี้หลายวัน
“แล้วทางครอบครัวคุณน้อมไม่ว่าอะไรเหรอฮะ?”
คุณน้อมเป็นแม่บ้านที่มาทำงานแบบเช้ามาเย็นกลับ
“ก็ไม่เห็นแกว่าอะไรนะ”
“จริงๆ ผมอยู่คนเดียวก็ได้นะฮะ”
คุณป๋าส่ายหน้าแทนคำพูด
“ไม่ไว้ใจผมเหรอฮะ?” ผมแหงนมองอีกฝ่าย
“ป๋าแค่เป็นห่วงหนู” คุณป๋าลูบหัวผมเบาๆ “พักนี้หนูเหม่อบ่อยๆ ป๋าไม่สบายใจถ้าต้องทิ้งให้หนูอยู่คนเดียว”
“ผมก็ห่วงคุณป๋า คุณป๋าอย่าขับรถกลับมาคืนนี้เลยฮะ รอให้เช้าก่อนดีกว่า”
“แต่..”
“นะฮะ”
“เอางั้นก็ได้ แต่ต้องให้คุณน้อมมาอยู่เป็นเพื่อนหนูนะ”
“เย็นนี้พี่อินจะมารับไปทานข้าวเย็นข้างนอกฮะ”
“อย่ากลับดึกดื่นล่ะ”
“ให้พี่ค้างที่นี่ด้วยได้ไหมฮะ?”
“.........” คุณป๋าขมวดคิ้ว
“ไม่ไว้ใจพี่เหรอฮะ?”
“ก็ไม่เชิงหรอก..” คุณป๋าทำหน้าลำบากใจ
“พี่ไม่ทำอะไรผมหรอกฮะ”
คราวนี้คุณป๋าถอนหายใจ
“จะเอางั้นก็ได้ แต่ยังไงก็ต้องให้คุณน้อมมาค้างด้วย หลายๆ คนอุ่นใจดี”
“ฮะ..”
“เอ้อ น้องเพชร” แต่ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเอง คุณป๋าก็หันกลับมาอีก
“ฮะ?”
“ชอบอยู่กับพี่เขาเหรอ?”
“ฮะ”
“อืม” คุณป๋าพยักหน้าแล้วเข้าห้องไป..
“ตกใจหมดเลย จู่ๆ ว่าที่พ่อตาก็เอ่ยปากชวนพี่มาค้างที่บ้านเอง”
ผมออกจากห้องน้ำมาก็เห็นพี่นั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ในมือถือหนังสือแฮนเซลกับเกรเทล เวอร์ชั่นของ อดัม กิดวิทซ์ ที่ผมอ่านค้างไว้
“ผมบอกคุณป๋าเองแหล่ะฮะ” ผมปีนขึ้นไปนั่งคร่อมตักพี่
“หือ?” เจ้าของตักวางหนังสือไว้แล้วเปลี่ยนมาเช็ดผมเปียกๆ ให้
“ว่าผมอยากอยู่กับพี่” สองแขนผมยื่นไปคล้องคอพี่ไว้
“จะแกล้งอะไรพี่อีกล่ะ?” พี่ถามยิ้มๆ ตาร้ายฉายแววสนุก
“นั่นสิฮะ” ผมขยับสะโพกเบียดหน้าตักพี่เบาๆ “ตอนแรกคุณป๋าดูลังเลนิดหน่อย แต่ผมบอกว่าพี่ไม่ทำอะไรผมหรอก”
“พี่ไม่ทำหรอก” พี่ละมือจากผ้าขนหนู หันมาติดกระดุมเสื้อนอนให้ผมบ้าง
แต่มันก็อ้อยอิ่งเสียจนอดคิดไม่ได้ว่าความจริงแล้วพี่อยากจะแกะมันออกมากกว่ามานั่งกลัดให้แบบนี้
“แต่ผมไม่ได้บอกคุณป๋าว่าผมจะไม่ทำอะไรพี่” ผมวนนิ้วเล่นแถวหลังคอพี่
“งี้พี่ก็แย่สิ” พี่ทำหน้าเป็นกังวล ดูก็รู้ว่าแกล้งทำ
“.........” ผมไม่ตอบ แต่เอื้อมเอาผ้าขนหนูบนหัวไปพันมือพี่ไพล่หลังเอาไว้
“ตัวเล็ก?” พี่เลิกคิ้ว แต่ไม่ได้ขัดขืน
“ผมอยากจูบพี่ แต่ขอไปพี่ก็คงไม่ทำ ก็วันนี้บรรยากาศมันเป็นใจกว่าวันนั้นนี่นา ทั้งในห้องนอน ทั้งอยู่ตามลำพัง ถึงจะมีคุณน้อม แต่ก็อยู่ชั้นล่าง ยังไงก็คงไม่ขึ้นมาวุ่นวายบนนี้หรอก พี่ว่าไงฮะ?”
“ฮื่อ..” พี่ขบกรามจนเห็นเป็นสันนูนขณะที่ผมขยับสะโพกคลึงหน้าตักพี่เล่นไปเรื่อยๆ
“แต่ผมก็ยังอยากจูบอยู่ดี ถึงพี่ไม่ทำผมก็ว่าจะทำเอง แต่ผมกลัวว่าพี่จะดีแตกซะก่อน มัดเอาไว้แบบนี้พี่จะได้ไม่แตะต้องผม ไม่ผิดคำพูด..”
ผมยื่นหน้าไปกระซิบ แล้วฉกเลียหูพี่เบาๆ
“เป็นคนดีต่อไปนะฮะ”
ผมแค่เอาผ้าพันมือพี่ไว้เฉยๆ ไม่ได้มัดแน่นหนาสักหน่อย แค่พี่ออกแรงดึงเล็กน้อยมันก็หลุดแล้ว แต่มันสนุกก็ตรงนี้ล่ะ พี่จะยอมแพ้แล้วสะบัดผ้าออกมาจู่โจมผม หรือจะกัดฟันทนเล่นบทคนดีไปจนจบเกม
“ร้ายกาจจริงๆ เลยนะเรานี่” ตาร้ายๆ เป็นประกายวาววับ
“ก็พี่อยากเล่นบทคนดีไม่ใช่เหรอฮะ”
มือผมลูบไล้แผ่นอกกับหน้าท้องพี่โดยที่ยังมีเนื้อผ้าขวางกั้น ลิ้นก็แลบเลียไปตามแนวสันกรามจนจรดหูอีกข้างของพี่
“งั้นผมจะเล่นเป็นฝ่ายตรงข้ามให้เอง ไม่สิ ผมก็เป็นเด็กไม่ดีมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้วนี่นะ”
“พี่ก็ว่างั้น”
ลมหายใจของพี่เริ่มปั่นป่วน บางอย่างที่เคยสงบมาจนถึงเมื่อครู่เริ่มแสดงตัวตนจนผมรู้สึกได้
“อืม..”
ผมก้มลงบดริมฝีปากกับพี่ เบียดสะโพกกับตัวตนของพี่ นวดมือไปตามกล้ามเนื้อของพี่ ตอนแรกพี่ยังนิ่งไม่ยอมตอบโต้ แต่ได้พักเดียวก็อดใจไม่ไหว ต้องดันลิ้นแทรกเข้ามาในปากของผมจนได้
“อา...”
เราผลัดกันรุกไล่อยู่พักใหญ่ยิ่งว่าคนหิวโซ ตอนผละออกยังเห็นน้ำลายยืดออกเป็นสาย ผมกวาดลิ้นเลียน้ำลายที่เปรอะริมฝีปากออกจนหมด
“แล้วอยากให้เด็กไม่ดีคนนี้ทำอะไรให้หรือเปล่าฮะ?”
ผมยกยิ้มยั่ว กดเน้นสะโพกกับตัวพี่แบบหนักๆ ตาร้ายฉายประกายร้อนแรงจนแทบลุกเป็นไฟ
“ไม่ล่ะ”
แต่สุดท้ายพี่ก็เลือกที่จะเล่นเกมต่อ ทำเอาผมหลุดหัวเราะเบาๆ
“จริงสินะฮะ พี่เคยบอกว่าจะไม่เรียกร้องอะไรจากผมนี่นะ”
ผมโน้มไปหอมแก้มพี่ทีหนึ่งก่อนลงจากตัก
“ผมเองก็อยากได้แค่จูบเท่านั้น”
พี่มองตามโดยไม่ทัดทานอะไร บางส่วนกลางร่างกายโป่งนูนจนเห็นเป็นรูปเป็นร่างชัดเจน
“ราตรีสวัสดิ์ฮะ”
ผมยิ้มใส่ตาอีกฝ่าย แล้วเดินไปล้มตัวนอนบนเตียง
“อืม”
ผมหลับตาลงจึงได้ยินเพียงเสียงตอบรับเบาๆ สักพักก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ ตามมาด้วยเสียงครางของพี่ที่จงใจให้ผมได้ยิน
“อ่า..อืม...อือ..ซี้ดด..อา..”
“.........”
“อึก..ซี้ด..อา..อา..แบบนั้น..ตัวเล็ก..”
“.........”
“อืมม..เด็กดี...กลืนเข้าไปให้หมดสิ..ใช่..อา..ซี้ดดด...เก่งจริงๆ”
“ร้ายกาจ..” ผมพึมพำพลางยกยิ้ม
ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมือผ่านขอบกางเกงเข้าไปแตะต้องตัวเองที่ร้อนรุ่มขึ้นมาเพียงเพราะเสียงครางยั่วของคนเจ้าเล่ห์
แพ้ซะแล้ว..
“..ก็เป็นอาการคร่าวๆ ของน้องเพชรในตอนนี้ล่ะนะ”
“ครับ”
“.........” บทสนทนาที่แว่วมาจากโต๊ะทานข้าวทำให้ผมต้องหยุดชะงักอยู่ที่บันไดสองขั้นสุดท้าย
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือ เห็นว่าเพิ่งจะเจ็ดโมง ไม่รู้คุณป๋าออกจากที่โน่นตั้งแต่ตีอะไรถึงได้กลับมาไวขนาดนี้
“ผมไม่รู้ว่าน้องเพชรเคยเล่าให้คุณฟังหรือเปล่า เกี่ยวกับแม่แท้ๆ ของเขาน่ะ”
“ผมรู้แค่ว่าท่านชื่อแม่พลอย เสียไปหลายปีแล้ว”
“อืม คุณพลอยมีอาการทางประสาทในช่วงท้ายๆ ของชีวิตเธอ คุณยายของเธอก็เคยมีอาการแบบเดียวกัน เข้าใจเรื่องที่ผมกำลังจะบอกหรือเปล่า?”
“.........” ผมไม่ได้ยินว่าพี่ตอบอะไรไปหรือเปล่า ได้ยินแต่เสียงช้อนกระทบแก้วดังคลอเบาๆ แต่คุณป๋าก็เริ่มพูดต่อ
“ผมไม่ได้ต้องการให้คุณจากไปเพราะรังเกียจ หรืออยู่ต่อเพราะสงสารหรอกนะ ยังไงลูกผมผมก็ดูแลเองได้อยู่แล้ว แต่ที่พูดก็แค่อยากบอกให้คุณรู้เอาไว้ ว่ามันมีโอกาส ที่สักวันหนึ่ง.. น้องเพชรอาจจะเป็นแบบเดียวกับแม่และยายทวดของเขา”
“.........” เกิดความเงียบขึ้นชั่วอึดใจ
“ถ้าวันนั้นมาถึง ผมจะเป็นคนดูแลน้องเองครับ”
“.........” แล้วความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมช่วงเวลาที่ยาวนานกว่าเดิมเล็กน้อย
“คุณเป็นคนหนุ่มที่มีอนาคตไกลนะ อินทัช ความฝัน..”
“ความฝันทั้งหมดของผม..” เสียงพี่แทรกขึ้นก่อนคุณป๋าจะทันได้พูดจบ
“.........”
“คือลูกของอาจารย์ครับ”
“.........”
หลังปล่อยความเงียบปกคลุมอยู่ครู่ใหญ่ เสียงถอนหายใจก็ดังเบาๆ ปิดท้ายการสนทนาที่ผมไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นมายังไง
ผมหันหลังกลับ ก้าวเดินไปตามขั้นบันได กลับเข้าห้องนอนตัวเอง ล้มตัวลงบนเตียง เหม่อมองเพดานสีขาวที่ไม่เคยดึงดูดความสนใจของผมได้สักที ในหัวมีเพียงบทสนทนาไม่กี่ประโยคที่เพิ่งได้ยินมาดังวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
“.........”
เหมือนมีบางอย่าง.. บิดเบี้ยวไป
TBC. 
หัวข้อ: H E A R T L E S S อยากจีบ จีบได้ ..แต่ไม่รัก ♥ (อ่าน 308433 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก